Βολιβία Περού 1 μήνας στις Ανδεις

[GTS]

Εμένα προσωπικά το Ποτοσι με μάγεψε και μου άρεσε πολύ περισσότερο από τη Σουκρε, η οποία βέβαια ωραία ήταν δε λέω. Αλλά σα το Ποτοσι τίποτα, ούτε Κουσκο ούτε τίποτα για μένα. Και τα ορυχεία φοβερή εμπειρία αν κατεβηκατε.

 

[Taksidiwtis]

Φανταζομαι επισκεφτηκατε και τα ορυχεια στο Cerro Rico.Ειναι μια ωραια εμπειρια,λενε οτι το ασημι που εξορυχθηκε απο τους ισπανους μπορουσε να ενωσει με μια γεφυρα απο ασημι το Ποτοσι με την Μαδριτη. Επισης υπαρχει η φραση vale un Potosi που σημαινει οτι εχει τοσο μεγαλη αξια που δεν μπορει να εκτιμηθει.

 

[kpafos]

Εμένα προσωπικά το Ποτοσι με μάγεψε και μου άρεσε πολύ περισσότερο από τη Σουκρε, η οποία βέβαια ωραία ήταν δε λέω. Αλλά σα το Ποτοσι τίποτα, ούτε Κουσκο ούτε τίποτα για μένα. Και τα ορυχεία φοβερή εμπειρία αν κατεβηκατε.

Ακριβώς αυτό. Και το Κούσκο μ άρεσε, και το Σούκρε, και η Αρεκίπα, αλλά αυτό που ένιωσα στο Ποτοσι δεν υπάρχει. Τα ορυχεία είναι το επόμενο κεφάλαιο, δυνατή εμπειρία!

 

[kpafos]

Φανταζομαι επισκεφτηκατε και τα ορυχεια στο Cerro Rico.Ειναι μια ωραια εμπειρια,λενε οτι το ασημι που εξορυχθηκε απο τους ισπανους μπορουσε να ενωσει με μια γεφυρα απο ασημι το Ποτοσι με την Μαδριτη. Επισης υπαρχει η φραση vale un Potosi που σημαινει οτι εχει τοσο μεγαλη αξια που δεν μπορει να εκτιμηθει.

Αυτή την έκφραση με τη γέφυρα την ακούσαμε πρώτη φορά στο μουσείο πετρωμάτων, στο Σούκρε, και έκτοτε συνέχεια, ειδικά στο Ποτοσι. Είναι μέρος της λαικής κουλτούρας πλέον. Με δεδομένο ότι τα ορυχεία του Cerro Rico πρακτικά έχουν εξαντληθεί, σε κάνει να αναρωτιέσαι για το μέγεθος του πλούτου που ουσιαστικά εκλάπη.

 

[kpafos]

21/4 Potosi mines & Uyuni

Η επίσκεψη στα ορυχεία διαρκεί περίπου 3 ώρες, γι αυτό την προγραμμάτισα για σήμερα που είχαμε μισή μέρα διαθέσιμη στο Ποτοσι, καθώς γύρω στις 17.30-18 το απόγευμα θα παίρναμε το λεωφορείο για Uyuni.

Το γραφείο του πρακτορείου που θα μας έκανε την ξενάγηση είναι στην κεντρική πλατεία. Από εκεί φορτωθήκαμε σε βανάκι το οποίο μας πήγε στους πρόποδες του Cerro Rico, κάνοντας πρώτα μια στάση σε μια αποθήκη να αλλάξουμε ρούχα και να βάλουμε κανονικό σετ μεταλλωρύχου (γαλότσες, παντελόνι, μπουφάν και κράνος με φακό). Δίπλα από εκεί ήταν και η αγορά όπου ψωνίζεις δώρα για τους εργάτες και τη θεότητα των ορυχείων.

Τα δώρα είναι φύλλα κόκας, αλκοόλ, τσιγάρα και δυναμίτης

Να πω εδώ για τις συνοικίες που βρίσκονται κοντά στα ορυχεία, σίγουρα πιο υποβαθμισμένες, με αρκετά ύποπτα μούτρα. Σου έδινε έντονη την αίσθηση ότι με τη δύση του ηλίου δεν είναι καλό μέρος να κυκλοφορείς.

Φτάνοντας στα ορυχεία

H ξενάγηση ξεκινάει με τις προσφορές στον θείο. Ο θείος- Εl Tio θεωρείται η θεότητα των ορυχείων και του κάτω κόσμου γενικότερα. Οι προσφορές στον Τιο γίνονται για να εξασφαλίστει η εύνοια του θεού και να προσφέρει προστασία από κατολισθήσεις και ατυχήματα. Εχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτό το πάντρεμα παγανιστικών στοιχείων σε μια φανατικά καθολική χώρα. Στα ορυχεία δεν υπάρχουν χριστιανικές παραδόσεις, σταυροί και προσευχές, ο μόνος και απόλυτος θεός είναι ο Τίο. Όπως και εκτός ορυχείων δεν υπάρχει Τίο, δεν θα δεις αγάλματα της θεότητας στον δρόμο και τις πλατείες, με εξαίρεση το καρναβάλι του Ορούρο, όπου αναπαριστάται η ήττα του από τον αρχάγγελο Μιχαήλ (πως τα έχετε μπλέξει έτσι)! Φυσικά η καθολική εκκλησία διαφωνεί με αυτή τη παγανιστική λατρεία, αλλά είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στον μικρόκοσμο του ορυχείου ( αλλά και στις δοξασίες του απλού κόσμου εκτός ορυχείων) που υπάρχει μια σιωπηλή συνύπαρξη.

Οι προσφορές στον Τιο. Λεπτομέρεια που προσωπικά με εντυπωσίασε, τα τσιγάρα στο άγαλμα τα δίνουν αναμμένα, δείγμα του πόσο υπαρκτή και ''ζωντανή'' θεωρείται η θεότητα.

Υστερα ξεκίνησε το τουρ στις στοές, το οποίο ήταν μαρτύριο
Μην παρεξηγηθώ, το τουρ είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, με διηγήσεις ιστοριών και ανάλυση κάποιων πετρωμάτων που συναντάς στη διαδρομή. Το μαρτύριο έχει να κάνει με τις διαστάσεις. Με ύψος κοντά 1.85, βάρος 100 κιλά και με ρήξη μηνίσκου στο ένα γόνατο, κάποια σημεία της διαδρομής ήταν ιδιαίτερα επίπονα. Υπήρχαν στοές ύψους 1.50 max, στις οποίες προχωράς αρκετά μέτρα σκυφτός ( μέχρι και ''ερπινγκ'' χρειάστηκε σε κάποια σημεία). Μαζί με τον φίλο μου (1.90 αυτός) ''παίζαμε ντραμς'' με τα κεφάλια μας που χτυπούσαν στην οροφή των στοών σε κάθε βήμα.

Εδώ φαίνεται κάπως, η στοά είναι γύρω στο 1.50, αρκετά πιο κάτω από τους ώμους της φιγούρας που φαίνεται στα δεξιά.

Ακόμα αναρωτιέμαι πως πηδήξαμε κάτω σε αυτό το βάραθρο. Κοίτα να δεις που οι προσφορές στον Τίο βοήθησαν.

Ανάμεσα στις πληροφορίες της ξενάγησης που συγκράτησα, είναι η εξής: Το ορυχείο έχει πρακτικά εξαντληθεί και είναι free for all, δηλαδή μπορείς να δουλέψεις ως ανεξάρτητος μεταλλωρύχος και ότι βρεις το κρατάς για αμοιβή.
Στο τέλος του τουρ βάλαμε και έναν δυναμίτη να βιώσουμε την αίσθηση της έκρηξης.

Συμπερασματικά, δυνατή εμπειρία και επιμορφωτική. Αλλά απαιτητική. Αν δεν έχετε καλή φυσική κατάσταση, αν έχετε κλειστοφοβία, άσθμα ( πολλή σκόνη εκεί μέσα, μας έδωσαν μάσκες μιας χρήσης αλλά δεν κρατάνε πολλά) ή κάποιο σοβαρό ορθοπεδικό θέμα μην το δοκιμάσετε. Επίσης αν είστε σωματώδεις ή υπερβολικά ψηλοί, κάποια σημεία είναι ζόρικα. Αν προσπεράσουμε αυτά τα προαπαιτούμενα, βιώνεις την εμπειρία του ορυχείου, αντιλαμβάνεσαι σε πλήρη κλίμακα τη δυσκολία της δουλειάς σε ορυχείο και φεύγεις ευγνώμων για την δική σου δουλειά, όποια και αν είναι αυτή.

Γύρω στις 17.30 αποχαιρετίσαμε το Ποτοσι. 3μιση ώρες μετά βρισκόμασταν στο Uyuni όπου την επόμενη θα κάναμε το ημερήσιο tour στις αλυκές. Το Uyuni είναι μια μικρή πόλη περίπου 30.000 κατοίκων που ουσιαστικά ζει από τις αλυκές και τα τουριστικά πακέτα εκδρομών. Το βράδυ που φτάσαμε ήταν σαν πόλη φάντασμα, όλα κλειστά, ψυχή στον δρόμο. Ευτυχώς το εστιατόριο απέναντι από το ξενοδοχείο μας ήταν ανοιχτό, μετά από ένα ελαφρύ δείπνο ( chicharron και μερικές pacenas ) ήρθε η ώρα της ανάπαυσης. Ιδιαίτερα απαιτητική η αυριανή μέρα με ημερήσιο tour στα salt flats και καπάκια ολονύκτιο λεωφορείο για Λα Παζ.

Σκηνικό για γουέστερν το Ουγιούνι

 

[Taksidiwtis]

21/4 Potosi mines & Uyuni

Η επίσκεψη στα ορυχεία διαρκεί περίπου 3 ώρες, γι αυτό την προγραμμάτισα για σήμερα που είχαμε μισή μέρα διαθέσιμη στο Ποτοσι, καθώς γύρω στις 17.30-18 το απόγευμα θα παίρναμε το λεωφορείο για Uyuni.

Το γραφείο του πρακτορείου που θα μας έκανε την ξενάγηση είναι στην κεντρική πλατεία. Από εκεί φορτωθήκαμε σε βανάκι το οποίο μας πήγε στους πρόποδες του Cerro Rico, κάνοντας πρώτα μια στάση σε μια αποθήκη να αλλάξουμε ρούχα και να βάλουμε κανονικό σετ μεταλλωρύχου (γαλότσες, παντελόνι, μπουφάν και κράνος με φακό). Δίπλα από εκεί ήταν και η αγορά όπου ψωνίζεις δώρα για τους εργάτες και τη θεότητα των ορυχείων.

Τα δώρα είναι φύλλα κόκας, αλκοόλ, τσιγάρα και δυναμίτης
View attachment 471313

Να πω εδώ για τις συνοικίες που βρίσκονται κοντά στα ορυχεία, σίγουρα πιο υποβαθμισμένες, με αρκετά ύποπτα μούτρα. Σου έδινε έντονη την αίσθηση ότι με τη δύση του ηλίου δεν είναι καλό μέρος να κυκλοφορείς.

Φτάνοντας στα ορυχεία
View attachment 471314

H ξενάγηση ξεκινάει με τις προσφορές στον θείο. Ο θείος- Εl Tio θεωρείται η θεότητα των ορυχείων και του κάτω κόσμου γενικότερα. Οι προσφορές στον Τιο γίνονται για να εξασφαλίστει η εύνοια του θεού και να προσφέρει προστασία από κατολισθήσεις και ατυχήματα. Εχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτό το πάντρεμα παγανιστικών στοιχείων σε μια φανατικά καθολική χώρα. Στα ορυχεία δεν υπάρχουν χριστιανικές παραδόσεις, σταυροί και προσευχές, ο μόνος και απόλυτος θεός είναι ο Τίο. Όπως και εκτός ορυχείων δεν υπάρχει Τίο, δεν θα δεις αγάλματα της θεότητας στον δρόμο και τις πλατείες, με εξαίρεση το καρναβάλι του Ορούρο, όπου αναπαριστάται η ήττα του από τον αρχάγγελο Μιχαήλ (πως τα έχετε μπλέξει έτσι)! Φυσικά η καθολική εκκλησία διαφωνεί με αυτή τη παγανιστική λατρεία, αλλά είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στον μικρόκοσμο του ορυχείου ( αλλά και στις δοξασίες του απλού κόσμου εκτός ορυχείων) που υπάρχει μια σιωπηλή συνύπαρξη.

Οι προσφορές στον Τιο. Λεπτομέρεια που προσωπικά με εντυπωσίασε, τα τσιγάρα στο άγαλμα τα δίνουν αναμμένα, δείγμα του πόσο υπαρκτή και ''ζωντανή'' θεωρείται η θεότητα.
View attachment 471315

Υστερα ξεκίνησε το τουρ στις στοές, το οποίο ήταν μαρτύριο
Μην παρεξηγηθώ, το τουρ είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, με διηγήσεις ιστοριών και ανάλυση κάποιων πετρωμάτων που συναντάς στη διαδρομή. Το μαρτύριο έχει να κάνει με τις διαστάσεις. Με ύψος κοντά 1.85, βάρος 100 κιλά και με ρήξη μηνίσκου στο ένα γόνατο, κάποια σημεία της διαδρομής ήταν ιδιαίτερα επίπονα. Υπήρχαν στοές ύψους 1.50 max, στις οποίες προχωράς αρκετά μέτρα σκυφτός ( μέχρι και ''ερπινγκ'' χρειάστηκε σε κάποια σημεία). Μαζί με τον φίλο μου (1.90 αυτός) ''παίζαμε ντραμς'' με τα κεφάλια μας που χτυπούσαν στην οροφή των στοών σε κάθε βήμα.

Εδώ φαίνεται κάπως, η στοά είναι γύρω στο 1.50, αρκετά πιο κάτω από τους ώμους της φιγούρας που φαίνεται στα δεξιά.
View attachment 471317

Ακόμα αναρωτιέμαι πως πηδήξαμε κάτω σε αυτό το βάραθρο. Κοίτα να δεις που οι προσφορές στον Τίο βοήθησαν.
View attachment 471318

Ανάμεσα στις πληροφορίες της ξενάγησης που συγκράτησα, είναι η εξής: Το ορυχείο έχει πρακτικά εξαντληθεί και είναι free for all, δηλαδή μπορείς να δουλέψεις ως ανεξάρτητος μεταλλωρύχος και ότι βρεις το κρατάς για αμοιβή.
Στο τέλος του τουρ βάλαμε και έναν δυναμίτη να βιώσουμε την αίσθηση της έκρηξης.

Συμπερασματικά, δυνατή εμπειρία και επιμορφωτική. Αλλά απαιτητική. Αν δεν έχετε καλή φυσική κατάσταση, αν έχετε κλειστοφοβία, άσθμα ( πολλή σκόνη εκεί μέσα, μας έδωσαν μάσκες μιας χρήσης αλλά δεν κρατάνε πολλά) ή κάποιο σοβαρό ορθοπεδικό θέμα μην το δοκιμάσετε. Επίσης αν είστε σωματώδεις ή υπερβολικά ψηλοί, κάποια σημεία είναι ζόρικα. Αν προσπεράσουμε αυτά τα προαπαιτούμενα, βιώνεις την εμπειρία του ορυχείου, αντιλαμβάνεσαι σε πλήρη κλίμακα τη δυσκολία της δουλειάς σε ορυχείο και φεύγεις ευγνώμων για την δική σου δουλειά, όποια και αν είναι αυτή.

Γύρω στις 17.30 αποχαιρετίσαμε το Ποτοσι. 3μιση ώρες μετά βρισκόμασταν στο Uyuni όπου την επόμενη θα κάναμε το ημερήσιο tour στις αλυκές. Το Uyuni είναι μια μικρή πόλη περίπου 30.000 κατοίκων που ουσιαστικά ζει από τις αλυκές και τα τουριστικά πακέτα εκδρομών. Το βράδυ που φτάσαμε ήταν σαν πόλη φάντασμα, όλα κλειστά, ψυχή στον δρόμο. Ευτυχώς το εστιατόριο απέναντι από το ξενοδοχείο μας ήταν ανοιχτό, μετά από ένα ελαφρύ δείπνο ( chicharron και μερικές pacenas ) ήρθε η ώρα της ανάπαυσης. Ιδιαίτερα απαιτητική η αυριανή μέρα με ημερήσιο tour στα salt flats και καπάκια ολονύκτιο λεωφορείο για Λα Παζ.

Σκηνικό για γουέστερν το Ουγιούνι
View attachment 471319

Και εγω ειμαι 1.90 και θυμαμαι περπατουσα σαν τον ποντικο οταν μπηκαμε ειχε πολλα νερα κατω .
Παροτι ειχα αρχισει να μιλαω ισπανικα βρηκα εναν αγγλοφωνο οδηγο γτ μαζι μου ηταν και ενας αμερικανος χιπυς με τζιβες 50αρης που τον γνωρισα ατο αμαξι που μας πηγαινε . Θυμαμαι σε ενα σημειο οπου δουλευε ο πατερας με τον γιο και του ειπε να ρωτησει αν ηταν περηφανος που δουλευε μαζι του και ο γιος του, καταλαβα την λαλακια του και ο οδηγος του απαντησε καλυτερα να μην κανουμε αυτη την ερωτηση( για αυτους που δουλευουν στα ορυχεια ο μεσος ορος ζωης ειναι γυρω στα 40).
Επισης μετα απο ωρα περπατημα θυμαμαι αρχισα να εξασθενω και ο αμερικανος εβγαλε μια σακουλα φυλλα κοκας και εγω εκανα την κινηση και πηρα 2 φυλλα , και αυτος μου λεει βαλε μεσα την χουφτα σου και οσα πιασεις, οντως μπουκωσα το στομα μου φουσκωσασν τα μαγουλα μου και πριν τελειωσει το τουρ η χουφτα ειχε γινει στο μεγεθος μιας τσιχλας.

 

[kpafos]

22/4 Salar de Uyuni

Το σκηνικό γουέστερν της πόλης δεν άλλαξε ούτε με το φως του ήλιου. Ερημοι, σκονισμένοι δρόμοι, μέχρι να βρεθούμε στο κέντρο απ όπου θα ξεκινούσε το day trip στις αλυκές.

Το πρόγραμμα των day trips στο Uyuni είναι λίγο πολύ το ίδιο σε όλα τα γραφεία. Πρώτη στάση είναι στο νεκροταφείο τρένων. Εκεί βρίσκονται οι παλιές ατμομηχανές που μετέφεραν μέταλλα από τη Βολιβία στη Χιλή, σκουριασμένες πλέον, καμβάδες για γκράφιτι. Επίσης στον χώρο υπάρχουν γλυπτά-κατασκευές μοντέρνας τέχνης, εμπνευσμένα από τον κινηματογράφο. Ωραία στάση για τους λάτρεις της φωτογραφίας, μόνο αρνητικό η πολυκοσμία.

Hakuna Matata

Το αγαπημένο μου γλυπτό, ο Bumblebee από τα transformers

Soundtrack φωτογραφίας Ghost Hounds - Last Train To Nowhere

Το γκρουπ μας αποτελούνταν από εμάς, 2 αμερικανίδες και 1 ρωσίδα μόνιμη κάτοικο Ν.Υόρκης τα τελευταία 10 χρόνια. Ολοι συνομήλικοι, εύκολη επικοινωνία και εξαιρετική χημεία. Συν ο οδηγός, με τα φτωχά αγγλικά αλλά με πολύ φιλότιμο να βοηθήσει στο οτιδήποτε. Μια καλή ομάδα σίγουρα ανεβάζει το επίπεδο εμπειρίας οποιουδήποτε day trip.
Μπαίνοντας στις αλυκές κάνουμε μια γρήγορη στάση για φαγητό εκεί που βρίσκονται το μνημείο Dakar και ο χώρος με τις σημαίες.

Ο χώρος με τις σημαίες είναι βασικά αυτό ακριβώς, το σημείο με τις σημαίες από τις χώρες των επισκεπτών. Αυτός που έβαλε την ελληνική να είναι εδώ μέσα άραγε?

Το Dakar Monument κατασκευάστηκε το 2014 από (τι άλλο?) αλάτινα τούβλα. Ο μηχανοκίνητος αθλητισμός δεν είναι το φόρτε μου, συνεπώς με επιφύλαξη μεταφέρω ότι γίνεται μια ειδική διαδρομή 400 περίπου χιλιομέτρων Λα Παζ-Ουγιούνι (υπό την αιγίδα?, μέρος ειδικής διαδρομής? του Pari-Dakar). Ειλικρινά δεν γνωρίζω πως συνδέεται το Παρι-Ντακαρ με την Βολιβία, αν γνωρίζει κάποιος ας διαφωτίσει.

Μετά το φαγητό οδηγήσαμε 40 περίπου λεπτά μέσα στην έρημο του αλατιού για να βρεθούμε σε ένα ιδανικό σποτ για φωτογραφίες. Οπως φαντάζεστε, οι κοπέλες, ως instagramers, οργίασαν. Λογικό, το τοπίο είναι καθηλωτικό και η ατελείωτη λευκή επίπεδη επιφάνεια προσφέρεται για οπτικές ψευδαισθήσεις. Κάπου διάβασα ότι γι αυτό τον λόγο οι δορυφόροι σε τροχιά χρησιμοποιούν αυτό το σημείο για να καλιμπράρουν τα τηλεσκόπια.

-Ντάνιελ, πως διάολο προσανατολίζεσαι?
-Εύκολο, με τα βουνά!

Kάπως χάθηκα σε κάποια στιγμή και βρέθηκα σε άλλο γκρουπ, όπου έπιασα την κουβέντα με τον οδηγό τους. Μου ανέλυσε ότι κάτω από όλο αυτό το αλάτι έχει λίθιο, τεράστιο κοίτασμα. Το λίθιο θεωρείται πολύτιμο πλέον, καθώς χρησιμοποιείται ευρύτατα στην τεχνολογία. Μου είπε ότι υπάρχει συμφωνία με την Κίνα για εξόρυξη και εκμετάλλευση και μου ανέφερε τις ανησυχίες του κατά πόσο η Αμερική θα επιτρέψει την ολοκλήρωση αυτού του deal. 2 μήνες μετά γίνεται η απόπειρα πραξικοπήματος στην Βολιβία

Μέσα στην ατελείωτη έρημο όπου δεν φυτρώνει ούτε τσουκνίδα, χωρίς κανέναν εμφανή λόγο στη μέση του πουθενά ξεπετάγεται ένα νησί με κάκτους. Πρόκειται για το Incahuasi, κρατήρας προιστορικού ηφαιστείου που εξερράγη και με τους αιώνες δημιουργήθηκε ένα νησί. Πολύ περίεργη είκονα, εντυπωσιακό!

Οταν λέμε στη μέση του πουθενά κυριολεκτούμε

Τελευταία στάση είναι σε ένα σημείο της ερήμου όπου καλύπτεται από μια λεπτή στρώση (1-2 εκατοστά) νερού. Οι καθρεπτισμοί στην επιφάνεια του νερού σε συνδυασμό με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, μας πρόσφεραν ένα μαγευτικό τοπίο. Για άλλη μια φορά οι κάμερες πήραν φωτιά.

-Kostas, go there and walk slow
-Daniel there are here 3 beautiful girls, why on earth u pick me as a model?
-Go go now, vamos

Δεν θυμάμαι τι ώρα γυρίσαμε στην πόλη, θυμάμαι όμως ότι είχαμε λίγο χρόνο να πάρουμε τα πράγματα μας, να φάμε κάτι στα γρήγορα και να κατηφορίσουμε στον σταθμό υπεραστικών.

22.30 ξεκινάμε το 9ωρο ταξίδι προς Λα Παζ.

 

[kpafos]

Επισης μετα απο ωρα περπατημα θυμαμαι αρχισα να εξασθενω και ο αμερικανος εβγαλε μια σακουλα φυλλα κοκας και εγω εκανα την κινηση και πηρα 2 φυλλα , και αυτος μου λεει βαλε μεσα την χουφτα σου και οσα πιασεις, οντως μπουκωσα το στομα μου φουσκωσασν τα μαγουλα μου και πριν τελειωσει το τουρ η χουφτα ειχε γινει στο μεγεθος μιας τσιχλας.

Παρατηρώντας τους ντόπιους, η σωστή τεχνική πρέπει να είναι η εξής, ξεκινάς με 5-6 φύλλα (αφαιρείς και το κοτσάνι όταν υπάρχει), μασας καλά και συνεχίζεις προσθέτοντας 1-2 φύλλα κάθε φορά που η μασώμενη μάζα γίνεται εντελώς νια νια.

 

[gkalla]

Kostas, go there and walk slow
-Daniel there are here 3 beautiful girls, why on earth u pick me as a model?
-Go go now, vamos

Η φωτογραφία της χρονιάς!!!

 

[kpafos]

23/4 La Paz

Φτάσαμε στη Λα Παζ γύρω στις 7.30. Το 9ωρο ταξίδι κύλησε εύκολα με μπόλικο ύπνο. Ηταν νωρίς για τσεκ ιν στο ξενοδοχείο, οπότε αφήνουμε τα μπαγκάζια και βγαίνουμε για βόλτα στο κέντρο.
Ενώ η Λα Παζ βρίσκεται 350 μέτρα πιο κάτω από το Ποτοσι, μου φάνηκε πιο δύσκολο το περπάτημα εδώ. Πιο απότομες ανηφόρες, σε συνδυασμό με το υψόμετρο, έκαναν δύσκολη τη πρώτη μας βόλτα.

Κατεβαίνουμε στην κεντρική πλατεία Plaza Mayor de San Francisco. Εκεί βρίσκεται η εκκλησία του Saint Francis και το μουσείο της (δεν το πετύχαμε ανοιχτό).

Στη συνέχεια ανηφορίσαμε στη πλατεία Murillo, εκεί που βρίσκονται τα κυβερνητικά κτίρια της πόλης.
Κάποια πλάνα από την πλατεία θα είδατε σίγουρα πριν 2 μήνες, κατά τη διάρκεια της απόπειρας πραξικοπήματος, καθώς εκεί έγινε το όλο σκηνικό.
Συγκεκριμένα εδώ

Δεν φαίνονται στις φωτό, υπερβολικά πολλά περιστέρια στην πλατεία

Κατεβαίνουμε πάλι στην Plaza Mayor για να διασχίσουμε τον κεντρικό δρόμο. Τίποτα το ιδιαίτερο σε αξιοθέατα, ήταν λες και περπατάς στη Σταδίου. Μέχρι που πέφτουμε πάνω σε μια λαοθάλασσα, από τη μία ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και από την άλλη διαδηλωτές. Απ'ότι μας είπαν ήταν κυρίως μεταλλωρύχοι. Η κατάσταση είχε αρχίσει να ζεσταίνεται ήδη, η σύγκρουση με τις αστυνομικές δυνάμεις ήταν θέμα λεπτών, οπότε σιγά σιγά εξαφανιστήκαμε, δεν είμαστε σε κατάσταση να μας κυνηγάνε βολιβιανά ματ στο υψόμετρο. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για το τσεκ ιν και ξεκούραση. Μέχρι αργά το απόγευμα ακούγαμε τα επεισόδια.

Παρ' όλη τη ξεκούραση νιώθαμε ακόμα μια ατονία, οπότε σκεφτήκαμε το απόγευμα να το περάσουμε εκεί γύρω. Στα 2 λεπτά από το ξενοδοχείο βρίσκεται το μουσείο της κόκας. Απλά τέλειο. Μικρό αλλά περιεκτικό, αναλυτικότατο. Μαθαίνεις τα πάντα για το φυτό, τις ιδιότητές του, την επεξεργασία του, τα καρτελ και πως σχετίζεται με την τοπική οικονομία, μέχρι και την διατροφική αξία του φυτού. Πληρέστατο, ξεναγό δεν έχει αλλά σου δίνουν αγγλόφωνο φυλλάδιο. Επίσης το παιδί στο εκδοτήριο εισιτηρίων ήταν λαλίστατος και πρόθυμος να απαντήσει σε οτιδήποτε. Από τις ελάχιστες φορές σε μουσείο που θα ήθελα να επιτρέπονταν οι φωτογραφίες. Υπάρχει και μικρό μαγαζάκι στον χώρο με προιόντα κόκας, οι σοκολάτες τους ήταν νόστιμες.

Ανεβαίνοντας την οδό Linares όπου βρίσκεται το μουσείο, βλέπεις αριστερά-δεξιά μικρά μαγαζάκια με αναμνηστικά και διάφορα, αυτή είναι η περιβόητη witches market. Τα μαντζούνια και τα αποξηραμένα λάμα για τα οποία είναι γνωστή αυτή η αγορά, περιορίζονται σε 4-5 μαγαζάκια στο πάνω μέρος του δρόμου, στα υπόλοιπα βρίσκεις τα πάντα. Ευκαιρία να βρούμε και charango (τοπικό έγχορδο όργανο).

Μερικά από τα μακάβρια εμπορεύματα

Μετά τη πολύωρη εξερεύνηση και αφού τσιμπήσαμε κάτι να φάμε, ψάχνουμε ένα μπαράκι να πιούμε καμιά μπύρα για το σβήσιμο. Σε ένα ωραίο δρομάκι με σκαλιά, ένας πιτσιρικάς κράχτης μας καλεί στο μαγαζί του. Μας συστήνεται ως ''ο άνθρωπος μας στη Λα Παζ για ότι χρειαστούμε''. Τέλεια-πάνω στην ώρα! Την επόμενη μέρα είχε ένα ποδοσφαιρικό ματς που θέλαμε να δούμε πάση θυσία, οπότε τον ρωτάμε αν μπορεί να μας βρει εισιτήρια. Μας λέει θα το κοιτάξει γιατί είναι μεγάλο ματς και τελευταία στιγμή δεν είναι σίγουρο αν θα βρει. Θα μας έστελνε μήνυμα την επόμενη το πρωί. Do your best Liam.

Η νυχτερινή θέα από το δωμάτιο

 

[kpafos]

24/4 Copa Libertadores

Σήμερα θα γίνουμε για λίγο footballstories, ελπίζω στην κατανόησή σας

Νωρίς το πρωί ήρθε το πολυπόθητο μήνυμα στο κινητό, τα εισιτηρια μας για το αποψινό ματς ήταν έτοιμα. Θα παρακολουθήσουμε τον αγώνα μεταξύ της τοπικής Bolivar εναντίον της βραζιλιάνικης Flamengo για την φάση των ομίλων του Copa Libertadores (το λατινοαμερικάνικο champions league) στο στάδιο Hernando Siles.

Το στάδιο Hernando Siles χωρητικότητας 41.143 θέσεων είναι η υψηλότερη έδρα διεθνών αγώνων του κόσμου. Το υψόμετρο δίνει πλεονέκτημα στις αδύναμες βολιβιανές ομάδες, καθώς οι αντοχές των αντιπάλων πέφτουν κατακόρυφα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η νίκη της εθνικής Βολιβίας επί της Αργεντινής των Μέσι, Ντι Μαρία, Τέβεζ και Ζανέτι με 6-1 το 2009. Το 2007 η Fifa είχε απαγορεύσει να γίνονται διεθνείς αγώνες σ αυτό το στάδιο, απόφαση που έφερε διαμαρτυρίες μεταξύ άλλων από τον πρώην πρόεδρο της Βολιβίας Evo Morales αλλά και από τον Diego Maradona. Η απόφαση άρθηκε 1 χρόνο μετά.

Aν δεν με γελά η μνήμη μου, το ματς ήταν στις 20.30 το βράδυ. Ο κουμανταδόρος της φάσης, μας είπε να είμαστε στο bar του στις 17.00 κ από εκεί θα φεύγαμε για το γήπεδο. Αποφασίσαμε το πρωινό να το περάσουμε με μια βόλτα στις γειτονιές του σταδίου.

Plaza Uyuni

Εντοπίσαμε κ το στάδιο

Στο ξενοδοχείο μας αλλά και παντού στην πόλη υπήρχαν ήδη εκατοντάδες φιλοξενούμενοι Βραζιλιάνοι από την προηγούμενη μέρα. Να σημειωθεί ότι δεν υπήρχε καμία ένταση, κάτι που θα παρατηρήσουμε αργότερα ακόμα πιο έντονα.

Συνεπείς στο ραντεβού μας, ώρα 5 είμαστε στο μπαρ. Εκεί μας υποδέχθηκε ο Liam που έτρεξε όλη την διαδικασία. Μαζί μας θα ήταν ένα ζευγάρι Αγγλων από ένα νησάκι της Μάγχης (Τζέρσει νομίζω) κ ένας Αυστριακός, οι οποίοι είχαν την ίδια ιδέα με μας (όπως και άλλοι Ευρωπαίοι όπως θα διαπιστώναμε τις επόμενες μέρες). Μετά από μερικές μπύρες, φορτωνόμαστε σ ένα βανάκι-ταξί και φτάνουμε στο γήπεδο.

Αρμονική συνύπαρξη με τους βραζιλιάνους έξω από την θύρα τους στο γήπεδο

Οταν φτάσαμε, ο Liam μας ενημέρωσε ότι δεν έχει αυτός τα εισιτήρια και θα πρέπει να περιμένουμε την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της Bolivar να μας τα φέρει! Δεν θα πω ψέματα, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Αδίκως όμως. λίγη ώρα μετά έρχεται μια πανέμορφη Παραγουανή με τα εισιτήρια στο κινητό. Ομολογώ ότι το τελευταίο που περίμενα στη Βολιβία, ήταν ηλεκτρονικά εισιτήρια στα γήπεδα!

Μισή ώρα πριν την έναρξη του παιχνιδιού ήμασταν ήδη στις θέσεις μας. Τα εισιτήριά μας ήταν για την κεντρική θύρα. Εκεί κάθονταν ανακατεμένοι βολιβιανοί και βραζιλιάνοι, ενώ στα αριστερά μας ήταν το πέταλο των οργανωμένων της Bolivar. Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ήταν ακριβώς όπως έχουμε δει σε κάθε μεγάλο γήπεδο της λατινικής Αμερικής, πολλά τύμπανα, συνθήματα και ρυθμός.
Σταρ της Bolivar o αργεντίνος Πατίτο, με πέρασμα από την Ελλάδα πριν 8 χρόνια, ενώ στην αντίπαλη ομάδα ξεχώριζε ο γνωστός Νταβιντ Λουίζ και η αφάνα του. Για να καταλάβουμε λίγο την διαφορά δυναμικότητας, η αξία των παιχτών της Flamengo αποτιμάται στα 204 εκατομμύρια ενώ της Bolivar μόλις 11.

Οι οργανωμένοι οπαδοί της Bolivar

Ξεκίνησε το ματς

Το ματς ξεκίνησε δυνατά, μόλις στο 2ο λεπτό 1-0 η Bolivar, ισοφαρίζει 3 λεπτά αργότερα η Flamengo. Στο 60 γίνεται το 2-1 για τους γηπεδούχους και κάπου εκεί αναλαμβάνει το υψόμετρο. Οι βραζιλιάνοι προσπαθούν να βρουν γκολ ισοφάρισης αλλά η εξουθένωση είναι εμφανής. Λάθος πάσες, κακά κοντρόλ και μια εικόνα παραδομένης από τη κούραση ομάδας. Θυμήθηκα μια παλιότερη δημοσίευση του βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή Νειμάρ, μια φωτογραφία στο ημίχρονο από αγώνα της Βραζιλίας στη Λα Παζ, τους παίχτες με μάσκες οξυγόνου να προσπαθούν να ανασάνουν και σχόλιο του Νειμάρ ''αυτό είναι απάνθρωπο''.

Το 2-1 παρέμεινε μέχρι το τέλος

Μετά το ματς, το σκηνικό έξω από το γήπεδο κλασικό, πάγκοι με υλικό της ομάδας και καντίνες με βρώμικο. Ευχάριστη η ατμόσφαιρα μετά τη νίκη. Συμπερασματικά, η εμπειρία ήταν όπως την περίμενα, με ευχάριστη έκπληξη την απουσία αντιπαλότητας και η αρμονική συνύπαρξη των οπαδών των 2 ομάδων, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του παιχνιδιού. Αν είστε φίλοι του αθλήματος και πετύχετε κάποιο λατινοαμερικάνικο ματς πάρτε εισιτήρια, μην το σκεφτείτε καθόλου!

Ετσι για την ιστορία να πούμε ότι η Bolivar τερμάτισε 1η στον όμιλο με 3/3 νίκες εντός και η Flamengo 2η, με αποτέλεσμα να προκριθούν και οι 2 στην επόμενη φάση, στην οποία -δεν ξέρω πως έγινε αυτό το πρωτόγνωρο- βρέθηκαν αντιμέτωπες πάλι σε νοκ άουτ παιχνίδια πριν από λίγες μέρες.
Προκρίθηκε η Flamengo με νίκη 2-0 στο Ρίο και ήττα 1-0 στο Hernando Siles.

 

[kpafos]

25/4 Tiwanaku

Στην χθεσινή ποδοσφαιρομέρα ξέχασα να αναφέρω ότι ξεκλέψαμε 10 λεπτά να κλείσουμε τη σημερινή εκδρομή στο Tiahuanaco, τον αρχαιολογικό χώρο με τα ερείπια των Tiwanaku, ο οποίος βρίσκεται 70 χιλιόμετρα δυτικά της Λα Παζ προς τη λίμνη Τιτικάκα.

Οι Tiwanaku ήταν προκολομβιανός πολιτισμός, ο οποίος γνώρισε ιδιαίτερη ακμή περίπου 500 χρόνια, από το 500 μΧ μέχρι το 1000 όταν μυστηριωδώς εξαφανίστηκαν. Οι Tiwanaku δεν είχαν γραφή, κ έτσι ελάχιστα γνωρίζουμε για τον πολιτισμό τους και γιατί εξαφανίστηκαν. Η επικρατέστερη θεωρία μιλάει για μια ξηρασία που έπληξε την -κατά βάση- αγροτική αυτοκρατορία.

Ο αρχαιολογικός χώρος είναι περίπου 4 τ.χ και αποτελείται από τα ερείπια του ναού συν ένα αρχαιολογικό μουσείο. Οι μεγαλιθικές κατασκευές προκαλούν εντύπωση. Πέρα από το μέγεθος, η ακρίβεια και καθαρότητα κοπής της πέτρας δημιουργεί απορία πως ήταν αυτό δυνατό με τα μέσα που είχαν στη κατοχή τους οι Tiwanaku. Η θεωρία των εξωγήινων κατασκευών είναι διαδεδομένη στους ντόπιους, μεταξύ άλλων και στον οδηγό μας, ο οποίος ήταν κάθετος σ αυτό.

Το αρχαιολογικό μουσείο

Gate of the Sun

Μονολιθικά γλυπτά

Η επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Ενας σχετικά άγνωστος πολιτισμός, στη σκιά των μεταγενέστερων Ινκα, με πολλά μυστήρια και μύθους γύρω απ'αυτόν. Προσωπικά μετά από αυτή την επίσκεψη, μου κινήθηκε η περιέργεια να διαβάσω περισσότερα για τους Tiwanaku.

Η εκδρομή ήταν πρωινή, γύρω στις 3 πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Η διαδρομή ήταν γρήγορη για τα δεδομένα της Βολιβίας, μέχρι που μπήκαμε στον αστικό ιστό της Λα Παζ. Σε κάποιο σημείο μείναμε ακίνητοι λόγω μποτιλιαρίσματος. Κυριολεκτικά, με το ρολόι, μείναμε ακινητοποιημένοι στο ίδιο σημείο 1 ώρα και 15 λεπτά. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο αρκετά αργά, οπότε το υπόλοιπο απόγευμα το περάσαμε εκεί γύρω στην περιοχή.

Ηθελα πάρα πολύ να δούμε Cholitas (οι κυρίες με τις τοπικές φορεσιές) wrestling αλλά δυστυχώς δεν μας έκατσε

Μερικά όμορφα γκραφιτι από τους τοίχους της Λα Παζ