Best ελληνικο τραγουδι

[ioanna karagianni]

Καραΐνδρου πάλι
Ταξίδι στα Κύθηρα

 

[Pandora]

Καραΐνδρου πάλι
Ταξίδι στα Κύθηρα

Σαίτα στην καρδιά φιλενάδα...:arrow:

 

[ioanna karagianni]

Ωραία και τώρα ένα τελευταίο για να τα έχω καλά με την συνείδηση μου.
Αυτό το τραγούδι όφειλα να το επιλέξω για δύο λόγους
α) αποτελεί ωδή για κάθε ταξιδευτή, και κυρίως
β) είναι του (πολυ)αγαπημένου μου συνθέτη

 

[galat]

και ....
γ) έχει δανείσει τον τίτλο του στο "Βαλκανιζατέρ FM"...

 

[ioanna karagianni]

ουπς το κυριότερο ξέχασα.
Επειδή όμως είναι ώρα για ύπνο σας χαρίζω αυτό για κοιμηθείτε γλυκά

 

[Bahari]

Από την ταινία "Η τιμή της αγάπης" της Τόνιας Μαρκετάκη

Καραΐνδρου πάλι
Ταξίδι στα Κύθηρα

Αχ, πόσο καιρό είχα να τα ακούσω... Πολυαγαπημένα και τα δυο. Σας ευχαριστώ

 

[Pandora]

ουπς το κυριότερο ξέχασα.
Επειδή όμως είναι ώρα για ύπνο σας χαρίζω αυτό για κοιμηθείτε γλυκά

Φιλενάδα, μ΄έχεις στείλει αδιάβαστη... Όνειρα γλυκά

 

[ioanna karagianni]

Φιλενάδα, μ΄έχεις στείλει αδιάβαστη... Όνειρα γλυκά

Pandora Bahari Galat

:love2:

 

[galat]

Μια ιστορική θεατρική παράσταση, μια γελοιογραφία και ένα κορυφαίος μουσικός δίσκος​

Μια σημερινή σχετική δημοσίευση στην εφημερίδα τα ΝΕΑ με τίτλο «Οι βέβηλες κότες που “δάγκωσαν” τον Τσάτσο», μου θύμισε την όλη ιστορία και με παρακίνησαν να παρουσιάσω το κορυφαίο έργο «Οι όρνιθες» του μεγάλου και αγαπημένου μας Μάνου Χατζιδάκη και την ιστορία που το συνοδεύει.​

Το 1959 τρεις κορυφαίοι της Ελληνικής Τέχνης συναντήθηκαν στην δημιουργία μιας θεατρικής παράστασης, που έμελλε να μείνει στην Ιστορία, όχι μόνο για το καλλιτεχνικό προϊόν, που προέκυψε, αλλά συγχρόνως και για τα γεγονότα, που την συνόδεψαν. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κούν προετοιμάζει να ανεβάσει στο Ηρώδειο τους Όρνιθες του Αριστοφάνη. Την μουσική της παράστασης ετοιμάζει ο Μάνος Χατζιδάκης, ενώ τα σκηνικά και τα κουστούμια επιμελείται ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης.

Ο Κάρολος Κούν σκηνοθετεί μια πρωτοποριακή για τα τότε δεδομένα παράσταση. Προσθέτει στην πλοκή ορισμένους αναχρονισμούς – κάτι που δημιούργησε στη συνέχεια ολόκληρη σχολή στο θέατρο - εμφανίζοντας π.χ. τον Ιεροφάντη σαν χριστιανό παπά. Βρισκόμαστε στη συντηρητική Ελλάδα του 1959, που ακόμα γλείφει τις πληγές της από την κατοχή και τον εμφύλιο, με την ταλαιπωρημένη αριστερά να σηκώνει δειλά-δειλά κεφάλι με την ΕΔΑ του 25%. Όμως τα καλλιτεχνικά ήθη βρίσκονται προσηλωμένα στα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη και η αρχαιοπρέπεια βασιλεύει, έτσι η τολμηρή και πρωτοποριακή παράσταση του Κούν, προκαλεί αντιδράσεις στο συντηρητικό πατριωτικό, θρησκευτικό και αισθητικό αίσθημα ορισμένων πολιτών. Κατά την πρώτη παράσταση στο Ηρώδειο στις 29/8/1959 – ημέρα που γιορταζόταν η νίκη της εθνικόφρονης Ελλάδας στο Γράμμο και στο Βίτσι δέκα χρόνια πριν - ο ζωγράφος Γιώργος Μαυροΐδης φωνάζει «φτάνει πιά» δίνοντας το σύνθημα ν' αρχίσουν τα επεισόδια. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, τότε υπουργός Προεδρίας της κυβέρνησης Καραμανλή, δεν περιορίστηκε σε δηλώσεις αλλά προχώρησε σε απαγόρευση πραγματοποίησης των υπολοίπων παραστάσεων. «Το έργον ατελέστατα προπαρασκευασμένον, απετέλεσε παραμόρφωσιν του πνεύματος του κλασικού κειμένου, ωρισμέναι δε σκηναί αυτού παρουσιάστηκαν κατά τρόπον προσβάλλοντα το θρησκευτικόν αίσθημα του Λαού», είχε δηλώσει ο Κωνσταντίνος Τσάτσος. Η μουσική επένδυση της θεατρικής παράστασης από τον Μάνο Χατζιδάκη χαρακτηρίζεται με επίσημες δηλώσεις σαν «χυδαιοτάτη μουσική».

Έτσι η παράσταση έμεινε στην Ιστορία. Όχι όμως με αρνητικό τρόπο. Η παράσταση θα οριστικοποιηθεί με τις χορογραφίες της Ζουζούς Νικολούδη και θα έχει μεγάλη επιτυχία ένα χρόνο μετά, ενώ το ο 1965 παίρνει το α' βραβείο στο φεστιβάλ των Εθνών. Το 1965 ο Μωρίς Μπεζάρ σκηνοθετεί και χορογραφεί τους «Όρνιθες», σε μουσική διεύθυνση του ίδιου του Χατζιδάκι, και παρουσιάζει το έργο με μεγάλη επιτυχία στην Όπερα των Βρυξελλών. Ο δίσκος του Χατζιδάκη κυκλοφορεί με μεγάλη επιτυχία στην Γαλλία. Αντίθετα η ενέργεια του Κωνσταντίνου Τσάτσου – μεταπολιτευτικού προέδρου της Δημοκρατίας – του στοίχισε ένα παρατσούκλι. Μετά την αναμέτρησή του με τις «’Ορινθες», θα παρουσιάζεται πάντοτε στις γελοιογραφίες με συνοδεία μίας όρνιθας (κότας) και το σχετικό παρατσούκλι της όρνιθας θα τον συνοδεύει για αρκετά χρόνια.




Ο δίσκος του Μάνου Χατζιδάκη «Οι όρνιθες» θεωρούνται από τα σημαντικότερα έργα του μεγάλου Έλληνα συνθέτη. Αποκάλυψη η φωνή του Γιώργου Μούτσιου, που ερμηνεύει χαρακτηριστικά αρκετά κομμάτια του δίσκου.

1. Γιώργος Μούτσιος : Ω καλή μου ξανθιά (όταν οι ξανθιές δεν ήταν αντικείμενο αρνητικών σχολιασμών....)



2. Γιώργος Μούτσιος : Προσκλητήριο Επόπα

3. Στιγμιότυπα απ' την γενική δοκιμή της παράστασης του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν στην Επίδαυρο το 1975. Σκηνικά-κοστούμια: Γιάννης Τσαρούχης, Χορογραφία: Ζουζού Νικολούδη



Οι Όρνιθες ένα σουρρεαλιστικό θεατρικό έργο γραμμένο 2.500 χρόνια πριν.

Με το μεγάλο αυτό έργο, ο Αριστοφάνης βρίσκει την ευκαιρία να διακωμωδήσει τους συκοφάντες και τους κόλακες του δήμου, καθώς και τις θεωρίες για νέα πολιτεύματα. Το έργο πραγματεύεται τη φυγή δυο ανθρώπων από την τυραννία του κόσμου στο βασίλειο του παραμυθιού και συνενώνει την πιο τολμηρή φαντασία με την πιο ανάερη ποίηση.

Η πλοκή του έργου (από την wikipedia) :
Δύο Αθηναίοι φίλοι, ο πονηρός Πεισθέταιρος και ο αγαθός Ευελπίδης επιθυμούν να βρουν το πουλί Τσαλαπετεινό (που άλλοτε ήταν άνθρωπος, ο βασιλιάς Τηρέας) για να το ρωτήσουν σε ποιά πόλη μπορεί κανείς να ζήσει ήσυχα, πλούσια και ειρηνικά. Στην εισαγωγή του έργου λοιπόν εμφανίζονται οι δύο φίλοι να πετούν μέσα από το δάσος ο ένας πάνω σε μια κουρούνα και ο άλλος σε μια καλιακούδα δηλώνοντας ότι μεταναστεύουν επειδή βαρέθηκαν τη δικομανία των Αθηναίων.
Όταν πια βρίσκουν τον Τσαλαπετεινό, εκείνος τους απογοητεύει καθώς δεν έχει να προτείνει καμία πόλη που να τους αρέσει. Τότε όμως ο Πεισθέταιρος συλλαμβάνει την ιδέα να ιδρύσουν μαζί με τον Τσαλαπετεινό-Τηρέα την πόλη των πουλιών στους αιθέρες, στο μεσοδιάστημα δηλαδή μεταξύ του κόσμου των ανθρώπων και του κόσμου των θεών. Ο Τσαλαπετεινός πείθεται και καλεί τα πουλιά για να τους ανακοινώσουν μαζί το σχέδιο του Πεισθαίτερου.
Τα πουλιά εμφανίζονται αγριεμένα από την εισβολή των ανθρώπων και θεωρώντας ότι ο Τσαλαπετεινός τους πρόδωσε, ετοιμάζονται να επιτεθούν στους εισβολείς. Για άλλη μιά φορά όμως ο Πεισθέταιρος παίρνοντας το λόγο, φουσκώνει τα μυαλά των πουλιών και μαγεύει σταδιακά το ακροατήριό του. Στο τέλος πείθει τα πουλιά να ιδρύσουν τη Νεφελοκοκκυγία (= κατοικία των κούκων στα σύννεφα, την πόλη δηλαδή των πουλιών) με στόχο να αναδειχτούν σε ρυθμιστές της θεϊκής εξουσίας λειτουργώντας ως ενδιάμεσοι των θεών με τους ανθρώπους.
Έτσι τα πουλιά χωρίζονται σε ομάδες εργασίας και ξεκινάει το χτίσιμο του τείχους που θα περιβάλλει τη χώρα των πουλιών και θα εμποδίζει έτσι την τσίκνα από τις θυσίες των ανθρώπων να ανεβαίνει στους θεούς.
Πριν ακόμα καλά καλά χτιστεί η πόλη και με πρώτον από όλους τον ιερέα που έρχεται για να κάνει θυσία, καταφθάνουν διάφοροι εκμεταλλευτές και καλοθελητές που προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη από την ίδρυση της Νεφελοκοκκυγίας. Ο Πεισθέταιρος όμως τους ξεφορτώνεται όλους και σιγά σιγά το τείχος ολοκληρώνεται.
Εν τω μεταξύ οι Θεοί αρχίζουν να πεινάνε και να ανησυχούν γιατί δεν φτάνει πια στους ουρανούς η κνήσσα των σφαχτών. Αρχικά στέλνουν την Ίριδα ως αγγελιοφόρο, την οποία όμως εκδιώκει βίαια ο Πεισθέταιρος. Έπειτα εμφανίζεται ο -πάντα αντιεξουσιαστής- Προμηθέας για να ενημερώσει μυστικά τον Πεισθέταιρο για τις αποφάσεις των θεών και να τον συμβουλεύσει τι να κάνει για να τους πάρει την εξουσία.
Πραγματικά όπως έχει προειδοποιήσει ήδη ο Προμηθέας φτάνει αντιπροσωπεία των θεών για να διαπραγματευτεί την ελεύθερη διακίνηση της τσίκνας. Η αντιπροσωπεία απαρτίζεται από τον διπλωμάτη Ποσειδώνα, τον φοβερό φαγά Ηρακλή και τον αγροίκο Τριβαλλό, που είναι εκπρόσωπος των βαρβαρικών θεών. Οι διαπραγματεύσεις - οι οποίες διεξάγονται δίπλα από ένα σφαχτό που ψήνεται- καταλήγουν, πάντα σύμφωνα με τις συμβουλές του Προμηθέα, στο γάμο της όμορφης νεαρής θεάς Βασίλειας με τον Πεισθέταιρο. Έτσι το έργο τελειώνει με τη γαμήλια ένωση του Πισθέταιρου και της ουράνιας θεάς.

 

[Pandora]

Φίλε μου galat, εξαιρετικός όπως πάντα... Σ΄ευχαριστώ...

 

[galat]

Οι όρνιθες (συνέχεια...)

Λόγω της ιστορικότητας του έργου "Οι όρνιθες" του Μάνου Χατζιδάκη, για το οποίο μιλήσαμε παραπάνω, θεωρώ αναγκαίο να προσθέσω ορισμένες σημαντικές, για όσους ενδιαφέρονται φυσικά, πληροφορίες σχετικά με τις εκδόσεις, που κυκλοφορούν.

Το 1960 παράλληλα με την πρώτη ολοκληρωμένη ουσιαστικά παράσταση του Θεάτρου Τέχνης, η μουσική της παράστασης κυκλοφορεί σε δίσκους των 45 στροφών. Δεν γνωρίζω σε πόσους, ούτε εάν σε αυτούς περιλαμβάνονταν όλα τα κομάτια. Για τους νεώτερους να πούμε ότι οι δίσκοι των 45 στροφών, ήταν κάτι σαν τα μεταγενέστερα single, αφού ουσιαστικά περιελάμβαναν ένα τραγούδι σε κάθε πλευρά του δίσκου. Στην εκτέλεση των δίσκων αυτών συμμετέχει ο Γιώργος Μούτσιος και οι ηθοποιοί του Θεάτρου Τέχνης. Η ενορχήστρωση είναι απλή, μόνο με 4 όργανα.

Το 1965, αμέσως μετά την παράσταση του Maurice Bezard, η μουσική της παράστασης θα κυκλοφορήσει σε δίσκο από την Μίνως, με το γνωστό (και) γαλλόφωνο εξώφυλλο. Ο δίσκος είναι διπλός και περιέχει συνολικά 13 κομμάτια. Ερμηνεύει και πάλι ο Γιώργος Μούτσιος, ο οποίος όμως συνοδεύεται από την Ευγενία Βάλβη, τον Σπύρο Σακκά, την Αγγελική Ραβανοπούλου καθώς και χορωδία μικτή και παιδική. Η ενορχήστρωση πλέον είναι πιό πλήρης με περισσότερα όργανα.

Τα τραγούδια της εκτέλεσης του 1960 θα κυκλοφορήσουν το 1976 σε έναν δίσκο 33 στροφών από την Universal. Ο δίσκος περιέχει μόνο 7 κομμάτια.

Όπως γράφεται ο Χατζιδάκης προτιμούσε την πρώτη εκτέλεση του 1960. Αντιθέτως δεν του άρεσε η ενορχήστρωση, που έγινε για την παράσταση του Maurice Bezard, αναγκάστηκε όμως να την αποδεχτεί, λόγω του μεγάλου ονόματος του Bezard.

Ακούστε το τραγούδι "Η Βουλή" στις δύο διαφορετικές εκτελέσεις και προσπαθείστε να διαπιστώσετε τις διαφορές.

1. Η εκτέλεση του 1960/1976

1. Η εκτέλεση του 1965

 

[dimosf]

Λες και ακούς άλλο κομμάτι. Προτιμώ τη 2η (1965) αν και λατρεύω τη τζάζ. Αυτό δε σημαίνει οτι δεν μου αρέσει και η 1η.