ΗΠΑ Alaska - Road trip 2016

[Dimitris_A]

Βέβαια το ταξίδι στον Καναδά άξιζε, όμως τα Βραχώδη Όρη ήταν το ιδιαίτερο του ταξιού μας τότε.

Travelbreak συγχαρητήρια για το πανέμορφο ταξίδι , θέλω να ρωτήσω κάτι για το ταξίδι στο Καναδά που έγραψες στην απάντηση σου στον chrgkoutz
Τα Βραχώδη Όρη βρίσκονται στην δυτική Αμερική πώς τα συνδυάσατε με τις ανατολικές πόλεις του Καναδά ; (εννοώ δεν ήταν μεγάλη η απόσταση μεταξύ δυτικής και ανατολικής ακτής )

 

[travelbreak]

Travelbreak συγχαρητήρια για το πανέμορφο ταξίδι , θέλω να ρωτήσω κάτι για το ταξίδι στο Καναδά που έγραψες στην απάντηση σου στον chrgkoutz
Τα Βραχώδη Όρη βρίσκονται στην δυτική Αμερική πώς τα συνδυάσατε με τις ανατολικές πόλεις του Καναδά ; (εννοώ δεν ήταν μεγάλη η απόσταση μεταξύ δυτικής και ανατολικής ακτής )

Καλημέρα.
Σε εκείνο το ταξίδι περιφερόμασταν για 9 μέρες στον Ανατολικό Καναδά και μετά πετάξαμε από το Μόντρεαλ στο Κάλγκαρι. Εκεί νοικιάσαμε άλλο αυτοκίνητο για ένα εξαήμερο. Δεν γίνεται, όσο roadtrippers και να είμαστε, να κάνομε τόση απόσταση με αυτοκίνητο!
Εννοείται ότι και η επιστροφή έγινε αεροπορικώς.

 

[chrgkoutz]

Επρεπε να στο εχω προτεινει να το γραφεις στις διηγησεις σου απο την αρχη,
τουλαχιστον για οσους δεν το εχουν υποψην.
ΤΙΣ ΦΩΤΟ αυτες ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ,
αλλιως δεν απολαμβανεις ουτε το 20% της φυσης που περιλαμβανει.
travelbreak keep going...

 

[chrgkoutz]

Καλημέρα.
Σε εκείνο το ταξίδι περιφερόμασταν για 9 μέρες στον Ανατολικό Καναδά και μετά πετάξαμε από το Μόντρεαλ στο Κάλγκαρι. Εκεί νοικιάσαμε άλλο αυτοκίνητο για ένα εξαήμερο. Δεν γίνεται, όσο roadtrippers και να είμαστε, να κάνομε τόση απόσταση με αυτοκίνητο!
Εννοείται ότι και η επιστροφή έγινε αεροπορικώς.

Παντως,οσοι εχουν παει αμερικη,μου προτεινουν να παω Βραχωδη Ορη και Grand Canyon, οπου και να ειναι ο αρχικος προορισμος μου κι ασχετως κοστους (εφοσον ειναι δυνατον),γιατι οπως λενε, δυσκολα θα ταξιδεψεις ξανα προς τα εκει.

 

[travelbreak]

Επρεπε να στο εχω προτεινει να το γραφεις στις διηγησεις σου απο την αρχη,
τουλαχιστον για οσους δεν το εχουν υποψην.
ΤΙΣ ΦΩΤΟ αυτες ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ,
αλλιως δεν απολαμβανεις ουτε το 20% της φυσης που περιλαμβανει.
travelbreak keep going...

Έχεις δίκιο. Φανταζόμουν όμως ότι οι φίλοι εδώ θα ξέρουν ότι πατώντας ένα κλικ στην κάθε φωτογραφία, τη βλέπουν σε μεγαλύτερο μέγεθος και με την ίδια ανάλυση.

 

[travelbreak]

Παντως,οσοι εχουν παει αμερικη,μου προτεινουν να παω Βραχωδη Ορη και Grand Canyon, οπου και να ειναι ο αρχικος προορισμος μου κι ασχετως κοστους (εφοσον ειναι δυνατον),γιατι οπως λενε, δυσκολα θα ταξιδεψεις ξανα προς τα εκει.

Κι εγώ πίστευα ότι δύσκιλα πας τόσο μακριά ξανά. Όμως να: 2011 στον Καναδά, 2012 στις δυτικές ΗΠΑ, 2015 στην Αλάσκα και στο Γιούκον.
Για το Grand Canyon έχω να συμπληρώσω κι άλλα φανταστικά μέρη εκεί γύρω. Διάβασε (αν δεν το έχεις κάνει) την ιστορία μου εδώ για το ταξίδι δρόμου στις ΗΠΑ που έκανα. http://www.travelstories.gr/community/threads/Ηνωμένες-Πολιτείες-Ταξίδι-δρόμου.53495/

 

[isabelle]

Τώρα μόλις διάβασα με μιας τις αναρτήσεις των τελευταίων ημερών και ακόμα να συνελθώ από την κρυάδα του αυτοκινήτου. Ωστόσο λεω να μην επεκταθώ γιατί οποιαδήποτε κουβέντα παραπάνω θα περιλάβει αναπόφευκτα και μπόλικα"γαλλικά" για την κυρία του γραφείου ενοικίασης και λέω να το αποφύγω για λόγους ευπρέπειας. Ουφ!
Κατά τα λοιπά, carry on @travelbreak the good work. Σ' ευχαριστούμε!

 

[travelbreak]

Βρισκόμαστε ακόμα πριν το μέσον του ταξιδιού μας. Συνεχίζουμε:

Την επομένη είχαμε να διανύσουμε απόσταση μόλις 185 χιλιομέτρων από το Valdez μέχρι την περιοχή του Glennallen όπου θα διανυχτερεύαμε. Απόσταση που χωρίς στάση την κάνεις σε δύο ώρες. Την περισσότερη από τη διαδρομή την είχαμε δει δυο μέρες πριν πηγαίνοντας για το Valdez. Ήταν όμορφη και θέλαμε να την ξαναδούμε (να βγάλουμε και κάτι καλές φωτογραφίες λόγω του ήλιου που λέγαμε), αλλά αυτό φυσικά δεν δικαιολογούσε τη μικρή αυτή απόσταση που αφιερώναμε σε μια μέρα. Όχι, ο λόγος ήταν άλλος: θέλαμε (σύμφωνα με το πρόγραμμά μας) να πάμε στο βουνό McCarthy, που ανήκει σε μια περιοχή τεράστια που περιλαμβάνει αρκετά πάρκα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, που εκτείνονται μέχρι και τον Καναδά. Όμως το Google Maps έδινε χρόνο με το αυτοκίνητο 4 ώρες, για μια διαδρομή που ήταν 100 χιλιόμετρα χωματόδρομος μέχρι να φτάσεις εκεί. Σκεφτήκαμε ότι αν όντως ήταν τόσο και θέλαμε και άλλο τόσο για να επιτρέψομε, ήταν πολύ. Βάλε και το χρόνο που θα μέναμε εκεί. Γι αυτό το πρωί είπαμε να μην το κάνομε, οπότε πηγαίναμε στο πολύ αργό.

Καθυστερήσαμε όσο μπορούσαμε για να θαυμάσομε ακουμπώντας τον παγετώνα Worthington. Τον είχαμε επισκεφτεί και δυο μέρες πριν αλλά όχι σε αυτό το σημείο. Ήταν υπέροχο. Εγώ νιώθω όταν ακουμπώ τους παγετώνες ότι αγγίζω κάποιο οργανισμό. Πώς ακουμπάς ένα ζώο! Ναι, είναι κρύος, αλλά για σκέψου ότι αυτό που ακουμπάς είναι χιόνι που μάλλον έπεσε κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν στην κορφή του βουνού και σιγά-σιγά κατέβηκε κάτω. Και τώρα λιώνει. Θα γίνει νερό! Εντάξει, η μοίρα του αυτή είναι. Κάποια στιγμή νομοτελειακά θα γινόταν. Μόνο που θα γινόταν πολύ αργότερα. Τώρα με την υπερθέρμανση του πλανήτη γίνεται μερικές δεκάδες χρόνια νωρίτερα.

Εδώ τελειώνει ο παγετώνας. Βλέπετε μια τρύπα στη γωνία του: μερικοί έμπαιναν μέσα για λίγα μέτρα. Εμείς δεν το τολμήσαμε.

Στη διαδρομή είδαμε και μια φάρμα με γιακ. Μας έκανε εντύπωση γιατί νομίζαμε πως υπήρχαν μόνο στο Θιβέτ, και σε μεγάλο υψόμετρο. Μπορεί να τα έχουν φέρει από εκεί. Επίσης είχε ενδιαφέρον που είδαμε σε ένα ποτάμι να ψαρεύουν σολομούς.

Προσέξτε το γλάρο:

Να και ο ψαράς:

Έτσι που προχωρούσαμε, πριν το μεσημέρι βρισκόμασταν στο δρόμο που έπρεπε να επιλέξομε: την ερημιά του Glennallen ή την ομορφιά McCarthy. Είπαμε να το ξεκινήσομε και ό,τι γίνει. Ο χωματόδρομος ήταν καλός και σε δυο ώρες είχαμε φτάσει στο ακρότατο σημείο που πήγαινε ιδιώτης. Τέλεια!

Από τη διαδρομή:

Παρκάραμε το αυτοκίνητο και μετά για να φτάσομε στην περιοχή που ήταν το ορυχείο Kennecott έπρεπε να περιμένομε ένα μικρό πουλμανάκι για να μας μεταφέρει. Ήταν μεγάλη καθυστέρηση. Το παλιό Kennecott Mines National Historic Landmark όμως ήταν καταπληκτικό.

Τα μηχανήματα του παλιού ορυχείου:

Από εκεί προχωράς με τα πόδια για πάνω από μισή ώρα και φτάνεις σε ένα σημείο που απολαμβάνεις από κάποια απόσταση τον παγετώνα Kennecott. Αν θες μπορείς να προχωρήσεις το πολύ μισή ακόμα ώρα για να τον περπατήσεις. Δεν το κάναμε γιατί φοβηθήκαμε ότι δεν θα είχαμε χρόνο να προλάβομε το τελευταίο πουλμανάκι για την επιστροφή μας. Όμως ήταν υπέροχο που βλέπαμε σε μια απόσταση στο πλάι του μονοπατιού μαζεμένα μαύρα χώματα σε τεράστια έκταση, ως συνέχεια του παγετώνα και ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι ήταν χώματα πάνω στον παγετώνα που έφτανε ως εκεί.

Αυτά εδώ είναι χώματα με πάγο μαζί:

Εδώ φαίνεται καλύτερα:

Τελικά όσους παγετώνες και να δεις, πάντα βλέπεις και κάτι νέο:

Στην επιστροφή ήμασταν τόσο άνετοι, όχι ως προς το χρόνο αλλά ως προς τη χαρά μας για την ομορφιά που είδαμε, που μας έκαναν και δυο αμερικάνοι ότο στοπ και τους πήραμε σε όλο αυτό το χωματόδρομο. Ήταν τέσσερις με ένα αυτοκίνητο που χάλασε και πήγαιναν αυτοί οι δυο που ήρθαν μαζί μας, 100 τόσα χιλιόμετρα για να πάρουν ένα άλλο αυτοκίνητο και να επιστρέψουν να πάρουν τους άλλους δύο. Το λέω αυτό για να δείξω ότι σε αυτούς τους χωματόδρομους μπορεί να σου τύχει οτιδήποτε και «καλή τύχη». Ευτυχώς εμάς δε μας έτυχε κάτι άσχημο σε όλο το ταξίδι και οδηγήσαμε και σε άλλους κακούς δρόμους. Πάντως το chevrolet ήταν παλληκάρι, έτρεχε σα να ήταν τετρακίνητο. Και δεν έπαθε και τίποτα. Από καμιά πέτρα εννοώ, γιατί μας ήρθε μία στον ουρανό από ένα διερχόμενο δίπλα μας αυτοκίνητο.

Η διανυχτέρευσή μας ήταν σε ένα υπέροχο σπίτι ενός, αφανούς μέσα στο δάσος, χωριού (Copperville κοντά στο Glennallen). Το είχε ένας τύπος που δούλευε σε οργάνωση για την προστασία των δικαιωμάτων των ιθαγενών. Του έκανε εντύπωση που είχα διαβάσει Jared Diamond και μου έκανε εντύπωση που δεν ήξερε τη Naomi Klein. Η διαμονή μας εκεί ήταν η ακριβότερη, μαζί με την τελευταία στο Denali, 140 ευρώ το δίκλινο. Ευτυχώς είχε και ευπρεπέστατο πρωινό.

Μέσα στην Αλάσκα η συνολική διαδρομή που κάναμες φαίνεται εδώ:

Και για περισσότερες λεπτομέρειες εδώ:

 

[travelbreak]

Η ιστορία μας συνεχίζεται. Απολαύστε εικόνες.
Η επόμενη μέρα είχε διαδρομή 400 χιλιομέτρων και διαμονή λίγο μετά την είσοδό μας στον Καναδά. Ο κύριος στόχος ήταν να φτάσομε στο Haines της Αλάσκας στο νότο που απείχε από εκεί άλλα 500+ χιλιόμετρα. Θα μπορούσε όλο αυτό να γίνει σε μία μέρα, αλλά θα ήταν μεγάλη κούραση και θέλαμε να απολαύσομε και τη διαδρομή. Για μας το να οδηγήσομε 900 χιλιόμετρα θα απαιτούσε κάπου 12 ώρες μόνο οδήγηση, συν 2-3 ώρες φωτογραφίες. Άρα αν φεύγαμε από το Copperville στις 07:00 θα φτάναμε στον τελικό προορισμό μας στις 22:00. Δεν ξέραμε όμως πόσο ενδιαφέρον θα είχε η διαδρομή και το σπάσαμε στα δύο.

Το αποτέλεσμα ήταν η πρώτη μέρα να μην έχει πολύ ενδιαφέρον. Όταν έχουμε δει τόσους παγετώνες και όμορφα βουνά, τα ποτάμια, οι λίμνες και τα δάση δεν αξιολογούνται ως ιδιαιτέρου κάλλους. Είδαμε όμως μερικές άλκες (moose) στη διαδρομή, καμία όμως δεν είχε κέρατα.

Παρακάτω φαίνονται οι μηχανές που ταξιδεύουν πλέον οι αμερικάνοι:

Επίσης στη διασταύρωση στο Tok, που συναντά τον Alaska Highway ο δικός μας δρόμος Glen Hwy, ήταν όμορφα. Είχε μάλιστα ένα καταπληκτικό μαγαζί απ' όπου ψωνίσαμε μερικά μικρά σουβενίρ κι εγώ ένα πουκάμισο. Καταπληκτικό το μαγαζί γιατί είχε υπέροχη διακόσμηση μέσα και έξω. Εννοείται ότι όλη η κατασκευή ήταν ξύλινη, και για κολώνες είχε κορμούς δέντρων. Ιδιαίτεροι είναι οι κορμοί με 2-3 εξογκώματα. Όταν τους δεις νομίζεις ότι είναι ελαττωματικοί, όμως είναι τόσο σπάνιοι στα δάση που αποτελούν ελκυστικό διακοσμητικό απόκτημα και τους είδαμε και αλλού.

Στα σύνορα των δύο χωρών η χώρα από την οποία βγαίνεις δε σε ελέγχει καθόλου, ενώ εκείνη που σε υποδέχεται σε ελέγχει κανονικά. Όμως δεν χρειάζεται να βγει κανείς από το αυτοκίνητο, παίρνουν τα διαβατήρια, πάνε μέσα και τα ελέγχουν και σε δυο λεπτά επιστρέφουν και φεύγεις.

Το «ξενοδοχείο» που κοιμηθήκαμε τη βραδιά αυτή ήταν το υποδεέστερο όλων, ευτυχώς και το φτηνότερο (λιγότερο από 40 ευρώ η βραδιά με κοινή τουαλέτα). Εμείς είχαμε κλείσει καλύτερο δωμάτιο, στη διπλή τιμή, αλλά κάπου ένα μήνα πριν με είχαν ειδοποιήσει ότι τελικά δεν ήταν διαθέσιμο. Όμως όσον αφορά στην τουαλέτα ήταν μια χαρά και ήταν μόνο για μας τους τρεις.

Νά το:

Το χωριό αυτό στον Καναδά είχε μόνο λίγα μικρά μαγαζιά και αρκετά ξενοδοχεία, όλα στις δύο πλευρές του δρόμου. Λεγόταν Beaver Creek. Δεν είναι για να το θυμόμαστε για πολύ. Πάντως μείναμε και μετά από τρεις βραδιές ξανά επιστρέφοντας για την κεντρική Αλάσκα. Βέβαια είχαμε μπει στην περιοχή του Γιούκον που είναι η δυτικότερη πολιτεία του Καναδά. Είπαμε, υποχρεωτικά για να πάμε στον προορισμό μας, αλλά άξιζε. Και ειδικά το Whitehorse που πήγαμε δυο μέρες μετά και είναι η πρωτεύουσα της πολιτείας.

Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής την επόμενη μέρα ήταν υπέροχο. Κάναμε συχνότατες στάσεις για φωτογραφίες. Δυστυχώς δεν ήταν προσβάσιμοι οι παγετώνες που βλέπαμε στα γύρω βουνά.

Όλα τα αυτοκίνητα που βλέπετε εδώ είναι τροχόσπιτα (κάντε κλικ στην εικόνα για να μεγαλώσει):

Περάσαμε πάλι τα σύνορα εισερχόμενοι στις ΗΠΑ. Οι Καναδοί ούτε που ασχολήθηκαν μαζί μας, οι αμερικάνοι όμως ζήτησαν τα διαβατήριά μας κανονικά. Ο Γιάννης είχε το δικό του στο πορτ μπαγκάζ και κάνει το λάθος να ανοίξει την πόρτα για να βγει και να το φέρει. Οι συνοριοφύλακες τρελάθηκαν. Μόνο που δεν έβγαλαν τις κουμπούρες να του την ανάψουν. Αν ήταν αμερικάνος μπορεί και να το είχαν κάνει. Του λένε με άγριο ύφος: γιατί βγαίνεις από το αυτοκίνητο χωρίς να σου πούμε εμείς; Σα να του έλεγαν: φτηνά τη γλύτωσες! Τελικά αφού ηρέμησαν του επέτρεψαν να βγει προσέχοντάς τον, μη βγάλει κανένα μπαζούκας από πίσω και όλα πήγαν καλά. Είμαι σίγουρος ότι οι φύλακες πήγαν μέσα και ήπιαν ηρεμιστικά χαπάκια. Το ίδιο θα έκανε και ο Γιάννης αν είχε μαζί του.

Φτάσαμε νωρίς σχετικά στο Haines, μικρή πόλη με 2-3 χιλιάδες κατοίκους, μέσα στη θάλασσα και γύρω βουνά με παγετώνες. Ήταν ένα ωραίο χωριό από όλες τις απόψεις. Μείναμε μάλιστα σε ένα υπέροχο εξοχικό μεγάλο σπίτι (Β&Β) που από τα παράθυρά του έβλεπες μόνο το δάσος. Οι ιδιοκτήτες από τους καλύτερους και πιο ευγενικούς κατοίκους που συναντήσαμε. Του έβαλα σχεδόν 10 στην κριτική μου στο Booking.com. Μόνο που μας είπαν να πάμε σε μια υπέροχη λίμνη για να δούμε αρκούδες αλλά και πάλι δεν είδαμε τίποτα. Ήταν κι άλλοι εκεί που τις έψαχναν αλλά δε νομίζω να είδε κανείς. Είδαμε ψαράδες με τα καλάμια τους που πιο πολύ ενδιαφερόντουσαν και εκείνοι για αρκούδες, γιατί ούτε σολομούς πρέπει αν είχε. Και μια και το έφερε η κουβέντα, οι σολομοί πανάκριβοι. Και στα εστιατόρια και οι συσκευασμένοι. Ευτυχώς σε μια βόλτα με πλοίο στο Fairbanks (μετά από μερικές ημέρες, θα το πούμε) μας προσφέρανε ως διαφήμιση και φάγαμε αρκετό.

Εδώ μείναμε:

Εδώ ψάχναμε για αρκούδες:

Και εδώ:

Στο σούπερ μάρκετ του χωριού κάναμε το λάθος να ψωνίσομε, εκτός των άλλων, λεμόνια και ροδάκινα. Το κόστος ήταν $5 τα τέσσερα λεμόνια και άλλο τόσο τα ροδάκινα. Βλέπαμε την τιμή στα κάπου $5 και λέγαμε πόσο ακριβά κοστίζει το κιλό εδώ στην Αλάσκα. Και τελικά δεν ήταν κιλό αλλά λίμπρα (pound), που είναι λιγότερο από μισό κιλό. Μετά, προσέχαμε.

Εδώ το Haines:

 

[travelbreak]

Η επόμενη μέρα ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες του ταξιδιού. Είχε μια δωδεκάωρη (σύμφωνα με το πρόγραμμα) κρουαζιέρα από το Haines στην πρωτεύουσα της Αλάσκας, το Juneau, που βρίσκεται ακόμα πιο νότια, δίπλα στον Καναδά και αυτό. Δια θαλάσσης η απόσταση που καλύψαμε μέχρι εκεί ήταν περίπου 130 χιλιόμετρα, αρκετά δηλαδή. Ήταν ένα ωραίο πλοίο με ένα καπετάνιο σχετικά νέο, πενηντάρη, που κάνει χρόνια την εκδρομή αυτή. Το κόστος ήταν λίγο πάνω από 160 ευρώ ανά άτομο. Για Αλάσκα ήταν πολύ καλά. Και κράτησε και πάνω από 12 ώρες γιατί κυνηγούσαμε κάτι φάλαινες.

Η διαδρομή ήταν υπέροχη από όλες τις απόψεις: άνεση στο πλοίο, φυσικές ομορφιές, νησάκια, ψαράδες την ώρα που ψάρευαν και από ζώα της θάλασσας απίστευτα πράγματα. Δεξιά και αριστερά τα βουνά γεμάτα παγετώνες. Μόνο που βρισκόταν σε μεγάλη απόσταση, οπότε δεν ήταν αυτό η ατραξιόν της κρουαζιέρας. Έχει όμως παρακάτω κανονική επίσκεψη σε παγετώνα, θα δείτε. Τέλος, ο καιρός αν και όχι τέλειος ήταν καλός, αφού δεν είχαμε βροχή.

Το ωραίο ήταν ότι στην πρώτη κρουαζιέρα, στο Whittier κοντά στο Ancorage, προσπαθούσαμε να τραβήξουμε τους ψαραετούς με το μεγαλύτερο ζουμ (δεν είδαμε και πολλούς) και τώρα στο λιμάνι του Haines τους βλέπαμε αραγμένους στα 30 μέτρα.

Αφού είπα για το λιμάνι ας αναφέρω ότι εκεί έχει μεγαλούτσικες παλίρροιες (2 με 3 μέτρα), αλλά δεν καταφέραμε να τις δούμε, εμείς βλέπαμε όλο την άμπωτη. Ο λόγος είναι ότι αφού αυτές είναι κάθε 6 ώρες, η πλημμυρίδα γινόταν το μεσημέρι στις 13:00 ή μετά τα μεσάνυχτα. Εμείς το διάστημα που μείναμε στο χωριό (δυο βραδιές) λείπαμε τα μεσημέρια και κοιμόμασταν το βράδυ.

Το πλοίο μας άραξε σε ένα λιμανάκι λίγο πριν το Juneau και εκεί μας πήρε πούλμαν (δεν είχε και τόσο πολύ κόσμο όσο οι άλλες κρουαζιέρες που κάναμε) για να μας πάει αρχικά στο Juneau. Στο δρόμο είχαμε την τύχη να δούμε την πρώτη αρκούδα από κοντά, τη στιγμή που περνούσε το δρόμο. Μας φάνηκε λίγο στημένο το σκηνικό. Δεν είμαι σίγουρος. Ήταν περίεργο πάντως να περάσει ξαφνικά από εκεί το ζώο και εμείς αμέσως μετά κάναμε αναστροφή και αλλάξαμε κατεύθυνση. Βέβαια το πρακτορείο δεν είχε και λόγο να το στήσει. Το προσπερνώ.

Το Juneau έχει κάπου 35 χιλιάδες κατοίκους και είναι η πρωτεύουσα της Αλάσκας, δεν ξέρω γιατί, αφού υπάρχουν άλλες μεγαλύτερες πόλεις στην Αλάσκα (Anchorage και Fairbanks) και πιο κεντρικές. Παρεμπιπτόντως στην Αλάσκα υπάρχουν 30 περίπου πόλεις και χωριά με πληθυσμό μεγαλύτερο από 1000 κατοίκους. Και μόνο τρεις με πάνω από 10.000 (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_cities_in_Alaska).

Είναι μια πόλη αρκετά τουριστική και δε θυμίζει και τόσο Αλάσκα. Βέβαια σου κάνουν εντύπωση τα πολλά υδροπλάνα που κυκλοφορούν στον αέρα και στη θάλασσα. Έχει πολλά μαγαζιά και πολλούς τουρίστες. Εμείς είδαμε τουλάχιστο πέντε μεγάλα κρουαζιερόπλοια. Εκεί είχαμε χρόνο τρεις ώρες για να κάνομε τις βόλτες μας. Οι τιμές στα ρούχα ήταν προκλητικά χαμηλές, αλλά η γυναίκα μου δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει ούτε λεπτό σε μαγαζί, για να μη χάσει το χρόνο της ψωνίζοντας στην άκρη του κόσμου. Ευτυχώς μας άφησε με το Γιάννη να μπούμε 15 λεπτά σε ένα σούπερ μάρκετ να πάρομε κάτι να φάμε γιατί ήταν και μεσημέρι πια και είχαμε πεινάσει. Εκείνη έκανε βόλτα στα πέριξ.

Η επόμενη στάση του πούλμαν ήταν στον καταπληκτικό παγετώνα Mendenhall. Μας άφησε λίγο πάνω από μία ώρα για να φτάσομε σχεδόν μέχρι σ' αυτόν περπατώντας σε ένα μονοπάτι. Είχε λίγο περπάτημα μέχρι να φτάσουμε σε ένα σημείο που ήταν ένας μεγάλος καταρράκτης (Nugget Falls) και ο παγετώνας φαινόταν αρχοντικός. Μας χώριζαν 1500 μέτρα από το χείλος του Mendenhall. Μεσολαβούσε η συνήθης λίμνη που βρίσκεται στις άκρες των παγετώνων. Και αν σας φαίνεται περίεργο που βρίσκω τις αποστάσεις με ακρίβεια, τις ψάχνω στο Google Maps και στο Google Earth. Όποιοι είχαν χρόνο περπατούσαν μέχρι τον παγετώνα, βλέπαμε κόσμο πάνω. Εμείς φυσικά δεν τον είχαμε, το χρόνο, αλλά όπως έχω πει οι παγετώνες δεν έχουν τόση χάρη από κοντά όσο από λίγο μακριά. Καλή είναι και η επαφή, αλλά μόνο για την αίσθηση της εγγύτητας, που δεν είναι και λίγο φυσικά.

Το απόγευμα μας πήρε το πούλμαν και μας πήγε στο πλοιάριο για την επιστροφή στο Haines. Η επιστροφή έγινε από σχεδόν την ίδια θαλάσσια διαδρομή, όμως είδαμε ένα εκπληκτικό θέαμα με φάλαινες και θαλάσσιους ελέφαντες. Λίγο μετά τον απόπλου βλέπει ο καπετάνιος μερικά άλλα τουριστικά πλοιάρια μαζεμένα σε μια περιοχή και δίνει φουλ γκάζια για εκεί. Κατάλαβε ότι είχαν μαζευτεί εκεί για να δουν φάλαινες. Πράγματι από μακριά φαινόταν τα πουλιά που τις τριγυρίζουν για να φάνε τα αποφάγια των φαλαινών. Οι φάλαινες δε φαίνονταν αρχικά αλλά μόνο οι πίδακες με τα νερά που πετούν επάνω. Μετά μία-μία βγάζουν έξω αργά-αργά όλο το σώμα τους για να βουτήξουν για τα βάθη της θάλασσας. Έτσι βλέπαμε πρώτα το σώμα και μετά την ουρά της κάθε φάλαινας να υψώνεται και να χάνεται στο νερό. Και λίγο παρακάτω είδαμε άλλη ομάδα φαλαινών να κάνει το ίδιο παίρνοντας τις ανάσες τους. Είχαμε ξαναδεί στο ταξίδι και άλλες φάλαινες, αλλά αυτό το θέαμα θα μείνει αξέχαστο. Ευτυχώς έχει αποτυπωθεί και σε φωτογραφίες. Όλο αυτό το υπέροχο πανηγύρι κράτησε κάπου δέκα ανεπανάληπτα λεπτά.

Λίγα λεπτά μετά συναντήσαμε και μια ομάδα φώκιες (ή θαλάσσιους ελέφαντες πάνω σε ένα σαν φάρο μέσα στη θάλασσα ή σημαδούρα μπορεί να ήταν. Ωραίες εικόνες και αυτές. Λίγο παρακάτω σε ένα νησάκι με ένα κανονικό όμορφο φάρο και ένα άλλο κτίσμα, είδαμε μια μεγάλη ομάδα με θαλάσσιους ελέφαντες αραχτούς στα βράχια. Και όλα αυτά από πολύ κοντά, και αυτό είναι σημαντικό.

Μετά από το σχεδόν 13 ωρών ταξίδι μας φτάσαμε στο χωριό και φυσικά θα είχαμε για ακόμα πολλή ώρα φως. Έτσι κάναμε βόλτα σε ένα δασάκι με πυκνότατη βλάστηση, που βρισκόταν πολύ κοντά στο σπίτι που μέναμε. Αν δεν ήμασταν τόσο κουρασμένοι, πεινασμένοι και αργοπορημένοι θα κάναμε τη βόλτα των δύο ωρών που πρότεινε η πινακίδα. Οι πινακίδες για το trekking στην Αλάσκα δεν είναι τόσο διαφωτιστικές όσο σε άλλα μέρη που έχομε επισκεφτεί. Δεν έχει ούτε κατατοπιστικό χάρτη στην είσοδο του χώρου, ούτε χρόνους (σπάνια) και δεν γνωρίζεις τι μπορείς να κάνεις και τι σε περιμένει. Το είχαμε αυτό το πρόβλημα σε αυτό το ταξίδι, οπότε αν είχαμε έστω μια ώρα χρόνο, δεν ξέραμε αν μπορούμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα.

 

[travelbreak]

Την επομένη το πρωί είχαμε αναχώρηση νωρίς, όπως πάντα, με προορισμό την πρωτεύουσα του Yukon το Whitehorse μια μικρή πόλη 25 περίπου χιλιάδων κατοίκων. Η απόσταση από το Haines ήταν κοντά στα 400 χιλιόμετρα, εκ των οποίων τα περισσότερα τα είχαμε περάσει δυο μέρες πριν πηγαίνοντας εκεί. Πήγαμε λοιπόν βόρεια και στο Haines Junction, αφού είχαμε περάσει πάλι τα σύνορα για να μπούμε στον Καναδά, στρίψαμε ανατολικά στον Alaska Hwy και νωρίς το απόγευμα βρισκόμασταν στο ξενοδοχείο μας, στο κέντρο της πόλης.

Προσέξτε τις κάμερες στα κράνη και των δύο στη μοτοσυκλέτα:

Επειδή είχαμε όρεξη και για άλλα χιλιόμετρα ξεκινήσαμε με νότια κατεύθυνση. Μας είχε κάτσει να πάμε στο Skagway που βρίσκεται στις ΗΠΑ και απέχει από το Whitehorse 170 χιλιόμετρα. Πιστεύαμε ότι θα είναι πολύ όμορφο. Ο δρόμος ήταν καλός και θα το κάναμε αν δεν έπρεπε να ξαναπεράσομε τα αμερικάνικα σύνορα και στην επιστροφή τα καναδέζικα. Αν δεν πήγαμε στο Skagway πήγαμε στο υπέροχο Carcross με το αυθεντικό αμερικάνικο ή καναδέζικο στυλ. Δε χορταίναμε να κάνομε βόλτα και να φωτογραφίζομε τα παλιά σπίτια. Η αποθέωση ήταν ένας τύπος σε ένα παλιό λεωφορείο που είχε μια επιγραφή λέγοντας ότι είναι μουσείο μοτοσυκλετών. Όντως υπήρχαν δυο παλιές απ' έξω.

Τελικά το Carcross μπορεί να άξιζε πιο πολύ από το Skagway που δεν είδαμε. Προχωρήσαμε όμως και απολαύσαμε τη υπέροχη λίμνη Nares με το μικρό νησί Bove. Τα νερά ήταν ήσυχα και βγάλαμε ορισμένες καλές φωτογραφίες που καθρεπτίζονταν τα βουνά.

Επιστρέφοντας στο Whitehorse περάσαμε από διαφορετική διαδρομή και συγκεκριμένα από τη λίμνη Marsh και τη γέφυρα του ποταμού Tagish. Και εδώ στο ποτάμι και στη λίμνη έβλεπες ξύλινες προβλήτες με βάρκες, που σήμαινε πως ένα χωριό ήταν κρυμμένο στο δάσος.

Κατά τις δέκα το βράδυ γυρίσαμε κουρασμένοι στα δωμάτιά μας για φαγητό και ύπνο. Η απογευματινή βόλτα μας ήταν περί τα 200 χιλιόμετρα. Το δωμάτιο ήταν άνετο και καθαρό. Κόστος 70 ευρώ, νορμάλ τιμή. Γενικά ο Καναδάς είναι πιο ήπιος στις τιμές, εφόσον έχεις έρθει από Αλάσκα.

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε την επιστροφή στην Αλάσκα. Θα πηγαίναμε στην άλλη σπουδαία πόλη, το Fairbanks, αλλά επειδή ήταν μακριά θα μέναμε το βράδυ σε ενδιάμεσο σταθμό, το γνωστό μας Beaver Creek κοντά στα σύνορα. Απόσταση 450 χιλιόμετρα στον Alaska Hwy. Αυτός τώρα ο περίφημος δρόμος, που φτιάχτηκε την εποχή του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, έχει διάφορα χαρακτηριστικά. Ας πούμε, τα χιλιομετρικά σημεία (milepost) δεν είναι σαφώς καθορισμένα γιατί ο δρόμος όλα αυτά τα χρόνια έχει υποστεί αλλαγές και ως προς τη διαμόρφωση αλλά κύρια στο σχεδιασμό του στο ανάγλυφο της περιοχής. Για παράδειγμα κόπηκε ένα κομμάτι στα βουνά και κατασκευάστηκε ένα άλλο πιο ομαλό με γέφυρες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ενώ εσύ βρίσκεσαι στο μίλι 1400 πχ, (αν είσαι στις ΗΠΑ, γιατί αν είσαι στον Καναδά η απόσταση θα μπορούσε, δεν είναι σίγουρο, να είναι σε χιλιόμετρα) να δεις ένα ξενοδοχείο να ονομάζεται «Historic mile 1202». Και για την ιστορία το μίλι μηδέν (Historic mile 0) βρίσκεται στον Καναδά στο Dawson Creek και τελειώνει στο Historic mile 1420 που βρίσκεται 150 χιλιόμετρα πριν το Fairbanks στο γνωστό Delta Junction.

Ένα άλλο ωραίο είναι ότι σε κάποια σημεία μπορείς να φύγεις από τον κεντρικό δρόμο και να ακολουθήσεις τον παλιό Alaska Hwy, ο οποίος είναι στενότερος αλλά σε πηγαίνει από πιο ωραία τοπία. Το κάναμε λίγες φορές. Επίσης γενικά οι δρόμοι της περιοχής εκεί βόρεια στην Αλάσκα και στον Καναδά το καλοκαίρι επιδιορθώνονται και έχουμε συχνές καθυστερήσεις.

Είχαμε μείνει στο πρωινό που θα φεύγαμε από το Whitehorse. Όμως την πόλη δεν την είχαμε δει και οφείλαμε την επίσκεψή μας στα ενδιαφέροντα που δεν ήταν και ιδιαιτέρως πολλά. Κάναμε τη βόλτα με τα πόδια και σταθήκαμε κυρίως να φωτογραφίσουμε ορισμένα κτήρια και το ιστορικό ποταμόπλοιο Klondike που ήταν αραγμένο στον ποταμό Γιούκον που περνά από εκεί. Ένα τραμ που διαφημιζόταν δεν το είδαμε.

Μετά φύγαμε έξω από την πόλη για να επισκεφτούμε το Miles Canyon, όπου περπατήσαμε και λίγο. Από εκεί πήγαμε στην περιοχή των Κρυμμένων Λιμνών (Hidden Lakes). Ήταν υπέροχα. Αρκετές μικρές λίμνες κοντά η μια στην άλλη και διάφορα μονοπάτια να κάνεις βόλτα. Έπρεπε όμως να πλησιάσεις κάθε λίμνη για να τη θαυμάσεις, αφού οι περισσότερες κρυβόταν από τη βλάστηση.

Κάναμε τον κόπο να επισκεφτούμε και τις θερμές πηγές Takhini, αλλά ήταν επισκέψιμες μόνο σε εκείνους που θα έκαναν μπάνιο. Έτσι αναχωρήσαμε για τον προορισμό μας.

Είπαμε ότι πηγαίναμε για διανυκτέρευση στα σύνορα κοντά. Σε όλες αυτές τις διαδρομές που είχε το ταξίδι, κάναμε και πολλές παρακάμψεις εκτός προγράμματος. Αν βλέπαμε μια πινακίδα και μας γυάλιζε ακολουθούσαμε και βλέπαμε ό,τι ήταν εκεί. Για παράδειγμα ετούτη τη μέρα είδαμε την πινακίδα για τους Otter Falls, που έπρεπε να κάνουμε και 30 χιλιόμετρα χωματόδρομο. Είπαμε να τα κάνομε και τελικά άξιζε μόνο η διαδρομή αλλά όχι και ο καταρράκτης.

Και η τελευταία είκόνα αυτού του ταξιδιού από τον Καναδά:

 

[travelbreak]

Μετά τη διανυκτέρευσή μας στο γνωστό μας πλέον ξενοδοχείο του Beaver Creek, περάσαμε τα σύνορα για τις ΗΠΑ άλλη μια φορά (και τελευταία για το ταξίδι αυτό) και συνεχίσαμε για το Fairbanks. Η μέρα ήταν βροχερή στο μεγαλύτερο μέρος της, αλλά δε μας ένοιαζε και πολύ αφού μεγάλο μέρος της διαδρομής το είχαμε δει. Ταλαιπωρηθήκαμε λίγο λόγω των επισκευών στο οδικό δίκτυο, αλλά φτάσαμε στο Fairbanks αρκετά νωρίς. Είχαμε κάνει μια στάση στο Delta Junction, που τόσο καιρό ακούγαμε αλλά δε βλέπαμε. Είχε πολύ όμορφα πράγματα να δούμε, κυρίως γραφικά μαγαζιά και σιδερένια έργα τέχνης. Εκεί αγαπούν πολύ να εκθέτουν τα παλιά μηχανήματα κατασκευής δρόμων και άλλα τέτοια.

Αναχωρώντας από εκεί είχαμε δίπλα μας τον μεγάλο ιστορικό ποταμό Tenana και στο Big Delta είδαμε τον αγωγό πετρελαίου, για πρώτη φορά, να περνά ένα παραπόταμο του Tenana σαν σε γέφυρα. Αυτό το σημείο και το Delta Junction ήταν τα πιο ενδιαφέροντα της διαδρομής μας σήμερα.

Ταχτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας από τις 15:00 και ενώ ο Γιάννης αποφάσισε να ξεκουραστεί εμείς φύγαμε για βόλτα στην πόλη. Το κόστος του δίκλινου εδώ ήταν κάπου 70 ευρώ η βραδιά. Θα μέναμε τρεις βραδιές. Αποφασίσαμε να πάμε στην περιοχή του πάρκου πόλης στο Pioneer Park, που θεωρείται και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Δίπλα είναι το κλειστό γήπεδο Carlson Center όπου είχα διαβάσει ότι γινόταν αυτές ακριβώς τις μέρες η Ολυμπιάδα Εσκιμώων. Εγώ κυρίως γι αυτό το τελευταίο ήθελα να πάω εκεί το απόγευμα.

Κάναμε τη βόλτα μας στο πάρκο μέχρι να περάσει η ώρα για να πάμε στο γήπεδο. Το πάρκο είχε ενδιαφέρον γιατί είχε διάφορα να κάνεις και δεν κάναμε τίποτα εμείς. Ας πούμε είχε ένα θέατρο εποχής που ακούγαμε τη μουσική. Είχε μαγαζιά με τοπικά εδέσματα. Εγώ μόνο ένα υποτίθεται ελληνικό σουβλάκι έφαγα, το οποίο ναι μεν ήταν νόστιμο αλλά δεν είχε καμία σχέση με σουβλάκι. Έκανε και 8 δολάρια. Είχε κάποιο μουσείο, τρενάκι για μικρούς και μεγάλους, ένα ποταμόπλοιο στην ξηρά και αρκετά έργα τέχνης στους δρόμους. Μπορούσες να περάσεις άνετα μερικές ώρες αλλά έπρεπε να έχεις διάθεση να ξοδέψεις και χρήματα.

O σκύλος είναι ζωντανός:

Πήγαμε στην ώρα μας στους αγώνες όπου είδαμε πολλούς ιθαγενείς με φορεσιές και σχετικά όμως λίγους θεατές. Στην αρχή είχε επίδειξη από παιδιά κάποιων παλιών αγωνισμάτων των Εσκιμώων και μετά διαγωνισμό με παλιές φορεσιές. Αυτό είχε και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, κυρίως για τη γυναίκα μου, που νόμιζε ότι θα βαριόταν με τα αγωνίσματα. Είδαμε πράγματα που δεν τα είχαμε δει στο μουσείο του Anchorage. Δυστυχώς φύγαμε νωρίς γιατί έπρεπε να πάμε στο ξενοδοχείο για το Γιάννη, που θα είχε ξυπνήσει. Έτσι δεν ξέρουμε τη συνέχεια του προγράμματος.

Και οι τρεις μαζί πήγαμε βόλτα στο κέντρο της πόλης που δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Ό,τι όμορφο υπήρχε ήταν δίπλα στο πλημμυρισμένο ποτάμι, τον Chena που είναι παραπόταμος του Tenana.

Εκεί σε μια πλατεία ανακαλύψαμε και την ταβέρνα του Μπάμπη, το Bobbys Downtown. Γνωρίσαμε και τον ιδιοκτήτη, τον Μπάμπη από την Ελασσόνα και δώσαμε ραντεβού να πάμε την επομένη να τα πούμε, επειδή τότε ήταν ήδη αργά και πηγαίναμε για ύπνο. Δεν τον στήσαμε στο ραντεβού μας, και δε χάσαμε.

Ιδού και η ταβέρνα:

Στην πόλη είχαμε περιέργεια να μάθουμε γιατί σε κάθε θέση αυτοκινήτου στα εξωτερικά parking υπήρχε και μία πρίζα. Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι το χειμώνα οι θερμοκρασίες φτάνουν και κάτω από το -50 βαθμούς Κελσίου. Συνδέουν λοιπόν ένα φις που έχουν στο αυτοκίνητό τους στην πρίζα, ώστε να ζεσταίνεται η μπαταρία, το καύσιμο και το λάδι (επειδή παγώνουν σε αυτές τις θερμοκρασίες) και να παίρνει μπροστά αμέσως. Βλέπαμε κι εμείς τα φις να κρέμονται μπροστά στα αυτοκίνητα και δεν κατανοούσαμε το λόγο. Αυτό δεν το παρατηρήσαμε (λες να κάνω λάθος στο Anchorage γιατί εκεί δεν έχουν τόσο χαμηλές θερμοκρασίες. Στο Anchorage η μέση χαμηλή του Ιανουαρίου είναι -12 και η μέση υψηλή -5, ενώ για το Fairbanks είναι αντίστοιχα -27 και -17.

Έχουν πρόβλημα και με τα λάστιχα που πέφτει η πίεση όταν έχει θερμοκρασία ας πούμε -40 βαθμούς (δεν έχει σημασία αν εννοώ Κελσίου ή Φαρενάιτ, γιατί στους μείον 40 βαθμούς οι τιμές των θερμοκρασιών συμπίπτουν) και πρέπει να οδηγήσουν αρκετές εκατοντάδες μέτρα μέχρι να ζεσταθούν και να φουσκώσουν. Ο Μπάμπης μας είπε ότι εκείνος έχει αντί για αέρα καθαρό άζωτο στα λάστιχα και δεν ξεφουσκώνουν. Θέλω να το ψάξω γιατί μου διαφεύγει αυτή η λεπτομέρεια.

Τη δεύτερη μέρα στο Fairbanks ξεκινήσαμε με βόλτα με ποταμόπλοιο στον ποταμό Chena με διαδρομή που έφτανε στον Tenana. Κόστισε κάπου 60 ευρώ για τρεις ώρες αλλά τα άξιζε, ακόμα και για Αλάσκα. Εμείς πήγαμε πρώτοι γιατί δεν είχαμε εισιτήριο και ήμασταν χαρούμενοι που βρήκαμε. Όταν όμως πήγε ένα τέταρτο πριν την αναχώρηση και δε βλέπαμε κόσμο, νομίζαμε ότι θα ήταν άδειο το πλοίο. Τελικά ήρθαν όλοι μαζί και μπορεί να ανέβηκαν και πάνω από 500 άτομα.

Η όλη ιστορία δεν ήταν να σε πάει μόνο τρεις ώρες πήγαιν' έλα και ό,τι δεις, αλλά ο καπετάνιος (που όμως εδώ δεν οδηγούσε αυτός αλλά ο γιός του) μιλούσε συνεχώς λέγοντας διάφορα ιστορικά και σχετικά με τη φύση και τα ζώα θέματα και πληροφορίες. Είχε στημένα διάφορα θέματα στις όχθες του ποταμού. Αρχικά ένα υδροπλάνο έκανε προσγείωση και απογείωση δίπλα μας. Εκείνος μιλούσε με τον πιλότο κι εμείς ακούγαμε τη συνομιλία από μεγάφωνα στο πλοίο.

Παρακάτω είχε ένα εκτροφείο σκύλων για έλκηθρα και συνομίλησε με μια εκπαιδεύτρια. Εμείς ακούγαμε και βλέπαμε τα σκυλιά (δεκάδες) και τα σπιτάκια τους. Στο τέλος έβαλαν μερικά να σύρουν ένα μικρό όχημα εν είδει ελκήθρου, για να δούμε τι γίνεται το χειμώνα.

Στις όχθες βλέπαμε διάφορα κτήρια και μας έλεγε την ιστορία τους ή χαιρετούσε κατοίκους οικιών. Όσο αμερκανίλα και να σας θυμίζει όλο αυτό, ήταν για μας εξαιρετικό.

Καταλήξαμε σε ένα χώρο όπου κατεβήκαμε στην όχθη και χωριστήκαμε σε 4-5 γκρουπ για να μας δείξουν διάφορα από την παλιά ζωή των ιθαγενών. Κάθε γκρουπ είχε και τον ξεναγό του, ένα νεαρό ή μια κοπέλα και μας έλεγαν τα διάφορα. Είχε θέματα για τη ζωή και τα σπίτια τους, για το ψάρεμα του σολομού και την συντήρησή του, για τα καριμπού με τα τρελά κέρατα, για την επεξεργασία των γουνών και εκπαίδευση σκυλιών. Και όλα αυτά σου τα έδειχναν ζωντανά, δηλαδή είχε ένα τύπο που ψάρευε, τεμάχιζε το σολομό και τον άπλωνε για να ξεραθεί. Εμένα μου άρεσε όλη αυτή η ιστορία και γενικά ευχαριστήθηκα την εκδρομή. Εδώ ήταν που ο καπετάνιος διαφημίζοντας το συσκευασμένο σολομό που πουλούσε μας τάισε κανονικά.

Καπνιστός σολομός:

Μετά από αυτή τη βόλτα είπαμε να πάμε στο Chena Hot Springs Resort, που βρίσκεται 100 χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης. Ήταν ωραίος χώρος με κτίρια, εκθέματα και διάφορα να κάνεις, αλλά ως συνήθως εμείς δε σπαταλούσαμε ούτε χρόνο ούτε χρήμα για να κάνομε ζεστό εξωτερικό μπάνιο ή να πάμε περπάτημα στο βουνό. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και φύγαμε.

Κοιτάξαμε το χάρτη μας και αποφασίσαμε να πάρομε το δρόμο για ένα χωριό ονόματι Circle στα 250 χιλιόμετρα. Όχι ότι θα φτάναμε μέχρι εκεί, αλλά για να δούμε τη φύση. Κάναμε μπορεί και άλλα 100 χιλιόμετρα προς την κατεύθυνση αυτή και μας άρεσε. Εδώ δεν έχει παγετώνες, αφού δεν έχει και ψηλά βουνά η περιοχή.

Ένδειξη ύπαρξης αρκετών σπιτιών μέσα στο δάσος:

Επιστρέψαμε και πήγαμε να ετοιμαστούμε για να πάμε στον Μπάμπη. Και όντως ο άνθρωπος μας περίμενε πως και πως.

Μας περιποιήθηκε όσο δεν παίρνει και ήταν η πρώτη φορά στην Αλάσκα που φάγαμε υπέροχο φαγητό και ήπιαμε καλό κρασί. Ο άνθρωπος είναι καλός επαγγελματίας όπως το είδαμε και έχει λατρεία για την Ελλάδα. Ήθελε τόσο πολύ να κουβεντιάσει για τα ελληνικά θέματα που συνέχεια βρισκόταν στο τραπέζι μας. Μας μιλούσε λες και ήμασταν παλιοί γνωστοί.
Φεύγοντας μας παρακάλεσε να του στείλουμε μια κάρτα ή οτιδήποτε άλλο με ταχυδρομείο από την πατρίδα. Εμείς ήδη του στείλαμε μια κάρτα αλλά δεν απάντησε. Ούτε στο e-mail μου που του έγραψα. Άλλωστε του το είχα δώσει και εκεί αλλά δεν έχω πάρει ακόμα κανένα μήνυμα. Περιμένω, αλλά θα του ξαναστείλω.

Ουσιαστικά δυο μέρες έμειναν για να τελειώσει το ταξίδι μας. Τις περίμενα όμως με λαχτάρα γιατί περίμενα να είναι σπουδαίες.