Τουρκία 12 Dev Adam (Στην Άγκυρα, οδικώς, για Mundobasket)

[dmdoc]

Δεν ήταν τα κοντά παντελονάκια η αιτία καλέ μου.
Ηταν ο συνδυασμός των αθλητικών ρούχων που είχατε κάνει με παπιγιόν και χαβανέζικη πουκαμίσα. Αν σας έβλεπα ντυμένους έτσι και εγώ θα κοίταγα.

Ήσουν εκεί βρε πονηρή;

 

[dmdoc]

.
Άσε που αν κάνεις το λάθος (που το έκανα) και αναφερθείς μπροστά τους στην Κωνσταντινούπολη (όχι στην Istabul), ή στην Αδριανούπολη (όχι στην Erihdne - δεν θυμάμαι ακριβώς πως το γράφουν - ), ακόμη και αν έχουν ξυπνήσει σε καθυστερούν κανένα δίωρο.... για να βάλεις μυαλό...

Μολονότι μπαινόβγαινα πολύ από τις Καστανιές κάτι τέτοιο δεν μου έτυχε,ίσως γιατί πάντα έλεγα Edirne ή Istanbul.Το 2ωρο το είχαμε φάει πολλάκις όμως ιδίως στις ακατάλληλες ώρες.

 

[amsterdam]

Δεν ήταν τα κοντά παντελονάκια η αιτία καλέ μου.
Ηταν ο συνδυασμός των αθλητικών ρούχων που είχατε κάνει με παπιγιόν και χαβανέζικη πουκαμίσα. Αν σας έβλεπα ντυμένους έτσι και εγώ θα κοίταγα.

Ναι,ναι,έτσι ακριβώς....
Ροζ παπιγιόν εγώ και κίτρινο ο dmdoc..
Καραδοκώ στην γωνία να δω τι θ΄αφήσει απ΄έξω,από μένα θα τα μάθετε όλα.

 

[PAPI_9]

Μολονότι μπαινόβγαινα πολύ από τις Καστανιές κάτι τέτοιο δεν μου έτυχε,ίσως γιατί πάντα έλεγα Edirne ή Istanbul.Το 2ωρο το είχαμε φάει πολλάκις όμως ιδίως στις ακατάλληλες ώρες.

Eγώ μια μόνο φορά μπήκα από τα σύνορα στις Καστανιές, και στην ουσία μίλαγα με τον φίλο μου και ανέφερα την λέξη Αδριανούπολη, μπροστά σ'αυτόν που θα τσεκάριζε τα διαβατήριά μας.. και με άκουσε ...
Τελικά μας ξέμπλεξε ένας κύριος που ήταν πίσω και μιλούσε Ελληνικά και Τουρκικά και έλυσε το θέμα.
Αυτός μου εξήγησε και τι είχε συμβεί, γιατί εγώ έβλεπα μόνο ότι μας καθυστερούσαν άνευ λόγου (αφού δεν είχε κόσμο), αλλά δεν είχα καταλάβει, μόνο που το όργανον είχε ακούσει Κωνσταντινούπολη....

 

[dmdoc]

Στον δρόμο της επιστροφής το μάτι του Amsterdam γυάλισε:”Γιατί να γυρίσουμε από τον ίδιο δρόμο;Δεν πάμε λίγο να χαθούμε;”.”Μα καλά τρελάθηκες;Που θα κυκλοφορήσουμε σε αυτά τα στενά;Έχει αρχίσει να σουρουπώνει και εδώ είναι χειρότερα και από την Τρούμπα!”
Σα να μην υπήρχα,έστριψε δεξιά στον πρώτο δρόμο και η φασαρία της κεντρικής λεωφόρου αμέσως κόπασε.Η παλιά πόλη της Άγκυρας,σε γυρίζει μονομιάς δεκαετίες πίσω,και το σούρουπο επέτεινε αυτή την αίσθηση.Στενά σοκάκια με παραδοσιακά μαγαζιά,σπίτια χαμηλά και παλιά,δρόμοι άλλοτε τσιμεντένιοι άλλοτε χωμάτινοι και ο κόσμος να κοιτά παράξενα τους ξένους εισβολείς.Σε αυτό το κομμάτι της πόλης,και να μην φορούσαμε βερμούδες,πάλι θα συγκεντρώναμε τα βλέμματα των ντόπιων.Οι γυναίκες ανύπαρκτες και οι άντρες απολάμβαναν το τσάι ή τον καφέ τους συνοδεία αργιλέ ή τσιγάρου σχολιάζοντας τους εξωγήινους.Τα ραφτάδικα,τα σιδεράδικα,τα παντοπωλεία κατέβαζαν ρολά αλλά μια περίεργη κινητικότητα άρχισε να δίνει ενέργεια στην περιοχή.Κατά τόπους στρώνονταν τραπέζια,είτε έξω στο δρόμο είτε εντός των καφενείων,που σιγά σιγά καλύπτονταν με διάφορα εδέσματα.Δημιουργούνταν έτσι διάφορες παρέες,που προσέλκυε τους κατοίκους των γειτονικών σπιτιών.Ακόμα και στην αυλή του τοπικού αστυνομικού τμήματος,μαζεύτηκαν όλοι οι ένστολοι για να γιορτάσουν….ήταν Ραμαζάνι.Και εκείνες τις στιγμές ήταν που δεν μας έδινε κανείς σημασία…μιλούσαν δυνατά,γελούσαν,έτρωγαν,διασκέδαζαν.Βλέποντας τα πιλάφια μέσα σε τεράστιες γαβάθες,τα ζεστά αφράτα ψωμιά,απομακρυνθήκαμε προς αναζήτηση τροφής και για τα δικά μας στομάχια.Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να καταλήξουμε σε ένα εστιατόριο,που σέρβιρε μισό κοτόπουλο στον καθένα-γεύμα Ραμαζανιού.Χωρίς να ικανοποιήσουμε τον ουρανίσκο μας,αλλά με εξουδετερωμένα τα γαστρικά οξέα,ήταν πλέον ώρα για ύπνο.

 

[dmdoc]

Το ξενοδοχείο μας επικοινωνούσε με ένα μαγαζί με σιροπιαστά.Όταν λοιπόν το πρωί αποφασίσαμε να πιούμε το τσαγάκι μας,μας το σέρβιραν στα τραπεζάκια του.Και εκεί έγιναν οι πρώτες γνωριμίες και συστάσεις.Ανήκε στον Σελίμ,και ο γιός του ο Σαλί δούλευε σε αυτό τα καλοκαίρια ως σερβιτόρος.Ο υπέρμετρος ενθουσιασμός τους μόλις έμαθαν ότι είμαστε Έλληνες,έφερε στην παρέα και τον Ουμίτ,μάνατζερ του ξενοδοχείου και στην παρούσα φάση εκτελών χρέη ρεσεψιονίστ.Η παρέα ήταν ευχάριστη και τα τσάγια γίναν 4 μέχρι να φύγουμε.Εντύπωση μας προκάλεσε η υπακοή του γιού-σερβιτόρου στον πατέρα-εργοδότη κάθε φορά που θέλαμε κάτι.Ο δύστυχος ο Σαλί,στεκόταν πάντα όρθιος(παρά τις παραινέσεις μας)ως ένδειξη σεβασμού στον πατέρα και τους πελάτες,και έφερνε κάθε παραγγελία σε χρόνο μηδέν,για να μην χάσει κάτι από τα λεγόμενα με τους ξένους.Με την κουβέντα μάθαμε για την πόλη,τα αξιοθέατά της,το πώς θα κινηθούμε,που θα φάμε.Μην φανταστείστε ότι όλα αυτά έγιναν με την χρήση της αγγλικής.Η γλώσσα που χρισημοποιούσαμε ήταν κάτι μεταξύ ελληνικών,τούρκικων και σπαστών αγγλικών,ήταν όμως αρκετή για να δημιουργήσει φιλικό κλίμα μεταξύ μας.
Περπατήσαμε μέχρι το Ankara arena,για να εξοικειωθούμε με την απόσταση στο γήπεδο,είδαμε τις εισόδους και αναζητήσαμε ταξί για το πρώτο αξιοθέτο της ημέρας.”Νεκαντάρ ταρίφ;”…”Ον λίρα”αποκρίθηκε ο ταξιτζής στην ερώτηση του Amsterdam για το κόστος της διαδρομής.Είμαστε σοβαροί;10 λίρες για ούτε 2 χλμ;Και όμως,σα να ήταν συνεννοημένοι,όλοι οι ταξιτζήδες έδιναν ίδια τιμή.Τις επόμενες ημέρες διαπιστώσαμε ότι το δεκάλιρο ήταν η αρχική τιμή για οποιαδήποτε διαδρομή,και αρχίσαμε να το διασκεδάζουμε κάνοντας παζάρια.
Το Anitkabir,ως μαυσωλείο του πατέρα των Τούρκων,βρίσκεται ακριβώς εκεί που του αρμόζει,στην κορυφή ενός λόφου(Rasattepe) στο κέντρο της πρωτεύουσας.Κατάλευκο,υψώνεται επιβλητικό,σα να εποπτεύει όλη την ενδοχώρα,και το πάρκο(Πάρκο της Ειρήνης) που το περιτριγυρίζει του χαρίζει περαιτέρω ομορφιά και μια γαλήνη ιδιαίτερη,μακρυά από την φασαρία της πόλης.Μετά τον έλεγχο στις τσάντες μας,ανηφορίσαμε προς το μνημείο που η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1953.Δεξιά-αριστερά μας,κάτω από την παχιά σκιά των δέντρων έβλεπες λογιών-λογιών επισκέπτες να ξεκουράζονται από τον καυτό ήλιο και να απολαμβάνουν το μικρό κολατσιό τους.Ήταν σα να αισθάνονται την προστασία του πατέρα τους….Το μνημείο είναι τεράστιο,όπως αρμόζει σε έναν τέτοιο ηγέτη,με τον τάφο του Κεμάλ(Hall of Honor) στην ανατολική άκρη και ένα μικρότερο μαυσωλείο(του Ινονού,2ου προέδρου της χώρας)δυτικά να ατενίζει το πρώτο.Μεταξύ τους απλώνεται μια τεράστια πλατεία με μοτίβα στις πλάκες σαν από χαλί,ενώ βόρεια ξεκινά την πορεία της η Οδός των Λεόντων,με τους λέοντες πιστά αντίγραφα από τα ευρήματα της περιόδου των Χετταίων.Στο ίδιο επίπεδο,υπάρχει σε έκθεση η συλλογή των αυτοκινήτων που χρησιμοποιούσε ο Κεμάλ,καθώς και η περίφημη Cadillac του.Στο κατώτερο επίπεδο,εδράζεται το μουσείο με εκθέματα από την ιδιωτική και δημόσια ζωή του Ατατούρκ(εκτίθενται προσωπικά του είδη,φωτογραφίες,ένα κέρινο ομοίωμα,στολές,το γραφείο του,πίνακες κλπ),μια αναπαράσταση του πολέμου της Ανεξαρτησίας με οπτικοακουστικό υλικό,καθώς(και ίσως το σπουδαιότερο)και όλα τα βουλεύματα και οι αποφάσεις του που μεταμόρφωσαν την χώρα,της προσέδωσαν άλλο προφίλ και την οδήγησαν στα μονοπάτια ένταξης στη Δύση.
Τελειώνοντας την επίσκεψη,θα κατευθυνόμασταν στο πιο εξευρωπαισμένο τμήμα της πρωτεύουσας,το Cankaya,κοντά στην πλατεία Kizilay,με τις πρεσβείες,τα ακριβά εμπορικά κέντρα και τα πολυτελή ξενοδοχεία.Πώς;με ταξί…Πόσο;ον λίρα βέβαια!!!!!

 

[dmdoc]

Το link για περισσότερες πληροφορίες για το Anitkabir
An

 

[dmdoc]

Μια αεροφωτογραφία του μνημείου.Στα αριστερά είναι ο τάφος του Κεμάλ,ενώ διακρίνεται και η οδός των Λεόντων

 

[dmdoc]

Ο τάφος του Κεμάλ

 

[dim kyr]

Ο τάφος του Κεμάλ

Αχ! τι καλά! φωτογραφίες με τάφους σε μια ψυχαγωγική ιστορία.

 

[dmdoc]

Και ο ΤΑΦΟΣ του Ινονού απέναντι από του Κεμάλ...

Dim....αφιερωμένος!!!!!!!!!!

 

[zmaria]

ωραίο ταξίδι κι ωραία τα λες!
και μετα και μετά??