Μαλαισία 4 βδομάδες στη Μαλαισία

[babaduma]

Μαγική φεγγαράδα φίλε Baba
σε ζηλεύω τρελά που απόλαυσες τη μαγεία της.

Ντίνα μου, έχει και "Part 2" στο Redang. Οσονούπω...

 

[dim kyr]

Θα ήθελα να ξέρεις Κε Πουαρώ , ότι εγώ Μαλαισία ήθελα να μείνω για τις διακοπές μου και όχι να τραβηχτώ σε Καμπότζες και Λάος. ΑΛΛΑ εσύ, με την φειδώ που σε διακατάχει ως προς την συνέχιση της ιστορίας, κοινώς αργά και μεθοδικά, με έσκασες και δεν μπορούσα να περιμένω άλλο και έτσι "εκλεισα" για Βιεντιάν. Είσαι ο ηθικός αυτουργός και αν δεν περάσω καλά εσύ θα φταίς (φοβερές φωτο φίλε μου)

 

[babaduma]

Θα ήθελα να ξέρεις Κε Πουαρώ , ότι εγώ Μαλαισία ήθελα να μείνω για τις διακοπές μου και όχι να τραβηχτώ σε Καμπότζες και Λάος. ΑΛΛΑ εσύ, με την φειδώ που σε διακατάχει ως προς την συνέχιση της ιστορίας, κοινώς αργά και μεθοδικά, με έσκασες και δεν μπορούσα να περιμένω άλλο και έτσι "εκλεισα" για Βιεντιάν. Είσαι ο ηθικός αυτουργός και αν δεν περάσω καλά εσύ θα φταίς (φοβερές φωτο φίλε μου)

Ναι, ξέρω, ξέρω, τά'χεις κανονίσει όλα και πού να ακυρώνεις τώρα... Έχεις προ-πληρώσει κι ένα σκασμό λεφτά στα πεντάστερα...

Merci cherie!

 

[babaduma]

Κεφάλαιο 10: Ο Βέγγος στη Μαλαισία

7.8.2009: O άνθρωπος που έτρεχε πολύ

Ο φτωχός και μόνος καουμπόυ τέντωσε νωχελικά τα άκρα του. Μια υπέροχη νέα μέρα είχε ξημερώσει και οι προοπτικές της τον έκαναν να χαμογελάσει. Η Ντόλυ του (το μικρό αυτοκινητάκι του Jeff) θα τον περίμενε στην ακτή απέναντι, στην Kuala Besut, για να τον οδηγήσει μετά από 85km στο λιμάνι της Kuala Terengganu απ’ όπου, μετά από λιγώτερο από 2 ώρες, το ταχύπλοο θα τον ξεφόρτωνε στο ειδυλλιακό Redang όπου για 3 μέρες σχεδόν θα έκανε πράξη το “dolce far’ niente” παριστάνοντας τη σημαδούρα, λιάζοντας την κορμάρα του ή μελετώντας το εσωτερικό των βλεφάρων του…

Ακόμη και το μαυροζούμι που είχε την υπέρμετρη φιλοδοξία και ματαιοδοξία συνάμα να το αποκαλούν καφέ και σερβιρόταν στο “eco-resort” την ώρα του πρωινού του φάνηκε έως και συμπαθητικό. Ο ήλιος δεν έκαιγε πολύ ακόμη, είχε περίπου μισή ώρα μέχρι την προγραμματισμένη αναχώρηση της βάρκας στις 8 το πρωί και αποφάσισε να την εκμεταλλευτεί κατά τον καλύτερο τρόπο: Κάνοντας ένα τελευταίο τσιγάρο, απολαμβάνοντας μια μίνι βόλτα παρά θιν αλός και χαζεύοντας τους θαμώνες του ξενοδοχείου (που συγκεντρώνονταν στη μικρή σκάλα κουβαλώντας την προίκα τους) και προσπαθώντας να μαντέψει ποιοι απ’ αυτούς θα ταξίδευαν μαζί του…

Η κινεζικής καταγωγής «γλυκειά» Ίρμα (***), aka «Το όμορφο κτήνος», με το αγέλαστο πρόσωπο και την αυταρχική συμπεριφορά, αρχιλοχίας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης για πρώην σοβιετικούς «πακετο-τουρίστες», κρατούσε στο χέρι της μια κατάσταση με όλα τα ονόματα των υπό αναχώρηση, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονταν και εκείνο του φτωχού καουμπόυ και περιφέρονταν διαρκώς με προφανή σκοπό να μην αφήσει τη μέρα να εξελιχθεί όπως ονειρεύονταν οι τυχεροί της λίστας του Σίντλερ…

Οσονούπω, ένα ταχύπλοο εμφανίστηκε στον ορίζοντα, η κινητικότητα αυξήθηκε, οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν 07:47. Η περίοδος της γλυκειάς προσμονής έδειχνε να φτάνει στη λήξη της, μ’ ένα διακριτικό χαμόγελο αλλά κι ένα ανεξήγητο τσίμπημα στην καρδιά ο ήρωας προσέγγισε την κάτοχο της λίστας που ήδη είχε αρχίσει να αναγγέλει τα πρώτα ονόματα των τυχερών. Το δικό του δεν ήταν ανάμεσα σ’ αυτά: «Εσείς δεν φεύγετε με αυτό!» του δήλωσε κοφτά. «Μα, η αναχώρησή μου είναι στις 8…» ψέλλισε ο ατυχής. «Το ξέρω πότε είναι η αναχώρησή σας, το γράφει εδώ, αλλά δεν είναι η σειρά σας» του αντιγύρισε με ύφος που δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση.

Ξεροκατάπιε, “don’t panic” σκέφτηκε, “είναι ακόμη 8 παρά 10, έχουμε χρόνο, κι άλλοι περιμένουν, θά’ρθουν κι άλλες βαρκούλες, μόνο καμμιά 10-αριά έφυγαν, δυό φορές τόσοι περιμένουν ακόμη…”. Αυτό ήταν που δεν άφηνε το τσίμπημα να φύγει, αντίθετα έγινε εντονότερο…

Η πρώτη έφυγε, η δεύτερη ήρθε. Άλλη αναγγελία, πάλι δεν ήταν μέσα. «Ξέρετε, μόνος μου είμαι, μπορώ να προστεθώ και γώ σ’ αυτούς, δεν είμαι βαρύς, ούτε πολλές αποσκευές έχω, έχω κι ένα φέρρυ στις 10 και μισή να προλάβω για το Redang, καταλαβαίνετε…». Δεν καταλάβαινε. Η κινεζική λογική δεν της επέτρεπε τέτοιες ανατροπές. 8 και 10 και η δεύτερη ομάδα κούνησε μαντήλι στους απελπισμένους…

Η υπομονή και η ευπρέπεια είχαν ξεπεράσει τα όρια αντοχής του ήρωα, άρχισε να στολίζει στη μητρική του γλώσσα τη λοχία με ότι κοσμητικό επίθετο μπορούσε να φανταστεί εκείνη τη στιγμή, βούτηξε τη χλωροφύλλη και κατευθύνθηκε με αποφασιστικό βήμα στην κορυφή της ουράς αναμονής. Κάτι επιχείρησε να πεί η Ίρμα, σταματάει και γυρνάει απότομα και με προτεταμένο δάχτυλο της συλλαβίζει: «ΜΗΝ ΤΟΛ-ΜΗ-ΣΕΙΣ!». Η τρίτη βάρκα ήδη προσέγγιζε και πριν προλάβουν να βγούν οι νέες αφίξεις, αυτός ήδη είχε πηδήξει μέσα. Κανείς δεν τόλμησε να φέρει αντίρρηση. Έφυγαν στις 8:20.

Η βάρκα κοπανιόταν πάνω στα κύματα γέρνοντας πότε δεξιά, πότε αριστερά, τα νερά έλουζαν θριαμβευτικά τους επιβάτες που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να προστατεύσουν και να προστατευθούν, μα εκείνος – ατάραχος – έρριχνε ματιές με νόημα στον ξυπόλητο καπετάνιο κάνοντάς του αδιόρατα νοήματα δείχνοντάς του το ρολόι. Ας κόντευε να διαλυθεί το καρυδότσουφλο στα εξ ων συνετέθη, μπορούσε το σκασμένο να πάει πιο γρήγορα; Μπορούσε να πετάξει; Ούτε που τον ένοιαζε το πώς θα φτάσει. Φτάνει να έφτανε έγκαιρα. Ας ήταν και με υποβρύχιο! Κι αυτή η @#$% η ακτή ούτε που φαινόταν στον ορίζοντα, κι αυτοί οι δείκτες καταβρόχθιζαν τα λεπτά γρηγορότερα κι απ’ότι τα μονοθέσια κατάπιναν τα χιλιόμετρα στο Γκραν Πρί της Μαλαισίας…

(***) "The Beautiful Beast"



συνεχίζεται...

 

[dim kyr]

Κλασσικέ Ελληνα..... παρακάμπτουμε σειρές, λίστες, αξιοκρατεία κλπ ε? τζαναπέτη Λοιπόν για πες μας,.... τι ακολουθεί μετα?

 

[babaduma]

Κλασσικέ Ελληνα..... παρακάμπτουμε σειρές, λίστες, αξιοκρατεία κλπ ε? τζαναπέτη Λοιπόν για πες μας,.... τι ακολουθεί μετα?

Κι όμως! Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι αυτό που εννοείς. Για να φτάσω σ' εκείνο το σημείο καταλαβαίνεις πώς ήμουν: κόντευα να εκραγώ. Κι αν δεν είχα την πίεση του χρόνου, λίγο θα μ' ένοιαζε. Η συνέχεια, το ίδιο συναρπαστική ελπίζω, θυμίζει αλήστου μνήμης δικές σου ανάλογες καταστάσεις. À Bientôt!

 

[babaduma]

... συνέχεια


Επιτέλους η ακτή φάνηκε. Κι ύστερα το λιμάνι. Νέες σκέψεις τώρα, νέα αγωνία. Θα’ταν εκεί ο Jeff; Θα προλάβαιναν το φέρρυ; Αν τους τύχαινε κάτι στο δρόμο; Τις έδιωξε γρήγορα απ’ το μυαλό του κι έσπευσε ν’ αποβιβαστεί από τους πρώτους. Να και ο Jeff – ιδρωμένος, ανήσυχος στην αρχή, με στεναγμό ανακούφισης στη συνέχεια – και με μια πλαστική σακκούλα στο χέρι. Νερά. Παγωμένα.

«Τι έγινε; Γιατί άργησες;» «Πού να σου εξηγώ τώρα φίλε μου» σκέφτηκε. Του εξήγησε ωστόσο – καθώς όδευαν προς το αυτοκίνητο. Το κρίσιμο ερώτημα: «Θα προλάβουμε;». «Don’t worry my friend. We have time». Είχαν χρόνο… «Μωρ’ εσύ μπορεί να το λες, εγώ γιατί δεν το πιστεύω; Μακάρι να’χα τη σιγουριά σου» θα μπορούσε να του απαντήσει αλλά δεν ήθελε να τον αγχώσει γι αυτό αρκέστηκε να ψελλίσει ένα απλό «ΟΚ».

Καβάλησαν τη Ντόλυ και ξεχύθηκαν. Τρόπος του λέγειν. Κίνηση θανατηφόρα και φανάρια κάθε 200 μέτρα. Δεν ξεκίνησαν καλά. Έρριχνε κλεφτές ματιές στον Jeff και προσπαθούσε να μπει μες στο μυαλό του. Εκείνος, προφανώς, άλλα σκεφτόταν άλλα έλεγε. Τον ρωτούσε για τα νησιά, για το ξενοδοχείο, πώς πέρασε, το γνωστό και σωστό επαγγελματικό ενδιαφέρον που μπορεί και να μην ήταν μόνο τέτοιο. Οι απαντήσεις σύντομες, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, δεν ήταν ώρα για αναλύσεις, δεν ήθελε και να του αποσπάσει πολύ την προσοχή απ’ τον αντικειμενικό σκοπό…. Που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε ν’ απέχει όσο ο Α του Κενταύρου.

Η μεγάλη πράσινη ταμπέλα του αυτοκινητόδρομου έδειχνε ευθεία για Kuala Terengganu αλλά ο Jeff έστριψε δεξιά! Τον κοίταξε ερωτηματικά. «Θ’ ακολουθήσουμε έναν παράλληλο δρόμο, στενότερο, που περνάει μέσα απ’ τα χωριά, λίγο πιο σύντομο και με λιγότερη κίνηση. Ας είναι – αν έτσι λέει αυτός, κάτι παραπάνω θα ξέρει. Ίσως χαζεύοντας και τα χωριά να ξεχνιόταν και λιγάκι…

Εμένα μου λες! Το μπλέ ταμπελάκι έδειχνε 64km και η ώρα ήταν ήδη 9:30. Οριακά. Αν καθυστερούσαν λίγο και στην πόλη… Κι ο Jeff ήταν η επιτομή της νομιμότητας στην οδήγηση! Τηρούσε τα όρια ταχύτητας, δεν έκανε προσπεράσεις, δεν έτρεχε ούτε κάν όταν ο δρόμος ήταν άδειος. Άρχισε να ιδρώνει παρά το τεχνητό πολικό ψύχος του A/C. «Δεν μπορούμε να πάμε λίγο πιο γρήγορα; Δε νομίζω ότι θα προλάβουμε». «Don’t worry my friend. We have time». «Χρόνο έχουμε, κανένα καμτσίκι για την Ντόλυ δεν έχουμε να βοηθήσουμε λίγο την κατάσταση;» δεν τον ρώτησε. Ωστόσο, ο Jeff πέρασε στην παρανομία: Αύξησε την ταχύτητα στα 100 όπου μπορούσε και έκανε και 4 προσπεράσεις! Θα’χε πολλά να διηγηθεί το βράδυ στη γυναίκα του και στα δύο του παιδιά για κείνον τον ριψοκίνδυνο τρελλο-έλληνα…

10:10. Άλλα 12km. O Jeff μιλούσε στο κινητό. Ήρεμος στην αρχή, αγχωμένος μετά. Ένα, δύο, τρία τηλεφωνήματα. Προσπαθούσε να επικοινωνήσει με το πρακτορείο, το λιμάνι. Το φέρρυ θα έφευγε κανονικά. Δεν μπορούσε να περιμένει, ήταν γεμάτο. Κι αυτός ούτε εισιτήριο δεν είχε ακόμη…

10:20. Έφταναν στην πόλη. Κίνηση, φανάρια, τα γνωστά. Και τηλεφωνήματα. Συνεχώς. Μάλλον δε θα προλάβουν. 10:25. Τα τηλεφωνήματα σταματούν. Μέχρι τότε παρακολουθούσε σιωπηλός. Τώρα ακούει «Το φέρρυ έφυγε!». «Μα, καλά πώς; Αφού έχει 5 λεπτά ακόμη!» «Έτσι μου είπαν, ότι έφυγε…» «Πόση ώρα θέλουμε μέχρι το λιμάνι;» «Καμμιά δεκαριά λεπτά ακόμη» «@#$% Για 5 @#$% λεπτά! Θ’ αναγκαστώ να περιμένω 5 @#$% ώρες μέχρι το επόμενο! @#$% την Κίνα μου και τη @#$% Ίρμα!».

10:35. Φτάνουν στην είσοδο του λιμανιού. Κάτι λέει ο Jeff απ’ το ανοικτό παράθυρο, η μπάρα σηκώνεται, μπαίνουν μέσα. Πριν προλάβουν να βγούν απ’ το αμάξι, τους πλησιάζουν δύο ένστολοι στα λευκά, λιμενικοί, ο ένας κρατάει το εισιτήριο στο χέρι, ο άλλος βουτάει τη χωροφύλλη και λέει «Follow me! The ship is waiting for you!». ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ! Το πλοίο τον περίμενε! Μπράβο στον Jeff, μπράβο στους λιμενικούς, μπράβο στη Μαλαισία! Πώς να μην τους συμπαθήσεις αυτούς τους ανθρώπους;

Με το που σάλταρε μέσα, το «δελφίνι» ξεκίνησε. Δεν είναι ειρωνικός ο χαρακτηρισμός. Σαν τα ελληνικά «δελφίνια» ήταν. Γρήγορο, άνετο, πρώτη & δεύτερη θέση, φούλ A/C και ο Τζάκι Τσάν να βαράει κόσμο αβέρτα στο DVD. Και ανοικτό κατάστρωμα επάνω, με καθίσματα. Για τους θεριακλήδες. Ε, μετά τόση κωλοπιλάλα, το απόλαυσε. Μπορούσε να ηρεμήσει. Τέλος οι αγωνίες. Τέλος;;; Η θεά Τύχη δεν είχε τελειώσει τις πλάκες μαζί του αλλά αυτός δεν το ήξερε. Προς το παρόν, έκλεισε τα μάτια (μιας και δεν είχε τίποτα να δει στην ανοιχτή θάλασσα) κι άφησε τον ήλιο να του ζεσταίνει το πρόσωπο και το αεράκι να τον δροσίζει. Ίσως και να λαγοκοιμήθηκε λιγάκι…

Όταν τα ξανάνοιξε ήταν ώρα ν’ αναλάβει δράση η φωτογραφική μηχανή. Πλησίαζαν στην κεντρική σκάλα του Redang.











Όταν έδεσαν, ζαβλακωμένος ακόμη από τον ήλιο, ζεύτηκε κι ακολούθησε τους πολλούς στην έξοδο. Δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσοι ήταν. Φορτωμένοι με τις βαριές Samsonite και άλλες ανάλογες, ασπροκώληδες που έκαναν μετακόμιση. Καμμιά εκατοστή μέτρα η τσιμεντένια σκάλα, οδηγούσε σε 2-3 μικρά οικήματα, το ένα εμπορικό, το άλλα κλειστό, έμοιαζε κυβερνητικό, δρόμος άσφαλτος (!) και μια ταμπέλα που έλεγε “Berjaya 3”. Τι γίνεται ρε παιδιά; Άλλα έλεγαν οι πληροφορίες: Ούτε δρόμος, ούτε αυτοκίνητα. Κι εκείνη την ώρα έφτασε κι ένα θηριώδες πούλμαν που άρχισε να φορτώνει το πλήθος. Γύρω-γύρω βουνά και παραλία πουθενά! Ο Jeff δεν του είχε πει για κάτι τέτοιο. Τι γύρευε αυτός εκεί; Κάτι δεν πήγαινε καλά. Άρχισε να ρωτάει από δω κι από κει, είτε τον αγνοούσαν, είτε δεν του έδιναν ικανοποιητικές απαντήσεις. Τα βανάκια έφευγαν, ο κόσμος λιγόστευε, αλλά το «δελφίνι» δεν είχε φύγει ακόμη. Έτρεξε ασθμαίνων πίσω να το προλάβει, ίσως εκεί του εξηγούσαν.

Και του εξήγησαν: «Μπες γρήγορα μέσα στο άλλο, το ανοικτό φέρρυ, τελευταίος είσαι, πες στον καπετάνιο πού θες να βγείς, εμείς γυρίζουμε πίσω!» Τότε έλαμψε η λογική και η αλήθεια και όλα ξεκαθάρισαν. Το μεγάλο σκάφος δεν μπορούσε να προσεγγίσει τις άλλες ακτές λόγω αβαθών. Αυτό μπορούσε μόνο να γίνει με το τοπικό “delivery” φέρρυ κι αυτό όχι παντού, αν χριεαζόταν, ερχόταν βαρκούλα και παραλάμβανε τον κόσμο απ’ τ’ ανοικτά.



(το τοπικό «delivery»)

Έχοντας καρα-τσεκάρει με τον καπετάνιο ότι – επιτέλους – θα έφτανε στον προορισμό του κι ασφαλίσει τις αποσκευές από το νερό που έμπαινε απ’ τα πλαϊνά, χάζευε το εντυπωσιακά – ομολογουμένως – καταπράσινο νησί με τις απομονωμένες παραλίες, άλλες με στοιχειώδη κι άλλες με πολυτελέστερα “resorts”, προσβάσιμες μόνο απ’ αυτό το φέρρυ μέχρις ενός σημείου και από μικρότερες βάρκες – ταξί μέχρι έξω. Μέσα από τόσο πυκνή βλάστηση σίγουρα κανείς δε θα επιχειρούσε να τις προσεγγίσει από ξηράς.



(Mozana)



(Kalong)



(Στ’ ανοιχτά της Kalong, ένα από τα σημεία που γίνονται εξορμήσεις για snorkeling)




(Bahtera)



(Laguna από μακρυά)



(… κι από κοντά)

Τρείς επιβάτες είχαν μείνει όλοι κι άλοι στο πλοίο, ένας τους αυτός, όταν φάνηκε η μεγάλη παραλία. Το τρακτέρ για τη μεταφορά των αποσκευών στο Coral Redang island Resort περίμενε ήδη στην ακτή. Το τρέξιμο είχε λάβει τέλος οριστικά. Όλη αυτή η υπέροχη ακτή θα ήταν δική του για τις επόμενες δύο μέρες.



Και όχι μόνον η ακτή… Αλλ’ αυτό είναι μια άλλη ιστορία, του Κεφαλαίου 11.

 

[NTINA]

Χαλάλι η οδύσσεια!
Απ ότι βλέπω αποζημιώθηκες και μάλιστα με το παραπάνω

 

[GTS]

Στην αναμονή κι εγώ για Redang....

 

[silversurfer]

Τι απέγινε εκείνη η Redang ???

 

[babaduma]

Τι απέγινε εκείνη η Redang ???

Μωρέ η Redang μια χαρά είναι, αλλά πέρασαν 4+ χρόνια από τότε, έχει νόημα - ενδιαφέρει κανέναν (εκτός από σένα ) να "αναστήσω" αυτήν την ιστορία;

 

[mariath]

Μωρέ η Redang μια χαρά είναι, αλλά πέρασαν 4+ χρόνια από τότε, έχει νόημα - ενδιαφέρει κανέναν (εκτός από σένα ) να "αναστήσω" αυτήν την ιστορία;

ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ !!! (Ναι φωνάζω!)