Αργεντινή 18 μέρες στην Αργεντινή

[John-Rebus]

Καλώς ήρθες! Εκτός από ιστορία, θα ήταν τέλεια να μας έδειχνες και φωτογραφίες!

Σιγά σιγά όλα θα γίνουν. Θα βάλω και μερικές φώτο.

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες σε εξέλιξη

 

[John-Rebus]

Cataratas del Iguazu, 28-30/10/08

Το αεροπλάνο της LAN ετοιμάζεται για προσγείωση. Η πλειοψηφία των επιβατών είναι τουρίστες που έρχονται να δουν τους φημισμένους καταρράκτες του Iguazu στα σύνορα με τη Βραζιλία. Το ίδιο κι εμείς. Από το παράθυρο διακρίνεται το καταπράσινο τροπικό δάσος. Βγαίνοντας στο μικρό διεθνές αεροδρόμιο, η ζέστη και η υγρασία μας κυριεύει. Κανονικά θα έπρεπε να πάρουμε το mini-bus που έφευγε άμεσα για το κέντρο του Puerto Iguazu. Όμως μέχρι να δούμε σε πιο hostel να κινηθούμε καλύτερα, το χάσαμε και το επόμενο ήταν με την επόμενη πτήση. Δηλαδή, σε κάνα 2ωρο. Έτσι πήραμε ταξί και αντί για 15 πέσος πληρώσαμε 70. Στο δρόμο περνάμε μέσα από αναρίθμητες πεταλούδες. Ο λαμπρός ήλιος τις έβγαλε από τις φωλιές τους. Φτάνοντας στο κέντρο βρήκαμε δωμάτιο στο hostel Peter Pan. Απέξω δεν σου γεμίζει το μάτι. Όμως στο εσωτερικό είναι μια χαρά. Καθαρό και άνετο δωμάτιο (με κλιματισμό και ανεμιστήρα). Υπερ-εξυπηρετικοί και φιλικοί ιδιοκτήτες. Όπως είδαμε, οι ξενώνες στη πόλη σε γενικές γραμμές δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Μιας και είχε ήδη μεσημεριάσει και ο ήλιος έκαιγε κατακόρυφα, αποφασίσαμε να αφήσουμε την επίσκεψη στο εθνικό πάρκο του Iguazu για την επόμενη μέρα και να αφιερώσουμε το απόγευμα στην εξερεύνηση της πόλης. Μια απόφαση που απεδείχθη στο τέλος ότι ήταν λανθασμένη, αφού ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος στη συνέχεια. Το μοναδικό αξιοθέατο στη πόλη είναι το λεγόμενο τριεθνές σημείο με ένα οβελίσκο και ένα μνημείο, όπου συναντιούνται οι ποταμοί Parana και Iguazu και από τη μία βλέπεις την όχθη που ανήκει στη Παραγουάη και από την άλλη αυτή που ανήκει στη Βραζιλία. Για να πας εκεί ακολουθείς την όμορφη παράκτια διαδρομή του ποταμού (κάπου στο 1 χλμ.). Στη διαδρομή αξίζει μία στάση για παρατήρηση του εντυπωσιακού γλυπτού-τείχους σε ένα υψωματάκι στα αριστερά του δρόμου.

Η μικρή πόλη του Puerto Iguazu μοιάζει περισσότερο με προάστιο και δικαιολογεί την ύπαρξή της λόγω του φυσικού μνημείου των καταρρακτών και των συνόρων με Βραζιλία και Παραγουάη. Τη μέχρι βαρεμάρας ησυχία της πόλης δεν φαίνεται να τη διαταράσσει τίποτα το σημαντικό (είναι και ιδιαιτέρως ασφαλής), πέρα ίσως από ένα καρναβάλι το Φεβρουάριο, για το οποίο ήδη κάνουν κάποιες πρόβες στο κέντρο τα απογεύματα. Μέχρι και τα παιδιά που αράζουν το απόγευμα στη κεντρική πλατεία πίνοντας Coca-Cola με το λίτρο, δεν φαίνεται να έχουν διάθεση να κάνουν κάτι.

Αν θες να απολαύσεις για λίγο με την ησυχία σου το εντυπωσιακό τοπίο του πάρκου και τους καταρράκτες πρέπει να βρίσκεσαι στην είσοδο στις 8 το πρωί που ανοίγει, για να αποφύγεις τις ορδές των γκρουπ που ακολουθούν. Εμείς ήμασταν εκεί, τη πρώτη φορά, στις 9 και ήδη τα πρώτα πούλμαν είχαν καταφθάσει. Όταν έχει αρκετό κόσμο υπάρχει περίπτωση να μη βρίσκεις θέση στο τρενάκι που διατρέχει το πάρκο και να χρειαστεί να περιμένεις το επόμενο στο σταθμό που βρίσκεσαι. Πάνω από 2 εκατ. άτομα επισκέπτονται ετησίως το “Parque Nacional Iguazu”. Σ’ αυτό βοηθούν οι πολύ καλές υποδομές του πάρκου. Στις πλατφόρμες που έχουν τοποθετηθεί στο μεγαλύτερο μέρος του δικτύου των μονοπατιών δίνεται η ευκαιρία να περπατήσουν από ηλικιωμένους μέχρι ως ένα σημείο και άτομα με ειδικές ανάγκες σε καροτσάκι.

Η πολυκοσμία όμως έχει απομακρύνει και τα εκατοντάδες είδη ζώων που υπάρχουν εκεί με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να πετύχεις κάτι ιδιαίτερο στο διάβα σου. Το μοναδικό μονοπάτι που έρχεσαι πραγματικά σε επαφή με τη ζούγκλα και έχεις την ευκαιρία να δεις κάποια ζώα είναι το λιγότερο δημοφιλές, λόγω δυσκολίας, "Parque Nacionaldo Iguacu" και το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στο κόσμο, το Itaipu Dam (το οποίο και έχει προκαλέσει έντονες διαμάχες, αφού για να φτιαχτεί κατεστράφη ένα μεγάλο μέρος του τροπικού δάσους και ανάγκασε 10.000 ιθαγενείς να εγκαταλείψουν τις εστίες τους) καταφέραμε να πάμε για ένα καφέ στη βραζιλιάνικη πόλη του Foz do Iguacu. Φτάνοντας στα σύνορα με το λεωφορείο της γραμμής έπρεπε να κατέβουμε για να πάρουμε σφραγίδα εξόδου από τη χώρα. Η ίδια διαδικασία και όταν γυρίζαμε. Στο τελωνειακό σταθμό της Βραζιλίας δεν χρειάστηκε, αφού επιτρέπεται η είσοδος στη πόλη χωρίς θεώρηση διαβατηρίου. Όσο προλάβαμε να γυρίσουμε μέσα σε 2 ώρες, και η πόλη του Foz δεν έχει κάτι το ενδιαφέρον για τον επισκέπτη. Σαφώς και διαφέρει αρκετά από το φιλήσυχο Puerto Iguazu, αφού το αστικό της τοπίο μαρτυρά ότι πρόκειται για πολύ μεγαλύτερη πόλη. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν θα τη χαρακτήριζα όμορφη.

Περισσότερα στο: mikrocosmos

 

[go2dbeach]

Πολυ ωραια οσα μας περιγραφεις και οι φωτο που τα συνοδευουν.
Διαβασα τη συνεχεια και κολλησα με το φεστιβαλ στο οποιο βρεθηκες!
Τα περιγραφεις πολυ ζωντανα και με λεπτομερειες..

 

[John-Rebus]

Cataratas del Iguazu, Πρακτικότητες και Παρατηρήσεις

• Δεν υπάρχει δημόσια συγκοινωνία που να συνδέει το αεροδρόμιο με τη πόλη του Puerto Iguazu. Οι επιλογές μετακίνησης είναι δύο. Είτε με ταξί (κοστίζει 70 πέσος από το αεροδρόμιο), είτε με mini-bus (κοστίζει 15 πέσος) που περνάει από τα ξενοδοχεία της πόλης. Και στις δύο περιπτώσεις βγαίνοντας από τις αφίξεις του αεροδρομίου πρέπει να απευθυνθείς στο σταντ που υπάρχει εκεί. Για την επιστροφή πρέπει να κλήσεις θέση στο mini-busαπό το ξενοδοχείο-ξενώνα που διαμένεις. Μην το αφήσεις τελευταία στιγμή.
• Το δωμάτιο με μπάνιο και κλιματισμό κοστίζει στο hostel Peter Pan 100 πέσος (με φτωχό πρωινό) τη περίοδο που ήμασταν εμείς εκεί.
• Το εισιτήριο για να πας με το λεωφορείο στο Parque Nacional Iguazu κοστίζει 5 πέσος και κάνει περίπου μισή ώρα να πάει.
• Για το πάρκο θεωρώ πως είναι ιδιαιτέρως χρήσιμο το αδιάβροχο και το αντικουνουπικό σπρέι. Αν δεν τα έχεις προμηθευτεί εκ των υστέρων μπορείς να τα αγοράσεις και από το πάρκο. Επίσης σε περίπτωση που έχει προηγηθεί βροχή, θα ήταν φρόνιμο να πάρει κανείς γαλότσες αν θέλει να πάει στο μονοπάτι “Sendero Macuco” χωρίς να φτάσει η λάσπη μέχρι τον αστράγαλο.
• Το εισιτήριο εισόδου στο πάρκο κοστίζει 40 πέσος και αν επιστρέψεις την επόμενη μέρα πληρώνεις 20 πέσος, αρκεί να σου σφραγίσουν το αρχικό εισιτήριο βγαίνοντας από το πάρκο. Οπότε μην το ξεχάσετε!
• Το εισιτήριο για το Foz do Iguacu στη Βραζιλία κοστίζει 6 πέσος. Λεωφορεία από το Foz για το Puerto Iguazu έχει μέχρι τις 7 το απόγευμα. Μετά πρέπει να πάρεις ταξί για να γυρίσεις.

 

[John-Rebus]

Τίγκρε και Δέλτα του Παρανά, 31/10

Επιστρέφοντας από το Ιγκουασού και πριν την αναχώρησή μας για το άλλο άκρο της χώρας, τη Γη του Πυρός, εξορμήσαμε από το Μπουένος Άιρες (ΜΑ) στη κοντινή πόλη Tigre (Τίγκρε) στο καταπράσινο Δέλτα του ποταμού Παρανά. Εξάλλου και ο ηλιόλουστος καιρός ήταν ότι έπρεπε για μια βόλτα στην εξοχή.

Για να πάμε στο Τίγκρε επιλέξαμε το τουριστικό τρένο “Tren de la Costa”, αντί της απλής γραμμής που επιλέγουν καθημερινά για τις μετακινήσεις τους οι Porteños (οι κάτοικοι δηλαδή του ΜΑ). Το εισιτήριο με το “Tren de la Costa” κοστίζει 10 πέσος, ενώ με το απλό τρένο κοστίζει μόλις 1,10. Το “Tren de la Costa” όμως διατρέχει μία πολύ όμορφη διαδρομή 15,5 χλμ στα παράλια του Rio de la Plata περνώντας μέσα από τα εύρωστα βόρεια προάστια του ευρύτερου Μπουένος Άιρες. Αντίθετα το απλό τρένο καλύπτει μία σχετικά αδιάφορη εσωτερική διαδρομή και έχει συνήθως αρκετό κόσμο. Έτσι από το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Ρετίρο πήραμε τη γραμμή που περνάει από το σταθμό Μίτρε, όπου δίπλα είναι ο σταθμός που ξεκινά το “Tren de la Costa”.

Κατά τη γνώμη μου το τρένο είναι από τους πιο ευχάριστους τρόπους για να παρατηρήσεις το αστικό τοπίο και τη καθημερινότητα της πόλης. Η εναλλαγή των εικόνων, είναι σαν να παρακολουθείς μια ενδιαφέρουσα ταινία. Ταξιδεύει παράλληλα κι ο νους σου. Το σύντομο ταξίδι από το Ρετίρο στο Μίτρε ήταν μία ενδιαφέρουσα εμπειρία. Μπορούσες να δεις από τους κάθε λογής μικροπωλητές που έμπαιναν για να πουλήσουν από τσίχλες μέχρι κοκαλάκια για τα μαλλιά και τρόμπες!, αλλά και μια μπάντα που με τους λατινοαμερικανικούς της ήχους κέρδισε στο τέλος το χειροκρότημα των επιβατών. Αν είχαμε χρόνο θα σταμάταγα σίγουρα στους ενδιάμεσους σταθμούς για να δω τις περιοχές που μου τράβηξαν τη προσοχή. Στους σταθμούς κυριαρχούσαν οι διαφημίσεις με κοινωνικά μηνύματα, όπως για τα ναρκωτικά και το καρκίνο του μαστού. Επίσης, χαρακτηριστική σε όλους ήταν η ύπαρξη ενός εικονίσματος της Κυρίας Μας (Nuestra Señora de Luján).

Μπαίνοντας στο «Παράκτιο Τρένο» το τοπίο άλλαξε άρδην. Καινούρια βαγόνια, καθαροί σταθμοί. Ιδανικές γειτονιές με ευρύχωρες μονοκατοικίες και πάρκα προς τη παραλία. Κι εδώ, αν έχεις χρόνο, αξίζει η στάση σε κάποιους από τους χαρακτηριστικούς γραφικούς σταθμούς, για να απολαύσεις την ύπαιθρο και τη θέα στο Ρίο ντε λα Πλάτα. Αν και Παρασκευή πρωί βλέπεις μητέρες με παιδιά που κατευθύνονται προς το λούνα παρκ “Parque de la Costa” (ένα από τα μεγαλύτερα της Λατινικής Αμερικής) του Τίγκρε.

Φτάνοντας στη πόλη η διαδρομή που ξεκινά από το τερματικό σταθμό του “Tren de la Costa”, τον “ Estación Delta” και συνεχίζεται κατά μήκος του καναλιού είναι και η πιο ενδιαφέρουσα. Δίπλα στο λούνα παρκ υπάρχει το “Puerto de Frutos” (λιμάνι των φρούτων). Τώρα πια λειτουργεί κυρίως ως υπαίθρια αγορά χειροτεχνημάτων και λιγότερο ως λιμάνι φορτοεκφόρτωσης φρούτων και λοιπών αγαθών. Στη πορεία θα συναντήσεις εκατέρωθεν τις βάσεις διαφόρων συλλόγων κωπηλασίας, όπου και μπορείς να νοικιάσεις κάποιο κανό για να περιηγηθείς στα κανάλια. Εμείς κατευθυνθήκαμε στο σταθμό “Estación Fluvial” από όπου ξεκινούν όλα τα πλοιάρια για το δαιδαλώδες ιστό του Δέλτα του Παρανά. Εκεί βρίσκεται και το γραφείο τουρισμού της περιοχής. Μπορείς να επιλέξεις 4ωρη βαρκάδα μέχρι πιο απομακρυσμένες περιοχές του Δέλτα ή να πάρεις κάποιο πλοιάριο που χρησιμοποιούν οι Isleños, δηλαδή οι ντόπιοι, για να πας για περπάτημα σε ένα από τους οικισμούς “Tres Bocas” ή “Rama Negra”. Εμείς επιλέξαμε τη δεύτερη λύση και λόγω χρόνου και γιατί θέλαμε να δούμε από κοντά πως είναι μια τέτοια γειτονιά.

Ενώ το πλοιάριο απομακρύνεται από το λιμανάκι, αρχίζουμε να διαπιστώνουμε πως έχουμε μεταφερθεί σε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο. Εδώ οι κάτοικοι βγαίνοντας από το σπίτι τους δεν επιβιβάζονται σε κάποιο αυτοκίνητο για να μετακινηθούν αλλά στο σκάφος τους ή περιμένουν στη προβλήτα τους το υδάτινο λεωφορείο να τους πάρει. Και είμαστε μόλις μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη χαοτική πόλη του ΜΑ. Εκατέρωθεν βλέπεις ξύλινες κυρίως μονοκατοικίες μέσα στο πράσινο, κήπους, μικρές παραλίες. Περπατώντας στα μονοπάτια ανάμεσα στα σπίτια διαπιστώνεις την ομορφιά του να μένεις σε μια τέτοια γειτονιά. Η ηρεμία του τοπίου σε γαληνεύει. Βέβαια μας είπαν πως η περιοχή δεν αποτελεί πρώτη επιλογή της εύρωστης κοινωνίας. Υπάρχουν μάλιστα πωλητήρια σε διάφορα σπίτια. Στις πιο απομακρυσμένες περιοχές προς τη καρδιά του Δέλτα, λένε, πως το τοπίο αγριεύει. Εκεί οι κάτοικοι ζουν με γεννήτριες και λάμπες πετρελαίου.

Παρόλο που οι οικισμοί δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο, αξίζει το κόπο ένας περίπατος. Τέλος, αξίζει επίσης μια διανυκτέρευση στη περιοχή, αν υπάρχει χρόνος, για περισσότερη περιπλάνηση στη μοναδική φύση του Δέλτα.

Περισσότερα στο mikrocosmos

 

[StellAnna]

Πάρα πολύ καλή αφήγηση. Ετοιμάζομαι του χρόνου για Αργεντινή και ρουφάω κυριολεκτικά τα κείμενά σου
΄Ενα μεγάλο μπράβο και ένα τεράστιο ευχαριστώ, από εμένα

 

[go2dbeach]

Πολυ ομορφες οι εικονες που μας μεταφερεις!
Ευχαριστω κι εγω και περιμενω τη συνεχεια.

 

[John-Rebus]

Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #1

Το αεροπλάνο πλησιάζει το διεθνές αεροδρόμιο της Ushuaia μετά από 3,5 ώρες πτήση. Από το παράθυρο διακρίνονται χιονισμένες βουνοκορφές. Σε διάστημα 2 ημερών από τα βόρεια σύνορα της Αργεντινής βρισκόμαστε στα νότια. Από το Iguazu στη Γη του Πυρός. Σχεδόν από τον Τροπικό του Αιγόκερω (23° 26′ 22″ S), ήρθαμε λίγο πριν τον Ανταρκτικό Κύκλο (66° 33′ 38″ S). Μόλις …1000 χλμ από την Ανταρκτική. Από τους 30οC στους 3οC. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο, που μοιάζει με σαλέ της Ελβετίας, χιονίζει. Θα γευτούμε και χριστουγεννιάτικο τοπίο. Επιτέλους είμαστε στο πολυδιαφημισμένο Τέλος του Κόσμου (El Fin de Mundo). Κάπου στα 14.000 χλμ από την Ελλάδα. Δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι τόσο «κοντά» στο Νότιο Πόλο και τόσο μακριά από το σπίτι σου. Στο χώρο αφίξεων κάνουν έλεγχο στις αποσκευές για φυτικά και ζωικά προϊόντα. Δεν επιτρέπεται να τα εισάγεις στη πόλη για λόγους ασφαλείας.


Παίρνουμε ταξί και σε ένα τέταρτο είμαστε στο κέντρο της πόλης. Δεν υπάρχουν δημόσιες συγκοινωνίες. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο hostel Freestyle και φορέσαμε τα επιπλέον απαραίτητα ρούχα, βγήκαμε να δούμε τη πόλη. Δεν χρειάζεσαι πάνω από 1 ώρα να γυρίσεις το ευρύτερο κέντρο της. Χαρακτηριστικά είναι τα χρωματιστά γεωμετρικά σπίτια και κτήρια. Οι πολυκατοικίες σχεδόν απουσιάζουν. Ανάμεσα στα καταστήματα με είδη υπαίθριων δραστηριοτήτων και σουβενίρ βρίσκεις και παγωτατζίδικα. Η πόλη περιτριγυρίζεται από πολλές χιονισμένες εντυπωσιακές κορυφές. Γενικά έχει κάτι από χωριό των Άλπεων και μοιάζει με μικρό λιμάνι σκανδιναβικής χώρας. Το γεγονός ότι ξημέρωνε γύρω στις 5 το πρωί και νύχτωνε (βασικά έβλεπες ένα σκούρο μπλε στον ουρανό) σχεδόν στις 10 το βράδυ μου θύμισε τις αντίστοιχες νύχτες στη Σκοτία. Πρόκειται για μια ήσυχη πόλη με ένα δραστήριο λιμάνι και έντονη τουριστική δραστηριότητα. Δεν έχει όμως κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο (εκτός από 2-3 μουσεία και κυρίως το μουσείο-πρώην φυλακές). Η Ushuaia ουσιαστικά αποτελεί εφαλτήριο για πολλές εξορμήσεις και δραστηριότητες στη πανέμορφη Γη του Πυρός και όχι μόνο.

Μη περιμένεις πως θα βρεις στην Ουσουάια τη νυχτερινή ζωή του Μπουένος Άιρες ή άλλων πόλεων. Οι βραδιές εδώ κυλούν ήσυχα στα μετρημένα μπαρ/pub. Κλαμπ δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως, κλασικά, καζίνο. Α, και ένα …στριπτιτζάδικο. Αν θες κάτι πιο ζωντανό μόνο σε κάνα hostel μπορεί να πετύχεις κάνα πάρτι ή τίποτα live στα μπαρ. Εξάλλου, μετά από τις δραστηριότητες της ημέρα οι επισκέπτες δεν φαίνεται να έχουν κέφι για βραδινή έξοδο. Καλά, τότε γιατί συνωστίζονται τα αυτοκίνητα τα βράδια στο κεντρικό εμπορικό δρόμο; που πάνε, αναρωτηθήκαμε. Ρωτώντας, μας είπαν πως πρόκειται για συνήθεια των ντόπιων να βολτάρουν στη «πασαρέλα» της πόλης.

Μιλώντας πριν για hostel, το Freestyle τελικά απεδείχθη τέλεια επιλογή. Τόσο για τα πολύ καλά δωμάτια και τη θαυμάσια θέα προς το κόλπο της Ουσουάια από το μεγάλο σαλόνι στη σοφίτα, όσο και για τα αξιόλογα παιδιά που εργάζονται εκεί (Rodrigo και Max οι μορφές του hostel). Αξιοσημείωτο ήταν πάντως ότι οι τιμές είχαν αυξηθεί αρκετά συγκριτικά με τον προηγούμενο καιρό (μάλλον λόγω του υψηλού πληθωρισμού). Πληρώναμε 60 πέσος/άτομο σε κοιτώνα με εσωτερικό μπάνιο, όταν ο Δημήτρης όπως αναφέρει, πριν 2,5 χρόνια πλήρωνε το κρεβάτι 28 πέσος.

Περισσότερα στο mikrocosmos

 

[John-Rebus]

Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #2

Το έξυπνα προβεβλημένο μυσταγωγικό μότο «Το Τέλος του Κόσμου» ελκύει αρκετούς τουρίστες. Αν έχεις πάντως στο μυαλό σου ιστορίες σαν του Ι. Βερν, ή έχεις συνδυάσει το «Το Τέλος του Κόσμου» με κάτι το απόκοσμο, σαν να ξεκινά από κει ο Κάτω Κόσμος, τότε απλά θα προσγειωθείς απότομα. Σαφώς πιο ρεαλιστική είναι η ιδέα ότι το επόμενο βήμα είναι η Ανταρκτική. Γι αυτό και την εποχή αυτή ξεκινούν αρκετές κρουαζιέρες προς τα εκεί. Για τον ίδιο λόγο φτάνουν εδώ και πολλοί Φιλιππινέζοι. Με τη διαφορά όμως ότι αυτοί έρχονται για να εργαστούν στα κρουαζιερόπλοια. Παρά το υψηλό κόστος μιας τέτοιας αποστολής και τις πολλές μέρες που απαιτούνται, δεν είναι λίγοι αυτοί (κυρίως Αμερικανοί και Ασιάτες) που έρχονται εδώ μόνο και μόνο για φτάσουν στην Ανταρκτική. Μάλιστα, υπάρχει και ειδικό δημοτικό τουριστικό γραφείο για πληροφορίες σχετικά με τις εξορμήσεις αυτές.

Στον οδηγό του Lonely Planet η Γη του Πυρός περιγράφεται πολύ εύστοχα με δύο μόνο λέξεις. Απερίγραπτα μαγική. Το απαράμιλλης ομορφιάς φυσικό τοπίο μπορείς να το αντιληφθείς μονάχα αν βρεθείς εκεί. Γι αυτό εξάλλου και όσοι έρχονται εδώ φροντίζουν να κάνουν κάποια υπαίθρια δραστηριότητα. Η χαρά του trekking. Όλα είναι πολύ οργανωμένα, αρκεί να πέφτουν τα πέσος. Δώσε 50 για να πας εκεί, δώσε 150 για να κάνεις τη μία εκδρομή ή κρουαζιέρα, δώσε 300 για να περπατήσεις με τους πιγκουΐνους στη Πιγκουϊνέρα. Μπορείς πολύ εύκολα να βγεις εκτός μπάτζετ. Μιας και οι μετακινήσεις με τα ιδιωτικά minibus είναι περιορισμένες και συγκεκριμένες, τελικά διαπιστώσαμε ότι αξίζει με το παραπάνω να νοικιάσεις αυτοκίνητο (αν είστε 2-3 άτομα) για να μπορείς ανεξάρτητα να πας όπου θες.

Οι σχεδόν τέσσερις μέρες που ήμασταν εκεί ήταν γεμάτες. Ξεκινήσαμε με πεζοπορία στο εξαιρετικό φυλασσόμενο πάρκο “Parque Nacional Tierra del Fuego”. Περπατήσαμε κάνα πεντάωρο στο πανέμορφο δάσος σε βατά λασπο-μονοπάτια υπό όλες τις καιρικές συνθήκες. Εδώ οι μετεωρολόγοι πρέπει να έχουν πολύ εύκολη δουλειά (ή και καθόλου), αφού ο καιρός είναι τόσο ασταθής που μέσα σε λίγη ώρα μπορεί να γυρίσει από βροχή σε ήλιο και μετά χιόνι. Παρά τις 5 ώρες που ξοδέψαμε εκεί, δεν καταφέραμε να κάνουμε τη διαδρομή που καταλήγει στα σύνορα με τη Χιλή. Υπήρχε δυνατότητα (μετά από άδεια) και για κάμπινγκ στο πάρκο, σε συγκεκριμένα σημεία, όπως και για ψάρεμα στις λίμνες και τα ποτάμια. Μέσα στο τεράστιο πάρκο τερμάτιζε μετά από 3.079 χλμ και ο αυτοκινητόδρομος RN 3 που ξεκινά από το Μπουένος Άιρες.

Επειδή δεν μου έφτανε το περπάτημα στο πάρκο, έκανα και μία δίωρη ανάβαση προς το παγετώνα Glacier Martial (μόλις 7 χλμ πάνω από την Ουσουάια), μέσω της πίστας του σκι που αυτή την εποχή δεν είχε χιόνι. Αν και δεν κατάφερα να φτάσω μέχρι τη κορυφή για να δω από κοντά τι λέει ο Glacier Martial (καμία σχέση με παγετώνα τύπου Perito Moreno), τουλάχιστον αποζημιώθηκα από τη καταπληκτική θέα στο κόλπο της Ουσουάια χάριν της καθαρής ατμόσφαιρας.

Μετά ακολούθησε μίνι κρουαζιέρα στο κανάλι Beagle. Είδαμε στρατιές κορμοράνων και σνομπ θαλάσσιους ελέφαντες αραχτούς σε μια βραχονησίδα, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τη παράπλευρη παρουσία μας. Όχι, με τους πιγκουΐνους δεν κάναμε βόλτα.

Οι εξορμήσεις μας στη Γη του Πυρός έκλεισαν δυναμικά με εκδρομή με Land Rover Defender στις λίμνες Escondido και Fagnano. Στην αρχή πίστευα πως θα τα κλαίγαμε τα 300 πέσος σε τουριστική σούπα, αλλά χάριν του οδηγού μας κάναμε μια αυθεντική, άκρως διασκεδαστική, φουλ λασπωμένη διαδρομή 4Χ4. Το πακέτο περιελάμβανε και κανό στη λίμνη, αλλά ο χιονιάς δεν μας το επέτρεψε. Τουλάχιστον χορτάσαμε με τα κοψίδια στο τέλος.

Περισσότερα στο mikrocosmos

 

[John-Rebus]

Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #3

El Almacen – Ένα κατάστημα γεμάτο ιστορία

Περπατώντας ένα πρωινό στο παραλιακό δρόμο, τη προσοχή μου τράβηξε στη πρόσοψη ενός μαγαζιού μια εντυπωσιακή, μεγάλη, παλιά, μεταλλική διαφήμιση του ιταλικού βερμούτ Cinzano. Σταματώντας να τη φωτογραφίσω με προτρέπει κάποιος να τον ακολουθήσω στο εσωτερικό του μαγαζιού για να φωτογραφίσω κάτι πιο ενδιαφέρον. Ήταν ο ιδιοκτήτης του μπαρ-καφέ-μπιστρό-φούρνου-ζαχαροπλαστείου αλλά και μουσείου “RamosGenerales – ElAlmacen”, κ. Enrique Chasco.

Μπαίνοντας, εντυπωσιάστηκα αμέσως από το εσωτερικό του. Έμεινα να παρατηρώ για ώρα τα δεκάδες εκθέματα-παλιά αντικείμενα που ήταν τοποθετημένα στις επιτοίχιες παλιές ξύλινες ραφιέρες της μεγάλης κεντρικής σάλας. Παλιά παιχνίδια, μεταλλικά κουτιά, παλιές διαφημιστικές πινακίδες, ογκώδη βιβλία, μηχανήματα, έως και αυθεντικές στολές καταδίκων από τις ιστορικές φυλακές της πόλης. Νόμισα ότι είχα γυρίσει στη δεκαετία του 30’. Τότε που ο ευφυής έμπορος, Mr. Salomón είχε στήσει με μεγάλη επιτυχία την αποθήκη γενικού εμπορίου και προμήθευε το τοπικό πληθυσμό με όλα τα απαραίτητα προϊόντα. Ο κύριος Chasco μου εξηγεί την ιστορία του καταστήματος. Για περίπου μισό αιώνα η αποθήκη παρέμενε κλειστή, μέχρι που αυτός και η γυναίκα του αποφάσισαν να την αγοράσουν το 2004 και να την «αναστήσουν», μετατρέποντας τη σε έναν εξαιρετικό χώρο. Το ένα μέρος έγινε το “El Almacen” και ακριβώς δίπλα το άλλο έγινε κατάστημα ρούχων της γυναίκας του. Δούλεψαν εντατικά για 2 χρόνια, με μεράκι και σχολαστικότητα, για να καταφέρουν να ζωντανέψουν την ιστορία (από το 1906 υπήρχε η αποθήκη) που παρέμενε θαμμένη στη σκόνη τόσα χρόνια. Ότι μπορούσαν το επισκεύασαν και το άφησαν όπως ήταν. Κράτησαν τα καλύτερα αντικείμενα που βρήκαν εκεί για να διακοσμήσουν τον αναπαλαιωμένο χώρο. Το 2006 το έργο ολοκληρώθηκε και οι πόρτες του “El Almacen” άνοιξαν.

Με ρώτησε πως και μιλάω ισπανικά και από που είμαι. Μόλις του είπα ότι είμαι Έλληνας, άρχισε να μου μιλά για τον πρώτο Έλληνα που κατέφθασε στις αρχές του 20ου αιώνα στη περιοχή. Επρόκειτο για τον Στέλιο Λουισόν (Stelios Luizón) από την Τένεδο. Μου είπε πως τα παιδιά του ζουν ακόμα εδώ στην Ουσουάια και μου υπέδειξε μάλιστα που είναι το σπίτι τους. Τότε θυμήθηκα την ιστορία που είχα διαβάσει στο site του Δημήτρη για το μοναδικό Έλληνα κάτοικο που είχε συναντήσει εδώ. Ήταν η οικογένεια του Demetrio Luizón. Για να μου επιβεβαιώσει ο κ. Chasco πως πρόκειται για τον Stelios Luizón, μου παρουσίασε ένα μοναδικό ντοκουμέντο. Ανέσυρε ένα τεράστιο δερματόδετο παλαιό βιβλίο, ένα τεφτέρι όπου εκείνη την εποχή ο Mr. Salomón κρατούσε τα βερεσέ των πελατών του. Είχε μία ολόκληρη σελίδα με τους λογαριασμούς και τις αγορές που είχε πραγματοποιήσει ο Έλληνας μετανάστης.

Στο μαγαζί επέστρεψα την επόμενη μέρα το βράδυ, με τον φίλο αυτή τη φορά, για να απολαύσουμε την εξαίρετη ατμόσφαιρα πίνοντας μπίρα. Πραγματικά μπορώ να πω πως είναι ένα από τα πιο όμορφα μαγαζιά που έχω δει ποτέ. Καταπληκτική δουλειά. Στα must της πόλης.

Περισσότερα στο mikrocosmos

 

[John-Rebus]

Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #4

Το πραγματικό Τέλος του Κόσμου

Ξεχάστε ότι λέγαμε μέχρι τώρα. Η Ουσουάια δεν είναι η νοτιότερη πόλη στο κόσμο (αυτό νόμιζα κι εγώ). Υπάρχει και μια μικρότερη λίγο πιο κάτω. Πρόκειται για το Puerto Williams, μια κωμόπολη 2.400 περίπου κατοίκων στη νήσο Navarinoπου ανήκει στη Χιλή. Οι Χιλιανοί δεν το εκμεταλλεύτηκαν τουριστικά, όπως οι γείτονες Αργεντινοί. Βέβαια, μόνο η Ουσουάια είναι πόλη με όλες τις απαραίτητες υποδομές. Οπότε δεν λέγεται άδικα η νοτιότερη πόλη του Κόσμου. Στο Puerto Williams ζει και ο τελευταίος αυτόχθονας Yámana, ηλικίας 84 ετών, ο οποίος όμως, όπως μας είπαν, είναι πλήρως δυτικοποιημένος. Στη πόλη καταφθάνουν αρκετοί φυσιολάτρες καθότι το νησί προσφέρεται ιδανικά για trekking.

Αν το είχαμε ψάξει νωρίτερα θα είχαμε πάει κι εμείς. Ο Rodrigo στο hostel μας έδωσε μια συναρπαστική ιδέα. Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη, μας είπε, πως πηγαίνει εκεί μονοκινητήριο ελαφρύ αεροπλάνο, κάθετε γύρω στη μία ώρα και επιστρέφει. Στην ώρα αυτή θα μπορούσαμε, λέει, να κάνουμε μια βόλτα στη πόλη και να γυρίσουμε. Μετά απ’ όλα αυτά που είχαμε κάνει, το να πετάξουμε και πάνω από το κανάλι Μπιγκλ με αεροπλανάκι προς τη πραγματική νοτιότερη πόλη στο κόσμο, θα ήταν η καλύτερη εμπειρία για να κλείσουμε το ταξίδι μας στη Γη του Πυρός. Όταν μας έδειξε δε πως το κόστος ήταν μόνο 200 USD και για τους δύο μας, το αεροπλάνο μαζί με το πιλότο, δεν μας κράταγε κανείς. Όμως, τελικά ήταν πολύ καλό για να ‘ναι αληθινό, που λένε. Μετά από σειρά ανεπιτυχών τηλεφωνημάτων, καταλήξαμε στο μικρό αεροδρόμιο για να μάθουμε αν τελικά μπορεί να πετάξει το αεροπλάνο. Εκεί ο πιλότος μας ενημέρωσε πως η πόλη απέχει από το αεροδρόμιο 8 χλμ και δεν είναι δυνατόν να προλάβουμε να δούμε κάτι όση ώρα θα παρέμενε εκεί. Άρα θα έπρεπε να μείνουμε τη Δευτέρα εκεί και να γυρίσουμε τη Τετάρτη. Παρόλο που υπήρχε και η επιλογή να περάσουμε με ferry, ήταν ήδη αργά όταν το εντοπίσαμε. Έτσι τελείωσε άδοξα, ο αρχικός μας ενθουσιασμός.

Περισσότερα στο mikrocosmos