aetopetritis
Member
- Μηνύματα
- 112
- Likes
- 105
- Επόμενο Ταξίδι
- Κένυα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παντού!
Όποιον ενδιαφέρει μια πραγματικά μοναδική εμπειρία ας κάνει τον κόπο να διαβάσει παρακάτω.
Αν τα ταξίδια είναι μέσο μόνο για να μαζέψεις μίλια, ή μόνο για να έχεις μια ακόμη πινέζα στον παγκόσμιο χάρτη με τα μέρη που επισκέφθηκες, τότε ίσως κουραστείς να διαβάζεις.
Είναι όμως για σένα, που νιώθεις συναισθήματα ταξιδεύοντας.
Που μαζεύεις τις στιγμές και τις απορροφάς σαν να είναι το οξυγόνο απ’ το οποίο ζεις. Είναι για σένα, που βλέπεις τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες σαν χρυσό, και τις φυλάς καλά γιατί σε κατατάσσουν στη λίστα με τους πραγματικά πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο….
Κάθε ταξίδι είναι μια μοναδική εμπειρία. Δεν έχω τη δυνατότητα να ταξιδεύω όσο συχνά θέλω, μα όταν το κάνω προσπαθώ να είναι τόσο έντονο από κάθε άποψη, ώστε σαν εμπειρία να είναι όντως μοναδική. Και αυτή που είχα πέρυσι τον Δεκέμβρη με άλλους τρεις φίλους στη Νορβηγία, έχει μείνει ως η καλύτερη όλων. Βέβαια, δεν είναι ένας συνηθισμένος προορισμός για όσους ανήκουμε στον μεσογειακό εξερχόμενο τουρισμό. Όμως συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους να κάνουν ένα τέτοιο ταξίδι. Είναι από αυτά που τα ονομάζουμε «ταξίδια ζωής».
Το όνομα του πακέτου που αγοράσαμε ήταν ακριβώς η επιθυμία μας… «Norway’s Northern Lights».
Το ταξίδι ξεκίνησε, ενώ το ενδιαφέρον με την ανυπομονησία για το πρωτόγνωρο αυτό φυσικό φαινόμενο είχε προηγηθεί. Και τώρα, ήδη βρισκόταν στον μέγιστο βαθμό!
Έχουμε προορισμό την πόλη Τρόμσο, μία μικρή πόλη στο βορρά, τριακόσια χιλιόμετρα μέσα στον αρκτικό κύκλο της γης. Από εκεί, λίγες ώρες μετά την άφιξή μας θα επιβιβαστούμε σε κρουαζιερόπλοιο, και ταξιδεύοντας ανάμεσα στα Νορβηγικά Φιόρδ θα φτάσουμε στα σύνορα με την Ρωσία, και πάλι πίσω. Τέσσερις μέρες συνολικά. Όμως λέγοντας μέρες, εννοώ μόνο με την ημερολογιακή έννοια, κι αυτό γιατί η υδρόγειος την εποχή που ταξιδέψαμε, κρύβει πεισματικά εκείνο το σημείο της από τον ήλιο. Το μόνο φως που βλέπαμε ήταν από τις δέκα το πρωί μέχρι τη μία το μεσημέρι, όπου ο ουρανός έφεγγε όπως το σούρουπο στα δικά μας μέρη.
Πέρα από την προκατάληψή μας και φυσικά πέρα από κάθε προσδοκία, τα πάντα μέχρι εδώ είναι υπέροχα. Η Ζωή και η Χριστίνα παρομοίωσαν το Τρόμσο, που ήταν στολισμένο με χριστουγεννιάτικα απ’ άκρη σ’ άκρη, σαν να ζούμε μέσα σε ένα παραμύθι με ήρωες εμάς. Ο Νίκος κι εγώ συμφωνήσαμε. Κάθε σπίτι και οίκημα έχει διαφορετικό χρώμα. Κόκκινα, μπλε, κίτρινα, πράσινα…..Παντού υπάρχουν λαμπάκια, χριστουγεννιάτικα δέντρα, και εορταστικές γιρλάντες σχεδόν πάνω από κάθε δρόμο. Όλα μαζί συνθέτουν το σκηνικό του παραμυθιού.
Δεδομένου ότι το Βόρειο Σέλας παρουσιάζεται υπό ορισμένες συνθήκες, είχαμε πάντα την ανασφάλεια, την αμφιβολία και την αβεβαιότητα στις αποσκευές μας. Όμως η επιθυμία, η αγωνία και ο ενθουσιασμός ήταν πάνω πάνω!
Σε όλες τις επαφές που έχουμε με Νορβηγούς κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μέχρι τώρα, έχει τεθεί η εξής ερώτηση: «Έχουμε πιθανότητες να δούμε το Βόρειο Σέλας?» Οι απαντήσεις δε, όσες και οι άνθρωποι που ρωτήσαμε. Κρατώντας όμως την απάντηση που μας έκανε να νιώθουμε περισσότερο ικανοποιημένοι, ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στο πλοίο. Η ευγενέστατη κυρία που σταματήσαμε λίγο πριν στο πάρκο, μας πολλαπλασίασε την θετική ενέργεια!
Έχουμε τακτοποιηθεί στις καμπίνες τώρα, και εξερευνούμε τους χώρους του πλοίου. Οι ανακοινώσεις σχετικά με τα ωράρια λειτουργίας γυμναστηρίου, σάουνας, καταστημάτων και εστιατορίου, είναι από τα πρώτα που ακούμε περπατώντας από διάδρομο σε διάδρομο και από επίπεδο σε επίπεδο. Μα το ενδιαφέρον μας όμως, κέντρισε η τελευταία ανακοίνωση … μας ενημερώνουν πως όταν υπάρξει «δραστηριότητα» (με το βόρειο σέλας), θα ανακοινωθεί από τα μεγάφωνα ώστε όποιος ενδιαφέρεται να το παρατηρήσει. Η ανακοίνωση ολοκληρώθηκε με τη σημαντική οδηγία προς όλους…θα πρέπει να απομακρυνθούμε από κάθε πηγή φωτός, ώστε το μάτι μας να συνηθίσει για να μπορέσουμε να διακρίνουμε καθαρά το φαινόμενο όταν αυτό παρουσιαστεί!
Εδώ και ώρες κι ενώ είναι απόγευμα ακόμη, το σκοτάδι δεν αφήνει να απολαύσουμε το τοπίο έξω. Το πλοίο μεγάλο και η ταλαιπωρία της πρώτης ημέρας του ταξιδιού έκδηλη στη διάθεση όλων. Και εκεί κάπου γίνεται η ανακάλυψη στο τελευταίο επίπεδο του πλοίου, της αίθουσας «The observatory»! Μία αίθουσα χωρίς κανέναν θόρυβο, με παχιά μοκέτα και αναπαυτικές πολυθρόνες. Με κρυφό και άκρως χαλαρωτικό φωτισμό, και με ένα καταπληκτικό πλεονέκτημα που την κάνει ξεχωριστή από κάθε άλλη σ’ ολόκληρο το πλοίο, και που φυσικά δικαιολογεί την ονομασία της…..απ’ άκρη σ’ άκρη είναι όλη με τζάμι που σου επιτρέπει να βλέπεις έξω. Η θέα από εδώ πάνω είναι πανοραμική και σου δίνει την αίσθηση πως βρίσκεσαι μαζί με τον καπετάνιο κουμαντάροντας το πλοίο.
Η απορρόφηση μας στη χρηστικότητα αυτής της αίθουσας ήταν η αιτία που κανείς μας δεν κατανόησε την ανακοίνωση που μόλις ακούστηκε και αφορούσε το Βόρειο Σέλας. Η κούραση όμως, δεν ενεργοποίησε κανέναν μας να πάει να ρωτήσει 7 επίπεδα πιο κάτω, τί ακριβώς ανακοινώθηκε. Όμως, η αγωνία και η λαχτάρα για το φαινόμενο μας έκανε να τρέξουμε και να κολλήσουμε στη τζαμαρία μήπως διαπιστώσουμε αυτό που όλοι πιστέψαμε πως ακούσαμε….Μετά από ένα πεντάλεπτο αφοσίωσης, χωρίς να είμαι σίγουρος διακρίνω κάπου στον ορίζοντα, κάτι που φωτίζει το σκοτάδι…κάτι που μοιάζει να έχει ένα αχνό πράσινο χρώμα….. «Παιδιά! Κοιτάξτε δεξιά…βλέπετε κάτι?», «Ωχ…είναι το Σέλας?», «Λες?», «Πού? Δε βλέπω τίποτα….»
Αυτό ήταν….η ενέργεια επανήλθε! Δεν υπήρχε σιγουριά. Δεν ήταν καν αυτό που περιμέναμε να δούμε….Ωστόσο αυτό, σε συνδυασμό με την ανακοίνωση που κανείς μας δεν κατάλαβε λίγο νωρίτερα, καθιστούσε πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να είναι το Σέλας. Τρέχοντας (ξεχνώντας την κούραση πλέον) κατεβαίνουμε στις καμπίνες. Για μένα, η φωτογραφική μηχανή ήταν το κυριότερο που ήθελα να πάρω από ‘κει και να βγω έξω. Σε δεύτερη σκέψη ήρθε η χρονοβόρα μα αναγκαία όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, διαδικασία της ένδυσης με ισοθερμικά ρούχα, πουλόβερ, γάντια σκούφους….Αυτή είναι η στιγμή που τα πάντα μέσα μου έχουν ξεκινήσει ενώ το σώμα μου παραμένει κολλημένο κάπου!
Είμαστε τώρα συγκεντρωμένοι και οι τέσσερις στο σημείο που είχαμε συμφωνήσει. Τρέχουμε να βρούμε την έξοδο για το κατάστρωμα. Ανοίγουμε την πόρτα και τα φώτα του πλοίου έξω είναι όλα σβηστά! Από τις αντιδράσεις και τα επιφωνήματα των λιγοστών συνεπιβατών που ήδη ήταν έξω, επιβεβαιώθηκε ο ενθουσιασμός μας. Βρίσκω το σημείο που έχω πλήρη ορατότητα και καρφώνω το βλέμμα στον ουρανό…
Το μάτι χρειάστηκε κάποια λεπτά για να προσαρμοστεί στο σκοτάδι. Σιγά σιγά, ένας πελώριος καταρράκτης πράσινου φωτός άρχισε να διακρίνεται και να παρασέρνει τα πάντα…κάθε σκέψη και κάθε φωνή έχουν τώρα απομακρυνθεί. Είμαι από κάτω και περιμένω να ανέβω ψηλά….να χαθώ στο τρισδιάστατο αυτό όνειρο. Τα μάτια, ασυναίσθητα γεμίζουν δάκρυα και σε κλάσματα δευτερολέπτου έχω νιώσει κάθε ευχάριστο συναίσθημα που μπορεί να έχει κάποιος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του! Οι φίλοι μου, έγιναν περισσότερο φίλοι, κι ο κόσμος που απολάμβανε τη στιγμή, ξαφνικά έγινε οικογένεια!
Το φεγγάρι από την αντίθετη πλευρά, φωτίζει τα χιονισμένα βουνά τριγύρω, στους πρόποδες των οποίων διακρίνονται μικρά φωτάκια. Μοιάζουν σαν να είναι αστέρια που δε χωρούν στον ουρανό. Πίσω από τον καταρράκτη του φωτός που πλημμυρίζει τον ορίζοντα, περισσότερα και πραγματικά αστέρια, λάμπουν έντονα!
Γυρίζω και βλέπω τη Ζωή λίγα μέτρα παραπέρα, με το κεφάλι και το βλέμμα στραμμένα προς τα πάνω να κοιτάζει μαγεμένη κι αυτή τον ουρανό….η Χριστίνα αποσβολωμένη έχει ακουμπήσει με τους αγκώνες στην κουπαστή και κάνει το ίδιο ταξίδι…. Ο Νίκος έχει ήδη βγάλει τη φωτογραφική μηχανή και απαθανατίζει το μεγαλείο που τόσο περιμέναμε όλοι. Δεν ήθελα με τίποτα να επιστρέψω στο παρόν. Θα μου ήταν πιο εύκολο, αν υπήρχε περίπτωση το παρόν να μετατραπεί σε μέλλοντα διαρκείας.
Σε εκείνο το σημείο, βγάζω τη φωτογραφική από τη θήκη της. Πρέπει να το απαθανατίσω κι εγώ με την μηχανή μου. Το έκανα σαν λυσσασμένος. Όλοι το ίδιο κάνανε. Συνειδητοποιώ πως ο ήχος από τα κλείστρα των φωτογραφικών μηχανών ήταν όλο και πιο έντονος. Ακουγόταν συνεχώς και από κάθε κατεύθυνση. Κοιτάζω και πάλι τον ουρανό και η μαγνητική καταιγίδα έχει αλλάξει σχήμα…αλλάζει συνέχεια! Είναι σαν κουρτίνα ενός πελώριου θεάτρου που η αυλαία του χωράει σε όλο τον ουρανό και το έργο που παρουσιάζεται έχει σκηνοθέτη τον ίδιο τον Θεό
Βρέθηκα κι εγώ με δεκάδες φωτογραφίες ενός από τα ομορφότερα φαινόμενα που προσφέρει η φύση. Αυτές είναι και το μέσο με το οποίο κρατά κανείς για πάντα μία μοναδική στιγμή….Το συναίσθημα όμως δεν αποτυπώνεται εκεί. Η επαφή με αυτή τη «φυσική υπερπαραγωγή», έχει μείνει όμως τόσο χαραγμένη στη μνήμη και την ψυχή, που θα αντέξει περισσότερο και από οποιαδήποτε φωτογραφία την απεικονίζει….Τώρα πλέον το παρελθόν, είναι μέλλοντας διαρκείας !!!
Αν τα ταξίδια είναι μέσο μόνο για να μαζέψεις μίλια, ή μόνο για να έχεις μια ακόμη πινέζα στον παγκόσμιο χάρτη με τα μέρη που επισκέφθηκες, τότε ίσως κουραστείς να διαβάζεις.
Είναι όμως για σένα, που νιώθεις συναισθήματα ταξιδεύοντας.
Που μαζεύεις τις στιγμές και τις απορροφάς σαν να είναι το οξυγόνο απ’ το οποίο ζεις. Είναι για σένα, που βλέπεις τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες σαν χρυσό, και τις φυλάς καλά γιατί σε κατατάσσουν στη λίστα με τους πραγματικά πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο….
Κάθε ταξίδι είναι μια μοναδική εμπειρία. Δεν έχω τη δυνατότητα να ταξιδεύω όσο συχνά θέλω, μα όταν το κάνω προσπαθώ να είναι τόσο έντονο από κάθε άποψη, ώστε σαν εμπειρία να είναι όντως μοναδική. Και αυτή που είχα πέρυσι τον Δεκέμβρη με άλλους τρεις φίλους στη Νορβηγία, έχει μείνει ως η καλύτερη όλων. Βέβαια, δεν είναι ένας συνηθισμένος προορισμός για όσους ανήκουμε στον μεσογειακό εξερχόμενο τουρισμό. Όμως συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους να κάνουν ένα τέτοιο ταξίδι. Είναι από αυτά που τα ονομάζουμε «ταξίδια ζωής».
Το όνομα του πακέτου που αγοράσαμε ήταν ακριβώς η επιθυμία μας… «Norway’s Northern Lights».
Το ταξίδι ξεκίνησε, ενώ το ενδιαφέρον με την ανυπομονησία για το πρωτόγνωρο αυτό φυσικό φαινόμενο είχε προηγηθεί. Και τώρα, ήδη βρισκόταν στον μέγιστο βαθμό!
Έχουμε προορισμό την πόλη Τρόμσο, μία μικρή πόλη στο βορρά, τριακόσια χιλιόμετρα μέσα στον αρκτικό κύκλο της γης. Από εκεί, λίγες ώρες μετά την άφιξή μας θα επιβιβαστούμε σε κρουαζιερόπλοιο, και ταξιδεύοντας ανάμεσα στα Νορβηγικά Φιόρδ θα φτάσουμε στα σύνορα με την Ρωσία, και πάλι πίσω. Τέσσερις μέρες συνολικά. Όμως λέγοντας μέρες, εννοώ μόνο με την ημερολογιακή έννοια, κι αυτό γιατί η υδρόγειος την εποχή που ταξιδέψαμε, κρύβει πεισματικά εκείνο το σημείο της από τον ήλιο. Το μόνο φως που βλέπαμε ήταν από τις δέκα το πρωί μέχρι τη μία το μεσημέρι, όπου ο ουρανός έφεγγε όπως το σούρουπο στα δικά μας μέρη.
Πέρα από την προκατάληψή μας και φυσικά πέρα από κάθε προσδοκία, τα πάντα μέχρι εδώ είναι υπέροχα. Η Ζωή και η Χριστίνα παρομοίωσαν το Τρόμσο, που ήταν στολισμένο με χριστουγεννιάτικα απ’ άκρη σ’ άκρη, σαν να ζούμε μέσα σε ένα παραμύθι με ήρωες εμάς. Ο Νίκος κι εγώ συμφωνήσαμε. Κάθε σπίτι και οίκημα έχει διαφορετικό χρώμα. Κόκκινα, μπλε, κίτρινα, πράσινα…..Παντού υπάρχουν λαμπάκια, χριστουγεννιάτικα δέντρα, και εορταστικές γιρλάντες σχεδόν πάνω από κάθε δρόμο. Όλα μαζί συνθέτουν το σκηνικό του παραμυθιού.
Δεδομένου ότι το Βόρειο Σέλας παρουσιάζεται υπό ορισμένες συνθήκες, είχαμε πάντα την ανασφάλεια, την αμφιβολία και την αβεβαιότητα στις αποσκευές μας. Όμως η επιθυμία, η αγωνία και ο ενθουσιασμός ήταν πάνω πάνω!
Σε όλες τις επαφές που έχουμε με Νορβηγούς κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μέχρι τώρα, έχει τεθεί η εξής ερώτηση: «Έχουμε πιθανότητες να δούμε το Βόρειο Σέλας?» Οι απαντήσεις δε, όσες και οι άνθρωποι που ρωτήσαμε. Κρατώντας όμως την απάντηση που μας έκανε να νιώθουμε περισσότερο ικανοποιημένοι, ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στο πλοίο. Η ευγενέστατη κυρία που σταματήσαμε λίγο πριν στο πάρκο, μας πολλαπλασίασε την θετική ενέργεια!
Έχουμε τακτοποιηθεί στις καμπίνες τώρα, και εξερευνούμε τους χώρους του πλοίου. Οι ανακοινώσεις σχετικά με τα ωράρια λειτουργίας γυμναστηρίου, σάουνας, καταστημάτων και εστιατορίου, είναι από τα πρώτα που ακούμε περπατώντας από διάδρομο σε διάδρομο και από επίπεδο σε επίπεδο. Μα το ενδιαφέρον μας όμως, κέντρισε η τελευταία ανακοίνωση … μας ενημερώνουν πως όταν υπάρξει «δραστηριότητα» (με το βόρειο σέλας), θα ανακοινωθεί από τα μεγάφωνα ώστε όποιος ενδιαφέρεται να το παρατηρήσει. Η ανακοίνωση ολοκληρώθηκε με τη σημαντική οδηγία προς όλους…θα πρέπει να απομακρυνθούμε από κάθε πηγή φωτός, ώστε το μάτι μας να συνηθίσει για να μπορέσουμε να διακρίνουμε καθαρά το φαινόμενο όταν αυτό παρουσιαστεί!
Εδώ και ώρες κι ενώ είναι απόγευμα ακόμη, το σκοτάδι δεν αφήνει να απολαύσουμε το τοπίο έξω. Το πλοίο μεγάλο και η ταλαιπωρία της πρώτης ημέρας του ταξιδιού έκδηλη στη διάθεση όλων. Και εκεί κάπου γίνεται η ανακάλυψη στο τελευταίο επίπεδο του πλοίου, της αίθουσας «The observatory»! Μία αίθουσα χωρίς κανέναν θόρυβο, με παχιά μοκέτα και αναπαυτικές πολυθρόνες. Με κρυφό και άκρως χαλαρωτικό φωτισμό, και με ένα καταπληκτικό πλεονέκτημα που την κάνει ξεχωριστή από κάθε άλλη σ’ ολόκληρο το πλοίο, και που φυσικά δικαιολογεί την ονομασία της…..απ’ άκρη σ’ άκρη είναι όλη με τζάμι που σου επιτρέπει να βλέπεις έξω. Η θέα από εδώ πάνω είναι πανοραμική και σου δίνει την αίσθηση πως βρίσκεσαι μαζί με τον καπετάνιο κουμαντάροντας το πλοίο.
Η απορρόφηση μας στη χρηστικότητα αυτής της αίθουσας ήταν η αιτία που κανείς μας δεν κατανόησε την ανακοίνωση που μόλις ακούστηκε και αφορούσε το Βόρειο Σέλας. Η κούραση όμως, δεν ενεργοποίησε κανέναν μας να πάει να ρωτήσει 7 επίπεδα πιο κάτω, τί ακριβώς ανακοινώθηκε. Όμως, η αγωνία και η λαχτάρα για το φαινόμενο μας έκανε να τρέξουμε και να κολλήσουμε στη τζαμαρία μήπως διαπιστώσουμε αυτό που όλοι πιστέψαμε πως ακούσαμε….Μετά από ένα πεντάλεπτο αφοσίωσης, χωρίς να είμαι σίγουρος διακρίνω κάπου στον ορίζοντα, κάτι που φωτίζει το σκοτάδι…κάτι που μοιάζει να έχει ένα αχνό πράσινο χρώμα….. «Παιδιά! Κοιτάξτε δεξιά…βλέπετε κάτι?», «Ωχ…είναι το Σέλας?», «Λες?», «Πού? Δε βλέπω τίποτα….»
Αυτό ήταν….η ενέργεια επανήλθε! Δεν υπήρχε σιγουριά. Δεν ήταν καν αυτό που περιμέναμε να δούμε….Ωστόσο αυτό, σε συνδυασμό με την ανακοίνωση που κανείς μας δεν κατάλαβε λίγο νωρίτερα, καθιστούσε πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να είναι το Σέλας. Τρέχοντας (ξεχνώντας την κούραση πλέον) κατεβαίνουμε στις καμπίνες. Για μένα, η φωτογραφική μηχανή ήταν το κυριότερο που ήθελα να πάρω από ‘κει και να βγω έξω. Σε δεύτερη σκέψη ήρθε η χρονοβόρα μα αναγκαία όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, διαδικασία της ένδυσης με ισοθερμικά ρούχα, πουλόβερ, γάντια σκούφους….Αυτή είναι η στιγμή που τα πάντα μέσα μου έχουν ξεκινήσει ενώ το σώμα μου παραμένει κολλημένο κάπου!
Είμαστε τώρα συγκεντρωμένοι και οι τέσσερις στο σημείο που είχαμε συμφωνήσει. Τρέχουμε να βρούμε την έξοδο για το κατάστρωμα. Ανοίγουμε την πόρτα και τα φώτα του πλοίου έξω είναι όλα σβηστά! Από τις αντιδράσεις και τα επιφωνήματα των λιγοστών συνεπιβατών που ήδη ήταν έξω, επιβεβαιώθηκε ο ενθουσιασμός μας. Βρίσκω το σημείο που έχω πλήρη ορατότητα και καρφώνω το βλέμμα στον ουρανό…
Το μάτι χρειάστηκε κάποια λεπτά για να προσαρμοστεί στο σκοτάδι. Σιγά σιγά, ένας πελώριος καταρράκτης πράσινου φωτός άρχισε να διακρίνεται και να παρασέρνει τα πάντα…κάθε σκέψη και κάθε φωνή έχουν τώρα απομακρυνθεί. Είμαι από κάτω και περιμένω να ανέβω ψηλά….να χαθώ στο τρισδιάστατο αυτό όνειρο. Τα μάτια, ασυναίσθητα γεμίζουν δάκρυα και σε κλάσματα δευτερολέπτου έχω νιώσει κάθε ευχάριστο συναίσθημα που μπορεί να έχει κάποιος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του! Οι φίλοι μου, έγιναν περισσότερο φίλοι, κι ο κόσμος που απολάμβανε τη στιγμή, ξαφνικά έγινε οικογένεια!
Το φεγγάρι από την αντίθετη πλευρά, φωτίζει τα χιονισμένα βουνά τριγύρω, στους πρόποδες των οποίων διακρίνονται μικρά φωτάκια. Μοιάζουν σαν να είναι αστέρια που δε χωρούν στον ουρανό. Πίσω από τον καταρράκτη του φωτός που πλημμυρίζει τον ορίζοντα, περισσότερα και πραγματικά αστέρια, λάμπουν έντονα!
Γυρίζω και βλέπω τη Ζωή λίγα μέτρα παραπέρα, με το κεφάλι και το βλέμμα στραμμένα προς τα πάνω να κοιτάζει μαγεμένη κι αυτή τον ουρανό….η Χριστίνα αποσβολωμένη έχει ακουμπήσει με τους αγκώνες στην κουπαστή και κάνει το ίδιο ταξίδι…. Ο Νίκος έχει ήδη βγάλει τη φωτογραφική μηχανή και απαθανατίζει το μεγαλείο που τόσο περιμέναμε όλοι. Δεν ήθελα με τίποτα να επιστρέψω στο παρόν. Θα μου ήταν πιο εύκολο, αν υπήρχε περίπτωση το παρόν να μετατραπεί σε μέλλοντα διαρκείας.
Σε εκείνο το σημείο, βγάζω τη φωτογραφική από τη θήκη της. Πρέπει να το απαθανατίσω κι εγώ με την μηχανή μου. Το έκανα σαν λυσσασμένος. Όλοι το ίδιο κάνανε. Συνειδητοποιώ πως ο ήχος από τα κλείστρα των φωτογραφικών μηχανών ήταν όλο και πιο έντονος. Ακουγόταν συνεχώς και από κάθε κατεύθυνση. Κοιτάζω και πάλι τον ουρανό και η μαγνητική καταιγίδα έχει αλλάξει σχήμα…αλλάζει συνέχεια! Είναι σαν κουρτίνα ενός πελώριου θεάτρου που η αυλαία του χωράει σε όλο τον ουρανό και το έργο που παρουσιάζεται έχει σκηνοθέτη τον ίδιο τον Θεό
Βρέθηκα κι εγώ με δεκάδες φωτογραφίες ενός από τα ομορφότερα φαινόμενα που προσφέρει η φύση. Αυτές είναι και το μέσο με το οποίο κρατά κανείς για πάντα μία μοναδική στιγμή….Το συναίσθημα όμως δεν αποτυπώνεται εκεί. Η επαφή με αυτή τη «φυσική υπερπαραγωγή», έχει μείνει όμως τόσο χαραγμένη στη μνήμη και την ψυχή, που θα αντέξει περισσότερο και από οποιαδήποτε φωτογραφία την απεικονίζει….Τώρα πλέον το παρελθόν, είναι μέλλοντας διαρκείας !!!
