Βολιβία Περού 1 μήνας στις Ανδεις

[KIKI]

Τώρα ανακάλυψα την ιστορια σου και την απολαμβανω με τον πρωινό καφέ μου.
Ωραια ξεκούραστη γραφή και μέρη μαγικά ,μακρινά και ονειρεμένα.

 

[kpafos]

26/4 Valle de la Luna

Τελευταία μας μέρα στη Λα Παζ. Θα ήθελα άλλη μια μέρα για να διασχίσουμε τον δρόμο του θανάτου μέχρι το Coroico. Την επόμενη φορά, μαζί με τις υπόλοιπες εκκρεμότητες που θα προκύψουν...

Παίρνουμε ταξί από το κέντρο. Μισή ώρα και 10 χιλιόμετρα μετά φτάνουμε στη Valle de la Luna

Πρόκειται για γεωλογικούς σχηματισμούς οι οποίοι δημιουργήθηκαν από διάβρωση του βουνού. Ομορφο θέαμα, προσωπικά δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Υπάρχουν 2 διαδρομές που μπορείς να επιλέξεις, την μικρή διάρκειας 15 λεπτών και την μεγάλη 45λεπτη διαδρομή. Εύκολη πεζοπορία και επιμελημένα τα μονοπάτια.
Ενα αρνητικό που θα μπορούσα να πω, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, είναι ότι έχουν χτίσει αρκετά κοντά και χάνει λίγο οπτικά, τουλάχιστον για τα γούστα μου.

Ισως έχετε δει το σύστημα με τα τελεφερίκ ως μέσο μαζικής μεταφοράς στη Λα Παζ. Το επόμενο πλάνο ήταν να τα χρησιμοποιήσουμε όσο το δυνατό περισσότερο, να δούμε την πόλη από ψηλά. Λίγο πιο κάτω από την κοιλάδα ξεκινούσε μία από τις γραμμές. Aν θυμάμαι καλά είναι 11 γραμμές, διαφορετικού χρώματος η κάθε μια. Εύχρηστο και εύκολο, δεν σε μπερδεύει.
Η θέα από τα τελεφερίκ είναι φανταστική. Η εικόνα της Λα Παζ καθηλωτική. Ακόμα και σήμερα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πως χτίστηκε τόσο μεγάλη πόλη στο συγκεκριμένο σημείο. Διακρίνεις ακόμα και την άναρχη δόμηση και εξάπλωση ψηλά στο Ελ Αλτο.
Δυστυχώς βγάλαμε ελάχιστες φωτογραφίες λόγω θαμπάδας στα τζάμια κάποιων τελεφερίκ και την δυσκολία να μετακινηθείς ή να σταθείς όρθιος μέσα σ αυτά.

Η γραμμή του Ελ Αλτο έχει αρκετή κίνηση

 

[Sassenach77]

Η επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Ενας σχετικά άγνωστος πολιτισμός, στη σκιά των μεταγενέστερων Ινκα, με πολλά μυστήρια και μύθους γύρω απ'αυτόν. Προσωπικά μετά από αυτή την επίσκεψη, μου κινήθηκε η περιέργεια να διαβάσω περισσότερα για τους Tiwanaku.

Οι Tiwanaku ήταν απο τους πρώτους πολιτισμούς που υιοθέτησαν "λαϊκούς ηγεμόνες", καθώς μέχρι τότε υπήρχαν "ιερατικοί ηγεμόνες". Επίσης οι Tiwanaku ίδρυσαν, ένα απο τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα της εποχής εκείνης με σκοπό την άσκηση του νέου είδους εξουσίας. Υπολογίζεται οτι στο Tiwanaku ζούσαν 40.000 άνθρωποι, οι οποίοι είχαν αναπτύξει ένα ειδικό γεωργικό σύστημα, που τους επέτρεπε να καλλιεργούν τη γη ακόμη και στις παγωμένες θερμοκρασίες του αλτιπλάνο! Και κάτι τελευταίο, οι Tiwanaku άσκησαν σημαντική επίδραση στον μετέπειτα πολιτισμό των Huari, οι οποίοι ίδρυσαν ένα απο τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα των Άνδεων.

 

[LULLU]

Ωραία γραφή πολύ καλές φωτογραφίες ευχαριστούμε

 

[kpafos]

27 & 28/4 Copacabana

Κανονικά εδώ έπρεπε να υπάρχει ιστορία για τη λίμνη Tιτικάκα, τα νησιά Uros και το Isla de Sol, αλλά η γαστρεντερίτιδα που μου εμφανίστηκε είχε αντίθετη γνώμη. Τα συμπτώματα ξεκίνησαν αργά το βράδυ. Αυπνος, αφυδατωμένος και αδύναμος το πρωί, πάμε στον σταθμό λεωφορείων να πάρουμε το λεωφορείο για Copacabana. Η διαδρομή μου φάνηκε ταλαιπωρία, πιο πολύ λόγω της κατάστασής μου. Επίσης σε κάποιο σημείο ( San Pablo de Tiquina) χρειάστηκε να κατέβουμε από το λεωφορείο για να διασχίσουμε μια μικρή απόσταση με βάρκα ( και το λεωφορείο σε κάτι σαν σχεδία). 4 ώρες μετά φτάνουμε στον προορισμό μας. Κάνουμε check in και διώχνω τον φίλο μου να πάει να δει την πόλη, καθώς εγώ ίσα που έφτασα στο δωμάτιο και έπεσα στο κρεβάτι, κ έτσι κύλησε όλη η μέρα.

Οσοι διαβάζετε από την αρχή ίσως να θυμάστε την κοπέλα από τη Σαντα Κρουζ που είχαμε γνωριστεί και θα βοηθούσε στην συνέχεια. Την επόμενη μέρα το πρωί (χωρίς να έχει βελτιωθεί ιδιαίτερα η κατάσταση) με καλεί η κοπέλα. Αφού της εξήγησα την κατάστασή μου και αφού με κατσάδιασε που δεν τη κάλεσα νωρίτερα (έπρεπε, είναι φαρμακοποιός), μου ζητάει να κατέβω στη ρεσεψιον κ να της δώσω να μιλήσει με την ρεσεψιονιστ. 15 λεπτά αργότερα έρχεται στο δωμάτιο η ρεσεψιονιστ με μια σακούλα φάρμακα. Ακολουθώντας τις οδηγίες, μέσα σε 3 ώρες ήμουν ήδη καλύτερα, τα συμπτώματα είχαν εξαφανιστεί και άρχισε να υποχωρεί η αδυναμία χάρη σε κάτι ηλεκτρολύτες που περιελάμβανε η αγωγή. Μέχρι το απόγευμα είχα επανέλθει στο 70% μου, κάτι πολύ ευχάριστο, καθώς ακολουθούσε 11ωρο ταξίδι με λεωφορείο προς Αρεκίπα.

Η μόνη μου φωτο από Copacabana είναι η θέα της λίμνης από το δωμάτιο του ξενοδοχείου

 

[kpafos]

29 & 30/4 Arequipa

Hρθε η ώρα να αφήσουμε την Βολιβία με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Στις 18.00 (υποτίθεται) αναχωρούσαμε για Αρεκίπα, με μια στάση στο Πούνο για αλλαγή λεωφορείου. Μου έκανε εντύπωση η κοσμοπλημμύρα στον σταθμό λεωφορείων του Πούνο παρά την σχετικά περασμένη ώρα (23.00 περίπου).

Σύμφωνα με το ticketsbolivia, 4.30 το πρωί θα ήμασταν στην Αρεκίπα. Τελικά με μικροκαθυστερήσεις από δω και από εκεί φτάσαμε κατά τις 6. Επι της ουσίας δεν άλλαζε κάτι, θα αφήναμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο και θα βγαίναμε στην πόλη.

Η Arequipa είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Περού με πληθυσμό λίγο παραπάνω από 850.000. Σε χαμηλό υψόμετρο (2325μ) σε σχέση με Λα Παζ κ Ποτοσι και εύκολη στο περπάτημα. Eίναι γνωστή ως ''η λευκή πόλη'' λόγω του Sillar, το λευκό ηφαιστειακό πέτρωμα που χρησιμοποιήθηκε αρκετά στο χτίσιμο της πόλης.

Το πρώτο μας πρωινό στην Αρεκίπα πέρασε με περπάτημα στο κέντρο και ψάχνοντας ένα κατάστημα της περουβιανής καρτοκινητής εταιρείας να μας περάσει την περουβιανή sim (την είχαμε ήδη από τη Λίμα). Στο σημείο που μας έδειχνε το maps δεν υπήρχε κάτι τέτοιο και οι ντόπιοι που ρωτήσαμε δεν το ήξεραν. Την λύση έδωσε ένας ντόπιος σε ένα παράπηγμα, ο οποίος επισκεύαζε ηλεκτρικές συσκευές. Σ ένα λεπτό ήταν έτοιμο, και δεν ζήτησε καν λεφτά. Με αφορμή αυτό να αναφέρω ότι στην Αρεκίπα πιστεύω συναντήσαμε τους πιο φιλικούς ντόπιους σε όλο το ταξίδι. Παντού συναντήσαμε καλό κόσμο, πουθενά δεν αντιμετωπίσαμε εχθρότητα ή ''κουμπωμένους'' ανθρώπους, αλλά στην Αρεκίπα οι ντόπιοι παίρνουν ένα συν παραπάνω στην βαθμολογία.

Οι εφημερίδες πάντως δεν είναι τόσο ευοίωνες
1. δολοφόνος συνεχίζει ασταμάτητος, 2. κλέβουν το φαγητό των παιδιών (?), 3. απαγωγή. Τουλάχιστον η τοπική ομάδα πετάει

Η κεντρική πλατεία Plaza de Armas

Tα κτίρια από Sillar είναι απλά πανέμορφα

Μεσημέρι κ απόγευμα τα περάσαμε στις αγορές, την κεντρική Mercado San Camilo και κάποιες μικρότερες τριγύρω, καθώς είχαμε και κάποιες παραγγελιές για σουβενίρ συγκεκριμένα από την Αρεκίπα. Πολλές αγορές σημαίνει ανάγκη για ρευστό, καθώς τα pos δεν θεωρούνται αυτονόητα εκεί. Πάμε σε μια τράπεζα με 6 ATM, αρκετός κόσμος να περιμένει αλλά όλοι να χρησιμοποιούν τα 5 από τα 6, ένα συγκεκριμένο δεν το πλησίαζαν. Η αλλεργία μου στο να περιμένω σε ουρές με οδήγησε στο συγκεκριμένο μηχάνημα, το οποίο έβγαζε ήχους σαν modem των 90's. Τίποτα δεν φαινόταν σωστό και πράγματι, αναμενόμενα, μου έφαγε την κάρτα. Είχε πάει 20.00 η ώρα, κλειστή η τράπεζα. Μετά από μερικές κλωτσιές και γλυκόλογα στο μηχάνημα φύγαμε άπραγοι, θα επιστρέφαμε αύριο πρωί πρωί με ανοιχτό το κατάστημα.

Πράγματι, την επόμενη 9 το πρωί ήμασταν ήδη στη τράπεζα. Στον χώρο των ATM είχαν μαζευτεί ήδη 5-6 ντόπιοι συνταξιούχοι. Εξηγούμε στον σεκιούριτι τι έχει συμβεί αλλά δεν φάνηκε ιδιαίτερα συνεργάσιμος. Δεν είμαι σίγουρος αν έστω κατάλαβε το πρόβλημα. Μας παρέπεμψε στον διευθυντή της τράπεζας που όμως δεν είχε έρθει ακόμα. Κάπου εκεί αναλαμβάνουν οι συνταξιούχοι. Αφού παρατήρησαν την αναστάτωση, μας ρώτησαν τι έγινε. Τους εξηγήσαμε με δυσκολία (όλα αυτά στα ισπανικά φυσικά) και αρχίζουν όλοι μαζί να φωνάζουν στον σεκιούριτι. Δεν είμαι σίγουρος τι έλεγαν ακριβώς, από σκόρπιες λέξεις το νόημα ήταν ''δώσε τη κάρτα στα παιδιά'' και ''φέρε εδώ τον Χαβιε''. Τελικά σε ένα λεπτό, αφού ειδοποίησε ο σεκιούριτι μέσα, ο Χαβιε (ο διευθυντής της τράπεζας που τάχα έλειπε) ήρθε και σε 1 λεπτό είχα τη κάρτα πίσω. Δεν έχω λόγια για τους συνταξιούχους, όσα ευχαριστώ και να τους είπα δεν μου φαίνονται αρκετά για την αυθόρμητη και καίρια παρέμβασή τους. Είπαμε, καλοί ντόπιοι.

Αφού λύθηκε η εκκρεμότητα, κατηφορίσαμε στο Cloisters of La Compania. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν όμορφο προαύλιο χώρο εκκλησίας, με 2 καφέ μέσα.

Aνυπομονούσα για το επόμενο αξιοθέατο, το είχα σταμπάρει από τον σχεδιασμό του ταξιδιού. Δεν βλέπεις κάθε μέρα μούμια μικρού κοριτσιού θύμα ανθρωποθυσίας.
Museo Santuarios Andinos λοιπόν, όπου εκτίθεται η μούμια Juanita. Η είσοδος -αν δεν με γελά η μνήμη μου- ήταν 25 σολ, περίπου 6 ευρώ, με υποχρεωτική αγγλόφωνη ή γαλλόφωνη ξενάγηση διάρκειας 45 λεπτών. Αυστηρή απαγόρευση φωτογραφιών.
Στο μουσείο υπάρχουν αρκετά εκθέματα πριν φτάσετε στην Juanita. Αγγεία, φορεσιές, αγαλματίδια, υφάσματα. Η ξεναγός μας ήταν εξαιρετικά αναλυτική και κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον.
Η Juanita ήταν μια 15χρόνη Ινκα, η όποια θυσιάστηκε στο όρος Ampato, 75 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Αρεκίπα. Το τελετουργικό της θυσίας ονομαζόταν Capacocha και ήταν συνηθισμένο στους Ινκας. Ο θάνατος προήλθε από χτύπημα στο κεφάλι. Στις αναλύσεις που έγιναν βρέθηκαν ίχνη αλκοόλ και κόκας στο σώμα, μάλλον για να μην έχει πλήρη συναίσθηση το παιδί. Ο πάγος και οι χαμηλές θερμοκρασίες του βουνού διατήρησαν τη μούμια σε καλή κατάσταση. Σίγουρα must see στην Αρεκίπα.

Κάτι ακόμα που είναι γνωστή η Αρεκίπα είναι το καλό φαγητό. Θεωρείται γαστρονομικός προορισμός στο Περού και όχι άδικα. Παντού φάγαμε πολύ καλά, υπέροχα τα φιλέτα αλπακα, αλλά ο έρωτας μου ήταν άλλος:
Queso helado, το ντόπιο παγωτό από γάλα και καρύδα με κανέλλα από πάνω. Ονειρο!

Ενα θέμα που αντιμετωπίζω συχνά στο εξωτερικό είναι τα τσιγάρα. Την μάρκα μου τη βρίσκω σπάνια και την μόνη εναλλακτική που δεν με ενοχλεί ( η γνωστή κόκκινη με το άηχο σύμφωνο), στο Περού την πλήρωσα από 2.5 ευρώ μέχρι 5.5 (!), ανάλογα με το πόσο ήθελε να με κλέψει ο περιπτεράς. Η λύση ήρθε από πλανόδιο στην Plaza de Armas που μας σύστησε τα τσιγάρα Inca. Οκ, ότι πληρώνεις παίρνεις (1.5 το πακέτο), δεν είναι το καλύτερο τσιγάρο του κόσμου, αλλά με μια κούτα βγάλαμε το μισό Περού
Δεν κατάλαβα βέβαια γιατί το μήνυμα ήταν στα Γκουαρανί

Δυστυχώς οι 2 μέρες στην Αρεκίπα μας φάνηκαν λίγες, θα ήθελα άλλη μια μέρα για το Ruta del Sillar ή για μια ημερήσια εκδρομή στο Colca Canyon. Στο πρώτο προλαβαίναμε να πάμε με λίγο ζόρι αλλά είμαστε και bon viveur και οι ρυθμοί μας είναι αργοί
Συμπερασματικά, όμορφη πόλη, εύκολη στην περιήγηση, υπέροχοι ντόπιοι, εξαιρετικό φαγητό και ενδιαφέροντα αξιοθέατα. Στέκεται στη σκιά της φήμης των πιο τουριστικών σημείων του Περού, δεν έχει το όνομα του Κούσκο, αλλά θεωρώ αδικία να μην την επισκεφτεί κάποιος κατά την διάρκεια πολυήμερης παραμονής στο Περού.

 

[kpafos]

1/5 Cusco

Θυμάμαι με λεπτομέρειες όλες τις πτήσεις και τα αεροδρόμια που πετάξαμε στο ταξίδι, εκτός απ' αυτή από Arequipa προς Cusco! Μάλλον επειδή ήταν η μοναδική πτήση χωρίς διαπληκτισμούς με το προσωπικό της latam, σχετικά με το μέγεθος των χειραποσκευών. Τελοσπάντων, φτάνουμε μεσημέρι προς απόγευμα στο Κούσκο. Ο παλιόφιλος που λέγεται υψόμετρο επανεμφανίστηκε στον συνοδοιπόρο, πιο ήπια αυτή τη φορά, αλλά χρειάστηκαν 2 τσάγια κόκας για να μπορέσουμε να κάνουμε την πρώτη διερευνητική βόλτα στην πόλη.

Το Κούσκο ήταν η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ινκα και ως εκ τούτου υπάρχουν πολλά σημεία στην πόλη και πέριξ με μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον. Επίσης αποτελεί επιλογή για σημείο εκκίνησης προς το μάτσου πίτσου (εμείς το κάναμε διαφορετικά). Δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη πόλη, περίπου 400.000 κατοίκους, 7η στη πληθυσμιακή κατάταξη των πόλεων του Περού. Είναι όμως η πιο τουριστική και με έντονη νυχτερινή ζωή όπως διαπιστώσαμε.

10 λεπτά ελάχιστα κατηφορικού ποδαρόδρομου και βρισκόμαστε στη κεντρική πλατεία του Κούσκο. Plaza Mayor ή Plaza de Armas? Παίζουν και οι 2 ονομασίες. Πολύ όμορφη πλατεία και με αρκετό κόσμο. Προσωπικά ερωτεύθηκα τη θέα από τα σκαλιά του καθεδρικού προς τη πλατεία και τα βουνά απέναντι με τα περίχωρα της πόλης χτισμένα στις πλαγιές τους. Δεν είναι το πιο εντυπωσιακό θέαμα του κόσμου, αλλά προσωπικά μου έβγαζε ένα αίσθημα ηρεμίας κ γαλήνης.

Το κέντρο είχε αρκετή κυκλοφοριακή κίνηση όλες τις ώρες της ημέρας αλλά και νωρίς το βράδυ. Ευτυχώς πολλά σημεία είναι λιθόστρωτα χωρίς οχήματα.

Στον προγραμματισμό κατέληξα στις 6 μέρες για Κούσκο, λόγω των αρκετών επιλογών για ημερήσιες εκδρομές τριγύρω αλλά και για μειώσουμε λίγο ρυθμούς, καθώς διανύουμε την τρίτη εβδομάδα ταξιδιού και όσο να ναι μια συσσωρευμένη κούραση υπάρχει. Χωρίς πίεση χρόνου λοιπόν και αφού εντοπίσαμε ότι χρειαζόμασταν, ATM, ανταλλακτήρια και περίπτερα, η πρώτη (μισή) μέρα στο Κούσκο κλείνει με ωραιότατο burger αλπακα και κάμποσες τοπικές μπύρες cusquena.

Δεν ξέρω αν είναι mind trick λόγω του χρώματος, αλλά οι μωβ πατάτες μου φάνηκαν πιο γευστικές από τις δικές μας

 

[kpafos]

2/5 Cusco

Οπως και στην Βολιβία, έτσι κ εδώ, όταν υπάρχει άνεση χρόνου για επίσκεψη σε τοπική αγορά, δεν την αφήνουμε ανεκμετάλλευτη. Θεωρώ τις αγορές το καλύτερο μέρος να παρατηρήσεις την καθημερινότητα και τις συνήθειες των ντόπιων. Κατηφορίζοντας από την κεντρική πλατεία για 10 λεπτά και αφού περάσεις την αψίδα, βρίσκεσαι στην Mercado Central de San Pedro.

Arco de Santa Clara, η αψίδα που χτίστηκε το 1835 προς τιμήν της συνομοσπονδίας Περού-Βολιβίας

Υπολόγιζα 30 με 60 λεπτά για την αγορά. Τελικά μείναμε 4+ ώρες. Υπέροχη αγορά, πολύχρωμη και με μεγάλη ποικιλία προιόντων, από φρούτα κ λαχανικά μέχρι μαντζούνια και βότανα. Επιπλέον πολλοί πάγκοι με σουβενίρ και αναμνηστικά, σε μεγαλύτερη ποικιλία και φθηνότερες τιμές απ'ότι στην πόλη. Οι πωλητές χαμογελαστοί και ομιλητικοί, χωρίς όμως να σε πιέζουν να αγοράσεις. Το μόνο αρνητικό, όπως και σε όλες τις παρόμοιες αγορές, η μυρωδιά στον τομέα των κρεάτων λόγω της ανύπαρκτης συντήρησης.

Πολύχρωμα καλαμπόκια

Το μουσείο των Ινκα που υπολόγιζα να επισκεφτούμε σήμερα, λόγω του ότι αργήσαμε στην αγορά και το μουσείο έκλεινε στις 16.00, μετατέθηκε για την επόμενη. Είχα δει ότι χρειάζεται κανα 2ωρο και δεν ήθελα να το τρέξουμε. Οπότε συνεχίσαμε με βόλτες στα στενά του κέντρου με κατάληξη το Twelve Angled Stone. Πρόκειται για έναν πέτρινο τοίχο, μέρος του παλατιού των Ινκα. Η ιδιαιτερότητά του εντοπίζεται στην αρχιτεκτονική του. Δεν χρησιμοποιήθηκε κονίαμα για την ένωση των λίθων, κάθε πέτρα είναι τέλεια κομμένη ώστε να εφαρμόζει με τις γύρω της, σαν παζλ. Στον τοίχο σχηματίζονται ένα πούμα κ ένα φίδι, όπως φαίνεται και στην πινακίδα:

Τιμή και δόξα σε όποιον κατάφερε να βγάλει καλές φωτογραφίες του τοίχου! Λόγω στενότητας και πολυκοσμίας, εγώ δεν τα κατάφερα (σε πολλαπλές απόπειρες).

Απόψε θα παίρναμε μια ιδέα της νυχτερινής ζωής του Cusco. Πρώτη στάση στο Sumaqcha για φαγητό. Είχα αναφέρει στην αρχή ότι σπάνια προτείνω μέρη για φαγητό και ήδη έκανα μια εξαίρεση για τον ψήστη του Σούκρε. Ε θα κάνω άλλη μια εξαίρεση για το συγκεκριμένο εστιατόριο, κυρίως λόγω του Nestor, του φιλικότατου ιδιοκτήτη. Πρόσχαρος και ευχάριστος, μας εξήγησε πολλά πράγματα για το Κούσκο και μας έδωσε μερικά χρήσιμα tips.
Εκεί δοκίμασα και το πιο νόστιμο Lomo Saltado

(*μια απορία εκτός θέματος αν γνωρίζει κανείς, γιατί το αρχαιοελληνικό Νέστωρ είναι σχετικά διαδεδομένο βαφτιστικό όνομα στην λατινική Αμερική? Ο ''δικός'' μας Nestor δεν γνώριζε)

Οπως είπαμε το Κούσκο έχει έντονη νυχτερινή ζωή. Πολλά μπαράκια και κλαμπ στα στενά περιμετρικά της πλατείας. Κάναμε μια γύρα στα μπαράκια, αποφεύγοντας τα κλαμπ με τη πιτσιρικαρία. Ξεχώρισα το Republica del Pisco, με πολλές παραλλαγές Pisco Sour. Δοκιμάσαμε όσα περισσότερα γινόταν, όλα υπέροχα. M άρεσε μια παραλλαγή με φραγκόσυκο, μου θύμισε το Bajtra της Μάλτας.

Plaza Mayor τη νύχτα

 

[psilos3]

Βλέπω το Κούσκο και ήδη με πιάνει νοσταλγία από τη δική μου εκδρομή εκεί που είναι λίγους μήνες πριν. Φανταστική η αγορά, ήταν 50 μέτρα απ' το κατάλυμα μας και πήγαμε δυο φορές, τι να πω για τα πιάτα και τα Pisco Sours, τα έγραψες όλα.
Περιμένω τη συνέχεια να δω όσα δεν έκανα!

 

[kpafos]

3/5 Cusco Part 3

Κοντά στο ξενοδοχείο μας είναι η εκκλησία του San Cristobal. Μια μικρή εκκλησία του 16ου αιώνα σε σημείο με θέα όλη την πόλη. Η διαδρομή ήταν σύντομη αλλά κουραστική, με απότομες ανηφόρες, αλλά η θέα σε αποζημιώνει.

Η διαδρομή ήταν μέσα από τέτοια στενά λιθόστρωτα σοκάκια

Δεξιά είναι η είσοδος της εκκλησίας, έχει εισιτήριο με το οποίο μπορείς να ανέβεις και στο καμπαναριό που φαίνεται. Δεν το κάναμε θεωρώντας μικρή τη διαφορά στη θέα σε σχέση με το προαύλιο. Βέβαια τώρα που το ξαναβλέπω ίσως έπρεπε να ανέβουμε

Η θέα από το προαύλιο της εκκλησίας

Κατεβαίνοντας από εκείνο το σημείο προς το κέντρο συναντάς μερικά όμορφα σοκάκια

Θα συνεχίζαμε στα μουσεία που δεν προλάβαμε την προηγούμενη. Πρώτο στο δρόμο μας ήταν το μουσείο Προκολομβιανής τέχνης, το οποίο όμως για αδιευκρίνιστο λόγο δεν ήταν ανοιχτό. Το επίσημο ωράριο λειτουργίας είναι κάθε μέρα 9 με 22. Λίγα μέτρα πιο κάτω είναι το μουσείο των Ινκα. Με είσοδο στα 20 sol, στο μάτι φαίνεται σχετικά μικρό, αλλά χρειάζεται 2ωρο γεμάτο. Μεγάλη ποικιλία εκθεμάτων και με επεξηγήσεις στα αγγλικά. Καλύπτει και την προκολομβιανή περίοδο αλλά και την ισπανική αποικιακή περίοδο, χωρίς πάντως να φτάνει στα επίπεδα των μουσείων της Λίμα.

O προαύλιος χώρος του μουσείου

Το οπλοστάσιο των Ινκα. Για να συνειδητοποιήσουμε την ανισότητα των μαχών με τους Ισπανούς, αυτά τα χάλκινα όπλα διαλύονταν πάνω στις ατσάλινες πανοπλίες των Ισπανών

Το υπόλοιπο απόγευμα το περάσαμε στα γραφεία εκδρομών πέριξ του κέντρου για να τσεκάρουμε προτάσεις εκδρομών για τις επόμενες μέρες και τιμές. Γενικά δεν είδαμε ιδιαίτερες διαφορές από γραφείο σε γραφείο, ούτε στις εκδρομές ούτε στις τιμές.

Iglesia de San Francisco de Asis

O Pachacuti, αυτοκράτορας των Ινκα

Την επόμενη (4/5) δεν έχουμε ιστορία, δεν έχω κάτι να διηγηθώ. Είναι η μέρα που η παρέα μας θα γινόταν τριμελής. Φίλος μας, που μένει ΗΠΑ πλέον, κατάφερε να ξεκλέψει 5 μέρες και να έρθει να πάρει μια μικρή δόση Περού. Ετσι η μέρα πέρασε στα βασικά που είχαμε ήδη δει για να τα δει και αυτός, σε πιο χαλαρό κλίμα λόγω του reunion. Μεγαλώσαμε και σκορπίσαμε ο καθένας σε άλλη χώρα κ ήπειρο, κάνοντας τις συναντήσεις μας πλέον σπάνιες. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα γινόταν reunion σε ουδέτερο έδαφος στην άλλη άκρη της γης
Θα συνεχίσουμε από 5/5 με την Ιερή Κοιλάδα.

 

[kpafos]

5/5 Sacred Valley

Σήμερα είναι η δεύτερη μέρα στο ταξίδι που μας έπιασε βροχή. Η πρώτη ήταν στη Σάντα Κρουζ, η οποία δεν μας επηρέασε. Σήμερα όμως με ανησυχούσε, γιατί είχαμε προγραμματίσει ημερήσια εκδρομή στα χωριά της ιερής κοιλάδας. Η ομίχλη που φαινόταν ψηλά ίσως να επηρέαζε την θέα των τοπίων.

Ημασταν το τελευταίο pick up του βαν της εκδρομής. Μετά από 45 λεπτά κάνουμε την πρώτη στάση της εκδρομής στο Pisac, ένα χωριό με αρκετά εργαστήρια κοσμημάτων. Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έχω κάποιο ενδιαφέρον για τα κοσμήματα, γι' αυτό προτίμησα έναν καφέ στα γρήγορα στο συμπαθητικό μαγαζάκι απέναντι.

Pisac

Λίγο έξω από το χωριό βρίσκονται τα ερείπια ενός φρουρίου των Ινκα από τον 15ο αιώνα. Τα απομεινάρια του φρουρίου δεν εντυπωσιάζουν, καθώς τα ρήμαξαν οι Ισπανοί, αλλά η θέα και το τοπίο είναι υπέροχα. Για καλή μας τύχη, η ομίχλη άρχισε να διαλύεται με το που φτάσαμε.

Η εικόνα όταν φτάσαμε

Και ως δια μαγείας λίγα λεπτά αργότερα

2 φιλικά αλπακα (ή λάμα-δεν είμαι σίγουρος)

Mετά το Pisac σειρά είχε το Ollantaytambo, το οποίο αν γινόταν θα το προσπερνούσα, όχι γιατί δεν είναι ωραίο (κάθε άλλο), αλλά γιατί εδώ θα μέναμε 2 βράδια μετά το Cusco. Aλλά ήταν καλή ευκαιρία να επισκεφτούμε τον αρχαιολογικό χώρο, καθώς το εισιτήριο που κόψαμε στο Pisac ίσχυε κ για τους επόμενους αρχαιολογικούς χώρους.

Τα σύννεφα δημιουργούν μια κάπως πιο απόκοσμη εικόνα

Κ άλλα λάμα

Στην πλαγιά του βουνού αχνοφαίνεται η σιταποθήκη των Ινκα

Εξω από τον αρχαιολογικό χώρο υπάρχει αγορά

Kανονικά μετά το Ollantaytambo θα πηγαίναμε στο Moray. Για λόγους τους οποίους δεν θυμάμαι, αυτό δεν κατέστη δυνατό. Οπότε συνεχίσαμε στην τελευταία στάση της εκδρομής, το Chinchero.

Aρχικά σταματήσαμε σε ένα εργαστήριο υφασμάτων, όπου μας έδειξαν την επεξεργασία και βαφή της πρώτης ύλης, δηλαδή του μαλλιού αλπακα. Στον χώρο υπάρχει και παζάρι με τα προιόντα του εργαστηρίου. Το μαλλί αλπακα μου φάνηκε ιδιαίτερα ζεστό. Αν είχα χώρο στις αποσκευές θα έπαιρνα καμιά κουβέρτα. Οι τιμές πάντως ήταν τσιμπημένες.

Τελευταία επίσκεψη της εκδρομής ήταν στον αρχαιολογικό χώρο του Chinchero. Δυστυχώς η ώρα είχε περάσει και δεν προλάβαμε ανοιχτό το μουσείο. Ο χώρος θύμιζε τον αντίστοιχο του Pisac στο πιο λιτό. Πολλές ενδιαφέρουσες και κατατοπιστικές λεπτομέρειες από τον ξεναγό μας για τον τρόπο ζωής των Ινκα, τις κατοικίες τους αλλά και για τα ινδικά χοιρίδια, τα οποία θεωρούνται εκλεκτός μεζές στο Περού (spoiler alert-ΟΧΙ, περισσότερα γι' αυτό στη συνέχεια)

 

[kpafos]

7/5 Ollantaytambo & 8/5 Machu Picchu

Την τελευταία ημέρα μας στο Κούσκο είχαμε προγραμματίσει εκδρομή στο rainbow mountain. Δυστυχώς λόγω απροόπτου φάγαμε όλη τη μέρα σε νοσοκομείο, οπότε έμεινε άλλη μια εκκρεμότητα για την επόμενη φορά.

Κατόπιν παρότρυνσης συνφορουμίτισσας να μην ξεπετάξουμε το Ollantaytambo, επιλέχθηκε ως η βάση μας προς Machu Picchu με 2 διανυκτερεύσεις, για να έχουμε μια ολόκληρη μέρα και κάτι ψιλά για το χωριό.

Το uber από Κούσκο δια του 3 έβγαινε σε καλή τιμή για τα 60 χιλιόμετρα και τη 1+ ώρα απόσταση. Αλλος ένας λαλίστατος ταξιτζής που δεν πτοήθηκε από έλλειψη κοινής γλώσσας επικοινωνίας. Με Spanglish και παντομίμα πέρασε ευχάριστα η -έτσι κ αλλιώς όμορφη- διαδρομή.

Το Ollantaytambo είναι ένα πανέμορφο χωριό 3.000 κατοίκων σε υψόμετρο σχεδόν 2.800μ. Πολλά μικρά λιθόστρωτα σοκάκια με το ρυάκι να τα διασχίζει στο πλάι. Μια κεντρική πλατεία με καταστήματα εστίασης τριγύρω και ο μεγάλος κατηφορικός δρόμος προς στον σταθμό των τρένων. Το Ollantaytambo αποτελεί ένα από τα σημεία εκκίνησης προς Machu Picchu, μια διαδρομή μίας ώρας και κάτι με τρένο.

Αλλη μια Plaza de Armas, η πιο λιτή ως τώρα

Ο κεντρικός δρόμος προς την πλατεία, με hostel και ανταλλακτήρια

Σοκάκια

Εδώ θα δοκιμάζαμε και το περιβόητο Cuy, δηλαδή ινδικό χοιρίδιο ψητό. Είναι παραδοσιακό εθνικό πιάτο στο Περού. Το ινδικό χοιρίδιο θεωρείται superfood, με ευεργετικές ιδιότητες όχι μόνο ως τροφή. Το αίμα του χρησιμοποιείται σε εγκαύματα και γενικότερες αλλοιώσεις του δέρματος.
Επισκεφτήκαμε μια φάρμα χοιριδίων, από την παραγωγή στην κατανάλωση. Η πρώτη εικόνα σίγουρα δεν σε δελεάζει. Δεν μπορώ να πω ότι μ άρεσε, βαριά κ έντονη γεύση (σε συνδυασμό με πολλά μυρωδικά). Η ξεροψημένη πετσούλα πάντως ήταν νόστιμη.

Η φάρμα των cuy

Κ από εκεί στο πιάτο

Την επόμενη μέρα, ήδη από τις 7 ήμασταν στον σταθμό των τρένων. Είδα 2 διαφορετικές εταιρείες τρένων για το ίδιο δρομολόγιο, τα τρένα φεύγουν κοντά κοντά και εξωτερικά φαίνονται ίδια, φαντάζομαι δεν έχει καμία ουσιαστική διαφορά ποια εταιρεία θα επιλέξεις.
1+ ώρα μετά φτάσαμε στο Aguas Calientes, το τελευταίο χωριό πριν το Machu Picchu. Από εκεί πήραμε το (πανάκριβο) λεωφορείο και 20 λεπτά αργότερα βρισκόμασταν στην είσοδο του χώρου.

Aguas Calientes

Για το Machu Picchu δεν έχω να πω κάτι. Ολοι το γνωρίζετε, όλοι έχετε δει φωτογραφίες και βίντεο. Μια καθηλωτική κατασκευή μέσα σε καταπράσινο τοπίο, μη ορατή από μακριά μέχρι να περάσεις και την τελευταία στροφή, όπου σε αρπάζει από τα μούτρα με την πρώτη ματιά. Μοναδική η ενέργεια του χώρου, αξίζει να αφιερώσεις λίγα λεπτά καθισμένος ψηλά στο γρασίδι, σε μια ήσυχη μεριά (όσο είναι δυνατόν αυτό) και να ''συνδεθείς'' με το μέρος. Από τις επισκέψεις που δεν περιγράφονται, απλά τις βιώνεις.

Με το Μachu Picchu ολοκληρώθηκε το ορεινό τμήμα του ταξιδιού. Από την επόμενη και για 6 μέρες θα είμαστε σε χαμηλά υψόμετρα και θα δούμε ένα διαφορετικό Περού.