mihoula
Member
- Μηνύματα
- 13
- Likes
- 75
- Επόμενο Ταξίδι
- Βιρμανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησιά Πάσχα
"Adelante"μου ψιθυρίζει και κάνω ένα διστακτικό βήμα μπροστά. Χαίρεται που ακολουθώ σωστά την κίνηση. Κλείνουμε το βήμα αρμονικά.
"Eeeeeeso" φωνάζει δυνατά και τα μάτια του λάμπουν. Τα κατάφερα, σκέφτομαι!
Τα φώτα στο La Cate είναι χαμηλωμένα. Το ξύλινο πάτωμα είναι πολυκαιρισμένο. Μικρές τρύπες παντού. Είναι η πρώτη φορά που φοράω τα παπούτσια του tango. Το πρώτο μου ζευγάρι, μαύρα, με τακούνι στιλέτο και ένα λουλούδι που μοιάζει με καμέλια στο μπροστινό μέρος.
Νιώθω σαν να έχω μεταφερθεί έναν αιώνα πίσω, τα κεριά καίγονται και λιώνουν σιγά πάνω στα τραπέζια που περικυκλώνουν την πίστα. Εγώ κάνω τα πρώτα μου βήματα στην ευγενική αγκαλιά του Ντιέγκο.
Ένα δύο ζευγάρια δίπλα μας έχουν ήδη αρχίσει να χορεύουν σε κλειστή αγκαλιά.
Νιώθω μία ανείπωτη χαρά, την χαρά του μικρού παιδιού που ανακάλυψε ένα νέο παιχνίδι. Είμαι πραγματικά τυχερή.
Στο Μπουένος Άιρες έχει ξεκινήσει να μπαίνει το φθινόπωρο. Είναι Απρίλιος και το νότιο ημισφαίριο ετοιμάζεται να δεχτεί τον χειμώνα. Ένα ελαφρύ τζάκετ είναι απαραίτητο και βρέχει συνεχόμενα για μέρες. Οι Πορτένιοι γκρινιάζουν ότι δεν θέλουν άλλη βροχή.
Εμένα δεν με απασχολεί καθόλου. Μετά από έναν δύσκολο ελληνικό χειμώνα και πολλή δουλειά επιτέλους βρίσκω χρόνο για ένα ταξίδι. Το ότι πρέπει να το κάνω μόνη μου με ιντριγκάρει.
Λίγες μέρες πρίν είχα διαβάσει ένα άρθρο για co-working retreats ανά τον κόσμο. Ουσιαστικά πρόκειται για μία νέα τάση. Όποιος θέλει να μεταφέρει το online γραφείο του σε άλλη πόλη και να δουλεύει σε νέο σκηνικό μπορεί να το κάνει.
Εγώ δεν είμαι digital nomad αλλά θέλω πολύ να δω πως είναι να είσαι.
Θέλω να ταξιδέψω αλλά έχω αρχίσει να βαριέμαι τα ταξίδια που απλά πας, φωτογραφίζεις και χωρίς ιδιαίτερη επαφή με τον τόπο και τους κατοίκους φεύγεις. Ψάχνω κάτι άλλο αυτή τη φορά. Ένας μήνας σε μία πόλη μου φαίνεται πολύ καλή ιδέα.
Βρίσκω μία εταιρία που οργανώνει τέτοια retreats. Για ένα μήνα. Σε μία άλλη πόλη. Τον Μάιο βλέπω πως προσφέρουν retreats στο Πόρτο και στο Μπουένος Άιρες. Επιλέγω το δεύτερο χωρίς ιδιαίτερη σκέψη.
Η αλήθεια είναι πως η Αργεντινή δεν με ενδιέφερε πολύ σαν προορισμός. Είχα προτεραιόητητα τη Βολιβία και κρυφό πόθο να πάω στην Κολομβία.
Αλλά κατάλαβα πως τελικά όσο πιο χαμηλές προσδοκίες έχεις, τόσο καλύτερα περνάς!
Κλείνω ευθύς αμέσως εισητήριο και συμπληρώνω την αίτηση συμμετοχής. Την ίδια μέρα είχε προηγηθεί συνέντευξη με μία κοπέλα που εργαζόταν για την εταιρία και είχε την βάση της στο Μπάλι. Χρειάστηκε να ξυπνήσω στις 5 το πρωί για να συμπέσουν οι ώρες μας και ήμουν ακόμα λίγο ζαλισμένη.
Είναι οριστικό, σε 10 μέρες φεύγω για Αργεντινή! Αρχίζω το διάβασμα και κατεβάζω ένα app (Porteño app) με την αργκό του Μπουένος Άιρες. Οι μισές λέξεις είναι πονηρές. Αρχίζω να μπαίνω στο κλίμα.
Οι μέρες περνούν και έρχεται το Σάββατο που φέυγω. Αισθάνομαι έναν μικρό εκνευρισμό δεδομένου ότι ταξιδεύω μόνη μου και δεν ξέρω κανέναν από τους συμμετέχοντες. Η μόνη μου επαφή με την ομάδα ήταν ένα google hangout με τις διοργανώτριες. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα είμαστε άτομα από όλο τον κόσμο, 15 γυναίκες και 2 άντρες.
Πετάμε μέσω Φρανκφούρτης. Περίπου 13 ώρες αργότερα μας ανακοινώνουν ότι θα κάνουμε προσγείωση στην Παραγουάη για ανεφοδιασμό καυσίμων καθώς είχε καταιγίδα στο Μπουένος Άιρες και θα αργούσαμε να προσγειωθούμε. Ας είναι!
Λίγο αργότερα φτάνουμε στην πρωτεύουσα της Αργεντινής όπου έβρεχε ασταμάτητα και έκανε ψύχρα. Αναρωτήθηκα προς στιγμήν τι μου ήρθε και άφησα τον ελληνικό Μάιο για να πάω στη βροχή.
Στο αεροδρόμιο με περίμενε ένας πολύ ευγενικός οδηγός μαζί με μερικές συμμετέχουσες που έφτασαν με κοντινές με εμένα πτήσεις. Λίγο αργότερα θα έφτανα στο σπίτι μου για αυτό τον μήνα, ένα πολύ ζεστό σπίτι στην μποέμ περιοχή του Παλέρμο.
Είχα 4 συγκατοίκους. Τον Γκονσάλο από τη Λισαβώνα ο οποίος μιλούσε Portuñol όπως έλεγε δηλαδή μία μίξη Ισπανικών με Πορτογαλικά η οποία είχε πολλή πλάκα. Πάντα κατάφερνε να συνεννοηθεί πάντως.
Την γλυκύτατη Κάρολιν από τη Σκοτία και μελλοντική συνεργό μου στο έγκλημα. Μόλις είχε σταματήσει να δουλεύει ως αεροσυνοδός στην Emirates.
Την Γκάμπια από τη Λιθουανία, business woman με τα όλα της.
Και τέλος την φοβερή Ίζαμπελ από το Βέλγιο, η οποία λόγω μεγαλύτερης ηλικίας και κύρους σύντομα μετονομάστηκε σε βασίλισσα.
Το σπίτι ανήκε στον Ντάνιελ, έναν από τους πολλούς ψυχολόγους του Μπουένος Άιρες. Έμαθα πως η πρωτεύουσα της Αργεντινής είναι η πόλη με τους περισσότερους ψυχολόγους ανά κάτοικο στον κόσμο!
Είχαμε την χαρά να διαχειρίζεται το σπίτι η Μαριάνα από τη νότια βραζιλία που ήταν γλυκύτατη. Δημοσιογράφος για την τοπική επιμερίδα στην πορτογαλική γλώσσα ήταν η προσωποποίηση της ηρεμίας και ναι το ομολογώ, με έπεισε να δοκιμάσω κομπούτσα δικής της παραγωγής. Και το πιο περίεργο; Μου άρεσε!
Τέσσερις εβδομάδες λοιπόν στο Μπουένος Άιρες παρέα με νέα άτομα. Και τι άτομα. Σε λιγότερο από μία εβδομάδα ξέραμε όλοι τα πάντα για όλους.
Η αλήθεια είναι πως εκτός της χώρας σου και των στενών πλαισίων σου ανοίγεσαι πολύ πιο εύκολα.
Ένα πράγμα που κατάλαβα αυτό το μήνα είναι πως το χιούμορ δεν έχει ηλικία. Η πιο μικρή συμμετέχουσα ήταν η Jillian από την Νέα Υόρκη 26 ετών και η μεγαλύτερη η Sue από το Βανουάτου 67 ετών. Η Sue ήταν τρεις φορές χωρισμένη και μου είπε γεμάτη σιγουριά πως ο τρίτος της σύζυγος μπορεί να της γράψει συστατική επιστολή σε περίπτωση που κάποιος ζητήσει. Ήδη όμως είχε αρχίσει να βγαίνει ραντεβού.
Η δομή του προγράμματός μας ήταν συγκεκριμένη και περιλάμβανε πολλά διαλείμματα για φαγητό καφέ και κρασί! Είχαμε νοικιάσει κάποιους χώρους στο κέντρο του Παλέρμο με γρήγορη σύνδεση στο internet από τους οποίους όποιος ήθελε μπορούσε να δουλεύει. Κυρίως τα παιδιά που ήταν κομπιουτεράδες μπορούσαν να ¨πάρουν¨το γραφείο μαζί τους.
Κάθε Δευτέρα βράδυ μαζευόμασταν και μαγειρεύαμε όλοι μαζί. Εκεί διαδραματίζονταν και οι πιο σουρεαλιστικές συζητήσεις κάτω από την επήρεια λίτρων Malbec ή Torrontes, των πιο φημισμένων Αργεντίνικων κρασιών.
Υπήρχε η επιλογή όποιος θέλει να κάνει μαθήματα Ισπανικών. Εγώ καθώς τα Ισπανικά μου είναι σε επίπεδο βασικής συνεννόησης με οδηγό uber, οπότε δεν το χρειαζόμουν αποφάσισα να απέχω.
Για την ιστορία να αναφέρω πως οι Αργεντίνοι μόλις τους έλεγα από που είμαι ενθουσιάζονταν και άρχιζαν να μου λένε πως μελετούσαν Πλάτωνα στο σχολείο. Δεν ήθελα να τους χαλάσω την εικόνα που έχουν για μας και παρόλο που η παρούσα φάση μας έχει κάποιες διαφορές από τον Χρυσό Αιώνα αποφάσισα να το κρατήσω μυστικό.
Το Tango
Δύο μέρες μετά την άφιξη στο Μπουἐνος Άιρες πήγαμε σε μία μιλόνγκα. Μιλόνκα είναι μία βραδιά τάνγκο που στεγάζεται σε κάποιο μεγάλο χώρο. Η δική μου πρώτη επαφή με το tango έγινε στον καθεδρικό ναό της τέχνης, το La Catedral (ή La Cate αν θέλει κανείς να νιώσει local).
Δεν είχε ξανατύχει ποτέ να πάω σε μιλόνγκα και πόσο μάλλον στο Μπουένος Άιρες. Το τάνγκο σαν χορός δεν με είχε ποτέ απασχολήσει, ίσα ίσα θεωρούσα πως τόσοι εναγκαλισμοί και πάθος είναι στα όρια της παρεμβατικότητας.
Η μιλόνγκα στο Catedral είναι πολύ ανεπίσημη. Ουσιαστικά το μόνο που χρειάζεται είναι ένα ξύλινο πάτωμα για να γλιστράνε τα παπούτσια στην πίστα. Την πίστα περικυκλώνουν τραπέζια στα οποία κάθονται όλοι οι μελλοντικοί χορευτές ή απλά ενδιαφερόμενοι.
Μετά από δύο ώρες που παρακαλουθήσαμε τους χορευτές να αυτοσχεδιάζουν υπό την υπόκρουση μπαντονεόν έπρεπε να φύγουμε.'Ενιωθα έναν έντονο εκνευρισμό γιατί μου αρέσει πολύ να χορεύω και ήμουν σε ένα μέρος που χόρευαν όλοι εκτός από εμένα. Είχα ζήσει το f.o.m.o. ζωντανά! Τι απογοήτευση.
Στην αρχή της επόμενης εβδομάδας μας δόθηκε η επιλογή να ξεκινήσουμε μαθήματα τάνγκο δύο φορές την εβδομάδα. Αποφάσισα πως αφού τα πράγματα ήρθαν έτσι και βρισκόμουν σε αυτή την πόλη θα έπρεπε να καταρρίψω τις πεποιθήσεις μου και να δώσω μία ευκαιρία.
Δευτέρα απόγευμα λοιπόν, υπό βροχή βρίσκομαι στην οδό Uriarte μαζί με τους υπόλοιπους co-workers, συμμαθητές μου για να ξεκινήσουμε την μύηση στα μυστικά του tango. Φυσικά η αναλογία ανδρών γυναικών ήταν λίγο σχετική καθώς ήμασταν εννέα γυναίκες και ένας άνδρας. Δηλαδή εννέα ντάμες και ένας καβαλιέρος. O Satish. Ινδός κομπιουτεράς που ζει και εργάζεται στην Αμερική. Με μερική προυπηρεσία στη salsa. Ήταν όντως δύσκολή η κατάσταση.
Την πόρτα της σχολής μας άνοιξε ένας ψηλός και επιβλητικός αργεντινός, σοβαρός και αγέλαστος. Ένιωσα σαν να μπαίνω σε μυστική λέσχη. Τα πλακἀκια στο πάτωμα ήταν ασπρόμαυρα όπως σε πολλά σπίτια ή αυλές στο Μπουένος Άιρες και μόλις μπήκαμε στο αίθριο μας υποδέχτηκε μία καφετιέρα και ένα μάτε. Θα έρθω και σε αυτό.
Εκεί καθόταν και μία όμορφη κοπέλα η Julietta (Χουλιέτα) η οποία μαζί με τον Ρωμαίο της που ονομαζόταν Ραμόν θα ήταν οι δάσκαλοί μας για τον υπόλοιπο μήνα.
Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη πηγαίναμε για το καθιερωμένο μάθημα μας το οποίο ήταν ουσιαστικά ένα εντατικό μάθημα που θα μας εισήγαγε στην κουλτούρα του τάνγκο και θα μας μάθαινε στοιχειωδώς πως να κινούμαστε.
Κρυφός στόχος όλων μας ήταν να καταφέρουμε να χορέψουμε σε μία μιλόγκα.
Το αργεντίνικο τάνγκο λοιπόν γεννήθηκε στους οίκους ανοχής του Μπουένος Άιρες σαν χορός μεταξύ των ανδρών όση ώρα περίμεναν να έρθει η σειρά τους. Οι κύριοι αυτοί λοιπόν ξεκίνησαν να χορεύουν μεταξύ τους και αργότερα ο χορός μεταξύ ανδρών και γυναικών καθιερώθηκε.
Η αλήθεια είναι πως το να βλέπει κανείς τη Χουλιέτα να χορεύει με τον Ραμόν ήταν απλά καθηλωτικό. Υπήρχε πλήρης αμονία μεταξύ τους και η Χουλιέτα τον ακολουθούσε με τα μάτια κλειστά. Κυριολεκτικά.
Υπάρχει αυτή η τάση, μας εξήγησε, κάποιες γυναίκες να χορεύουν με τα μάτια κλειστά γιατί ¨νιώθουν¨καλύτερα τον παρτενέρ τους αλλά η τάξη μας ακόμα απείχε αρκετά από αυτό.
Μετά από τέσσερα μαθήματα και έχοντας πλέον εδραιώσει τα πρώτα βήματα, δηλαδή το βασικό οχτάρι αποφασίσαμε να επανέλθουμε στο La Catedral. Εγώ με μισή καρδιά γιατί ήμουν κουρασμένη και λίγο αποθαρρυμένη μετά την πρώτη επίσκεψη.
Βρισκόμαστε εκεί λίγο αργότερα και επειδή δεν είχε ακόμα ξεκινήσει η μιλόνγκα είχε μάθημα. Τι είχαμε, τι χάσαμε σκέφτηκα και αποφάσισα να συμμετέχω μαζί με τη φίλη μου από τη Βουλγαρία τη Βιολέτα.
Στο κέντρο της πίστας είχε σχηματιστεί ένας μεγάλος κύκλος από όσους συμμετείχαν στο μάθημα. Ένας τύπος με γκρίζα μακριά μαλλιά και πονηρό χαμόγελο ήταν ο δάσκαλός μας. Μας δέχτηκε παρόλη την μικρή καθυστέρηση στην ομάδα και ξεκίνησε με ασκήσεις για το ζέσταμα. Η αναλογία καλαβιέρων και ντάμας αυτή τη φορά ήταν σχεδόν ίση.
Λίγο αργότερα μας ζήτησε να κάνουμε ζευγάρια. Δίπλα μου εκείνη τη στιγμή βρισκόταν ένας μελαχρινός, μετρίου αναστήματος με τατουάζ μανίκι και στα δύο χέρια.
Λίγο είχα καταλάβει εκείνη τη στιγμή πως μαζί του θα ξεκινούσε η μύησή μου στο τάνγκο.
Πιαστήκαμε και αρχίσαμε να ακολουθούμε τις οδηγίες του δασκάλου. Λίγη ώρα αργότερα, το μάθημα τελείωσε και ξεκίνησε η μιλόνγκα αλλά εμείς συνεχίσαμε να χορεύουμε.
Ο Ντιέγκο χόρευε αρκετά χρόνια και είχε έρθει στο μάθημα για να βοηθήσει τον φίλο του και δάσκαλό μας τον Φεντερίκο.
Παρόλο το βλοσυρό παρουσιαστικό του αποδείχθηκε εξαιρετικά ευγενικός και υπομονετικός.
Λίγη ώρα αργότερα με ρώτησε από που είμαι και όταν του είπα από την Ελλάδα τα μάτια του έλαμψαν και μου είπε: ¨Σαν το Ελενάκι!¨
Αναρωτήθηκα ποιο είναι το Ελενάκι αλλά από τα συμφραζόμενα κατάλαβα πως ήταν παρτενέρ του για πολλά χρόνια και ίσως και μεγάλη του αγάπη. Κάποια στιγμή όμως το Ελενάκι αποφάσισε να γυρίσει στη χώρα μας και άφησε πίσω της συντρίμμια.
Adelante μου έλεγε ο Ντιέγκο με στόμφο και εγώ πήγαινα βήμα μπροστά. Όταν κατάφερνα να κάνω τις κινήσεις σωστά επικροτούσε λέγοντας Suuuuper ή Eeeeeso! Είχα αρχίσει να συντονίζω τις κινήσεις μου.
Η αλήθεια είναι πως η αίσθηση να μπορείς να ακολουθήσεις τη μουσική, να συγχρονιστείς με τον πατρενέρ σου και να αφεθείς στο χορό χωρίς να μετράς βήματα είναι κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Είναι μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας.
Στο τάνγκο οδηγούν οι καβαλιέροι. Για μένα αυτό ήταν τεράστια πρόκληση καθώς δεν μου αρέσει καθόλου να με οδηγούν. Πρέπει δηλαδή να περιμένεις και μόλις ο καβαλιέρος κάνει το πρώτο βήμα, χωρίς να κοιτάς τα πόδια του και όντας σε αγκαλιά πρέπει να νιώσεις την οδηγία. Πέρασε κάποιος καιρός μέχρι να σταματήσω να κάνω βήματα μόνη μου αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα εμπιστοσύνης.
Με τον Ντιέγκο γίναμε φίλοι και με εισήγαγε στα άδυτα του “La Cate” δήλαδή έξω από τις ανδρικές τουαλέτες όπου όλοι πήγαιναν για να καπνίσουν. Εκεί αποτελούσα ένα είδος ατραξιόν ανάμεσα στα ντόπια πηγαδάκια με τα φοβερά ισπανικά μου που χρειάζεται κάποιος εγχειρίδιο για να τα καταλάβει. Το διασκέδαζα ιδιαίτερα που ήμουν η μόνη ξένη.
Με την φίλη μου την Κάρολιν αρχίσαμε να πηγαίνουμε συχνά στο Catedral.
Όσο για τον Ντιέγκο, ανέβασε τον πήχη πολύ ψηλά και με δίδαξε τον κώδικα ευγενείας. Ήταν ἐνας καβαλιέρος παλιάς κοπής.
Όταν μας καλούσε να πάμε πάντα μας περίμενε στην είσοδο, μας κέρναγε κρασί και στο τέλος της βραδιάς περίμενε να πάρουμε ταξί.
Κάποια στιγμή που που είπα πως δεν χρειάζεται να περιμένει μου απάντησε πως ένα πράγμα έχει μένει στον κόσμο και αν χαθεί θα χαθούμε και εμείς : Η αβροφροσύνη.
Είμαι πολύ τυχερή που η εισαγωγή μου στον κόσμο του τάνγκο έγινε μαζί του. Από ότι κατάλαβα, πολλοί ¨καβαλιέροι¨προτίθενται να ¨βοηθήσουν¨τις αρχάριες με σκοπό κάποια στιγμή να κινηθούν λίγο άκομψα και να εκμεταλλευτούν τη θέση τους για άλλον σκοπό.
Ο αργεντίνος φίλος μου παρά το παραπλανητικό παρουσιαστικό του έδωσε στην έννοια καβαλιέρος ουσιαστική σημασία. Ένας πραγματικός ιππότης βγαλμένος από άλλη εποχή.
Μου εκμυστηρεύτηκε πως όταν μάθαινε ο ίδιος, επειδή ντρεπόταν για κάποιο καιρό να χορεύει με γυναίκες, έπαιρνε ο ίδιος τη θέση της ντάμας στα μαθήματα με τον δάσκαλό του για κάποιο διάστημα μέχρι να σιγουρέψει τις κινήσεις του. Αυτό θα πει ενσυναίσθηση!
Το mate
Ένα πράγμα το οποίο αποκλείεται να φύγεις από την Αργεντινή και να μην δοκιμάσεις είναι το mate. Η αλλιώς Yerba Mate που στο Μπουένος Άιρες προφέρεται Sherba mate με το σἰγμα να σου γεμίζει το στόμα.
Το mate λοιπόν είναι μία τελετουργία που ξεκίνησε από τους ινδιάνους γκουαρανί. Αργότερα εξαπλώθηκε σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως η Αργεντινή, η Ουρουγουάη, η Παραγουάη και η νότια Βραζιλία.
Αποτελεί ένα είδος τελετουργίας όπου υπάρχει πάντα ένας Υerbador (ελληνιστί σερμπαδόρ) ο οποίος αναλαμβάνει χρέη διαμοιραστή. Το μοίρασμα του μάτε είναι η απόλυτη ένδειξη φιλοξενίας.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το mate είναι ένα ρόφημα που φτιάχνεται από αποξηραμένα φύλλα του φυτού yerba mate. Έχει μεγάλη δόση καφεΐνης και είναι πολύ δυναμωτικό. Επίσης κόβει την όρεξη και ενισχύει την διαύγεια. Κοινώς είναι μιά πολύ καλή εναλλακτική του καφέ.
Αλλά στην Αργεντινή το μάτε είναι θρησκεία! Μαζί με τον Μαραντόνα και τον Μέσι.
Κάποια μέρα έγινε και η εισαγωγή μου σε αυτό από έναν χαλαρό Αμερικάνο που κατέβηκε στο Μπουένος Άιρες και έκανε ξεναγήσεις με ποδήλατο στη πόλη.
Αυτός λοιπόν μαζί με τον επονομαζόμενο Νάτσο ο οποίος είχε καταγωγή από τη Γη του Πυρός, από την τελευταία πόλη πριν την εσχατιά, την Ουσουάγια ανέλαβαν να μας δείξουν τη διαδικασία της προετοιμασίας του μάτε.
Ο Νάτσο έκανε χρέη σερμπαδόρ. Καθίσαμε με θέα δίπλα στη γέφυρα του Καλατράβα ‘Puente de la Mujer’ και ξεκίνησε το ντέμο. Μέσα λοιπόν στο μάτε, μάτε ονομάζεται και αυτό δοχείο χωρίς χερούλι φτιαγμένο από κολοκύθα βάζουμε την γιέρμπα ή σέρμπα.
Το γεμίζουμε κατά τα ⅔ με σέρμπα και πάντα κουβαλάμε μαζί ένα παγούρι με ζεστό νερό με το οποίο το γεμίζουμε. Ύψιστης σημασίας και είναι και το μεταλλικό καλαμάκι που ονομάζεται bombilla και προφέρεται μπομπίγια ή αν είσαι porteno μπομπίσα!
Πρώτος λοιπόν ο σερμπαδόρ δοκιμάζει τη θερμοκρασία του νερού και αν το μάτε είναι καλό. Μόλις τελειώσει το νερό το ξαναγεμίζει το μάτε και το δίνει στον διπλανό του με φορά αντίθετη από αυτή του ρολογιού. Το ίδιο συνεχίζεται μέχρι να πιουν όλοι στον κύκλο.
Όποιος κρατάει το μάτε για πολλή ώρα και δεν το περνάει δέχεται κάθε είδους πειράγματα!
Και η χρήση του μάτε είναι σχεδόν εθιστική. Όταν λέμε πως πρέπει να αντικαθιστούμε τους κακούς εθισμούς μας με καλούς το μάτε είναι το ιδανικό παρἀδειγμα για το πως μπορούμε να το πετύχουμε.
Περιττό να πω πως στην αγορά του Σαν Τέλμο, που είναι σαν το Μοναστηράκι επί τριάντα σε μἐγεθος και γίνεται κάθε Κυριακή το πρώτο πράγμα που έψαξα ήταν ένα μάτε.
Και πως επέστρεψα στην Ελλάδα με ενάμιση κιλό σέρμπα στη βαλίτσα μου!
Ευτυχώς η βαλίτσα έφτασε σώα και αβλαβής. Μαζί της έφτασα και εγώ.
Αλλά δεν ήμουν πλέον η ίδια. Μετά από αυτή τη μαζική πολυπολιτισμική συνδιαλλαγή γύρισα και ήξερα λίγο καλύτερα τον εαυτό μου. Και ήμουν πιο δυνατή.
Μία από τις πιο ωραίες ασκήσεις που κάναμε αυτό τον μήνα σαν ομάδα ήταν όταν καθίσαμε σε κύκλο και είπαμε τι θαυμάζουμε ο ένας στον άλλον. Πολύ απλό και όμως τόσο πολύπλοκο στην καθημερινή ζωή.
Κατά τα άλλα αυτός ο μήνας ήταν εκπαιδευτικός σε όλα τα επίπεδα. Ο κάθε συμμετέχων κλήθηκε να προσφέρει στην ομάδα όπως ήθελε. Έτσι ο καθένας έκανε κάτι διαφορετικό.
Ο Γκονσάλο μας έκανε ένα σεμινάριο για design thinking.
Η Κάρολιν για το πως πρέπει να μιλάμε μπροστά σε κοινό και να διαχειριζόμαστε σωστή γλώσσα του σώματος.
Η Αλεξ από την Αγγλία μαζί τη την Τάριν από τη Νότια Αφρική μας έκαναν ένα workshop για το πως ξεκινάς μία επιχείρηση.
Η Μπονίτα από τον Καναδά η οποία είναι life coach μας έκανε στον καθένα ξεχωριστά μία συνεδρία στο πάρκο συνοδεία μάτε.
Την τελευταία μέρα, μετά το απίθανο αποχαιρετιστήριο γεύμα σε ένα ιταλικό εστιατόριο βγήκαμε όλοι για ποτό.
Και εκεί αποφασίσαμε με την Κάρολιν να παίξουμε το τελευταίο χαρτί μας.
Λίγο αργότερα βρισκόμασταν μέσα στο ταξί που θα μας πήγαινε στο La Cate για ένα τελευταίο τάνγκο.
Στην πόρτα μας περίμενε ὀπως πάντα ο Ντιέγκο. Μόνο που αυτή τη φορά αντί να με κεράσει κρασί με κέρασε εσπρεσσάκι για να κρατηθώ ξύπνια.
Χορέψαμε μερικές μιλόνγκες. Και ένα δύο βαλς. Ένιωθα στα πόδια μου δυνατά την επαφή με το πάτωμα. Το πάνω μέρος του σώματος χαλαρό όπως μου είχε μάθει. Ο ρυθμός οδηγούσε τα βήματά μου.
Το μελαγχολικό μπαντονεὀν ακουγόταν στο βάθος. Ο Κάρλος Γκαρντέλ είχε καταφέρει να μπει στην καρδιά μου για πάντα.
Τι πόλη!
"Eeeeeeso" φωνάζει δυνατά και τα μάτια του λάμπουν. Τα κατάφερα, σκέφτομαι!
Τα φώτα στο La Cate είναι χαμηλωμένα. Το ξύλινο πάτωμα είναι πολυκαιρισμένο. Μικρές τρύπες παντού. Είναι η πρώτη φορά που φοράω τα παπούτσια του tango. Το πρώτο μου ζευγάρι, μαύρα, με τακούνι στιλέτο και ένα λουλούδι που μοιάζει με καμέλια στο μπροστινό μέρος.
Νιώθω σαν να έχω μεταφερθεί έναν αιώνα πίσω, τα κεριά καίγονται και λιώνουν σιγά πάνω στα τραπέζια που περικυκλώνουν την πίστα. Εγώ κάνω τα πρώτα μου βήματα στην ευγενική αγκαλιά του Ντιέγκο.
Ένα δύο ζευγάρια δίπλα μας έχουν ήδη αρχίσει να χορεύουν σε κλειστή αγκαλιά.
Νιώθω μία ανείπωτη χαρά, την χαρά του μικρού παιδιού που ανακάλυψε ένα νέο παιχνίδι. Είμαι πραγματικά τυχερή.
Στο Μπουένος Άιρες έχει ξεκινήσει να μπαίνει το φθινόπωρο. Είναι Απρίλιος και το νότιο ημισφαίριο ετοιμάζεται να δεχτεί τον χειμώνα. Ένα ελαφρύ τζάκετ είναι απαραίτητο και βρέχει συνεχόμενα για μέρες. Οι Πορτένιοι γκρινιάζουν ότι δεν θέλουν άλλη βροχή.
Εμένα δεν με απασχολεί καθόλου. Μετά από έναν δύσκολο ελληνικό χειμώνα και πολλή δουλειά επιτέλους βρίσκω χρόνο για ένα ταξίδι. Το ότι πρέπει να το κάνω μόνη μου με ιντριγκάρει.
Λίγες μέρες πρίν είχα διαβάσει ένα άρθρο για co-working retreats ανά τον κόσμο. Ουσιαστικά πρόκειται για μία νέα τάση. Όποιος θέλει να μεταφέρει το online γραφείο του σε άλλη πόλη και να δουλεύει σε νέο σκηνικό μπορεί να το κάνει.
Εγώ δεν είμαι digital nomad αλλά θέλω πολύ να δω πως είναι να είσαι.
Θέλω να ταξιδέψω αλλά έχω αρχίσει να βαριέμαι τα ταξίδια που απλά πας, φωτογραφίζεις και χωρίς ιδιαίτερη επαφή με τον τόπο και τους κατοίκους φεύγεις. Ψάχνω κάτι άλλο αυτή τη φορά. Ένας μήνας σε μία πόλη μου φαίνεται πολύ καλή ιδέα.
Βρίσκω μία εταιρία που οργανώνει τέτοια retreats. Για ένα μήνα. Σε μία άλλη πόλη. Τον Μάιο βλέπω πως προσφέρουν retreats στο Πόρτο και στο Μπουένος Άιρες. Επιλέγω το δεύτερο χωρίς ιδιαίτερη σκέψη.
Η αλήθεια είναι πως η Αργεντινή δεν με ενδιέφερε πολύ σαν προορισμός. Είχα προτεραιόητητα τη Βολιβία και κρυφό πόθο να πάω στην Κολομβία.
Αλλά κατάλαβα πως τελικά όσο πιο χαμηλές προσδοκίες έχεις, τόσο καλύτερα περνάς!
Κλείνω ευθύς αμέσως εισητήριο και συμπληρώνω την αίτηση συμμετοχής. Την ίδια μέρα είχε προηγηθεί συνέντευξη με μία κοπέλα που εργαζόταν για την εταιρία και είχε την βάση της στο Μπάλι. Χρειάστηκε να ξυπνήσω στις 5 το πρωί για να συμπέσουν οι ώρες μας και ήμουν ακόμα λίγο ζαλισμένη.
Είναι οριστικό, σε 10 μέρες φεύγω για Αργεντινή! Αρχίζω το διάβασμα και κατεβάζω ένα app (Porteño app) με την αργκό του Μπουένος Άιρες. Οι μισές λέξεις είναι πονηρές. Αρχίζω να μπαίνω στο κλίμα.
Οι μέρες περνούν και έρχεται το Σάββατο που φέυγω. Αισθάνομαι έναν μικρό εκνευρισμό δεδομένου ότι ταξιδεύω μόνη μου και δεν ξέρω κανέναν από τους συμμετέχοντες. Η μόνη μου επαφή με την ομάδα ήταν ένα google hangout με τις διοργανώτριες. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα είμαστε άτομα από όλο τον κόσμο, 15 γυναίκες και 2 άντρες.
Πετάμε μέσω Φρανκφούρτης. Περίπου 13 ώρες αργότερα μας ανακοινώνουν ότι θα κάνουμε προσγείωση στην Παραγουάη για ανεφοδιασμό καυσίμων καθώς είχε καταιγίδα στο Μπουένος Άιρες και θα αργούσαμε να προσγειωθούμε. Ας είναι!
Λίγο αργότερα φτάνουμε στην πρωτεύουσα της Αργεντινής όπου έβρεχε ασταμάτητα και έκανε ψύχρα. Αναρωτήθηκα προς στιγμήν τι μου ήρθε και άφησα τον ελληνικό Μάιο για να πάω στη βροχή.
Στο αεροδρόμιο με περίμενε ένας πολύ ευγενικός οδηγός μαζί με μερικές συμμετέχουσες που έφτασαν με κοντινές με εμένα πτήσεις. Λίγο αργότερα θα έφτανα στο σπίτι μου για αυτό τον μήνα, ένα πολύ ζεστό σπίτι στην μποέμ περιοχή του Παλέρμο.
Είχα 4 συγκατοίκους. Τον Γκονσάλο από τη Λισαβώνα ο οποίος μιλούσε Portuñol όπως έλεγε δηλαδή μία μίξη Ισπανικών με Πορτογαλικά η οποία είχε πολλή πλάκα. Πάντα κατάφερνε να συνεννοηθεί πάντως.
Την γλυκύτατη Κάρολιν από τη Σκοτία και μελλοντική συνεργό μου στο έγκλημα. Μόλις είχε σταματήσει να δουλεύει ως αεροσυνοδός στην Emirates.
Την Γκάμπια από τη Λιθουανία, business woman με τα όλα της.
Και τέλος την φοβερή Ίζαμπελ από το Βέλγιο, η οποία λόγω μεγαλύτερης ηλικίας και κύρους σύντομα μετονομάστηκε σε βασίλισσα.
Το σπίτι ανήκε στον Ντάνιελ, έναν από τους πολλούς ψυχολόγους του Μπουένος Άιρες. Έμαθα πως η πρωτεύουσα της Αργεντινής είναι η πόλη με τους περισσότερους ψυχολόγους ανά κάτοικο στον κόσμο!
Είχαμε την χαρά να διαχειρίζεται το σπίτι η Μαριάνα από τη νότια βραζιλία που ήταν γλυκύτατη. Δημοσιογράφος για την τοπική επιμερίδα στην πορτογαλική γλώσσα ήταν η προσωποποίηση της ηρεμίας και ναι το ομολογώ, με έπεισε να δοκιμάσω κομπούτσα δικής της παραγωγής. Και το πιο περίεργο; Μου άρεσε!
Τέσσερις εβδομάδες λοιπόν στο Μπουένος Άιρες παρέα με νέα άτομα. Και τι άτομα. Σε λιγότερο από μία εβδομάδα ξέραμε όλοι τα πάντα για όλους.
Η αλήθεια είναι πως εκτός της χώρας σου και των στενών πλαισίων σου ανοίγεσαι πολύ πιο εύκολα.
Ένα πράγμα που κατάλαβα αυτό το μήνα είναι πως το χιούμορ δεν έχει ηλικία. Η πιο μικρή συμμετέχουσα ήταν η Jillian από την Νέα Υόρκη 26 ετών και η μεγαλύτερη η Sue από το Βανουάτου 67 ετών. Η Sue ήταν τρεις φορές χωρισμένη και μου είπε γεμάτη σιγουριά πως ο τρίτος της σύζυγος μπορεί να της γράψει συστατική επιστολή σε περίπτωση που κάποιος ζητήσει. Ήδη όμως είχε αρχίσει να βγαίνει ραντεβού.
Η δομή του προγράμματός μας ήταν συγκεκριμένη και περιλάμβανε πολλά διαλείμματα για φαγητό καφέ και κρασί! Είχαμε νοικιάσει κάποιους χώρους στο κέντρο του Παλέρμο με γρήγορη σύνδεση στο internet από τους οποίους όποιος ήθελε μπορούσε να δουλεύει. Κυρίως τα παιδιά που ήταν κομπιουτεράδες μπορούσαν να ¨πάρουν¨το γραφείο μαζί τους.
Κάθε Δευτέρα βράδυ μαζευόμασταν και μαγειρεύαμε όλοι μαζί. Εκεί διαδραματίζονταν και οι πιο σουρεαλιστικές συζητήσεις κάτω από την επήρεια λίτρων Malbec ή Torrontes, των πιο φημισμένων Αργεντίνικων κρασιών.
Υπήρχε η επιλογή όποιος θέλει να κάνει μαθήματα Ισπανικών. Εγώ καθώς τα Ισπανικά μου είναι σε επίπεδο βασικής συνεννόησης με οδηγό uber, οπότε δεν το χρειαζόμουν αποφάσισα να απέχω.
Για την ιστορία να αναφέρω πως οι Αργεντίνοι μόλις τους έλεγα από που είμαι ενθουσιάζονταν και άρχιζαν να μου λένε πως μελετούσαν Πλάτωνα στο σχολείο. Δεν ήθελα να τους χαλάσω την εικόνα που έχουν για μας και παρόλο που η παρούσα φάση μας έχει κάποιες διαφορές από τον Χρυσό Αιώνα αποφάσισα να το κρατήσω μυστικό.
Το Tango
Δύο μέρες μετά την άφιξη στο Μπουἐνος Άιρες πήγαμε σε μία μιλόνγκα. Μιλόνκα είναι μία βραδιά τάνγκο που στεγάζεται σε κάποιο μεγάλο χώρο. Η δική μου πρώτη επαφή με το tango έγινε στον καθεδρικό ναό της τέχνης, το La Catedral (ή La Cate αν θέλει κανείς να νιώσει local).
Δεν είχε ξανατύχει ποτέ να πάω σε μιλόνγκα και πόσο μάλλον στο Μπουένος Άιρες. Το τάνγκο σαν χορός δεν με είχε ποτέ απασχολήσει, ίσα ίσα θεωρούσα πως τόσοι εναγκαλισμοί και πάθος είναι στα όρια της παρεμβατικότητας.
Η μιλόνγκα στο Catedral είναι πολύ ανεπίσημη. Ουσιαστικά το μόνο που χρειάζεται είναι ένα ξύλινο πάτωμα για να γλιστράνε τα παπούτσια στην πίστα. Την πίστα περικυκλώνουν τραπέζια στα οποία κάθονται όλοι οι μελλοντικοί χορευτές ή απλά ενδιαφερόμενοι.
Μετά από δύο ώρες που παρακαλουθήσαμε τους χορευτές να αυτοσχεδιάζουν υπό την υπόκρουση μπαντονεόν έπρεπε να φύγουμε.'Ενιωθα έναν έντονο εκνευρισμό γιατί μου αρέσει πολύ να χορεύω και ήμουν σε ένα μέρος που χόρευαν όλοι εκτός από εμένα. Είχα ζήσει το f.o.m.o. ζωντανά! Τι απογοήτευση.
Στην αρχή της επόμενης εβδομάδας μας δόθηκε η επιλογή να ξεκινήσουμε μαθήματα τάνγκο δύο φορές την εβδομάδα. Αποφάσισα πως αφού τα πράγματα ήρθαν έτσι και βρισκόμουν σε αυτή την πόλη θα έπρεπε να καταρρίψω τις πεποιθήσεις μου και να δώσω μία ευκαιρία.
Δευτέρα απόγευμα λοιπόν, υπό βροχή βρίσκομαι στην οδό Uriarte μαζί με τους υπόλοιπους co-workers, συμμαθητές μου για να ξεκινήσουμε την μύηση στα μυστικά του tango. Φυσικά η αναλογία ανδρών γυναικών ήταν λίγο σχετική καθώς ήμασταν εννέα γυναίκες και ένας άνδρας. Δηλαδή εννέα ντάμες και ένας καβαλιέρος. O Satish. Ινδός κομπιουτεράς που ζει και εργάζεται στην Αμερική. Με μερική προυπηρεσία στη salsa. Ήταν όντως δύσκολή η κατάσταση.
Την πόρτα της σχολής μας άνοιξε ένας ψηλός και επιβλητικός αργεντινός, σοβαρός και αγέλαστος. Ένιωσα σαν να μπαίνω σε μυστική λέσχη. Τα πλακἀκια στο πάτωμα ήταν ασπρόμαυρα όπως σε πολλά σπίτια ή αυλές στο Μπουένος Άιρες και μόλις μπήκαμε στο αίθριο μας υποδέχτηκε μία καφετιέρα και ένα μάτε. Θα έρθω και σε αυτό.
Εκεί καθόταν και μία όμορφη κοπέλα η Julietta (Χουλιέτα) η οποία μαζί με τον Ρωμαίο της που ονομαζόταν Ραμόν θα ήταν οι δάσκαλοί μας για τον υπόλοιπο μήνα.
Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη πηγαίναμε για το καθιερωμένο μάθημα μας το οποίο ήταν ουσιαστικά ένα εντατικό μάθημα που θα μας εισήγαγε στην κουλτούρα του τάνγκο και θα μας μάθαινε στοιχειωδώς πως να κινούμαστε.
Κρυφός στόχος όλων μας ήταν να καταφέρουμε να χορέψουμε σε μία μιλόγκα.
Το αργεντίνικο τάνγκο λοιπόν γεννήθηκε στους οίκους ανοχής του Μπουένος Άιρες σαν χορός μεταξύ των ανδρών όση ώρα περίμεναν να έρθει η σειρά τους. Οι κύριοι αυτοί λοιπόν ξεκίνησαν να χορεύουν μεταξύ τους και αργότερα ο χορός μεταξύ ανδρών και γυναικών καθιερώθηκε.
Η αλήθεια είναι πως το να βλέπει κανείς τη Χουλιέτα να χορεύει με τον Ραμόν ήταν απλά καθηλωτικό. Υπήρχε πλήρης αμονία μεταξύ τους και η Χουλιέτα τον ακολουθούσε με τα μάτια κλειστά. Κυριολεκτικά.
Υπάρχει αυτή η τάση, μας εξήγησε, κάποιες γυναίκες να χορεύουν με τα μάτια κλειστά γιατί ¨νιώθουν¨καλύτερα τον παρτενέρ τους αλλά η τάξη μας ακόμα απείχε αρκετά από αυτό.
Μετά από τέσσερα μαθήματα και έχοντας πλέον εδραιώσει τα πρώτα βήματα, δηλαδή το βασικό οχτάρι αποφασίσαμε να επανέλθουμε στο La Catedral. Εγώ με μισή καρδιά γιατί ήμουν κουρασμένη και λίγο αποθαρρυμένη μετά την πρώτη επίσκεψη.
Βρισκόμαστε εκεί λίγο αργότερα και επειδή δεν είχε ακόμα ξεκινήσει η μιλόνγκα είχε μάθημα. Τι είχαμε, τι χάσαμε σκέφτηκα και αποφάσισα να συμμετέχω μαζί με τη φίλη μου από τη Βουλγαρία τη Βιολέτα.
Στο κέντρο της πίστας είχε σχηματιστεί ένας μεγάλος κύκλος από όσους συμμετείχαν στο μάθημα. Ένας τύπος με γκρίζα μακριά μαλλιά και πονηρό χαμόγελο ήταν ο δάσκαλός μας. Μας δέχτηκε παρόλη την μικρή καθυστέρηση στην ομάδα και ξεκίνησε με ασκήσεις για το ζέσταμα. Η αναλογία καλαβιέρων και ντάμας αυτή τη φορά ήταν σχεδόν ίση.
Λίγο αργότερα μας ζήτησε να κάνουμε ζευγάρια. Δίπλα μου εκείνη τη στιγμή βρισκόταν ένας μελαχρινός, μετρίου αναστήματος με τατουάζ μανίκι και στα δύο χέρια.
Λίγο είχα καταλάβει εκείνη τη στιγμή πως μαζί του θα ξεκινούσε η μύησή μου στο τάνγκο.
Πιαστήκαμε και αρχίσαμε να ακολουθούμε τις οδηγίες του δασκάλου. Λίγη ώρα αργότερα, το μάθημα τελείωσε και ξεκίνησε η μιλόνγκα αλλά εμείς συνεχίσαμε να χορεύουμε.
Ο Ντιέγκο χόρευε αρκετά χρόνια και είχε έρθει στο μάθημα για να βοηθήσει τον φίλο του και δάσκαλό μας τον Φεντερίκο.
Παρόλο το βλοσυρό παρουσιαστικό του αποδείχθηκε εξαιρετικά ευγενικός και υπομονετικός.
Λίγη ώρα αργότερα με ρώτησε από που είμαι και όταν του είπα από την Ελλάδα τα μάτια του έλαμψαν και μου είπε: ¨Σαν το Ελενάκι!¨
Αναρωτήθηκα ποιο είναι το Ελενάκι αλλά από τα συμφραζόμενα κατάλαβα πως ήταν παρτενέρ του για πολλά χρόνια και ίσως και μεγάλη του αγάπη. Κάποια στιγμή όμως το Ελενάκι αποφάσισε να γυρίσει στη χώρα μας και άφησε πίσω της συντρίμμια.
Adelante μου έλεγε ο Ντιέγκο με στόμφο και εγώ πήγαινα βήμα μπροστά. Όταν κατάφερνα να κάνω τις κινήσεις σωστά επικροτούσε λέγοντας Suuuuper ή Eeeeeso! Είχα αρχίσει να συντονίζω τις κινήσεις μου.
Η αλήθεια είναι πως η αίσθηση να μπορείς να ακολουθήσεις τη μουσική, να συγχρονιστείς με τον πατρενέρ σου και να αφεθείς στο χορό χωρίς να μετράς βήματα είναι κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Είναι μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας.
Στο τάνγκο οδηγούν οι καβαλιέροι. Για μένα αυτό ήταν τεράστια πρόκληση καθώς δεν μου αρέσει καθόλου να με οδηγούν. Πρέπει δηλαδή να περιμένεις και μόλις ο καβαλιέρος κάνει το πρώτο βήμα, χωρίς να κοιτάς τα πόδια του και όντας σε αγκαλιά πρέπει να νιώσεις την οδηγία. Πέρασε κάποιος καιρός μέχρι να σταματήσω να κάνω βήματα μόνη μου αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα εμπιστοσύνης.
Με τον Ντιέγκο γίναμε φίλοι και με εισήγαγε στα άδυτα του “La Cate” δήλαδή έξω από τις ανδρικές τουαλέτες όπου όλοι πήγαιναν για να καπνίσουν. Εκεί αποτελούσα ένα είδος ατραξιόν ανάμεσα στα ντόπια πηγαδάκια με τα φοβερά ισπανικά μου που χρειάζεται κάποιος εγχειρίδιο για να τα καταλάβει. Το διασκέδαζα ιδιαίτερα που ήμουν η μόνη ξένη.
Με την φίλη μου την Κάρολιν αρχίσαμε να πηγαίνουμε συχνά στο Catedral.
Όσο για τον Ντιέγκο, ανέβασε τον πήχη πολύ ψηλά και με δίδαξε τον κώδικα ευγενείας. Ήταν ἐνας καβαλιέρος παλιάς κοπής.
Όταν μας καλούσε να πάμε πάντα μας περίμενε στην είσοδο, μας κέρναγε κρασί και στο τέλος της βραδιάς περίμενε να πάρουμε ταξί.
Κάποια στιγμή που που είπα πως δεν χρειάζεται να περιμένει μου απάντησε πως ένα πράγμα έχει μένει στον κόσμο και αν χαθεί θα χαθούμε και εμείς : Η αβροφροσύνη.
Είμαι πολύ τυχερή που η εισαγωγή μου στον κόσμο του τάνγκο έγινε μαζί του. Από ότι κατάλαβα, πολλοί ¨καβαλιέροι¨προτίθενται να ¨βοηθήσουν¨τις αρχάριες με σκοπό κάποια στιγμή να κινηθούν λίγο άκομψα και να εκμεταλλευτούν τη θέση τους για άλλον σκοπό.
Ο αργεντίνος φίλος μου παρά το παραπλανητικό παρουσιαστικό του έδωσε στην έννοια καβαλιέρος ουσιαστική σημασία. Ένας πραγματικός ιππότης βγαλμένος από άλλη εποχή.
Μου εκμυστηρεύτηκε πως όταν μάθαινε ο ίδιος, επειδή ντρεπόταν για κάποιο καιρό να χορεύει με γυναίκες, έπαιρνε ο ίδιος τη θέση της ντάμας στα μαθήματα με τον δάσκαλό του για κάποιο διάστημα μέχρι να σιγουρέψει τις κινήσεις του. Αυτό θα πει ενσυναίσθηση!
Το mate
Ένα πράγμα το οποίο αποκλείεται να φύγεις από την Αργεντινή και να μην δοκιμάσεις είναι το mate. Η αλλιώς Yerba Mate που στο Μπουένος Άιρες προφέρεται Sherba mate με το σἰγμα να σου γεμίζει το στόμα.
Το mate λοιπόν είναι μία τελετουργία που ξεκίνησε από τους ινδιάνους γκουαρανί. Αργότερα εξαπλώθηκε σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως η Αργεντινή, η Ουρουγουάη, η Παραγουάη και η νότια Βραζιλία.
Αποτελεί ένα είδος τελετουργίας όπου υπάρχει πάντα ένας Υerbador (ελληνιστί σερμπαδόρ) ο οποίος αναλαμβάνει χρέη διαμοιραστή. Το μοίρασμα του μάτε είναι η απόλυτη ένδειξη φιλοξενίας.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το mate είναι ένα ρόφημα που φτιάχνεται από αποξηραμένα φύλλα του φυτού yerba mate. Έχει μεγάλη δόση καφεΐνης και είναι πολύ δυναμωτικό. Επίσης κόβει την όρεξη και ενισχύει την διαύγεια. Κοινώς είναι μιά πολύ καλή εναλλακτική του καφέ.
Αλλά στην Αργεντινή το μάτε είναι θρησκεία! Μαζί με τον Μαραντόνα και τον Μέσι.
Κάποια μέρα έγινε και η εισαγωγή μου σε αυτό από έναν χαλαρό Αμερικάνο που κατέβηκε στο Μπουένος Άιρες και έκανε ξεναγήσεις με ποδήλατο στη πόλη.
Αυτός λοιπόν μαζί με τον επονομαζόμενο Νάτσο ο οποίος είχε καταγωγή από τη Γη του Πυρός, από την τελευταία πόλη πριν την εσχατιά, την Ουσουάγια ανέλαβαν να μας δείξουν τη διαδικασία της προετοιμασίας του μάτε.
Ο Νάτσο έκανε χρέη σερμπαδόρ. Καθίσαμε με θέα δίπλα στη γέφυρα του Καλατράβα ‘Puente de la Mujer’ και ξεκίνησε το ντέμο. Μέσα λοιπόν στο μάτε, μάτε ονομάζεται και αυτό δοχείο χωρίς χερούλι φτιαγμένο από κολοκύθα βάζουμε την γιέρμπα ή σέρμπα.
Το γεμίζουμε κατά τα ⅔ με σέρμπα και πάντα κουβαλάμε μαζί ένα παγούρι με ζεστό νερό με το οποίο το γεμίζουμε. Ύψιστης σημασίας και είναι και το μεταλλικό καλαμάκι που ονομάζεται bombilla και προφέρεται μπομπίγια ή αν είσαι porteno μπομπίσα!
Πρώτος λοιπόν ο σερμπαδόρ δοκιμάζει τη θερμοκρασία του νερού και αν το μάτε είναι καλό. Μόλις τελειώσει το νερό το ξαναγεμίζει το μάτε και το δίνει στον διπλανό του με φορά αντίθετη από αυτή του ρολογιού. Το ίδιο συνεχίζεται μέχρι να πιουν όλοι στον κύκλο.
Όποιος κρατάει το μάτε για πολλή ώρα και δεν το περνάει δέχεται κάθε είδους πειράγματα!
Και η χρήση του μάτε είναι σχεδόν εθιστική. Όταν λέμε πως πρέπει να αντικαθιστούμε τους κακούς εθισμούς μας με καλούς το μάτε είναι το ιδανικό παρἀδειγμα για το πως μπορούμε να το πετύχουμε.
Περιττό να πω πως στην αγορά του Σαν Τέλμο, που είναι σαν το Μοναστηράκι επί τριάντα σε μἐγεθος και γίνεται κάθε Κυριακή το πρώτο πράγμα που έψαξα ήταν ένα μάτε.
Και πως επέστρεψα στην Ελλάδα με ενάμιση κιλό σέρμπα στη βαλίτσα μου!
Ευτυχώς η βαλίτσα έφτασε σώα και αβλαβής. Μαζί της έφτασα και εγώ.
Αλλά δεν ήμουν πλέον η ίδια. Μετά από αυτή τη μαζική πολυπολιτισμική συνδιαλλαγή γύρισα και ήξερα λίγο καλύτερα τον εαυτό μου. Και ήμουν πιο δυνατή.
Μία από τις πιο ωραίες ασκήσεις που κάναμε αυτό τον μήνα σαν ομάδα ήταν όταν καθίσαμε σε κύκλο και είπαμε τι θαυμάζουμε ο ένας στον άλλον. Πολύ απλό και όμως τόσο πολύπλοκο στην καθημερινή ζωή.
Κατά τα άλλα αυτός ο μήνας ήταν εκπαιδευτικός σε όλα τα επίπεδα. Ο κάθε συμμετέχων κλήθηκε να προσφέρει στην ομάδα όπως ήθελε. Έτσι ο καθένας έκανε κάτι διαφορετικό.
Ο Γκονσάλο μας έκανε ένα σεμινάριο για design thinking.
Η Κάρολιν για το πως πρέπει να μιλάμε μπροστά σε κοινό και να διαχειριζόμαστε σωστή γλώσσα του σώματος.
Η Αλεξ από την Αγγλία μαζί τη την Τάριν από τη Νότια Αφρική μας έκαναν ένα workshop για το πως ξεκινάς μία επιχείρηση.
Η Μπονίτα από τον Καναδά η οποία είναι life coach μας έκανε στον καθένα ξεχωριστά μία συνεδρία στο πάρκο συνοδεία μάτε.
Την τελευταία μέρα, μετά το απίθανο αποχαιρετιστήριο γεύμα σε ένα ιταλικό εστιατόριο βγήκαμε όλοι για ποτό.
Και εκεί αποφασίσαμε με την Κάρολιν να παίξουμε το τελευταίο χαρτί μας.
Λίγο αργότερα βρισκόμασταν μέσα στο ταξί που θα μας πήγαινε στο La Cate για ένα τελευταίο τάνγκο.
Στην πόρτα μας περίμενε ὀπως πάντα ο Ντιέγκο. Μόνο που αυτή τη φορά αντί να με κεράσει κρασί με κέρασε εσπρεσσάκι για να κρατηθώ ξύπνια.
Χορέψαμε μερικές μιλόνγκες. Και ένα δύο βαλς. Ένιωθα στα πόδια μου δυνατά την επαφή με το πάτωμα. Το πάνω μέρος του σώματος χαλαρό όπως μου είχε μάθει. Ο ρυθμός οδηγούσε τα βήματά μου.
Το μελαγχολικό μπαντονεὀν ακουγόταν στο βάθος. Ο Κάρλος Γκαρντέλ είχε καταφέρει να μπει στην καρδιά μου για πάντα.
Τι πόλη!
