Μαλαισία 4 βδομάδες στη Μαλαισία

[babaduma]

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια. Χαίρομαι που - έστω και μέσα απ' αυτές τις γραμμές - ταξιδεύετε και σεις σ' αυτήν την όμορφη χώρα. Next destination: Kota Bharu!

 

[vagantos]

Τι θα γίνει μπρε με κείνη την Κότα;
Κόκκαλα έχει;
( Και με κείνη την Ανουκ τι απέγινε; )

 

[Rebequita]

Τι θα γίνει μπρε με κείνη την Κότα;
Κόκκαλα έχει;
( Και με κείνη την Ανουκ τι απέγινε; )

Δεν ειμαι καρφι... δεσμευτηκε να την δημοσιευσει μεσα στο Σαββατοκυριακο, εχει λιγο χρονο ακομα...

 

[babaduma]

Και με κείνη την Ανουκ τι απέγινε;

Γυναίκες.... γυναίκες! Αν δώσεις βάση σ' αυτά που λένε...

 

[Rebequita]

Αρχικό μήνυμα απο vagantos
Και με κείνη την Ανουκ τι απέγινε

Γυναίκες.... γυναίκες! Αν δώσεις βάση σ' αυτά που λένε...

Aντρες... αντρες!

 

[babaduma]

Κεφάλαιο 8: Kota Bharu

3.8.2009: Kota Bharu




Ξημέρωσε λοιπόν. Αρχή της αντίστροφης μέτρησης για την επιστροφή, άλλο τόσο έμενε. Η μέρα ήταν πολύ γλυκιά, μέσα μου όμως είχα μιαν αδιόρατη θλίψη. Λυπόμουν που άφηνα το νησί, έζησα τόσα πολλά κι όμως είχα την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Πόσα μέρη δεν είχα δεί ακόμη: Sandakan, Tawau, Labuan στο Sabah, Mulu, Sibu, Belaga, Kapit στο Sarawak. Δυό βδομάδες ακόμη δε θα’ταν αρκετές…

Κατέβηκα αργά για πρωινό. Δε βιαζόμουν, η πτήση για KL ήταν λίγο πριν τις 12 και, στη συνέχεια, ανταπόκριση για Kota Bharu, με ώρα άφιξης στις 4-μισυ το απόγευμα. Έφαγα καλά, όλη μέρα στο δρόμο θα’μουνα, αλλά δεν το απόλαυσα. Κάτι μ’ έσφιγγε. Δεν άργησε να σκάσει: Τηλέφωνο από Σαϊγκόν, η φίλη μου Q. (“Νυχτολούλουδο” ελληνιστί) δε τα κατάφερε να ξεφύγει απ’ το εμπόδιο της καραντίνας που είχαν στη δουλειά της και στην οικοδομή της λόγω της γρίππης των χοίρων κι έτσι δε θα βρισκόμασταν στο αεροδρόμιο της KL. Το ψιλο-περίμενα αλλά ήλπιζα. Και κάπως έτσι γράφτηκαν οι τίτλοι του προδιαγεγραμένου τέλους μιας σχέσης που αν έβλεπε κανείς την εξέλιξή της στον κινηματογράφο, θα’χε δίκηο ν’ αναφωνήσει: «Άσε μας ρε φίλε, δε γίνονται αυτά τα πράγματα».

Περιπλανήθηκα λίγο στους δρόμους, έτσι χωρίς σκοπό, χαζεύοντας την καθημερινότητα, μέχρι να’ρθει η ώρα να πάρω το ταξί για το αεροδρόμιο. Τι να κάνουμε, συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες του εξωτερικού, η ζωή συνεχίζεται…

Η ζωή συνεχίστηκε με τη συνήθη ρουτίνα της, τσεκ-ιν, επιβίβαση, απογείωση, προσγείωση και ξανά μια απ’ τα ίδια. Οι γνωστές γιαγιές με τα παπουτσάκια έξω, τις καλτσούλες και τα ταπεράκια με τα τοπικά ντελικατέσσεν, οι όμορφες αεροσυνοδοί, πανέμορφες μες στα λαμπερά κατακόκκινα ταγιεράκια τους κι εμένα να πίνω τσάγια και καφέδες εναλλάξ καθ’ όλη τη διάρκεια των πτήσεων (κάτι πιο δυνατό ήθελα προφανώς αλλά το μόνο που υπήρχε διαθέσιμο ήταν θαμένο στην κοιλιά της «χλωροφύλλης» - ας όψονται οι έλεγχοι των χειραποσκευών).

Εντυπωσιακή στο μέγεθός της η πρωτεύουσα της χώρας από ψηλά, πρώτη φορά την έβλεπα μέρα, κι ακόμη εντυπωσιακότερος ο κάμπος του Kelantan με το ομώνυμο ποτάμι να φιδογυρνά ανάμεσα σε οργωμένα χωράφια, ορυζώνες και φυτείες φοινικοδένδρων. Το αεροδρόμιο, όμως, της τοπικής πρωτεύουσας καθόλου εντυπωσιακό, θλιβερό θα έλεγα. Πιθανόν ένα σχέδιο αναβάθμισής του να είναι στα άμεσα σχέδια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Ας ελπίσουμε ότι η πόλη θα έχει κάτι αξιολογότερο να δείξει…

Ο Jeff ήταν συνεπής στο ραντεβού που είχαμε δώσει online πριν την αναχώρησή μου απ’ την Ελλάδα, ανάμεσα σε άλλους με ανάλογα ταμπελάκια Α4 κρατούσε το δικό του με τ’ όνομά μου γραμένο σ’ αυτό. Νέος άνδρας, αρκετά σωματώδης, μ’ ένα πρόσωπο στρογγυλό και το πιο αραιό μουσάκι που είχα δεί στη ζωή μου, κάτι σαν τους φιλάθλους του Ηρακλή στο Καυταντζόγλειο ένα πράγμα! Φιλικός και ευγενικός με τα κάπως περίεργα Αγγλικά του, οικογενειάρχης με 2 παιδάκια και το μικρό κόκκινο Nissan του, πρώτη φορά έβλεπε Έλληνα και ήθελε να μάθει. Για όλα. Είχε μια γενική εικόνα στο μυαλό του, λίγο μπερδεμένη είναι η αλήθεια. Τα σπόρ ήταν του ιδιαίτερου ενδιαφέροντός του, είχε πάει για σκι στην Ιαπωνία (όπου και σπούδασε κάτι – είπε), ρωτούσε συνέχεια για πίστες στην Ελλάδα, οι απαντήσεις μου μάλλον τον απογοήτευσαν κι έτσι μεταφερθήκαμε στο ποδόσφαιρο. Σε εθνικό επίπεδο τα πήγαινε καλά, ήξερε για το 2004, σε συλλογικό όμως τη χάσαμε λίγο τη μπάλα. Με ρώτησε για τη Ρόμα, τη Γιουβέντους αλλά τίποτα για τους «αιώνιους». Η Μάντσεστερ δεν αναφέρθηκε.

Στο Crystal Lodge έπρεπε να βρίσκομαι πριν τις 6, αλλιώς πάπαλα η κράτηση, φτάσαμε μισή ώρα νωρίτερα. Ανανεώσαμε το ραντεβού με τον Jeff για την επομένη το πρωί για τη μεταφορά μου στην Kuala Besut. Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ο υπάλληλος, που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο μου θύμιζε αρουραίο, μού’κανε νόημα να σκύψω προς το μέρος του πίσω απ’ τον πάγκο και με συνωμοτικό ψιθυριστό ύφος μου δήλωσε: «Σας κάναμε αναβάθμιση στο δωμάτιό σας, κύριε. Σας δίνουμε deluxe αντί για standard δωμάτιο – χωρίς καμμία επιβάρυνση!». «Τι διάολο» σκέφτηκα, «παντού αναβάθμιση μου κάνουν! Έχω τίποτα ιδιαίτερο ή απλώς είναι μια αρκετά συνηθισμένη πρακτική όταν υπάρχουν διαθέσιμα δωμάτια;». Η απορία μου δε λύθηκε μέχρι την αναχώρησή μου από τη χώρα.

Το «αναβαθμισμένο» δωμάτιο βρισκόταν στο ισόγειο, λίγα μέτρα πίσω απ’ τη ρεσεψιόν και ήταν απλώς απαράδεκτο. Κατασκότεινο, με το μοναδικό παράθυρο να βρίσκεται πάνω απ’ το ύψος των ώμων μου και να βλέπει στις ρόδες των αυτοκινήτων ενός πάρκινγκ στην πίσω πλευρά του κτιρίου. Είχε όμως plasma tv! Βγήκα αμέσως όπως μπήκα και κατευθύνθηκα προς τον αρουραίο που έγλυφε κάποιον άλλον πελάτη. Του είπα ότι θα ήθελα να δω το δωμάτιο που μου είχαν κρατήσει αρχικά γιατί μέσα σ’αυτό δεν επρόκειτο να μείνω. Παρά την ειλικρινή του έκπληξη και τις προσπάθειές του να με πείσει δεν τα κατάφερε και με οδήγησε σ’ ένα μικρότερο μεν δωμάτιο (αυτή ήταν η διαφορά – στο μέγεθος) που βρισκόταν, όμως, στον 2ο όροφο, έβλεπε στο δρόμο και ήταν πολύ πιο φωτεινό και ανθρώπινο. Η plasma, plasma ωστόσο κι αυτό ήταν το σημαντικό!

Το δωμάτιο ήταν φούρνος, γι αυτό άναψα αμέσως το A/C και βγήκα να προλάβω να τραβήξω μερικές φωτογραφίες πριν νυχτώσει. Ο ποταμός Kelantan βρισκόταν σε απόσταση μικρότερη των 200 μέτρων και κατευθύνθηκα προς τα κεί. Πολυώροφα κτίρια κτισμένα κατά μήκος της όχθης με το Diamond Puteri να δεσπόζει, με την είσοδό του να βλέπει προς την πόλη, και άλλα μικρότερα ξενοδοχεία ή hostels να βλέπουν το ποτάμι, εναλλασσόμενα με μικρά μαγαζάκια, κάποια ταχυφαγεία με τραπεζάκια έξω, με ελάχιστη πελατεία ωστόσο. Η εικόνα θύμιζε λίγο Miri, αλλά φανερά καλύτερη, με το ποτάμι ποτάμι και λιγότερο προβληματική από πλευράς αισθητικής.





Γύρισα την πλάτη στο ποτάμι και κατευθύνθηκα προς την κεντρική πλατεία Merdeka, την περιοχή με τα ιστορικά κτίρια και μουσεία. Το μουσουλμανικό στοιχείο είναι ιδιαίτερα έντονο εδώ. Οι 2 πολιτείες Kelantan και Terengganu είναι οι πλέον αυστηρές μουσουλμανικές της χώρας.



(Το ισλαμικό μουσείο)



(Η πύλη Sultan Ismail Petra Arch της πλατείας Merdeka)



(Και μουσουλμανικό, και αποικιακό, και μοντέρνο στυλ)



[Istana (= Παλάτι) Jahar]



(Ραντεβού στον οβελίσκο)



(Η καινούργια σκεπαστή αγορά – κλειστή αυτήν την ώρα)



(Και η παλιά – τα μαζεύουν)



(Craft Village)



(Το ρολόι στον κεντρικό πεζόδρομο. Δεξιά και αριστερά χώροι ξεκούρασης – ξεχωριστά οι άντρες, ξεχωριστά οι γυναίκες)



(Κεντρικός εμπορικός δρόμος)



(Κι ένας δεύτερος)



(Το νέο μεγάλο εμπορικό κέντρο με όλες τις επώνυμες φίρμες, υπό κατασκευήν αλλά στα τελειώματα)



(Αλλά και υπαίθριοι πωλητές…)



(… δίπλα στο τζαμί…)



(… με την πλατειούλα μπροστά του να’χει μετατραπεί σε γήπεδο ποδοσφαίρου)





(Με τη δύση του ήλιου, οι δρόμοι καταλαμβάνονται απ’ τους υπαίθριους επιχειρηματίες)

Ωραία, χαλαρή βόλτα, σε μια μικρή πόλη, πολύ πιο ζωντανή από άλλες μεγαλύτερες, με τις περισσότερες γυναίκες να κυκλοφορούν με μαντήλα, καθόλου ντροπαλές ωστόσο, πολλούς άντρες με μουσάκια και τις χαρακτηριστικές μουσουλμάνικες φορεσιές τους. Μια μερούλα θα περνούσε άνετα για τον ταξιδιώτη, ένα stopover ή, για όσους διαθέτουν περισσότερο χρόνο και θέλουν να εμβαθύνουν λιγάκι στην ενδοχώρα, να επισκεφτούν (ή και να μείνουν σε) χωριά που φτιάχνονται τα φημισμένα υφαντά τους, ή ψαροχώρια και κάποιες (όχι και τόσο εντυπωσιακές είν’ η αλήθεια) παραλίες.

Είχα αρχίσει να πεινάω, πολλά μαγαζιά διαφήμιζαν τις Halal λιχουδιές τους, αρκετός κόσμος τις τιμούσε, μαζί τους και ελάχιστοι ξένοι (οι περισσότεροι προτιμούσαν τις ελάχιστες κινέζικες ιδιοκτησίες που σέρβιραν μπύρα), σήμερα όμως δεν ήμουν σε φάση για φολκλόρ, είπα να δοκιμάσω μιαν εκδοχή της Pizza Hut με αισθητικές και γευστικές παρεμβάσεις από την τοπική κουζίνα. Το αποτέλεσμα δεν παρουσίαζε καμμία έκπληξη: Η γνωστή, σταθερή, μέτρια ποιότητα, λύση «ανάγκης» - όπως φαίνεται – όχι μόνο για τα καθ’ ημάς, αλλά και παγκοσμίως. Στο μαγαζί, πάντως, ο νεαρόκοσμος μπαινόβγαινε συνεχώς αλλά και οι γνωστοί ξεπλυμένοι υπήκοοι της γηραιάς Αλβιόνος και των Αντιπόδων μετά των βλασταρίων των.

Περιπλανήθηκα λίγο ακόμη σε σταθμούς λεωφορείων, έπιασα κουβέντα με εργάτες που δούλευαν στους δρόμους, διέσχισα τα υποφωτισμένα στενά αυτού που έμοιαζε να είναι η αγορά της «χονδρικής», οι αρουραίοι αδιαφόρησαν επιδεικτικά για την παρουσία μου και συνέχισαν το τσιμπούσι τους, κάποια στιγμή κατέληξα σ’ ένα μισο-ύποπτο (εξωτερικά) μπάρ κοντά στο ξενοδοχείο για μια μπύρα. Οι ελάχιστοι θαμώνες είχαν τα δικά τους ντέρτια, δεν είχα καμμιά διάθεση να τους πάρω συνέντευξη, κι έτσι κατέληξα σαν καλό παιδί στη θαλπωρή της plasma και των Μαλαισιανών “X-Factor” και “Next Top Model”. Καληνύχτα σας!

 

[meli]

Εισαι φοβερός!!!
Δηλωνω ταπεινη θαυμαστριά σου και το παραδεχομαι οτι οταν παω με το καλο κατα εκει,αντι για το lonely planet θαχω τον δικο σου οδηγο!!
Γραφεις τρομερα αναλυτικα ,με χαρτες ,φωτογραφιες,τι να πω???
Ζηλευω που δεν καταφερα ακομα να βαζω κι εγω φωτογραφιες!!:roll:
Σευχαριστουμε!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Κάτι τρυφερά θλιμμένο μου βγάζει απόψε το κεφάλαιο αυτό...

 

[coccobill]

Ειχαν μεγαλες διακυμανσεις οι θερμοκρασιες και η υγρασια των διαφορων περιοχων η το κλιμα ειναι ενα;
Α, και υστερα απο τη laksa περιμενω καινουριο πιατο καθε φορα με λεπτομερη περιγραφη.. Οχι και Pizza Hut Κυριακη βραδυ...διαμαρτυρομαι...

 

[babaduma]

Ειχαν μεγαλες διακυμανσεις οι θερμοκρασιες και η υγρασια των διαφορων περιοχων η το κλιμα ειναι ενα;
Α, και υστερα απο τη laksa περιμενω καινουριο πιατο καθε φορα με λεπτομερη περιγραφη.. Οχι και Pizza Hut Κυριακη βραδυ...διαμαρτυρομαι...

Δευτέρα ήταν! Μήπως να προσθέσω κι ένα ημερολόγιο στα συνημμένα?

Για το κλίμα: Όχι, ασήμαντες διαφορές, ένα βαθμό πάνω, ένα κάτω. Μόνο στο Bario, ψηλά στο βουνό, στα 1600 μ. οι νύχτες ήταν δροσερές (15-16 η ελάχιστη) και οι μέρες μια ιδέα λιγότερο ζεστές (28-29 αντί για 32-33). Το κλίμα είναι ένα, δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές στην από δώ (ανατολική) πλευρά, λόγω μικρής διαφοράς γεωγραφικού πλάτους. Στις δυτικές ακτές διαφοροποιείται κάπως στο θέμα των βροχών λόγω των μουσώνων. Και μια και η κουβέντα για βροχές, 2 βδομάδες στο Βόρνεο, μόνο τις πρώτες 2 μέρες στην Kota Kinabalu έβρεξε λίγο στη διάρκεια της μέρας, τις άλλες τίποτα. Και, στο βουνό, έβρεχε κάθε βράδυ καναδυό ώρες με σταθερές (!) ώρες έναρξης και λήξης!

ΥΓ. Η Έρση τον έπιασε τον λόγο της Pizza Hut. Κάποιοι άλλοι (ή μήπως να πω άλλες) το ρίχνουν στα σοκολατάκια!

 

[Rebequita]

Καλο αλλα λιγο. Γρηγορα η συνεχεια...

 

[babaduma]

Εισαι φοβερός!!!
Δηλωνω ταπεινη θαυμαστριά σου και το παραδεχομαι οτι οταν παω με το καλο κατα εκει,αντι για το lonely planet θαχω τον δικο σου οδηγο!!
Γραφεις τρομερα αναλυτικα ,με χαρτες ,φωτογραφιες,τι να πω???
Ζηλευω που δεν καταφερα ακομα να βαζω κι εγω φωτογραφιες!!:roll:
Σευχαριστουμε!!!

Νά'σαι καλά, σ' ευχαριστώ.

Τι εννοείς δεν κατάφερες να βάζεις φωτογραφίες? Δεν είναι δύσκολο. Εν συντομία:

1. Κάνεις ένα μικρότερο αντίγραφο της φωτογραφίας (αν χρειάζεται). Το σώζεις σ' ένα διαφορετικό φάκελο για να μην μπερδευτείς.

2. Πηγαίνεις στο http://www.imageshack.us

3. Επιλέγεις απ' τον φάκελο που τά'σωσες τα αρχεία (τις φωτογραφίες) που θέλεις να ανεβάσεις.

4. Τα ανεβάζεις. Ας πούμε 3 φωτό.
5. Μόλις ανεβούν, στις βγάζει και τις 3 σε μια σελίδα. Κάνεις "κλίκ" σε μια απ' αυτές. Σου τη βγάζει μόνη της, μεγαλύτερη, σε μια σελίδα. Σ' αυτή τη σελίδα, κάπου δεξιά έχει την επιλογή "Forum". Αντιγράφεις τον κώδικα και τον επικολλάς στο κείμενο. Presto!
6. Πας πίσω και επαναλαμβάνεις τη διαδικασία για τις υπόλοιπες φωτό.

Δοκίμασε, κι αν κολλήσεις κάπου, στείλε π.μ. να το ξεκολλήσουμε!