pattyyy
Member
- Μηνύματα
- 1.565
- Likes
- 1.273
- Επόμενο Ταξίδι
- χμ...
- Ταξίδι-Όνειρο
- νότια αφρική
Κάπου ανάμεσα στα χιόνια, τη νύχτα και τα κουρασμένα, πρωϊνά ξυπνήματα του Σουηδικού Φεβρουαρίου είναι εκεί που λαμβάνονται οι καλύτερες πλην παρορμητικότερες αποφάσεις. Τι θέλει σ’αυτές τις περιπτώσεις η ψυχή για να αρχίσει να σιγοβγαίνει από τη χειμερία νάρκη; Λίγο ζέστη φυσικά, μια μικρή δόση περιπέτειας και εξερεύνησης, μια γλυκιά αίσθηση αναμονής για το προσεχές διάστημα και μια έξαψη αναζήτησης για το παρόν. Εν ολίγοις ταξιδάκι…κι αν πρέπει να διαλέξουμε προορισμό μεταξύ των favourites ως ανταμοιβή μετά από μια δύσκολη χρονιά τότε λοξοκοιτάζουμε νοτιοδυτικά προς λατινική/κεντρική Αμερική, κι αν πρέπει να επιλέξουμε ακριβή χώρα που να μπορούμε να την ψιλογυρίσουμε σε κάτι παραπάνω από 2 εβδομάδες και η οποία να συνδυάζει διάφορες προκλήσεις, τότε για κάποιο απροσδιόριστο λόγο το δάχτυλο σκαλώνει στο χάρτη στην πλανεύτρα Γουατεμάλα! Ακούγεται αρκούντως εξωτική, οι πληροφορίες στο διαδίκτυο αρκούντως ελλιπείς ώστε να εγγυόνται ένα αναπόσπαστο κομμάτι περιπέτειας και αυτοσχεδιασμού, οι τιμές μετά από μια αναγνωριστική αναζήτηση αρκούντως θελκτικές ώστε να μη χρειαστεί το budget να τερματίσει, και ο καιρός αρκούντως ικανοποιητικός ώστε να είμαστε low season εκεί μεν αλλά όχι ως στροβιλιζόμενα έρμαια στην καρδιά κάποιου εξωτικού τυφώνα δε.
Κάπως έτσι μεταξύ συνειδητοποίησης και επεξεργασίας, η ηδονική στιγμή που με τρεμάμενο χέρι κλικάρουμε το ‘boka biljetter’ (κράτηση εισητηρίου αλά σουηδικά) λαμβάνει χώρα. Μακρύς προβλέπεται ο δρόμος για την Ιθάκη αφού επιλέγουμε να πειραματιστούμε με την KLM ώστε μετά από 20 ώρες, κι αφού από Στοκχόλμη πετάξουμε για Άμστερνταμ και στη συνέχεια για Πάναμα Σίτυ, τελικά να προσγειωθούμε ως φέρελπεις ταξιδιώτες στη Γουατεμάλα Σίτυ. Παραγγέλνουμε και από το amazon, τον rough guide οδηγό μας, πιστό συνοδοιπόρο στα περισσότερα ταξίδια και κάπου εκεί με κατακλύζει το συναίσθημα που εγώ ορίζω ως αγαλλίαση
Tα εισητήρια κλείστηκαν με 700 ευρώ το άτομο και επιπλέον 40 ευρώ χρεώση ώστε να επιλέξουμε θέση στη βασική πτήση Άμστερνταμ - Πάναμα Σίτυ. Μια καλή θεσούλα τη χρωστάμε στον εαυτό μας για τη δεκάωρη πτήση, στις άλλες τις δίωρες έχει ο Θεός. Συνοδοιπόρος, ο ταξιδιωτικός και όχι μόνο, σύντροφός μου Νίκος. Και κάπου εκεί μας βρίσκει ο Μάρτιος να καταστρώνουμε με περισσή χαρά και ενθουσιασμό το itinerary, το οποίο δε θα μπω στον κόπο να αναφέρω γιατί όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, κάποιος εκεί ψηλά κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια! Μία εβδομάδα μετά την επιστροφή από το πιο full στα απρόοπτα ταξίδι που έχουμε κάνει (κι ας τονίσω ότι συνήθως πάμε αρκετά ‘διαβασμένοι’ και προγραμματισμένοι για εξοικονόμηση χρόνου στον προορισμό λόγω περιορισμένης άδειας), οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό το ταξίδι δε θα το ξεχάσω ποτέ! Με αφορμή αυτή την πρωτοποριακή και μοναδική σκέψη που νομίζω πως μόνο εμένα σαν ταξιδιώτη ταλανίζει, είπα να στρωθώ και να γράψω την ιστορία, μπας και καταφέρω να αντισταθώ στης λησμονιάς το πέπλο. Και φυσικά η χαρά μου να μοιραστώ τις εμπειρίες από ένα ιδιαίτερο ταξίδι με την ελπίδα κάποιοι να ταξιδέψουν νοερά σε μέρη όμορφα και διαφορετικά αλλά και κάποιοι να κλικάρουν όλο προσμονή το περιβόητο ‘boka biljetter’.
Αξίζει τον κόπο! Κυριολεκτικά, γιατί μιλάμε για μεγάλη κούραση αυτό το ταξίδι. Τι να σου πει η κούραση όμως όταν αναμετράται με μια νυχτερινή βόλτα με κομμένη την ανάσα σε μια από τις υψηλότερες σε εγκληματικότητα παγκοσμίως πόλεις όπως είναι η Guatemala City;
Όταν βολτάρεις στη γειτονιά των Garifunas, της Αφρο-Καραϊβικανής προέλευσης φυλής, στη μικροσκοπική πόλη του Livingston, που συνδέεται μόνο δια θαλάσσης ή ποταμού με τον υπόλοιπο κόσμο, με οδηγό τον Philip που τυχαία στο δρόμο μας πρόσφερε mango, και καταλήξαμε μετά από 3 ώρες να έχουμε κάνει την πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση του ταξιδιού.
Όταν στη μέση του πουθενά, κάπου σε μια ακτή του ποταμού Rio Dulce, μένεις 2 μέρες χωρίς internet και σήμα στο κινητό, και συγκλονίζεσαι από το πόσο εύκολα ξεχνάμε μέσα στην Ευρωπαϊκή μας σαπουνόφουσκα, την καθηλωτική δύναμη της φύσης.
Όταν σεργιανίζεις στα πλακόστρωτα σοκάκια του κοσμικού, πολύχρωμου Flores και ανακαλύπτεις ότι πίσω από την τουριστική βιτρίνα του υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα, πολύ πιο γοητευτική.
Όταν αφουγκράζεσαι τους ήχους της ζούγκλας μέσα στο βράδυ, περπατώντας ανάμεσα στους καθηλωτικούς ναούς του Tikal, κι έχοντας έναν εξαιρετικό οδηγό να σε μυεί με τις διηγήσεις του στην ιστορία των Maya.
Όταν αφήνεις τον εαυτό σου να γνωρίσει, να γευτεί, να δει, να βιώσει ό,τι περισσότερο μπορεί από τη σύγχρονη κουλτούρα των Maya στο Coban και το San Cristobal, από την παρακολούθηση της κυριακάτικης λειτουργίας στη γλώσσα των Maya Q’eqchi μέχρι συναυλίας υπό το γλυκό άκουσμα της μαρίμπα στην κεντρική πλατεία του Coban.
Όταν μετά από δεκάωρο λεωφορειακο ταξίδι, χάσεις φυσικά την τελευταία ανταπόκριση για τον προορισμό σου και καταλήξεις τα τρως (ομολογουμένως ωραιότατη!) αμερικάνικη πίτσα, σε αμερικάνικες τιμές (χμμ, και 10% tip!) στο αμερικανιζέ Panajachel.
Όταν γίνεις μάρτυρας παγανιστικών Maya τελετών στο πολύχρωμο, νεκροταφείο της πόλης, όταν δοκιμάσεις ό,τι street food υπάρχει και δεν υπάρχει (κι ας γνωρίζεις τις συνέπειες..), όταν χαθείς στα δρομάκια της μεγαλύτερης αγοράς των Maya στη Γουατεμάλα αγοράζοντας ξύλινες μάσκες και απολαμβάνοντας the best pollo (κοτόπουλο) ever, τότε ναι είσαι στο Chichicastenango.
Όταν καταφέρεις να χωθείς μετά από 1 ώρα ψάξιμο στο σπίτι του ντόπιου που ‘φυγαδεύει’ για φέτος το ομοίωμα και τις προσφορές προς την παγανιστική θεότητα του Maximon, όταν χαζέψεις μερικά από τα πιο εμπνευσμένα graffiti της ζωής σου, πιεις καφεδάκι γουτεμαλανέζικο στη δροσερή αυλή μιας κοοπερατίβας καφέ, χαζέψεις τη μαγική, ενεργειακά φορτισμένη κατά πολλούς λίμνη Atitlan από ψηλά, τότε μπορεί να έχεις χαθεί σε κάποια από τα χωριουδάκια της λίμνης όπως το San Juan και η Santa Cruz la Laguna.
Όταν αναλωθείς στην ανακάλυψη της πιο όμορφης γωνιάς, της δικής σου γωνιάς, ένα βραδάκι με ξαστεριά, ανάμεσα στα στενάκια της κουκλίστικης, colonial Antigua, αρχίζοντας ήδη να κάνεις τον απολογισμό ενός υπέροχου ταξιδιού που φτάνει στο τέλος του.
Αυτές και αμέτρητες άλλες μοναδικές στιγμές μας χάρισε η Γουατεμάλα, αλλά τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα από την αρχή.. Η πτήση μας αναχωρούσε ξημερώματα Παρασκευής προς Σάββατο. Δευτέρα, καθώς ετοιμάζομαι να πάω στη δουλειά και είμαι ήδη σε mood ‘hasta luego!’, λαμβάνω μήνυμα από την κολλητή μου με το εξής περιεχόμενο: ‘δε θέλω να κάνω σαν τη μαμά σου αλλά φαντάζομαι δε θα επισκεφθείτε το όρος Fuego’. Πού να φανταζόμουν τότε ότι θα το έβλεπα το ηφαίστειο Fuego να αχνίζει από το ταρατσάκι του καταλύματός μας στην Antigua (20 χιλιόμετρα δρόμο δηλαδή!), λίγες εβδομάδες μετά. Let’s the party begin, σκέφτηκα διαβάζοντας το μήνυμα!
Κάπως έτσι μεταξύ συνειδητοποίησης και επεξεργασίας, η ηδονική στιγμή που με τρεμάμενο χέρι κλικάρουμε το ‘boka biljetter’ (κράτηση εισητηρίου αλά σουηδικά) λαμβάνει χώρα. Μακρύς προβλέπεται ο δρόμος για την Ιθάκη αφού επιλέγουμε να πειραματιστούμε με την KLM ώστε μετά από 20 ώρες, κι αφού από Στοκχόλμη πετάξουμε για Άμστερνταμ και στη συνέχεια για Πάναμα Σίτυ, τελικά να προσγειωθούμε ως φέρελπεις ταξιδιώτες στη Γουατεμάλα Σίτυ. Παραγγέλνουμε και από το amazon, τον rough guide οδηγό μας, πιστό συνοδοιπόρο στα περισσότερα ταξίδια και κάπου εκεί με κατακλύζει το συναίσθημα που εγώ ορίζω ως αγαλλίαση
Tα εισητήρια κλείστηκαν με 700 ευρώ το άτομο και επιπλέον 40 ευρώ χρεώση ώστε να επιλέξουμε θέση στη βασική πτήση Άμστερνταμ - Πάναμα Σίτυ. Μια καλή θεσούλα τη χρωστάμε στον εαυτό μας για τη δεκάωρη πτήση, στις άλλες τις δίωρες έχει ο Θεός. Συνοδοιπόρος, ο ταξιδιωτικός και όχι μόνο, σύντροφός μου Νίκος. Και κάπου εκεί μας βρίσκει ο Μάρτιος να καταστρώνουμε με περισσή χαρά και ενθουσιασμό το itinerary, το οποίο δε θα μπω στον κόπο να αναφέρω γιατί όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, κάποιος εκεί ψηλά κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια! Μία εβδομάδα μετά την επιστροφή από το πιο full στα απρόοπτα ταξίδι που έχουμε κάνει (κι ας τονίσω ότι συνήθως πάμε αρκετά ‘διαβασμένοι’ και προγραμματισμένοι για εξοικονόμηση χρόνου στον προορισμό λόγω περιορισμένης άδειας), οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό το ταξίδι δε θα το ξεχάσω ποτέ! Με αφορμή αυτή την πρωτοποριακή και μοναδική σκέψη που νομίζω πως μόνο εμένα σαν ταξιδιώτη ταλανίζει, είπα να στρωθώ και να γράψω την ιστορία, μπας και καταφέρω να αντισταθώ στης λησμονιάς το πέπλο. Και φυσικά η χαρά μου να μοιραστώ τις εμπειρίες από ένα ιδιαίτερο ταξίδι με την ελπίδα κάποιοι να ταξιδέψουν νοερά σε μέρη όμορφα και διαφορετικά αλλά και κάποιοι να κλικάρουν όλο προσμονή το περιβόητο ‘boka biljetter’.
Αξίζει τον κόπο! Κυριολεκτικά, γιατί μιλάμε για μεγάλη κούραση αυτό το ταξίδι. Τι να σου πει η κούραση όμως όταν αναμετράται με μια νυχτερινή βόλτα με κομμένη την ανάσα σε μια από τις υψηλότερες σε εγκληματικότητα παγκοσμίως πόλεις όπως είναι η Guatemala City;
Όταν βολτάρεις στη γειτονιά των Garifunas, της Αφρο-Καραϊβικανής προέλευσης φυλής, στη μικροσκοπική πόλη του Livingston, που συνδέεται μόνο δια θαλάσσης ή ποταμού με τον υπόλοιπο κόσμο, με οδηγό τον Philip που τυχαία στο δρόμο μας πρόσφερε mango, και καταλήξαμε μετά από 3 ώρες να έχουμε κάνει την πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση του ταξιδιού.
Όταν στη μέση του πουθενά, κάπου σε μια ακτή του ποταμού Rio Dulce, μένεις 2 μέρες χωρίς internet και σήμα στο κινητό, και συγκλονίζεσαι από το πόσο εύκολα ξεχνάμε μέσα στην Ευρωπαϊκή μας σαπουνόφουσκα, την καθηλωτική δύναμη της φύσης.
Όταν σεργιανίζεις στα πλακόστρωτα σοκάκια του κοσμικού, πολύχρωμου Flores και ανακαλύπτεις ότι πίσω από την τουριστική βιτρίνα του υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα, πολύ πιο γοητευτική.
Όταν αφουγκράζεσαι τους ήχους της ζούγκλας μέσα στο βράδυ, περπατώντας ανάμεσα στους καθηλωτικούς ναούς του Tikal, κι έχοντας έναν εξαιρετικό οδηγό να σε μυεί με τις διηγήσεις του στην ιστορία των Maya.
Όταν αφήνεις τον εαυτό σου να γνωρίσει, να γευτεί, να δει, να βιώσει ό,τι περισσότερο μπορεί από τη σύγχρονη κουλτούρα των Maya στο Coban και το San Cristobal, από την παρακολούθηση της κυριακάτικης λειτουργίας στη γλώσσα των Maya Q’eqchi μέχρι συναυλίας υπό το γλυκό άκουσμα της μαρίμπα στην κεντρική πλατεία του Coban.
Όταν μετά από δεκάωρο λεωφορειακο ταξίδι, χάσεις φυσικά την τελευταία ανταπόκριση για τον προορισμό σου και καταλήξεις τα τρως (ομολογουμένως ωραιότατη!) αμερικάνικη πίτσα, σε αμερικάνικες τιμές (χμμ, και 10% tip!) στο αμερικανιζέ Panajachel.
Όταν γίνεις μάρτυρας παγανιστικών Maya τελετών στο πολύχρωμο, νεκροταφείο της πόλης, όταν δοκιμάσεις ό,τι street food υπάρχει και δεν υπάρχει (κι ας γνωρίζεις τις συνέπειες..), όταν χαθείς στα δρομάκια της μεγαλύτερης αγοράς των Maya στη Γουατεμάλα αγοράζοντας ξύλινες μάσκες και απολαμβάνοντας the best pollo (κοτόπουλο) ever, τότε ναι είσαι στο Chichicastenango.
Όταν καταφέρεις να χωθείς μετά από 1 ώρα ψάξιμο στο σπίτι του ντόπιου που ‘φυγαδεύει’ για φέτος το ομοίωμα και τις προσφορές προς την παγανιστική θεότητα του Maximon, όταν χαζέψεις μερικά από τα πιο εμπνευσμένα graffiti της ζωής σου, πιεις καφεδάκι γουτεμαλανέζικο στη δροσερή αυλή μιας κοοπερατίβας καφέ, χαζέψεις τη μαγική, ενεργειακά φορτισμένη κατά πολλούς λίμνη Atitlan από ψηλά, τότε μπορεί να έχεις χαθεί σε κάποια από τα χωριουδάκια της λίμνης όπως το San Juan και η Santa Cruz la Laguna.
Όταν αναλωθείς στην ανακάλυψη της πιο όμορφης γωνιάς, της δικής σου γωνιάς, ένα βραδάκι με ξαστεριά, ανάμεσα στα στενάκια της κουκλίστικης, colonial Antigua, αρχίζοντας ήδη να κάνεις τον απολογισμό ενός υπέροχου ταξιδιού που φτάνει στο τέλος του.
Αυτές και αμέτρητες άλλες μοναδικές στιγμές μας χάρισε η Γουατεμάλα, αλλά τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα από την αρχή.. Η πτήση μας αναχωρούσε ξημερώματα Παρασκευής προς Σάββατο. Δευτέρα, καθώς ετοιμάζομαι να πάω στη δουλειά και είμαι ήδη σε mood ‘hasta luego!’, λαμβάνω μήνυμα από την κολλητή μου με το εξής περιεχόμενο: ‘δε θέλω να κάνω σαν τη μαμά σου αλλά φαντάζομαι δε θα επισκεφθείτε το όρος Fuego’. Πού να φανταζόμουν τότε ότι θα το έβλεπα το ηφαίστειο Fuego να αχνίζει από το ταρατσάκι του καταλύματός μας στην Antigua (20 χιλιόμετρα δρόμο δηλαδή!), λίγες εβδομάδες μετά. Let’s the party begin, σκέφτηκα διαβάζοντας το μήνυμα!
Last edited:
