Αυστρία Γερμανία Εσθονία Ιταλία Λεττονία Λιθουανία Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Πολωνία Σερβία Σλοβακία Τσεχική Δημοκρατία 37 μέρες, Road trip, Αθήνα-Tallinn-Αθήνα

[themischar]

29η ημέρα, Krakow (Πολωνία) - Oswiecimή, Auschwitz (Πολωνία) one day trip & 136Km


https://drive.google.com/open?id=1xgN5lr12VhZ6rws6RwHnjcCn2ympZksV&usp=sharing

Η ξεκούρασή μας είναι εμφανής και το ξεκίνημά μας πρωί - πρωί, αλλά για πού?
Μα, για να μαζέψουμε την εκκρεμότητα.
Τα ±60km έως το γνωστό μας τώρα πια Oswiecim ή αλλιώς πως Auschwitz φεύγουν γρήγορα και φθάνουμε στην αχανή πεδιάδα του κολαστηρίου, που εξακολουθεί να προκαλεί φρίκη στο άκουσμά του.
Αναμφίβολα, δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν τη θλίψη που ως επισκέπτης νιώθεις κατά την επίσκεψή σου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Auschwitz.

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς ως φυλακή με πρώτο διοικητή του στρατοπέδου,τον Rudolf Höss. Πάνω από τρία εκατομμύρια άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο με το 90% αυτών να είναι Εβραίοι (2.5 εκατομμύρια δολοφονήθηκαν και μισό εκατομμύριο πέθαναν από ασθένειες και την πείνα).

Το Auschwitz απελευθερώθηκε την 27η Ιανουαρίου του 1945, και έκτοτε γιορτάζεται παγκοσμίως η "Διεθνής Μέρα της Απελευθέρωσης από το Ολοκαύτωμα".
Το 1947, η Πολωνία ίδρυσε ένα μουσείο στο Auschwitz I και II.

Tα εισητήρια μας για την είσοδό μας στο Auschwitz ήταν νωρίς το απόγευμα. Έτσι, επισκεφτήκαμε πρώτα το Birkenau που βρίσκεται σκάρτα δυό km μακρυά από το Auschwitzκαι και έχει ελεύθερη είσοδο.



Η κύρια είσοδος στο στρατόπεδο Birkenau (εργοστάσιο θανάτου),









Όλοι οι χώροι είναι ελεύθεροι και επαρκώς επιμελημένοι ενώ ελάχιστα από τα εκθέματα είναι πρωτότυπα.















Στη μνήμη όλων εκείνων των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ σε μια προσπάθεια εξόντωσης του Εβραικού έθνους.

 

[themischar]

Η επίσκεψη στο στρατόπεδο Auschwitz ξεκινά με τη λήψη μιας γκρίζας φωτογραφίας της διάσημης σιδερένιας πύλης με το προπαγανδιστικό μήνυμα Arbeit macht frei (Η εργασία απελευθερώνει), αφού μας είναι γνωστό πως η συνέχεια της επίσκεψης χρειάζεται γερά στομάχια καθώς θα δούμε τι είναι ικανός να κάνει ο άνθρωπος.













Η ξενάγηση τελειωμό δεν έχει ανάμεσα στα πολυάριθμα σημεία ενδιαφέροντος όπως οι στρατώνες των κρατουμένων, τα ερείπια των κρεματορίων και των θαλάμων αερίου.

 

[themischar]

Αποχωρήσαμε από το χώρο σκυθρωποί και βαθειά προβληματισμένοι, όπως θαρρώ συμβαίνει με όλους όσους επισκέπτονται αυτούς τους χώρους, με τα χείλη μας να μονολογούν το Ποτέ Ξανά.



Φθάσαμε πίσω στην πόλη όταν πια χανόντουσαν και οι τελευταίες των τελευταίων ηλιακές ακτίνες με ένα και μοναδικό στόχο να δειπνήσουμε στο ποταμόπλοιο που είχαμε βάλει στο μάτι δυο μέρες τώρα.









Και να´μαστε κουνιστοί και λυγιστοί μέσα στο ποταμόπλοιο και με μπόλικη φούρια ζητάμε ότι ποιό γρήγορο θα μπορούσε να μας σερβιριστεί.

​

Λαμπυρίζουν, με χάρη, τα φώτα της πόλης που ετοιμάζεται να υποδεχθεί τα μεσάνυχτα.





Φεύγοντας, περνάμε χαλαρά στο ύψος της κεντρικής πλατείας και, από μακρυά, την χαιρετήσαμε . . .

 

[themischar]

30η ημέρα, Krakow (Πολωνία) - Zakopane (Πολωνία) & 113Km



https://drive.google.com/open?id=14EJQgh6wCu7dQb0iGACM--OM8flYwJDv&usp=sharing

Αφήσαμε το, ομολογουμένως, πολύ καλό ξενοδοχείο για να πάμε στα πέριξ της εβραϊκής συνοικίας που είχαμε αφήσει για την τελευταία στιγμή δηλ. λίγο πριν φύγουμε.









Καλό το άραγμα, δε λέω, αλλά έχουμε και τα θέλω μας που δε μας αφήνουν να ησυχάσουμε.
Άιντε να φεύγουμε. Και κατά τις 12.30, προσπαθώντας να αφήσουμε την πόλη, πέφτουμε πάνω σε έργα με φυσικό επακόλουθο το στριμωξίδι.



Είδαμε και πάθαμε για να βγούμε στον αυτοκινητόδρομο για Zakopane και ήταν μόνο η αρχή, γιατί δεν ξέραμε τι άλλο μας περίμενε στη συνέχεια μεσούσης της καλοκαιρινής περιόδου.



Ο λαός λέει *άλλα τα μάτια του λαγού κι΄ άλλα της κουκουβάγιας* αυτό μας συνέβηκε σήμερα!!!
Τα 113km προγραμματισμένης διαδρομής τα διανύσαμε σε 2.30 ώρες, ΝΑΙ, σας λέω, ΣΕ 2.30 ΩΡΕΣ! ! !
Ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία ανάβασης, σ΄ έναν στενό και οριακό δρόμο, με αμφίδρομη κίνηση τροχοφόρων όλων των κατηγοριών και με έργα σε αρκετά σημεία κατά μήκος του δρόμου.



Και μπαίνουμε στα όρια του κοσμοπολίτικου θέρετρου Zakopane που έχει έναν κύριο κεντρικό δρόμο, με τα διάφορα κουκλίστικα σπιτάκια ένθεν κι΄ εντεύθεν, που διχοτομεί την πόλη.
Μαζέψου εἰπα, που θες να χωθείς τώρα ?



Το Zakopane, είναι πόλη της νότιας Πολωνίας, χειμερινό θέρετρο κι΄ όχι μόνον, βρίσκεται στην βάση των βουνών Tatra που αποτελούν τα φυσικά σύνορα μεταξύ Πολωνίας και Σλοβακίας και ανάμεσα στις κοιλάδες Σούχα Βόντα και Μάουα Ουάκι, σε υψόμετρο από τα 750μ έως & τα 2300 μ, γνωστή και με το ψευδώνυμο ¨χειμερινή πρωτεύουσα της Πολωνίας¨.

Όπως μπορείτε να καταλάβετε από το ψευδώνυμο, το Zakopane είναι η Μέκκα του σκι και άλλων σπορ καθώς την επισκέπτονται εκατομμύρια επισκέπτες τον χρόνο.











Και αφού διανύσαμε όλο το τουριστικό θέρετρο φθάσαμε εκ διαμέτρου αντίθετα στην άλλη άκρη στη ¨βιλίτσα μας¨ για να πάρουμε μια ανάσα και να βγούμε λίγο μετά στην καταπράσινη ύπαιθρο.







Το εκκλησάκι φτιαγμένο από συνδυασμό πέτρας και ξύλου ήταν πολύ καλαίσθητο από όλες του τις πλευρές (τόσο χωροταξικά όσο και για την εξωτερική και εσωτερική του εμφάνιση).







Κόσμος και κοσμάκης, καλοκαιρινές διακοπές γαρ, στον πεζόδρομο που οδηγεί στο τελεφερικ για το βουνό Gubalowka και στα Skilift, ενώ δε λείπει και η υπαίθρια αγορά με τοπικά προϊόντα, δερμάτινα είδη -γούνες, μάλλινα- όλα σε τιμές φθήνιας.



Ψηλά στην μεγάλη άπλα, στο τέλος του τελεφερίκ στην κορυφή του βουνού Gubalowka, είναι οργανωμένα τα πάντα για χειμώνα – καλοκαίρι και με κρύο και με ζέστη (όση μπορεί να υπάρχει) αφού αυτή είναι η καθημερινότητα της θερετρούπολης λόγω της αθρόας προσέλευσης του κόσμου.

 

[themischar]

Το καλοκαίρι, που λόγω εποχής δεν υπάρχει χιόνι, γίνονται διάφορες αθλοπαιδιές σε πισίνες και μη όπως & Beach Volley μαζί με ηλιοθεραπεία ! ! !
Τώρα να σας πω :

• για την ηλιοθεραπεία κούτσου κούτσου κάτι μπορεί να γίνεται κάποιες ώρες κάποιες μέρες.
• αλλά για το από που βρήκανε την άμμο για το Beach Volley και τη φέρανε εδω πάνω, ούτε και γνωρίζω?

Κατηφορίζει το τελεφερίκ που προτιμήσαμε και μηδενίζει την υψομετρική διαφορά σε λίγα λεπτά, παράλληλα με το ρυάκι και τις ξύλινες κατασκευές που το περιβάλλουν.







Ο πεζόδρομος της Krupowki Street, με γραφικά σπίτια ενδιαφέρουσας αρχιτεκτονικής και παράλληλα πολύ μα πολύ προσεγμένα.

Σφίζει από τον κόσμο, ο πεζόδρομος, από νωρίς έως αργά το βράδυ, αφού εκεί κτυπά η καρδιά του θέρετρου έχοντας ένθεν κι᾽εντεύθεν ωραία καταστήματα όλων των κατηγοριών, πλήθος εστιατορίων και μπαρ.









Και πως να μην καθίσουμε άλλωστε για μια μαύρη μπύρα, συνοδεία του τοπικού τυριού Oskypek το όνομά του (αν θυμάμαι καλά) που δεν άργησαν να γίνουν δυο, τρεις, ώσπου τέλος πάντων έχασα τον αριθμό.







Πανέμορφες εικόνες, άπαιχτες, που δύσκολα τις βγάζεις από το μυαλό σου όταν μάλιστα η όλη διαμονή δεν είναι μόνο παραμυθένια αλλά και πάμφθηνη.







Επιστρέψαμε στη βάση μας, αφήνοντας και εμείς το αποτύπωμά μας στο βιλίο επισκεπτών της Willas που μας φιλοξένησε.

Αισίως τέλειωσε η μέρα στο απίθανο Zakopane, άρχισαν όμως τα μηνύματα SMS από το φίλο μας Γιώργο που διαμένει στη Nis (Serbia).
- <<Που είστε?>>
- << Πότε θα έρθετε? >>.
Ούτε φιλενάδα να’ τανε.

O.K. φιλαράκο, λέμε πως, σε 5 - 8 μέρες φθάνουμε.

 

[Grerena]

Αγαπητέ Themischar,
Τελικά δεν είμαι σίγουρη ότι έκανα καλά που σε παρότρυνα να ανεβάσεις τις 37 σου μέρες έως το Ταλλίν.
Είναι πάρα πολλά και ωραία αυτά που έκανες σε αυτό το ταξίδι, πολλά από τα οποία δεν ήξερα και θέλω να τα κάνω, αλλά δεν χωράνε στο δικό μου, δηλ. αυτό που σχεδιάζω. Μεγάλη ζημιά! Θα πρέπει να ξεσκαρτάρω άλλα πράγματα με πόνο ψυχής.

Πραγματικά όμως αν ποτέ ‘μου χωρέσουν” και το πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι, θα οφείλεται σε σημαντικό ποσοστό σε σένα αφού πραγματικά έχω πάρει πολύτιμες πληροφορίες από το δικό σου, που με καμιά έρευνα δεν θα μπορούσα να τις μάθω.

Ειδικά η κίνηση και η κατάσταση των δρόμων είναι πολύ σημαντική πληροφορία. Το Zakopane για παράδειγμα αν έχει τόση κίνηση όσο και να θέλω να το δω, μπορεί και να το παρακάμψω τελικά και να πάω από άλλο δρόμο ή από την άλλη μεριά το καταφύγιο του Χίτλερ εκεί ψηλά στα δάση της Πολωνίας ούτε που γνώριζα την ύπαρξή του και πολύ με εξιτάρει να κάνω μια παράκαμψη για αυτό. Λέω να κλείσω και τρύπες του δικού σου ταξιδιού. Χα, χα…

Συνέχισε, αλλά πρόσεχε… μη μου βάλεις άλλα.

 

[themischar]

Αγαπητέ Themischar,
Πραγματικά όμως αν ποτέ ‘μου χωρέσουν” και το πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι, θα οφείλεται σε σημαντικό ποσοστό σε σένα αφού πραγματικά έχω πάρει πολύτιμες πληροφορίες από το δικό σου, που με καμιά έρευνα δεν θα μπορούσα να τις μάθω.

Καλημέρα @Grerena,
Με υπομονή στη διαχείριση του χρόνου ενός πολυήμερου ταξιδιού και επιμονή στο σχεδιασμό (κάτι που έχει φανεί πως το᾽χεις) όλο και κάτι παραπάνω θα χωρέσουν από τον αρχικό προγραμματισμό !

Ειδικά η κίνηση και η κατάσταση των δρόμων είναι πολύ σημαντική πληροφορία. Το Zakopane για παράδειγμα αν έχει τόση κίνηση όσο και να θέλω να το δω, μπορεί και να το παρακάμψω τελικά και να πάω από άλλο δρόμο ή από την άλλη μεριά το καταφύγιο του Χίτλερ εκεί ψηλά στα δάση της Πολωνίας ούτε που γνώριζα την ύπαρξή του και πολύ με εξιτάρει να κάνω μια παράκαμψη για αυτό. Λέω να κλείσω και τρύπες του δικού σου ταξιδιού. Χα, χα…

Η κίνηση είναι πάντα ένα πρόβλημα στα road trip αλλά από μόνη της, θαρρώ, δεν αποτελεί αποτροπή.
Και βέβαια πηγαίνοντας σε κάποιο θέρετρο όταν μάλιστα είναι περίοδος διακοπών είναι πιθανόν πως ένα γενικό μποτιλιάρισμα σχεδόν παντού θα υπάρχει (είτε αυτό είναι δρόμος, ξενοδοχείο, εστιατόρια κλπ).
Εύχομαι, όχι μόνο να κλείσεις τις εκκρεμότητες μου ! αλλά να καταφέρεις να μου δημιουργήσεις και νέες

 

[themischar]

31η ημέρα, Zakopane (Πολωνία) – Budapest (Ουγγαρία) & 320Km



https://drive.google.com/open?id=13KDptS3Qgn1gwSLFHOg5PLN7HJd6gSyE&usp=sharing
Ξυπνήσαμε πολύ νωρίς, γιατί ο ήχος νανουρίσματος της βραδινής βροχής μετατράπηκε σε μπόρα καταιγίδα και δεν έλεγε να βάλει γλώσσα μέσα.



O. K, τώρα πια δεν μασάμε.
Μασάμε όμως το πρωινό μας και με τη μπόρα να ισορροπεί σε βροχή, ντυνόμαστε waterproof, φορτώνουμε τη moto στο τσακ μπαμ και του δίνουμε όσο πιο σβέλτα γινόταν.
Που ξέρεις? Μπορεί παρακάτω να είναι καλύτερα.





Ο δρόμος των δυο στενών λωρίδων συνεχίζεται στο ίδιο μοτίβο με μικρούς οικισμούς χωμένους στην καταπράσινη πεδιάδα και με ελάχιστη κίνηση το αντίθετο δηλ. της χθεσινής ημέρας.
Βέβαια που θα μπορούσαν να κατευθυνθούν από εδώ? Μόνο προς τη Σλοβακία. Γι´ αυτό και δεν υπάρχει σχεδόν ψυχή.







Δρόμο παίρνουμε και δρόμο αφήνουμε με πολλά στροφιλίκια πάνω στα βουνά Tatra (δυτικά Καρπάθια αλλιώς πως, με 15 υψηλές κορυφές στα 2.500μ- 2.650μ). Είναι η οροσειρά που απλώνεται κατά μήκος των βόρειων συνόρων της Σλοβακίας με τη νότια Πολωνία. Ανήκουν στο σύστημα οροσειρών που είναι γνωστό ως Καρπάθια Όρη.
Και με τη βροχούλα από πάνω μας, να μην μας αποχωρίζεται, μπαίνουμε στη Σλοβακία.









Ο δρόμος που περιφέρεται γύρω από τις κορυφογραμμές, φαινόταν αρκετά καλός με ασφαλτοτάπητα σχετικά φρέσκο και εμείς απορούσαμε με τις πινακίδες στα δεξιά μας που έδειχναν όριο πότε τα 30km και max τα 50km ! ! !





Μετά από την οδηγική ζωγραφική σε τέσσερεις πέντε στροφές καταλάβαμε και το γιατί.
Ο δρόμος όμορφα μας ξεγελούσε στη σχετική ευθεία αλλά δεν μας κρατούσε καθόλου πάνω στις στροφές, ήταν πολύ κακή η χάραξη - σχεδίαση του γι´αυτό και οι επαναλαμβανόμενες ειδοποιήσεις των ορίων ταχύτητας ! ! !



Και κάπου εκεί, στα ανηφορίσματα των βουνοκορφών, τα βρεξίματα, τα στριψίματα, βλέπω το κοντέρ να δείχνει το μαγικό πενταψήφιο Νο 99.999km, άντε μπου - μπου μου με το καλό και στα 999.999Km.



Όλα ή σχεδόν όλα, τα ορεινά χωριουδάκια που περάσαμε σ’ αυτή τη Σλοβάκικη διαδρομή έδειχναν κάπως έτσι.



Είχαμε αποφασίσει πως θα κάναμε μια στάση αμέσως μετά την κωμόπολη Ruzomberok, στο χωριουδάκι VLKOLΙNEC που είναι ένα από τα δέκα Σλοβακικά χωριά στα οποία έχει δοθεί το ειδικό καθεστώς διατήρησης της ανέγγιχτης λαικής αρχιτεκτονικής κα το οποίο κατοικείται εν μέρει όλο το χρόνο.

Η UNESCO, δεν άργησε να το εντάξει υπό την προστασία της το 1993 ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς.

 

[themischar]

Αφήσαμε την άχαρη δημοσιά της κωμόπολης Ruzomberok και μπήκαμε στην παράκαμψη με τον ελικοειδή στενό δρόμο και η είσοδος του χωριού δεν άργησε να φανεί μπροστά μας.

Μας περίμενε όμως, μια είσοδος -ως επισκἐπτες- που κόστιζε 2€/ άτομο και 1€/όχημα ( έ, όπως και να έχει, δεν βγαίνει με τίποτα από το μυαλό μου αφού πλήρωσα είσοδο για τη moto -για 1η φορά έως και σήμερα- όσο θα πλήρωνα και για ένα αυτοκίνητο ! ).



Το Vlkolínec, βρίσκεται στο κέντρο της Σλοβακίας, είναι ένας αξιοθαύμαστα άθικτος οικισμός με τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά ενός χωριού της κεντρικής Ευρώπης. Εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνεται ότι μοιαζει με το Skansen (της Στοκχόλμης), αλλά δεν είναι αλήθεια γιατί το Skansen είναι ένα υπαίθριο μουσείο με μια συλλογή από ιστορικά σπίτια.

Το Vlkolínec, είναι το πιο ολοκληρωμένο χωριό με παραδοσιακές ξύλινες κατοικίες που συνήθως βρίσκονται σε ορεινές περιοχές. Για την κατασκευή τους έχουν χρησιμοποιηθεί πολύ μεγάλα ¨κούτσουρα¨.
Η δυναμικότητα του χωριού είναι περισσότερα από 45 κτίρια, κάθε ένα από τα οποία αποτελείται από δύο ή τρία δωμάτια.



Η γύρω θέα από το ΄΄βουκολικό΄’ χωριό με τα ζώα να είναι αρκετά μακρυά, ίσα-ίσα που αλλοιώνουν το πρἀσινο του λιβαδιού.





Η χαρά των mountain-bikers ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας είναι εδώ με τις χαραγμένες και πλήρως ελεγχόμενες ποδηλατοδιαδρομές, που ξεκινούν ή τερματίζουν στο γραφικό χωριό.



Γουστόζικα, αυθεντικά, ξύλινα σπίτια και μια υπέροχη θέα στα γύρω βουνά









Κάποιο από τα σπίτια έχει μετατραπεί σε λαογραφικό μουσείο με εκθέματα τα εργαλεία της καθημερινής ζωής και της εργασίας.





Άποψη από το μικρό εσωτερικό του Μουσείου.







Αφήνοντας πίσω μας το Vlkolínec, κόβουμε αζιμούθιο νότια χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Και ὀταν φθάνουμε στα σύνορα με Ουγγαρία προμηθευόμαστε την Βινιέτα των 6€ για τη moto (εβδομαδιαίας διάρκειας) και κατευθυνόμαστε ολοταχώς πια προς το ξενοδοχείο στη Budapest,



για να ξεπεζέψουμε αλλά και να αράξουμε μέχρι πρωϊας.



Χα, χα,
Τι κι´ αν ήταν νωρίς το απόγευμα, το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε κατά το ‘’ Μαμ, Κοκό & Νάνι ’’.

 

[themischar]

32η ημέρα,

Που ξημέρωσε πολύ όμορφα, στον 8ο όροφο του ξενοδοχείου και ύστερα από ένα πλούσιο πρωινό αμοληθήκαμε για την πόλη. Μια πόλη που την έχουμε ξανά - επισκεφθεί και την τελευταία φορά ήταν χωμένη, στο μεγαλύτερο τμήμα της, στα δημόσια έργα.

Κι᾽αυτή τη φορά δεν προμηθευτήκαμε την 3ημερη κάρτα για τις μετακινήσεις μας, κάτι που είχαμε κάνει την πρώτη φορά και μας είχε εξυπηρετήσει ως πρωτάρηδες επισκέπτες.

Δε θα καταπιαστώ να περιγράψω, ιδιαίτερα, από δω και πέρα, για τις πόλεις που ακολούθησαν έως το τέλος του ταξιδιού αφού από τη μια μας είναι γνωστές και από την άλλη γι´ αυτές έχουν γραφεί ήδη πολλά.

Επιλέξαμε, οι μετακινήσεις-περιπλανήσεις μας στην πόλη, να γίνουν ως επι το πλείστον on foot χωρίς συγκεκριμμένο σκοπό, στοχεύοντας μόνο στην καλοπέραση.



Για το Κάστρο του Λόφου ή Várhegy που υψώνεται 48 μέτρα πάνω από τον ποταμό Danube (όχι δεν το πήραμε, αυτό έλλειπε, το προσπεράσαμε μειδιώντας).



Το Κάστρο στεγάζει διάφορα μουσεία, μεταξύ των οποίων και το ιστορικό Μουσείο της Budapest και την Εθνική Πινακοθήκη.







Ο Πύργος των Ψαράδων (Fisherman’sBastion), ένας προμαχώνας πασίγνωστος για την καταπληκτική θέα προς την Pesti.





Το άγαλμα St. Stephen, κόσμημα στην αποβάθρα των ψαράδων.







Εδώ έζησε και δημιούργησε ο Έλληνας γλύπτης Αγαμέμνων Μακρής (όπως γράφει και η επιγραφή).





Η Εκκλησία Matthias Church, είναι επίσης γνωστή ως η εκκλησία της Κυράς.





Θέα της γέφυρας των αλυσίδων (Széchenyi lánchíd), όπου οι κάτοικοι ανέκαθεν διαδήλωναν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, ένα σύμβολο της Ουγγρικής ελευθερίας.

 

[themischar]

Ο Λόφος Gellert, ονομάστηκε προς τιμή του Επισκόπου Gellert, ο οποίος διέδωσε τον χριστιανισμό την Ουγγαρία. Ένα μικρό φρούριο στην κορυφή του οποίου το 1947 οι Σοβιετικοί έστησαν ένα μνημείο για την απελευθέρωση της πόλης από τους Ναζί.
Η κεντρική μορφή του μνημείου είναι μια γυναίκα που κρατάει ψηλά ένα κλάδο φοίνικα.















Μια πολύ όμορφη εκκλησία, κτισμένη μέσα σε βράχο στην αρχη του λόφου Gellert.



Η γέφυρα Liberty Bridge (Szabadsag hid).









Άποψη χώρου στην ανακαινισμένη αγορά της πόλης.







Έτσι είναι, όποιος τα χει πολλά τα πιάνα, τα κάνει και γλάστρες.

 

[themischar]

33η ημέρα,

Βολτάρουμε ολημερίς, στην περισσότερο ζωντανή πλευρά της πόλης, στην Pesti.
Να΄ μαστε και πάλι εδώ, ύστερα από χρόνια.
Τα έργα ανάπλασης, που υπήρχαν στην τελευταία επίσκεψη μας, ήταν τότε σε μεγάλη κλίμακα και είχαν κέντρο τους το κτίριο του Κοινοβουλίου που καθιστούσαν τον περιβάλλοντα χώρο μη επισκέψιμο, κι΄ όχι μόνον, τέλειωσαν και το καλαίσθητο αποτέλεσμα που προέκυψε είναι οφθαλμοφανές.















Το άγαλμα του Istvan Tisza, που διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας με το σημαντικότερο έργο της ζωής του να είναι η είσοδος Αυστρίας- Oυγγαρίας στον Α´ Παγκόσμιο πόλεμο.









Αγναντεύοντας από το ποταμόπλοιο πηγαίνοντα μια μικρή κρουαζιέρα, που μικρούς και μεγάλους τους χαλαρώνει όταν, όλως τυχαίως, αυτή συνοδεύεται και από μια υποτυπώδη αύρα.











Πάνω κάτω, στο ύψος που βρίσκεται το επιβλητικό κτίριο του Κοινοβουλίου, βρίσκεται το απίστευτο μνημείο σαν φόρο τιμής γι΄ αυτούς που θυσιάστηκαν κατά τη διάρκεια του . Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Στην προκυμαία του ποταμού Danube έβγαζαν και άφηναν τα παπούτσια τους οι Εβραίοι της πόλης και επιβιβάζονταν στα ποταμόπλοια για το ταξίδι τους χωρίς επιστροφή . . .



Το άγαλμα του Ούγγρου ποιητή Attila Jozsef.






Με πολλά υπονοούμενα, καταμεσίς του δρόμου, το Iron Curtain Monument.