Ηνωμένο Βασίλειο 20 χρόνια, εξερευνώντας τα μυστικά της Σκωτίας

[interted]

@interted πόσες πληροφορίες και προτάσεις! Μακάρι να τις ακολουθήσω κάποια στιγμή και να σε μνημονεύω.

Αυτό θα ήθελα να πετύχώ, βάζοντας σε σειρά προτεραιότητας ό,τι έχω δει στην Σκωτιά, να φτάξω κάτι σαν οδηγό που θα μείνει, για ανθρώπους με παρόμοια γούστα. Μερικές ιστορίες βέβαια θα είναι πιο χρηστικές από άλλες.
Μακάρι να το κάνεις και εύχομαι να γίνει δυνατόν αυτό σύντομα!

 

[underwater]

Μόλις πριν λίγο πήρα χαμπάρι την ιστορία σου!
Τόσα υπέροχα μέρη, κάποια εκ των οποίων αγαπημένα μου, αποτυπωμένα με τον χαρακτηριστικό σου τρόπο γραφής!
Έχω να πάω κοντά 4 χρόνια Σκωτία, πρώτη φορά τόσο πολύ και όπως πάει η κατάσταση τα βλέπω να γίνονται ακόμα περισσότερα.
Βάλε και λιγο Γλασκωβίτσα να χαρώ.

 

[interted]

Μόλις πριν λίγο πήρα χαμπάρι την ιστορία σου!
Τόσα υπέροχα μέρη, κάποια εκ των οποίων αγαπημένα μου, αποτυπωμένα με τον χαρακτηριστικό σου τρόπο γραφής!
Έχω να πάω κοντά 4 χρόνια Σκωτία, πρώτη φορά τόσο πολύ και όπως πάει η κατάσταση τα βλέπω να γίνονται ακόμα περισσότερα.
Βάλε και λιγο Γλασκωβίτσα να χαρώ.

Ευχαριστώ! Με έσωσες από την γκάφα να αφήσω την Γλασκώβη για αργότερα. Πόλη με τα όλα της.
Νομίζω επιβάλεται να ξεκινήσω με μια βόλτα από το κέντρο προς τα Δυτικά (West End), σωστά;

 

[underwater]

Νομίζω επιβάλεται να ξεκινήσω με μια βόλτα από το κέντρο προς τα Δυτικά (West End), σωστά;

Καλή ιδέα!

 

[interted]

As I walked out into Glasgow City, The autumn light looked so pretty, Belle and Sebastian


Στέκομαι στην άκρη του λόφου Garnethill, στην καρδιά της Γλασκόβης, κοιτώντας προς τα Δυτικά και τους εντυπωσιακούς πύργους του Old Trinity College και του Πανεπιστημίου της Γλασκόβης. Η εικόνα με γυρνάει 19 χρόνια πίσω, όταν χάζευα από το ίδιο μέρος μαζί με έναν φίλο. Αυτός ήταν φοιτητής εκεί, στο τμήμα Περιβαλλοντολογίας, και με είχε καλέσει για να πάρω μια ιδέα από την φοιτητική ζωή στην Σκοτία.

Η τελετή μύησης ήταν να φορέσουμε κοντά παντελόνια και να βγούμε. Μιλάμε για Φλεβάρη μήνα και βράδυ. Ο φίλος μου έμενε σε φοιτητική εστία, και έτσι έπαιρνα για πρώτη φορά γεύση από πολυπολιτισμική συγκατοίκηση. Με είχε σοκάρει ότι δύο Ινδοί ήταν βετνζετέριαν και δεν πίναν καθόλου αλκοόλ, αλλά όταν έπαιζε κανένα τσιγαριλίκι ήταν μέσα. Πρέπει να ζούσαν καμιά 8άρα άτομα στο ίδιο διαμέρισμα. Αλλά και από το διπλανό, στο δικό μας είχαν έρθει. Πήγαμε στο περιβόητο μπαρ του Σκουλ οφ Αρτ, αυτό με τα φτηνά πάιντς στο πλαστικό ποτήρι. Με τον φίλο μου κάναμε διαγωνισμό μπιροποσίας, φυσικά έχασα. Και χορός. Όταν γυρνούσαμε θυμάμαι το κρύο… πολύ κρύο.

Κάπου από αυτό το σημείο ξεκίνησα τον κυκλικό μου περίπατο σήμερα. Από την Ανατολική αρχή του Great Western Road, δρόμος ευθύς και με κλάση. Γέφυρα του ποταμού Κέλβιν και το πορτοκαλί σήμα του υπόγειου σιδηροδρόμου. Η Γλασκόβη έχει μετρό, από το 1896. Είναι πραγματική πόλη, μάλιστα μία από τις πρώτες πόλεις στον κόσμο που πέρασαν το 1 εκατομμύριο πληθυσμό. Το πιο ενδιαφέρον θα έλεγα ότι είναι η αρχιτεκτονική της, με μεγαλύτερη ποικιλία και πιο μοντέρνα από το Εδιμβούργο.

Στρίβω αριστερά στον δρόμο, που γίνεται τελικά Kelvin way, όπου πάνω στα πεσμένα φθινοπωρινά φύλλα του φαρδύ πεζοδρόμου τρέχουν πατίνια, ποδήλατα, δρομείς κτλ. Κάποιοι έρχονται από την δουλειά ή το πανεπιστήμιο, με τα όμορφα κτίρια δίπλα. Κάποιοι κάνουν στάση για μια ανάσα δίπλα στον ποταμό. Σε διάφορες διεθνείς προφορές, συμπεριλαμβανομένης της Γλασκοβιανής, ακούς χαρούμενες διαλόγους, ενώ ένα ζευγάρι βλέποντας με να φωτογραφίζω αρχίζουν να τραγουδάνε κάτι σαν “μένω σε αυτό το μέρος, ω ναι μένω σε αυτό το μέρος”.

Πάλι γέφυρα, με ωραία αγάλματα, και πριν του πύργους της διάσημης γκαλερί-μουσείου Kelvingrove στρίβω στον όμορφο δρόμο Sauchiehall St. Κάποτε σε ένα χωριό είχα γνωρίσει έναν ένθερμο Γλασκοβιανό ο οποίος μου είχε προτείνει να πάω πίσω από την βιβλιοθήκη Mitchell για να δω τα αγάλματα των αρχαίων, του Άτλαντα κτλ. Δυστυχώς σήμερα είναι καλυμμένα για συντήρηση.

Κινούμαι προς το κέντρο της Γλασκόβης, καρφί προς στα περιβόητα σκαλιά του Συμφωνικού Χολ, στην αρχή της Buchanan Street. Η πόλη έχει ένα vibe. Μάλλον εν μέρη προέρχεται από τον πολύ νεανικό πληθυσμό της. Στις πλαγιές του λόφου Garnethill, στο καμένο πλέον από φωτιά (δις) Σκουλ οφ αρτ, (αυτό που πίναμε τις φτηνές μπίρες), βλέπεις κόσμο να φτιάχνει τον κήπο, να καπνίζει, να τρέχει, να κουβεντιάζει χαλαρά. Αν μείνεις λίγο στρο ίδιο μέρος μπορείς άνετα να ξεκινήσεις κουβέντες με τυχαίους χαρακτήρες και περιπλανώμενους μουσικούς, ή αν έχεις όρεξη για αυθεντική Γλασκοβιανή εμπειρία, και ξύλο. Σήμερα συνάντησα μόνο ευγενικούς πάντως - σαν αυτόν που όταν σταμάτησα να βγάζω φωτογραφίες προς το μέρος του για να μην τον ενοχλώ μου είπε “Α, κι εγώ νόμιζα ότι θα με βγάλεις φωτό και φτιάχτηκα”.

Αισθάνομαι σαν να γύρισα στα 20 μου απόψε! Και θυμήθηκα γιατί αρχικά η Γλασκόβη μου είχε κάνει μεγαλύτερη εντύπωση από το Εδιμβούργο. Η γλυκιά ανεμελιά. Αυτό είναι νομίζω.


Μερικές εικόνες από Γλασκώβη μαζί με τους Belle and Sebastian

 

[interted]

Ξεκινάμε με τις φωτογραφίες του τότε:

Η φωτογραφία-αφορμή της βόλτας. Αγναντέυοντας το West End.

Παγωμένος Φλεβάρης.

Στο βάθος το Πανεπιστήμιο της Γλακόβης.

Σε ένα υπόγειο μπαρ, όπου δοκιμάσαμε αψέντι.

Στο κλαμπ Φρανκεστάιν, κλειστό πλέον εδώ και πολλά χρόνια.

---

Και πάμε στο σήμερα, ξεκινώντας από την Great Western Road:

Στα δεξιά το πορτοκαλί σήμα του Μετρό.

Κατεβαίνοντας στον ποταμό Κέλβιν.

Ανηφορίζοντας προς το Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης.

Σουλατσάροντας στο Πανεπιστήμιο, με φοιτητές να ποζάρουν σε ασυνήθιστες στάσεις.

Σταματώντας στην γέφυρα του ποταμού Κελβιν, στα αγάλματα. Ένα από τα πιο φωτογενή σημέια της πόλης.

Η γκαλερί-μουσείο Κέλβινγκρόουβ. Εντυπωσιακη και δωρεάν.

Δύο εκφάνσεις θρησκειών (και το NHS θρησκεία είναι στο Η.Β.)

Ο πύργος του Old Trinity College.

Η Βιβλιοθήκη Μίτσελ με τα αραιοελληνικά αγάλματα στην πίσω πλευρά (σήμερα καλυμμένα δυστυχώς)

Κάποιοι Γλασκοβιανοί έχουν ισχυρή άποψη για την τρέχουσα κυβέρνηση.

Ανεβαίνοντας στον λόφο με το μισοκαμένο Σκούλ οφ αρτ

Πίσω στην αφετηρία μας... 19 χρόνια μετά...

 

[underwater]

Εντάξει, περιττό να πω το πόσο καρδιοχτύπι μου προκάλεσαν οι φωτός σου!
(Εν τω μεταξύ όχι να το παινευτώ, αλλά είχα θέα από το παράθυρό μου τον γοτθικό πύργο του Πανεπιστημίου για κάμποσους μήνες )

 

[katkats]

Και βόλτα Γλασκόβη έχουμε έτοιμη!

 

[interted]

I only went out for a walk, and finally concluded to stay out till sundown, for going out, I found, was really going in. John Muir

Ο Τζον Μιούιρ μπαίνει για πρώτη φορά στο Σαν Φρανσίσκο το 1868. Αμέσως ρωτάει έναν περαστικό: “Πως βγαίνουμε από την πόλη;”. “Που θέλετε να πάτε;”. “Σε οποιοδήποτε μέρος είναι άγριο.”

Την ίδια επιθυμία με τον λεγόμενο "πατέρα" του Περιβαλλοντικού Κινήματος είχα κι εγώ. Στις μέρες που η πικρή γεύση, που μερικές φορές συνοδεύει την λεγόμενη “πρόοδο” και “καριέρα”, είχε φτάσει μέχρι τον λαιμό. Η βόλτα δίπλα στο ποταμάκι του Εδιμβούργου έφερνε μια ανακούφιση. Όμως η βόλτες με το λεωφορείο, ή αργότερα με το ποδήλατο, στις ακτές Ανατολικά του Εδιμβούργου, ήταν αυτές που οδηγούσαν σε πραγματική επανεκκίνηση του συστήματος. Αξίζει να αφιερώσουμε λοιπόν ένα κομμάτι γι' αυτή την περιοχή η οποία είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη από το Εδιμβούργο και συχνά παραβλέπεται.

Ξενικάμε με βόλτα στην παραλιακή περαντζάδα του Portobello, η οποία σε μια καλή Κυριακή είναι πήχτρα στον κόσμο. Πατεράδες πετάνε αετούς με τα παιδιά τους, καροτσάκια, παγωτά… βούτηγμα των ποδιών στο νερό. Ζαμπονοτυρόπιτα από το Ελληνικό τυροπιτάδικο.

Η Δύση στο λιγότερο φασαριόζικο προαστίο Musselburgh προσφέρει γραφικές μακρινές θέες του Εδιμβούργου και των λόφων του.

Ο παραλιακός αυτοκινητόδρομος συνεχίζει περνώντας από μια σειρά πρώην βιομηχανικά προάστια: Prestonpans, Cockenzie, Port Seton. Παρακμή. Με ένα φίλο Ρώσο, τον Βλάντιμιρ, είχαμε έρθει αρκετές φορές εδώ σε αποστολές ειδικού ενδιαφέροντος: να επισκεφθούμε το βιομηχανικό μουσείο ή μουσείο των μεταλλωρύχων. Ο Βλάντιμιρ θα σου μιλήσει για τις λάμπες τις σοβιετικής ένωσης που κρέμονταν από τα νταβάνια χωρίς αμπαζούρ, ή σιδηροδρόμους της Τσαρικής Ρωσίας. Οπότε κι εγώ κάτι τέτοια δεν τα έχανα μαζί του. “Βλάντιμιρ, αύριο έχει κατεδάφιση του παλιού ηλεκτρικού σταθμού του Cockenzie, θα πάμε;”. Σε αυτά δεν χαλούσε χατήρι ο Βλάντιμιρ.

Αντίθεση. Μετά το Port Seton ακολουθεί η λεγόμενη "Golf Coast", 30 μίλια από γήπεδα γκολφ δίπλα στην θάλασσα, απέραντες παραλίες και πολυτελείς κατοικίες, σε ένα σημείο που θεωρείται το πιο στεγνό και ηλιόλουστο της Σκοτίας. Αν κάνει και ζέστη (19 βαθμούς δηλαδή) επιβάλλεται μια στάση στην παραλία του Gullane και μια βουτιά μπες-βγες και ηλιοθεραπεία δίπλα στα γυαλιστερά μαύρα βράχια. Πολλές οι παραλίες για ξιπόλητες διαδρομές: Gullane Sands, Aberlady, Yellowcraigs με θέα το “νησάκι των θησαυρών” Fidra… Μετά fish and chips στο γραφικό παραλιακό θέρετρο North Berwick.

Θέλετε και κάστρο; Έ πάτε στην πανέμορφη παραλία Seacliff κάτω από τα ερείπια του Tantallon Castle. Το ποιο παράξενο σε αυτή την παραλία είναι ο βράχος που ξεπροβάλει στο βάθος της θάλασσας. Είναι κάτασπρος!! Ο περίφημος Bass Rock με τον φάρο, στο άνοιγμα του κόλπου του Εδιμβούργου έχει αυτό το ασυνήθιστο χρώμα επειδή πάνω του “ανακουφίζονται” μιλιούνια από θαλασσοπούλια.

Η διαδρομή θα καταλήξει στο Dunbar. Ο Τζον Μιούιρ γεννήθηκε εδώ, και πέρασε τα πρώτα 11 χρόνια της ζωής του πριν οι γονείς του πάνε μετανάστες στις ΗΠΑ. Εδώ πήρε τις πρώτες του εικόνες από την άγρια φύση, για τις οποίες αναφέρεται στα βιβλία του – βιβλία καθοριστικά για την δημιουργία της Υπηρεσίας Εθνικών Πάρκων της Αμερικής. Στον κεντρικό δρόμο υπάρχει ένα άγαλμα με τον ίδιο νέο να προσπαθεί να πιάσει τα πουλιά. Λέει κάπου: “Με τους παιδικούς φίλους, που έβραζε το αίμα τους σαν το δικό μου, λατρεύαμε να περιπλανιόμαστε στα χωράφια και να ακούμε τα πουλιά να κελαηδούν, και κατά μήκος της ακτής να αγναντεύουμε και να παρατηρούμε με θαυμασμό τα όστρακα και τα φύκια, τις σμέρνες και τα καβούρια στις λιμνούλες ανάμεσα στα βράχια όταν η παλίρροια ήταν χαμηλή.”

Κατεβαίνοντας στο παλιό λιμάνι και κάστρο του χωριού – ένα από τα πιο γραφικά χωριά της Σκοτίας κατά την γνώμη μου - διαβάζω την συνέχεια: “Το καλύτερο από όλα ήταν όταν βλέπουμε τα κύματα σε τρομαχτικές καταιγίδες με βροντές πάνω από τα απόκρημνα ακρωτήρια και τα ξεφτισμένα ερείπια του παλιού Dunbar castle, όταν η θάλασσα και ο ουρανός, τα κύματα και τα σύννεφα ήταν ανακατεμένα όλα μαζί σαν ένα.”. Πράγματι το Dunbar έχει αυτή την αίσθηση, βρίσκεσαι όσο πιο μακρυά γίνεται από την πολύβοη πόλη, τις έγνοιες, τα άγχη. Μια στάση για παγωτό και ηρεμία... Αυτό...


---

Για όσους θέλουν να μάθουν λίγα για την ζωή του Μιούιρ προτείνω αυτό το σύντομο ντοκιμαντέρ:

 

[interted]

Οι φώτος της διαδρομής. Έχουν διαφορετικές ποιότητες γιατί είναι από διάφορες χρονολογίες.

Ξεκινάμε από το Πορτομπέλο:

Συνεχίζουμε με μια στάση στο Port Seton:

Μετά η παραλία Gullane Sands που για να την ανακαλύψεις θέλει λίγο περπάτημα:

Ακολουθεί η δημοφιλής το καλοκαίρι Gullane:

Επόμενη παραλία η Yellowcraigs με το νησάκι Fidra, μια από τις εμπνεύσεις του Σκοτσέζου συγγραφέα R. L. Stevenson:

Επόμενη η Seacliff με τον Bass Rock:

Σειρά έχει η Belhaven που κάνουν και την ομώνυμη μπίρα, και έχει επίσης σχολή σερφ

Και καταλήγουμε στην γενέτειρα του Muir, το Dunbar:

 

[interted]

Gone, glimmering through the dream of things that were. Lord Byron


Μια ιστορία για να "βγει από το σύστημα", που λένε.

Ταξιδεύοντας στα Βόρεια, για πρώτη φορά έμαθα για το “μαύρο πρόβατο” του Κλαν των Μπρους. Οι Μπρους είναι Κλαν των Λόουνάντς (θυμάστε, σε αντίθεση με τα Κλαν των Χάιλαντς, είναι πιο πολιτικάντιδες και διπρόσωποι). Ο Ρόμπερτ Μπρους βέβαια είναι ο θρυλικός βασιλιάς που κέρδισε τους Άγγλους στην μάχη του Bannockburn, κοντά στο Στέρλινγ, το 1314, και είναι εθνικός ήρωας της Σκοτίας. Αυτό έδωσε μεγάλη δύναμη στο Κλαν και οι απόγονοι του απέκτησαν πολλά εδάφη και εξουσία. Ένας από αυτούς τους απογόνους είναι και το μαύρο πρόβατο της ιστορίας μας.

Τυχαία λοιπόν πέρασα από μια πόλη, στην περιοχή των εκβολών του ποταμού Σπεϊ, με την ονομασία Elgin. Η περιοχή είναι ξακουστή για την παραγωγή ουίσκι, και επομένως στην πόλη θα βρεις αποστακτήρια, όπως πχ. το Glen Moray. Παλιός ερειπωμένος καθεδρικός, εργατικές κατοικίες, κέντρο με πεζόδρομο και μαγαζιά και κατάλοιπα μεσαιωνικής αγοράς – μια τυπική Βρετανική πόλη. Θα έλεγες… Όμως μια στήλη με ένα άγαλμα σε ένα λόφο και κάποια κτήρια με νεοκλασική αρχιτεκτονική σε συνδυασμό με το όνομα της πόλης.. Elgin, δημιουργούν και ακόμα ένα συνειρμό…

Ο Τόμας Μπρους, ο 7ος κόμης του Elgin, για συντομία ως είθισται Elgin, ήταν πρέσβης της Βρετανίας στην Κωνσταντινούπολη, πριν την Ελληνική Επανάσταση. Εκεί, έχοντας τα κατάλληλα “κονέ” κατάφερε να πάρει κάποιου τύπου άδεια για να αφαιρέσει τα περισσότερα από τα μάρματα του Παρθενώνα και αρκετά άλλα γλυπτά και αρχαιότητες από τον ναό της Απτέρου Νίκης κτλ. Αλλά η ιστορία του Σκοτσέζου βάνδαλου είναι λίγο-πολύ γνωστή και δεν θα την επαναλάβω εδώ.

Αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον, ερευνώντας λίγο την ιστορία του Κλαν, είναι ότι πρώτον υπάρχουν σύγχρονοι απόγονοι, και δεύτερον η οικία του Μπρους στο Φάιφ (λίγο Βόρεια του Εδιμβούργου) είναι σε καλή κατάσταση και ...σχεδόν επισκέψιμη. Λέγεται Broomhall house. Μάλιστα ο ίδιος ο Έλγκιν διέταξε να κτιστεί με βάση Αρχαιελληνικά πρότυπα με βάση ζωγραφιές καλλιτεχνών που συγκέντρωσε στην Ελλάδα, “για την προώθηση των τεχνών στην Βρετανία”. Στο εσωτερικό … όλοι μαντέψατε, διάφορα τρόπαια που συγκέντρωσε ο ίδιος στις “περιηγήσεις” στην Ελλάδα, πολλά από τα οποία πουλήθηκαν αργότερα στο Βρετανικό Μουσείο (παρά τις αντιρρήσεις πολλών Άγγλων με πρωτοστάτη τον Βύρωνα) για να αποφύγει ο Μπρους την χρεωκοπία.

Ποδηλατώντας στα Νότια παράλια του Φάιφ, προσπερνάω χλιδάτες κατοικίες, και υπολείμματα ασβεστοκάμινων και λιμανάκια, που έδωσαν – μαζί με τους ντόπιους εργάτες – στους Μπρους τον πλούτο που αποκτήσανε. Στο σπίτι των Μπρους οδηγεί πολυσύχναστο μονοπατάκι που ενώνεται με τον ιδιωτικό δρόμο και την πύλη της ιδιοκτησίας. Στην πύλη αναφέρεται ότι πρόκειται για “ζώνη ιδιωτικότητας” και στο site ότι επισκέψεις επιτρέπονται μόνο όταν το σπίτι είναι ανοιχτό για κοινωνικές εκδηλώσεις ή εκθέσεις. Παρ’ όλ’ αυτά η πύλη είναι ανοιχτή και το πεδίο ελεύθερο οπότε κι εγώ ο αγενής λέω να ρίξω μια πιο κοντινή ματιά. Η πρόσοψη έχει κάποια μεγαλοπρέπεια με μερικά Αρχαιοελληνικά στοιχεία, ενώ στην κορυφή την σημαία του Κλαν. Τα παράθυρα όμως καλυμμένα. Η εξερεύνηση διακόπηκε από ήχο βαν να πλησιάζει, ενώ όταν ο οδηγός του βαν με πρόσεξε χαμήλωσα τα μάτια και έφτιαξα κάτι στο ποδήλατο… Τουλάχιστον γλύτωσα την παρατήρηση.

Η αναζήτηση συνεχίστηκε internetικά. Από το σάιτ μιας Σκοτσέζας έμαθα ότι προσπάθησε να κάνει σχετική έρευνα αφού παρατήρησε ότι σε φωτογραφίες από σύγχρονες συνεντεύξεις μελών της οικογένειας στο υπόβαθρο υπήρχαν ορίτζιναλ αρχαιοελληνικά γλυπτά. Η ίδια δεν κατάφερε να πάρει άδεια να δει το εσωτερικό και μάλιστα από μαρτυρίες συγχωριανών “οι Μπρους αποφεύγουν οποιαδήποτε συζήτηση αφορά Αρχαιοελληνικούς θησαυρούς”. Η τελευταία απόπειρα έγινε ψάχνοντας στο σάιτ τους στο Facebook και βλέποντας ότι οι εκδηλώσεις έχουν αυστηρή λίστα προσκεκλημένων (πρέσβεις κτλ.) και στις φωτογραφίες που δημοσιεύουν φαίνεται μόνο το εξωτερικό ή 1-2 συγκεκριμένα δωμάτια…

Κάπου βρωμάει η υπόθεση...

----

Αν θέλετε να ψάξετε περαιτέρω για τα κλεμμένα αρχαία που έχουν ακόμα οι Σκοτσέζοι, από το σάιτ της:
https://bigfatgreekodyssey.com/blog/?p=1430

 

[interted]

Οι φωτό, πρώτα από την πόλη Elgin στα Βόρεια, το τσιφλίκι του Έλγιν:

Στο αποστακτήριο του Έλγιν - Glen Moray

Όπως κάθε Βρετανική πόλη που σέβεται τον εαυτό της το Ελγιν φτιάχνει και Ταντούρι.

----

Και από την δεύτερη εκδρομή στο Broomhall house και το γειτονικό χωριό Limekilns:

Πιάνοντας τον παραθαλάσσιο ποδηλατόδρομο.

Φτάνοντας στο Limekilns - σημαίνει ασβεστοκάμινοι

Έτσι βγάζαν τα λεφτά τους οι Μπρους, με εργάτες από το χωριό.

Τα λεγόμενα alotments. Μικρή τεμαχισμένοι κήποι για κάθε επίδοξο καλλιεργητή.

Φτάνοντας στο Elgin hotel... πρέπει να είμαστε κοντά.

Δάση δίπλα στην θάλασσα, μέρος των οποίων ανοίκει στο κλαν Μπρους και σήμερα.

Φτάνοντας στην κεντρική πύλη και μια προειδοπόιηση.

Η φωτό που κατάφερα να βγάλω κλεφτά.

Και ένα ενθύμιο που κράτησα (για λίγο) από την όλη υπόθεση.