Ισλανδία 66° North Ισλανδία

[FILBO]

Η Ισλανδία όπως έχουμε πει βρίσκεται στο σημείο του Ατλαντικού όπου οι δύο πλάκες ( ευρασιατική και βορειοαμερικανική) απομακρύνονται μεταξύ τους. Σχηματίστηκε δε επειδή η μεσοωκεάνια ράχη βρισκόταν κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας, οπότε το μάγμα είχε τη δυνατότητα ν' ανέβει πάνω από τη θάλασσα και να ψυχθεί. Η άνοδος του μάγματος στην επιφάνεια του νησιού δημιούργησε μια σειρά από ηφαίστεια που συνοδεύονται από αρκετή γεωθερμική ενέργεια και θερμοπίδακες νερού, τα γκέιζερ.
Γκέιζερ λοιπόν είναι θερμές πηγές που εκρήγνυνται περιοδικά και εκτοξεύουν στήλες θερμού νερού, πήραν δε το όνομά τους από τον Geysir, το μεγαλύτερο θερμοπίδακα της Ισλανδίας (σημαίνει λυσσαλέος).
Αποτελούνται από τον πίδακα (σωλήνα) και από την υπόγεια λεκάνη τους. Τροφοδοτούνται στα κατώτερα τμήματά τους από θερμό νερό που ανεβαίνει από τα έγκατα της γης και στα ανώτερα από κρύο. Έτσι όταν η θερμοκρασία φθάσει στο σημείο βρασμού στα κατώτερα στρώματα, αυτά αναβράζουν και παράγονται ατμοί που αυξάνουν την πίεση των υπερκειμένων στρωμάτων. Αυτή η πίεση μεταδίδεται στη συνέχεια στα υπερκείμενα, πολλαπλασιάζεται και συντελεί στην εκτίναξη του νερού από την υπόγεια λεκάνη διαμέσου του σωλήνα σε μεγάλο ύψος.
Το όλο σύστημα αδειάζει τότε από νερό, τροφοδοτείται εκ νέου κι έτσι εξηγείται η περιοδικότητα του φαινομένου.

 

[FILBO]

Οι μαρτυρίες για την ύπαρξη του Geysir χρονολογούνται από 800 χρόνια.
Η δραστηριότητά του επηρεάζεται από τους σεισμούς οι οποίοι την πυροδοτούν. Έτσι μετά από κάθε μεγάλο σεισμό παρουσίαζε πολύ μεγάλη ενεργητικότητα ( 1845 - 170 μ. , 1896 - 60 μ.) η οποία προοδευτικά μειωνόταν τα επόμενα χρόνια , μέχρι το 1916 οπότε και σίγησε.
Ένα άλλο θέμα είναι οι εναποθέσεις αλάτων πυριτίου που μεταφέρονται από το νερό και στενεύουν το στόμιο του πίδακα. Το 1935 σκάψανε ένα χαντάκι γύρω από το στόμιο του Geysir κι έτσι αυτός ενεργοποιήθηκε και πάλι. Σιγά σιγά όμως το χαντάκι στένευε και οι εκρήξεις ξανάγιναν αραιές. Το 1981 το χαντάκι καθαρίστηκε και μάλιστα με τη χρήση σαπουνιού αλλά αυτή η πρακτική εγκαταλείφθηκε μετά το 1990 για περιβαλλοντικούς λόγους. Τώρα πια ο Geysir εκρήγνυται σπάνια και όταν αυτό συμβεί η στήλη του νερού φθάνει τα 70 μ. και είναι φαντασμαγορική.
Ένας σεισμός το 2000 τον ενεργοποίησε κι έφθασε τα 120 μ. για 2 ημέρες αλλά και πάλι η δραστηριότητά του προοδευτικά ελαττώθηκε.
Ευτυχώς για μας 50 μ. πιο κει υπάρχει ένας άλλος ατμοπίδακας , ο Strokkur τον οποίο και θαυμάσαμε.
Αυτός πρωτοαναφέρθηκε το 1789 και συνέχισε να εκρήγνυται μέχρι την αλλαγή του 20ου αιώνα οπότε κι ένας σεισμός μπλοκάρισε το στόμιο του. Το 1963 μετά από συμβουλές της Επιτροπής Geysir καθαρίσανε τον μπλοκαρισμένο σωλήνα μέχρι τον πυθμένα της υπόγειας δεξαμενής κι από τότε ο καλός μας Strokkur μας χαρίζει αυτό το μοναδικό θέαμα.
Το συνηθισμένο ύψος του είναι 15 - 20 μ. αν και κάποιες φορές φθάνει τα 40 μ. και η περιοδικότητά του 6 - 10 λεπτά.

 

[FILBO]

Αφού διανύσαμε 60 περίπου χλμ. φθάσαμε στην περιοχή των γκέιζερ. Αφήσαμε τ' αυτοκίνητα σ' ένα άνετο πάρκινγκ και κατευθυνθήκαμε προς τα κει που βλέπαμε τους ατμούς. Ξαφνικά καθώς προχωρούσαμε, νάσου ο Strokkur στο βάθος να υψώνεται στον ουρανό! Τα χάσαμε... Επιταχύναμε και σύντομα είμασταν παρατεταγμένοι (μαζί με αρκετούς άλλους) δίπλα στα σκοινιά που περιέβαλλαν την περιοχή γύρω από το στόμιο του πίδακα, με τις φωτογραφικές ανά χείρας και περιμέναμε την επόμενη εκτίναξη.Και πραγματικά σε λίγα λεπτά η λιμνούλα στον κρατήρα του γκέιζερ άρχισε να κοχλάζει, να φουσκώνει και να σχηματίζει μια ημισφαιρική υδάτινη μάζα που εμένα μου έμοιαζε με το σώμα μιας τεράστιας μέδουσας, μέσα από την οποία ξεπήδησε η στήλη του νερού ατμίζουσα και ανυψώθηκε περήφανη για να γκρεμιστεί στη συνέχεια σχηματίζοντας ένα πέπλο από σταγονίδια που λαμπύριζαν ανάμεσα στις ακτίνες του ήλιου.
Το θέαμα είναι δύσκολο να αποτυπωθεί με λόγια...απλά ήταν μοναδικό...
Αφού το είδαμε ξανά και ξανά (δε χορταίνεται) πήραμε το δρόμο προς τα πίσω. Τότε μόνο διαπίστωσα πόσο όμορφο ήταν το τοπίο τριγύρω με τα πολυάριθμα "γκειζερά-κια" να αναβλύζουν και την ιδιαίτερη βλάστηση να τα περιβάλλει.
Ένας γρήγορος καφές στο πάρκινγκ ήταν ότι έπρεπε (υπήρχαν καφέ, εστιατόριο, σουβενιράδικο αλλά δεν τα επισκεφθήκαμε γιατί είχε πολυκοσμία) και πρόσω ολοταχώς για την τρίτη στάση της ημέρας, το διάσημο καταρράκτη Gullfoss.
Ήταν μόλις μεσημέρι, είχαμε δει τόσες ομορφιές και μας περίμεναν άλλες τόσες !!!

 

[FILBO]

ΓΚΕΙΖΕΡ STROKKUR

 

[Dina Z]

.Και πραγματικά σε λίγα λεπτά η λιμνούλα στον κρατήρα του γκέιζερ άρχισε να κοχλάζει, να φουσκώνει και να σχηματίζει μια ημισφαιρική υδάτινη μάζα που εμένα μου έμοιαζε με το σώμα μιας τεράστιας μέδουσας, μέσα από την οποία ξεπήδησε η στήλη του νερού ατμίζουσα και ανυψώθηκε περήφανη για να γκρεμιστεί στη συνέχεια σχηματίζοντας ένα πέπλο από σταγονίδια που λαμπύριζαν ανάμεσα στις ακτίνες του ήλιου.

H αφηγηση σου αποτελει μινι λογοτεχνικο κειμενο.
Τοσο ζωντανη και περιγραφικη, που "ειδα" τον πιδακα πριν καν αναρτησεις τις φωτογραφιες.

 

[FILBO]

H αφηγηση σου αποτελει μινι λογοτεχνικο κειμενο.
Τοσο ζωντανη και περιγραφικη, που "ειδα" τον πιδακα πριν καν αναρτησεις τις φωτογραφιες.

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου. Με συγκινείς...

 

[KostasLia]

πολύ ωραία η αφηγησή σου...και περιμένουμε εννοείται την συνέχεια..
μήπως θα μπορούσες όμως αν θυμάσαι και αν σου είναι εύκολο βέβαια, να αναφέρεις καταλύματα και κάποιες τιμές π.χ. δωμάτια, αυτοκίνητο, φαγητά για να βοηθήσεις και κάποιους μελλοντικούς ταξιδιώτες???
Όλοι γνωρίζουμε ότι η Ισλανδία είναι μια ακριβή χώρα και σίγουρα για κάποιον που σκέφτεται να πάει τον ενδιαφέρει και το οικονομικό κομμάτι..Σε ευχαριστούμε πάντως όπως και να χει για την ιστορία σου..
Παρεμπιπτόντως έχω την οικογένεια μου, αδερφή,γαμπρό,ανιψιά και την μαμά μου στην Κω, εποχιακοί..τους οποίους πρώτη φορά τους ακούω τόσο αναστατωμένους..μακάρι να τελείωσε ολο αυτό..

 

[FILBO]

πολύ ωραία η αφηγησή σου...και περιμένουμε εννοείται την συνέχεια..
μήπως θα μπορούσες όμως αν θυμάσαι και αν σου είναι εύκολο βέβαια, να αναφέρεις καταλύματα και κάποιες τιμές π.χ. δωμάτια, αυτοκίνητο, φαγητά για να βοηθήσεις και κάποιους μελλοντικούς ταξιδιώτες???
Όλοι γνωρίζουμε ότι η Ισλανδία είναι μια ακριβή χώρα και σίγουρα για κάποιον που σκέφτεται να πάει τον ενδιαφέρει και το οικονομικό κομμάτι..Σε ευχαριστούμε πάντως όπως και να χει για την ιστορία σου..
Παρεμπιπτόντως έχω την οικογένεια μου, αδερφή,γαμπρό,ανιψιά και την μαμά μου στην Κω, εποχιακοί..τους οποίους πρώτη φορά τους ακούω τόσο αναστατωμένους..μακάρι να τελείωσε ολο αυτό..

Το αυτοκίνητο στοίχισε περίπου 800 ευρώ για 9 ημέρες (VW POLO 1200 TURBO), 80 ευρώ ο δεύτερος οδηγός και περίπου 400 ευρώ η πλήρης ασφάλεια που την κάναμε στο αεροδρόμιο. Η βενζίνη είχε 1,6 ευρώ το λίτρο. Για ένα τρίκλινο και ένα τετράκλινο με κοινόχρηστο μπάνιο στο Keflavik, 2χλμ. από το αεροδρόμιο, με πρωινό που το έφτιαχνες μόνος σου και μεταφορά από το αεροδρόμιο δώσαμε 130 και 145 ευρώ αντίστοιχα που ήταν πολύ καλή τιμή. Το super market είναι σαφώς ακριβότερο από δω αλλά όχι υπερβολικό. Αυτό που ήταν πανάκριβο είναι το φαγητό σε εστιατόρια( 16-20 ευρώ μια σούπα στο Reykjavik, 50 ευρώ μία μερίδα ψάρι,κάτι σα γλώσσα, με γαρνιτούρα,ένα μπολάκι σούπα πεντανόστιμη κι ένα μπολάκι σαλάτα στο Akureyri)

 

[FILBO]

Ο Gullfoss (χρυσός καταρράκτης) είναι ο πιο διάσημος καταρράκτης της Ισλανδίας. Σχηματίζεται από τον ποταμό Hvita( σημαίνει άσπρος) που τροφοδοτείται από το δεύτερο παγετώνα της χώρας, τον Langjokull ( βρίσκεται 40 χλμ. βόρεια).
Επειδή το νερό του προέρχεται από παγετώνα, μεταφέρει μεγάλες ποσότητες ιζήματος που ο παγετώνας έχει αποσπάσει από το έδαφος. Έτσι τις ηλιόλουστες μέρες καθώς το νερό πέφτει ορμητικό, τα σωματίδια του ιζήματος λαμπυρίζουν και τον βάφουν με χρυσαφένιες αποχρώσεις, εξ ου και το όνομά του χρυσός.
Πρόκειται για ένα καταρράκτη σε δύο επίπεδα, το πρώτο με ύψος 11 μ. και το δεύτερο 21 μ. συνολικά 32 μ. Καταλήγει σ' ένα στενό, απότομο φαράγγι με κατακόρυφα τοιχώματα ύψους 70 μ., πλάτος 20 μ. και μήκος 2,5 χλμ.
Σχετικά με τον Gullfoss υπάρχει ένας θρύλος. Στις αρχές του 20ου αιώνα ξένοι επενδυτές θέλησαν να τον εκμεταλλευτούν για την παραγωγή ηλ. ενέργειας. Το 1907 ένας Άγγλος, ο Howells, ήθελε να αγοράσει τον καταρράκτη από έναν αγρότη, τον Tomas Tomasson, που ήταν ιδιοκτήτης του, για να κατασκευάσει φράγμα και υδροηλεκτρικό εργοστάσιο γεγονός που θα είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή του Gullfoss. Αρχικά ο Tomasson αρνήθηκε την προσφορά του Howells αλλά στη συνέχεια του τον νοίκιασε. Η κόρη όμως του αγρότη, η Sigridur Tomasdottir που μεγάλωσε στη φάρμα με πρόβατα του πατέρα της, αγαπούσε τον καταρράκτη όσο κανένας άλλος. Γι' αυτό προσπάθησε με κάθε τρόπο να ακυρώσει το συμβόλαιο ενοικίασης. Χρησιμοποίησε τις οικονομίες της και προσέλαβε ένα δικηγόρο από το Reykjavik για να υπερασπίσει την υπόθεσή της. Η δίκη κράτησε 3 χρόνια και η Sigridur πήγε αρκετές φορές ξυπόλητη στην πρωτεύουσα, περπατώντας 120 ολόκληρα χλμ. σε χωματόδρομο και φθάνοντας με πόδια αιμόφυρτα για να την παρακολουθήσει. Απείλησε ακόμη και ότι θα πέσει στον καταρράκτη αν αρχίσει η κατασκευή του φράγματος.
Δυστυχώς οι προσπάθειές της στο δικαστήριο απέτυχαν αλλά τελικά το συμβόλαιο δεν ίσχυσε λόγω αδυναμίας καταβολής του ενοικίου από το μισθωτή και ο καταρράκτης γλύτωσε την καταστροφή. Τώρα πως γίνεται να είναι ιδιωτικός ένας καταρράκτης , δε μπορώ να το καταλάβω...
Οι αγώνες της για τη διάσωση του Gullfoss αφύπνισαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για θέματα περιβάλλοντος και από τότε αποκαλείται η πρώτη Ισλανδή περιβαλλοντολόγος. Κοντά στον καταρράκτη, έχουν υψώσει προς τιμή της μια αναθηματική στήλη με το προφίλ της.

Σε 12 χλμ. από το Geysir φθάσαμε στον Gullfoss. Και εκεί υπήρχε μεγάλος χώρος για στάθμευση που ήταν σχεδόν γεμάτος. Αφού διασχίσαμε το πάρκινγκ, κατεβήκαμε αρκετά σκαλιά και ήρθαμε σε οπτική επαφή με τον καταρράκτη. Ήταν εντυπωσιακός. Ένα μονοπάτι ξεκινούσε από το πλάτωμα όπου κατέληγαν τα σκαλιά και κατευθυνόταν προς αυτόν. Από μακρυά έμοιαζε με μια πολύχρωμη σερπαντίνα καθώς ήταν γεμάτο κόσμο. Προχωρούσαμε γοητευμένοι από το θέαμα που αντικρίζαμε . Επειδή από κείνο το σημείο δεν έβλεπες το φαράγγι, είχες την εντύπωση ότι όλο αυτό το νερό γκρεμίζεται και χάνεται στα έγκατα της γης, γεννώντας μια βοή που ανακατευόταν με τους αφρούς και τα κάτασπρα, νερένια πέπλα που σηκώνονταν ψηλά στον ουρανό , ξεδιπλώ-νονταν, στροβιλίζονταν και έπεφταν αργά αργά μουσκεύοντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Κι ένα ουράνιο τόξο τόσο έντονο και τόσο ζωντανό,σαν ένα μαγικό πινέλο μόλις να το έχει ζωγραφίσει. Άπλωνες το χέρι σου και το έπιανες ,το έβλεπες να βυθίζεται μέσα στα χόρτα μπροστά στα πόδια σου.
Όσο προχωρούσες έβλεπες καλύτερα το φαράγγι και τον όγκο του νερού που κατρακυλούσε με τόση δύναμη, με τόση ορμή με τόση αντάρα... Το μονοπάτι τελείωνε σε κάτι σαν εξέδρα απ' όπου μπορούσες να θαυμάσεις την αρχή του καταρράκτη. Άλλη αίσθηση, πιο ήρεμη. Μια λευκή κουρτίνα που κυλούσε και κάλυπτε μια φαρδιά,τοξοειδή κλίμακα με τρεις βαθμίδες.
Δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω, τι να πρωτοδώ. Ομορφιά, δύναμη, ενέργεια, θαυμασμός, δέος, όλα ανακατεμένα. Ανάμεσα σε τόσο κόσμο και όμως μόνη να συναισθάνομαι πόσο μικρή είμαι μπροστά σ' αυτό το μεγαλείο και ταυτόχρονα πόσο τυχερή που μπορώ να το απολαύσω. Εικόνα χωρίς λόγια που ήθελα να αποτυπωθεί για πάντα στην ψυχή και το μυαλό μου.
Οι κλασσικές φωτογραφίες με την παρέα (περίμενες να πάρεις σειρά για τα καλά σημεία) και ξανά στο μονοπάτι για την επιστροφή. Μια τελευταία ματιά κι ένας κρυφός αποχαιρετισμός με το χρυσό καταρράκτη πριν τον αφήσω πίσω μου.
Γρήγορα στ' αυτοκίνητα και πάμε γι' άλλα.

 

[Sassenach77]

Σχετικά με τον Gullfoss υπάρχει ένας θρύλος. Στις αρχές του 20ου αιώνα ξένοι επενδυτές θέλησαν να τον εκμεταλλευτούν για την παραγωγή ηλ. ενέργειας. Το 1907 ένας Άγγλος, ο Howells, ήθελε να αγοράσει τον καταρράκτη από έναν αγρότη, τον Tomas Tomasson, που ήταν ιδιοκτήτης του, για να κατασκευάσει φράγμα και υδροηλεκτρικό εργοστάσιο γεγονός που θα είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή του Gullfoss. Αρχικά ο Tomasson αρνήθηκε την προσφορά του Howells αλλά στη συνέχεια του τον νοίκιασε. Η κόρη όμως του αγρότη, η Sigridur Tomasdottir που μεγάλωσε στη φάρμα με πρόβατα του πατέρα της, αγαπούσε τον καταρράκτη όσο κανένας άλλος. Γι' αυτό προσπάθησε με κάθε τρόπο να ακυρώσει το συμβόλαιο ενοικίασης. Χρησιμοποίησε τις οικονομίες της και προσέλαβε ένα δικηγόρο από το Reykjavik για να υπερασπίσει την υπόθεσή της. Η δίκη κράτησε 3 χρόνια και η Sigridur πήγε αρκετές φορές ξυπόλητη στην πρωτεύουσα, περπατώντας 120 ολόκληρα χλμ. σε χωματόδρομο και φθάνοντας με πόδια αιμόφυρτα για να την παρακολουθήσει. Απείλησε ακόμη και ότι θα πέσει στον καταρράκτη αν αρχίσει η κατασκευή του φράγματος.
Δυστυχώς οι προσπάθειές της στο δικαστήριο απέτυχαν αλλά τελικά το συμβόλαιο δεν ίσχυσε λόγω αδυναμίας καταβολής του ενοικίου από το μισθωτή και ο καταρράκτης γλύτωσε την καταστροφή. Τώρα πως γίνεται να είναι ιδιωτικός ένας καταρράκτης , δε μπορώ να το καταλάβω...
Οι αγώνες της για τη διάσωση του Gullfoss αφύπνισαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για θέματα περιβάλλοντος και από τότε αποκαλείται η πρώτη Ισλανδή περιβαλλοντολόγος. Κοντά στον καταρράκτη, έχουν υψώσει προς τιμή της μια αναθηματική στήλη με το προφίλ της.

Η ιστορία έχει και Ισλανδική σάγκα !!!

 

[FILBO]

Gullfoss-Χρυσός καταρράκτης

 

[Dina Z]

Ειδα τις φωτογραφιες σου με κομμενη ανασα. Κυριολεκτω! Καθως κατεβαινα απο την μια στην αλλη μου ερχοταν να φωναζω συνεχεια "ουαου!!!!!"

Αν μου ζητουσαν ομως να διαλεξω μια, θα διαλεγα την τελευταια οπου αφενος αποτυπωνεται η δυναμη της Φυσης και αφετερου η δυναμη των συναισθηματων σας, στο χαμογελο και στην σφιχτη αγκαλια σας.