Ηνωμένο Βασίλειο 20 χρόνια, εξερευνώντας τα μυστικά της Σκωτίας

[interted]

Χρηστικές πληροφορίες για τα 3 προηγούμενα μέρη:

1. Βόλτα στο West End της Γλασκώβης (πόστ)

Η διαδρομή ήταν η εξής:

Από όπου περνάς από το Kelvingrove art gallery το οποίο είναι δωρεάν με κράτηση από πριν: https://www.glasgowlife.org.uk/museums/venues/kelvingrove-art-gallery-and-museum

2. East Lothian και Golf Coast (πόστ)

Η παραλιακή διαδρομή που ακολουθήθηκε, ξεκινώντας από το Portobello του Εδιμβούργου και καταλήγοντας στο Dunbar ήταν η εξής. Μην ακολουθήσετε τις οδηγίες του GPS γιατί θα σας στείλει από την αδιάφορη εθνική οδό. Αντίθετα επιλέξτε Musselburgh και πάρτε το όλο παραλιακά από εκεί.

Το ενδιαφέρον δωρεάν βιομηχανικό μουσείο στο Prestongrange: https://www.eastlothian.gov.uk/info/210593/museums/11878/museums_in_east_lothian/4
Μια πολύ καλή επιλογή είναι και το National Mining Museum στο Dalkeith: https://nationalminingmuseum.com

3. Στα χνάρια του Έλγιν. (ποστ)

Το σαίτ του Broomhall house για τους περίεργους: https://www.broomhallhouse.com . Έχουν και σελίδα στο facebook.

 

[interted]

“I should never have switched from Scotch to Martinis.” Humphrey Bogart


Εσωτερικές Εβρίδες… τα νησιά με τα παράξενα σχήματα Δυτικά της Γλασκόβης. Όχι μακριά από την ακτή. Ανεμοδαρμένα, με απόκοσμους βάλτους, γκρεμούς στην θάλασσα, λόφους με άγρια ελάφια και αετούς να κυκλώνουν απομονωμένες κοιλάδες.

Και κάτι ακόμα… Ουίσκι.

Με ένα φιλικό ζευγάρι Εσθονών και άλλους φίλους, συνηθίζαμε να πίνουμε τα ουίσκι μας στην Scotch Malt Whisky Society στις αποβάθρες του λιμανιού Λιθ στο Εδιμβούργο. Εκεί πέφτανε κάποιες φιλόδοξες ιδέες, π.χ. κομβόι με αυτοκίνητα και διαμονή σε Airbnb σε απομονωμένα μέρη της Σκοτίας. Μια φορά, για παράδειγμα, μείναμε στο νησάκι Άραν. Κοντά στην Γλασκόβη, το Άραν διαθέτει πεζοπορικές διαδρομές με όρθιους μεγαλιθικούς βράχους, μια κορυφή 874 μέτρων και άλλα, όπως και την δικιά του μπίρα και νόστιμο παγωτό.

Η καλύτερη όμως εκδρομή ήταν αυτή στα νησάκια Άιλα και Τζούρα. 7 μέρες, 10 άτομα. Σε ένα Airbnb με 5 δωμάτια και σάουνα (απαραίτητη για τους Εσθονούς), δίπλα σε ένα έρημο κόλπο στα βόρεια της Άιλα. Περίπατοι και επισκέψεις αποστακτήριων την μέρα, φαγητό στο σπίτι και επιτραπέζια τα βράδια.

Αρχίσαμε με μια βόλτα στους χειμωνιάτικους καφεκίτρινους βάλτους, όπου αν ξεφύγεις από το μονοπάτι μπορείς να βυθιστείς μέχρι την μέση στην τύρφη. Μετά κατεθυνθήκαμε στα νότια. Από τα 8 (ή 9 άραγε; ) ενεργά αποστακτήρια του νησιού, τα τρία βρίσκονται εκεί: Ardbeg, Laphroaig, και Lagavulin.

Στο Arberg μια ασταμάτητη Σκοτσέζα μας πέρασε από όλα τα στάδια παραγωγής ουίσκι. 1. Μούλιασμα και άπλωμα του κριθαριού για να γίνει βύνη. 2. Στέγνωμα και κάπνισμα στον φούρνο, όπου τύρφη από τους βάλτους προστίθεται για να δώσει άρωμα. 3. Ανακάτεμα στο καζάνι με καυτό νερό μεγάλης καθαρότητας από τις πηγές του νησιού, προσθήκη μαγιάς και ζύμωση και 4. διπλή απόσταξη, όπου το σχήμα του αποστακτήρα δίνει ξεχωριστό χαρακτήρα στο προϊόν του κάθε αποστακτήριου και έτσι δεν αλλάζει. Κάνοντας τα οργανωμένο τουρ και δοκιμάζοντας, η γνώση και η πείρα ανέβαιναν ταυτόχρονα.

Τα ουίσκι των Εβρίδων είναι ξηρά και καπνιστά. Με αλμυράδα από φύκια και θαλάσσιο άνεμο. Την ίδια οσμή είχαν και οι βόλτες μας στις παραλίες και τα βράχια, δίπλα στους κέλτικους σταυρούς και ένα μυτερό Αμερικάνικο μνημείο το ακρωτήριο όπου χάθηκαν δύο καράβια στον 1ο Παγκόσμιο. Από το ένα σημείο στο άλλο - σταματώντας που και που για να περάσουν τα πρόβατα. Ο Φλεβάρης δεν μας έπεσε κακός, καθώς η Άιλα έχει πολύ ήπιο χειμώνα λόγω του ρεύματος του κόλπου και λίγους τουρίστες να διασταυρωνόμαστε στους στενούς δρόμους. Σε αντίθεση με τον Μάιο που γίνεται το Feis Ile, το ετήσιο φεστιβάλ Γαελικής μουσικής και βέβαια ουίσκι - τότε βουλιάζει το νησί.

Οι ντόπιοι εργαζόμενοι όλοι έχουν πάθος για την δουλειά τους. Στις αποθήκες ουίσκι του Bruichladdich με τα παλιά μουχλιασμένα βαρέλια, πχ. μας είπαν την ιστορία του Mark Reynier, ενός έμπορου κρασιών τρίτης γενιάς. Ο Mark λοιπόν έφτασε στις πύλες του αποστακτήριου κάνοντας μια ποδηλατική εκδρομή. Μια πινακίδα έλεγε “Κλειστό – όχι επισκέπτες”. Εντοπίζοντας έναν σεκουριτά του ένευσε, ζητώντας να του επιτρέψει μια βόλτα, για να εισπράξει ένα συνοπτικό “f*ck off”. Τελικά ο Mark επέστρεψε με επενδυτές και κεφάλαιο για να αγοράσει το αποστακτήριο, και να το αναβαθμίσει. Σήμερα το αποστακτήριο, που βγάζει και το φημισμένο ουίσκι Port Charlotte, πουλάει ποδηλατικές στολές με το σήμα του. Μια εκ των οποίων αγοράστηκε.

Τα βράδια είχε καθήκον ένας από εμάς να μαγειρέψει για όλους με ό,τι υλικά που βρίσκαμε στο νησί. Οι Εσθονοί κάναν αργά ψημένο κρέας στον φούρνο AGA με πατάτες, ο Σκωτσέζος το λεγόμενο stovies – πολτός με πατάτες, κρέας κονσέρβας και κρεμμύδια – οι Ιταλοί ριζότο με χτένια, οι Ρώσοι μια σούπα και ο Έλληνας λεμονάτο κοτόπουλο του Πετρετζικη...

Τελευταία έγινε η εκδρομή στο γειτονικό νησί Τζούρα. Πολύ αραιοκατοικημένο πέρα από τον βασικό οικισμό Craighouse όπου ζούνε καμιά 100-200 άτομα. Οι βασικοί κάτοικοι είναι τα κόκκινα άγρια ελάφια των Εβρίδων – τα βλέπεις παντού να τρέχουν σε ομάδες. Ακολουθόντας στον ένα μοναδικό στενό δρόμο καταλήξαμε σε ένα αποστακτήριο Τζιν, όπου οι 3 ιδιοκτήτριες με μεγάλη ευχαρίστηση μας δείξαν τα διάφορα βότανα που καλλιεργούν στον κήπο και προσθέτουν στο μείγμα.

Συνολικά η Άιλα πήρε καλό βαθμό, κυρίως λόγω του απόκοσμου τοπίου και της παράδοσης με τα ουίσκι. Αν σας αρέσουν τα καπνιστά ειδικά μην το χάσετε..


---
Πως να πιείτε το ουίσκι σας σαν κύριος.

 

[interted]

Άραν (Isle of Arran) 2015

Περπατήσαμε στις παραλίες...

...στα λιβάδια..

...και μιλήσαμε στους όρθιους λίθους.

---

Άιλα (Isle of Islay) 2019

Όπου περπατήσαμε και γνωρίσαμε τα διάφορα στάδια παραγωγής ουίσκι.

Η θέα από την σοφίτα.

Κυνηγώντας πρόβατα για μια φωτογραφία.

Σπρώχνωντας βαρέλια.

Ένα πολύ σπέσιαλ χάκγις.

Η τύρφη από τους βάλτους δίνει άρωμα.

Συλλέγοντας το τελικό προϊόν της απόσταξης.

Το Αμερικάνικο μνημείο.

Το απλωμένο κριθάρι θέλει ανακάτεμα.

Ταξιδεύοντας στην Τζούρα, για μια τζούρα από Τζιν:

Αποστολή μαγείρεμα για 10 άτομα:

Ο κύριος οικισμός της Άιλα, το Bowmore:

Στην επιστροφή κάναμε και μια στάση στο Inveraray με την περιβόητη φυλακή του:

Γυρνώντας στο σπίτι μου στην Αγγλία επιθύμησα να μαγειρέψω κάτι με κριθάρι:

Και λίγο ουίσκι να πάει κάτω ε;

 

[interted]

Έρχεται....

Καλό Halloween!

 

[interted]

Aaaaaargh! - unknown


Στενό πέρασμα ανάμεσα στους γκρίζους τοίχους που γυαλίζουν υπό το φως της Βικτωριανής λάμπας. Μια γάτα που με βλέπει τρέχει να κρυφτεί κάτω από μια καγκελόπορτα. Κανείς άλλος. Ποιος άλλωστε θα ανέβαινε τα απόκρημνα σκαλιά της Παλιάς Πόλης του Εδιμβούργου όταν τουρίστες απολαμβάνουν ήδη την γαλήνη ανύποπτων ονείρων – λουσμένοι από το φως που μπαίνει από τα ψηλά ακάλυπτα παράθυρα.

Εγώ όμως έχω έχω την υποψία που προκαλεί η γνώση. Η οποία ήρθε μέσω της οπτικής οδού. Το χέρι μέσα στο μπουκάλι. Ήταν πραγματικό χέρι; Έτσι έλεγε η ταμπέλα. Ο λόγος της αποθήκευσης του χεριού μέσα στο μπουκάλι; Μάλλον περιέργεια. Ο δότης του χεριού; Αυτό είναι περίπλοκο. Πιθανολογώ να ήταν κάποιος άστεγος που μόλις είχε βγει από την πάμπ όπου ήπιε ένα πάιντ. Κερασμένο πιθανότατα. Κάποιο αναπάντεχο γύρισμα της τύχης πιθανόν έφερε την γνωριμία με δύο ξένους που έτυχε να περνάνε από την πόλη.

Το στενό οδηγεί σε αυλή με υπολείμματα πρωτύτερης διασκέδασης: γόπες τσιγάρων και μυρωδιά ούρων. Πάνω από τις καμινάδες το φεγγάρι κρύβεται από περαστικά σύννεφα. Κατάλληλη κάλυψη. Ίσως η δουλεία έγινε κάτω από τα σκαλιά στην έξοδο του Lady Stair’s Close, ή τους πάγκους του Old Fishmarket’s Close. Μάλλον κάποτε και στα δύο. Ας είμαστε προετοιμασμένοι για το χειρότερο. Η πρώτη φάση ήταν ακαριαία, όμως αυτό που ακολουθούσε πιο περίπλοκο.

Εργαλεία; Φυσικά το μεγάλο πριόνι για τον ακρωτηριασμό. Λαβίδες κάθε μορφής, με διαφορετικό βαθμό διεισδυτικότητας. Ένας ειδικός της εποχής θα πρέπει να διέθετε λεπτά επιδέξια δάχτυλα, μεγάλο σταθερό σώμα – αυτό μείωνε τις πιθανότητες να ήταν γυναίκα, κάτι που βέβαια δεν αποκλειόταν κατά τα άλλα, για κάτι τόσο ταπεινό – και έλλειψη τρέμουλου. Με τα λεφτά που εμπλέκονταν στην όλη επιχείριση, δεν είναι για να ρισκάρει κανείς την καταστροφή του αποκτήματος.

Οι λιθόστρωτοι δρόμοι, που οδηγούν στο κάστρο, απροσπέλαστο πέραν ενός σημείου, διακλαδίζονται αριστερά σε ένα περίπλοκο λαβύρινθο πολλών επιπέδων. Άτακτο, κτισμένο όπως έτυχε να δομηθεί από τις μέρες του Μαύρου Θανάτου και ακόμα πιο πριν. Κάποια κτήρια φανερώνουν χλιδή. Οι πλούσιοι του Εδιμβούργου έχουν φτιάξει εκκλησίες, βιβλιοθήκες, λέσχες… Στην πρώην λέσχη των μπαρμπέρηδων και ανατόμων, όπου είδα το μπουκάλι με το χέρι. Εκεί κατέλληγαν τα πτώματα, αλλά κανείς δεν ρωτούσε την προέλευση.

Περνάω από την εκκλησία των Γκρίζων Αδερφών και το άγαλμα του Μπόμπυ του σκύλου. 14 χρόνια πέρασε το τεριέ των χάιλαντς πάνω από τον τάφο του αφεντικού του, για να γίνει θρύλος. Μεγάλη αφοσίωση. Άραγε να μπορούσε να αφουγκραστεί κάτι;

Δίπλα στην εκκλησία νεκροταφείο, όπου με έφεραν υποσυνείδητα τα βήματά μου. Η σκέψη των ταριχευμένων σωμάτων που είχα δει στην λέσχη, με είχαν κάνει κατά κάποιο τρόπο περίεργο. Μια σκιά πέρασε. Ο ψηλός τύπος με το δερμάτινο, αυτός που έπερνε το σώμα όταν αυτό χωριζόνταν από την ψυχή, άραγε αυτός μπορούσε να ακούσε κάτι; Από μια άλλη διάσταση;

Πάνω από τους παλιούς τάφους τα παράθυρα των διπλανών πολυκατοικιών. Πόσα έχουν δει οι κάτοικοί άραγε ανά τους αιώνες; Και πόσα ήθελαν να ομολογήσουν. Ευτυχώς είχα πιεί λίγο ουίσκι πιο πριν στο υπόγειο ροκ λαϊβάδικο.

Μέχρι που ακούστηκε η κραυγή. Γυναικεία. Σαν κάποιος να είδε τον χάρο με τα μάτια του μέσα σε μία στιγμή. Αυθεντικού τρόμου!

Περίεργος, προχώρησα στο βάθος του νεκροταφείου για να ερευνήσω. Όχι αμέσως. Έφεξα τους τάφους και τις κρύπτες. Κλειστά και κλειδωμένα. Πίσω από τις καγκελόπορτες αγάλματα ιπποτών του παρελθόντος.

Ήταν η εμπειρία μου προϊόν φαντασίας ή μεθυσιού; Ήταν κάποιος οπου ήθελε απλά να με τρομάξει;

Πάντως την θυμάμαι ακόμα και σήμερα. Μαζί με το χέρι.

---
Ακολουθούν φωτό.

 

[interted]

Φωτό της νυχτερινής διαδρομής στην παλιά πόλη, την λέσχη και κατάληξη το νεκροταφείο

Οι πιο σκληρές αναμνήσεις έχουν μπει σε περιβάλλον spoiler, ανοίξτε με δική σας ευθύνη.

Παίρνοντας την ανηφόρα.

Φευγαλέα γάτα.

Μια ματιά στην Victoria street.

Αρχίσαν τα παράξενα.

Μπαίνοντας στο νεκροταφείο του Μπόμπι.

Σκεπτώμενος τα εργαλεία που είδα στην λέσχη...

Spoiler

Spoiler

Spoiler

 

[Smaragda53]

“I always feel that when I come to Edinburgh, in many ways I am coming home.” Alan Rickman


Έχοντας ζήσει στο Νιού Τάουν του Εδιμβούργου για 3 χρόνια, προσπαθώ να σκεφτώ μερικές χαρακτηριστικές στιγμές εκεί.

Μια μέρα καθόμουν στο λεωφορείο - από αυτά τα καφέ διώροφα – και πλησιάζαμε την κεντρική οδό Princes Street. Ένας γεράκος σηκώνεται αλαφιασμένος από το κάθισμα και τρέχει προς την έξοδο. Από την αφηρημάδα του είχε ξεχάσει την στάση του. Η φυσιογνωμία του μου φαίνεται πολύ γνωστή. "Αυτός είναι σίγουρα ο Πίτερ Χιγκς". Έχοντας πάρει πρόσφατα Νόμπελ για την ανακάλυψη του λεγόμενου “σωματιδίου του Θεού”, χαρακτηρισμό που δεν ενέκρινε ο ίδιος, το πρόσωπό του ήταν σε όλα τα μέσα ενημέρωσης. Θυμάμαι κάπου να λέει ότι, την ημέρα που θα αποφασίζονταν το Νόμπελ, είχε πάει για ψάρι σε ένα εστιατόριο του Λίθ, όπως συνήθιζε, και έμαθε αργότερα την είδηση από συγγενείς. Εκείνη την στιγμή λοιπόν πήρα έμπνευση, από την παρουσία και την ταπεινότητα του ανθρώπου.

Βρίσκομαι στην κορυφή του λοφίσκου Κάλτον Χιλ. Αν ο καιρός είναι καλός μπορείς να σταθείς και να παρατηρήσεις τις διάφορες γειτονιές της πόλης. Από την Νότια πλευρά, καθισμένος στο γρασίδι δίπλα στον μισοχτισμένο αρχαιοελληνικό ναό – που υπενθυμίζει τον χαρακτηρισμό του Εδιμβούργου ως “Αθήνα του Βορά” –, μπορείς να δεις το ανενεργό ηφαίστειο που ονομάζεται “κάθισμα του Αρθούρου” και τους γκρεμούς Σόλσμπουρι Κράγκς. Δεξιά του η παλιά Μεσαιωνική πόλη - το Όλντ Τάουν - και ο λοφίσκος του κάστρου. Από την Βόρεια, πιο ήσυχη πλευρά, μπορείς να ρεμβάσεις την θάλασσα – πιο συγκεκριμένα την έξοδο του Κόλπου του Φόρθ στην Βόρεια θάλασσα.

Κατεβαίνοντας από τον Κάλτον Χιλ έπρεπε να διασχίσω την Νιού Τάουν για να φτάσω στο σπίτι του πρώην ιδιοκτήτη μου για μια γραφειοκρατική υπόθεση. Το Νιού Τάουν του Εδιμβούργου είναι από τα νεότερα μέρη του. “Νέο”, δηλαδή από τον 18ο και 19ο αιώνα. Το μόνο κομματι της πόλης όπου μπορώ να προσανατολιστώ άνετα, λόγω ρυμοτομίας. Είναι προϊόν του Σκοτσέζικου διαφωτισμού, καθώς οι νέες τάξεις της διανόησης και του εμπορίου δεν βολεύονταν στο προχειροφτιαγμένο Όλντ Τάουν. Το πρώτο πράγμα που θα δεις μπαίνοντας στην φαρδιά Τζόρτζ στριτ είναι το άγαλμα του γενειοφόρου γίγαντα της Φυσικής Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ. Το σπίτι του, με τις διάφορες απεικονίσεις της ζωής του ζωγραφισμένες από την ξαδέρφη του, είναι επισκέψιμο κατόπιν ραντεβού. Αυτός κι αν είναι πηγή έμπνευσης.

Εκτός από τις βόλτες και τις φευγαλέες επισκέψεις στα κολονάτα αριστοκρατικά κτίρια της Τζόρτζ στρίτ, πριν μας πιάσει κανένας θυρωρός, η περιοχή μου θυμίζει στιγμές στα εξαιρετικά κοκτέιλ μπαρ και καφέ της. Π.χ. βλέποντας τον κόσμο να περνάει από την τζαμαρία του πρώτου ορόφου του Fredericks Coffee House ή στην ζεστή ατμόσφαιρα του υπόγειου Urban Angel με ωραία ραντεβού. Κατεβαίνοντας την St. Vincent Street περνώ τους εκνευριστικά ιδιωτικούς κήπους αριστερά και δεξιά. Ανοιχτοί μόνο μια φορά τον χρόνο, το φθινόπωρο, στα λεγόμενο DoorsOpenDays, όπου ο τυχερός επισκέπτης μπορεί να δει πολλά μέρη του Εδιμβούργου που είναι συνήθως κλειστά. Αν σας τύχει μην ξεχάσετε να εντοπίσετε το ηλιακό ρολόι.

Ο δρόμος τελειώνει στο εγκαταλελειμμένο St Stephen church και το φωτογενές στενάκι Circus lane με τα αντικριστά χαμηλά σπιτάκια και λουλούδια. Μένοντας ακριβώς απέναντι από το St Stephen church, θυμάμαι ότι έβλεπα κάπου, κάπου φώτα και άκουγα φασαρία από το υπόγειο. Μια φορά που πλησίασα παρατήρησα κυρίες να εισέρχονται κρατώντας πακέτα και μετά μουσικές τζαζ και αναστάτωση. Κάποιος τοπικός σύλλογος προφανώς. Η περιοχή αυτή, που ονομάζεται Στόκμπριτζ, έχει και την δικιά της λαϊκή αγορά, κάθε Κυριακή πρωί – αν και κάπως τσουχτερή σε τιμές -, και γενικώς υπάρχει αρκετή αίσθηση κοινότητας.

Έφτασα έξω από την πόρτα του Mr. B., του πρώην ιδιοκτήτη μου. Με υποδέχθηκε με το ψαρωτικό Σκοτσέζικο ύφος του. “Τι φταίω εγώ που έχω σοβαρή φάτσα;”, μου είχε πει κάποτε. "Είναι και αυτά τα Σκοτσέζικα φρύδια" του λέω. Πάντως αν οι Βρετανοί είναι γνωστοί για την πολιτική ορθότητα τους, ο Mr. B. είναι μάλλον γνωστός για το αντίθετο. “Πάω να φέρω το διαβατήριο μου”, μου λέει (χρειάζονταν για την γραφειοκρατική υπόθεση μου). Και γυρνώντας “Α, δεν βρήκα το Σκοτσέζικο και έφερα το άλλο!”. Φυσικά Σκοτσέζικο διαβατήριο δεν υπάρχει, αλλά λίγος αυτοσαρκασμός για την μπλεγμένη κατάσταση δεν βλάπτει. Η κυρά του που μας καλούσε, εμάς τους ένοικους, για δείπνο με νοστιμότατο αρνάκι και σάλτσα μέντας, προσπαθεί συνήθως να τον μαζέψει.

“Τι κάνει ο γιος σας; Πάει ακόμα για τρέξιμο” τον ρωτάω. Ο γιός του είναι αντιπροσωπευτικός ευγενικός Σκοτσέζος δρομέας: θα σταματήσει κάθε φορά που θα δει κόσμο έτσι ώστε να μην δυσκολέψει τους άλλους χρήστες του πεζοδρομίου. “Στο Όσλο, παντρεμένος με ντόπια και δύο παιδία, που να βρει χρόνο για τρέξιμο”. “Πάτε ακόμα στην Ισπανία για γκολφ;” “Ε έχουμε κάποια προβληματάκια υγείας, ασχολούμαστε με πιο σπιτικά σπορτ”. Και η γυναίκα του “πάλι κανόνισες μπριτζ το βράδυ; Είναι η τρίτη φορά την εβδομάδα, οπότε δεν σου μένει άλλη”. Τους χαιρέτησα και χάρηκα που είδα φίλους. Την επόμενη φορά πρέπει να θυμηθώ να φέρω και ένα μπουκάλι Αγιωργίτικο… ο Mr. B. είναι άλλωστε μεγάλος λάτρης του Ελληνικού οίνου.

Κλείνω με μια καρτουνιστική άποψη του Νιού Τάουν από Γάλλους καλλιτέχνες - άλλωστε οι Σκωτσέζοι είναι εξαιρετικά γαλλόφιλος λαός και δεν θα τους χαλάσω το χατίρι:

Αστερίξ: Φάε Οβελίξ, δεν είναι σωστό να τους προσβάλουμε!
Οβελίξ: Μα βραστό με σάλτσα μέντας? Το καημένο το ζώο!
Από το "Αστερίξ στους Βρετανούς"

 

[interted]

Αστερίξ: Φάε Οβελίξ, δεν είναι σωστό να τους προσβάλουμε!
Οβελίξ: Μα βραστό με σάλτσα μέντας? Το καημένο το ζώο!
Από το "Αστερίξ στους Βρετανούς"

Χεχε. Ωραιος ο Οβελιξ.

Θυμαμαι και την εκπληξη του στο ιδιο κομικ οταν οι Βρετανοι θέλαν γάλα στον μαγικό ζωμό!

 

[katkats]

Πολύ δυνατό το τελευταίο horror photostory στο Εδιμβούργο.
Τώρα για να μας ισιώσεις θα έπρεπε να βάλεις και ένα φωτορομάντζο

 

[Smaragda53]

Υπέροχη σειρά το Outlander, παιζόταν πέρυσι στην ΕΤ1 και την παρακολουθούσα με μανία. Ευτυχώς την είχαν βάλει αργά γιατί ήταν και καλοκαίρι. Ευχαριστούμε για το βίντεο! Το στιγμιότυπο με τους 2 Σκωτσέζους μου θύμισε ένα δικό μου, αλλά από την Αθήνα. Μιλούσα πολύ συχνά στο τηλέφωνο με ένα Σκωτσέζο συνεργάτη στη δουλειά και κάθε φορά μου έλεγε πόσο με ζηλεύει που ζω στην Αθήνα! Είναι ελληνολάτρες τελικά. Κι αυτή η προφορά τους! Την έκανα πολύ πλάκα κάθε φορά! Εγώ πάλι "ζηλεύω" εσένα για το ωραίο σου ταξίδι!

 

[interted]

Παρακαλώ @Smaragda53 . Κι εγώ πιστεύω ότι ο διάλογος αυτός είχε κάτι το αντιπροσωπευτικό Σκοτσέζικο, και η σειρά μπαίνει στα προσεχώς.

Πάμε λοιπόν μαζί μια ωραία φωτογραφική βόλτα στο χωριό του Outlander;

Ξεκινάμε παράλληλα με την βόρεια ακτή του κόλπου του Φόρθ, τα λιμάνια και τις θαμμένες γραμμές του τρένου.

Έπαυλη 'The witch tower'.

Περαστικά πουλιά.

Φτάνοντας στο πάρκο μπροστά από το χωριό Culross.

Ζυγαριά του χωριού.

Μαγαζιά φυσικά εκμεταλεύονται το brandname του Outlander.

Παίρνοντας την ανηφόρα.

Ο μεθύστακας του χωριού.

Μπαίνοντας στο εγκαταλελειμμένο αβαείο.

Ο πύργος έχει διασωθεί.

Παλιός σταθμός τρένου. Τώρα οι γραμμές έχουνε μετατραπεί σε πεζόδρομο για κάθε χρήση.

Γυρίζοντας σπίτι, ψάχνοντας το Outlander βρήκα ωραία πράγματα με το Culross και πως συνδέεται με την σειρά.

 

[interted]

Έξτρα πληροφορίες για την τελευταία τριάδα ιστοριών για να κάνουμε μερικά νοητά σχέδια.

1. Νήσος Άιλα

Φτάνεις με φέρι περίπου 2 ωρών από το Kennacraig. Το Kennacraig είναι κάτι παραπάνω από 2μιση ώρες από Γλασκόβη και προτείνω μια στάση στο πανέμορφο Inveraray με ωραία θέα στο Λοχ Fyne.

Ο χάρτης των αποστακτηρίων. Τα ενεργά με κόκκινο, τα μη ενεργά με μαύρο. Επίσης υπάρχει το αποστακτήριο Jura και ένα αποστακτήριο Τζιν στην γειτονική νήσο Τζούρα. 5 λεπτά με το φέρι από την Άιλα.

Πηγή: https://www.whiskyandwisdom.com/islay-information/

Το σάιτ του φεστιβάλ Ουίσκι και παραδοσιακής κουλτούρας που γίνεται τέλη Μάη: https://www.islayfestival.com

---

2. Παλιά Πόλη Εδιμβούργου

Όλα είναι μαζεμένα στο Όλντ Τάουν. Προτείνω βέβαια νυχτερινή εξερεύνηση. Μια ενδεικτική διαδρομή που ξεκινάει από το πάρκιν στο Χόλυρουντ (συνήθως βρίσκεις παρκάρισμα) και καταλήγει στο νεκροταφείο του Μπόμπι.

Την μέρα επιβάλεται η επίσκεψη στο Surgeons Hall museum. Είσοδος 8 λίρες. Είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό μουσείο της Παλιάς Πόλης αλλά καταλαβαίνω τους λόγους που μπορει πολλοί να μην θέλουν να το επισκεπτούν.
https://museum.rcsed.ac.uk
Για νυχερινή διασκέδασαση έχει πολλές underground επιλογές (κυριολεκτικά και μεταφορικα. Λάιβ ροκάδικο Whistlebinkies , Τζαζάδικο λάιβ Jazz Bar , Ηλεκτρονικά, funk, hip hop λάιβ ή dj set στο Sneaky petes , παραδοσιακά Σκοτσέζικα/Ιρλανδικά στο Sandy Bell's .

Και βέβαια πολλά ghost tours και τέτοιες εμπειρίες τέλος πάντων.

---

3. Νότιο Φάιφ και Culross .

Η ακτή του Kingdom of Fife έχει ένα παραλιακό πεζόδρομο/ποδηλατόδρομο 187 χιλιομέτρων.
https://fifecoastandcountrysidetrust.co.uk/walks/fife-coastal-path/
Εγώ έκανα το κομμάτι από το Limekilns μέχρι το Culross.

Μπορείτε να κατεβάσετε και την εφαρμογή για το κινητό "Inner Forth Landscape Explorer App" που σαν ενημερώνει ζωντανά για σημεία ενδιαφέροντος, έχει απλά παιχνίδια κτλ.