474 αναμνήσεις

[delmem2233]

9 Ιανουαρίου (2015)

Αυστραλία - Κουβέιτ (Μελβούρνη)

Ήθελα να... επανενεργοποιηθώ στο σάιτ, χωρίς όμως να αρχίσω ιστορία για κάποιο συγκεκριμένο ταξίδι, χωρίς να γράφω... κατεβατά, χιλιοπεντακοσάρια κείμενα, όπως κατά κανόνα έκανα από το 2009 και την πρώτη ιστορία μου εδώ, από Ηνωμένες Πολιτείες, μέχρι αρχές 2019, από Ουρουγουάη. Σκεπτόμενος τι θα μπορούσα να κάνω, πρόσεξα το “Σαν σήμερα (ταξιδιωτική έκδοση)”, δεξιά, στις “Τελευταίες δημοσιεύσεις”. Κάποιες φωτογραφίες, σύντομες λεζάντες, ίσως λίγες επεξηγηματικές-συμπληρωματικές προτάσεις, χωρίς “πολλά-πολλά”, εύκολο, “light”, μια χαρά.

Σκέφτηκα να αρχίσω 1η Ιανουαρίου. Έχοντας περάσει το μεγαλύτερο διάστημα από Μάρτιο του ‘09 μέχρι Μάρτιο του ‘19 εκτός Ελλάδας, δεν έχει μείνει ημερολογιακή μέρα που να μην έχω περάσει σε ταξίδι, οπότε θα μπορούσα να ανεβάζω κάτι καθημερινά. Κατέληξα στο να διαλέξω κάτι περισσότερο... πρακτικό (για μένα), κάτι που να με εξιτάρει περισσότερο από το να μοιράζομαι γενικώς και αορίστως “ταξιδιωτικές αναμνήσεις”, κάτι που κατά βάθος θα έπρεπε τόσα χρόνια να είχα κάνει σε κάποιο μπλογκ. Κατά κάποιον τρόπο, αυτή η ιστορία που αρχίζω σήμερα κι ελπίζω να φανώ συνεπής (σε μένα τον ίδιο) και να ολοκληρώσω τέλη Δεκεμβρίου, θα είναι ό,τι πλησιέστερο σε... αυτοβιογραφία(!).

Όσοι με θυμάστε από παλιότερες ιστορίες, πιθανώς θυμάστε κι ότι έχω... ιδιαίτερη σχέση με το ποδόσφαιρο, σε βαθμό τα ταξίδια μου να καθορίζονται – εδώ και χρόνια – από το ποια παιχνίδια μπορώ να δω πότε, πού. Τον Μάρτιο του 2020 είδα στην Κουάλα Λούμπουρ το 474ο παιχνίδι μου εκτός Ελλάδας, με πρώτο ένα Ατλέτικο Μαδρίτης – Μέριδα τον Οκτώβριο του ‘97. Αυτή η “ιστορία” λοιπόν θα είναι ένα παρατεταμένο flashback σε αυτά τα 474 παιχνίδια, σε 46 χώρες. Δεν έχει τύχει μέχρι τώρα να δω παιχνίδι στο εξωτερικό από πρώτη μέχρι 8 Ιανουαρίου, αλλά 9 Ιανουαρίου ναι, γι’ αυτό αρχίζω σήμερα.

Ξέρω ότι το ποδόσφαιρο ενδιαφέρει μόνο ένα μικρό μέρος των τραβελστοριτών, πολλοί δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον, φαντάζομαι ότι τα περισσότερα ποστ εγώ θα τα ανεβάζω κι εγώ θα τα βλέπω , άντε και πέντε ακόμα “κολλημένοι” με την μπάλα, άντε και δυο-τρεις ακόμα που θα τους φανούν... παράξενες φωτογραφίες από γήπεδα της Αυστραλίας, της Καμπότζης, της Ιαπωνίας, της... Βολιβίας, αλλά πολύ ειλικρινά, την ιστορία τη βλέπω καθαρά εγωιστικά , για μένα τη “στήνω”, γράφοντας σιγά-σιγά την “αυτοβιογραφία” μου εδώ, κάνοντας χρήση (ελπίζω όχι κατάχρηση) του χώρου τού Travelstories. Αν along the way βρεθούν περισσότεροι από δέκα να μου... κάνουν παρέα, τόσο το καλύτερο.

Αυτά ως μακροσκελής-αναγκαία εισαγωγή-επεξήγηση του τι, γιατί, πώς. Μπαίνοντας δε στο... ζουμί:

​

Μελβούρνη, Rectangular Stadium (όπως το έλεγαν κατά τη διάρκεια του Ασιατικού Κυπέλλου τού 2015), ή AAMI Park όπως το ξέρουν στην Αυστραλία εδώ και χρόνια. Αυστραλία – Κουβέιτ, εναρκτήριο παιχνίδι τού 2015 AFC Asian Cup. Κόστος εισιτηρίου, nothing, αφού η AFC (η... UEFA τής Ασίας) μού έδωσε δημοσιογραφική διαπίστευση για όλη τη διοργάνωση.

​

Στην Αυστραλία είχα να πάω από το 2008, είχα δει παιχνίδια AFL (αυστραλέζικο ποδόσφαιρο) το 2004, όμως δεν είχα δει ποτέ αγώνες τού... “δικού μας” ποδοσφαίρου. Το 2015 φιλοξένησαν το Ασιατικό Κύπελλο για πρώτη φορά (έχοντας “μετακομίσει” ποδοσφαιρικά στην Ασία από την Ωκεανία λίγα χρόνια νωρίτερα), Γενάρης, καλοκαίρι – εκεί – είχα άνθρωπο να με φιλοξενήσει στη Μελβούρνη, πόλη λατρεμένη μου στην οποία κάποτε δοκίμασα μέχρι και να εγκατασταθώ (προσωρινά, με προοπτική για μόνιμα), το όλο “πακέτο” μού φάνηκε πολύ θελκτικό, οπότε... γιατί όχι;

​

Advance Australia Fair, ο εθνικός ύμνος τής Αυστραλίας, σε γεμάτο γήπεδο (έστω κι όχι... τεράστιο), ένα από τα highlights τής ημέρας. Παρεμπιπτόντως, είναι από τους αγαπημένους μου εθνικούς ύμνους, όχι μόνο επειδή ηχεί πολύ ευχάριστα στα αυτιά μου, αλλά κι επειδή είναι από τους ελάχιστους (τουλάχιστον από εκείνους που εγώ γνωρίζω), που δεν έχουν την παραμικρή αναφορά σε πόλεμο, σε αίμα, σε εχθρούς που... εποφθαλμιούν εδάφη, κι άλλα τέτοια σχετικά. Σε καμία περίπτωση δεν εξιδανικεύω την Αυστραλία σαν χώρα και τους Αυστραλούς σαν λαό (έχω... αρκετά ράμματα για τη γούνα τους, και οι Αβορίγινες ακόμα περισσότερα), όμως... ναι, ο εθνικός τους ύμνος είναι από τους αγαπημένους μου.

Για την... ιστορία, το Κουβέιτ προηγήθηκε νωρίς, αλλά οι Αυστραλοί (με τον “δικό μας” Ange Postecoglou προπονητή) το γύρισαν 2-1 πριν το ημίχρονο, κι έβαλαν άλλα δύο γκολ στο δεύτερο, τεσσάρα-πρόγευση τού τι επρόκειτο να επακολουθήσει.

Τελετή έναρξης

Σπάνια ζητάω από κόσμο να τους βγάλω φωτογραφία, αλλά εδώ έπρεπε να κάνω μια εξαίρεση. Αριστερά, οπαδός τής Sheffield Wednesday. Δεξιά, οπαδός τής Sheffield United. Σαν να λέμε... ΠΑΟΚ-Άρης, αλλά αγκαλιά και χαμογελαστοί(!)

Από τους πρώτους μπήκα, από τους τελευταίους έφυγα​

“Τα λέμε” μεθαύριο, 11 του μήνα.

 

[LULLU]

καλως επανηλθες....

 

[vasiliss]

Αν along the way βρεθούν περισσότεροι από δέκα να μου... κάνουν παρέα, τόσο το καλύτερο.

Δεν με ενδιαφέρει καθόλου το ποδόσφαιρο, αλλά μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις. Και δεν είμαι ο μόνος στο φόρουμ από όσο έχω καταλάβει. Οπότε σίγουρα δεν θα είναι μόνο 10 αυτοί που θα ακολουθούν την "αυτοβιογραφία" αυτή, στο υπογράφω.
Μαζί με όλους κι εγώ βέβαια.

 

[tsampi90]

Η ιστορία σου με έβαλε σε σκέψεις. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πριν ,πόσα ταξίδια έχω κάνει με αφορμή το ποδόσφαιρο ή που εμπεριείχαν ως βασικό στοιχείο το ποδόσφαιρο. Τελικά είναι αρκετές. Με πατέρα λάτρη του ποδοσφαίρου,.από μικρή αγάπησα και εγώ το ποδόσφαιρο. Πόσες φορές ανεβήκαμε Αθήνα μόνο και μόνο για να πάμε γήπεδο...
Άλλα ταξίδια για αγώνες ήταν στην Αγγλία( Άρσεναλ,Μάν.Γιουναιντετ), Γερμανία (Μπάγερν Μονάχου) , Αυστρία( Ραπίντ Βιέννης) και ένα τελευταίο που έκανα και το συνδύασα με αγώνα ήταν στην Βαρκελώνη όπου είδαμε αναμέτρηση Barcelona-Rayo Val.
Το θέμα σου λοιπόν δεν είναι μόνο ενδιαφέρον αλλά μου ξύπνησε και ωραίες αναμνήσεις! Περιμένω με ενδιαφέρον την συνέχεια!

 

[psilos3]

Φοβερή ιδέα για ιστορία, είμαι σίγουρος ότι θα γίνει ανάρπαστη.
Χαίρομαι για την επανενεργοποίηση σου, έχω διαβάσει τις ιστορίες σου με την εξαιρετική σου γραφή.

Το ποδόσφαιρο το έζησα και το ζω κυρίως σαν οπαδός, οπότε και υπό αυτό το πρίσμα μπορώ να καταλάβω τους αντίστοιχους οπαδούς ανά το κόσμο. Η λέξη φυσικά στη χώρα μας έχει παρερμηνευτεί με όλα όσα γίνονται, όμως προσωπικά το θεωρώ πολύ αγνό συναίσθημα. Χαίρομαι επίσης να παρακολουθώ ποιοτικά παιχνίδια, κυρίως ευρωπαϊκά.

Η ιδέα του ποδοσφαιρικού τουρισμού είναι από μόνη της πολύ ιδιαίτερη, οπότε είμαι σίγουρος για το αποτέλεσμα της ιστορίας. Είναι ένας λόγος που παρακολούθησα πιστά και την αντίστοιχη τηλεοπτική εκπομπή, η οποία βέβαια έδινε βάρος στα ντερμπι.

Δυνατή η αρχή!
Συντονίστηκα και παρακολουθώ με ενδιαφέρον

 

[travelbreak]

Τι να πω! Έζησα να το μάθω κι αυτό!
474 αγώνες στο εξωτερικό!
Είσαι μεγάλος παίκτης @10900km ! Και να υποθέσω ότι δεν είχες ποτέ μόνιμη διαμονή σε κάποια άλλη χώρα.
Θα προσπαθήσω να σε παρακολουθώ. Μόνο για κάθε αγώνα βάζε ένα μικρό τίτλο για να ξεχωρίζει από τον επόμενο. Ή έστω και ένα τικ.

 

[evaT]

Εξαιρετική ιδέα!!! και σου εύχομαι εντέλλει αφού θα έχεις φανεί συνεπής ως προς τον εαυτό σου και τη συγγραφή, να το μαζέψεις όλο και να το εκδόσεις κιόλας!

Να ρωτήσω πόσες φορές πήγες στην Αυστραλία Δημήτρη; ΤΡΕΙΣ αν θυμάμαι καλά;; Οπότε οι φωτό από το 2015 είναι από την ΤΡΙΤΗ και τελευταία φορά;;

YΓ Ωραίο κούρεμα

 

[delmem2233]

Μια και δεν έχω δει ποτέ παιχνίδι στο εξωτερικό 10 Ιανουαρίου, άρα δεν έχω να προσθέσω – σήμερα – δεύτερο κεφάλαιο σε αυτήν την “ιστορία”, βρίσκω ευκαιρία να... σχολιάσω τα σχόλιά σας.

@LULLU, καλώς σάς ξαναβρήκα .

@vasiliss, ξαφνιάστηκα ευχάριστα βλέποντας πόσοι έριξαν μια ματιά στο χθεσινό ποστ, αλλά εξακολουθώ να κρατάω μικρό καλάθι για το πόσοι θα παραμείνουν “συντονισμένοι” μετά από... 10-15 μέρες, τότε που η ιδέα τής συγκεκριμένης ιστορίας δεν θα είναι πλέον τόσο “καινούργια” και “διαφορετική”.

@tsampi90, χαμογέλασα διαβάζοντας το σχόλιό σου, επειδή μού “θύμισε” να μην... παίρνω πολύ ψηλά τον αμανέ . Δεν υποβαθμίζω – από ψευτο-μετριοφροσύνη – τον αριθμό των αγώνων που έχω δει στο εξωτερικό, ξέρω ότι τα παιχνίδια είναι πολλά, ομοίως όμως ξέρω ότι μου “λείπουν” χώρες, γήπεδα, ομάδες, διοργανώσεις που όχι απλά οι περισσότεροι, αλλά οι... 99 στους 100 που είναι “του ποδοσφαίρου” ΚΑΙ “των ταξιδιών”, έχουν στην “to visit/watch” λίστα τους. Εννοώ, εσύ έχεις δει Άρσεναλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην Αγγλία, εγώ ναι μεν έχω ταξιδέψει εκεί, αλλά ακόμα δεν έχω δει ΟΥΤΕ ΕΝΑ παιχνίδι, στη... μητέρα τού – σύγχρονου – ποδοσφαίρου ΑΓΓΛΙΑ . Ντροπή . Στο δικό μου μυαλό είναι σαν να... έχει έρθει κάποιος Θεσσαλονίκη πέντε φορές, και να μην έχει φάει ποτέ γύρο εδώ . Κι όμως. Ούτε στο Μόναχο έχω δει παιχνίδι, ούτε στο Camp Nou(!). Μέχρι σήμερα δε, ακόμα δεν έχω πάει σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ(!!!).

Σε ταξίδια έχω πετύχει “groundhoppers”, κόσμο που ταξιδεύει και πηγαίνει από ένα γήπεδο σε άλλο “τικάροντας” κάθε ένα ο καθείς στη λίστα του, έχω συναντήσει κόσμο που δεν έχει πάει σε “ναούς” ποδοσφαιρικούς σνομπάροντάς τους ως υπερβολικά “mainstream”, προτιμώντας... γήπεδα-προπονητήρια του... λετονικού πρωταθλήματος, αλλά δεν θα το παίξω ψευτο-υπεράνω, προσωπικά θεωρώ τεράστιες “μαύρες τρύπες” στο “βιογραφικό” μου ως ταξιδιώτης ότι ακόμα δεν έχω πάει σε γήπεδα που εσύ έχεις πάει, κι ελπίζω κάποια στιγμή αυτό να αλλάξει.

@psilos3, άνοιξες... μεγάλη κουβέντα , γύρω από τη λέξη “οπαδός”. Πρόσωπο με πρόσωπο θα μπορούσαμε να περάσουμε ώρες... αναλύοντάς το . Εδώ θα χρειαζόμουν κείμενο-τόμο εγκυκλοπαίδειας.

@travelbreak, μόνιμη, όχι. Το μεγαλύτερο διάστημα που έχω περάσει σε χώρα εκτός Ελλάδας ήταν εννιά μήνες στη Μαλαισία, το 2013, δεν το είδα όμως ποτέ σαν “εγκατάσταση” εκεί. Από τη μέρα που πήγα ήξερα ότι σε εννιά μήνες θα έφευγα, και θα επέστρεφα κάααποτε, απλά και μόνο σαν ταξιδιώτης.

Εύα, εσένα σου τα λέω κι από κοντά . Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως θα ήταν καλύτερα να είχα πάει στην Αυστραλία τρεις φορές, όχι τέσσερις, το δεύτερο ταξίδι να μην το είχα κάνει, αλλά... κατά βάθος συμφωνώ με το κλισέ, “αν είναι να μετανιώνουμε για κάτι, είναι προτιμότερο να μετανιώνουμε για πράγματα που κάναμε τελείως στραβά, παρά για πράγματα που δεν τολμήσαμε καν να δοκιμάσουμε” (κάπως έτσι τέλος πάντων πηγαίνει το κλισέ).

Για να μην ανεβάσω το σημερινό κείμενο... ξεροσφύρι, μοιράζομαι πέντε φωτογραφίες από παιχνίδι κρίκετ που είδα στις 5 Ιανουαρίου (2015, τέσσερις ημέρες πριν αρχίσει το ποδοσφαιρικό Ασιατικό Κύπελλο). Το ότι είδα επιτέλους κρίκετ, και το ότι ήπιαμε κι έναν καφέ με τον Δευκαλίωνα εκείνες τις ημέρες, ήταν από τα ευχάριστα “μπόνους” του ταξιδιού.

MCG (Melbourne Cricket Ground) Ναός (με το “Ν” κεφαλαίο) του κρίκετ, “Big Bash” (καλοκαιρινό τουρνουά), Melbourne Stars εναντίον Sydney Sixers, αγώνας T20 (Twenty20), που είναι η... συντομευμένη μορφή κρίκετ.

Ομολογώ ότι μέχρι τον Γενάρη τού ‘15 το κρίκετ το... λοιδορούσα, συνήθιζα να λέω ότι ήταν ό,τι πιο βαρετό – σε άθλημα – έχει σκαρφιστεί ανθρώπινος νους, σε πλήρη αντίθεση με το AFL, το αυστραλέζικο ποδόσφαιρο, που σε έχει “στην τσίτα” non-stop. Από το 2004 που ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με το κρίκετ (τηλεοπτικά), βρήκα γελοία τα “One Day Internationals” (μορφή κρίκετ που ένα παιχνίδι διαρκεί οκτώ!!!!!!!! ώρες, αρχίζει νωρίς, κάνουν διακοπή για φαγητό, και συνεχίζουν αργότερα! Χωρίς πλάκα), πόσο μάλλον τα “Test matches”, τα οποία διαρκούν (άκουσον-άκουσον) ΜΕΡΕΣ. Το Twenty20 κρίκετ όμως είναι... πιο “εύπεπτο”, πιο εύκολο να το παρακολουθήσεις σαν πρωτάρης. Ένας αγώνας διαρκεί κάτι λιγότερο από τρεις ώρες, λίγο... τραβηγμένο αν κατά βάση είσαι ποδοσφαιρόφιλος, αλλά σε καμία περίπτωση “υπερβολικό”. Οι αγώνες NBA για παράδειγμα (μπάσκετ), δεν διαρκούν πολύ λιγότερο.

Το 2015 ήταν η πρώτη φορά που έδωσα στο κρίκετ μια... πραγματική ευκαιρία να με κερδίσει, ήταν η πρώτη φορά που ενδιαφέρθηκα να μάθω πώς “προκύπτει” το σκορ, χαροποιώντας τη φίλη μου που με φιλοξένησε, Australian citizen μεν, αλλά με καταγωγή από τη Σρι Λάνκα, στην οποία το κρίκετ είναι... βασιλιάς ΚΑΙ βασίλισσα των σπορ μαζί. Έχοντας άνθρωπο να μου εξηγεί τι έβλεπα στην τηλεόραση, και με δέλεαρ ότι επιτέλους είχα “γνωρίσει” μία μορφή κρίκετ με αγώνες... ανθρώπινης διάρκειας, όχι – για μένα – παράλογης, έφθασα στο σημείο να χαζεύω καθημερινά τα παιχνίδια στην τηλεόραση (προ έναρξης ποδοσφαιρικού Ασιατικού Κυπέλλου), και, ω ναι, ακόμα και να θέλω να πάω σε αγώνα(!).

Ο συγκεκριμένος δε που είδα εγώ, ήταν... “περίπτωση”. Στο ποδόσφαιρο, τα 0-0, 1-1, γενικά οι ισοπαλίες, είναι συνηθισμένες. Ακόμα και στο μπάσκετ που τα σκορ είναι... 80, 90 και 100 φορές μεγαλύτερα, το να πάει ένα παιχνίδι σε παράταση δεν αποτελεί... είδηση. Το να τελειώσει όμως αγώνας T20 κρίκετ 150-150(!) ΗΤΑΝ “περίπτωση”. Την προηγούμενη μέρα είχα ρωτήσει τη φίλη μου τι συνέβαινε σε περίπτωση ισοπαλίας, την είδα... σκεπτική, και μου είπε ότι συμβαίνει σπάνια, κι ότι απλά το παιχνίδι λήγει, δεν κερδίζει κανείς. Την επομένη, στο γήπεδο, στο τέλος τού αγώνα, με 150-150 στον πίνακα, κατάλαβα αμέσως ότι ακόμα και πολλοί στις κερκίδες δεν ήξεραν τι θα συνέβαινε(!).

Τελικά έπαιξαν “super over”, “παράταση”, κι έτσι το παιχνίδι κράτησε περισσότερο από τρεις ώρες. Ομολογώ ότι καταχάρηκα την όλη εμπειρία, και “κλου” στο τέλος τής βραδιάς ήταν ο ενθουσιασμός ενός μπόμπιρα που φεύγοντας από το γήπεδο είπε στη θεία του “auntie auntie! Thank you SO much for bringing me! That was GREAT!” Τον θυμάμαι και σκέφτομαι πόσο τυχερός ήμουν που το πρώτο – και μοναδικό ως τώρα – παιχνίδι μου κρίκετ ήταν τόσο “σπέσιαλ” (έστω και με "μόνο" 20.000 κόσμο σε γήπεδο πενταπλάσιας χωρητικότητας), σε αντίθεση με το πρώτο παιχνίδι μπέιζμπολ που είδα στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από χρόνια, στο – παλιό – Yankee Stadium (την τελευταία σεζόν πριν το γκρεμίσουν και “μετακομίσουν”... απέναντι, στο καινούργιο), που ναι μεν σαν ευκαιρία για people-watching ήταν δεκάρι με τόνο, αλλά σαν αθλητικό θέαμα ήταν κάτι αντίστοιχο ενός ποδοσφαιρικού 0-0 που λήγει χωρίς να έχει υπάρξει ούτε φάση για γκολ, και “κλαις” τις δύο ώρες ζωής που σπατάλησες.

 

[orestcrete]

Έχουμε κατακλυστεί από ατέλειωτα throwbacks σε ινστα, φβ ακόμα και στο τραβελστόρις, αλλά διάολε το δικό σου είναι το καλύτερο απ'όλα!

Καμπανάκια, ειδοποιήσεις, alerts, σελιδοδείκτες στο θέμα και περιμένουμε με ανυπομονησία για την συνέχεια!!

 

[Yorgos]

Ωραίος και επετειακος!

 

[tsampi90]

ελπίζω κάποια στιγμή αυτό να αλλάξει.

Καλημέρα. Σου εύχομαι να πραγματοποιήσεις όλα σου τα σχέδια! Ανυπομονώ για την συνέχεια!!

 

[Nikos86]

Μπραβο, ωραιος, γουσταρω! Προχωρα εχεις λαο, μετεφερε οσο μπορεις και θυμασαι ατμοσφαιρα απο τα γηπεδα και δωσε μας αμα γουσταρεις και μια ιδεα ή στο τελος της ιστοριας ή μετα απο καθε ματς που θα μας περιγραφεις αν προτιμας αν ηταν ενα απο αυτα που σου εμειναν πιο χαραγμενα στην μνημη!