Αργεντινή 18 μέρες στην Αργεντινή

[vagantos]

Kαταπληκτικά.
Τέλεια η περιγραφή
Ανακαλύψαμε και νέο, πιο μακρινο προορισμό.

 

[go2dbeach]

Κριμα που δεν εγινε τελικα η εκδρομη με το μονοκινητηριο αεροπλανο , αλλα ηταν ενα εκπληκτικο ταξιδι ετσι κι αλλιως. Πολυ ομορφα οσα μοιραζεσαι μαζι μας!

 

[John-Rebus]

Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11, Πρακτικότητες και Παρατηρήσεις

1. Τα καταστήματα λειτουργούν καθημερινά και το Σάββατο μέχρι το βράδυ και αρκετά ανοίγουν και τις Κυριακές.
2. Η ενοικίαση αυτοκινήτου είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσετε την ευρύτερη περιοχή χωρίς τους περιορισμούς των mini-bus. Ένα μικρό αυτοκίνητο πρέπει να κοστίζει γύρω στα 150 πέσος. Όπως μας είπαν, δέχονται και το ευρωπαϊκό δίπλωμα οδήγησης.
3. Για να εισέλθει κάποιος στο πάρκο της Γης του Πυρός μπορεί να επιλέξει και το παλιό τρενάκι του Τέλους του Κόσμου, (Tren del Fin del Mundo) που μετέφερε κάποτε τους κατάδικους καθημερινά στο δάσος για να κόψουν ξύλα. Ξεκινά λίγο έξω από το πάρκο από τον ομώνυμο σταθμό και μετά από μία κυκλική περίπου διαδρομή 14 χλμ. και μία ώρα, καταφθάνει στο σταθμό “Del Parque”, γύρω στα 2 χλμ. μέσα στο πάρκο. Το εισιτήριο του τρένου κοστίζει 85 πέσος η διαδρομή και 90 πέσος με επιστροφή, ενώ δεν περιλαμβάνεται ούτε το εισιτήριο εισόδου στο πάρκο (20 πέσος), ούτε το κόστος μεταφοράς μέχρι το σταθμό αναχώρησης. Έτσι, προτιμήσαμε να μας αφήσει το mini-bus (50 πέσος με επιστροφή στη πόλη) μέσα στο πάρκο και να μην χάσουμε χρόνο στο βραδυκίνητο τρένο.
4. Οι τιμές των μετακινήσεων στα διάφορα μέρη είναι στάνταρ για όλες τις εταιρίες με τα mini-bus. Κάτι παρόμοιο ισχύει πάνω κάτω και για τα πακέτα δραστηριοτήτων (εκδρομές, κρουαζιέρες, κ.α.) των τουριστικών πρακτορείων και επιχειρήσεων.
5. Το ταξί από το διεθνές αεροδρόμιο μέχρι το κέντρο μας κόστισε 18 πέσος και η αντίστροφη διαδρομή 16.
6. Η Ουσουάια είναι μια πολύ καλά οργανωμένη τουριστικά πόλη (όπως και η επαρχία Γη του Πυρός). Για τους ανεξάρτητους ταξιδιώτες ενδείκνυται να ξεκινήσουν το ψάξιμο για τις περιηγήσεις τους σε ένα από τα δύο δημόσια τουριστικά γραφεία. Παρέχουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες με έντυπα, τιμές, επιλογές και χάρτες.
7. Στα δύο δημόσια τουριστικά γραφεία παρέχουν δωρεάν και δύο μοναδικά σουβενίρ. Σου δίνουν ένα δίπλωμα με το όνομα σου για την επίσκεψή σου στη νοτιότερη πόλη του κόσμου, καθώς και σου σφραγίζουν το διαβατήριο ως ενθύμιο με 3 σφραγίδες της Ushuaia.
8. Ακόμα, μέσα στο πάρκο της Γης του Πυρός, στο λιμανάκι της “Bahia Ensenada” υπάρχει μια μικρή ξύλινη προβλήτα με το μικροσκοπικό ταχυδρομείο “Fin del Mundo”. Κι εκεί μπορείτε με 6 πέσος να σας σφραγίσουν (με μια ωραία μεγάλη σφραγίδα) το διαβατήριο, να στείλετε καρτ ποστάλ ή να αγοράσετε συλλεκτικούς φακέλους με γραμματόσημα και σφραγισμένες καρτ ποστάλ.
9. Για τους λάτρεις της μπίρας, στην Ουσουάια παράγονται τα σήματα Beagle και CapeHorn. Προτείνονται ειδικά οι μπίρες της μικροζυθοποιίας Cape Horn.
10. Για όσους δεν θέλουν να τρώνε συνέχεια σε εστιατόρια, στο κεντρικό σούπερ μάρκετ μπορεί κανείς να βρει τα πάντα, ακόμα και μαγειρεμένα φαγητά και σάντουιτς.
11. Για να φύγεις από το αεροδρόμιο της Ουσουάια χρειάζεται να πληρώσεις 13 πέσος/άτομο για φόρους.
12. Στις 16 Σεπτεμβρίου ξεκίνησε η περίοδος για τις κρουαζιέρες προς την Ανταρκτική. Το 2007 – 2008 επισκέφτηκαν την Ανταρκτική περίπου 44.000 άτομα, 92% των οποίων πέρασαν από το λιμάνι της Ουσουάια. Όπως το έψαξα λίγο, οι κρουαζιέρες-αποστολές προς την Ανταρκτική και στα γύρω νησιά (Malvinas/Falkland, SouthGeorgia, κ.α.) ξεκινούν από τα 2.500$ περίπου και ανεβαίνουν πολύ (για να ταξιδέψεις με κάποιο από τα πλοία με σήμα του National Geografic θες το λιγότερο γύρω στα 10.000$), ανάλογα με τις μέρες (από 10 μέρες περίπου έως και πάνω από 3 εβδομάδες), τα δρομολόγια και τη πολυτέλεια. Υπάρχουν εκπτώσεις για κρατήσεις αρκετούς μήνες πριν, ενώ κάποιοι λένε ότι μπορείς να πετύχεις και τιμές λίγο χαμηλότερες από τα 2.500$ αν κλήσεις πραγματικά τη τελευταία στιγμή (last minute εισιτήρια).

Περισσότερα στο mikrocosmos

 

[xenos]

Πολυ ενδιαφερον καλογραμμενη και με πολλες πληροφοριες η ιστορια σου,βοηθαει πολυ τους υποψηφιους ταξιδευτες για την Αργεντινη.
Ευχαριστω και γω που την μοιραστηκες μαζι μας.
Το nickname σου παραπεμπει σε Ιαν Ρανκιν.
Εισαι fun?

 

[John-Rebus]

Πολυ ενδιαφερον καλογραμμενη και με πολλες πληροφοριες η ιστορια σου,βοηθαει πολυ τους υποψηφιους ταξιδευτες για την Αργεντινη.
Ευχαριστω και γω που την μοιραστηκες μαζι μας.
Το nickname σου παραπεμπει σε Ιαν Ρανκιν.
Εισαι fun?

Ευχαριστώ όλους. Έχω ακόμα να γράψω μερικές ιστορίες...

Ναι είμαι φαν του Ιαν, αν και δεν έχω διαβάσει όλες του τις ιστορίες ακόμα.

 

[John-Rebus]

¡No Hay Monedas!

Ταμπελάκια με τη προειδοποίηση “No Hay Monedas” (Δεν Υπάρχουν Ψιλά) είναι αναρτημένα σε πάρα πολλά καταστήματα (κυρίως ψιλικατζίδικα και ειδών πρώτης ανάγκης) του Μπουένος Άιρες (ΜΑ). Η έλλειψη νομισμάτων έχει καταλήξει να αποτελεί τα τελευταία χρόνια ένα πολύ σοβαρό και αυξανόμενο πρόβλημα, τόσο στη καθημερινότητα των πολιτών, κυρίως των “Porteños” (δηλαδή, των κατοίκων του ΜΑ), όσο και στην εύρυθμη λειτουργία της Αργεντινής οικονομίας.

Ενώ εδώ στην Ελλάδα τα μικρότερα νομίσματα τα περιφρονούμε εντελώς και γενικά τα νομίσματα τα θεωρούμε ευτελή, στην Αργεντινή και βασικά στο ΜΑ η αναζήτησή τους αποτελεί εθνικό σπορ. Αν δες έχεις φροντίσει να μαζέψεις νομίσματα δεν θα μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα λεωφορεία, όπου τα μηχανήματα για τα εισιτήρια (0,80-1 πέσος) δέχονται μόνο νομίσματα, ενώ θα αντιμετωπίσεις καθημερινά προβλήματα στην αγορά κυρίως προϊόντων μικρής αξίας, ή όπου υπάρχουν κερματοδέκτες (πάρκινγκ, αυτόματοι πωλητές, κα.).

Πηγαίνεις στο περίπτερο ή στο ψιλικατζίδικο για να πάρεις οτιδήποτε με σκοπό να χαλάσεις κάποιο χαρτονόμισμα και σου λέει ο πωλητής ή πάρε και κάτι άλλο για να στρογγυλοποιηθεί το ποσό ή στη χειρότερη μην αγοράσεις τίποτα αφού δεν έχει ρέστα! Ο μανάβης, πάλι, σου δίνει φρούτα αντί για ρέστα. Μην τύχει και βιάζεσαι να πάρεις κάποια συγκοινωνία και δεν έχεις ψιλά. Την έβαψες! Έτσι τη πάτησα κι εγώ μια φορά. Βρέθηκα σε ένα σταθμό τρένου όπου είχε μόνο μηχανήματα για εισιτήρια και δεν είχα ψιλά. Στη πρώτη προσπάθεια μου σε ένα ψιλικατζίδικο, στάθηκα άτυχος αφού θέλοντας να αγοράσω τσίχλες δεν είχαν να μου δώσουν ρέστα. Τα κατάφερα τελικά σε ένα ίντερνετ καφέ, όπου πάρα το ότι χρησιμοποίησα το ίντερνετ για κάνα τέταρτο, η κυρία στο ταμείο μετά από πίεση δέχτηκε να τη πληρώσω με το χαρτονόμισμα των 2 πέσος ώστε να πάρω ρέστα! Αν πάλι σκεφτείς να πας σε κάποια τράπεζα για να χαλάσεις, πέρα από το ότι θα πρέπει να περιμένεις στην ουρά, δεν πρόκειται να πάρεις πάνω από 5 πέσος. Πραγματικά, αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να καταλάβεις τι βραχνάς είναι καθημερινά εκεί το θέμα των νομισμάτων. Μάλιστα, στο κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, Retiro, καθημερινά ο κόσμος περιμένει ουρά σε ειδικό ταμείο για να κάνει ψιλά.

Τις πταίει όμως; Γιατί τα νομίσματα είναι σε έλλειψη και η κυκλοφορία του χρήματος χωλαίνει; Ποιος έχει μαζέψει όλα τα νομίσματα; Ρωτώντας και ψάχνοντας στο διαδίκτυο, βρήκα ορισμένες εξηγήσεις.
Η Κεντρική Τράπεζα ισχυρίζεται πως δεν μπορεί να έχει χειροτερέψει η κατάσταση τελευταία, αφού μόνο το 2007 διοχετεύτηκαν στην αγορά 462,9 εκατ. νέα νομίσματα, τα περισσότερα που είχαν κοπεί ποτέ τη τελευταία δεκαετία. Κανονικά, λέει, ότι σε κάθε πολίτη αντιστοιχούν 115 με 250 νομίσματα. Η πραγματικότητα βέβαια είναι διαφορετική. Όπως λέει χαρακτηριστικά κάποιος, δεν υπάρχουν νομίσματα στην Αργεντινή γιατί απλά αποτελούν μπίζνα.

Το μεγαλύτερο όγκο νομισμάτων κατέχουν οι εταιρίες λεωφορείων λόγω των κομίστρων. Αυτές όμως πωλούν τα νομίσματα, με προμήθεια 2-3%, στις εμπορικές επιχειρήσεις. Παράλληλα, συντηρείται και μια μαύρη αγορά νομισμάτων, όπου η προμήθεια μπορεί να ανέβει και στο 9%. Μια άλλη εξήγηση που δίνεται είναι ότι η φτώχεια έχει οδηγήσει κάποιους στο να λιώνουν τα νομίσματα για να πουλήσουν το μέταλλο. Λέγεται πως το νόμισμα του 1 πέσο, που μοιάζει με αυτό του 1 Ευρώ, έχει μεγαλύτερη αξία μεταπώλησης ως μέταλλο από την ονομαστική του αξία. Τέλος, αιτία του προβλήματος αποτελεί, λένε, και η συνήθεια των Αργεντινών να αφήνουν στο σπίτι τους νομίσματα εδώ και κει. Τελευταία το πρόβλημα έλλειψης ξεκινά να αφορά και τα χαρτονομίσματα των 2 πέσος.

Όσο βέβαια δεν αποφασίζει το κράτος να πάρει δραστικά μέτρα, όπως για παράδειγμα να υποχρεώσει τις εταιρίες λεωφορείων να αντικαταστήσουν τους κερματοδέκτες με ακυρωτικά μηχανήματα ή να εκδοθούν μηνιαίες κάρτες, τόσο το πρόβλημα θα μεγαλώνει και θα εθνικοποιείται, ενώ θα πλήττονται ακόμα περισσότερο οι φτωχότεροι πολίτες, που γι αυτούς και το λεπτό έχει σημασία. Υπολογίζεται ότι κάποιος μπορεί να χάσει μέσα σε ένα έτος μέχρι και 73 πέσος από την έλλειψη νομισμάτων!

Περισσότερα στο mikrocosmos

 

[John-Rebus]

Μοντεβίδεο – Κολόνια, 6-7/11 #1

Χρειάστηκαν 3 ώρες με το πλοίο για να διασχίσουμε το Río de la Plata και από το Μπουένος Άιρες (ΜΑ) να φτάσουμε στο λιμάνι του Μοντεβίδεο, στην Ουρουγουάη. Τα γραφειοκρατικά ευτυχώς τα είχαμε τελειώσει στο terminal του ΜΑ. Βγαίνοντας στη Ciudad Vieja (Παλιά Πόλη) η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι γυρίσαμε, μέσα σε λίγες ώρες, κάνα δύο δεκαετίες πίσω συγκριτικά με το ΜΑ. Την ίδια αίσθηση είχα όμως και όταν είδα καλύτερα τη πόλη και περπάτησα στους εμπορικούς δρόμους. Παλιά μαγαζιά, νεοκλασικά κτήρια, παραδοσιακά καφέ, πάρα πολλά παλιά αμερικάνικα αυτοκίνητα. Το σκηνικό συμπληρώνουν οι διάφοροι ρακοσυλλέκτες που σαρώνουν τη πόλη με κάρα ρυμουλκούμενα από άλογα. Εδώ θα συναντήσεις κυρίως ανθρώπους με χαρακτηριστικά ντόπιων φυλών (σκουρόχρωμοι, βραχύσωμοι, κτλ), παρά με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά όπως στην Αργεντινή. Επιτέλους, καταλαβαίνουμε πραγματική ατμόσφαιρα Λατινικής Αμερικής. Το σίγουρο είναι πάντως πως μετά από μία μέρα στη πόλη μπορώ να πω πως το Μοντεβίδεο αξίζει πολύ παραπάνω από ένα καφέ, όπως μου έλεγαν κάποιοι.

Κατευθυνόμαστε προς τη πλατεία Συντάγματος (Plaza Constitución), τη δεύτερη πιο σημαντική πλατεία της πόλης, για να βρούμε κάποιο hostel να μείνουμε. Στη πορεία μας προς τη πλατεία επικρατεί ησυχία και δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος, παρόλο που είμαστε σχεδόν μεσημέρι Πέμπτης. Παρακάτω διαπιστώνουμε ότι κάποιοι δρόμοι είναι κλειστοί, γιατί διαμαρτύρονται μια χούφτα δάσκαλοι, κάνοντας σαματά με διάφορα «χλαπατσίμπανα» μπροστά από ένα κυβερνητικό κτήριο. Ζητούν καλύτερους μισθούς, θέσπιση κανονισμού για καλύτερες συνθήκες εργασίας και νόμο εκπαίδευσης με συγκεκριμένες λύσεις (κάτι μου θυμίζουν αυτά...).

Αφού τακτοποιηθήκαμε σε ένα hostel, ξεχυθήκαμε στη πόλη. Εξάλλου, έχουμε ουσιαστικά μόνο το υπόλοιπο της ημέρας για να γνωρίσουμε το Μοντεβίδεο. Βολτάροντας στο κέντρο βλέπεις ότι ο κόσμος δεν βιάζεται. Οι ρυθμοί είναι χαλαροί, η κίνηση των αυτοκινήτων το ίδιο και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει το χάος της μητρόπολης του ΜΑ. Πίσω από τα επιβλητικά κτήρια που θυμίζουν σοβιετική δημοκρατία βρίσκονται φτωχογειτονιές. Δεν συναντήσαμε πουθενά ορδές τουριστών. Στην κεντρική πλατεία, τη Plaza Independencia (πλατεία Ανεξαρτησίας), δεσπόζει το χαρακτηριστικό 30 τόνων-άγαλμα του έφιππου ήρωα Artiga με φόντο ένα τεράστιο μονοκόμματο κτήριο γραφείων. Εκεί κάπου είδαμε κι ένα τσούρμο παιδιά, όλα ντυμένα με λευκές ρόμπες και μεγάλους μοβ φιόγκους στο λαιμό. Έμοιαζαν περισσότερο με χασάπηδες σε συσκευασία δώρου παρά με μαθητές. Δυστυχώς, αυτή η κακόγουστη αμφίεση είναι και η επίσημη στολή σε κάποια δημοτικά σχολεία.



Καλό το περπάτημα, αλλά μες το καταμεσήμερο δεν λέει να κυκλοφορείς με άδειο στομάχι. Ρίχνοντας μια ματιά στο χάρτη, είπαμε να δοκιμάσουμε τη τύχη μας στη παραθαλάσσια γειτονιά Pocitos στα ανατολικά της πόλης. Φαινόταν να έχει συγκεντρωμένα κάποια καφεστιατόρια. Στο ταξί το ταξίμετρο δεν αναγράφει το κόστος, αλλά μονάδες που στο τέλος ο ταξιτζής σου λέει την αντιστοιχία τους σε χρήματα. Ακολουθούμε τη πολύ όμορφη παραλιακή διαδρομή της Rambla και περνώντας από τη περιοχή Punta Carretas φτάνουμε στο Pocitos.

Η περιοχή έχει κάτι μεταξύ Νίκαιας, Ρίο Ντε Τζανέιρο και περισσότερο Φαλήρου. Εδώ βλέπεις τη σύγχρονη πλευρά του Μοντεβίδεο. Από τη μία τεράστιες πολυκατοικίες και από τη πλευρά της θάλασσας ένας απέραντος πεζόδρομος και πλαζ. Από το Pocitos και μετά ακολουθούν συνέχεια αμμουδιές που το καλοκαίρι κατακλύζονται από κόσμο. Ήδη αρκετοί έχουν ξεκινήσει τις βουτιές χάριν του καλού καιρού. Αν και τελικά δεν βρήκαμε κάποιο ιδιαίτερο σημείο με εστιατόρια, καταλήξαμε στο ιστορικό “μπαρ 62”, όπου περνούσε παλιά το πρώτο τρόλεϊ της ομώνυμης γραμμής.

Περισσότερα στο mikrocosmos

 

[renata]

john είσαι αστείρευτος !
ετοιμάζω οδηγό! διαβάζω τυπώνω!
να είσαι καλά !

 

[xenos]

Ευχομαι να κανεις unpacking memories οσο ποιο πολλες μπορεις,και να μας τις γραψεις.
Σε διαβαζουμε

 

[renata]

Ευχομαι να κανεις unpacking memories οσο ποιο πολλες μπορεις,και να μας τις γραψεις.
Σε διαβαζουμε

καλώς το!!! καλώς ήρθες xene!

 

[xenos]

καλώς το!!! καλώς ήρθες xene!

Γεια σου Ρενατα.
Δυστυχως επεστρεψα στην παγωμενη Αθηνα.
Καμμια σχεση με τα Χανια.Εδω κανει ψοφο.:xmas_confused: Μπρρρρ

 

[John-Rebus]

Μοντεβίδεο – Κολόνια, 6-7/11 #2

Mate όπως φραπέ

Στην επιστροφή, επέλεξα να τη περπατήσω τη παραλιακή διαδρομή προς τη Παλιά Πόλη. Αν και ήταν νωρίς το απόγευμα, γύρω στις 4-5, υπήρχε πολύς κόσμος που είχε βγει βόλτα. Άλλοι έκαναν μπάνιο, πολλοί έτρεχαν και έκαναν ποδήλατο, ενώ αρκετοί άραζαν απολαμβάνοντας τη θέα στον ωκεανό πίνοντας Yerba Mate. Τελικά οι Ουρουγουανοί πρέπει να είναι εθισμένοι στο Mate.

Μάλλον περισσότερο απ’ ότι οι Έλληνες στο φραπέ. Το πίνουν όλη μέρα και παντού. Τους βλέπεις στο δρόμο με το ειδικό θερμός παραμάσχαλα και το «ποτήρι» Mate στο χέρι. Και στην Αργεντινή είναι το εθνικό τους ρόφημα, αλλά δεν θα τους δεις να το πίνουν στο δρόμο. Στη παραλιακή όπως περπάταγα, συνάντησα πολλές παρέες νέων που αντί να κρατούν ένα μπουκάλι μπίρα που θα ήταν και πιο μάγκικο με το τσιγάρο ή έστω μια κόκα, κρατούσαν Mate.

Τι είναι όμως το Yerba Mate; Πρόκειται για ένα αφέψημα που μοιάζει πάρα πολύ με το τσάι, αλλά προέρχεται από άλλο φυτό, το “Ilex paraguariensis” ή απλά YerbaMate. Η γεύση του φέρνει αρκετά προς το πράσινο τσάι, αλλά είναι ακόμα πιο πικρό. Κυκλοφορεί και αρωματισμένο (π.χ. λεμόνι). Πίνεται σε ειδικό ποτήρι-σκεύος, που μπορεί να είναι μικρή αδειασμένη κολοκύθα ή από διάφορα είδη ξύλου, με ένα μεταλλικό καλαμάκι που λέγεται Bombilla.

Πλησιάζοντας τη Παλιά Πόλη, ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει. Η κίνηση στη παραλιακή Rambla είναι αυξημένη. Σε μια αλάνα με υποτυπώδη τέρματα διεξάγονταν τοπικός αγώνας παίδων. Παραδίπλα σε μια άλλη αλάνα, παίζουν άλλα παιδιά φορώντας εμφανίσεις αγαπημένων τους ποδοσφαιρικών αστέρων. Κι εδώ το ποδόσφαιρο λατρεύεται, όπως και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στο κέντρο έφτασα ενώ είχε ήδη νυχτώσει. Μιας και ήταν Πέμπτη βράδυ, περίμενα να δω κόσμο έξω. Οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι όμως. Αφού είδαμε ότι ο κόσμος δεν κυκλοφορεί το βράδυ, μείναμε κι εμείς στο hostelπίνοντας μπίρες και συζητώντας με τα άλλα παιδιά. Τελικά, δεν μπόρεσα να συμπεράνω αν και οι Ουρουγουανοί βγαίνουν όπως οι γείτονες Αργεντινοί.

Colonia del Sacramento

Την επόμενη μέρα σηκώθηκα νωρίς για να κάνω μια τελευταία βόλτα στη πόλη πριν πάρουμε το λεωφορείο για τη Colonia del Sacramento. Πριν επιστρέψουμε στο ΜΑ, είχα τη περιέργεια να δω από κοντά την αποικιακού χαρακτήρα μικρή πόλη και το αλλά Αβάνα (όπως λένε) ιστορικό της κέντρο που έχει ανακηρυχθεί σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Ουνέσκο. Εξάλλου, τόσες εγκωμιαστικές περιγραφές είχα διαβάσει και εντυπωσιακές φωτογραφίες είχα δει, που και για να συρρέουν τόσοι τουρίστες, σκέφτηκα πως κάτι ενδιαφέρον θα έχει να δεις, παρά τις όποιες υπερβολές.

Έτσι πήραμε το λεωφορείο από το Μοντεβίδεο και μετά από 2,5 ώρες και μια αδιάφορη διαδρομή μέσα από λιβάδια φτάσαμε μεσημέρι στο σταθμό της Colonia. Σχεδιάζαμε να ξοδέψουμε το απόγευμα στην εξερεύνηση της πόλης και να πάρουμε το τελευταίο καταμαράν για να επιστρέψουμε στο ΜΑ. Μετά από μια σχετική βόλτα στο ιστορικό κέντρο, επήλθε η πλήρης απογοήτευση. Οκ, καλά τα κλασσικά καλοδιατηρημένα αποικιακά κτήρια, τα πετρόκτιστα σπιτάκια, τα πλακόστρωτα δρομάκια και η παραλιακή διαδρομή με θέα στο Río de la Plata, αλλά από κει και πέρα τίποτα το πραγματικά εντυπωσιακό. Όλα μετρημένα. Μια επίσκεψη σε ένα ελληνικό ορεινό χωριό ή σε κάποιο νησί του Αιγαίου είναι απλά εκτός συναγωνισμού. Ακόμα και τα αυτοκίνητα-αντίκες που είδαμε και λένε πως κυκλοφορούν στη πόλη και αποτελούν το σήμα κατατεθέν, ήταν μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού. Ασυγκρίτως περισσότερα είδαμε στο Μοντεβίδεο. Αναρωτιόμουν δε που είχαν τραβήξει αυτές τις εντυπωσιακές φωτογραφίες που στολίζουν τα τουριστικά έντυπα. Πέρασα από τέτοια σημεία και απλά διαπίστωσα πόσο οι ωραιοποιημένες εικόνες απέχουν από τη πραγματικότητα. Το μάρκετινγκ έχει δουλέψει για τα καλά. H Colonia αποτελεί τον ορισμό του υπερεκτιμημένου. Στο μόνο που θα συμφωνήσω πως αξίζει να ξοδέψει κανείς κάνα δυο μέρες εδώ είναι για την ηρεμία του τοπίου. Άσε που οι τιμές είναι αντίστοιχες της φήμης της. Έτσι, κοιτάξαμε να πάρουμε το αμέσως επόμενο πλοίο που φεύγει για ΜΑ και να μη χαραμίσουμε το χρόνο μας εδώ.

Περισσότερα στο mikrocosmos