-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.850
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Εγώ έχω τον "Southeast asia on a shoestring" του Lonely Planet, έκδοση του 2004. Αν σ' ενδιαφέρουν οι οδηγοί του, μπορείς να παραγγείλεις από δώ:Και κάτι τελευταίο...Γνωρίζετε μήπως κανέναν ταξιδιωτικό οδηγό στα ελληνικά για Καμποτζη, Μαλαισία και Βιετνάμ και από που μπορώ να τους παραγγείλω (ή έστω και στα αγγλικά)? Ευχαριστώ για πάντως για τις πληροφορίες
Lonely Planet Guidebooks
Έχει έκπτωση 30% !
xenos
Member
- Μηνύματα
- 2.414
- Likes
- 804
- Επόμενο Ταξίδι
- Ν.Α Ασια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Bανουατου/Tαιλανδη
babadum,μετα απο παρα πολυ καιρο αξιωθηκα να συνεχισω να διαβαζω τα κειμενα σου μονοκοπανιας,(μουβγαλες το λαδι
)
Αλλα θεωρω οτι εισαι πολυ κατατοπιστικος και αντικειμενικος!!!
Ωραιες φωτογραφιες και βιντεο.!!!
Συνεχισε το στορυ....
)Αλλα θεωρω οτι εισαι πολυ κατατοπιστικος και αντικειμενικος!!!
Ωραιες φωτογραφιες και βιντεο.!!!
Συνεχισε το στορυ....
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.850
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Ευχαριστώ για τα σχόλια.babadum,μετα απο παρα πολυ καιρο αξιωθηκα να συνεχισω να διαβαζω τα κειμενα σου μονοκοπανιας,(μουβγαλες το λαδι
Αλλα θεωρω οτι εισαι πολυ κατατοπιστικος και αντικειμενικος!!!
Ωραιες φωτογραφιες και βιντεο.!!!
Συνεχισε το στορυ....
Υπομονή, μόνο ... 5-6 κεφάλαια μείνανε ακόμη!
Τώρα που η επιλογή πληρώματος για τη γαλέρα έχει δρομολογηθεί, μπορεί ο καπετάνιος ν' ασχοληθεί και λίγο με τ' απομνημονεύματά του. Η συνέχεια δε θ' αργήσει...
renata
Member
- Μηνύματα
- 5.544
- Likes
- 1.967
- Επόμενο Ταξίδι
- μαλαισία
baba γραφε γιατί χανόμαστε!!
το καλοκαιράκι ήρθε και που κέφι για να γράφεις τότε...άσε που σε λίγο θα έχομε νέα επικείμενη ιστορία!
το καλοκαιράκι ήρθε και που κέφι για να γράφεις τότε...άσε που σε λίγο θα έχομε νέα επικείμενη ιστορία!
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.850
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Κεφάλαιο 9: Νησιά Perhentian (Γ' Μέρος)
6.8.2009: Perhentian Kecil
Η μέρα σήμερα έλεγε Perhentian Kecil. Οι γραφές σημείωναν ότι η μεγάλη του παραλία (η ανατολική – γιατί η δυτική είναι ένα μαύρο χάλι, μόλυνση, βρωμιά, τα γνωστά) συγκεντρώνει τις προτιμήσεις των backpackers με οικονομικώτερα καταλύματα και χαλαρώτερη διάθεση. Οψόμεθα…
Το ταξί απ’ το ξενοδοχείο μας προς οποιαδήποτε κατεύθυνση κόστιζε ένα ευρώ παραπάνω – άσε που δεν είχε κιόλας – οπότε, μετά το γνωστό πια άνοστο πρωινό, πήρα τον εξοπλισμό εκστρατείας και κίνησα για το Flora Bay που έβλεπα αρκετή κίνηση.
… η οποία, όμως, οφειλόταν στις βάρκες που φεύγανε με γκρουπάκια για snorkeling και diving και, σήμερα, δεν θα είχα την ίδια τύχη με χθες να με πάρουν μαζί τους – άλλη κατεύθυνση. Τι κάνουμε; Διαπραγματεύσεις. Ρωτάς εδώ, γιόκ. Ρωτάς εκεί, γιόκ. Κανείς, όλοι φύγανε. Γμτ, με τα πόδια μέχρι Abdul και αναζήτηση εκεί? Ίδρωνα και μόνο με τη σκέψη… Τελευταία απόπειρα με μια κοπελίτσα που έδειχνε κάποιο ενδιαφέρον – οι άλλοι απλώς με «γράφανε». Επιτυχής – εν μέρει – έπρεπε να περιμένω κάπου μισή ώρα να ειδιποιήσει τον πατέρα της να’ρθει απ’το χωριό των ψαράδων. Μπορούσα να κάνω κι αλλιώς; Μαζί κι ένα ζευγάρι ξανθών – γι αυτό θα’ρχόταν, 3 επιβάτες, σιγά μην έρθει μόνο για τον ένα – εκτός κι αν πλήρωνε για 3.
Συμπαθέστατος ο πατήρ, είχε και τον Βενιαμίν του μαζί, πέμπτος στη σειρά – ζωή να’χουν. Επιβίωση; Ψάρεμα και τουρισμός. Δύσκολοι καιροί… Φτάσαμε γρήγορα και χωρίς πολλές αναταράξεις. Δώσαμε ραντεβού στις 3 η ώρα – στο σημείο αποβίβασης – για την επιστροφή. Ήταν ήδη 11.
Η ακτή ήταν όπως περίμενα και όπως την περιέγραφαν. Παλίρροια – ευτυχώς – και η βάρκα βγήκε μέχρι έξω. Τα διάφορα μπανγκαλόουζ σαφώς υποδεέστερα της αντίστοιχης του Besar, ένα «εμπορικό», καναδυό εστιατόρια-φαστφουντάδικα και ομπρέλες. Ομπρέλες πολλές, πολύχρωμες, αλλά με ελάχιστους να απολαμβάνουν τον ίσκιο τους. Το γιατί το διαπίστωσα αργότερα: 10 ρίνγκιτ το παρκάρισμα – και χωρίς ξαπλώστρα παρακαλώ! Έπιασα δέντρο…
(Κολλάζ 2 φωτογραφιών)
Κάτι φωνακλάδες Ιταλοί ασχολούνταν με αθλοπαιδιές εντός θαλάσσης, κάποιοι άλλοι κολυμπούσαν παραδίπλα. Ωραία θάλασσα, άμμος, αρκετά βαθειά (τώρα στην παλίρροια), ψαράκια που μοιάζαν μουρμουράκια.
Στην άκρη της ακτής η σκάλα. Τσιμεντένια, για μεγαλύτερα σκάφη, και δίπλα βράχια. Μάζεψα την προίκα μου και τράβηξα κατά κεί. Στο τέλος της σειράς των καταλυμάτων ένα diving center και το Bubu Resort (εκεί που πήγαιναν οι Γάλλοι την πρώτη μέρα). Αξιοπρεπές φαινόταν, ίσως το καλύτερο της ακτής αλλά με ένα μεγάλο μείον: Ανάμεσα στις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες του και τη θάλασσα μεσολαβούσε ένα «κάτι σαν κανάλι, κάτι σαν λιμνούλα» που το δημιουργούσαν τα λύματα. Όχι και ότι καλύτερο…
(Θέα από την άκρη της ακτής)
Στα βράχια είχε ενδιαφέρον. Πάνω από τη σκάλα έβλεπες χιλιάδες ψάρια διαφόρων ειδών να παίρνουν το μπάνιο τους. Αποφάσισα να τους κάνω παρέα. Με υποδέχτηκαν με ενουσιασμό. Όλα έσπευδαν να συστηθούν τσιμπώντας μου τα πόδια. Πλάκα είχε.
(Διάφανα τυρκουάζ νερά)
Σύντομα έχαναν το ενδιαφέρον τους αλλά εγώ δεν το ήθελα κάτι τέτοιο. Άρχισα να σκαλίζω την άμμο. Επέστρεψαν αναζητώντας τροφή. Ομολογουμένως ήταν ο πιο πλούσιος βυθός που είχα αντικρύσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στην περιοχή. Όχι τυχαία, σε λίγο κατέφθασε κι ένα σκάφος με μια ομάδα αρχάριων βουτηχτάδων για να κάνουν εκπαίδευση. Όλοι τους της κίτρινης φυλής. Χάζεψα λίγο, κολύμπησα μακρύτερα μπας και δω τίποτα πιο ενδιαφέρον, επέστρεψα, αυτοί εκεί. Τα μάζεψα – τα ψάρια είχαν άλλο κοινό ν’ ασχοληθεί μαζί τους. Χαλαρά κατευθύνθηκα προς τα εστιατόρια. Το πρωινό ήταν στοιχειώδες και πεινούσα.
Δεν ήταν και η επιτομή του γκουρμέ. Το κλασσικό προκάτ μενού της περιοχής – χωρίς canai – με ωραίες φωτογραφίες αλλά στην πράξη… Και οι θαμώνες νεαρόκοσμος που τσάκιζε χάμπουργκερς. Την διέπραξα την ιεροσυλία και παρήγγειλα κάτι ανάλογο – θεωρώντας ότι λόγω κατανάλωσης είχα λιγότερες πιθανότητες να βρεθώ σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Όταν είχα αρχίσει να απελπίζομαι, η παραγγελία μου κατέφθασε – 20 λεπτά πριν το ραντεβού. Πάντως, απ’ το πρωινό καλύτερο ήταν – ή πεινούσα περισσότερο.
Ο καπετάνιος αργούσε… Είχε πάει 3:30 κι ακόμη άφαντος. Άρχισα να κόβω βόλτες με την ελπίδα να με αναγνωρίσει γιατί εγώ αποκλειόταν. Όντως, με εντόπισε. «Πού είναι οι άλλοι;» «Ποιοι άλλοι;» «Οι φίλοι σου» «Δεν ήταν φίλοι μου» «Δε θα’ρθουν;» «Πού να ξέρω; Δεν δήλωσαν κάτι τέτοιο. Μαζί συνεννοηθήκαμε» «Α, μόνο εσένα δεν μπορώ» «Τι θα πει δεν μπορεις. Αφού συμφωνήσαμε» «Συμφωνήσαμε για όλους» «Μα, εκείνοι δεν είπαν τίποτα, μόνο μαζί μιλήσαμε» «Μόνο με σένα δεν μπορώ» «Και τι θα κάνεις; Θα γυρίσεις πίσω; Τη μισή διαδρομή την έχεις κάνει ήδη. Άκου, θα κάνουμε μια βόλτα ακόμη και θα ρεφάρεις το ναύλο» «Και πού θα πάμε;» «Turtle beach» «Α, όχι, εκεί δεν πάω» «Και γιατί παρακαλώ;» «Απαγορεύεται. Αν με πιάσουν θα με κλείσουν φυλακή» «Μα καλά, άλλοι φίλοι μου πώς πήγαν;» «Δεν ξέρω πώς πήγαν, εγώ ξέρω πως απαγορεύεται. Αν θέλεις, μόνο από μακρυά και μόνο μέσα από τη βάρκα, δε θα βουτήξεις» «Ε, αν δε βουτήξω, τι σκ… να το κάνω; Τέλος πάντων, αφού δεν γίνεται, πάμε πίσω» «Οι άλλοι πού είναι; Δε θα’ρθουν;» Δεν άντεχα ξανά το διάλογο. Ήξερα τι ήθελε: «ΟΚ, θα σου δώσω κάτι παραπάνω, δώρο για τα παιδάκια σου». Αυτό περίμενε…
Είτε περάσαμε μακρυά απ’ την Turtle Beach είτε όχι, έν και το αυτόν. Φτάσαμε πίσω στη Flora, τσίμπησε ένα πενηντάρι αντί για εικοσιπέντε (ήταν κι η έξτρα βόλτα), το φχαριστήθηκε, με προσκάλεσε και στο βραδυνό μπάρμπεκιου (με ψάρια) της οικογένειας δίπλα στο κύμα – και μόνο γι αυτό (αν ήξερα) θα του’δινα τα τριπλά. Γιατί ειδικά σήμερα το μπάρμπεκιου δεν ήξερα – ίσως λόγω της πανσελήνου. Ανανεώσαμε το ραντεβού γι αργότερα. Τα ξύλα ήδη είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται στην αμμουδιά…
Είχα χρόνο και για ξεκούραση και για να ετοιμάσω τα πράγματα για την αυριανή αναχώρηση. Τουλάχιστον το τελευταίο βράδυ στα νησιά προδιαγράφονταν περισσότερο ενδιαφέρον…
Νύχτωσε…
Η φωτιά αναμμένη, φιγούρες κινούνταν γύρω της, κόσμος τραβούσε για το εστιατόριο του ξενοδοχείου. Ο δικός μου δρόμος ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έλεγξα τον στρατό των τίγρεων, ετοιμοπόλεμες όλες, τα αναψυκτικά επίσης, και ξεκίνησα.
Με υποδέχτηκαν με πλατειά χαμόγελα και μού’δειξαν την καρέκλα στην κορυφή του τραπεζιού – το τιμώμενο πρόσωπο. Προτίμησα μιαν άλλη ανάμεσα στα πιτσιρίκια που δεν έκρυβαν την περιέργειά τους για τον ασπρουλιάρη που τους έκανε την τιμή αλλά και τη χαρά τους για το απροσδόκητο γεγονός. Παράλληλα, προσπαθούσαν να πουν, αν ήταν δυνατόν, όλες μαζί τις αγγλικές λέξεις που γνώριζαν αλλά και να μου μάθουν κάποιες δικές τους. Πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα, ανεπιτήδευτοι άνθρωποι, που προσπαθούσαν να κάνουν το καλύτερο για τον καλεσμένο τους, με διακριτική περιέργεια για τη χώρα καταγωγής του αλλά και κανένα πρόβλημα στο να μοιραστούν στιγμές της καθημερινότητάς τους μ’ έναν ξένο.
Το μενού απλό: ψάρια και ρύζι – χρειαζόταν τίποτ’ άλλο? Εξαιρετικό. Τα αναψυκτικά τιμήθηκαν απ’ τα παιδιά και τις γυναίκες, οι άνδρες ήπιαν μπύρα. Πραγματικά απόλαυσα την παρέα και την φιλοξενία αυτών των απλοϊκών ανθρώπων και ούτε κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα. Δεν την έκανα αρμένικη τη βίζιτα γιατί ήξερα ότι ήταν κουρασμένοι και την επαύριον θα ήταν και πάλι στο πόδι απ’ το ξημέρωμα. Τους ευχαρίστησα και τους αποχαιρέτησα.
Ο τελευταίος τίγρης αναπαύθηκε στη μηχανή μου καθώς αποθανάτιζα το μεγαλείο της πανσελήνου…
Η τελευταία νύχτα στα Perhentian ήταν η καλύτερη. Πώς θα ήταν άραγε η επόμενη στο Redang;
6.8.2009: Perhentian Kecil
Η μέρα σήμερα έλεγε Perhentian Kecil. Οι γραφές σημείωναν ότι η μεγάλη του παραλία (η ανατολική – γιατί η δυτική είναι ένα μαύρο χάλι, μόλυνση, βρωμιά, τα γνωστά) συγκεντρώνει τις προτιμήσεις των backpackers με οικονομικώτερα καταλύματα και χαλαρώτερη διάθεση. Οψόμεθα…
Το ταξί απ’ το ξενοδοχείο μας προς οποιαδήποτε κατεύθυνση κόστιζε ένα ευρώ παραπάνω – άσε που δεν είχε κιόλας – οπότε, μετά το γνωστό πια άνοστο πρωινό, πήρα τον εξοπλισμό εκστρατείας και κίνησα για το Flora Bay που έβλεπα αρκετή κίνηση.
… η οποία, όμως, οφειλόταν στις βάρκες που φεύγανε με γκρουπάκια για snorkeling και diving και, σήμερα, δεν θα είχα την ίδια τύχη με χθες να με πάρουν μαζί τους – άλλη κατεύθυνση. Τι κάνουμε; Διαπραγματεύσεις. Ρωτάς εδώ, γιόκ. Ρωτάς εκεί, γιόκ. Κανείς, όλοι φύγανε. Γμτ, με τα πόδια μέχρι Abdul και αναζήτηση εκεί? Ίδρωνα και μόνο με τη σκέψη… Τελευταία απόπειρα με μια κοπελίτσα που έδειχνε κάποιο ενδιαφέρον – οι άλλοι απλώς με «γράφανε». Επιτυχής – εν μέρει – έπρεπε να περιμένω κάπου μισή ώρα να ειδιποιήσει τον πατέρα της να’ρθει απ’το χωριό των ψαράδων. Μπορούσα να κάνω κι αλλιώς; Μαζί κι ένα ζευγάρι ξανθών – γι αυτό θα’ρχόταν, 3 επιβάτες, σιγά μην έρθει μόνο για τον ένα – εκτός κι αν πλήρωνε για 3.
Συμπαθέστατος ο πατήρ, είχε και τον Βενιαμίν του μαζί, πέμπτος στη σειρά – ζωή να’χουν. Επιβίωση; Ψάρεμα και τουρισμός. Δύσκολοι καιροί… Φτάσαμε γρήγορα και χωρίς πολλές αναταράξεις. Δώσαμε ραντεβού στις 3 η ώρα – στο σημείο αποβίβασης – για την επιστροφή. Ήταν ήδη 11.
Η ακτή ήταν όπως περίμενα και όπως την περιέγραφαν. Παλίρροια – ευτυχώς – και η βάρκα βγήκε μέχρι έξω. Τα διάφορα μπανγκαλόουζ σαφώς υποδεέστερα της αντίστοιχης του Besar, ένα «εμπορικό», καναδυό εστιατόρια-φαστφουντάδικα και ομπρέλες. Ομπρέλες πολλές, πολύχρωμες, αλλά με ελάχιστους να απολαμβάνουν τον ίσκιο τους. Το γιατί το διαπίστωσα αργότερα: 10 ρίνγκιτ το παρκάρισμα – και χωρίς ξαπλώστρα παρακαλώ! Έπιασα δέντρο…
(Κολλάζ 2 φωτογραφιών)
Κάτι φωνακλάδες Ιταλοί ασχολούνταν με αθλοπαιδιές εντός θαλάσσης, κάποιοι άλλοι κολυμπούσαν παραδίπλα. Ωραία θάλασσα, άμμος, αρκετά βαθειά (τώρα στην παλίρροια), ψαράκια που μοιάζαν μουρμουράκια.
Στην άκρη της ακτής η σκάλα. Τσιμεντένια, για μεγαλύτερα σκάφη, και δίπλα βράχια. Μάζεψα την προίκα μου και τράβηξα κατά κεί. Στο τέλος της σειράς των καταλυμάτων ένα diving center και το Bubu Resort (εκεί που πήγαιναν οι Γάλλοι την πρώτη μέρα). Αξιοπρεπές φαινόταν, ίσως το καλύτερο της ακτής αλλά με ένα μεγάλο μείον: Ανάμεσα στις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες του και τη θάλασσα μεσολαβούσε ένα «κάτι σαν κανάλι, κάτι σαν λιμνούλα» που το δημιουργούσαν τα λύματα. Όχι και ότι καλύτερο…
(Θέα από την άκρη της ακτής)
Στα βράχια είχε ενδιαφέρον. Πάνω από τη σκάλα έβλεπες χιλιάδες ψάρια διαφόρων ειδών να παίρνουν το μπάνιο τους. Αποφάσισα να τους κάνω παρέα. Με υποδέχτηκαν με ενουσιασμό. Όλα έσπευδαν να συστηθούν τσιμπώντας μου τα πόδια. Πλάκα είχε.
(Διάφανα τυρκουάζ νερά)
Σύντομα έχαναν το ενδιαφέρον τους αλλά εγώ δεν το ήθελα κάτι τέτοιο. Άρχισα να σκαλίζω την άμμο. Επέστρεψαν αναζητώντας τροφή. Ομολογουμένως ήταν ο πιο πλούσιος βυθός που είχα αντικρύσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στην περιοχή. Όχι τυχαία, σε λίγο κατέφθασε κι ένα σκάφος με μια ομάδα αρχάριων βουτηχτάδων για να κάνουν εκπαίδευση. Όλοι τους της κίτρινης φυλής. Χάζεψα λίγο, κολύμπησα μακρύτερα μπας και δω τίποτα πιο ενδιαφέρον, επέστρεψα, αυτοί εκεί. Τα μάζεψα – τα ψάρια είχαν άλλο κοινό ν’ ασχοληθεί μαζί τους. Χαλαρά κατευθύνθηκα προς τα εστιατόρια. Το πρωινό ήταν στοιχειώδες και πεινούσα.
Δεν ήταν και η επιτομή του γκουρμέ. Το κλασσικό προκάτ μενού της περιοχής – χωρίς canai – με ωραίες φωτογραφίες αλλά στην πράξη… Και οι θαμώνες νεαρόκοσμος που τσάκιζε χάμπουργκερς. Την διέπραξα την ιεροσυλία και παρήγγειλα κάτι ανάλογο – θεωρώντας ότι λόγω κατανάλωσης είχα λιγότερες πιθανότητες να βρεθώ σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Όταν είχα αρχίσει να απελπίζομαι, η παραγγελία μου κατέφθασε – 20 λεπτά πριν το ραντεβού. Πάντως, απ’ το πρωινό καλύτερο ήταν – ή πεινούσα περισσότερο.
Ο καπετάνιος αργούσε… Είχε πάει 3:30 κι ακόμη άφαντος. Άρχισα να κόβω βόλτες με την ελπίδα να με αναγνωρίσει γιατί εγώ αποκλειόταν. Όντως, με εντόπισε. «Πού είναι οι άλλοι;» «Ποιοι άλλοι;» «Οι φίλοι σου» «Δεν ήταν φίλοι μου» «Δε θα’ρθουν;» «Πού να ξέρω; Δεν δήλωσαν κάτι τέτοιο. Μαζί συνεννοηθήκαμε» «Α, μόνο εσένα δεν μπορώ» «Τι θα πει δεν μπορεις. Αφού συμφωνήσαμε» «Συμφωνήσαμε για όλους» «Μα, εκείνοι δεν είπαν τίποτα, μόνο μαζί μιλήσαμε» «Μόνο με σένα δεν μπορώ» «Και τι θα κάνεις; Θα γυρίσεις πίσω; Τη μισή διαδρομή την έχεις κάνει ήδη. Άκου, θα κάνουμε μια βόλτα ακόμη και θα ρεφάρεις το ναύλο» «Και πού θα πάμε;» «Turtle beach» «Α, όχι, εκεί δεν πάω» «Και γιατί παρακαλώ;» «Απαγορεύεται. Αν με πιάσουν θα με κλείσουν φυλακή» «Μα καλά, άλλοι φίλοι μου πώς πήγαν;» «Δεν ξέρω πώς πήγαν, εγώ ξέρω πως απαγορεύεται. Αν θέλεις, μόνο από μακρυά και μόνο μέσα από τη βάρκα, δε θα βουτήξεις» «Ε, αν δε βουτήξω, τι σκ… να το κάνω; Τέλος πάντων, αφού δεν γίνεται, πάμε πίσω» «Οι άλλοι πού είναι; Δε θα’ρθουν;» Δεν άντεχα ξανά το διάλογο. Ήξερα τι ήθελε: «ΟΚ, θα σου δώσω κάτι παραπάνω, δώρο για τα παιδάκια σου». Αυτό περίμενε…
Είτε περάσαμε μακρυά απ’ την Turtle Beach είτε όχι, έν και το αυτόν. Φτάσαμε πίσω στη Flora, τσίμπησε ένα πενηντάρι αντί για εικοσιπέντε (ήταν κι η έξτρα βόλτα), το φχαριστήθηκε, με προσκάλεσε και στο βραδυνό μπάρμπεκιου (με ψάρια) της οικογένειας δίπλα στο κύμα – και μόνο γι αυτό (αν ήξερα) θα του’δινα τα τριπλά. Γιατί ειδικά σήμερα το μπάρμπεκιου δεν ήξερα – ίσως λόγω της πανσελήνου. Ανανεώσαμε το ραντεβού γι αργότερα. Τα ξύλα ήδη είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται στην αμμουδιά…
Είχα χρόνο και για ξεκούραση και για να ετοιμάσω τα πράγματα για την αυριανή αναχώρηση. Τουλάχιστον το τελευταίο βράδυ στα νησιά προδιαγράφονταν περισσότερο ενδιαφέρον…
Νύχτωσε…
Η φωτιά αναμμένη, φιγούρες κινούνταν γύρω της, κόσμος τραβούσε για το εστιατόριο του ξενοδοχείου. Ο δικός μου δρόμος ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έλεγξα τον στρατό των τίγρεων, ετοιμοπόλεμες όλες, τα αναψυκτικά επίσης, και ξεκίνησα.
Με υποδέχτηκαν με πλατειά χαμόγελα και μού’δειξαν την καρέκλα στην κορυφή του τραπεζιού – το τιμώμενο πρόσωπο. Προτίμησα μιαν άλλη ανάμεσα στα πιτσιρίκια που δεν έκρυβαν την περιέργειά τους για τον ασπρουλιάρη που τους έκανε την τιμή αλλά και τη χαρά τους για το απροσδόκητο γεγονός. Παράλληλα, προσπαθούσαν να πουν, αν ήταν δυνατόν, όλες μαζί τις αγγλικές λέξεις που γνώριζαν αλλά και να μου μάθουν κάποιες δικές τους. Πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα, ανεπιτήδευτοι άνθρωποι, που προσπαθούσαν να κάνουν το καλύτερο για τον καλεσμένο τους, με διακριτική περιέργεια για τη χώρα καταγωγής του αλλά και κανένα πρόβλημα στο να μοιραστούν στιγμές της καθημερινότητάς τους μ’ έναν ξένο.
Το μενού απλό: ψάρια και ρύζι – χρειαζόταν τίποτ’ άλλο? Εξαιρετικό. Τα αναψυκτικά τιμήθηκαν απ’ τα παιδιά και τις γυναίκες, οι άνδρες ήπιαν μπύρα. Πραγματικά απόλαυσα την παρέα και την φιλοξενία αυτών των απλοϊκών ανθρώπων και ούτε κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα. Δεν την έκανα αρμένικη τη βίζιτα γιατί ήξερα ότι ήταν κουρασμένοι και την επαύριον θα ήταν και πάλι στο πόδι απ’ το ξημέρωμα. Τους ευχαρίστησα και τους αποχαιρέτησα.
Ο τελευταίος τίγρης αναπαύθηκε στη μηχανή μου καθώς αποθανάτιζα το μεγαλείο της πανσελήνου…
Η τελευταία νύχτα στα Perhentian ήταν η καλύτερη. Πώς θα ήταν άραγε η επόμενη στο Redang;
dmdoc
Member
- Μηνύματα
- 1.413
- Likes
- 900
Glad to have you back,Sai Baba 
mariath
Member
- Μηνύματα
- 2.307
- Likes
- 6.643
- Ταξίδι-Όνειρο
- Όλη η Νότια Αμερική
Σαν το μαρτύριο της σταγόνας, αργά και βασανιστικά μας τα γράφεις αλλά έλα που μας αρέσει
go2dbeach
Member
- Μηνύματα
- 6.021
- Likes
- 9.815
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Πως θα ειναι η μερα στο Redang? Αυτο περιμενω να μαθω κι εγω!
Ευχαριστω για τη συνεχεια
NTINA
Member
- Μηνύματα
- 820
- Likes
- 147
- Επόμενο Ταξίδι
- Άγραφα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γουατεμάλα
Μαγική φεγγαράδα φίλε Baba
σε ζηλεύω τρελά που απόλαυσες τη μαγεία της.
σε ζηλεύω τρελά που απόλαυσες τη μαγεία της.
Rebequita
Member
- Μηνύματα
- 408
- Likes
- 159
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru
Δεν θελω να ειμαι ανυπομονη, αλλα ποτε θα ερθει η συνεχεια? Αλλωστε, πρεπει να ολοκληρωθει η ιστορια αυτη πριν φυγεις για τις καλοκαιρινες σου διακοπες, οπου θα πρεπει να ξεκινησεις την καινουρια...
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.850
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Εσύ έχεις ένα καθήκον για αύριο (αν δεν κάνω λάθος), κοίτα να το φέρεις εις πέρας και γω απ' την πλευρά μου ίσως σού'χω δωράκι μέχρι το Σ/Κ.
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
-
-
Ηνωμένο Βασίλειο Την ψυχή μου δίνω / να ’μαι στο Λονδίνο- Τελ. μήνυμα: katkats
-
-
-