Ισλανδία 66° North Ισλανδία

[FILBO]

Καταρράκτης Selfoss

 

[FILBO]

Πριν ξεκινήσουμε για τον επόμενο προορισμό μας βγάλαμε τους χάρτες για να δούμε τη διαδρομή. Θα πηγαίναμε στο φαράγγι Αsbyrgi συνεχίζοντας την πορεία μας στον 862 που μας είχε φέρει μέχρι εδώ.
" Φιλίτσα βλέπω ότι από δώ και πέρα είναι χωματόδρομος" είπε η κουμπάρα.
" Ναι Αυγούλα μου, διάβασα όμως ότι είναι βατός και ότι δεν θα έχουμε πρόβλημα. Βλέπεις και συ ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να πάμε στο φαράγγι. Και το πρωί που πήραμε το χωματόδρομο, μια χαρά ήταν."
" Τι μια χαρά! Με την ψυχή στο στόμα ερχόμουν. Αυγή, πόσα χλμ. είναι μέχρι το.... πώς το είπε αυτή η τρελή η κουμπάρα μας;"
Με το χέρι κάνω νόημα στην κουμπάρα να του πει λιγότερα. Το πιάνει και απαντάει.
" Για καμιά εικοσαριά το κόβω (37 ήταν)."
" 20 χλμ. χωματόδρομος; Δεν πάω πουθενά" πείσμωσε εκείνος.
" 'Ελα τώρα, μην κάνεις σαν παιδί. Μια χαρά θα είναι ο δρόμος" τον καθησύχασε εκείνη.
Με τα πολλά μπήκαμε στ' αυτοκίνητα και ξεκινήσαμε. Για κανένα χλμ. ο δρόμος συνεχιζόταν άσφαλτος και μετά άρχισε το μαρτύριο. Τι χωματόδρομος; Ατραπός της κακιάς ώρας ήταν αυτός. Λακούβες σαν κρατήρες ηφαιστείου, κοτρόνες, λασπολίμνες, όλα τα κακά μαζεμένα.
Όταν διασταυρωνόμασταν με άλλο όχημα (είχε αρκετή κίνηση) έπρεπε κάποιος να πάει στην άκρη (ποια άκρη, μέσα στα χωράφια) για να περάσει ο άλλος. Ομολογώ βέβαια ότι υπήρχε άψογη οδηγική συμπεριφορά απ' όλους.
Για το κοπάνημα τι να πω; Οι συνομήλικοι θα θυμούνται το "ταψί" στο Rodeo (λούνα πάρκ) στο Φάληρο. Ακριβώς το ίδιο. Το κεφάλι μας συνεχώς χτυπούσε στην οροφή του αυτοκινήτου.
Εμάς δεν μας ενοχλούσε ιδιαίτερα η όλη κατάσταση. Μάλλον θα έλεγα ότι το διασκεδάζαμε. Αναλογιζόμουν όμως τι θα γίνεται στο άλλο αυτοκίνητο και δενόταν κόμπος το στομάχι μου.
Ο κουμπάρος να βγάζει σπίθες από τα μάτια, αφρούς από το στόμα και καπνούς από τ' αυτιά... (είμαι λίγο υπερβολική, σαν τέρας της αποκαλύψεως τον περιγράφω τον άνθρωπο). Να βρίζει θεούς και δαίμονες και κυρίως εμένα... Η κουμπάρα εν είδει πυροσβέστη να προσπαθεί να τον καταλαγιάσει και τα κουμπαρόπουλα από το πίσω κάθισμα να λένε "εμείς δεν φταίμε".
Τα χλμ. να φεύγουν βασανιστικά αργά, τα παρακάλια μου να βελτιωθεί ο δρόμος να μην εισακούγονται από κανέναν και το άγχος μου να φουντώνει.
" Όταν φθάσουμε, βρες τρύπα να κρυφτείς γιατί θα σε πνίξει ο κουμπάρος" με πείραζαν ο άντρας μου και η κολλητή.
Και εκεί που θέλαμε πάνω από 10 χλμ. ακόμα, φαίνεται άνοιξε ο ουρανός , οι προσευχές μου έπιασαν τόπο και ω! του θαύματος άρχισε άσφαλτος και μάλιστα ολοκαίνουργια. Γίνονταν έργα και προφανώς η ασφαλτόστρωση θα συνεχιζόταν μέχρι τον Dettifoss γιατί αυτή η κατάσταση ήταν απαράδεκτη.
Βρήκαμε μπροστά μας τον 85, στρίψαμε δεξιά και μετά από λίγο συναντήσαμε την πινακίδα προς Asbyrgi. Εκεί υπήρχε οργανωμένο κέντρο πληροφοριών όπου έτρεξα να βρω καταφύγιο από την οργή του κουμπάρου. Αυτή είναι η πάγια τακτική μου. Εξαφανίζομαι μέχρι να ηρεμήσει και μετά όλα μέλι γάλα. Τι στο καλό, να με πνίξει μπροστά σε τόσο κόσμο δε λέει!!!
Πράγματι έτσι έγινε. Όταν μπήκε στο info ήταν ήρεμος, μου γέλασε πονηρά σαν να μου έλεγε "μου τη γλίτωσες κ' αυτή τη φορά", κάναμε μια αγκαλιά και πάμε παρακάτω. Στις τουαλέτες η κουμπάρα μας περιέγραψε τι διεδραματίστηκε στο αυτοκίνητό τους.
" Δεν άφησε άγιο, καντήλι και όλο σου το σόι που να μην τα κατεβάσει. Ευτυχώς που βρήκαμε την άσφαλτο πιο γρήγορα..."
Η υπάλληλος ήταν πολύ κατατοπιστική , μας εφοδίασε με χάρτες και μας εξήγησε που και πως να πάμε για να δούμε το φαράγγι.

 

[FILBO]

Διανύσαμε 2 χλμ. περίπου διασχίζοντας μια κατάφυτη περιοχή με πυκνή βλάστηση, πράγμα πρωτόγνωρο για την Ισλανδία, όπου απλωνόταν ένα camping. Φθάσαμε στο parking. Εκεί υπήρχαν ξύλινες πινακίδες με σχεδιαγράμματα των διαδρομών πεζοπορίας που μπορούσαμε να ακολουθήσουμε, τα χλμ. και τη χρονική τους διάρκεια. Επιλέξαμε την πιο σύντομη και ξεκινήσαμε το περπάτημα σε μονοπάτια καλυμμένα από δένδρα. Ο καιρός το πήγαινε για βροχή αλλά εμείς δεν πτοηθήκαμε γιατί είχαμε από πάνω μας φυσική ομπρέλα τις φυλλωσιές. Το μονοπάτι άρχισε να κατηφορίζει και κατέληξε σε μια μεγάλη ξύλινη εξέδρα με παγκάκια που περιτριγυριζόταν από μια όμορφη λιμνούλα.
Και λίγα λόγια για το φαράγγι Asbyrgi.
Έχει πεταλοειδές σχήμα, μήκος 3,5 χλμ. και πλάτος 1,1 χλμ. Για περίπου το μισό μήκος του διαιρείται στα δύο από ένα βραχώδη σχηματισμό, ύψους 25 μ. που λέγεται Eyjan ( το νησί). Η θέα από κει ψηλά είναι πανοραμική για όλο το φαράγγι. Τα πλάγια τοιχώματά του έχουν ύψος 100 μ. περίπου, είναι κατακόρυφα , γυμνά και δημιουργούν ένα μικροκλίμα που επιτρέπει την ανάπτυξη ενός δάσους από σημύδες και ιτιές, μέσα στο οποίο βρισκόμασταν κι εμείς. Από το 1947-1977 εισήχθηκαν και ξένα είδη δένδρων όπως πεύκα, έλατα και άλλα κωνοφόρα που προοδευτικά προστέθηκαν στην ντόπια χλωρίδα. Στην καμπύλη του πετάλου βρίσκεται η λιμνούλα μας που λέγεται Botustjorn και είναι το σπίτι πολλών υδρόβιων πτηνών όπως πάπιες, χήνες και κύκνοι. Η πανίδα του φαραγγιού συμπληρώνεται από κοράκια, ασπρογέρακες και αρκτικές αλεπούδες.
Το Asbyrgi σχηματίστηκε μετά από καταστροφικές παγετωνικές πλημμύρες του ποταμού Jokulsa που έγιναν σε δύο φάσεις, πριν από 8-10,000 χρόνια και πριν από 3000 χρόνια. Η κοίτη του ποταμού έχει αλλάξει από τότε και τώρα βρίσκεται 2 χλμ. ανατολικότερα.
Ο θρύλος δίνει διαφορετική εξήγηση στο σχηματισμό του, ασφαλώς πιο λυρική. Ήταν λέει ένας θεός, ο Odin που είχε ένα πελώριο, φτερωτό άλογο με 8 πόδια, ένα χταποδο-πτην-άλογο θα μπορούσαμε να πούμε, ονόματι Sleipnir. Σκεφθείτε το μέγεθός του που όταν ακούμπησε σε κάποια πτήση του το ένα του πόδι στη γη, δημιουργήθηκε το Asbyrgi. Που να το δεις να πετάει πάνω από το κεφάλι σου.
Υπάρχει κι άλλος θρύλος που λέει ότι το Asbyrgi είναι η πρωτεύουσα" των κρυμμένων ανθρώπων", των Huldufolk, κάτι ανάλογο με τους δικούς μας νάνους και ότι μπορείς να τους βρεις μέσα στις ρωγμές των βράχων. Εγώ μάζεψα δυο - τρεις και τους κράτησα για σουβενίρ.
Ας επανέλθουμε όμως στην πραγματικότητα...Αυτό που βλέπαμε μας άρεσε πολύ. Η κουμπάρα που έχει πάει στην Ιαπωνία μας είπε ότι της θύμιζε γιαπωνέζικο κήπο. Υπήρχε μια γαλήνη, μια ηρεμία... Λες και βρισκόσουν κάπου αλλού και όχι στην Ισλανδία της φωτιάς και του πάγου. Τριγύρω οι βράχοι έφτιαχναν έναν προστατευτικό, καμπύλο τοίχο που σε απομόνωνε από τον έξω κόσμο. Τα νερά της λίμνης ρυτιδώνονταν μόνο από τις πάπιες που κολυμπούσαν. Το πράσινο σε αφθονία, κανένας θόρυβος, καμιά βοή, μόνο μια γλυκιά αίσθηση να σε καταλαμβάνει.
Καθίσαμε στα παγκάκια και είπαμε να προβούμε σε μια πιο πεζή ενέργεια, να φάμε τα σάντουιτς που μας είχαν απομείνει. Περάσαμε αρκετή ώρα εκεί, δεν σου έκανε καρδιά να φύγεις. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας ανεβαίνοντας προς το τοίχωμα του φαραγγιού. Φθάσαμε μέχρι τους βράχους και από ένα πλάτωμα που υπήρχε, είχαμε μια αρκετά καλή θέα του δάσους και όλης της περιοχής. Βέβαια από ψηλότερα θα τα έβλεπες πολύ καλύτερα.
Επιστρέψαμε στ' αυτοκίνητα, ήπιαμε το καφεδάκι μας στο πόδι (ακόμα να καθίσουμε σ' ένα cafe) και βάλαμε πλώρη για τον τελικό μας προορισμό, το παραθαλάσσιο χωριό Husavik, που ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για όλους μας. Στο δρόμο περάσαμε μπροστά από "το νησί", έναν ομολογουμένως εντυπωσιακότατο βράχο και φαντάζομαι μεγάλη πρόκληση για τους αναρριχητές.

 

[FILBO]

Φαράγγι Asbyrgi (1-3 φωτογραφίες από internet)

Το νησί

Η παρέα των 7

 

[FILBO]

Μετά από 65 χλμ. διαδρομής φθάσαμε στο Husavik, τελικό προορισμό της σημερινής ημέρας, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Πρόκειται για ένα χωριό 2200 κατοίκων στις βόρειες ακτές της χώρας. Σύμφωνα με το Landnamabok (Το βιβλίο της εγκατάστασης) ήταν το πρώτο μέρος του νησιού που κατοικήθηκε. Ο Σουηδός βίκινγκ Gardar Svavarsson αφού έμεινε εκεί για ένα χειμώνα περί το 870 μ. Χ., έφυγε την άνοιξη (δεν άντεξε ο άνθρωπος) και άφησε πίσω του κάποιον ονόματι Nattfari και 2 σκλάβους, έναν άντρα και μία γυναίκα, που οργάνωσαν μία φάρμα. Εξάλλου το όνομα του χωριού σημαίνει "η παραλία των σπιτιών", προφανώς αναφερόμενο στο υποστατικό του Gardar που ήταν και το μόνο στο νησί εκείνη την εποχή.
Μπαίνοντας στο Husavik, αυτό που μαγνητίζει το βλέμμα σου είναι η εκκλησία. Στέκεται στους πρόποδες του λόφου, απέναντι από το λιμάνι, για να καλωσορίζει τους ψαράδες όταν επιστρέφουν από μια κουραστική μέρα στην ανοιχτή θάλασσα. Χτίστηκε το 1907 με ξύλα που φέρανε από τη Νορβηγία. Έχει σχήμα σταυρού. Είναι άσπρη με βαθυπράσινη κεκλιμένη σκεπή και πυραμοειδή σκούφο στο καμπαναριό της, που υψώνεται στα 26 μ. Για την αγιογραφία πάνω από την Αγία Τράπεζα είχαν ποζάρει οι χωρικοί, μερικοί από τους οποίους απεικονίζονται λίγο θυμωμένοι (ποιός ξέρει γιατί).
Η πρώτη εντύπωση που μας δημιουργήθηκε από το χωριό ήταν πολύ θετική. Έβλεπες κίνηση στους δρόμους, τα κτήρια ήταν καλοφτιαγμένα, υπήρχε αρκετό πράσινο και το κυριότερο ζωή που μας είχε λείψει.
Στο δρόμο μας συναντήσαμε ένα μεγάλο super market, συμπληρώσαμε τις προμήθειές μας και χωρίς δυσκολία βρεθήκαμε έξω από το σπίτι που θα μας φιλοξενούσε για απόψε. Ήταν μια ισόγεια μονοκατοικία με κηπάκο γύρω γύρω, πολύ κοντά στο λιμάνι. Πήρα τα χαρτιά μου και χτύπησα το κουδούνι. Τίποτα. Ξαναχτύπησα 2-3 φορές, καμία απόκριση. Κυκλώσαμε το σπίτι, κοιτάζαμε από τα παράθυρα, κανείς. Πήρα τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη, "μα σας έστειλα σήμερα mail ότι τα κλειδιά θα τα βρείτε στο τάδε μαγαζί στο λιμάνι" ήταν η απάντησή του.
"Ε, δεν είδα τα mail χριστιανέ μου. Δεν μπορούσες να μου το στείλεις λίγες μέρες πριν όπως έκαναν και άλλοι ιδιοκτήτες". Τέλος πάντων. Μέχρι να γράψω τη διεύθυνση γλωσσοδέτη που μου έλεγε, είδα κι έπαθα. Μέχρι και spelling τον έβαλα να μου κάνει αλλά έχουν και κάτι γράμματα που εμείς δεν τα ξέρουμε και άντε να καταλάβεις... Με τα πολλά βγάλαμε άκρη, πήραμε τα κλειδιά και μπήκαμε στο σπίτι μας.
Ήταν συμπαθέστατο, μ' ένα μεγάλο 3κλινο δωμάτιο όπου έμειναν οι κουμπάροι με το ένα παιδί, το άλλο στον καναπέ στο σαλόνι, ένα μικρό μονόκλινο για την κολλητή κι ένα μικρούτσικο (πιο μικρό δε γίνεται) 2κλινο για μας που μόλις χωρούσαν τα 2 κρεβάτια κι ένα κομοδινάκι. Τις αποσκευές μας τις αφήσαμε στο διάδρομο. Η κουζίνα ήταν αξιοπρεπέστατη με μεγάλο τραπέζι και θέα στον κήπο.
Αφού τακτοποιηθήκαμε και ξεκουραστήκαμε για λίγο, αποφασίσαμε να πάρουμε έξω το welcome drink. Και πολύ καλά κάναμε γιατί ο καιρός ήταν εξαιρετικός, ο ουρανός μια ζωγραφιά, το λιμάνι γραφικότατο με πολλά σκάφη αραγμένα και μαγαζιά γεμάτα κόσμο. Βολτάραμε πάνω κάτω και καταλήξαμε σε μία pub με βεράντα όπου ήπιαμε τα ποτά μας. Ήταν 9 η ώρα περίπου κι ο ήλιος ακόμα μεσουρανούσε. Τι πράγμα κι αυτό!!! Τρελαίνεσαι όταν κοιτάς το ρολόι σου και μετά βλέπεις γύρω σου....
Περνούσαμε πολύ όμορφα αλλά κάτι συγχορδίες από την κοιλιά μας άρχισαν να μας θυμίζουν ότι έπρεπε να μεριμνήσουμε για την πλήρωσή της.
"Τι θα φάμε κουμπάρε;" ρώτησα. "Προτείνω σήμερα να μαγειρέψω εγώ και να σας φτιάξω το συγκλονιστικό μου ριζότο με μανιτάρια."
"Ναι, ναι" επικρότησαν οι υπόλοιποι, οπότε τι να κάνει ο κουμπάρος, δέχτηκε.
Η συνέχεια της βραδιάς εξελίχθηκε στην κουζίνα, όπου η κουμπάρα βρήκε το τηγάνι γεμάτο λάδι στο ντουλάπι με τα καθαρά (περίεργη άποψη περί καθαριότητας είχαν οι προηγούμενοι ένοικοι). Άρχισα το μαγείρεμα αλλά ήταν δυνατό να μη χώνει ο κουμπάρος τη μύτη του παντού( είναι και μεγάλη); Πήρε ένα κουτάλι, ανακάτευε κι αυτός, κάνοντας συνεχώς υποδείξεις.
"Θα με αφήσεις ήσυχη; Μπερδεύομαι εγώ στα πόδια σου όταν μαγειρεύεις;" Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα...Ο κουμπάρος ακάθεκτος να δοκιμάζει κάθε τρεις και λίγο και να κάνει παρατηρήσεις...Τελικά έγινε το ριζότο, η κουμπάρα έτριψε την παρμεζάνα, έφτιαξε τη σαλάτα και στρώθηκε ένα λουκούλειο δείπνο. "Δε μπορώ να μην παραδεχθώ ότι το ριζότο σου είναι εξαιρετικό" ήταν η επιβράβευση του κουμπάρου.
Ποτό στη pub, κρασί με το φαγητό, κούραση απ' όλη τη μέρα, δεν έβλεπα μπροστά μου.
"Πάω για ύπνο παιδιά. Κλείνουν τα μάτια μου"
" Εγώ πάω για φωτογραφίες στο λιμάνι. Θα έχει απίθανα χρώματα τέτοια ώρα " λέει ο άντρας μου.
"Θα έρθω κι εγώ για παρέα και μετά πίνουμε και κανένα ποτάκι" συμπλήρωσε η κολλητή.
"Να πάτε, να πάτε και καλή διασκέδαση" είπα καθώς το κεφάλι μου προσγειωνόταν στο μαξιλάρι. Στο δευτερόλεπτο είχα αποκοιμηθεί.

Σαν απολογισμό της ημέρας θα έλεγα ότι τα 390 χλμ. της διαδρομής βγήκαν χωρίς δυσκολία με εξαίρεση το τμήμα του χωματόδρομου προς το Asbyrgi αλλά και πάλι άξιζε τον κόπο. Ήταν μια γεμάτη μέρα με μια πολύ ευχάριστη κατάληξη.
Το Husavik ανακυρήχθηκε παμψηφεί το πιο όμορφο χωριό της Ισλανδίας, θέση που δεν έχασε σ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Για το κατάλυμα πληρώσαμε 350 ευρώ (τζάμπα πράγμα), τιμή αξιοπρεπέστατη μετά τις 500άρες που είχαμε φάει κατακέφαλα. Ήταν καθαρό με μόνα μειονεκτήματα το μέγεθος κάποιων δωματίων και τη δυσάρεστη μυρωδιά της αποχέτευσης του μπάνιου(μικροπράγματα).
Τα ποτά στην pub είχαν διπλάσια τιμή από της Ελλάδας.

 

[Dina Z]

Ο κουμπάρος να βγάζει σπίθες από τα μάτια, αφρούς από το στόμα και καπνούς από τ' αυτιά... (είμαι λίγο υπερβολική, σαν τέρας της αποκαλύψεως τον περιγράφω τον άνθρωπο). Να βρίζει θεούς και δαίμονες και κυρίως εμένα... Η κουμπάρα εν είδει πυροσβέστη να προσπαθεί να τον καταλαγιάσει και τα κουμπαρόπουλα από το πίσω κάθισμα να λένε "εμείς δεν φταίμε".

Εξαφανίζομαι μέχρι να ηρεμήσει και μετά όλα μέλι γάλα. Τι στο καλό, να με πνίξει μπροστά σε τόσο κόσμο δε λέει

Το πόσο γέλασα με τον κουμπάρο, δεν λέγεται! Αν κατάλαβα καλά, είναι εκείνος που κάθεται στην άκρη δεξιά; Ε, δεν μοιάζει και τόοοοσο άγριος ο άνθρωπος! Ή μήπως είναι και δεν του φαίνεται;

Τις φωτογραφίες δε, απλά δεν τις χορταίνω

 

[FILBO]

Το πόσο γέλασα με τον κουμπάρο, δεν λέγεται! Αν κατάλαβα καλά, είναι εκείνος που κάθεται στην άκρη δεξιά; Ε, δεν μοιάζει και τόοοοσο άγριος ο άνθρωπος! Ή μήπως είναι και δεν του φαίνεται;

Τις φωτογραφίες δε, απλά δεν τις χορταίνω

Δεν είναι άγριος ο κουμπαρούλης μου. Γκρινιάρης και ευέξαπτος είναι αλλά αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματά του, που λέει και ο σοφός λαός. Στις περιγραφές μου είμαι υπερβολική, συγγραφική αδεία....Μετά από 30 χρόνια αληθινής φιλίας, υπάρχει μεταξύ μας τέτοια άνεση και οικειότητα ώστε να μην παρεξηγούμαστε με τίποτα και να περνάμε τόσο καλά... Δεν είναι δε τυχαίο ότι εγώ και ο κουμπάρος είμαστε το νεύρο και η φωνή της παρέας ενώ ο άντρας μου και η κουμπάρα η ήσυχη δύναμη.

 

[FILBO]

Husavik

 

[FILBO]

5η ΗΜΕΡΑ

Τετάρτη 12/7 Η Τετάρτη ξημέρωσε (τρόπος του λέγειν) μ' ένα βαρύ, μολυβένιο ουρανό, φορτωμένο με γκρίζα σύννεφα. Μαζευτήκαμε όλοι στην κουζίνα για το πρωινό μας και ρωτήσαμε τους νυχτοπερπατητές πως πέρασαν στο λιμάνι. Μας περιέγραψαν τις εικόνες που αντίκρισαν, τον ουρανό βαμμένο με κοραλομαβιές αποχρώσεις, τα σκαριά αραγμένα δίπλα δίπλα να συναγωνίζονται σε ομορφιά, τα κατάρτια τους να καθρεφτίζονται στο νερό και η θάλασσα στο βάθος του ορίζοντα να γίνεται ένα με τον ουρανό. Απόλαυσαν τη βόλτα τους, έβγαλαν φωτογραφίες αλλά δυστυχώς δεν ήπιαν ποτάκι γιατί όλα ήταν κλειστά (από τις 10) και δεν κυκλοφορούσε ψυχή παρά μόνο κάτι νυσταγμένα τετράποδα.
Το σημερινό πρόγραμμα ήταν αρκετά light. Θα κάναμε το γύρο της λίμνης Myvatn, οπότε δεν υπήρχε πίεση και αποφασίσαμε πριν φύγουμε από το Husavik να επισκεφθούμε το μουσείο φαλαινών.
Στεγάζεται σ' ένα παλιό κτήριο στο λιμάνι που ήταν κάποτε σφαγείο και έχει είσοδο 1800ISK(15 ευρώ). Ενδεχομένως είναι πιο ακριβό από της Ακρόπολης.
Ήταν συμπαθητικό, έδινε πληθώρα πληροφοριών σχετικά μ' αυτά τα τεράστια θηλαστικά (συνήθειες-διαστάσεις-είδη- οικολογία-απειλές) και είχε πολλούς πραγματικούς συναρμολογημένους σκελετούς όπου μπορούσες να διαπιστώσεις τη φοβερή αντιστοιχία των οστών της φάλαινας με του ανθρώπου. Εγώ και ο κουμπάρος, λόγω επαγγέλματος, ενθουσιαστήκαμε πολύ μ' αυτό και μείναμε αρκετή ώρα να σχολιάζουμε τα εκθέματα. Κάποιοι σκελετοί ήταν κρεμασμένοι από το ταβάνι και σου έδιναν την εντύπωση ότι κολυμπούσαν στον αέρα, πάνω από το κεφάλι μας. Στο τέλος ήπιαμε ένα καφεδάκι που προσέφερε το μουσείο και φύγαμε ικανοποιημένοι από την επίσκεψή μας.
Δυστυχώς σήμερα ο καιρός δεν μας έκανε τα κέφια, αποχαιρετήσαμε ένα μουντό, μελαγχολικό Husavik, καμία σχέση μ' αυτό που μας είχε υποδεχθεί χθες και ξεκινήσαμε για τη λίμνη. Στα πλάνα μου είχα σχεδιάσει να πάρουμε τον 87 αλλά επειδή είχε ένα κομμάτι χωματόδρομο, κάναμε μια mini σύσκεψη με την κουμπάρα και αποφασίσαμε να πάρουμε τον 845 που βγάζει στον εθνικό δρόμο και μέσω αυτού να βρεθούμε στη νότια ακτή της λίμνης. Θα κάναμε βέβαια ένα πισωγύρισμα αλλά ποιός άντεχε ξανά τον κουμπάρο;

Η Myvatn είναι μία ρηχή, ευτροφική λίμνη που βρίσκεται σε ηφαιστειογενή περιοχή. Ο όρος ευτροφική σημαίνει πλούσια σε νιτρώδη και φωσφόρο νερά που επιτρέπουν την ανάπτυξη και τη συντήρηση πλήθους υδρόβιων φυτών και algae (πολυφυλετικοί φωτοσυνθετικοί οργανισμοί, μονοκύτταροι ή πολυκύτταροι ως επί το πλείστον υδρόβιοι). Περιβάλλεται από υδροβιότοπους με πλούσια πανίδα υδρόβιων πτηνών, κυρίως πάπιες (15 είδη). Σχηματίστηκε από μια ισχυρή έκρηξη λάβας πριν από 2300 χρόνια και γι' αυτό συναντάς στην περιοχή διάφορους ηφαιστειογενείς σχηματισμούς. Το βάθος της φθάνει τα 4,5 μ. και η έκτασή της τα 37 τετρ.χλμ. κατατάσσοντάς την στην τέταρτη θέση από πλευράς μεγέθους. Το όνομά της σημαίνει " η λίμνη των σκνιπών" λόγω της αφθονίας τους κατά τους θερινούς μήνες. Από κει ξεκινά ο ποταμός Laxa, τα νερά του οποίου προσφέρονται για ψάρεμα πέστροφας και σολωμού.
Προσεγγίσαμε τη λίμνη από τη νότια πλευρά της και η πρώτη μας στάση ήταν για να δούμε τους ψευδοκρατήρες του Skutustadir. Ονομάζονται έτσι γιατί δεν πρόκειται για πραγματικούς κρατήρες μιας και δεν διαθέτουν οδό εξόδου του μάγματος, άρα δεν επικοινωνούν με το εσωτερικό της γης.
Σχηματίστηκαν όταν η λάβα μετά από μία έκρηξη, χύθηκε στη λίμνη και εγκλώβισε το υγρό ίζημα από κάτω της. Παρήχθηκαν λοιπόν αέρια και αναπτύχθηκαν μεγάλες πιέσεις, με αποτέλεσμα τη διαφυγή αυτών των αερίων μέσω στομίων που άνοιξαν στην κρούστα της στερεοποιημένης λάβας. Ο εκρηκτικός τρόπος διαφυγής παρέσυρε μαζί τους διάφορα υλικά και τέφρα που σχημάτισαν κώνους παρόμοιους με κανονικούς κρατήρες. Με ανάλογο τρόπο σχηματίστηκαν και μερικά νησάκια μέσα στη λίμνη, 20 τον αριθμό. Ψευδοκρατήρες έχει βρεθεί ότι υπάρχουν και στον Άρη. Επί της γης μπορείς να τους βρεις και στη Χαβάη.
Αφήσαμε τ' αυτοκίνητα στο πάρκινγκ και πήραμε το μονοπάτι που οδηγούσε στους κωνοειδείς σχηματισμούς. Ο καιρός εξακολουθούσε στο ίδιο μουντό, ψυχρό μοτίβο. Ανεβήκαμε στο στόμιο ενός εξ αυτών. Έμοιαζε μ' ένα τεράστιο χωνί που καλυπτόταν από γρασίδι. Διάβασα ότι αυτό φυτρώνει χάρη στις σκνίπες , τα σώματα των οποίων αποτελούν κατάλληλο λίπασμα για το έδαφος. Από ψηλά είχες ωραία θέα της λίμνης και των άλλων κρατήρων. Κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακός ήταν ο τρόπος δημιουργίας τους παρά οι ίδιοι. Ίσως έφταιγε και ο καιρός αλλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα.
Κάναμε μια μεγάλη βόλτα και συνεχίσαμε για τη δεύτερη στάση μας, τη χερσόνησο Hofdi.

 

[FILBO]

Πρόκειται για μια κατάφυτη χερσόνησο λίγα χλμ. μετά τους ψευδοκρατήρες. Η βλάστηση της είναι ασυνήθιστη για την Ισλανδία και οφείλεται στο μεράκι ενός ζευγαριού, των ιδιοκτητών της στις αρχές του 20ου αιώνα που για δεκαετίες, στη διάρκεια των θερινών τους διακοπών, φύτεψαν χιλιάδες δένδρα και φυτά, μετατρέποντας αυτό το βραχώδη τόπο σε μια παραλίμνια όαση πρασίνου. Μετά το θάνατο του συζύγου η χήρα δώρισε την περιοχή στο κράτος κι έτσι εμείς τώρα απολαμβάνουμε αυτό το όμορφο θέαμα. Το όνομα του ζεύγους ήταν Buck γι' αυτό το αρχικό όνομα της χερσονήσου ήταν Buck Point.
Από κει μπορεί κανείς να δει και τους κίονες από λάβα που βρίσκονται μέσα στη λίμνη και αποτελούν ιδιαίτερο γεωλογικό σχηματισμό.
Περπατήσαμε στα μονοπάτια, σκαρφαλώσαμε στους βράχους και βγάλαμε φωτογραφίες. Για μένα ήταν το πιο ωραίο σημείο στη λίμνη.

Επόμενη στάση μας ήταν οι σχηματισμοί από λάβα Dimmuborgir. Σε πολύ μικρή απόσταση από τη Hofdi συναντήσαμε στα δεξιά μας πινακίδα που μας οδήγησε σ' αυτούς. Όταν φθάσαμε βρήκαμε άνετο πάρκινγκ και οργανωμένο επισκέψιμο χώρο. Υπήρχαν σημασμένα μονοπάτια, διαφορετικών χρωμάτων ανάλογα με το μήκος τους και καλαίσθητες ξύλινες πινακίδες που σε καθοδηγούσαν. Εμείς, ως συνήθως, επιλέξαμε το συντομότερο και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.
Το όνομα της περιοχής σημαίνει "σκοτεινά κάστρα". Δημιουργήθηκαν όταν η λάβα που χύθηκε από την έκρηξη γειτονικών ηφαιστείων, κατέκλυσε την περιοχή, καλύπτοντας την υγρή τύρφη των γύρω βαλτοτόπων και σχημάτισε μια καυτή λίμνη. Το νερό κάτω από τη λάβα εξαερώθηκε λόγω των υψηλών θερμοκρασιών και ο εγκλωβισμένος ατμός άνοιξε διαδρόμους διαφυγής διαμέσου της λάβας που είχαν ποικίλη διάμετρο, από σωλήνα υδρορροής μέχρι αρκετά μέτρα. Όταν αργότερα η λάβα υποχώρησε προς πιο χαμηλές περιοχές, η επιφανειακή της κρούστα κατέρρευσε κι έτσι αναδύθηκαν αυτοί οι σχηματισμοί.
Πέρα από τις κολώνες υπάρχουν και χώροι που μοιάζουν με κελιά κυψέλης, όπου τα τοιχώματά τους είναι το περίβλημα από λάβα μεγάλων φυσαλίδων ατμού, εγκλωβισμένων μέσα σ' αυτήν, που δεν κατάφεραν να βγουν στην επιφάνεια. Το δε μέγεθός τους είναι τόσο που μπορεί να χωρέσουν κι έναν άνθρωπο.
Όλοι αυτοί οι σχηματισμοί είναι εύθραυστοι, γι' αυτό απαγορεύεται η αναρρίχηση. Επιπλέον εκεί φωλιάζουν διάφορα είδη πτηνών όπως γεράκια και δεν πρέπει να ενοχλούνται από τους επισκέπτες.
Σύμφωνα με την ισλανδική παράδοση το Dimmuborgir συνδέει τη γη με την κόλαση και είναι το μέρος όπου προσγειώθηκε ο σατανάς όταν εκδιώχθηκε από τον παράδεισο και εκεί έφτιαξε τις κατακόμβες της κολάσεως...
Όντως έχει κάτι το απόκοσμο το μέρος αυτό. Είναι εντυπωσιακό αλλά αφιλόξενο , σαν να είσαι σε άλλο πλανήτη.
Μετά το τέλος του περιπάτου μας και πριν μπούμε στ' αυτοκίνητα επισκεφθήκαμε τις τουαλέτες του χώρου. Ήταν το πρώτο μου e-κατούρημα. Πλήρωνες με την πιστωτική 200 ISK σ' ένα μηχάνημα και έπαιρνες ένα χαρτάκι με barcode. Αυτό στη συνέχεια το σκανάριζες σε μια ηλεκτρονική θύρα στην είσοδο της τουαλέτας (σαν κι αυτές που υπάρχουν στο αεροδρόμιο), άνοιγε η μπάρα κι έμπαινες. Όταν τελείωνες, έβγαινες από άλλη έξοδο. Πολλή τεχνολογία βρε παιδί μου... Φαντάσου να επείγεσαι, να μην βρίσκεις την πιστωτική ή να μη θυμάσαι το ΡΙΝ και να καταλήγεις στη μητέρα φύση... Πάντως ήταν πεντακάθαρα και εφοδιασμένα με όλα τα απαραίτητα (χαρτί υγείας, σαπούνι, χειροπετσέτες)

 

[FILBO]

Μεσάνυχτα στο Husavik

 

[FILBO]

Μουσείο φαλαινών-Husavik

Ψευδοκρατήρες Skutustadir (η πρώτη φωτο από internet)