474 αναμνήσεις

[Runvel]

9 Ιανουαρίου (2015)

Ήθελα να... επανενεργοποιηθώ στο σάιτ, χωρίς όμως να αρχίσω ιστορία για κάποιο συγκεκριμένο ταξίδι, χωρίς να γράφω... κατεβατά, χιλιοπεντακοσάρια κείμενα, όπως κατά κανόνα έκανα από το 2009 και την πρώτη ιστορία μου εδώ, από Ηνωμένες Πολιτείες, μέχρι αρχές 2019, από Ουρουγουάη. Σκεπτόμενος τι θα μπορούσα να κάνω, πρόσεξα το “Σαν σήμερα (ταξιδιωτική έκδοση)”, δεξιά, στις “Τελευταίες δημοσιεύσεις”. Κάποιες φωτογραφίες, σύντομες λεζάντες, ίσως λίγες επεξηγηματικές-συμπληρωματικές προτάσεις, χωρίς “πολλά-πολλά”, εύκολο, “light”, μια χαρά.

Σκέφτηκα να αρχίσω 1η Ιανουαρίου. Έχοντας περάσει το μεγαλύτερο διάστημα από Μάρτιο του ‘09 μέχρι Μάρτιο του ‘19 εκτός Ελλάδας, δεν έχει μείνει ημερολογιακή μέρα που να μην έχω περάσει σε ταξίδι, οπότε θα μπορούσα να ανεβάζω κάτι καθημερινά. Κατέληξα στο να διαλέξω κάτι περισσότερο... πρακτικό (για μένα), κάτι που να με εξιτάρει περισσότερο από το να μοιράζομαι γενικώς και αορίστως “ταξιδιωτικές αναμνήσεις”, κάτι που κατά βάθος θα έπρεπε τόσα χρόνια να είχα κάνει σε κάποιο μπλογκ. Κατά κάποιον τρόπο, αυτή η ιστορία που αρχίζω σήμερα κι ελπίζω να φανώ συνεπής (σε μένα τον ίδιο) και να ολοκληρώσω τέλη Δεκεμβρίου, θα είναι ό,τι πλησιέστερο σε... αυτοβιογραφία(!).

Όσοι με θυμάστε από παλιότερες ιστορίες, πιθανώς θυμάστε κι ότι έχω... ιδιαίτερη σχέση με το ποδόσφαιρο, σε βαθμό τα ταξίδια μου να καθορίζονται – εδώ και χρόνια – από το ποια παιχνίδια μπορώ να δω πότε, πού. Τον Μάρτιο του 2020 είδα στην Κουάλα Λούμπουρ το 474ο παιχνίδι μου εκτός Ελλάδας, με πρώτο ένα Ατλέτικο Μαδρίτης – Μέριδα τον Οκτώβριο του ‘97. Αυτή η “ιστορία” λοιπόν θα είναι ένα παρατεταμένο flashback σε αυτά τα 474 παιχνίδια, σε 46 χώρες. Δεν έχει τύχει μέχρι τώρα να δω παιχνίδι στο εξωτερικό από πρώτη μέχρι 8 Ιανουαρίου, αλλά 9 Ιανουαρίου ναι, γι’ αυτό αρχίζω σήμερα.

Ξέρω ότι το ποδόσφαιρο ενδιαφέρει μόνο ένα μικρό μέρος των τραβελστοριτών, πολλοί δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον, φαντάζομαι ότι τα περισσότερα ποστ εγώ θα τα ανεβάζω κι εγώ θα τα βλέπω , άντε και πέντε ακόμα “κολλημένοι” με την μπάλα, άντε και δυο-τρεις ακόμα που θα τους φανούν... παράξενες φωτογραφίες από γήπεδα της Αυστραλίας, της Καμπότζης, της Ιαπωνίας, της... Βολιβίας, αλλά πολύ ειλικρινά, την ιστορία τη βλέπω καθαρά εγωιστικά , για μένα τη “στήνω”, γράφοντας σιγά-σιγά την “αυτοβιογραφία” μου εδώ, κάνοντας χρήση (ελπίζω όχι κατάχρηση) του χώρου τού Travelstories. Αν along the way βρεθούν περισσότεροι από δέκα να μου... κάνουν παρέα, τόσο το καλύτερο.

Αυτά ως μακροσκελής-αναγκαία εισαγωγή-επεξήγηση του τι, γιατί, πώς. Μπαίνοντας δε στο... ζουμί:

View attachment 335628
​

Μελβούρνη, Rectangular Stadium (όπως το έλεγαν κατά τη διάρκεια του Ασιατικού Κυπέλλου τού 2015), ή AAMI Park όπως το ξέρουν στην Αυστραλία εδώ και χρόνια. Αυστραλία – Κουβέιτ, εναρκτήριο παιχνίδι τού 2015 AFC Asian Cup. Κόστος εισιτηρίου, nothing, αφού η AFC (η... UEFA τής Ασίας) μού έδωσε δημοσιογραφική διαπίστευση για όλη τη διοργάνωση.

View attachment 335569
​

Στην Αυστραλία είχα να πάω από το 2008, είχα δει παιχνίδια AFL (αυστραλέζικο ποδόσφαιρο) το 2004, όμως δεν είχα δει ποτέ αγώνες τού... “δικού μας” ποδοσφαίρου. Το 2015 φιλοξένησαν το Ασιατικό Κύπελλο για πρώτη φορά (έχοντας “μετακομίσει” ποδοσφαιρικά στην Ασία από την Ωκεανία λίγα χρόνια νωρίτερα), Γενάρης, καλοκαίρι – εκεί – είχα άνθρωπο να με φιλοξενήσει στη Μελβούρνη, πόλη λατρεμένη μου στην οποία κάποτε δοκίμασα μέχρι και να εγκατασταθώ (προσωρινά, με προοπτική για μόνιμα), το όλο “πακέτο” μού φάνηκε πολύ θελκτικό, οπότε... γιατί όχι;

​

Advance Australia Fair, ο εθνικός ύμνος τής Αυστραλίας, σε γεμάτο γήπεδο (έστω κι όχι... τεράστιο), ένα από τα highlights τής ημέρας. Παρεμπιπτόντως, είναι από τους αγαπημένους μου εθνικούς ύμνους, όχι μόνο επειδή ηχεί πολύ ευχάριστα στα αυτιά μου, αλλά κι επειδή είναι από τους ελάχιστους (τουλάχιστον από εκείνους που εγώ γνωρίζω), που δεν έχουν την παραμικρή αναφορά σε πόλεμο, σε αίμα, σε εχθρούς που... εποφθαλμιούν εδάφη, κι άλλα τέτοια σχετικά. Σε καμία περίπτωση δεν εξιδανικεύω την Αυστραλία σαν χώρα και τους Αυστραλούς σαν λαό (έχω... αρκετά ράμματα για τη γούνα τους, και οι Αβορίγινες ακόμα περισσότερα), όμως... ναι, ο εθνικός τους ύμνος είναι από τους αγαπημένους μου.

View attachment 335570

Για την... ιστορία, το Κουβέιτ προηγήθηκε νωρίς, αλλά οι Αυστραλοί (με τον “δικό μας” Ange Postecoglou προπονητή) το γύρισαν 2-1 πριν το ημίχρονο, κι έβαλαν άλλα δύο γκολ στο δεύτερο, τεσσάρα-πρόγευση τού τι επρόκειτο να επακολουθήσει.

View attachment 335629

Τελετή έναρξης

View attachment 335572
Σπάνια ζητάω από κόσμο να τους βγάλω φωτογραφία, αλλά εδώ έπρεπε να κάνω μια εξαίρεση. Αριστερά, οπαδός τής Sheffield Wednesday. Δεξιά, οπαδός τής Sheffield United. Σαν να λέμε... ΠΑΟΚ-Άρης, αλλά αγκαλιά και χαμογελαστοί(!)

View attachment 335573

View attachment 335630
Από τους πρώτους μπήκα, από τους τελευταίους έφυγα​

“Τα λέμε” μεθαύριο, 11 του μήνα.

Αγαπάμε 10900, αγαπάμε ποδόσφαιρο.

 

[delmem2233]

11 Ιανουαρίου (2015)

Ιράν – Μπαχρέιν (Μελβούρνη)

Στρυφνός από τη φύση μου, ένα από τα αμέτρητα που με ενοχλούν είναι η κατάχρηση συγκεκριμένων λέξεων. Είναι ο λόγος (για να είμαι ακριβής, ένας από διάφορους) για τον οποίο δεν αντέχω να δω, για παράδειγμα, εκπομπές τού Δούση, άσχετα αν έχουν να κάνουν με θέμα (ταξίδια) που – προφανώς – με ενδιαφέρει πάρα-πάρα πολύ. Είμαι δε σίγουρος ότι όσοι ξέρετε την εκπομπή που έκαναν κάτι παλικάρια ταξιδεύοντας από χώρα σε χώρα κι από ήπειρο σε ήπειρο για να παρακολουθήσουν ποδοσφαιρικά ντέρμπι, θα εκπλαγείτε διαβάζοντας ότι ακόμα κι από ΕΚΕΙΝΗ τη σειρά εκπομπών, που είχε να κάνει με παρακολούθηση αγώνων στο ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ (ό,τι πιο “στοιχείο μου”, δηλαδή), “κατάφερα” να δω μόλις ενάμισι επεισόδιο(!). Μπράβο στα παιδιά για τη δουλειά που έκαναν, χαίρομαι για τη χαρά τους και την επιτυχία τους, αλλά... έχω ελάχιστη ανοχή-αντοχή στα κλισέ, στην επανάληψη συγκεκριμένων λέξεων, και... δεν... δυστυχώς δεν μπορούσα να παρακολουθήσω περισσότερο. ΤΟΣΟ στρυφνός είμαι.

Έξω από το γήπεδο, πριν αρχίσει το παιχνίδι​

Όλη αυτή την εισαγωγή την έκανα έχοντας μία συγκεκριμένη λέξη στο μυαλό μου: “μοναδικός”. Αν το πάρουμε κυριολεκτικά, κάθε ταξίδι είναι μοναδικό, κάθε μέρα είναι μοναδική, κάθε παιχνίδι που έχω δει στο εξωτερικό είναι μοναδικό, και πάει λέγοντας. Και το Αυστραλία – Κουβέιτ που “κάλυψα” στο προχθεσινό ποστ μοναδικό ήταν, πόσο μάλλον επειδή ήταν το πρώτο-πρώτο ποδοσφαιρικό παιχνίδι που είδα στην Αυστραλία. Με την έννοια όμως – κι εδώ παίρνω τέλεια πάσα από τον @Nikos86 - “από εκείνα που να μου έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα στη μνήμη”, “μοναδικό” δεν θα το χαρακτήριζα. Κάνοντας όμως ΤΗΝ κωλοτούμπα, πηγαίνοντας κόντρα εγώ ο ίδιος στην απέχθειά μου να χρησιμοποιώ λέξεις που έχουν γίνει... καραμέλα, “μοναδικό” ακριβώς θα χαρακτήριζα το “σημερινό” παιχνίδι, το Ιράν – Μπαχρέιν. Θα εξηγήσω γιατί, θα εξηγήσω και γιατί όσο “μοναδική” ήταν η εμπειρία, άλλο τόσο γλυκόπικρη ήταν.

Μέχρι τις 11 Ιανουαρίου τού 2015, οι Ιρανοί τούς οποίους είχα συναντήσει από κοντά κι είχαμε περάσει έστω και λίγη ώρα μιλώντας, ήταν... μετρήσιμοι στα δάχτυλα ενός χεριού μου. Θυμάμαι ένα παλικάρι που φιλοξένησα στη Θεσσαλονίκη το 2007 ή 2008 μέσω ενός σάιτ, θυμάμαι και δύο αδέλφια που καθίσαμε δίπλα-δίπλα σε ένα meeting τού ίδιου σάιτ (couchsurfing) στην Κουάλα Λούμπουρ, το 2009. Συμπαθέστατοι οι τρεις, αλλά... όλη κι όλη η επαφή μου με Ιρανούς ήταν αυτή. Όταν λοιπόν έφθασα στο γήπεδο για το Ιράν – Μπαχρέιν, ξαφνιάστηκα, μην γνωρίζοντας πόσο μεγάλη είναι η ιρανική κοινότητα στη Μελβούρνη.

Εφτά μήνες νωρίτερα, αν ο τύπος με το “νταούλι” είχε δοκιμάσει να μπει σε γήπεδο της Βραζιλίας στο Μουντιάλ (2014), οι “φουσκωτοί” στις εισόδους θα του το είχαν φορέσει καπέλο. Στο Ασιατικό Κύπελλο της Αυστραλίας τα μέτρα ασφαλείας και η όλη ατμόσφαιρα ήταν πολύ πιο χαλαρά​

They had me at hello… Όλοι με μπλουζάκια “Ιράν” ή φανέλες τής εθνικής τους, κασκόλ, σημαίες, πολλοί με βαμμένα πρόσωπα, κάποιοι ακόμα και με βαμμένα μαλλιά ή περούκες(!) στα χρώματα της σημαίας τους, κάποιοι με μουσικά όργανα, στήνοντας πανηγύρι πριν καν μπουν στο γήπεδο. Εντός γηπέδου δε, λίγο πριν αρχίσει το παιχνίδι, ήταν προφανές ότι οι Ιρανοί θα έπαιζαν... εντός έδρας. Η κάθε ομοσπονδία έπαιρνε εισιτήρια για ένα μέρος των κερκίδων, με τα πολύ περισσότερα να μένουν για τους “ουδέτερους”. Οι Ιρανο-Αυστραλοί ήταν προφανές ότι όχι μόνο είχαν εξαντλήσει τα δικά τους, αλλά είχαν “σαρώσει” και τα των “ουδέτερων”. Δεν θα ήταν υπερβολή αν έγραφα (τι “αν” δηλαδή, που το κάνω...) ότι η αναλογία στην κερκίδα ήταν 99 Ιρανο-Αυστραλοί για κάθε έναν που είχε πάει για να υποστηρίξει το Μπαχρέιν.

Μέρος των κερκίδων που προοριζόταν για “ουδέτερους”, γεμάτο Ιρανο-Αυστραλούς​

Φθάνοντας δε στο τι έκανε το συγκεκριμένο παιχνίδι “μοναδικό”, ήταν η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι Ιρανο-Αυστραλοί. Κάτι που αμέλησα να αναφέρω προχθές, στο ποστ για το Αυστραλία – Κουβέιτ, ήταν ότι ναι μεν οι Αυστραλοί γέμισαν το γήπεδο (sold out), όμως όπως διάβασα σε κάτι σημειώσεις που κρατούσα τότε, με εξαίρεση τους πανηγυρισμούς τους στα τέσσερα γκολ τους, στο γήπεδο επικρατούσε τόση... νέκρα, που “μπορούσα να ακούω τις φωνές των παικτών και των προπονητών”, σε γήπεδο με περισσότερο από 25.000 κόσμο(!). Οι Ιρανο-Αυστραλοί ναι μεν δεν γέμισαν-γέμισαν το γήπεδο, αλλά εκείνο που μου έχει μείνει σαν ανάμνηση (κυρίως από το δεύτερο ημίχρονο, το οποίο παρακολούθησα ανάμεσά τους, πίσω από τη μία εστία, έχοντας αφήσει τη θέση μου στα δημοσιογραφικά), είναι κάθε τρεις και λίγο κάποιος να σηκώνεται όρθιος, να αρχίζει να τραγουδάει και να χτυπάει παλαμάκια, κι από τη μια στιγμή στην άλλη το γήπεδο να θυμίζει... γαμήλιο γλέντι(!).

Στην Αργεντινή, παράλληλα με το τραγούδι, οι οπαδοί χοροπηδούν, και κάνουν ένα πολύ χαρακτηριστικό “σπάσιμο” του καρπού, σαν να ακούμπησαν κάτι ζεματιστό και το “τινάζουν” για να το... δροσίσουν. Στη Βραζιλία χοροπηδάνε λιγότερο, και το πιο χαρακτηριστικό που κάνουν (ειδικά οι της Φλαμένγκο, που είναι κι οι περισσότεροι) είναι να πηγαίνουν μπρος-πίσω, με τα πόδια σταθερά κάτω, κι όπως φθάνουν στο... απώτερο μπροστά όριο της κίνησής τους, έχουν και τα δύο χέρια απλωμένα λες και προσπαθούν να φθάσουν κάτι που είναι στο βάθος ντουλαπιού. Στα 168 παιχνίδια που είχα δει στο εξωτερικό πριν το Ιράν – Μπαχρέιν, και στα περισσότερα από 300 που έχω δει από τότε μέχρι σήμερα, ποτέ δεν είχα δει ή είδα ξανά, τόσο κόσμο να ΛΙΚΝΙΖΕΤΑΙ σε κερκίδα, εξού και το “γαμήλιο γλέντι” που ανέφερα νωρίτερα, εξού και το... διπλά “μοναδικό” τής περίπτωσης, όχι μόνο κυριολεκτικά, αλλά και με την έννοια του “κάτι που να έχει μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μου”.

Αυτά ως προς το “μοναδικό”. Ως προς το “γλυκόπικρο”, σκέφτηκα ότι όσο “ουάαααου” κι αν ήταν η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι Ιρανο-Αυστραλοί, κάνοντάς σε (αν δεν γνωρίζεις λεπτομέρειες) να σκέφτεσαι “φαντάσου να ήμασταν στην Τεχεράνη και το παιχνίδι να γινόταν στο Azadi!” (από τους ποδοσφαιρικούς ναούς που μου έχω υποσχεθεί να επισκεφτώ πριν... κλείσω τα μάτια), δυστυχώς, λόγω του πώς... “είναι τα πράγματα” στο Ιράν, η ατμόσφαιρα δεν θα είχε καμία απολύτως σχέση. Είμαι βέβαιος ότι θα ήταν... highlight ζωής (στον τομέα “παρακολούθηση αγώνων στο εξωτερικό”), ειδικά αν ήταν παιχνίδι τής εθνικής ομάδας τους, με 100.000 κόσμο να γεμίζει μέχρι και τα σκαλοπάτια, αλλά... “κάτι” πολύ σημαντικό θα έλειπε: άρωμα γυναίκας.

Ημίχρονο, ώρα να “μετακομίσω”​

Αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι να έχω γνώμη για μέρη που δεν έχω επισκεφτεί, διαβάζω, βλέπω στην τηλεόραση/ίντερνετ, ενημερώνομαι, αλλά παραμένω επιφυλακτικός, ειδικά για χώρες σε... ιδιάζουσα κατάσταση, όπως είναι το Ιράν. Δεν νιώθω την ανάγκη να... take sides, δεν είμαι υπέρ ή κατά τού ιρανικού καθεστώτος, δεν ξέρω πώς ζουν καθημερινά εκεί, απλά... “μαζεύω”, από ενδιαφέρον, πάντα με ανοικτό μυαλό, ελπίζοντας κάποια στιγμή να πάω και να δω με τα μάτια μου τι και πώς.

Από εδώ είδα το δεύτερο ημίχρονο, με Ιρανο-Αυστραλούς να λικνίζονται(!) κάθε φορά που ακουγόταν μουσικό όργανο ή απλά κάποιος σηκωνόταν και χτυπούσε παλαμάκια, και τους παίκτες τους – δεξιά – να έρχονται να τους ευχαριστήσουν μετά το τέλος τού αγώνα, έχοντας νικήσει 2-0​

Στον τομέα “ποδόσφαιρο” όμως, ΕΧΩ άποψη, έστω κι αν δεν έχω πάει ακόμα στο Ιράν, επειδή το τι ισχύει με την είσοδο γυναικών στα γήπεδα δεν αποτελεί θέμα... “εξαρτάται από πού αντλείς τις πληροφορίες σου”, ακόμα και τα τσιμέντα τού θρυλικού Azadi ξέρουν ότι στον συγκεκριμένο τομέα το Ιράν βρίσκεται ακόμα στον... μεσαίωνα. Χώρα ΤΟΥΣ, νόμοι ΤΟΥΣ, παραδόσεις ΤΟΥΣ, ποιος είμαι εγώ να τους πω πώς να... run their own business, απλά εξηγώ γιατί βρήκα τη “μοναδική” ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι Ιρανο-Αυστραλοί (με άνδρες και γυναίκες στο 50-50, όσοι ήταν οι άνδρες, τόσες πρέπει να ήταν κι οι γυναίκες, από κοριτσάκια μέχρι ηλικιωμένες), “γλυκόπικρη” εμπειρία.

(Είχα δεν είδα, το έγραψα πάλι το χιλιάρι μου... Πού και να μην είχα αποφασίσει να κρατάω τα κείμενα στο ελάχιστο δυνατό...)

Η φανέλα τού Ιράν μού άρεσε ΤΟΣΟ, που φεύγοντας από το γήπεδο ρώτησα μια παρέα (που τις φορούσαν) πού θα μπορούσα να βρω μία, και μου είπαν ότι ολόκληρες παρέες έκαναν μεγάλες παραγγελίες από το Ιράν, δεν γνώριζαν μαγαζί που να πουλούσε μεμονωμένες στη Μελβούρνη. Η φανέλα τού Μπαχρέιν δεν μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά η ειρωνεία τής υπόθεσης είναι ότι ΑΥΤΗΝ βρήκα πέρσι σε ένα αγγλικό σάιτ, και φυσικά αγόρασα, μία από τις σχεδόν 700 φανέλες (μόνο αυθεντικές) που έχω πλέον στη συλλογή μου, 500 κρεμασμένες, και περίπου διακόσιες (χωρίς διαφημίσεις μπροστά ή/και νούμερο στην πλάτη, αλλά πιο εύκολο να αποθηκευτούν) διπλωμένες σε κούτες​

Οι φωτογραφίες δεν είναι οι καλύτερες δυνατές, αλλά τις χρειάζομαι για να... make a point. Δυο μέρες νωρίτερα, οι Αυστραλοί είχαν δει τη δική τους ομάδα να κερδίζει 4-1, το παιχνίδι έληξε, χειροκρότησαν, και χωρίς πολλά-πολλά, σχετικά... βουβά, άδειασαν το γήπεδο και τον περιβάλλοντα χώρο. Αντίθετα, οι Ιρανοί αποδείχθηκαν... Νοτιοαμερικάνοι(!). Αντί να φύγουν “ήσυχα-ήσυχα”, συνέχισαν το πανηγύρι στον περιβάλλοντα χώρο τού γηπέδου, γύρω από εκείνους που είχαν μαζί τους μουσικά όργανα. Στο κείμενο έγραψα ότι οι Ιρανοί had me at hello. Λόγω αυτών των εικόνων, they had me at goodnight as well. Εντυπωσιακοί, από τη στιγμή που έφθασαν στο γήπεδο μέχρι την ώρα που έφυγαν​

 

[psilos3]

Εντυπωσιακές εικόνες!
Το Ιράν για κάποιο λόγο μου βγάζει μια συμπάθεια, σε όσα μουντιαλ έχει τύχει να το παρακολουθήσω, χωρίς να ξέρω γιατί συμβαίνει αυτο.

τη σειρά εκπομπών, που είχε να κάνει με παρακολούθηση αγώνων στο ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ (ό,τι πιο “στοιχείο μου”, δηλαδή), “κατάφερα” να δω μόλις ενάμισι επεισόδιο

Συμφωνώ, όχι τόσο κλισέ, όσο προκατασκευασμένη, τυποποιημένη ίσως.
Είδα όλα τα επεισόδια όπως προείπα, πιο πολύ για την εικόνα και την εμπειρία των γηπέδων, μέχρι εκει. Κάτι αντίστοιχο σε υπέρμετρο βαθμό, με πολύ κακό χιούμορ και δηθενιά στο έπακρο συνέβαινε και στη προηγούμενη τηλεοπτική εκπομπή που συμμετείχαν αυτοί οι δύο, μαζί με άλλους τηλέ-αστέρες και είχε να κάνει με ταξίδια. Δε μπόρεσα να δω ούτε ένα επεισόδιο.

Υ.Γ. Εντυπωσιακή συλλογή από φανέλες, το νούμερο και μόνο ζαλίζει. Κι εγώ είχα ξεκινήσει να το κάνω πριν χρόνια αλλά το κόστος ήταν μεγάλο.
Αν είναι εύκολο κάποια στιγμή μέσα στην ιστορία θα ήθελα να μας δείξεις φωτογραφίες.

 

[Nikos86]

Συνεχιζεις ακομα πιο δυνατα με ωραια περιφραφη της ατμοσφαιρας και επισημανση των διαφορων στους τροπους εκδηλωσης των συναισθηματων του καθε λαου μεσα απο τους πανηγυρισμους τους. Ανυπομονω για την συνεχεια...

 

[travelbreak]

Το Ιράν για κάποιο λόγο μου βγάζει μια συμπάθεια, σε όσα μουντιαλ έχει τύχει να το παρακολουθήσω, χωρίς να ξέρω γιατί συμβαίνει αυτο.

Κάποιος φίλος μου εξήγησε γιατί συμπαθούμε τους Ιρανούς: Γιατί στους Περσικούς πολέμους ήμασταν νικητές, όπως και με το Μέγ' Αλέξανδρο. Και οι νικητές τρέφουν, ύστερα από χρόνια, συμπάθεια στους ηττημένους. Δεν ξέρω αν σε ικανοποιεί η εξήγηση αυτή.

 

[psilos3]

Γιατί στους Περσικούς πολέμους ήμασταν νικητές, όπως και με το Μέγ' Αλέξανδρο. Και οι νικητές τρέφουν, ύστερα από χρόνια, συμπάθεια στους ηττημένους. Δεν ξέρω αν σε ικανοποιεί η εξήγηση αυτή.

Ομολογώ πως δεν είχα σκεφτεί ποτέ αυτή την οπτική, φοβερό!
Νόμιζα ότι είναι κάτι λιγότερο βαθύ, όπως πχ ο αγώνας με τις ΗΠΑ στο μουντιάλ του '98 που τον είχαν αναγάγει (κακώς μεν αλλά συμβαίνει) σε εθνική υπόθεση.
Μιλάω για το Ιραν ποδοσφαιρικά, όχι για τους Ιρανούς αυτούς καθ' αυτούς, που αν και έχω διαβάσει τα καλύτερα στο φόρουμ, δεν έχω προσωπική εμπειρία.

 

[LULLU]

κοιτα τωρα εκανες και εμενα που το ποδοσφαιρο δεν μου λεει κατι να ψαχνω να βρω ποια παιδια εκαναν εκπομπη μονο για αυτο...

 

[mariath]

Φαν του ποδοσφαίρου δεν με λες αλλά μ' αρέσει ο τρόπος που γράφεις, μ' αρέσει που εδώ μιλάς πολύ για την ατμόσφαιρα, για την ένταση, για τα γύρω γύρω τέλος πάντων. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον λοιπόν!

 

[delmem2233]

@LULLU, ANT1 TV / FOOTBALL STORIES .

@mariath, ακόμα κι εγώ(...), σε πάμπολλα παιχνίδια μου στο εξωτερικό, μεγαλύτερη απόλαυση βρήκα στα “γύρω-γύρω” κάθε αγώνα/επίσκεψης σε γήπεδο, παρά στα τεκταινόμενα εντός αγωνιστικού χώρου, τα οποία συχνά ήταν όχι απλά “βαρετά”, αλλά... “για να κόβεις φλέβες”. Ποτέ όμως δεν έχω βαρεθεί χαζεύοντας/παρατηρώντας κόσμο στην κερκίδα.

@Nikos86, το πώς συμπεριφέρεται ο κόσμος στα γήπεδα κάθε χώρας, ακόμα-ακόμα και το τι κόσμο (σε νούμερο και χαρακτηριστικά) βλέπεις, όπως έχω γράψει σε άλλη ιστορία, για μένα είναι οι “υπότιτλοι” που με βοηθούν να παρακολουθήσω πιο εύκολα μια “ταινία” σε μία γλώσσα που δεν κατέχω, να δω μία χώρα... λιγότερο επιφανειακά από το πώς τη βλέπω απλά περπατώντας, χαζεύοντας, παρατηρώντας, κι ερχόμενος σε σύντομη επαφή με τον κόσμο σε κάθε μία. Μέχρι 23 Ιανουαρίου έχω δει ποδόσφαιρο μόνο στην Αυστραλία, αλλά από 23 μέχρι και 31 έχω δει επίσης σε Βενεζουέλα, Βραζιλία, Αργεντινή και Ουρουγουάη, κι εκεί θα επεκταθώ περισσότερο.

@travelbreak, προσωπικά, με τους Ιρανούς, μέχρι που γνώρισα από κοντά τον πρώτο, ήμουν... ni fu ni fa, που λένε οι Ισπανοί, “ούτε κρύο ούτε ζέστη”. Το παιδί που φιλοξένησα πριν από 13-14 χρόνια ήταν τόσο ενδιαφέρον, καλλιεργημένο, με τρόπους, που μου άφησε σούπερ εντυπώσεις. Το ίδιο και τα δύο αδέρφια στην Κουάλα Λούμπουρ, το 2009. Στη Μελβούρνη ήταν όμως που με κέρδισαν για τα καλά. Μένει να διαπιστώσω – ελπίζω, κάποια στιγμή – πώς είναι ο κόσμος στο ίδιο το Ιράν, και όχι Ιρανοί που ζουν μόνιμα στο εξωτερικό, πόσο μάλλον εκείνοι που έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό.

@psilos3, το πόσα ξοδεύεις για φανέλες, μοιάζει με το πώς ταξιδεύεις. Θέλω να πω, αν θέλεις να πετάξεις μία συγκεκριμένη μέρα για έναν συγκεκριμένο προορισμό με μία συγκεκριμένη αεροπορική εταιρεία (αντίστοιχα, αν θέλεις τη φανέλα μίας συγκεκριμένης ομάδας με το που κυκλοφορεί, είναι ακόμα “φρέσκια”, και τη θέλεις οπωσδήποτε στο μέγεθός σου), προφανώς θα πληρώσεις αναλόγως. Κι αν θέλεις να πετάξεις “business class” (αν θέλεις την player version φανέλα, όχι την “απλή”, αλλά εκείνη με τα ίδια χαρακτηριστικά που φοράνε οι παίκτες), θα πληρώσεις ακόμα περισσότερα.

Αν πάλι έχεις διαλέξει προορισμό, αλλά είσαι ευέλικτος με τις ημερομηνίες, δεν πρέπει αμάν και ντε να πετάξεις με μία συγκεκριμένη εταιρεία, και βολεύεσαι με “economy” (αντίστοιχα, αν περιμένεις μέχρι τα μέσα τής αγωνιστικής περιόδου, ή, ακόμα περισσότερο, μέχρι τη λήξη της, που οι τιμές πέφτουν), τότε θα πληρώσεις πολύ λιγότερα.

Αν δε, είσαι σούπερ ευέλικτος στις ημερομηνίες, ακόμα και στην επιλογή προορισμού, και ξεψαχνίσεις την αγορά για την καλύτερη προσφορά (αντίστοιχα, αν “χτενίζεις” 15 μαγαζιά συστηματικά, έχεις υπομονή να ρίξουν τις τιμές σε επίπεδα που να θεωρείς εντός προϋπολογισμού σου, ενδιαφέρεσαι ΓΕΝΙΚΑ για φανέλες, δεν κυνηγάς μία συγκεκριμένη, το βλέπεις σαν συλλέκτης, και δεν είσαι... δογματικός ως προς το μέγεθος), τότε θα δώσεις ακόμα λιγότερα, μέχρι και... ψίχουλα.

Έχω σε έναν φάκελο δέκα στοιχεία/λεπτομέρειες για κάθε φανέλα μου, ομάδα, σεζόν, πού την αγόρασα, πόσο, μέγεθος, εταιρεία, το ένα, το άλλο, και σε διαβεβαιώ ότι ποτέ δεν έχω δώσει περισσότερα από 39,80 ευρώ (120 reais, στη Βραζιλία, τόσο ήταν σε ευρώ τότε, 21 Ιουλίου τού 2014, λίγο μετά το Μουντιάλ), αλλά!!!, σημαντικές λεπτομέρειες, ακόμα κι εκείνα (που για μένα ήταν και παραμένουν “ρεκόρ”), τα έδωσα επειδή Α) η συγκεκριμένη τής Παλμέιρας ήταν στα μάτια μου πανέμορφη, Β) ήταν player version, όχι “απλή”, και Γ) ερχόταν πακέτο με μία καταπληκτική βαλίτσα(!) Άντιντας της Παλμέιρας.

Κατά τα άλλα, οι φανέλες που μου έχουν κοστίσει από 30 ευρώ και πάνω, αποτελούν ισχνή μειοψηφία στη συλλογή μου. Σε ποσοστό πολύ-πολύ μεγαλύτερο του 50%, κάθε μία μού έχει κοστίσει κάτω από 20 ευρώ, και πάρα-πάρα πολλές μού έχουν βγει λιγότερο από 10 ευρώ.

Προσθέτω δε ότι η συλλογή θα ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη αν δεν ήμουν δογματικός στο να είναι οι φανέλες αυθεντικές. Το πώς ξέρεις ότι είναι ή δεν είναι, προφανώς όχι εκείνες που βρίσκεις σε επίσημο κατάστημα εταιρείας/συλλόγου, αλλά... για παράδειγμα, σε υπαίθριες αγορές ή από ιδιώτες που πουλάνε μέσω ίντερνετ, σηκώνει ξεχωριστό κείμενο .

Δυστυχώς η... τρύπα που νοικιάζω δεν έχει χώρο για τρίτη διώροφη κρεμάστρα, οπότε πολλές (χωρίς διαφήμιση μπροστά και νούμερο στην πλάτη) τις έχω σε θήκες, κάτω από το κρεβάτι. Η ιδέα ήταν/είναι να ανεβάζω φωτογραφίες όταν πρόκειται για φανέλες που χρησιμοποιήθηκαν σε αγώνες που θα “καλύπτω” στην ιστορία, όπως του Μπαχρέιν, στο χθεσινό Αυστραλία – Μπαχρέιν. Αν κάποιος κάνει κέφι όμως να δει φανέλες μίας συγκεκριμένης ομάδας ή και χώρας, για να σας έχω και... engaged τους αναγνώστες μου, μπορεί να γράψει σε σχόλιο, και σε μέρες που δεν θα ποστάρω νέα κεφάλαια στην ιστορία (αύριο, για παράδειγμα, αφού το τρίτο κεφάλαιο θα το ποστάρω στις 14, μεθαύριο), θα μπορούσα να ανεβάζω φωτογραφίες μόνο από φανέλες.

 

[psilos3]

@10900km καταπληκτικός και σ' ευχαριστώ για τις φωτογραφίες αλλά και όσα μπήκες στο κόπο να γράψεις. Είναι γνωστά αρκετά από αυτά καθώς έχω ασχοληθεί κι εγώ με το «σπορ» σε πολύ πολύ μικρότερο βαθμό βέβαια.
Χαμογέλασα με τη πρώτη εικόνα, καθώς έχουμε τις ίδιες ακριβώς εμφανίζεις, της Boca Juniors αλλά κυριότερα τη συλλεκτική της Arsenal από τη σεζον 05/06 που πήγε και στον τελικό, η δική μου βέβαια player version, με το 10ρι του θρύλου Dennis Bergkamp.
Σε ότι αφορά τις τιμές με βρίσκεις σύμφωνο, έχω δώσει από τη μία κοντά 70€ για δεύτερη εμφάνιση Liverpool το 2005 και 9€ για εμφάνιση Manchester City περσινή από το stock house της nike στη Θεσσαλονίκη.
Γενικώς πιστεύω ότι το αντικείμενο δε θέλει βιασύνη αλλά προσεκτικές επιλογές. Ακόμα ψωνίζω, πλέον μόνο ευκαιρίες ή κάτι που μ' αρέσει πολύ.

 

[evaT]

Και κάπως έτσι έμεινε εμβρόντητος ο ανδρικός πληθυσμός του φόρουμ....εργένηδες και μη , μετά τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών από το υπνοδωμάτιο του 10900....οι γυναίκες άλλαλες από την τάξη που επικρατεί ενώ ένα δάκρυ αργοκύλισε στο μάγουλο του μέσου Ελληνα παντρεμένου που εκλιπαρεί τη σύζυγο για μια γωνιά να οργανώσει τη συλλογή με τα cd του....

 

[travelbreak]

Μένει να διαπιστώσω – ελπίζω, κάποια στιγμή – πώς είναι ο κόσμος στο ίδιο το Ιράν, και όχι Ιρανοί που ζουν μόνιμα στο εξωτερικό, πόσο μάλλον εκείνοι που έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό.

Στο Ιράν πήγα το 2007 για δυο εβδομάδες και δε μπορώ να πω ότι γνώρισα τον κόσμο. Όμως μίλησα με αρκετούς και ήταν υπέροχοι. Πρώτον, ήταν όμορφοι, άνδρες και γυναίκες. Δεύτερον, πολύ ευγενικοί. Και για να μη συνεχίσω την αρίθμηση μου έκανε εντύπωση που έλεγαν ανοιχτά ότι δεν γούσταραν τον τότε πρόεδρό τους Αχμαντινετζάντ. Η χώρα πεντακάθαρη και οι δρόμοι άνετοι. Ενώ δεν επιτρεπόταν η διασκέδαση αυτοί έκαναν «διακοπές» στα πάρκα με σκηνές.
Μα εδώ έχουν γράψει εκτενείς ιστορίες, οπότε δε χρειάζονται περισσότερα.