Γαλλία Γερμανία Ελβετία 3 μέρες στην Βασιλεία - Σταυροδρόμι τριών χωρών

[Kostas_Stavrop]

ΜΕΡΟΣ 3ο

2η μέρα: Γνωριμία με την Βασιλεία

Καθώς προσεγγίζαμε τα σύνορα των δυο χωρών, o ανέφελος ουρανός έπαψε να μας συντροφεύει και παρέδωσε την θέση του στα γκριζωπά ελβετικά σύννεφα. Σύντομα ήρθε και η στιγμή της άφιξης μας στον κεντρικό σταθμό της πόλης, τον Basel SBB.

Εκεί, μας περίμενε ακόμη μια από τις εκπλήξεις του ταξιδιού, αφού με το που άνοιξα το κινητό μου έλαβα το καθιερωμένο μήνυμα καλωσορίσματος στην χώρα, με την πικρή προσθήκη "Δεν έχετε διαθέσιμα ΜΒ για χρήση στην χώρα που βρίσκεστε".

-ΩΧΧ ναι αφού η Ελβετία δεν είναι στην Ε.Ε!

Το αστείο που έκανε ο Γιώργος στην ουρά αναμονής του αεροδρομίου, "Φαντάζεσαι να χρειάζεται διαβατήριο για να μπεις στην χώρα;", δεν με είχε προϊδεάσει για το ενδεχόμενο να αχρηστευθεί το μέσο πλοήγησης μας στην πόλη. Ευτυχώς, αφού κάλεσα τους δικούς μου και εξήγησα την κατάσταση όσο πιο λακωνικά μπορούσα, μιας και δεν γνώριζα πόσο θα μου κόστιζε αυτή η κλήση, έγινε επικοινωνία με την Cosmote και μου ενεργοποίησαν το περίφημο travel pass με 1 GB/μέρα το οποίο φυσικά υπερκάλυπτε τις ανάγκες μας.


Αφού τακτοποιήθηκε και αυτό, και αφού θαυμάσαμε τον μεγαλοπρεπή πολυέλαιο που κοσμεί το κεντρικό λόμπυ του σταθμού,

Επικοινωνήσαμε με έναν ξάδελφο του Γιώργου που εργάζεται στους δίδυμους πύργους στην αντίπερα όχθη του ποταμού Ρήνου(Nαι σωστά διαβάσατε, έχει και η Βασιλεία τέτοιους), και ο οποίος θα μας έκανε μια ξενάγηση στα πανύψηλα αυτά κτίρια. Έτσι, πήραμε το τραμ της γραμμής 1 από τον σταθμό που βρίσκεται ακριβώς έξω από τον Basel SBB, ύστερα από παραίνεση μιας γλυκύτατης κυρίας που μας πλησίασε λέγοντας "TOURIST INFORMATION" και μας έδωσε έναν χάρτη της πόλης.

Περάσαμε στην απέναντι όχθη, κατεβήκαμε από το τραμ και ξεκινήσαμε την πορεία μας προς τους πύργους, οι οποίοι δέσποζαν επιβλητικά από μακριά.

Μερικά λεπτά αργότερα, βρισκόμασταν ακριβώς από κάτω τους, και τους χαζεύαμε καθώς σκαρφάλωναν μέσα στα σύννεφα.

Η περιήγηση μας διήρκεσε γύρω στις δυομισι ώρες, μέσα στις οποίες μας δόθηκε η δυνατότητα να ανέβουμε στις κορυφές και των δύο πύργων, να χτυπήσουμε από μια μακαρονάδα, ενώ μείναμε πραγματικά συγκλονισμένοι από τους εργασιακούς χώρους και την μέριμνα που δίνεται στην ψυχολογία των εργαζομένων με την παροχή ανέσεων όλων των ειδών(χώροι μασάζ, yoga sessions, gaming rooms, χώροι χαλάρωσης κλπ.).

Έπειτα, ήρθε η στιγμή να αποχαιρετιστούμε και να τον ευχαριστήσουμε για αυτή την πραγματικά μοναδική εμπειρία της γνωριμίας ενός τελείως πρωτόγνωρου, για εμάς, εργασιακού περιβάλλοντος. Προς τιμήν του Γιώργου, είχε κουβαλήσει από την Αθήνα ένα κιλό αμύγδαλα για τον ξάδελφο, οπότε νομίζω πως τελικά τον αποζημιώσαμε για αυτό που ζήσαμε.

Το πρόγραμμα που είχαμε σχεδιάσει για την υπόλοιπη ημέρα ήταν αρκετά ελεύθερο, αφού περιλάμβανε μονάχα βόλτες στους δρόμους και τα στενά της πόλης. Έτσι και έγινε, καθώς απομακρυνθήκαμε από τους Roche πύργους και διασχίσαμε τον Ρήνο από την Wettsteinbrücke κάνοντας βέβαια μια στάση στα μισά της γέφυρας για να ποζάρουμε με φόντο την θέα της πανέμορφης Basler Münster.

Στην συνέχεια την είδαμε και από κοντά, ωστόσο επειδή είχαν στήσει ένα παιχνίδι από λουνα παρκ ακριβώς μπροστά της δεν καταφέραμε να την θαυμάσουμε όπως θα θέλαμε.

Κάτι που μας έκανε εντύπωση γενικότερα, ήταν πως εντοπίσαμε διάσπαρτα στην πόλη τουλάχιστον 5 διαφορετικά λούνα παρκ, τα οποία συνοδεύονταν από κιόσκια με φαγητά, αναμνηστικά και γλυκά όλων των ειδών. Αυτό που μας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση βέβαια, ήταν πως κόσμος όλων των ηλικιών συγκεντρωνόταν σε αυτά τα μέρη και σχηματίζονταν ουρές για τα παιχνίδια, λες και η πόλη δεν είχε να προσφέρει κάτι καλύτερο στους επισκέπτες της.

Αργότερα συναντήσαμε το δημαρχείο της Βασιλείας με την ιδιαίτερες διακοσμήσεις και το κατακόκκινο χρώμα του,

Ενώ στην συνέχεια αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς την αφετηρία του λεωφορείου 604, το οποίο συνδέει την Βασιλεία με την Γαλλία και το Saint-Louis, την βάση μας για τα επόμενα δυο βράδια. Στον δρόμο μας περάσαμε από την Petersplatz που είχε μια ατελειώτη αγορά με αγαθά όλων των ειδών και αποφασίσαμε ότι θα την επισκεφτούμε και το βράδυ για να πάρουμε lackerli και σοκολάτες για τους δικούς μας που μας περίμεναν πίσω στην Αθήνα.

Μετά από λίγο επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο, κατεβήκαμε έξω από τον κεντρικό σταθμό του Σεντ Λουις και περπατήσαμε πέντε λεπτά μέχρι το ξενοδοχείο που είχαμε επιλέξει για την διαμονή μας, το Logis Hôtel Berlioz.

Η ξεκούραση μας χρειάστηκε να αναβληθεί για περίπου δεκαπέντε λεπτά, διότι η είσοδος ήταν κλειδωμένη και δεν υπήρχε κανείς στην ρεσεψιόν να μας ανοίξει, παρ'όλα αυτά άδραξα την ευκαιρία να φωτογραφίσω τον κεντρικό σταθμό με τα χρώματα του δύοντος ηλίου να ξετρυπώνουν από τις σχισμές των επίμονων σύννεφων πίσω του.

Με τα πολλά μπήκαμε στο δωμάτιο, πλυθήκαμε και πέσαμε κατευθείαν στα κρεβάτια μας για να ανακτήσουμε δυνάμεις για την βραδινή μας έξοδο.

Ήδη τριγύριζαν στο μυαλό μου ιδέες για το αύριο, γιατί το πλάνο μας ήταν να δούμε ότι έχει απομείνει από την πόλη, αλλά με δεδομένο ότι είχαμε ήδη γυρίσει ένα μεγάλο μέρος της σε ένα μεσημέρι, σκεφτόμουν ότι θα μας έπαιρνε να εντάξουμε άλλη μια εκδρομή στο ταξίδι μας. Όμως, πρώτα είχαμε ένα ολόκληρο βράδυ μπροστά μας και έτσι όπως εκτυλισσόταν το ταξίδι μέχρι τώρα, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει η επόμενη μέρα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Kostas_Stavrop]

ΜΕΡΟΣ 2ο

Ο ουρανός είχε πλέον σκοτεινιάσει, καθώς η ώρα είχε πάει 6 όταν φτάσαμε στην Μυλούζη, και εμείς είχαμε λυγίσει από την εξάντληση της εξερεύνησης και από το σύρσιμο των βαλιτσών σε όλη την πόλη, που εκτός των άλλων προανήγγειλε την παρουσία μας όπου και αν πηγαίναμε χάρη στην "μελωδία" τους καθώς συγκρούονταν με το πλακόστρωτο. Σε όλα αυτά, ήρθε να προστεθεί και η πρώτη μας βροχή στο ταξίδι, που ευτυχώς ίσα που μας χάιδεψε μιας και το διαμέρισμα μας ήταν μόλις δέκα λεπτά περπάτημα από τον σταθμό. Για την διαμονή μας είχαμε επιλέξει το Esprit Luxe .... au coeur de Mulhouse(Συγκρότημα ενοικιαζόμενων καταλυμάτων · Mulhouse · ★4,85 · 1 υπνοδωμάτιο · 1 κρεβάτι · 1 μπάνιο) και μείναμε απόλυτα ευχαριστημένοι τόσο από την άνεση του χώρου όσο και από τις προτάσεις που εμπεριέχονταν στο βιβλιαράκι υποδοχής του οικοδεσπότη μας.

Το βραδάκι, αφού γεμίσαμε μερικώς τις μπαταρίες μας, κάναμε μια έρευνα αγοράς και αποφασίσαμε να δειπνήσουμε σε ένα παραδοσιακό αλσατικό εστιατόριο που μας φάνηκε οικονομικό και προσέφερε πολλά από τα πιάτα που θέλαμε να δοκιμάσουμε. Ωστόσο πρώτα ήταν επιβεβλημένη μια αναγνωριστική βόλτα στην πόλη, δεδομένου ότι το πρωί θα αναχωρούσαμε κατευθείαν για Βασιλεία. Έτσι, κάναμε έναν μεγάλο κύκλο στο ιστορικό κέντρο, θαυμάσαμε την εκκλησία Saint-Etienne, το ιστορικό μουσείο της πόλης και διάφορα άλλα διαμαντάκια που βρήκαμε στον δρόμο μας, όσο τα στομάχια μας, μεθυσμένα από τα αρώματα των ιταλικών εστιατορίων και των πανταχού παρόντων ντονέρ-κεμπάπ, μας κατεύθυναν προς το εστιατόριο που είχαμε επιλέξει.

Το καταφύγιο μας για την βραδιά ήταν το Restaurant Zum Sauwadala, το οποίο ήταν και μια από τις προτάσεις του οικοδεσπότη μας. Η πρώτη μας εντύπωση ήταν εξαιρετική, καθώς η ζεστασιά του χώρου μας αγκάλιασε με το που ανοίξαμε την πόρτα της εισόδου και οι παραδοσιακά ντυμένοι και εξυπηρετικότατοι σερβιτόροι μας οδήγησαν στο τραπέζι μας. Αφού τακτοποιηθήκαμε όμως, αντιληφθήκαμε μια ιδιαίτερη μυρωδιά που αναδυόταν από τον συνδυασμό τυριών και κρεάτων, η οποία ομολογώ πως μας αναστάτωσε και μας έκανε περισσότερο επιφυλακτικούς σχετικά με τα όσα επρόκειτο να γευτούμε. Παραγγείλαμε μια ποικιλία τυριών-αλλαντικών και δύο παραδοσιακά πιάτα της Αλσατίας, το Baeckeoffa και το Fleischschnacka (περιττό να αναφέρω πως όταν ήρθε ο σερβιτόρος δεν κάναμε καμία απόπειρα να τα προφέρουμε, μόνο τα δείξαμε στον κατάλογο).

Τελικά το φαγητό, με εξαίρεση τα τυριά που ήταν πολύ του γούστου μου, συνολικά ήταν οριακά άνω του μετρίου, τουλάχιστον για τους δικούς μας γευστικούς κάλυκες που δεν είναι εξοικειωμένοι με τέτοιες κουζίνες. Ωστόσο θεωρώ πως σίγουρα άξιζε η εμπειρία και δεν έχω αμφιβολία πως το συγκεκριμένο εστιατόριο είναι από τα καλύτερα μέρη αν ενδιαφέρεται κάποιος να δοκιμάσει την αλσατική κουζίνα. Εμείς, πήραμε λίγο χρόνο να χωνέψουμε την ίσως υπερβολικά γενναιόδωρη ποσότητα φαγητού που καταναλώσαμε και επιστρέψαμε στο διαμέρισμα, όπου πέσαμε σαν κοτόπουλα μιας και την επόμενη μέρα μας περίμενε μια ακόμη πιο απαιτητική εξερεύνηση, καθώς θα προσεγγίζαμε τον κύριο προορισμό του ταξιδιού μας.

Η νύχτα πέρασε και το πρωί ξυπνήσαμε γύρω στις 8 με το "γλυκό κελαήδισμα" των ξυπνητηριών. Σηκωθήκαμε, ρίξαμε ένα μπουφάν από πάνω μας και κατεβήκαμε για να αρπάξουμε λιχουδιές από μια boulangerie που είχαμε εντοπίσει πέντε λεπτά από το διαμέρισμα. Καθώς ανοίγαμε την πόρτα της κεντρικής εισόδου για να βγούμε στον έξω κόσμο, είχαμε την ευχάριστη έκπληξη να αντικρίσουμε το γαλάζιο χρώμα του ουρανού, που την προηγούμενη μέρα δεν έλεγε με τίποτα να φανερωθεί.

Στον δρόμο μας προς την boulangerie ρίξαμε και μια τελευταία γλυκιά ματιά στην μεγαλοπρεπή εκκλησία Saint-Etienne που ήταν λουσμένη στο φως του ήλιου.

Λίγο αργότερα φτάσαμε όντως στο "αρτοπωλείο" της γειτονιάς μας, το οποίο μάλιστα είχε μόλις βγάλει φρέσκια φουρνιά και είχε σκλαβώσει όλους τους περαστικούς με την μυρωδιά του. Πήραμε μόνο τα απολύτως απαραίτητα ενος σωστού πρωινού στην Γαλλία (δηλαδή από ένα croissant και pain au chocolat) και τρέξαμε προς το διαμέρισμα για να τα καταταβροχθίσουμε εκεί.

Χορτασμένοι πλέον τόσο από φαγητό όσο και από ύπνο, μαζέψαμε τα πράγματα μας, που είχαμε προλάβει να διασκορπίσουμε σε όλο τον χώρο, και ξεκινήσαμε την πορεία μας προς τον σταθμό (Gare de Mulhouse) για να αποχαιρετήσουμε αυτή την ιδιαίτερα φιλόξενη πόλη και να κάνουμε επιτέλους την πρώτη μας επαφή με μια χώρα που κανείς από τους δυο μας δεν είχε εντάξει στο ταξιδιωτικό του ρεπερτόριο μέχρι τώρα. Στον δρόμο κάναμε και μερικές στάσεις για κάποια τελευταία κλικ (αν δεν έχει γίνει εμφανές μέχρι τώρα πως όταν ταξιδεύω έχω εμμονή να φωτογραφίζω οτιδήποτε μου τραβάει το μάτι, ήρθε η στιγμή να το ομολογήσω), και τελικά επιβιβαστήκαμε κατά τις 11 στο τρένο για τον προορισμό μας. Επόμενος σταθμός: Βασιλεία!

 

[Kostas_Stavrop]

ΜΕΡΟΣ 3ο

2η μέρα: Γνωριμία με την Βασιλεία

Καθώς προσεγγίζαμε τα σύνορα των δυο χωρών, o ανέφελος ουρανός έπαψε να μας συντροφεύει και παρέδωσε την θέση του στα γκριζωπά ελβετικά σύννεφα. Σύντομα ήρθε και η στιγμή της άφιξης μας στον κεντρικό σταθμό της πόλης, τον Basel SBB.

Εκεί, μας περίμενε ακόμη μια από τις εκπλήξεις του ταξιδιού, αφού με το που άνοιξα το κινητό μου έλαβα το καθιερωμένο μήνυμα καλωσορίσματος στην χώρα, με την πικρή προσθήκη "Δεν έχετε διαθέσιμα ΜΒ για χρήση στην χώρα που βρίσκεστε".

-ΩΧΧ ναι αφού η Ελβετία δεν είναι στην Ε.Ε!

Το αστείο που έκανε ο Γιώργος στην ουρά αναμονής του αεροδρομίου, "Φαντάζεσαι να χρειάζεται διαβατήριο για να μπεις στην χώρα;", δεν με είχε προϊδεάσει για το ενδεχόμενο να αχρηστευθεί το μέσο πλοήγησης μας στην πόλη. Ευτυχώς, αφού κάλεσα τους δικούς μου και εξήγησα την κατάσταση όσο πιο λακωνικά μπορούσα, μιας και δεν γνώριζα πόσο θα μου κόστιζε αυτή η κλήση, έγινε επικοινωνία με την Cosmote και μου ενεργοποίησαν το περίφημο travel pass με 1 GB/μέρα το οποίο φυσικά υπερκάλυπτε τις ανάγκες μας.


Αφού τακτοποιήθηκε και αυτό, και αφού θαυμάσαμε τον μεγαλοπρεπή πολυέλαιο που κοσμεί το κεντρικό λόμπυ του σταθμού,

Επικοινωνήσαμε με έναν ξάδελφο του Γιώργου που εργάζεται στους δίδυμους πύργους στην αντίπερα όχθη του ποταμού Ρήνου(Nαι σωστά διαβάσατε, έχει και η Βασιλεία τέτοιους), και ο οποίος θα μας έκανε μια ξενάγηση στα πανύψηλα αυτά κτίρια. Έτσι, πήραμε το τραμ της γραμμής 1 από τον σταθμό που βρίσκεται ακριβώς έξω από τον Basel SBB, ύστερα από παραίνεση μιας γλυκύτατης κυρίας που μας πλησίασε λέγοντας "TOURIST INFORMATION" και μας έδωσε έναν χάρτη της πόλης.

Περάσαμε στην απέναντι όχθη, κατεβήκαμε από το τραμ και ξεκινήσαμε την πορεία μας προς τους πύργους, οι οποίοι δέσποζαν επιβλητικά από μακριά.

Μερικά λεπτά αργότερα, βρισκόμασταν ακριβώς από κάτω τους, και τους χαζεύαμε καθώς σκαρφάλωναν μέσα στα σύννεφα.

Η περιήγηση μας διήρκεσε γύρω στις δυομισι ώρες, μέσα στις οποίες μας δόθηκε η δυνατότητα να ανέβουμε στις κορυφές και των δύο πύργων, να χτυπήσουμε από μια μακαρονάδα, ενώ μείναμε πραγματικά συγκλονισμένοι από τους εργασιακούς χώρους και την μέριμνα που δίνεται στην ψυχολογία των εργαζομένων με την παροχή ανέσεων όλων των ειδών(χώροι μασάζ, yoga sessions, gaming rooms, χώροι χαλάρωσης κλπ.).

Έπειτα, ήρθε η στιγμή να αποχαιρετιστούμε και να τον ευχαριστήσουμε για αυτή την πραγματικά μοναδική εμπειρία της γνωριμίας ενός τελείως πρωτόγνωρου, για εμάς, εργασιακού περιβάλλοντος. Προς τιμήν του Γιώργου, είχε κουβαλήσει από την Αθήνα ένα κιλό αμύγδαλα για τον ξάδελφο, οπότε νομίζω πως τελικά τον αποζημιώσαμε για αυτό που ζήσαμε.

Το πρόγραμμα που είχαμε σχεδιάσει για την υπόλοιπη ημέρα ήταν αρκετά ελεύθερο, αφού περιλάμβανε μονάχα βόλτες στους δρόμους και τα στενά της πόλης. Έτσι και έγινε, καθώς απομακρυνθήκαμε από τους Roche πύργους και διασχίσαμε τον Ρήνο από την Wettsteinbrücke κάνοντας βέβαια μια στάση στα μισά της γέφυρας για να ποζάρουμε με φόντο την θέα της πανέμορφης Basler Münster.

Στην συνέχεια την είδαμε και από κοντά, ωστόσο επειδή είχαν στήσει ένα παιχνίδι από λουνα παρκ ακριβώς μπροστά της δεν καταφέραμε να την θαυμάσουμε όπως θα θέλαμε.

Κάτι που μας έκανε εντύπωση γενικότερα, ήταν πως εντοπίσαμε διάσπαρτα στην πόλη τουλάχιστον 5 διαφορετικά λούνα παρκ, τα οποία συνοδεύονταν από κιόσκια με φαγητά, αναμνηστικά και γλυκά όλων των ειδών. Αυτό που μας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση βέβαια, ήταν πως κόσμος όλων των ηλικιών συγκεντρωνόταν σε αυτά τα μέρη και σχηματίζονταν ουρές για τα παιχνίδια, λες και η πόλη δεν είχε να προσφέρει κάτι καλύτερο στους επισκέπτες της.

Αργότερα συναντήσαμε το δημαρχείο της Βασιλείας με την ιδιαίτερες διακοσμήσεις και το κατακόκκινο χρώμα του,

Ενώ στην συνέχεια αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς την αφετηρία του λεωφορείου 604, το οποίο συνδέει την Βασιλεία με την Γαλλία και το Saint-Louis, την βάση μας για τα επόμενα δυο βράδια. Στον δρόμο μας περάσαμε από την Petersplatz που είχε μια ατελειώτη αγορά με αγαθά όλων των ειδών και αποφασίσαμε ότι θα την επισκεφτούμε και το βράδυ για να πάρουμε lackerli και σοκολάτες για τους δικούς μας που μας περίμεναν πίσω στην Αθήνα.

Μετά από λίγο επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο, κατεβήκαμε έξω από τον κεντρικό σταθμό του Σεντ Λουις και περπατήσαμε πέντε λεπτά μέχρι το ξενοδοχείο που είχαμε επιλέξει για την διαμονή μας, το Logis Hôtel Berlioz.

Η ξεκούραση μας χρειάστηκε να αναβληθεί για περίπου δεκαπέντε λεπτά, διότι η είσοδος ήταν κλειδωμένη και δεν υπήρχε κανείς στην ρεσεψιόν να μας ανοίξει, παρ'όλα αυτά άδραξα την ευκαιρία να φωτογραφίσω τον κεντρικό σταθμό με τα χρώματα του δύοντος ηλίου να ξετρυπώνουν από τις σχισμές των επίμονων σύννεφων πίσω του.

Με τα πολλά μπήκαμε στο δωμάτιο, πλυθήκαμε και πέσαμε κατευθείαν στα κρεβάτια μας για να ανακτήσουμε δυνάμεις για την βραδινή μας έξοδο.

Ήδη τριγύριζαν στο μυαλό μου ιδέες για το αύριο, γιατί το πλάνο μας ήταν να δούμε ότι έχει απομείνει από την πόλη, αλλά με δεδομένο ότι είχαμε ήδη γυρίσει ένα μεγάλο μέρος της σε ένα μεσημέρι, σκεφτόμουν ότι θα μας έπαιρνε να εντάξουμε άλλη μια εκδρομή στο ταξίδι μας. Όμως, πρώτα είχαμε ένα ολόκληρο βράδυ μπροστά μας και έτσι όπως εκτυλισσόταν το ταξίδι μέχρι τώρα, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει η επόμενη μέρα...

 

[Kostas_Stavrop]

ΜΕΡΟΣ 4ο

Λίγο πριν τις 8 το βράδυ, εξοπλισμένοι με όλα τα απαραίτητα για την αντιμετώπιση του νυχτερινού ψύχους, αναχωρήσαμε από το δωμάτιο και επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο 604 προς Ελβετία.

Μερικά λεπτά αργότερα βρισκόμασταν έξω από το Universitatsspital και ακολουθούσαμε το πλήθος που κατευθυνόταν προς την αγορά της Petersplatz. Ξεκινήσαμε την περιήγηση μας στην πλατεία που έμοιαζε αχανής, καθώς τα περίπτερα σχημάτιζαν έναν λαβύρινθο παγιδεύοντας τον χείμαρρο από επισκέπτες, που όπως εμείς είχαν μαγνητιστεί από το θέαμα. Εκεί τελικά μας λύγισε η Μέκκα του καταναλωτισμού, καθώς προμηθευτήκαμε και δοκιμάσαμε κάθε λογής γλυκίσματα, όπως Magenbrot, Βasler Lackerli, Basler Rahmtäfeli κ.α..

Το αποκορύφωμα της σπατάλης βέβαια αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία ένα σουβλάκι που δοκιμάσαμε και το οποίο είχε κομμάτια φράουλας και μπανάνας με επικάλυψη σοκολάτας (9€).

Στη συνέχεια, όσο προσεγγίζαμε την πλευρά των foodtrucks, αφεθήκαμε στο έλεος των αρωμάτων την κουζινών που αναδύονταν και μονομαχούσαν για να μας κερδίσουν. Κάπως έτσι καταλήξαμε σε ένα κίοσκι - μπριζολάδικο, το οποίο σέρβιρε ένα φιλέτο με καυτερή σάλτσα μέσα σε δυο φέτες τοστ.

Ενδεχομένως σαν όψη να μην είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά με δεδομένο το κρύο και την βροχή που είχε ρίξει μερικά λεπτά πριν, ήταν το ιδανικό για να μας παρέχει ζεστασιά και να γεμίσει τα στομάχια μας.

Αφού αδειάσαμε λοιπόν τις τσέπες μας, συνεχίσαμε την εξερεύνηση της πόλης ξεκινώντας από την πύλη Spalentor, η οποία ανεγέρθη το 1356 για την προστασία της πόλης.

Περάσαμε για ακόμη μια φορά από το δημαρχείο της πόλης, καθώς και την Basler Münster.

Ύστερα περπατήσαμε ως την αντίπερα όχθη, σε αναζήτηση κάποιας μπυραρίας για να μας συντροφεύσει.

Τελικά μετά από πολλή αναζήτηση δεν καταφέραμε να βρούμε κάτι στα μέτρα μας και θα επιστρέφαμε στο δωμάτιο με κατεβασμένα τα κεφάλια, αν δεν συναντούσαμε το cargobar basel στον δρόμο για την αφετηρία του 604.

Πρόκειται για μια πολύ ιδιαίτερη μπυραρία κάτω από την γέφυρα Johanniterbrücke , η οποία διαθέτει μεγάλη ποικιλία από μπύρες, έχει ωραία μουσική και εναλλακτική διακόσμηση.

Πήραμε από μια Valasaine, απολαύσαμε την ατμόσφαιρα και κατά τις 11 αποσυρθήκαμε στο δωμάτιο μας, καθώς ο Μορφέας μας καλούσε να παραδοθούμε στην αγκαλιά του...

 

[Kostas_Stavrop]

ΜΕΡΟΣ 5ο - FINALE

3η μέρα: Εκδρομή στο Λέραχ ( ή Λορραχ)

Ύστερα από βαθύ ύπνο, ξημέρωσε και η τρίτη και προτελευταία μέρα του ταξιδιού μας. Ο χρυσογένης γέροντας έριξε τις ακτίνες του και ξεπρόβαλλε ανάμεσα από τα στόρια των παραθύρων που βρίσκονταν μπροστά από τα κρεβάτια μας. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα την ώρα. Ήταν ήδη δέκα και μερικά λεπτά. Είχαμε αποφασίσει να κοιμηθούμε παραπάνω μιας και είχαμε σχεδιάσει μια αρκετά ελεύθερη μέρα, ωστόσο ακόμα με έτρωγε η σκέψη μιας -τελευταίας- αυθόρμητης εκδρομής. Προτεραιότητα όμως είχε η προμήθεια μας με τα καθιερωμένα κρουασανόψωμα από την γειτονική boulangerie.
Η ημερομηνία ήταν 11 Νοεμβρίου, επέτειος της ημέρας ανακωχής των συμμάχων με την Γερμανία για τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, στο περίφημο βαγόνι που χρησιμοποιήθηκε και 22 χρόνια μετά για ανακωχή από τον Χίτλερ. Η μέρα αυτή είναι αργία για τους Γάλλους, επομένως χρειάστηκε περπάτημα μισής ώρας μέχρι να βρούμε ανοιχτό φούρνο. Στον δρόμο μας συναντήσαμε και μια τελετή που πραγματοποιούνταν έξω από την εκκλησία του Saint Louis, όπου έχει στηθεί ένα μνημείο, πιθανότατα προς τιμήν των πεσόντων.

Πήραμε τα απαραίτητα από τον φούρνο, επιστρέψαμε στο δωμάτιο και ξεκίνησε η αναζήτηση κάποιου κοντινού και οικονομικού προορισμού που θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε.
Κάπως έτσι εντοπίσαμε το Λέραχ, δίπλα στα σύνορα της Γερμανίας με την Ελβετία. Πρόκειται για μια μικρή πόλη που περιβάλλεται από δάση, καθώς στα βόρεια της εκτείνεται το αχανές Black Forest ή ελληνιστί Μέλανας Δρυμός. Δεν το σκεφτήκαμε πολύ, πήραμε τα σακίδια μας και τρέξαμε να προλάβουμε το 604, το οποίο θα πέρναγε σε δύο λεπτά από την στάση μας.
Το ίδιο θα συνέβαινε και μισή ώρα αργότερα, όταν θα φτάναμε στον "γερμανικό" κεντρικό σταθμό της Βασιλείας,

τον Basel Badischer Bahnhof ή Basel Bad χάρη συντομίας, καθώς το τρένο βρισκόταν ήδη στον σταθμό όταν φτάσαμε στην πλατφόρμα. Έτσι, με την τύχη να μας χαμογελάει σε όλα τα μέσα που χρησιμοποιήσαμε από το Saint Louis μέχρι το Λέραχ, καταφέραμε να είμαστε στις 12μισι στον προορισμό μας. Και ο προορισμός μας δεν ήταν άλλος από το περίφημο Rotteln Castle, χτισμένο ακριβώς πάνω στα "όρια" του Μέλανα Δρυμού.
Αυτή την φορά η τύχη μας στέρεψε, διότι χάσαμε το λεωφορείο που θα μας ανέβαζε στο κάστρο, με την μόνη εναλλακτική να είναι πεζοπορία 40 λεπτών.
(Σημείωση προς ενδιαφερόμενους: Το εν λόγω λεωφορείο ενδέχεται να είναι βανάκι, οπότε ενδέχεται το κόστος του εισιτηρίου να είναι αυξημένο, ωστόσο μόνο εικασίες μπορώ να κάνω αφού δεν μάθαμε ποτέ λεπτομέρειες.)
Η πεζοπορία άξιζε και με το παραπάνω, καθώς τα πολύχρωμα φθινοπωρινά φύλλα των δέντρων μας συντρόφευαν και μας έδιναν κουράγιο σε όλη την διαδρομή.

Μέχρι που οι πύργοι του κάστρου άρχισαν να ξεπροβάλλουν μέσα από τα δέντρα.

Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως έβρεχε καταρρακτωδώς και είχαμε μόνο μια ομπρέλα μαζί μας, με αποτέλεσμα φυσικά να γίνουμε μούσκεμα.

Με τα πολλά η οδύσσεια μας έφτασε στο τέλος της, με την μορφή του μεγαλοπρεπούς κάστρου να κάνει επιτέλους την εμφάνιση της.

Παράλληλα, ως εκ θαύματος έπαυσε και η βροχή, οπότε μπορέσαμε να περιηγηθούμε στους χώρους του κάστρου με μεγαλύτερη ευκολία. Η πανοραμική θέα του Λέραχ, σε συνδυασμό με τα ατελείωτα καφεκίτρινα δέντρα ήταν ένα πραγματικά ονειρικό θέαμα.

Αφού ανεβήκαμε και στους δύο πύργους του κάστρου, πήραμε τα αναμνηστικά μας και ξεκινήσαμε μια ακόμα μεγαλύτερη πεζοπορία, αυτή τη φορά για το Λέραχ και προς αναζήτηση φαγητού μιας και πεινάγαμε σαν λύκοι από την περιπέτειά μας.
Στον δρόμο μας συναντήσαμε και μια αριστοκρατική γατούλα,

που μας συνόδευσε μέχρι το Grutt Park, ένα πάρκο απαράμιλλης ομορφιάς δίπλα στην πόλη.

Κατά τις 4 φτάσαμε στο κέντρο της πόλης και καθίσαμε σε ένα μεξικάνικο εστιατόριο (μην βαράτε, δυστυχώς το ωράριο 14:00 - 18:00 που τηρούσαν στην Γαλλία ίσχυε και στο Λέραχ, με αποτέλεσμα το μεξικάνικο να είναι ένα από τα ελάχιστα εστιατόρια που ήταν ανοιχτά εκείνη την ώρα).
Πάντως το φαγητό ήταν χωρίς αμφιβολία το καλύτερο που δοκιμάσαμε σε όλο το ταξίδι, ίσως γιατί έχουμε μια παραπάνω συμπάθια στην λατινοαμερικάνικη κουζίνα.

Αφού φάγαμε του σκασμού, κάναμε μια σύντομη βόλτα στην πόλη και πήραμε το τρένο της επιστροφής.

Από όλο το ταξίδι, η μοναδική φορά που συναντήσαμε Έλληνα, ήταν στον σταθμό του Λέραχ, όταν μας πλησίασε η χαμογελαστή Άννα, ενώ εμείς παλιμπαιδίζαμε με δυο γλειφιτζούρια που είχα βουτήξει από το εστιατόριο.
Τελικά φτάσαμε στον Basel Bad και από εκεί πήραμε δύο τράμ και το αγαπημένο 604 για να επιστρέψουμε στο δωμάτιο μας.
Πλυθήκαμε, αλλάξαμε τα βρεγμένα μας ρούχα και ξαναβγήκαμε για μια τελευταία επίσκεψη στην Βασιλεία.
Στην βόλτα μας περάσαμε και από το Hoosesaggmuseum, το μικρότερο μουσείο της Βασιλείας, το οποίο ουσιαστικά αποτελείται από μια βιτρίνα πόρτας. Το έκθεμα του μουσείου;
Μα φυσικά τα γουρούνια που μας στοιχειώνουν από το πρώτο μας βράδυ στην Μυλούζη

Περάσαμε και από ένα τελευταίο λούναπαρκ, όπου τιμήσαμε από ένα λουκάνικο με ψωμάκι.

Και καταλήξαμε στην μπυραρία, που μας είχε κλέψει την καρδιά το προηγούμενο βράδυ, για μια ακόμη μπυρίτσα.

Στην επιστροφή χρειάστηκε να περπατήσουμε από τα σύνορα μέχρι το δωμάτιο, διότι είχε λεωφορείο ανά μία ώρα και χάσαμε για λίγα λεπτά αυτό που θα μας πήγαινε στο σπίτι. Τουλάχιστον πρόλαβα να φωτογραφίσω το μνημείο στο οποίο είχαν συγκεντρωθεί το πρωί οι ντόπιοι για την επέτειο της ανακωχής.

Την επόμενη μέρα είχαμε πρωινή πτήση, ίσα που προλάβαμε να πάρουμε δυο κρουασανάκια και πήγαμε κατευθείαν στον σταθμό για να πάρουμε το λεωφορείο 11 που θα μας πήγαινε στο αεροδρόμιο. Χαλάλι η ταλαιπωρία που ήμασταν μισή ώρα όρθιοι, γιατί οι θέσεις δίπλα μου ήταν πάλι άδειες οπότε είχα όλη την άνεση να ρίξω και έναν απαραίτητο υπνάκο. Αυτή την φορά οι χιονισμένες βουνοκορφές των Άλπεων κρύφτηκαν κάτω από τα σύννεφα, ωστόσο ευελπιστώ πως στο μέλλον θα ξανασυναντηθούμε από κοντά...

Κλείνοντας, ομολογώ πως η επίσκεψη μας στην Βασιλεία ήταν πολύ ανώτερη των προσδοκιών μου.
Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γνωστός ταξιδιωτικός προορισμός, ωστόσο η θέση της ανάμεσα σε τρεις χώρες σου δίνει την ευκαιρία να εξερευνήσεις τελείως διαφορετικά μέρη και θα την πρότεινα χωρίς κανέναν δισταγμό σε όποιον/α σκέφτεται να την επισκεφτεί.

Μέχρι την επόμενη φορά,
À bientôt, Βασιλεία!

 

[psilos3]

Πάντα τέτοια εύχομαι!
Ωραία και κατατοπιστική ιστορία, για ένα προορισμό που είδα κι εγώ λίγες μέρες πριν από σας και συμφωνώ ότι αξίζει πολλαπλών επισκέψεων.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη