Kostas_Stavrop
Member
- Μηνύματα
- 7
- Likes
- 77
Περιεχόμενα
ΜΕΡΟΣ 5ο - FINALE
3η μέρα: Εκδρομή στο Λέραχ ( ή Λορραχ)
Ύστερα από βαθύ ύπνο, ξημέρωσε και η τρίτη και προτελευταία μέρα του ταξιδιού μας. Ο χρυσογένης γέροντας έριξε τις ακτίνες του και ξεπρόβαλλε ανάμεσα από τα στόρια των παραθύρων που βρίσκονταν μπροστά από τα κρεβάτια μας. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα την ώρα. Ήταν ήδη δέκα και μερικά λεπτά. Είχαμε αποφασίσει να κοιμηθούμε παραπάνω μιας και είχαμε σχεδιάσει μια αρκετά ελεύθερη μέρα, ωστόσο ακόμα με έτρωγε η σκέψη μιας -τελευταίας- αυθόρμητης εκδρομής. Προτεραιότητα όμως είχε η προμήθεια μας με τα καθιερωμένα κρουασανόψωμα από την γειτονική boulangerie.
Η ημερομηνία ήταν 11 Νοεμβρίου, επέτειος της ημέρας ανακωχής των συμμάχων με την Γερμανία για τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, στο περίφημο βαγόνι που χρησιμοποιήθηκε και 22 χρόνια μετά για ανακωχή από τον Χίτλερ. Η μέρα αυτή είναι αργία για τους Γάλλους, επομένως χρειάστηκε περπάτημα μισής ώρας μέχρι να βρούμε ανοιχτό φούρνο. Στον δρόμο μας συναντήσαμε και μια τελετή που πραγματοποιούνταν έξω από την εκκλησία του Saint Louis, όπου έχει στηθεί ένα μνημείο, πιθανότατα προς τιμήν των πεσόντων.
Πήραμε τα απαραίτητα από τον φούρνο, επιστρέψαμε στο δωμάτιο και ξεκίνησε η αναζήτηση κάποιου κοντινού και οικονομικού προορισμού που θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε.
Κάπως έτσι εντοπίσαμε το Λέραχ, δίπλα στα σύνορα της Γερμανίας με την Ελβετία. Πρόκειται για μια μικρή πόλη που περιβάλλεται από δάση, καθώς στα βόρεια της εκτείνεται το αχανές Black Forest ή ελληνιστί Μέλανας Δρυμός. Δεν το σκεφτήκαμε πολύ, πήραμε τα σακίδια μας και τρέξαμε να προλάβουμε το 604, το οποίο θα πέρναγε σε δύο λεπτά από την στάση μας.
Το ίδιο θα συνέβαινε και μισή ώρα αργότερα, όταν θα φτάναμε στον "γερμανικό" κεντρικό σταθμό της Βασιλείας,
τον Basel Badischer Bahnhof ή Basel Bad χάρη συντομίας, καθώς το τρένο βρισκόταν ήδη στον σταθμό όταν φτάσαμε στην πλατφόρμα. Έτσι, με την τύχη να μας χαμογελάει σε όλα τα μέσα που χρησιμοποιήσαμε από το Saint Louis μέχρι το Λέραχ, καταφέραμε να είμαστε στις 12μισι στον προορισμό μας. Και ο προορισμός μας δεν ήταν άλλος από το περίφημο Rotteln Castle, χτισμένο ακριβώς πάνω στα "όρια" του Μέλανα Δρυμού.
Αυτή την φορά η τύχη μας στέρεψε, διότι χάσαμε το λεωφορείο που θα μας ανέβαζε στο κάστρο, με την μόνη εναλλακτική να είναι πεζοπορία 40 λεπτών.
(Σημείωση προς ενδιαφερόμενους: Το εν λόγω λεωφορείο ενδέχεται να είναι βανάκι, οπότε ενδέχεται το κόστος του εισιτηρίου να είναι αυξημένο, ωστόσο μόνο εικασίες μπορώ να κάνω αφού δεν μάθαμε ποτέ λεπτομέρειες.)
Η πεζοπορία άξιζε και με το παραπάνω, καθώς τα πολύχρωμα φθινοπωρινά φύλλα των δέντρων μας συντρόφευαν και μας έδιναν κουράγιο σε όλη την διαδρομή.
Μέχρι που οι πύργοι του κάστρου άρχισαν να ξεπροβάλλουν μέσα από τα δέντρα.
Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως έβρεχε καταρρακτωδώς και είχαμε μόνο μια ομπρέλα μαζί μας, με αποτέλεσμα φυσικά να γίνουμε μούσκεμα.
Με τα πολλά η οδύσσεια μας έφτασε στο τέλος της, με την μορφή του μεγαλοπρεπούς κάστρου να κάνει επιτέλους την εμφάνιση της.
Παράλληλα, ως εκ θαύματος έπαυσε και η βροχή, οπότε μπορέσαμε να περιηγηθούμε στους χώρους του κάστρου με μεγαλύτερη ευκολία. Η πανοραμική θέα του Λέραχ, σε συνδυασμό με τα ατελείωτα καφεκίτρινα δέντρα ήταν ένα πραγματικά ονειρικό θέαμα.
Αφού ανεβήκαμε και στους δύο πύργους του κάστρου, πήραμε τα αναμνηστικά μας και ξεκινήσαμε μια ακόμα μεγαλύτερη πεζοπορία, αυτή τη φορά για το Λέραχ και προς αναζήτηση φαγητού μιας και πεινάγαμε σαν λύκοι από την περιπέτειά μας.
Στον δρόμο μας συναντήσαμε και μια αριστοκρατική γατούλα,
που μας συνόδευσε μέχρι το Grutt Park, ένα πάρκο απαράμιλλης ομορφιάς δίπλα στην πόλη.
Κατά τις 4 φτάσαμε στο κέντρο της πόλης και καθίσαμε σε ένα μεξικάνικο εστιατόριο (μην βαράτε, δυστυχώς το ωράριο 14:00 - 18:00 που τηρούσαν στην Γαλλία ίσχυε και στο Λέραχ, με αποτέλεσμα το μεξικάνικο να είναι ένα από τα ελάχιστα εστιατόρια που ήταν ανοιχτά εκείνη την ώρα).
Πάντως το φαγητό ήταν χωρίς αμφιβολία το καλύτερο που δοκιμάσαμε σε όλο το ταξίδι, ίσως γιατί έχουμε μια παραπάνω συμπάθια στην λατινοαμερικάνικη κουζίνα.
Αφού φάγαμε του σκασμού, κάναμε μια σύντομη βόλτα στην πόλη και πήραμε το τρένο της επιστροφής.
Από όλο το ταξίδι, η μοναδική φορά που συναντήσαμε Έλληνα, ήταν στον σταθμό του Λέραχ, όταν μας πλησίασε η χαμογελαστή Άννα, ενώ εμείς παλιμπαιδίζαμε με δυο γλειφιτζούρια που είχα βουτήξει από το εστιατόριο.
Τελικά φτάσαμε στον Basel Bad και από εκεί πήραμε δύο τράμ και το αγαπημένο 604 για να επιστρέψουμε στο δωμάτιο μας.
Πλυθήκαμε, αλλάξαμε τα βρεγμένα μας ρούχα και ξαναβγήκαμε για μια τελευταία επίσκεψη στην Βασιλεία.
Στην βόλτα μας περάσαμε και από το Hoosesaggmuseum, το μικρότερο μουσείο της Βασιλείας, το οποίο ουσιαστικά αποτελείται από μια βιτρίνα πόρτας. Το έκθεμα του μουσείου;
Μα φυσικά τα γουρούνια που μας στοιχειώνουν από το πρώτο μας βράδυ στην Μυλούζη
Περάσαμε και από ένα τελευταίο λούναπαρκ, όπου τιμήσαμε από ένα λουκάνικο με ψωμάκι.
Και καταλήξαμε στην μπυραρία, που μας είχε κλέψει την καρδιά το προηγούμενο βράδυ, για μια ακόμη μπυρίτσα.
Στην επιστροφή χρειάστηκε να περπατήσουμε από τα σύνορα μέχρι το δωμάτιο, διότι είχε λεωφορείο ανά μία ώρα και χάσαμε για λίγα λεπτά αυτό που θα μας πήγαινε στο σπίτι. Τουλάχιστον πρόλαβα να φωτογραφίσω το μνημείο στο οποίο είχαν συγκεντρωθεί το πρωί οι ντόπιοι για την επέτειο της ανακωχής.
Την επόμενη μέρα είχαμε πρωινή πτήση, ίσα που προλάβαμε να πάρουμε δυο κρουασανάκια και πήγαμε κατευθείαν στον σταθμό για να πάρουμε το λεωφορείο 11 που θα μας πήγαινε στο αεροδρόμιο. Χαλάλι η ταλαιπωρία που ήμασταν μισή ώρα όρθιοι, γιατί οι θέσεις δίπλα μου ήταν πάλι άδειες οπότε είχα όλη την άνεση να ρίξω και έναν απαραίτητο υπνάκο. Αυτή την φορά οι χιονισμένες βουνοκορφές των Άλπεων κρύφτηκαν κάτω από τα σύννεφα, ωστόσο ευελπιστώ πως στο μέλλον θα ξανασυναντηθούμε από κοντά...
Κλείνοντας, ομολογώ πως η επίσκεψη μας στην Βασιλεία ήταν πολύ ανώτερη των προσδοκιών μου.
Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γνωστός ταξιδιωτικός προορισμός, ωστόσο η θέση της ανάμεσα σε τρεις χώρες σου δίνει την ευκαιρία να εξερευνήσεις τελείως διαφορετικά μέρη και θα την πρότεινα χωρίς κανέναν δισταγμό σε όποιον/α σκέφτεται να την επισκεφτεί.
Μέχρι την επόμενη φορά,
À bientôt, Βασιλεία!
3η μέρα: Εκδρομή στο Λέραχ ( ή Λορραχ)
Ύστερα από βαθύ ύπνο, ξημέρωσε και η τρίτη και προτελευταία μέρα του ταξιδιού μας. Ο χρυσογένης γέροντας έριξε τις ακτίνες του και ξεπρόβαλλε ανάμεσα από τα στόρια των παραθύρων που βρίσκονταν μπροστά από τα κρεβάτια μας. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα την ώρα. Ήταν ήδη δέκα και μερικά λεπτά. Είχαμε αποφασίσει να κοιμηθούμε παραπάνω μιας και είχαμε σχεδιάσει μια αρκετά ελεύθερη μέρα, ωστόσο ακόμα με έτρωγε η σκέψη μιας -τελευταίας- αυθόρμητης εκδρομής. Προτεραιότητα όμως είχε η προμήθεια μας με τα καθιερωμένα κρουασανόψωμα από την γειτονική boulangerie.
Η ημερομηνία ήταν 11 Νοεμβρίου, επέτειος της ημέρας ανακωχής των συμμάχων με την Γερμανία για τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, στο περίφημο βαγόνι που χρησιμοποιήθηκε και 22 χρόνια μετά για ανακωχή από τον Χίτλερ. Η μέρα αυτή είναι αργία για τους Γάλλους, επομένως χρειάστηκε περπάτημα μισής ώρας μέχρι να βρούμε ανοιχτό φούρνο. Στον δρόμο μας συναντήσαμε και μια τελετή που πραγματοποιούνταν έξω από την εκκλησία του Saint Louis, όπου έχει στηθεί ένα μνημείο, πιθανότατα προς τιμήν των πεσόντων.
Πήραμε τα απαραίτητα από τον φούρνο, επιστρέψαμε στο δωμάτιο και ξεκίνησε η αναζήτηση κάποιου κοντινού και οικονομικού προορισμού που θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε.
Κάπως έτσι εντοπίσαμε το Λέραχ, δίπλα στα σύνορα της Γερμανίας με την Ελβετία. Πρόκειται για μια μικρή πόλη που περιβάλλεται από δάση, καθώς στα βόρεια της εκτείνεται το αχανές Black Forest ή ελληνιστί Μέλανας Δρυμός. Δεν το σκεφτήκαμε πολύ, πήραμε τα σακίδια μας και τρέξαμε να προλάβουμε το 604, το οποίο θα πέρναγε σε δύο λεπτά από την στάση μας.
Το ίδιο θα συνέβαινε και μισή ώρα αργότερα, όταν θα φτάναμε στον "γερμανικό" κεντρικό σταθμό της Βασιλείας,
τον Basel Badischer Bahnhof ή Basel Bad χάρη συντομίας, καθώς το τρένο βρισκόταν ήδη στον σταθμό όταν φτάσαμε στην πλατφόρμα. Έτσι, με την τύχη να μας χαμογελάει σε όλα τα μέσα που χρησιμοποιήσαμε από το Saint Louis μέχρι το Λέραχ, καταφέραμε να είμαστε στις 12μισι στον προορισμό μας. Και ο προορισμός μας δεν ήταν άλλος από το περίφημο Rotteln Castle, χτισμένο ακριβώς πάνω στα "όρια" του Μέλανα Δρυμού.
Αυτή την φορά η τύχη μας στέρεψε, διότι χάσαμε το λεωφορείο που θα μας ανέβαζε στο κάστρο, με την μόνη εναλλακτική να είναι πεζοπορία 40 λεπτών.
(Σημείωση προς ενδιαφερόμενους: Το εν λόγω λεωφορείο ενδέχεται να είναι βανάκι, οπότε ενδέχεται το κόστος του εισιτηρίου να είναι αυξημένο, ωστόσο μόνο εικασίες μπορώ να κάνω αφού δεν μάθαμε ποτέ λεπτομέρειες.)
Η πεζοπορία άξιζε και με το παραπάνω, καθώς τα πολύχρωμα φθινοπωρινά φύλλα των δέντρων μας συντρόφευαν και μας έδιναν κουράγιο σε όλη την διαδρομή.
Μέχρι που οι πύργοι του κάστρου άρχισαν να ξεπροβάλλουν μέσα από τα δέντρα.
Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως έβρεχε καταρρακτωδώς και είχαμε μόνο μια ομπρέλα μαζί μας, με αποτέλεσμα φυσικά να γίνουμε μούσκεμα.
Με τα πολλά η οδύσσεια μας έφτασε στο τέλος της, με την μορφή του μεγαλοπρεπούς κάστρου να κάνει επιτέλους την εμφάνιση της.
Παράλληλα, ως εκ θαύματος έπαυσε και η βροχή, οπότε μπορέσαμε να περιηγηθούμε στους χώρους του κάστρου με μεγαλύτερη ευκολία. Η πανοραμική θέα του Λέραχ, σε συνδυασμό με τα ατελείωτα καφεκίτρινα δέντρα ήταν ένα πραγματικά ονειρικό θέαμα.
Αφού ανεβήκαμε και στους δύο πύργους του κάστρου, πήραμε τα αναμνηστικά μας και ξεκινήσαμε μια ακόμα μεγαλύτερη πεζοπορία, αυτή τη φορά για το Λέραχ και προς αναζήτηση φαγητού μιας και πεινάγαμε σαν λύκοι από την περιπέτειά μας.
Στον δρόμο μας συναντήσαμε και μια αριστοκρατική γατούλα,
που μας συνόδευσε μέχρι το Grutt Park, ένα πάρκο απαράμιλλης ομορφιάς δίπλα στην πόλη.
Κατά τις 4 φτάσαμε στο κέντρο της πόλης και καθίσαμε σε ένα μεξικάνικο εστιατόριο (μην βαράτε, δυστυχώς το ωράριο 14:00 - 18:00 που τηρούσαν στην Γαλλία ίσχυε και στο Λέραχ, με αποτέλεσμα το μεξικάνικο να είναι ένα από τα ελάχιστα εστιατόρια που ήταν ανοιχτά εκείνη την ώρα).
Πάντως το φαγητό ήταν χωρίς αμφιβολία το καλύτερο που δοκιμάσαμε σε όλο το ταξίδι, ίσως γιατί έχουμε μια παραπάνω συμπάθια στην λατινοαμερικάνικη κουζίνα.
Αφού φάγαμε του σκασμού, κάναμε μια σύντομη βόλτα στην πόλη και πήραμε το τρένο της επιστροφής.
Από όλο το ταξίδι, η μοναδική φορά που συναντήσαμε Έλληνα, ήταν στον σταθμό του Λέραχ, όταν μας πλησίασε η χαμογελαστή Άννα, ενώ εμείς παλιμπαιδίζαμε με δυο γλειφιτζούρια που είχα βουτήξει από το εστιατόριο.
Τελικά φτάσαμε στον Basel Bad και από εκεί πήραμε δύο τράμ και το αγαπημένο 604 για να επιστρέψουμε στο δωμάτιο μας.
Πλυθήκαμε, αλλάξαμε τα βρεγμένα μας ρούχα και ξαναβγήκαμε για μια τελευταία επίσκεψη στην Βασιλεία.
Στην βόλτα μας περάσαμε και από το Hoosesaggmuseum, το μικρότερο μουσείο της Βασιλείας, το οποίο ουσιαστικά αποτελείται από μια βιτρίνα πόρτας. Το έκθεμα του μουσείου;
Μα φυσικά τα γουρούνια που μας στοιχειώνουν από το πρώτο μας βράδυ στην Μυλούζη
Περάσαμε και από ένα τελευταίο λούναπαρκ, όπου τιμήσαμε από ένα λουκάνικο με ψωμάκι.
Και καταλήξαμε στην μπυραρία, που μας είχε κλέψει την καρδιά το προηγούμενο βράδυ, για μια ακόμη μπυρίτσα.
Στην επιστροφή χρειάστηκε να περπατήσουμε από τα σύνορα μέχρι το δωμάτιο, διότι είχε λεωφορείο ανά μία ώρα και χάσαμε για λίγα λεπτά αυτό που θα μας πήγαινε στο σπίτι. Τουλάχιστον πρόλαβα να φωτογραφίσω το μνημείο στο οποίο είχαν συγκεντρωθεί το πρωί οι ντόπιοι για την επέτειο της ανακωχής.
Την επόμενη μέρα είχαμε πρωινή πτήση, ίσα που προλάβαμε να πάρουμε δυο κρουασανάκια και πήγαμε κατευθείαν στον σταθμό για να πάρουμε το λεωφορείο 11 που θα μας πήγαινε στο αεροδρόμιο. Χαλάλι η ταλαιπωρία που ήμασταν μισή ώρα όρθιοι, γιατί οι θέσεις δίπλα μου ήταν πάλι άδειες οπότε είχα όλη την άνεση να ρίξω και έναν απαραίτητο υπνάκο. Αυτή την φορά οι χιονισμένες βουνοκορφές των Άλπεων κρύφτηκαν κάτω από τα σύννεφα, ωστόσο ευελπιστώ πως στο μέλλον θα ξανασυναντηθούμε από κοντά...
Κλείνοντας, ομολογώ πως η επίσκεψη μας στην Βασιλεία ήταν πολύ ανώτερη των προσδοκιών μου.
Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γνωστός ταξιδιωτικός προορισμός, ωστόσο η θέση της ανάμεσα σε τρεις χώρες σου δίνει την ευκαιρία να εξερευνήσεις τελείως διαφορετικά μέρη και θα την πρότεινα χωρίς κανέναν δισταγμό σε όποιον/α σκέφτεται να την επισκεφτεί.
Μέχρι την επόμενη φορά,
À bientôt, Βασιλεία!
Attachments
Last edited:
