Ιρλανδία Belfast City Rockers

[SPROM]

Στρίβοντας στη Divis street, μπορούσα να δω το Westlink ringroad να απομονώνει το δυτικό Belfast από την υπόλοιπη πόλη. Στα αριστερά μου, βλέπω την πρώτη τοιχογραφία: διαφημίζει ένα γραφείο που διοργανώνει πολιτικούς περιπάτους στην περιοχή. Δίπλα σε αυτή, βρίσκεται μία γαλάζια πινακίδα που γράφει ‘Gateway to West Belfast’.
Η Divis street συνεχίζει στη Falls Road. Βρίσκομαι επιτέλους σε αυτό τον πολύπαθο δρόμο. Οι απανωτές τοιχογραφίες στα δεξιά μου εξυμνούν αγωνιστές του IRA, απαιτούν την απελευθέρωση κρατουμένων και συμπαραστέκονται σε διάφορα αποκλεισμένα καθεστώτα και κοινότητες ανά τον κόσμο. Οι ντόπιοι τις αποκαλούν ‘murals’. Η λέξη μου φαίνεται ταιριαστή: με κάποιον τρόπο, τη συνδέω με τη λέξη ‘mourn’.
Η Falls Rd είναι άδεια και αυτό δίνει την εντύπωση πόλης-φαντάσματος. Τα παρατεταγμένα τούβλινα σπίτια έχουν κλειστές τις κουρτίνες τους. Οι τοιχογραφίες- τα murals- μοιράζουν χρώμα και θρήνο.
Φωτογραφίζω με μανία, προσπαθώντας να αγνοήσω τον ενοχλητικό κόμπο που έχω πλέξει στο μέσον περίπου του οισοφάγου μου. Όποτε γυρίζω να κοιτάξω κάποιο σπίτι, έχω την εντύπωση ότι αν είχα κοιτάξει λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα θα έβλεπα κάποιον να κλείνει την κουρτίνα του.
[Ο ιστορικός ενεστώτας με αναστατώνει, όμως, και δεν το θέλω αυτό: καλύτερα, λοιπόν, να χρησιμοποιήσω τον αόριστο και τον παρατατικό. ]
Ξαφνικά, πρόσεξα στο βάθος μία τοιχογραφία. Ήταν ζωγραφισμένη σε έναν τοίχο στα αριστερά μου και έμοιαζε τόσο παράταιρη: απεικόνιζε κάτι τύπους με χαριτωμένες στολές που έτρεχαν σε ένα πράσινο λιβάδι. Πλησιάσαμε για να κοιτάξουμε προσεχτικότερα. Ο κοκκινομάλης φίλος μου με πληροφόρησε ότι επρόκειτο για μια ποδοσφαιρική ομάδα: οι τύποι με τις χαριτωμένες στολές ήταν οι παίκτες και δεν έτρεχαν σε κάποιο καλοκουρεμμένο λιβάδι, αλλά σε ένα γήπεδο. Μπορούσα, άλλωστε, να δω και την ποδοσφαιρική μπάλα στα πόδια ενός. Ήταν μια τοιχογραφία των Celtics, μου είπε ο Ευγένιος. Παραδόξως, το συγκράτησα.
Απέναντι από τη ζωγραφιά, στεκόταν ένα τούβλινο κτίριο, εμφανώς μαυρισμένο σε σημεία, με τρύπες και αρκετά τούβλα να λείπουν. Το κτίριο, φυσικά, ήταν εγκαταλελειμμένο. Καθώς το πλησιάζαμε όλο περιέργεια, με κάτι μάτια γουρλωμένα, ακούσαμε μια γυναικεία φωνή να μας καλεί. Μία γριά που φορούσε ένα παλιό μαύρο παντελόνι και ένα φανταχτερό κόκκινο σακάκι με μία χρυσή καρφίτσα στο ύψος του στήθους μας κοιτούσε ερωτηματικά.
‘Are you looking for something, young men?’
‘Mmm… Just wondering about this mural, here’.
Με μεγάλη προσοχή, η γριά μας εξήγησε ότι η ποδοσφαιρική ομάδα ήταν η αγαπημένη του ‘Bap’. ‘Bap’, συνέχισε η γριά, ήταν το κωδικό όνομα του Frank McGreevy, ο οποίος δολοφονήθηκε στο σημείο το 2008. Ήταν μέλος του IRA, μας είπε. Η τόσο πρόσφατη ημερομηνία μας θορύβησε. Και αυτό το κτίριο απέναντι; Μήπως εκεί τον είχαν δολοφονήσει; Γι’ αυτό ήταν έτσι, λοιπόν;
‘Oh this! No, no, no, no, no… this was demolished the other day…’.
Ήταν πλέον πλήρως αντιληπτό ότι η μάχη συνεχιζόταν, έστω και σε μικρότερη σκάλα. Η γριά είπε ότι όχι, δεν είχε ζήσει τις Ταραχές. Αντίθετα, είχε μεταναστεύσει στον Καναδά και είχε επιστρέψει μόλις πριν λίγα χρόνια. Όποιος έχει μελετήσει την ιστορία των Ταραχών και του IRA γνωρίζει ότι ο Καναδάς αποτέλεσε την κατ’ εξοχήν χώρα υποδοχής γι’ αυτούς τους πολιτικούς πρόσφυγες και ενίοτε εξελισσόταν και σε επέκταση του Ιρλανδικού μετώπου, αφού οι δολοφονίες συνεχίζονταν σε καναδέζικο έδαφος.
Όταν δοκίμασα να περιπλανηθώ λίγο μέσα στα στενά, αφήνοντας τη γριά και τον φίλο μου στη συζήτησή τους, εκείνη επενέβη.
-This is no place to be… Stay on the main road.
-And why is that…
-It’s not safe… ψιθύρισε η γριά, σηκώνοντας τους ώμους και σφίγγοντας τα μάτια της σε μία λωρίδα προειδοποίησης.
Έπειτα έστρεψε την πλάτη της και με γρήγορο βήμα χάθηκε στα στενά. Δεν θα το συζητούσαμε καθόλου, γιατί εκείνη δεν μας είχε αφήσει περιθώριο αμφιβολίας. Με κάθε δυνατό τρόπο, μας προέτρεπε να είμαστε σε επιφυλακή και να μην παρεκκλίνουμε από τους κεντρικούς δρόμους.
Ένα-δύο αυτοκίνητα έκαναν την εμφάνισή τους στη Falls Rd. και μας ανακούφισαν κάπως. Επίσης, δεν ήμασταν μόνοι στο δρόμο: ένας ψηλός, μυώδης άντρας με εμφάνιση μπογιατζή και λερωμένα άρβυλα περπατούσε λίγα μέτρα πίσω μας.
Σύντομα, είδαμε έναν κήπο που έμοιαζε με μνημείο. Πάνω στην πύλη, σε μία σιδερένια δαντέλα, υπήρχε η επιγραφή ‘Garden of Remembrance’. Ο κήπος ήταν, όντως, ένας κήπος ανάμνησης, όπου στήλες από γρανίτη έφεραν τα ονόματα των αγωνιστών του IRA με χρυσά γράμματα. Σε μία γωνία ανέμιζε μία ξεσκισμένη μαύρη σημαία, ενώ επιγραφές θύμιζαν το αλυτρωτικό σχέδιο: ‘Ireland unfree shall never be at peace’.
Τόσο στους τάφους του μνημείου όσο και στις τοιχογραφίες αναγνώριζα διαρκώς ονόματα από τα αναγνώσματά μου. Όμως, εγώ είχα διαβάσει για δολοφόνους· αυτοί μιλούσαν για ήρωες. Εντέλει, δίκιο είχα εγώ.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[SPROM]

Η Falls Rd. είναι ένας μακρύς δρόμος. Περίπου προς το τέλος του, συναντήσαμε τα γραφεία του κόμματος Sinn Fein: τα γραφεία του Κόμματος. Το Sinn Fein- ‘Ourselves Alone’-, το πολιτικό παρακλάδι του IRA για πολλές δεκαετίες, διατηρούσε, λοιπόν, ένα γραφείο πάνω στη Falls Rd. χωρίς καμία ιδιαίτερη αξίωση. Ήταν ένα μικρό γραφείο που θα περνούσε απαρατήρητο, αν δεν υπήρχε η μεγάλη επιγραφή πάνω από την πόρτα του.
Μπήκαμε μέσα και με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι και ο μπογιατζής κατευθυνόταν προς τα γραφεία του κόμματος. Αμέσως, εκδήλωσα ενδιαφέρον για το βιβλιοπωλείο του γραφείου: μία διπλή βιβλιοθήκη με βιβλία για την ιστορία του IRA, του κόμματος και των Ταραχών. Ένας τύπος γύρω στα 25 στεκόταν στο ταμείο και με παρατηρούσε.
Δεν είχα χρόνο για χάσιμο κι έτσι του ζήτησα να μου προτείνει το καλύτερο βιβλίο που είχε στη διάθεσή του σε σχέση με τον IRA. Γρήγορα, κατάλαβα ότι ο τύπος δεν είχε ιδέα και φρόντισα να το δείξω. Εκείνος μου είπε ότι θα πήγαινε ‘δίπλα’ να ρωτήσει, γιατί οι ‘διπλανοί’ γνώριζαν καλύτερα. ‘Δίπλα’ στεγαζόταν ένα κουρείο. Τα κουρεία είναι τόσο άφθονα στην Ιρλανδία όσο και οι ιρλανδικές σημαίες: θα αποτελούσαν, λοιπόν, προσφιλή βιτρίνα για τον ιρλανδικό στρατό.
Όταν ο νεαρός επέστρεψε, μου μετέφερε πως ρώτησε τους ‘διπλανούς που ξέρουν καλύτερα’ και οι ‘διπλανοί που ξέρουν καλύτερα’ του πρότειναν ‘αυτό’. ‘Αυτό’ δεν ήταν παρά ένα ογκώδες βιβλίο- μία συλλογή πολλαπλών βιογραφιών των αγωνιστών του IRA, όπου περιγραφόταν η δράση τους και οι βάναυσες δολοφονίες τους. Οι ‘διπλανοί που ξέρουν καλύτερα’ συμπλήρωσαν επίσης, όπως μου μεταφέρθηκε από το νεαρό, ότι εκείνο το βιβλίο ‘έλεγε την αλήθεια’. Άγγιξα για λίγο κάποια προπαγανδιστικά εξώφυλλα και βγήκα από τα γραφεία.
Οι τοιχογραφίες για τον Bobby Sands και τους συντρόφους του ήταν διάσπαρτες μέσα στην ‘κοινότητα’. Η λέξη ‘κοινότητα’ χρησιμοποιούνταν ακόμα κατά κόρον από τους κατοίκους του δυτικού Belfast και έφερε το ιστορικό βάρος ενός αιώνα ένοπλου αγώνα και μίσους. Η ‘κοινότητα’, λοιπόν, της πλευράς των καθολικών και του IRA διατηρούσε και το δικό της μουσείο, όπως φρόντισαν να μας πληροφορήσουν.
Το Μουσείο της Ιρλανδικής Ρεπουμπλικανικής Ιστορίας βρισκόταν στο σύμπλεγμα του μύλου Conway, στα δεξιά του Falls Rd.. Καταχωνιασμένο σε μία γωνία, το μουσείο φαινόταν παράνομο, αν και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν ήταν. Γύρω από την πύλη του, υπήρχαν μεγάλες αφίσες, όπου διαφημίζονταν τηλέφωνα ανάγκης για όλους όσοι είχαν συγγενείς που παρέμεναν φυλακισμένοι.
Μέσα στο μύλο, υπήρχε μία αίθουσα εκθεμάτων, μία ερασιτεχνική βιβλιοθήκη με υπολογιστές και μία απομίμηση κελιού. Η αίθουσα με τα εκθέματα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία τραγελαφική παρουσίαση της πραγματικότητας: οι προθήκες ήταν γεμάτες με τα όπλα των αντιπάλων, με ρεπουμπλικανικές εφημερίδες και με αντικείμενα πυροβολημένα. Μία προθήκη, μάλιστα, είχε δυο-τρία kalashnikov και την επιγραφή: These are the few weapons the IRA used. Σκέφτηκα ότι, όντως, ο IRA δεν χρησιμοποίησε πολλά όπλα· η ειδικότητά του ήταν οι βόμβες: βόμβες σε αυτοκίνητα, βόμβες σε τσάντες, βόμβες σε πακέτα από τσιγάρα, βόμβες σε γυναίκες που παρίσταναν τις εγγύους.
Όση ώρα τριγυρνούσαμε στις προθήκες του μουσείου, τρεις γέροι κάθονταν σε μια γωνιά και συζητούσαν: υπήρχε διάχυτη η ατμόσφαιρα του καφενείου. Ένας από αυτούς με πλησίασε για να μου δείξει κάποια DVD. Οι δίσκοι ήταν, στην πραγματικότητα, κόπιες των αυθεντικών, με ένα φωτοτυπημένο εξώφυλλο μπροστά για να τις ξεχωρίζουν. Οι ταινίες ήταν, όλες, σχετικές με τις Ταραχές και τον ιρλανδικό αγώνα. Όμως, πολλές ταινίες απουσίαζαν από την κάπως φτωχή συλλογή τους. Φυσικά, απουσίαζαν αυτές που υιοθετούσαν κριτική στάση απέναντι στον ένοπλο αγώνα, αν όχι και απέναντι στον ίδιο το σκοπό του αγώνα.
Καθώς συζητούσαμε με τον γέρο, είδα τον μπογιατζή να μπαίνει στο μουσείο και να κατευθύνεται προς τη μικρή σύναξη που είχε δημιουργηθεί στη γωνία. Όλοι μας κοιτούσαν περίεργα. Βεβαίως, δεν ήθελε και πολύ για να αντιληφθώ ότι τόσο η προφορά μου όσο και τα κόκκινα μαλλιά του φίλου μου, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον που δείχναμε για τον IRAκαι τις φωτογραφικές μας μηχανές, μας είχαν στοχοποιήσει. Άλλωστε, πόσοι πραγματικοί μπογιατζήδες θα αποκτούσαν ξαφνικά ενδιαφέρον για τον Κήπο της Ανάμνησης, για τα γλυκά του ζαχαροπλαστείου που επισκεφθήκαμε, για τα γραφεία του SinnFein, για το μουσείο της Ρεπουμπλικανικής Ιστορίας; Η απάντηση ήταν προφανής: κανείς. Φρόντισα, λοιπόν, να τους ενημερώσω διακριτικά ότι ερχόμασταν από την Ελλάδα, μία χώρα με ιστορία στις επαναστάσεις και το μπάχαλο. Το κόλπο μου, ευτυχώς, πέτυχε: ξαφνικά, γίναμε και πάλι αδιάφοροι τουρίστες και, έκτοτε, δεν ξαναείδαμε τον μπογιατζή.

 

[canf]

Απολαμβανω απιστευτα τις περιγραφες σου!

ευχαριστουμε για την ιστορια

 

[SPROM]

Απολαμβανω απιστευτα τις περιγραφες σου!

ευχαριστουμε για την ιστορια

Ωωωω... ευχαριστώ πολύ.

 

[SPROM]

Ορίστε και μια φωτογραφία από τα γραφεία του Κόμματος.

 

[SPROM]

Ύστερα, μία κυρία γύρω στα 50 μας προέτρεψε να επισκεφθούμε το κελί. Μάλιστα, μας ακολούθησε και προσφέρθηκε να μας ξεναγήσει. Μιλούσε εξωφρενικά αργά και σταθερά, προκειμένου οι δύο ‘Έλληνες’ που μιλούσαν μόνο σπαστά αγγλικά να καταλάβουν ακριβώς-και, εν συνεχεία, να πιστέψουν και να μεταφέρουν στην πατρίδα τους- τη δική της εκδοχή για την ιστορία.
Τα κελιά τους ήταν, ομολογουμένως, τρομακτικά μικρά για ένα άτομο. Παρόλ’ αυτά, παράχωναν εκεί μέσα τρεις κρατούμενους στην καλύτερη των περιπτώσεων. Γνώριζα ότι σε αυτή την υπόθεση, κανείς δεν είχε μείνει αμέτοχος: ακόμα και αν δεν συμμετείχες στον ένοπλο αγώνα, όφειλες τουλάχιστον να υποστηρίζεις μία από τις δύο πλευρές. Όλο το Belfast-κυρίως, το δυτικό- βρισκόταν σε επιφυλακή τουλάχιστον μέχρι το 1998 και τη Συμφωνία Good Friday. Συνεπώς, και η γυναίκα που μας μιλούσε θα είχε συμμετάσχει κι αυτή με κάποιον τρόπο. Έτσι ήταν;
Έτσι ήταν. Η γυναίκα μας έδειξε ένα t-shirt στο οποίο είχαν υπογράψει όλες οι γυναίκες κρατούμενοι. Εκεί, υπήρχε και η δική της υπογραφή. Κάτω από το όνομά της, υπήρχαν κάτι ορνιθοσκαλίσματα. Διάβασα ‘7 yrs’. Γιατί, όμως, είχε φυλακιστεί;
Μας μίλησε για το Γιβραλτάρ. Εκεί, είπε, βρισκόταν σε μία εκδρομή, όταν οι μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας δολοφόνησαν τρεις άοπλους συντρόφους και συνέλαβαν τους υπόλοιπους που ήταν επίσης άοπλοι. Ήταν τραγικό. Όσο μας το διηγούνταν, προσπαθούσα να θυμηθώ όλα όσα γνώριζα για την υπόθεση του Γιβραλτάρ. Είχα την αίσθηση ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς όπως μας τα εξηγούσε εκείνη. Άλλωστε, δεν θα μπορούσε μία ομάδα από μέλη και υποστηρικτές του IRA να είχαν αποφασίσει τυχαία να κάνουν διακοπές στο Γιβραλτάρ, το οποίο –πάλι, τυχαία- βρισκόταν υπό τη διοίκηση της Βρετανίας. Και είχα δίκιο.
Τα βιβλία μου το έγραφαν ξεκάθαρα: ‘Gibraltar was to have been an IRA ‘spectacular’’. Το 1988, λοιπόν, οι χαρούμενοι εκδρομείς σχεδίαζαν να ανατινάξουν μία παρέλαση του βρετανικού στρατού. Έτσι, και θα αποδείκνυαν στη Βρετανία ότι μπορούν να χτυπήσουν οπουδήποτε και οποτεδήποτε, και συγχρόνως θα ευχαριστούσαν και τον ευεργέτη τους, Στρατηγό Γκαντάφι*, εφόσον η βρετανική διοίκηση του Γιβραλτάρ ‘ενοχλούσε’ τους άρχοντες της Μεσογείου. Εντέλει, το γεγονός ότι τα μέλη του ιρλανδικού στρατού συνελήφθησαν άοπλοι χρησιμοποιήθηκε στην προπαγάνδα του IRA και τόνωσε, έστω και προσωρινά, το λαϊκό έρεισμα του στρατού.

*Για όσους αναρωτιούνται, ο Στρατηγός Γκαντάφι εξόπλισε δωρεάν(!) τον IRA με εκατοντάδες τόνους(!) πυρομαχικών, εκρηκτικής ύλης και όπλων, ενώ τους ενίσχυσε οικονομικά με 2 εκατομμύρια δολάρια. Ο σκοπός του ήταν προφανής: η υπονόμευση των Δυτικών εχθρών του.

 

[SPROM]

Την ίδια περίοδο-ίσως και λίγο νωρίτερα- την προπαγάνδα του ιρλανδικού στρατού εξυπηρέτησαν και δημοφιλή τραγούδια της ροκ, όπως το ‘Sunday Bloody Sunday’ του John Lennon και της Yoko Ono, που αργότερα ερμήνευσαν και οι U2. Το τραγούδι αναφέρεται στα γεγονότα της Ματωμένης Κυριακής, όπως αυτή έχει μείνει στην ιστορία της Ιρλανδίας. Οι στίχοι αποτελούν ένα μνημείο παρερμήνευσης της πραγματικότητας:

Well, it was Sunday Bloody Sunday
Oh, when they shot the people there
The cries of thirteen martyrs filled the free derry air
Is there any one amongst you, dare to blame it on the kids?
Not a soldier boy was bleeding when they nailed the coffin lids
[L1]

When you claim to be majority, well, you know that it's a lie
You're really a minority on this sweet emerald isle[L2]

When Stormont bans our marches, they've got a lot to learn
Internment is no answer, it's those mothers turn to burn

Oh, you Anglo pigs and Scotties, sent to colonize the north
You wave your bloody Union Jack and you know what it's worth
How dare you hold to ransom, a people proud and free
Keep Ireland for the Irish put the English back to sea

Well, it's always Bloody Sunday in the concentration camps
Keep falls road free forever from the bloody English hands
Repatriate to Britain, all of you who call it home
Leave Ireland to the Irish, not for London or for Rome[L3]


[L1]Στην πραγματικότητα, ο Michael Collins, μάλλον πολεμοχαρής ηγετική φυσιογνωμία του παλαιού IRA, επιτέθηκε και δολοφόνησε στα σπίτια τους 14 Βρετανούς πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών· κάποιους από αυτούς, μάλιστα, μπροστά στις γυναίκες και τα παιδιά τους. Ανταποδοτικά, οι Βρετανοί σε μία έκρηξη αντίστοιχης βιαιότητας επιτέθηκαν σε πολίτες. 14 πολίτες δολοφονήθηκαν και δεκάδες άλλοι τραυματίστηκαν. Η Ματωμένη Κυριακή, λοιπόν, όπως έμεινε στην ιστορία η 21η Νοεμβρίου του 1920, θα είχε αφανίσει το ηθικό έρεισμα που είχε μόλις αποκτήσει ο στρατός στο λαό, αν οι Βρετανοί δεν είχαν απωλέσει την ψυχραιμία τους και είχαν διαχειριστεί το ζήτημα με πολιτικούς όρους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, ύστερα από τα γεγονότα, ο IRA είχε πια τη λαϊκή υποστήριξη που χρειαζόταν.


[L2]Το κόμμα του ιρλανδικού στρατού, δηλαδή το Sinn Fein, όντως κέρδισε στις εκλογές του 1918, εφόσον από τις 105 θέσεις της Ιρλανδίας, κέρδισε τις 73. Και, καθώς το Sinn Fein υποστήριζε τη διεκδίκηση της ελεύθερης και ανεξάρτητης Ιρλανδίας, θεωρήθηκε ότι αυτό ήταν και αίτημα σύσσωμου του λαού της Ιρλανδίας. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η ιδέα του λαϊκού ερείσματος ήταν μία ψευδαίσθηση, καθώς το ποσοστό του Sinn Fein δεν οφειλόταν στην πραγματική του δύναμη, αλλά στα ''κόλπα'' του βρετανικού συστήματος εκλογών, που είναι γνωστό ως ''first past the post''. H βόρεια Ιρλανδία είχε εκδηλώσει από τότε την ενωτική της θέση με συντριπτική πλειοψηφία στην περιοχή της. Δηλαδή, οι βόρειοι Ιρλανδοί δεν αναγνώριζαν την Ιρλανδία· αντίθετα, θεωρούσαν ότι είναι Βρετανοί και ότι πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα με τους Βρετανούς της Αγγλίας.


[L3]Το υπόλοιπο τραγούδι δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένα γεγονότα, αν εξαιρέσει κανείς το φαινόμενο του 'internment'-δηλαδή της φυλάκισης άνευ προφανούς αιτίας, που μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Παρόλ' αυτά, αποτελεί ένα ωραιότατο και μελωδικότατο εμβατήριο για το ρεπουμπλικανικό μυαλό, που μέσω της ροκ μουσικής, συγκέντρωσε υποστήριξη για τον στρατό από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.

 

[maltakias]

UP THE RA

 

[SPROM]

UP THE RA

[URL="

Θα είχε ενδιαφέρον να το συζητήσουμε. Φυσικά, αν το θέλεις.

 

[maltakias]

Μικρέ τα έχεις μπερδεμένα.
Η Bloody Sunday που τραγουδούν οι U2 είναι αυτή και ουχί αυτή που περιγράφεις και αναφέρεται στη σφαγή του Londonderry.

Δεν έχω πρόβλημα να συζητήσω το οτιδήποτε,δεν θα ήθελα να χαλάσουμε την ιστορία σου όμως γιατί είναι βέβαιο πως μια τέτοια συζήτηση θα προκαλέσει ένα ψιλομπάχαλο.

 

[Borealis]

Μικρέ τα έχεις μπερδεμένα.
Η Bloody Sunday που τραγουδούν οι U2 είναι αυτή και ουχί αυτή που περιγράφεις και αναφέρεται στη σφαγή του Londonderry.

Δεν έχω πρόβλημα να συζητήσω το οτιδήποτε,δεν θα ήθελα να χαλάσουμε την ιστορία σου όμως γιατί είναι βέβαιο πως μια τέτοια συζήτηση θα προκαλέσει ένα ψιλομπάχαλο.

Μόνο αυτό βρήκες? ο επίσημος αγώνας ανεξαρτησίας (1918-21) έγινε τρομοκρατική επίθεση με τους σημερινους όρους και άλλα πολλά πολλά που μπορούμε να τα μεταφέρουμε αλλού αν θεωρείται ότι παρεμβαίνουμε στη ροή της ''ιστοριας''

 

[maltakias]

Εσύ λες να βρήκα μόνο αυτό;

Aυτό όμως είναι λάθος αναφορά,ενώ τα υπόλοιπα είναι προσωπική κρίση και τοποθέτηση του γράφοντος τα οποία μπορώ να σχολιάσω μεν αλλά όχι να διορθώσω.