Πορτογαλία Bacalhao com batatas. Tην 25η στο Porto!

[psilos3]

Κυριακή του Hangover



Περασμένες δώδεκα, σχεδόν μία το μεσημέρι ξαναβγήκαμε στο δρόμο με τον καιρό να είναι θαυμάσιος και τον ήλιο να καίει:

Δε περιμέναμε βέβαια τίποτα καλύτερο -πάλι καλά να λέμε- έτσι όπως εξελίχθηκε η προηγούμενη βραδιά. Περπατήσαμε κάνοντας ένα μικρό κύκλο γύρω από τη santa Catarina στα αξιοθέατα της προηγούμενης όπως τη Santo Ildefonso

Βγάζοντας και μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες της εκδρομής, παρόλη τη ζάλη μας:

Ακολούθως κατευθυνθήκαμε μέσα από τα άδεια στενάκια εκείνη την ώρα, προς το πολύ κεντρικό σταθμό Trindade από τον οποίο περνάνε όλες οι γραμμές, αρχικα για να δούμε τι παίζει με τη μετακίνηση προς το αεροδρόμιο προετοιμάζοντας την επόμενη μέρα, καθώς επίσης και για να αλλάξουμε περιοχή:

Όντως λίγες στάσεις και 15 λεπτά μετά φτάναμε στο σταθμό Campanha και τη περιοχή της Noeda, ιδέα του Νίκου προκειμένου να δοκιμάσουμε τη τοπική κουζίνα:

Αφήσαμε πίσω μας το κτήριο του σταθμού και πήγαμε για δύο καφεδάκια στα γρήγορα, μιας και τα είχαμε ανάγκη:

Περισσότερη και απόλυτη ανάγκη όμως είχαμε το διασημότερο όλων έδεσμα της Πορτογαλικής κουζίνας που ακούει στο όνομα francesinha, γνωστό εκτός των άλλων για τις αντί-hangover του ιδιότητες. Έτσι πιάσαμε ένα τραπέζι στο εστιατόριο που μου γυάλισε περισσότερο, παραγγείλαμε 2 παγωμένες (μη ξεχνιόμαστε) και περιμέναμε καρτερικά να σερβιριστούμε:

Δεν έχω και πολλά λόγια για να περιγράψω αυτή την αποθέωση χοληστερίνης, στην απλή της μάλιστα εκδοχή χωρίς αυγό, ωστόσο έχω να πω ότι πρέπει οπωσδήποτε να το δοκιμάσετε όταν βρεθείτε στη Πορτογαλία. Ίσως σε αρκετούς κάτσει λίγο βαρύ, ευτυχώς σε μένα δε συνέβη κάτι τέτοιο, κατασπαράζοντας το με συνοπτικές διαδικασίες:

(συνταγή francesinha: wetravelportugal.com/francesinha-sandwich)

Φύγαμε από τη περιοχή και τα εστιατόρια απολύτως ευχαριστημένοι, παίρνοντας πακέτο και δύο νεράκια που ήταν δεδομένο ότι θα χρειαστούμε:

Κατεβήκαμε και πάλι στον κεντρικό σταθμό Trindade, κατηφορίζοντας από τα γνωστά στενάκια του ιστορικού κέντρου:

Σταματώντας και στην das Flores για ψώνια και σουβενίρ, από ένα κατάστημα που μας άρεσε:

Το ανοιξιάτικο μεσημέρι της Κυριακής ήταν απολαυστικό, με τη θερμοκρασία πάνω από 20 βαθμούς, κάτι που έδωσε σε πολύ κόσμο αφορμή για βόλτα, με τα καλοκαιρινά να κάνουν την εμφάνιση τους:

Πήραμε 2 μπυρίτσες στο χέρι μπαίνοντας στη R. de Ferreira Borges, φωτογενέστατο και κατηφορικό μεταξύ άλλων δρόμο του ιστορικού κέντρου,

kαι καθίσαμε να τις πιούμε παρέα με αρκετό ακόμη κόσμο στα γρασίδια του άρκου Infante Dom Henrique βλέποντας και το ομώνυμο άγαλμα:

Απέναντι βρίσκεται ακόμα ένα αξιοθέατο της λίστας, το Palácio da Bolsa, κτήριο του 19ου αιώνα:

Ήταν ώρα να μείνουμε κι εμείς με τα κοντομάνικα (και τι κοντομάνικα) μιας και είχαμε ζεσταθεί αρκετά από τον ήλιο του μεσημεριού:

Μόλις λίγα μέτρα μας χώριζαν από το ποτάμι, έτσι προσπερνώντας λίγο βιαστικά την εκκλησία «Monumento de São Francisco», βρεθήκαμε και πάλι να χαζεύουμε την υπέροχη θέα:

Όπως είναι λογικό, στα καταστήματα επικρατούσε το αδιαχώρητο για ακόμα μία μέρα, πόσο μάλλον για τη συγκεκριμένη που είχε όλες τις προϋποθέσεις:

Κατεβήκαμε ως τα πλαϊνά της όχθης του Douro:

Κάνοντας την απαραίτητη στάση στο αναψυκτήριο για ανεφοδιασμό, μιας και είχαμε στεγνώσει:

Στη περιοχή βρίσκεται το εξαιρετικό χάλκινο γλυπτό «Alminhas da Ponte» με το σημαντικό ιστορικό συμβολισμό του:

Το γλυπτό ουσιαστικά αποτίει φόρο τιμής στην τραγωδία της «Γέφυρας των Βαρκών» που συνέβη εκεί το 1809, όταν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής εισβολής η γέφυρα που βρίσκονταν στο σημείο στηριγμένη σε βάρκες, δεν άντεξε τη πίεση παρασέρνοντας στο θάνατο μεγάλο αριθμό ντόπιων.

Περάσαμε γι’ ακόμη μία φορά τη γέφυρα Luís I, με την ηλιοφάνεια να μου δίνει την ευκαιρία για αρκετές ακόμη λήψεις, λες και τις στερήθηκα τη προηγούμενη,

πιάνοντας ένα πεζούλι στην εξέδρα σχεδόν στο ύψος του ποταμού, για να πιούμε τη μπύρα μας. Ειλικρινά δε μπορούσα να σταματήσω να φωτογραφίζω την όμορφη πόλη:

Τα καραβάκια πηγαινοέρχονταν με κόσμο που βρήκε την ευκαιρία να κάνει σε ιδανικές συνθήκες τη μίνι κρουαζιέρα στις γέφυρες της πόλης:

Συνεχίσαμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου, βλέποντας εκτός των άλλων και τα πρώτα οινοποιεία, μιας και βρίσκονται μαζεμένα στη συγκεκριμένη μεριά της πόλης, όπως και αρκετά καφέ που επιδίδονται σε γευσιγνωσία:

Έτσι προχωρήσαμε ως το τέλος της λεωφόρου de Ramos Pinto, βλέποντας και το τέλος της γραμμής του τελεφερίκ:

• Έχουμε χρόνο έτσι; Ε, ας πάμε και μια βόλτα στην Ιρλανδική εδώ απέναντι, κρίμα είναι…

Όχι που δε θα πηγαίναμε. Σιγά μη χάναμε την ευκαιρία να πιούμε μπύρα από τέτοιο ωραίο μπαλκόνι.

Ο χρόνος όμως κυλούσε και δεν ήταν με το μέρος μας…

 

[psilos3]

Στα οινοποιεία του Πόρτο



Ωραία η λιακάδα. Ωραίες και οι μπυρίτσες στη λιακάδα. Ωραίo το Πόρτο, ωραίες οι εκδρομές, ωραίο και το άκυρο που ρίξαμε τελικά για βόλτα στη παραλία. Δε πειράζει, θα δούμε Ατλαντικό άλλη φορά, από την άλλη μεριά ακόμη καλύτερα.

Τι δεν είναι ωραίο; Η ώρα που περνάει τάχιστα.

• Σήκω, είναι έξι παρά, πρέπει να προλάβουμε τα οινοποιεία, ρεζίλι θα γίνουμε αν δε πάμε!

Κάπου εκεί ήρθε και η διαπίστωση ότι όλα κλείνουν στις έξι ημέρα Κυριακή, φτάνοντας στο σημείο όντως να μη δούμε τίποτα, γεγονός τραγικό από μόνο του. Ευτυχώς όπως λέει ο λαός «ρωτώντας πας στη πόλη», οπότε μετά από υπόδειξη του μπαρμαν αφήσαμε πίσω μας το πολύβουο κομμάτι και πήραμε το δρόμο για το «Graham’s» επάνω στο λόφο:

Η αντίθεση μέσα σε λίγα μέτρα είναι τεράστια, μιας και από το σημείο εκείνο κι έπειτα ελάχιστα οχήματα κυκλοφορούν στους πλακόστρωτους δρόμους της περιοχής και η σχετική βαβούρα της υπόλοιπης πόλης αντικαθίσταται με την ησυχία:

Όπως μας είχαν πει, βρήκαμε το οινοποιείο ανοικτό κι επισκέψιμο, έτσι ανεβήκαμε τα σκαλιά του και προσπεράσαμε την αυλή με την εντυπωσιακή θέα του χωρίς δισταγμό:

Δεν επιθυμούσαμε να ακολουθήσουμε κάποιο tour, παρά μόνο να περιηγηθούμε στους επιτρεπόμενους χώρους και να δοκιμάσουμε τα αποστάγματα. Για το λόγο αυτό κάναμε ένα πρώτο μικρό γύρο ξεκινώντας από το κατάστημα, βλέποντας παράλληλα τις γυάλινες προθήκες με τα μουσειακού τύπου αντικείμενα αλλά και τα εκλεκτά κρασιά τύπου πορτ, αρκετά εκ των οποίων ξέφευγαν σε παλαίωση και τιμές:

Ο χώρος του Graham’s μου έκανε ιδιαίτερη έκπληξη όντας καλαίσθητος και πολύ προσεγμένος, παρόλο που προορίζεται για αμιγώς τουριστική χρήση:

Ακόμα και το δωμάτιο γευσιγνωσίας στο οποίο εν τέλει καθίσαμε μου προκάλεσε θετικότατη εντύπωση:

Μια παρέα που απολάμβανε ένα μπουκάλι πεπαλαιωμένου πορτ είχε προλάβει βέβαια να πιάσει το καλύτερο (για ευνόητους λόγους) τραπέζι του χώρου:

Εμείς μελετήσαμε το κατάλογο καθισμένοι δίπλα σε μια γυάλινη προθήκη με ένα συνομήλικο απόσταγμα, αρκετά μεγάλου κόστους πλέον. Σα το παλιό καλό κρασί είμαστε φίλε, είπα αλλά ούτε κι εγώ ο ίδιος δε το πίστεψα:

Μέχρι να έρθει η παραγγελία πήγα να ρίξω μια ματιά στα μεγάλα δρύινα βαρέλια που παλαιώνεται ο εξαιρετικής ποιότητας οίνος:

Δοκιμάσαμε αρχικά ένα κόκκινο τύπου Tawny δεκαετούς ωρίμανσης & ελεγχόμενης οξείδωσης, με το χαρακτηριστικό ωραίο βαθύ χρώμα και τη φρουτώδη γεύση του, αρκετά γλυκό όμως οφείλω να ομολογήσω κι αφού το ήπιαμε και ξεπλύναμε ένα λευκό τριετούς ωρίμανσης, γλυκό και αυτό που δε με ενθουσίασε:

Γενικότερα δεν είμαι του γλυκού οίνου οπότε χάρηκα την εμπειρία, την δοκιμή 1-2 ποικιλιών αλλά ως εκεί, νομίζω δεν ήμουν για παραπάνω.

Ευχαριστημένοι από το γεγονός ότι τελικά προλάβαμε να το δούμε και αυτό αποχωρήσαμε γύρω στις 7, περνώντας και πάλι μέσα από το πολύ όμορφο κατάστημα, την ίδια ώρα που το τελευταίο γκρουπ έκανε μαθήματα γευσιγνωσίας:

Το γεγονός δε ότι στο Πόρτο συναντάς αμπέλια εντός αστικού ιστού με ενθουσίασε, καθώς ήταν κάτι που ούτε γνώριζα, ούτε περίμενα να δω:

Αφήσαμε πίσω μας το πολύ ωραίο κτήριο και κατηφορίσαμε και πάλι προς το ποτάμι βολτάροντας και λίγο στην όμορφη περιοχή:

Έχω γίνει κουραστικός το ξέρω, αλλά τι να πω γι’ αυτή τη θέα που δε τη βαρέθηκα στιγμή;

Ένα μίνι Κυριακάτικο παρτυ σε κάποιο από τα μαγαζιά της παραλιακής με πορτογαλικά χιτ και κόσμο να χορεύει μας τράβηξε αμέσως, πίνοντας μια μπύρα στο μπαρ με τα χοιρομέρια (!) να κρέμονται πάνω απ’ το κεφάλι μας. Άλλο πάλι και τούτο:

Ξαναβγήκαμε στη παραλιακή σχεδόν σούρουπο, προς αναζήτηση και φαγητού εκτός των άλλων. Σίγουρα όχι γλυκού, κάτι που βρίσκει κανείς σε αφθονία:

Οι εικόνες δίπλα στο ποτάμι ήταν για άλλη μια στιγμή μοναδικές,

τη στιγμή μάλιστα που το μετρό περνάει κάτω από το Mosteiro da Serra do Pilar:

Σ΄ αυτό το μαγαζάκι παίζει να έχει Bifana, πρέπει να τη φάμε, πάω να ρωτήσω, μου αποκρίθηκε ο Νίκος περνώντας απέναντι:

Έρχομαι κι εγώ φίλε να πάρω και μπυρίτσες, τα παλικάρια εδώ ροκάρουν ασύστολα θα κάτσουμε, απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη:

Όντως λίγα λεπτά μετά σερβιρίστηκε ακόμα μια ονείρωξη της Πορτογαλικής κουζίνας, αυτή που ακούει στο όνομα Bifana. Όσο απλή φαίνεται, τόσο γευστική είναι, θυμίζοντας μου γεύση χοιρινής τηγανιάς με κόκκινο πιπέρι που τρώμε στο σπίτι. Εκεί κρύβεται βέβαια και το μυστικό της, στο μαρινάρισμα και τις ποικιλίες πιπεριών αλλά και το πολύ μαλακό ψωμάκι:

(συνταγή για bifana: Bifana - Traditional Portuguese Bifana Recipe)

Φάγαμε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση πίνοντας τις μπύρες μας, παίρνοντας άλλες δύο πριν συνεχίσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο :

Ήταν η ώρα που περνούσε η πομπή, μια πορεία με τυμπανιστές ακολουθούμενη από αρκετό κόσμο που δε μπόρεσα να καταλάβω καθόλου τι ρόλο έπαιζε:

Ακόμα μια ωραία εικόνα στην εκδρομή, που άλλαξε προς στιγμήν μόνο τις ηχητικές ισορροπίες…

Εξάλλου είχε σχεδόν νυχτώσει...

 

[psilos3]

Τελευταίο βράδυ στην όμορφη πόλη



Είχαμε δει πολλά. Δύο μέρες στη πόλη έχοντας γεμίσει ποιότητα. Δύο μέρες στην όμορφη πόλη. Δεν ήξερα τι άλλο θα μπορούσα να περιμένω ή να ζητήσω, μιας και όλα ήταν αρμονικά και άψογα προσδίδοντας στις στιγμές μεγάλη ταξιδιωτική χαρά.

Αυτά σκεφτόμουν όσο έπινα τη μπύρα μου χαζεύοντας τα φώτα πάνω στα νερά του ποταμού, όταν άκουσα ξαφνικά από την υπέροχη διμελή μπάντα :

So, so you think you can tell
Heaven from hell?
Blue skies from pain?
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?

Να τι ήταν τελικά αυτό που έλειπε κι έδωσε το κάτι παραπάνω. Να πως ένα κομμάτι σου απογειώνει περισσότερο τη μαγική νύχτα. Παραγγελία να το είχα κάνει δε θα μπορούσε να βγει καλύτερα, πόσο μάλλον τώρα που έγινε τυχαία, με τους ήχους των Pink Floyd να δίνουν το καλύτερο θέμα στο νυχτερινό σκηνικό. Τριγύρω μας κόσμος που απλά είχε αφεθεί κι αυτός στην μοναδικότητα της στιγμής, μαζί μ’ αυτούς που ψάρευαν στο Douro:

Η μπάντα συνέχισε απτόητη για λίγο ακόμη. Ίδιο θέμα, ίδιο συγκρότημα:

Hello? Hello.Hello.Hello.

Is there anybody in there?
Just nod if you can hear me
Is there anyone home?

Με λίγα tips, ένα μεγάλο ευχαριστώ κι ένα ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο ευτυχίας ευχαριστήσαμε τους μουσικούς που έκαναν τις στιγμές αλησμόνητες, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής από τη κάτω πλευρά της γέφυρας αυτή τη φορά:

Κατευθυνθήκαμε παράλληλα σχεδόν του ποταμιού, μέσω της Ribeira Negra προκειμένου να περάσουμε το τούνελ και να δούμε τη τοιχογραφία από πλακάκια. Τι άλλο;

Για το καλό μας αντισταθήκαμε στο πειρασμό να μπούμε στο Wine box ή στην Ιρλανδική μιας και ο χρόνος ήταν λιγοστός, προχωρώντας προς το κέντρο, βλέποντας τις τελευταίες εικόνες από το ποτάμι:

Ανεβαίνοντας τα ανηφορικά δρομάκια της πόλης, γύρω από το πεζόδρομο και την εκκλησία Santo Ildefonso:

Το πάθημα της προηγουμένης μας είχε γίνει μάθημα βεβαίως, εξάλλου ήταν και Κυριακή βράδυ με ότι σημαίνει αυτό σε κάθε πόλη της Ευρώπης, αλλά υπήρχε και πρωινό ξύπνημα.

Έτσι σχεδόν άμεσα, στις 21:30 ήμασταν πάλι στο δρόμο, περνώντας από την αγαπημένη και γνωστή διαδρομή, με τη κίνηση να είναι κατά πολύ λιγότερη απ’ ότι τις δύο προηγούμενες ημέρες όπως ήταν λογικό:

Φάγαμε μια ψυχρολουσία βλέποντας αρχικά κλειστό το Bar to be wild, ωστόσο απτόητοι κατευθυνθήκαμε στην Ιρλανδική Bonaparte Downtown που είχα σταμπάρει από το πρώτο κιόλας βράδυ:

Ο χώρος ήταν πολύ ζεστός και όμορφος, όπως οφείλει να είναι κάθε τέτοιο μέρος, με τον μπάρμαν πολύ ομιλητικό και ευδιάθετο, προερχόμενο μάλιστα από το Rio De Janeiro. «Λες να είναι σημάδι αυτό φίλε;» αναρωτηθήκαμε και οι δύο φωναχτά, όταν τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας. Πιστεύουμε στα σημάδια, μας έχουν τύχει πολλά σε ανάλογες εκδρομές:

Ήπιαμε τις ΙΡΑ και τις Lager μας συνοδεύοντας με ελαφρύ φαγητό γιατί έκοψε ξαφνικά, κάνοντας ακόμα περισσότερα σχέδια για το μέλλον:

Μια μπύρα ακόμα χωρούσε οπωσδήποτε παρόλο που δεν είχαμε και πολλές επιλογές, έτσι χωθήκαμε στο πρώτο μπαράκι που βρήκαμε διαθέσιμο, με live μουσική παρακαλώ με κιθάρες, εννοείται χωρίς να καταλαβαίνουμε λέξη. Ας είναι:

• Δηλαδή θα πάμε από τις 12:30 για ύπνο, αμαρτία δεν είναι;
• Αφού βλέπεις τι γίνεται, σχεδόν ερημιά. Τι έχεις κατά νου;
• Θ’ ανοίξω το google και θα ψαχτώ, δε μπορεί, ολόκληρο Πόρτο

Και το άνοιξα. Ήθελα κάτι ακόμα, δε μπορούσα να το δεχτώ, έτσι ξεκίνησα να καθοδηγώ στην διαδρομή που μας όριζε ο ηλεκτρονικός ρουφιάνος, περνώντας από το κεντρικό σταθμό Sao Bento αλλά και για ακόμα μια φορά την ίδια μέρα από τον έρημο πλέον δρόμο της Santo Ildefonso:

Όταν ο χάρτης μας οδήγησε σε ένα πολύ μικρό στενό με σκάλες και θέα την από πάνω πλευρά του σταθμού άρχισα να αμφιβάλλω, κάτι όμως που αναίρεσα γρήγορα μιας και είδα κόσμο να πηγαινοέρχεται:

Μα τι μαγαζί ήταν αυτό πάλι; Μια οικοδομή σχεδόν γιαπί, ένας τσεκαδόρος στη πόρτα και μουσικές ν’ ακούγονται από το βάθος. Εννοείται πως μπήκαμε χωρίς δισταγμό, γι’ αυτές άλλωστε τις εμπειρίες ζούμε:

Περάσαμε στον όμορφα μπορώ να πω διακοσμημένο χώρο του Ferro και πήραμε δύο μπυρίτσες από το μπαρ, ανεβαίνοντας και μια βόλτα στη ταράτσα και τον ανοικτό του χώρο, προτού καταλήξουμε σε ένα από τα δωμάτια όπου ένας dj το έσπαγε:

(Δεύτερη μέρα σερί σε club παίζει να είχα να πάω από τη 5ήμερη στο μεταξύ)

Η εντυπωσιακή ξανθιά που μου έπιασε τη συζήτηση πήρε πόδι με συνοπτικές διαδικασίες, πάνω που πήγα να σκεφτώ «ρε λες;». Φτάνει σ’ αυτή τη Πορτογαλία με τα ναρκωτικά, δε θέλω. Αρκούν οι παγωμένες μπύρες της βραδιάς:

Γεμάτοι πλέον και απόλυτα ικανοποιημένοι από τη βραδιά και την εκδρομή γενικότερα, κατηφορίσαμε το πεζόδρομο κινούμενοι προς το διαμέρισμα μας λίγο πριν τις τρεις.

Όπως έπρεπε...

 

[Sassenach77]

Νομίζω ότι το Πόρτο είναι από τις πόλεις που θα μου αρέσει πολύ! Και αυτό το λέω 8 χρόνια τώρα....αλλά!
Πολύ όμορφη ιστορία και τσίμπησα και τα tips μου

 

[psilos3]

Νομίζω ότι το Πόρτο είναι από τις πόλεις που θα μου αρέσει πολύ!

Πραγματικά θα δυσκολευόμουν να βρω το λόγο να μην αρέσει σε κάποιον...
Ήταν η πρώτη μου εισαγωγή στη Πορτογαλία, ελπίζοντας να έρθουν κι άλλες, γιατί όχι που να συμπεριλαμβάνουν και το Πόρτο. Ελπίζω τώρα που δείχνουν όλα λίγο περισσότερο εφικτά να το καταφέρεις.
Σ' ευχαριστώ θερμά για τα λόγια σου, ακόμα μια φορά!

 

[psilos3]

Καλά ήταν, γιατί φεύγουμε;



Ήρθε και η τελευταία μέρα, η δύσκολη, αυτή της επιστροφής στην Ελλάδα. Με σχεδόν κοινή ώρα πτήσης παρόλο που πηγαίναμε σε διαφορετικούς προορισμούς, θα ξεκινούσαμε μαζί για το αεροδρόμιο, αρχίζοντας τη μέρα αρκετά νωρίς για να έχουμε άπλα χρόνου.
Διαλέξαμε το κλασσικό φούρνο με τα τρομερά του φαγώσιμα, επιβεβαιώνοντας το αληθές της χωμάτινης γεύσης του καφέ, λες και δε μας έφτανε μια φορά:

Φρόντισα βέβαια να ψωνίσω και μερικές προμήθειες μιας και είχα πολλές ώρες μπροστά μου μέχρι να φτάσω σπίτι, όπως και μερικά παραδοσιακά Πορτογαλικά γλυκάκια «Pastel de nata», με μια θαυμάσια κρέμα ζαχαροπλαστικής, που άπαντες πρέπει να δοκιμάσετε όταν βρεθείτε στη χώρα.

(συνταγή & παρουσίαση: www.daringgourmet.com/pasteis-de-nata-portuguese-custard-tarts )

Προχωρήσαμε κατόπιν σχεδόν όλο το πεζόδρομο, περνώντας για μια ακόμη φορά από τη Capela das Almas

Στην ευχάριστη διαδρομή προς το κεντρικό σταθμό Trindade θα συναντήσετε και αρκετά παραδοσιακά παντοπωλεία με τα γνωστά προϊόντα της χώρας, που ακόμα μετανιώνω γιατί δε μπήκα να ψωνίσω…

Εκδώσαμε τα εισιτήρια μας κόστους 3,40€

και χωρίς καθυστέρηση αναχωρήσαμε με τη μωβ γραμμή, φτάνοντας 20 λεπτά μετά στο αεροδρόμιο Francisco Sá Carneiro

Αφού περάσαμε εν τάχει τον έλεγχο, αφοσιωθήκαμε σε ψώνια, με το κλασσικό Πορτ αλλά κι ένα άλλο λικέρ της πόλης να έχουν τη τιμητική τους, μαζί με μερικά χοιρινά καυτερά λουκάνικα που εξίσου φημίζονται και θεώρησα καλό να προμηθευτώ. Όλα βάσει κανονισμού βεβαίως μιας και πετούσαμε με connection, με τη σακούλα και την απόδειξη (ακόμα με πονάει η χαμένη Αβάνα προ 4ετίας) από τα καταστήματα του αεροδρομίου.

Πως θα περάσει η ώρα τώρα στην αναμονή, αφού ήρθαμε νωρίς; Α ναι…

Χαιρέτησα τον Νίκο που έφευγε νωρίτερα και περίμενα τη σειρά μου στο καφέ απέναντι από το Gate που άνοιξε στην ώρα του, οδηγώντας μας από τη φυσούνα στο αεροσκάφος των ελβετικών αερογραμμών, σε μια -ακόμη- ασφυκτικά γεμάτη πτήση:

Άφηνα πίσω μου το Πόρτο με μουντό καιρό και συννεφιά, δίνοντας την υπόσχεση επιστροφής, σε μια καταπληκτική πόλη που πρόλαβα να δεθώ μαζί της:

Δύο ώρες και είκοσι λεπτά μετά προσγειωνόμασταν στην ηλιόλουστη Ζυρίχη, μ’ εμένα σχετικά αγχωμένο, μιας και καθόμουν τελευταίος και η ώρα που μεσολαβούσε για τη πτήση ανταπόκρισης ήταν ελάχιστη:

Τελικά όχι μόνο πρόλαβα αλλά ήμουν και άνετος, σε ένα μικρό κατά τα άλλα αεροδρόμιο που οι κανονισμοί υγιεινής εφαρμοζόντουσαν κατά το δοκούν. Σκανάροντας μόνο τη κάρτα επιβίβασης και χωρίς να δείξω το παραμικρό έγγραφο επιβιβάστηκα στο αεροσκάφος:

Ένα αεροσκάφος καινούριο, με σύστημα καθισμάτων 3-2 που εγώ τουλάχιστον δεν έχω ξαναδεί:

Η πτήση μου έβγαλε τη ψυχή με τις 2 ώρες να περνούν βασανιστικά και με αρκετές αναταράξεις, στριμωγμένος ανάμεσα σε επιβάτες αγενέστατους (και συναχωμένους) που μας περνούσαν για ηλίθιους αρνούμενοι να βάλουν μάσκα, αδιάφορο πλήρωμα και αρκετή φασαρία. Από τις φορές που παρακαλούσα πραγματικά να τελειώσει και δε τελείωνε.

(Ήταν η μόνη φορά που αναγκάστηκα να κάνω email στη swiss για παράπονα, με τον αρμόδιο χαρτογιακά να μου απαντάει με γλοιώδες ύφος και 44 κλισέ σε κάθε πρόταση, όχι ότι περίμενα βέβαια κάτι καλύτερο).

Εννοείται για να μη ξεχνάμε σε τι εποχές βρισκόμαστε ακόμα, η άφιξη στο αεροδρόμιο Μακεδονία ολοκληρώθηκε με έλεγχο πιστοποιητικών και τεστάκι, σχεδόν στους περισσότερους επιβάτες της πτήσης, εκτός φυσικά από τους διπλανούς μου.

Όλα καλά. Τελείωσε κι αυτό, να 'ταν κι άλλο!

 

[paefstra]

Διαβασα ολη την ιστορια και απορουσα που ειναι τα παστελ ντε νατα.
Επιτελους! Μου εφυγε ενα βαρος.

 

[Sassenach77]

Διαβασα ολη την ιστορια και απορουσα που ειναι τα παστελ ντε νατα.
Επιτελους! Μου εφυγε ενα βαρος.

Με σοκολάτα ειναι αυτό;
Edit: Διάβασα τη περιγραφή και μόνο η κανέλα μου έκανε κλικ.....

 

[Delmem38110]

Με σοκολάτα ειναι αυτό;
Edit: Διάβασα τη περιγραφή και μόνο η κανέλα μου έκανε κλικ.....

δεν υπάρχει σοκολάτα σε αυτά της συνταγής (είναι καμένα στον φούρνο). αν και στη Λισσαβόνα είδα Και με σοκολάτα και με μαρμελάδα από πάνω. 1,3 κόστιζαν στα σταρμπακς, στο πρωινάδικο 1,5, το σουπερμακετ τα είχε 1 και σε ένα καφέ κοντά στο ασανσέρ 6,5 μαζί με εσπρέσο το ένα.
στο lounge της tap στο αεροδρόμιο ήταν δωρεάν όσα ήθελες φρεσκότατα και φυσικά τα καλύτερα από όσα είχα φάει όλες τις μέρες οπουδήποτε στην πολη..
ζητήσαμε και μερικά να μας δώσουν αν μπορούσαν και χωρίς δεύτερη κουβέντα μας βάλανε καμιά 25αρια σε δυο πλαστικά σακουλάκια καθότι κλείνανε.... ήταν περασμένες 11, τα οποία καταναλώθηκαν στην επιστροφή και ήταν θεικα. όταν έχουν κανέλα και άχνη θυμίζουν ελαφρά καζαντιπι η κρεμ καραμελέ με ζάχαρη καμένη με φλόγιστρο. η και χαλβά Φαρσάλων με αμύγδαλα.
πρέπει να τα δοκιμάσει κάποιος.

 

[Sassenach77]

δεν υπάρχει σοκολάτα σε αυτά της συνταγής (είναι καμένα στον φούρνο). αν και στη Λισσαβόνα είδα Και με σοκολάτα και με μαρμελάδα από πάνω. 1,3 κόστιζαν στα σταρμπακς, στο πρωινάδικο 1,5, το σουπερμακετ τα είχε 1 και σε ένα καφέ κοντά στο ασανσέρ 6,5 μαζί με εσπρέσο το ένα.
στο lounge της tap στο αεροδρόμιο ήταν δωρεάν όσα ήθελες φρεσκότατα και φυσικά τα καλύτερα από όσα είχα φάει όλες τις μέρες οπουδήποτε στην πολη..
ζητήσαμε και μερικά να μας δώσουν αν μπορούσαν και χωρίς δεύτερη κουβέντα μας βάλανε καμιά 25αρια σε δυο πλαστικά σακουλάκια καθότι κλείνανε.... ήταν περασμένες 11, τα οποία καταναλώθηκαν στην επιστροφή και ήταν θεικα. όταν έχουν κανέλα και άχνη θυμίζουν ελαφρά καζαντιπι η κρεμ καραμελέ με ζάχαρη καμένη με φλόγιστρο. η και χαλβά Φαρσάλων με αμύγδαλα.
πρέπει να τα δοκιμάσει κάποιος.

Δύσκολα ενθουσιάζομαι με γλυκό που δεν έχει σοκολάτα.....αλλά θα τα δοκιμάσω όταν πάω!

 

[Delmem38110]

Δύσκολα ενθουσιάζομαι με γλυκό που δεν έχει σοκολάτα.....αλλά θα τα δοκιμάσω όταν πάω!

στον δρόμο που πάει από τον πύργο του ασανσέρ (πεζόδρομος) στα δεξιά στην μέση περίπου, προς την πλατεία εμπορείου στην παράλια είδα ένα κατάστημα που τα πουλούσε σε κουτιά των 5 και είχαν πάνω τους την Άρτα με τα Γιάννενα. σοκολάτα μαρμελάδες ότι μπορείς να φανταστείς. από κάτω σίγουρα θα είναι η αυθεντική γέμιση. δεν τόλμησα να δοκιμάσω. είναι ιεροσυλία.

 

[Sassenach77]

είναι ιεροσυλία.

όταν θα τα τρώω θα πω και ένα ευλόγιcon!