Ισπανία 1ο ταξίδι στο εξωτερικό - Βαρκελώνη αγάπες μου

[alma viajer@]

ΕΙΣΑΓΩΓΗ​

Γεια σας ! Διαβάζω χρόνια τώρα τις ιστορίες σας, τα ταξίδια σας σε κοντινούς ή εξωτικούς προορισμούς και ομολογώ ότι έχω μάθει πάρα πολλά πράγματα για τον όμορφο κόσμο που ζούμε. Πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια και ήθελα να γυρίσω τον κόσμο, όμως λόγω συνθηκών μέχρι τον περασμένο Μάρτη στα 28 μου χρόνια δεν είχα καταφέρει να βγω εκτός συνόρων. Ωστόσο, πάντα διάβαζα για προορισμούς που ήθελα να επισκεφτώ, έκανα σχέδια και ταξίδευα νοερά σε αυτούς. Ως αρκετά οργανωτικό άτομο πίστευα ότι στο πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό, θα έχω όλο τον χρόνο να διαβάσω τα πάντα και να οργανώσω με κάθε λεπτομέρεια το ταξίδι για να μην ξεχάσω πράγματα ή πάει κάτι στραβά. Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Στα μέσα Φεβρουαρίου 2023, μια περίοδο αρκετά φορτωμένη στην δουλειά και το Α εξάμηνο του μεταπτυχιακού να οδεύει στο τέλος του με αρκετό διάβασμα, λόγω εργασιών και εξεταστικής, ομολογώ ότι είχα πιεστεί αρκετά και είχα φτάσει στα όρια μου. Έτσι, όταν είδα στην αρχική μου στα social εκπτώσεις της Aegean για το εξωτερικό έκανα μια γρήγορη αναζήτηση και βρήκα εισιτήρια για Βαρκελώνη 8-13 Μάρτη με απευθείας πτήσεις πήγαινε-έλα στα 170 €. Γνωρίζοντας ότι θα είχα τελειώσει με την εξεταστική λίγες ημέρες νωρίτερα και χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα πήρα αμέσως τηλέφωνο τον Χ. και τον ρώτησα αν θα ήθελε να πάμε. Όπως καταλαβαίνετε η απάντησή του ήταν θετική και έτσι κλείσαμε αυθημερόν εισιτήρια. (Και ο Χ. θα πήγαινε 1η φορά στο εξωτερικό). Ο καιρός θα περνούσε βασανιστικά αργά, με πολύ διάβασμα λόγω του μεταπτυχιακού και χωρίς ιδιαίτερο χρόνο για κανέναν από τους δυο μας να προετοιμάσει το ταξίδι, όπως θα ήθελα τουλάχιστον. Εξάλλου το ταξίδι ξεκινά από την στιγμή που αρχίζεις να το οργανώνεις…Έτσι, έφτασε η ώρα που βρήκα και εγώ το χρόνο να καταγράψω την εμπειρία του πρώτου μου ταξιδιού και να το μοιραστώ μαζί σας…Προσδεθείτε…Απογειωνόμαστε…

1η ΗΜΕΡΑ​

Και επειδή η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται, να πω ότι λίγες ημέρες πριν το ταξίδι έγινε το δυστύχημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στα Τέμπη. Πετούσαμε στις 08.40 για Βαρκελώνη τη μέρα που είχε προκηρυχθεί γενική απεργία και δε λειτουργούσε κανένα ΜΜΜ. Με πεσμένη ψυχολογία λόγω του πένθους που βίωνε η χώρα, φτάσαμε στο Ελ. Βενιζέλος με ταξί αρκετά νωρίς μη γνωρίζοντας πόση κίνηση θα βρίσκαμε στο δρόμο μας. Η πτήση μας ήταν καλή και στο μεταξύ είχαμε βρει και τη χαμένη μας διάθεση. Ήρθε η στιγμή της αποβίβασης στην ηλιόλουστη Βαρκελώνη. Γιούπι !!!

Πριν προλάβω καν να βγω από το αεροδρόμιο είδα και το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση. Πού ήταν αυτό;;; Στην τουαλέτα του αεροδρομίου μετά την πτήση. Έψαχνα το καζανάκι η καημένη! Κοίταξα παντού γύρω από τη λεκάνη, μήπως υπάρχουν κρυφά κουμπιά, μοχλοί κλπ. Τίποτα. Αποφάσισα να φύγω. Φεύγοντας και ανοίγοντας την πόρτα λοιπόν, άκουσα το καζανάκι να τρέχει. Έμεινα κάγκελο!!! Σε πολλούς θα φανεί παράξενο ως και αστείο- γελοίο που το αναφέρω ως γεγονός, αλλά εγώ στην Ελλάδα δεν είχα δει φωτοκύτταρο για το καζανάκι. Μόνο για το πλύσιμο και σκούπισμα- στέγνωμα των χεριών. Και ναι, μου φάνηκε περίεργο!! Αφού πριν την πτήση της επιστροφής, επισκέφτηκα ξανά την τουαλέτα για να βρω που ήταν αυτό το φωτοκύτταρο. Σήκωνα χέρια- πόδια, τα έβαζα μπροστά από όλες τις επιφάνειες. Τίποτα. Το καζανάκι χτύπησε όταν πήγα να φύγω, αλλά πάλι δεν κατάλαβα που ήταν. Και αυτό το τόσο μικρό, ασήμαντο και αστείο και άλλα μικρά τέτοια πραγματάκια με έκαναν να σιγουρευτώ ότι τα ταξίδια στο εξωτερικό είναι απαραίτητα για να δούμε τι γίνεται και πέρα από το σπίτι μας.

Αρχίσαμε λοιπόν να ψάχνουμε πού θα βγάλουμε αρχικά εισιτήριο για το λεωφορείο που θα παίρναμε για να φτάσουμε στο κέντρο της Βαρκελώνης. Είχαμε αποφασίσει ότι δε θα παίρναμε το Aerobus και ότι δε θα βγάζαμε την Barcelona card, αλλά ότι θα παίρναμε για να φτάσουμε στο κέντρο το ΤΜΒ Νο 46 του αεροδρομίου και για τις μετακινήσεις μας θα χρησιμοποιούσαμε την Τ-Casual που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο Aerobus. Μία Τ- Casual μπορεί να χρησιμοποιηθεί ταυτόχρονα από 2 άτομα μέχρι να τελειώσουν οι διαδρομές που της αντιστοιχούν. Οι διάφοροι υπάλληλοι στα γκισέ μας έστελναν ο ένας στον άλλον για να καταλήξουμε στην πληροφορία που είχα διαβάσει, ότι εισιτήρια για αυτά που ζητούσαμε θα βγάζαμε στο κατάστημα καπνού (tabaco) που υπήρχε στο αεροδρόμιο. Αυτόματοι πωλητές για εισιτήρια του Aerobus υπήρχαν παντού, αλλά εμείς ταλαιπωρηθήκαμε για να προμηθευτούμε το πιο φθηνό εισιτήριο του Νο 46. Χάσαμε αρκετή ώρα μέχρι να βγάλουμε τα εισιτήρια. Ωστόσο, βρήκαμε αμέσως το λεωφορείο, το οποίο ξεκίνησε και αμέσως για το κέντρο της πόλης. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε πως ακριβώς χτυπάμε το εισιτήριο στο μηχάνημα και οι ντόπιοι μας εξήγησαν γελώντας. Τους ευχαριστήσαμε στα ισπανικά και κάτσαμε να απολαύσουμε τη διαδρομή.

Το πόσο χαρούμενη ήμουν που τα καταφέραμε και που καταλάβαινα τα όσα έλεγαν οι ντόπιοι δεν περιγράφεται. Είχα το Β2 στα ισπανικά, αλλά είχα να ασχοληθώ με τη γλώσσα 5-6 χρόνια και δεν είχα προλάβει να την φρεσκάρω. Δεν ήξερα αν θα καταφέρω να πω κάτι πέρα από μερικές λέξεις, αλλά καταλάβαινα. Το είχα και αυτό το άγχος, διότι στη Βαρκελώνη ως γνωστόν πρώτη επίσημη γλώσσα είναι τα καταλανικά.

Κοιτώντας τους δρόμους της Βαρκελώνης και συζητώντας με τον Χ. το πόσο απίστευτο μας φαίνεται που βρισκόμαστε εκεί, φτάσαμε επιτέλους στη Plaza Cataluña για να πάρουμε το μετρό για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας. Στο σημείο αυτό να πω ότι είχε αρκετή ζέστη και οποιαδήποτε επιθυμία να βγάλω φωτογραφίες στη Plaza Cataluña ζαλωμένη με τις βαλίτσες βρήκε τοίχο, καθώς δικαίως ο Χ. ήθελε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο, να τακτοποιηθούμε και μετά να ξεχυθούμε στους δρόμους. Έτσι μπήκαμε στο μετρό με κατεύθυνση το σταθμό Diagonal. Η εμπειρία στο μετρό της Βαρκελώνης μοναδική! Προφανώς είναι παλαιότερο από το δικό μας, αλλά σαφώς έχει μεγαλύτερο δίκτυο με 9 γραμμές μετρό και 3-4 τρένων και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Πραγματικά τα ΜΜΜ καλύπτουν ολόκληρη την πόλη. Για να φτάσουμε στην « σωστή » αποβάθρα έπρεπε να περιπλανηθούμε στους χώρους του μετρό περίπου στα 10 λεπτά ! Είχαν επιγραφές στα καταλανικά και στα ισπανικά, αλλά όχι στα αγγλικά π.χ. η έξοδος sortida και salida αντίστοιχα. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι κάποιος που δεν μιλάει ισπανικά θα έχει κάποιο ιδιαίτερο θέμα. Τα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων υποστηρίζουν την αγγλική γλώσσα. Ακόμα μου έκανε εντύπωση ότι σε κάθε συρμό πάνω από τις πόρτες έβλεπες τις στάσεις της γραμμής του μετρό που βρισκόσουν και όχι όλου του δικτύου όπως στην Αθήνα. Υπήρχε βέβαια ανά σημεία και κάποια μικρογραφία όλου του δικτύου. Λογικό βέβαια τόσο μεγάλο που είναι!

Φτάσαμε στη Diagonal, βάλαμε το gps και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο μας το BCN URBANESS HOTELS BONAVISTA που βρίσκεται μεταξύ της συνοικίας Gracia και Eixample . Στο δρόμο χαζεύαμε τα κτίρια, τους δρόμους κλπ. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο όπου μας υποδέχθηκε ένα ευγενικό παιδί και αφήσαμε τα πράγματα μας. Το δωμάτιο ήταν απλό και μικρό θα έλεγα για τα χρήματα που δώσαμε, ωστόσο ήταν καθαρό. Δεν είχε θέα, αλλά ήταν σε καλή γειτονιά και κοντά στο κέντρο. Μη ζητάμε και πολλά βέβαια όταν κλείνουμε κατάλυμα 15 ημέρες πριν την άφιξη μας. Για την ιστορία πληρώσαμε 480€ το δίκλινο για 5 βράδια. Αφού όταν ψάχναμε καταλύματα για να κλείσουμε, απογοητεύτηκα από τις τιμές τους και μετάνιωσα στιγμιαία που έκλεισα τόσο επιπόλαια αεροπορικά χωρίς να κοιτάξω τα περί διαμονής. Έχω συνηθίσει βλέπετε να ξεψαχνίζω τα περί διαμονής στην Ελλάδα και δεν είχα δώσει ποτέ τέτοιο ποσό κάπου για τη διαμονή. Βέβαια τέτοια ποσά είναι μάλλον αρκετά συνηθισμένα εντός και εκτός συνόρων.

Αφού τακτοποιηθήκαμε λοιπόν, ξεχυθήκαμε στους δρόμους της Βαρκελώνης με σκοπό να περπατήσουμε μέχρι και κατά μήκος του διασημότερου πεζοδρόμου της πόλης την Las Ramblas. Το κινητό πήρε φωτιά, αφού δεν σταμάτησα να τραβώ φωτογραφίες τους δρόμους και τα κτίρια. Όλη η πόλη ή τουλάχιστον το κέντρο της είναι ένα αρχιτεκτονικό θαύμα που δεν σταματάς να το χαζεύεις. Το ένα κτίριο είναι καλύτερο από το άλλο, αν και τα πιο γνωστά είναι του Gaudi. Στο δρόμο μας είδαμε προφανώς και τα διάσημα κτίρια του , την La Pedrera ή Casa Mila, αλλά και την Casa Batlό.

Λόγω των ακριβών εισιτηρίων αποφασίσαμε ότι θα πηγαίναμε μόνο στο Casa Batlό. Επομένως, την Pedrera την θαυμάσαμε μόνο απέξω. Όντως είναι πανέμορφη και υπάρχουν διαμερίσματα που κατοικούνται μέχρι και σήμερα. Ωστόσο, είναι τόσο όμορφα και ιδιαίτερα όλα τα κτίρια στην περιοχή και στη Passeig de Gracia που δε ξέρεις ποιο κτίριο να πρωτοκοιτάξεις. Η Passeig de Gracia είναι ένας τεράστιος εμπορικός δρόμος ή μάλλον λεωφόρος όπου θα συναντήσει κανείς πλήθος εμπορικών καταστημάτων με όλες τις ακριβές μάρκες και οίκους,αλλά και πιο basic αλυσίδες ρουχισμού. Θα έλεγα ότι είναι το Κολωνάκι της Βαρκελώνης. Τα μαγαζιά φιλοξενούνται σε υπέροχης αρχιτεκτονικής κτίρια με τρομερές σκαλιστές λεπτομέρειες. Με έπιασε αυχενικό να χαζεύω τα κτίρια. Κατά μήκος του δρόμου είχε παγκάκια να ξαποστάσεις και μάλιστα κάποια από αυτά ήταν φιλοτεχνημένα στο πνεύμα του Gaudi. Δεν ξέρω πως να το γράψω αλλιώς.

Το άλλο πράγμα που δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς ερχόμενος στην Βαρκελώνη είναι το φάρδος των δρόμων. Έχουν άπλα οι άνθρωποι, πως να το πω διαφορετικά. Τεράστια πεζοδρόμια για να περπατήσεις και να ευχαριστηθείς τη βόλτα σου. Σε άλλη λωρίδα ξεχωριστή κινούνται τα ποδήλατα, ενώ δική τους λωρίδα έχουν τα λεωφορεία και τα ταξί. Τα ΙΧ έχουν 3-4 λωρίδες. Και αυτό φανταστείτε το x2 για το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, δηλάδή λωρίδες για πεζούς, ποδήλατα, ΜΜΜ, αυτοκίνητα. Θα μου πείτε λεωφόρος ήταν. Η λογική αυτή όμως υπήρχε και στους υπόλοιπους δρόμους της πόλης, Πραγματικά οι δρόμοι είναι τεράστιοι και ως πεζός χαίρεσαι να περπατάς στην πόλη και ως ποδηλάτης να ποδηλατείς. Οι ποδηλάτες έχουν δικά τους φανάρια, δική τους σήμανση. Μπορούν να πάνε οπουδήποτε στην πόλη με μεγάλη ασφάλεια και αν κατάλαβα καλά η πλειοψηφία των κατοίκων κινείται με δημοτικά ποδήλατα. Ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα το τόσο μεγάλο πλήθος και η παρουσία ποδηλάτων στην πόλη. Λόγω της σύντομης περιόδου προετοιμασίας δεν είχα καταλάβει πόσο εκτεταμένη ήταν η χρήση του ποδηλάτου στη Βαρκελώνη. Ως ποδηλατούπολη είχα στο μυαλό μου πόλεις όπως το Άμστερνταμ.

Περπατώντας φτάσαμε γρήγορα στην κεντρική πλατεία της Βαρκελώνης, στην Plaza Cataluña, η οποία έσφυζε από ζωή. Πάνω στην πλατεία υπήρχαν συντριβάνια, διάσπαρτα αγάλματα, ενώ γύρω από την πλατεία έβλεπες τόσο σύγχρονα κτίρια, όσο και παλαιότερα κτίρια με περίτεχνη αρχιτεκτονική. Από την πλατεία αυτή ξεκινούσε η περίφημη Las Ramblas. Αυτός ο δρόμος είναι σίγουρα ο πιο τουριστικός της Βαρκελώνης. Πραγματικά γινόταν χαμός. Τουρίστες υπήρχαν παντού σε όλη την πόλη, αλλά στον συγκεκριμένο δρόμο πραγματικά έβλεπες κόσμο από κάθε άκρη του πλανήτη.Σε όλο το μήκος της Las Ramblas θα βρεις μαγαζιά για καφέ, ποτό, φαγητό, τουριστικά, θέατρα, μουσεία, πλανόδιους πωλητές και την αγορά La Boqueria. Ότι ψωνίσετε από εκεί σίγουρα μπορείτε να το βρείτε πιο φθηνά σε άλλο σημείο της πόλης. Είναι ένας δρόμος περίπου 1,2 χλμ που περνάει πολύ ευχάριστα για να καταλήξει στο άγαλμα του Κολόμβου, στη θάλασσα. Στην πραγματικότητα είναι ένας πεζόδρομος ανάμεσα στα 2 ρεύματα κυκλοφορίας των αυτοκινήτων.Όλα τα site γράφουν ότι χρειάζεται προσοχή λόγω της ύπαρξης πορτοφολάδων, οπότε είχαμε το νου μας και λόγω πολυκοσμίας. Θα έλεγα ότι την ημέρα είναι οκ, αλλά μετά τη δύση του ηλίου ίσως χρειάζεται μια προσοχή παραπάνω. Στη Las Ramplas μας κέρασαν από ένα μαγαζί που έκανε διαφήμιση και κάτι γλυκάκια turron νομίζω τα έλεγαν. Δεν ήταν καθόλου άσχημα. Όπως προείπα, κατηφορίζοντας θα συναντήσετε στο δεξί σας χέρι την La Boqueria, την πιο διάσημη και foul τουριστική αγορά της Βαρκελώνης. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα, αν και δεν έχω ιδιαίτερη τρέλα με τις αγορές. Υπήρχαν πάγκοι για φρούτα, χυμούς, παγωτά, σνακ, κρεατικά, ψαρικά, tapas, empanadas, quesadillas…Ότι τραβούσε η ψυχή σου και όλα πολύ τακτοποιημένα και χρωματικά συνδυασμένα για να χορταίνει το μάτι σου! Υπήρχαν και μαγαζιά που μπορούσες να φας και να πιεις το ποτό σου. Εμείς κάναμε τη βόλτα μας, πήραμε το χυμό μας και θα επιστρέφαμε κάποια άλλη στιγμή για να δοκιμάσουμε κάποιες από τις λιχουδιές που είδαμε. Πραγματικά ήθελες να τα δοκιμάσεις όλα.

Λίγο πριν φτάσουμε στη θάλασσα, στρίψαμε αριστερά προκειμένου να δούμε μία από τις ομορφότερες αν όχι την ομορφότερη πλατεία που είδα στην Βαρκελώνη, την Plaza Reial. Είναι μια πλατεία που σφύζει από ζωή ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες ως σημείο συνάντησης. Εκεί βρίσκεται πλήθος από καφέ, μπαρ, νυχτερινά μαγαζιά. Στο κέντρο της βρίσκεται ένα συντριβάνι, ενώ περιστοιχίζεται από φοίνικες και φανοστάτες σχεδιασμένους από τον Gaudi. Η πλατεία είναι αδελφοποιημένη με την Plaza Garibaldi στο Μεξικό. Ενθουσιασμένη έβγαλα ένα σωρό φωτογραφίες. Νόμιζα ότι είχε γυρίσει ο χρόνος κάποιους αιώνες πίσω έχοντας ως φόντο αυτά τα επιβλητικά κτίρια. Ωστόσο, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στη θάλασσα και στο άγαλμα του Κολόμβου. Και να θέλαμε να ανεβούμε να θαυμάσουμε τη θέα από ψηλά, ήταν κλειστό. Χαζέψαμε τα κτίρια γύρω από το άγαλμα, την προκυμαία, ότι μπορούσαμε να δούμε στον ορίζοντα από κτίρια όπως το ξενοδοχείο W, ενώ παρατηρήσαμε και το εναέριο τελεφερίκ που μετέφερε τους επιβάτες μέχρι το λόφο του Montjuic και πίσω. Εμείς αρκεστήκαμε στο να το χαζεύουμε, καθώς δεν θα το χρησιμοποιούσαμε. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και περπατήσαμε δίπλα στη θάλασσα στην rambla del mar με προορισμό το Aquarium, το ενυδρείο της Βαρκελώνης. Είχαμε αρκετή ώρα για να το γυρίσουμε με την ησυχία μας. Ο Χ. το θεωρούσε ότι θα είναι από τα highlight του ταξιδιού. Το περίμενε πως και πως μιας και δεν είχε επισκεφθεί ενυδρείο. Νομίζω θα είχα την ίδια αίσθηση με εκείνον, αν δεν είχα επισκεφθεί ένα εξάμηνο νωρίτερα εκείνο του Ηρακλείου στην Κρήτη, το οποίο ήταν αρκετά μεγάλο. Βέβαια, το ενυδρείο στη Βαρκελώνη υπερτερούσε σε ποσότητα, ποικιλία θαλασσίων ειδών, ενώ η εμπειρία του να κολυμπούν γύρω σου (πάνω, δεξιά και αριστερά) θαλάσσια είδη όπως καρχαρίες είναι μοναδική, αν και καταλαβαίνω και όσους δεν θέλουν να επισκέπτονται ενυδρεία και ζωολογικούς κήπους. Βγάλαμε ένα κάρο φωτογραφίες και φύγαμε γεμάτοι και ενθουσιασμένοι ειδικά ο Χ. Να επισημάνουμε ότι αν ήθελες να αγοράσεις τη φωτογραφία που ήθελαν να σε βγάλουν εκεί ήθελες 17 ευρώ, ενώ στο πωλητήριο τα πάντα ήταν υπερκοστολογημένα.

Βγήκαμε από το ενυδρείο, κάναμε μια πολύ σύντομη βόλτα στο διπλανό εμπορικό κέντρο και μετά περπατήσαμε τον παραλιακό δρόμο της Βαρκελώνης και την πασίγνωστη παραλία Barceloneta. Η παραλιακή διαδρομή ήταν γεμάτη φοινικάκια, ενώ ανά σημεία υπήρχαν καφετέριες όπου ο κόσμος απολάμβανε τον καφέ του. Στην διαδρομή υπήρχαν διάφορα αξιοθέατα, όπως το μουσείο Καταλανικής ιστορίας, το οποίο όμως δεν επισκεφθήκαμε. Μου έκανε εντύπωση που υπήρχαν ταμπέλες που προέτρεπαν τον κόσμο να μην αγοράζει από μικροπωλητές, διότι αν τους έπιανε η αστυνομία θα πλήρωνε πρόστιμο.

Όταν πια φτάσαμε στην παραλία έμεινα έκπληκτη. Όχι γιατί είδα τα υπέροχα νερά, εξάλλου πρόκειται για αστική παραλία, αλλά γιατί είδα μια τεράστια αμμουδιά. Στην Ελλάδα ή θα την είχαμε καταπατήσει είτε θα ήταν γεμάτη ομπρέλες και ξαπλώστρες, εφόσον ήταν μέσα στον αστικό ιστό. Και όμως οι Βαρκελωνέζοι μετά την Ολυμπιάδα του 1992 κατάφεραν να μετατρέψουν την πόλη τους σε αυτό που είναι σήμερα. Στα πλαίσια της ανάπλασης της πόλης, ήταν και η αναμόρφωση των παραλιών που σήμερα χαίρονται οι ντόπιοι και οι τουρίστες. Το απογευματάκι που κάναμε βόλτα και είχε αρκετή ζέστη για αρχές Μαρτίου (πάνω από 20 βαθμούς) υπήρχε αρκετός κόσμος που καθόταν στην παραλία, άλλοι έπαιζαν beach volley στα διάφορα γήπεδα που υπήρχαν, ενώ άλλοι όπως εμείς χαίρονταν τη βόλτα τους δίπλα στην παραλία. Μάλιστα, είδαμε και καλλιτέχνες. Βεβαίως! Έργα τέχνης από άμμο ! Εγώ ως παιδί έφτιαχνα καστράκια στην άμμο και περηφανευόμουν για το επίτευγμα μου. Που να ξερα, τι γλυπτά φτιάχνει ο κόσμος από άμμο ! Και ήταν και οι δημιουργοί τους δίπλα να ακούν ρέγκε και το λουκ τους να παραπέμπει σε Bob Marley ! Περπατήσαμε τον πεζόδρομο μέχρι το γλυπτό της φάλαινας. Δεν είχε το γλυπτό κάτι ιδιαίτερο βέβαια. Από κοντά δε μοιάζει καν με φάλαινα. Η γύρω περιοχή έχει καζίνο και πλήθος από νυχτερινά μαγαζιά, ωστόσο σε εμάς η κούραση είχε ήδη κάνει την εμφάνισή της, όπως και η πείνα μας, αφού ουσιαστικά δεν είχαμε φάει τίποτα όλη μέρα. Οπότε πήραμε το δρόμο της επιστροφής με σκοπό να βρούμε κάπου να φάμε.

Είχε ήδη νυχτώσει. Ομολογώ ότι δεν είχαμε ψάξει τίποτα περί εστιατορίων, μπαρ κλπ. Έτσι, κάτσαμε στο πρώτο μαγαζί που βρέθηκε μπροστά μας ,καθώς η κούραση και η πείνα μας είχε καταβάλλει. Μεγάλο λάθος. Τις επόμενες ημέρες θα ψάχναμε τουλάχιστον λίγο πριν που θα κάτσουμε. Για την ιστορία, κάτσαμε σε ένα μαγαζί ονόματι el Xulo, λατινοαμερικάνικο, κοντά στην θάλασσα. Παραγγείλαμε διάφορα tacos, burger με κάποιο μπιφτέκι με περίεργο τρόπο μαγειρέματος, patatas bravas και 2 ποτά. Τα φάγαμε όλα μιας και η πείνα μας ήταν μεγάλη, αλλά νόστιμα ήταν μόνο τα tacos. Το burger ενδεχομένως να μην μας άρεσε εξαιτίας του κρέατος ή του μαγειρέματος που δεν είχαμε συνηθίσει. Βάλαμε μπόλικες αλοιφές για να μπορέσουμε να το φάμε. Όσο για τις πατάτες άρεσαν στον Χ., αλλά σε εμένα όχι. Τις επόμενες ημέρες όμως τις παραγγείλαμε σε διάφορα μαγαζιά και τις ευχαριστήθηκα. Το προσωπικό ήταν αρκετά φιλικό, ωστόσο η εμπειρία μας από το φαγητό δεν ήταν ιδιαίτερα θετική. Να σημειώσουμε ότι ήταν το ακριβότερο γεύμα μας στη Βαρκελώνη και αυτό που μας άφησε ανικανοποίητους.

Στη συνέχεια, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο ψόφιοι στην κούραση. Τα πόδια μας είχαν ανάψει. Φορούσαμε τα παπούτσια μας από τις 5 το πρωί και είχαν φτάσει μεσάνυχτα. Είχαμε περπατήσει σύμφωνα με βηματομετρητή πάνω από 20 χλμ. Μεγάλες πεζοπορίες θα μας ακολουθούσαν και τις επόμενες ημέρες, οπότε είχε έρθει η ώρα της ξεκούρασης.

 

• 1
• 2
• 3
• 5
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[alma viajer@]

2η ΗΜΕΡΑ​

Η μέρα θα ξεκινούσε πολύ νωρίς, καθώς είχαμε κλείσει επίσκεψη στο Casa Batlό με το άνοιγμά του. Περιμένοντας στην ουρά να ανοίξει, βγάλαμε ένα κάρο φωτογραφίες έξω από αυτό,αλλά και έξω από τα διπλανά κτίρια. Στο σημείο αυτό να πούμε ότι είχε διαφορετικές ουρές ανάλογα με τον τύπο εισιτηρίου που είχες πληρώσει. Όταν μπήκαμε μας έδωσαν ένα audioguide σαν κινητό τηλέφωνο, όπου πατούσες το αντίστοιχο νούμερο ανάλογα με την αίθουσα που ήσουν για να σου δώσει πληροφορίες. Ο κόσμος ήταν αρκετός σε κάθε αίθουσα, οπότε δεν μπορούσες να κάτσεις αρκετή ώρα. Είδαμε διάφορες αίθουσες από ένα ουσιαστικά άδειο σπίτι με ωραία βέβαια αρχιτεκτονική. Ανεβήκαμε και στην ταράτσα του κτιρίου που είδαμε μια άποψη της πόλης από ψηλά. Το εισιτήριο μας δεν περιελάμβανε τις πιο σημαντικές αίθουσες για να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη. Μπήκαμε βέβαια στην αίθουσα του κύβου??? όπου όλη η αίθουσα (πάτωμα, ταβάνι, τοίχοι) αποτελεί πεδίο προβολής βίντεο. Εντυπωσιακό δε λέω, αλλά αν με ρωτάτε δεν αξίζει σε καμία περίπτωση το αντίτιμο των 40κατι ευρώ. Το κτίριο είναι πιο εντυπωσιακό απέξω από ότι μέσα. Εμείς ευτυχώς είχαμε φοιτητική έκπτωση και χρησιμοποιήσαμε και μια έκπτωση από τη booking,οπότε πληρώσαμε μόνο 20 ευρώ. Είναι ένα υπερκοστολογημένο αξιοθέτο και κατά την άποψη μου δε θα χάσετε και πολλά αν δε το δείτε. Βέβαια τα περισσότερα αξιοθέατα στη Βαρκελώνη, έχουν υψηλό αντίτιμο.

Αφού τελείωσε η ξενάγηση μιας ώρας και κάτι, κάτσαμε σε κάποιο παρακείμενο καφέ, όπου παραγγείλαμε κάτι να πιούμε και να φάμε πριν συνεχίσουμε το δρόμο μας για την προγραμματισμένη μας επίσκεψη στη Sagrada Familia λίγη ώρα αργότερα. Αυτή και το Casa Batllo τα είχαμε κλείσει από Ελλάδα. Προσπαθήσαμε να κλείσουμε εισιτήρια ελευθέρας και για τον Πικάσο,αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε. Απολαύσαμε τον καφέ και τα κρουασανάκια μας. Ο Χ. βρήκε τον καφέ λίγο διαφορετικό από ότι τον πίνουμε στην Ελλάδα. Εν τω μεταξύ, είχε αρχίσει να βρέχει για τα καλά και ελπίζαμε να σταματήσει μέχρι να ξεκινήσουμε για τη Sagrada Familia. Ευτυχώς, όταν κινήσαμε να φύγουμε μόνο ψιχάλιζε. Το ψιχάλισμα διήρκησε μέχρι να μπούμε στο ναό. Για καλή μας τύχη δεν ξανά έβρεξε σε όλο το ταξίδι. Αντιθέτως, είχε λιακάδα και περισσότερη ζέστη από την Ελλάδα εκείνη την εποχή (25 βαθμούς). Παρά το ψιχάλισμα σε όλη την διαδρομή χαζεύαμε τους δρόμους, τα κτίρια και βγάζαμε φωτογραφίες. Ώσπου, κάποια στιγμή ξεπρόβαλε ο ναός. Το κινητό πήρε φωτιά από τις φωτογραφίες. Είναι φοβερά εντυπωσιακός ο ναός!!! Τον βλέπεις από τις φωτογραφίες, αλλά από κοντά είναι άλλο πράγμα. Δεν υπάρχει αυτή η λεπτομέρεια που διακρίνεις. Πληροφορίες για το τι αντικρίζεις σε κάθε πλευρά του ναού μέσα και έξω μπορείτε να βρείτε πολύ εύκολα στο διαδίκτυο. Οι ουρές βέβαια ήταν τεράστιες. Ομολογώ όμως ότι εμείς που είχαμε εισιτήριο δεν καθυστερήσαμε ιδιαίτερα να μπούμε. Στο σημείο αυτό να πω ότι εντυπωσιάστηκα από τον έλεγχο κατά την είσοδο στο ναό. Έλεγχος πιο αυστηρός και από το αεροδρόμιο. Σκανάρανε τα πράγματά μας, αλλά και εμάς τους ίδιους περνώντας μηχάνημα από όλο το σώμα. Μάλιστα όταν πήγα να τραβήξω φωτογραφία, με αντιλήφθηκαν οι υπάλληλοι και μου ζήτησαν το κινητό μου για να τη σβήσουν. Δεν είχα προλάβει να τραβήξω τίποτα βέβαια. Και μετά από όλα αυτά εισήλθαμε στην ήδη γεμάτη από κόσμο Sagrada Familia. Χαζεύαμε ότι βλέπει το μάτι μας. Δεν είχα ξαναμπεί σε τόσο μεγάλο και επιβλητικό ναό. Προφανώς και το εξωτερικό του ναού είναι το πιο εντυπωσιακό σημείο του και παθαίνεις πλάκα, αλλά για μένα αξίζει η επίσκεψη και στο εσωτερικό του και ας είναι τσιμπημένο το εισιτήριο (26 ευρώ) . Δεν ανεβήκαμε όμως στους πύργους. Ωστόσο, κάτσαμε αρκετή ώρα να χαζεύουμε το ναό και βγάλαμε φωτογραφίες στο εσωτερικό του, αλλά και μετά όταν βγήκαμε. Προσπάθησα να ακούσω το audioguide που λάβαμε με το εισιτήριο, αλλά είχε πολλή φασαρία. Αρκέστηκα στις πληροφορίες στο google και το άφησα για άλλη στιγμή μέσα στο ταξίδι. Σας συμβουλεύω να διαβάσετε πληροφορίες για τη Sagrada Familia ή να ακούσετε το audioguide κατά την επίσκεψη σας εκεί, γιατί θα καταλάβετε τι βλέπετε και το σκεπτικό του Gaudi πίσω από αυτό. Μην αρκεστείτε σε μια επίσκεψη μόνο για τις φωτογραφίες. Επισκεφτείτε και ένα χώρο σαν μουσείο κατεβαίνοντας κάτι σκαλάκια πρίν φύγετε. Αξίζει μια βόλτα.

Επόμενη στάση ήταν η γοτθική συνοικία. Πήραμε το μετρό, έτσι ώστε να φτάσουμε κοντά στη συνοικία ξεκούραστοι. (στάση jaume I). Σεργιανίσαμε στα στενά της πανέμορφης γοτθικής συνοικίας. Τα δρομάκια ήταν ακόμα βρεγμένα,αλλά η βόλτα ήταν απολαυστική. Δε χόρταινα να χαζεύω τα σοκάκια, τα κτίρια και τους ναούς με τις θεόρατες πόρτες που σε μετέφεραν σε μιαν άλλη εποχή. Μέσα σε αυτή τη βόλτα θα συναντήσεις το ναό του Πι, το ρωμαϊκό τείχος της Βαρκελώνης, την πλατεία Jaume με το Δημαρχείο της Βαρκελώνης, το κτίριο που στεγάζει την καταλανική κυβέρνηση, τον εντυπωσιακό γοτθικό ναό της Βαρκελώνης. το πολυφωτογραφημένο σημείο Pont del Bisbe- τη γέφυρα των στεναγμών της Βαρκελώνης, αλλά και ένα σωρό άλλα σημεία που δεν θυμάμαι καν για να θαυμάσεις και να φωτογραφηθείς. Όλα τα σημεία ήταν υπέροχα. Το μόνο που μας χάλασε ήταν ο γοτθικός ναός της Βαρκελώνης. Και για να μην παρεξηγηθώ, όχι ο ίδιος ο ναός, αλλά μια τεράστια αφίσα που διαφήμιζε κάποιο samsung galaxy…E μέγα λάθος ! Οι φωτογραφίες έξω από το ναό που φαινόμαστε μικροσκοπικοί ήταν ωραίες με μοναδική παραφωνία τη παραπάνω διαφήμιση. Πλάκα είχε και η υπαίθρια αγορά δίπλα με πάγκους ως άλλο Μοναστηράκι. Αααα και για όποιον ενδιαφέρεται στα 200 μ από τον ναό υπάρχει μια τεραστίων διαστάσεων τοιχογραφία ενός φιλιού από κολάζ φωτογραφιών απλών ανθρώπων.

Η βόλτα αυτή όπως καταλαβαίνετε μας άνοιξε την όρεξη, επομένως αρχίσαμε να ψάχνουμε στο google κριτικές για το που θα φάμε. Δε θέλαμε να την πατήσουμε όπως την προηγούμενη ημέρα. Οπότε ψάχναμε το πιο κοντινό αξιοπρεπές μαγαζί, γιατί η κούραση είχε ήδη κάνει την εμφάνισή της. Μετά από ψάξιμο κατευθυνθήκαμε σε ένα εστιατόριο στην γοτθική συνοικία, το οποίο ήταν άδειο και δεν μας γέμισε το μάτι, οπότε δεν κάτσαμε. Στον ίδιο δρόμο λίγο πιο κάτω όμως, είδαμε μια καταλανική ταβέρνα με το όνομα Nou Celler, η οποία είχε απέξω αναρτημένα μενού ημέρας τα οποία ήταν κοστολογημένα και περιείχαν ορεκτικό, κυρίως πιάτο, γλυκό και ποτό ανά άτομο.. Αφού τα περιεργαστήκαμε, αποφασίσαμε να μπούμε. Και εν τέλει νομίζω κάναμε καλά.Θύμιζε παλιά πλακιώτικη ταβέρνα. Μπορεί οι μερίδες να μην ήταν μεγάλες, όμως το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο και είχαμε και οι 2 ένα πλήρες γεύμα. Έτσι, αφού ξεκουραστήκαμε και πήραμε δυνάμεις αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας προς την Αψίδα του Θριάμβου και το πάρκο Ciutadella της Βαρκελώνης.

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της αψίδας στην Βαρκελώνη είναι το κόκκινο- πορφυρό χρώμα της. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες στο σημείο εκείνο και χαζέψαμε αρκετά κτίρια κατά μήκος του δρόμου που βρίσκεται η αψίδα όπως η Εισαγγελία. Θα το ξαναπώ ότι τα κτίρια αρχιτεκτονικά είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Και αφού τελείωσε η αγαπημένη φωτογράφιση για τον Χ.- Νot- αποφασίσαμε να αγοράσουμε λίγο νερό για τη βόλτα που θα ακολουθούσε στο πάρκο. Στο σημείο αυτό να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι δεν είδα μεγάλες αλυσίδες super market, αλλά μικρά Mini market-ψιλικατζίδικα, Supermercat όπως τα λένε εκεί, απλωμένα ανά 100-200 m παντού μέσα στην πόλη. Στην πλειοψηφία τους στα μαγαζιά αυτά ιδιοκτήτες ή υπάλληλοι ήταν αλλοδαποί. Τα μπουκαλάκια νερό είχαν διαφορετική τιμή σε κάθε τέτοιο μαγαζί, ανάλογα με την περιοχή που βρίσκονταν. Προφανώς το πιο ακριβό μπουκάλι νερού που αγοράσαμε βρισκόταν στην Las Ramblas, όπως και ότι αγοράσαμε από εκεί- ευτυχώς όχι πολλά- όπου αργότερα το είδαμε αλλού στη μισή τιμή. Κλείνει η παρένθεση.

Το πάρκο Ciutadella καταλαμβάνει αρκετά στρέμματα της πόλης και είναι χώρος που κάνουν τη βόλτα τους οι ντόπιοι. Έχει αρκετές εισόδους τις οποίες κοσμούν εντυπωσιακά γλυπτά και σε προδιαθέτουν για μια όμορφη βόλτα. Στο πάρκο αυτό βρίσκονται το μουσείο φυσικών επιστημών, το καταλανικό κοινοβούλιο και το ζωολογικό πάρκο της πόλης. Στη βόλτα σας εκεί θα συναντήσετε πλήθος αγαλμάτων, κάποιες λιμνούλες, αλλά και το εντυπωσιακό συντριβάνι που σχεδίασε ο Josep Fontsere΄. Τα λόγια είναι περιττά !!! Οι φωτογραφίες έδιναν και έπαιρναν μπροστά από τη λιμνούλα με το συντριβάνι, αλλά και από ψηλά στις σκάλες με φόντο το χρυσό γλυπτό πιο πάνω. Ήταν αρκετές οι επιλογές βλέπετε. Κάποια στιγμή περάσαμε από την κεντρική λίμνη του πάρκου, όπου αρκετός κόσμος απολάμβανε τη βαρκάδα του έναντι μικρού αντιτίμου. Όταν ρωτήσαμε και εμείς για να μπούμε σε κάποια βάρκα ήταν περασμένη ώρα, έπεφτε ο ήλιος και ο άνθρωπος εκεί μας είπε να επιστρέψουμε αύριο. Δεν ήταν τυχερό να κάνουμε βαρκάδα. Δεν πειράζει. Έτσι, συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο καταπράσινο αυτό πάρκο με τις απαραίτητες στάσεις σε σημεία ενδιαφέροντος μέχρι να το δούμε όλο πριν πέσει το φως. Δεν επισκεφθήκαμε το ζωολογικό κήπο. Αρκεστήκαμε στα θαλάσσια είδη που είδαμε στο ενυδρείο την προηγούμενη ημέρα.

Βγήκαμε από το πάρκο και κατευθυνθήκαμε στα γύρω σοκάκια. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Χαθήκαμε στα σοκάκια κάνοντας βόλτες. Περπατούσαμε ξανά και ξανά τη γοτθική συνοικία και το El Born, όπου αυτή την ώρα είχε μιαν άλλη ομορφιά. Μάλιστα μπήκαμε και στον ναό της Παναγίας της Θάλασσας που περάσαμε απέξω λίγες ώρες πριν, αλλά δεν μπήκαμε μέσα λόγω αντιτίμου. Εκείνη την ώρα είχε κόσμο, διότι θα ξεκινούσε η λειτουργία σε λίγη ώρα. Έτσι, μπήκαμε και εμείς για λίγο και κάτσαμε σε κάποιο στασίδι πίσω πίσω να μην ενοχλούμε για να παρακολουθήσουμε για λίγη ώρα τη λειτουργία. Περιεργαζόμασταν το εσωτερικό του ναού. Ήταν τυπικός γοτθικός, καθολικός ναός θαρρώ και δεν θα έλεγα ότι έμοιαζε με τη Sagrada Familia που είχαμε επισκεφθεί εκείνο το πρωινό. Είναι μοναδική εκείνη βέβαια θα μου πείτε πολύ σωστά!

Και αφού είχαμε και αυτή τη μικρή εμπειρία της λειτουργίας, αποφασίσαμε να δούμε λίγο και τη νυχτερινή ζωή της Βαρκελώνης! Ο Χ. έψαξε να βρει τα καλύτερα bar της Βαρκελώνης. Σύμφωνα με όσα διάβασε ένα από αυτά τα bar ήταν το Dr Stravinsky. Ένα μπαράκι που απ έξω μπορεί να μην το πρόσεχες αν δεν υπήρχε μια κάποια ουρά για να μπεις μέσα. Προσωπικά δεν είχα καμία όρεξη να περιμένω σε ουρές. Από φοιτήτρια είχα αποφασίσει να μην περιμένω σε ουρά για να μπω σε οποιοδήποτε μαγαζί εστίασης. Έτσι, κάναμε μια βόλτα και όταν επιστρέψαμε η ουρά είχε μειωθεί στο ελάχιστο. Ο Χ. με έπεισε να περιμένουμε. Ευτυχώς η αναμονή δεν κράτησε ούτε 10 λεπτα. Ο χώρος μέσα ήταν πολύ ζωντανός, είχε όμως μια μυρωδιά λόγω πολυκοσμίας, αλκοόλ και μη ανανέωσης του αέρα. Κλειστή πόρτα λόγω χειμώνα βλέπετε. Την μέρα είχε καλό καιρό, αλλά το βράδυ είχε την ψυχρούλα του. Κάτσαμε στο μπαρ. Εκεί είχε μια barwoman και έναν barman που κάνανε σόου. Η ετοιμασία του ποτού ήταν ένα σόου. Το πως χτυπούσαν τα διάφορα συστατικά και τα άδειαζαν από το ένα σκεύος στο άλλο με απόλυτο συγχρονισμό ήταν φοβερό!! Εμπειρία ήταν και ο τρόπος επιλογής του coctail σου. Το menu ήταν ένας χάρτης γεύσεων, που κατέληγες να φτιάχνεις το cocktail που θες με βάση τις γευστικές σου προτιμήσεις. Ήταν ένα όμορφο μπαρ με ωραία ατμόσφαιρα άλλης εποχής, ωραίο ντεκόρ και φυσικά καλά ποτά. Περάσαμε ένα όμορφο βράδυ πριν πάρουμε το δρόμο επιστροφής για ξεκούραση.

 

[Sugar]

Ενθουσιάζομαι με τον ενθουσιασμό σας!!!! Συνεχίστε έτσι!!

 

[chris7]

Πολύ ωραία αφήγηση και φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[panpan]

Ο Χ. έψαξε να βρει τα καλύτερα bar της Βαρκελώνης. Σύμφωνα με όσα διάβασε ένα από αυτά τα bar ήταν το Dr Stravinsky.

Ένα από τα καλύτερα της πόλης. Το 2018 είχε πάρει το βραβείο , το καλύτερο μπαρ της Ισπανίας.
Περιμένουμε την συνέχεια της ιστορίας σου.

 

[alma viajer@]

3η ΗΜΕΡΑ​

Η μέρα θα ξεκινούσε με επίσκεψη στο πασίγνωστο και πολυφωτογραφημένο πάρκο Guell, επομένως έπρεπε να πάρουμε δυνάμεις για την πεζοπορία που θα ακολουθούσε.Έτσι, πήγαμε να φάμε πρωινό σε ένα γωνιακό μαγαζάκι που είχαμε σταμπάρει κοντά στο ξενοδοχείο μας και ήταν πραγματικά γεμάτο όλες τις ώρες της ημέρας, το Buenas Migas. Είχε διάφορα καλούδια μέχρι κανονικό φαγητό, εμείς όμως τιμούσαμε πέρα από καφέδες και ροφήματα τα λαχταριστά κρουασανάκια του. Φάγαμε πρωινό εκεί σχεδόν όλες τις ημέρες.Και αφού καρδαμώσαμε κατευθυνθήκαμε προς τη στάση του λεωφορείου για να πάμε στο πάρκο Guell. Το πάρκο αυτό δεν βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, οπότε έπρεπε να ψάξουμε πως γίνεται η μετάβαση σε αυτό. Και επειδή είναι βασικό αξιοθέατο της πόλης και έχει πολύ κόσμο, καλό είναι να το επισκεφθείτε νωρίς. Εμείς φτάσαμε λίγο μετά το άνοιγμα του πάρκου και ευτυχώς δε συναντήσαμε πάνω από 5 άτομα στο γκισέ εισιτηρίων. Μπήκαμε επομένως πολύ γρήγορα μέσα. Μας έδωσαν τον χάρτη του πάρκου για να αρχίσουμε την εξερεύνηση. Αν και δεν είχε ώρα που είχε ανοίξει το πάρκο είχε αρκετό κόσμο, ο οποίος θα αυξανόταν όσο περνούσε η ώρα. Εμείς ξεκινήσαμε τη βόλτα μας βλέποντας τα μονοπάτια, τους δρόμους, τις ξεχωριστές οδογέφυρες, χαζεύοντας τη θέα της Βαρκελώνης από ψηλά και βγάζοντας τις απαραίτητες φωτογραφίες. Ανεβήκαμε στο ψηλότερο σημείο του πάρκου για να κατέβουμε στο τέλος στους κύριους χώρους και αξιοθέατα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κόσμου. Κατεβαίνοντας βλέπεις από ψηλά τους πολυφωτογραφημένους χώρους του πάρκου με αυτά τα πολύχρωμα σπιτάκια που μοιάζουν σαν ζαχαρωτά και έχουν ξεφυτρώσει από κάποιο παραμύθι. Φτάσαμε στη μεγάλη πλατεία του πάρκου όπου μπορείς να καθίσεις στα πολύχρωμα ψηφιδωτά παγκάκια σαν σε σαύρα με θέα τα σπιτάκια του πάρκου και την Βαρκελώνη. Αν βρεις να κάτσεις βέβαια, γιατί είναι όλα γεμάτα. Εμείς περιμέναμε λίγη ώρα και δεν βγάλαμε και τις καλύτερες φωτογραφίες έχοντας το άγχος να τελειώνουμε γρήγορα για να κάτσουν οι επόμενοι, οι οποίοι στέκονται πάνω από το κεφάλι σου. Μεγάλο ταλέντο θέλει στη φωτογραφία να φανείς μόνος όταν γύρω σου βρίσκονται τόσοι άνθρωποι!!! Και ήταν ακόμα πολύ νωρίς, καθώς δεν είχαν συρρεύσει ακόμα τα πλήθη. Δε θέλω να ξέρω τι γίνεται εκεί σε τουριστικές περιόδους. Ήρθε και η ώρα να δούμε τη Sala Hipostila και να κατεβούμε την περιβόητη σκάλα με τη σαλαμάνδρα σήμα κατατεθέν της πόλης. Ε στο σημείο αυτό γινόταν ο κακός χαμός από κόσμο, γιατί εκεί ήταν και η κύρια είσοδος , οπότε έμπαιναν ορδές τουριστών. Αναμφισβήτητα είναι και το πιο εντυπωσιακό σημείο του πάρκου μαζι με τα σπιτάκια. Ένα από αυτά ήταν και το σπίτι του Gaudi, στο οποίο δε μπήκαμε ,αφενός γιατί η ουρά ήταν τεράστια, αφετέρου γιατί είχε έξτρα εισιτήριο (εκτός των 10 ευρώ του βασικού εισιτηρίου) και είχαμε διαβάσει ότι δεν θα βλέπαμε και κάτι ιδιαίτερο. Μείναμε επομένως στο να βγάλουμε όσες φωτογραφίες μπορούσαμε μέσα στην πολυκοσμία και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο (για την ακρίβεια το σημείο που μπήκαμε) . Χαθήκαμε λίγο ψάχνοντας την έξοδο, αλλά οκ. Όταν βγήκαμε αντικρύσαμε ουρές δεκάδων μέτρων. Δε ξέρω πόση ώρα θα έπρεπε να περιμένει ο κόσμος για να μπει στο πάρκο. Άγιο είχαμε που ήρθαμε νωρίς νωρίς. Εξαλλου η ζέστη δε βοηθάει στο περπάτημα και εμείς είχαμε έρθει πιο χειμερινά ντυμένοι. Μας άρεσε το πάρκο; Ναι μας άρεσε. Έχει πράσινο, έχει θέα, έχει αρχιτεκτονική, αλλά με τέτοια πολυκοσμία δε χαίρεσαι τα βασικά αξιοθέατα του. Ο Χ. πάλι δεν ενθουσιάστηκε. Η όλη αρχιτεκτονική του φάνηκε πολύ παιδική. Δεν ξετρελάθηκε. Το είδε όμως σαν μια ωραία βόλτα.

Και τι κάνουμε τώρα; Πού θα πάμε ;Ήταν η επόμενη ερώτησή του. Όπως έχω γράψει και πιο πριν δεν είχαμε βγάλει κάποιο πρόγραμμα. Απλά είχαμε συμφωνήσει ότι θα πάμε να δούμε 3-4 βασικά πράγματα και από εκεί και πέρα θα βλέπαμε πως θα έβγαιναν οι μέρες μας. Έτσι, του πρότεινα να πάμε να δούμε έναν εντυπωσιακό ναό στον υψηλότερο λόφο της Βαρκελώνης με πανοραμική θέα, όπου στην κορυφή του ναού βρίσκεται το άγαλμα του Χριστού με ανοιχτά χέρια όπως περίπου εκείνο στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο ναός αυτός λέγεται Ναός της Ιερής Καρδιάς και βρίσκεται στο λόφο Tibidabo όπου υπάρχει και ένα μικρό λούνα παρκ για όποιον ενδιαφέρεται. Για να φτάσουμε εκεί θέλαμε μια ώρα στο νερό και να αλλάξουμε αρκετά μέσα μεταφοράς. Πήραμε το λεωφορείο έξω από το πάρκο με σκοπό να πάρουμε το τρένο από τη στάση Gracia. Μέσα από το λεωφορείο είδαμε στα πεταχτά και το Casa Vicens που έχει φιλοτεχνήσει επίσης ο Gaudi. Από τη Gracia πήραμε όποια γραμμή τρένου πήγαινε στο funicular, δηλαδή το τελεφερίκ. Προσοχή, όχι το ιπτάμενο που υπάρχει στη θάλασσα και πηγαίνει στο λόφο Montjuic. Στο τελεφερίκ που πηγαίνει στο λόφο Tibidabo και μοιάζει με εκείνο του Λυκαβηττού. Στο σημείο αυτό να πω ότι δεν βγάλαμε έξτρα εισιτήριο για τη μετάβαση από το τρένο στο τελεφερίκ. Δε ξέρω αν χρειαζόταν. Δεν είδαμε κάποιον να βγάζει. Όλοι σταματούσαν στην αποβάθρα του τελεφερίκ χωρίς να βγάζουν εισιτήριο. Ίσως ήταν το ίδιο με το τρένο. Δε το ξέρω. Δε ρωτήσαμε. Απλά μπήκαμε στο τελεφερίκ όταν έφτασε στην αποβάθρα. Ένα βαγόνι ανεβαίνει και ένα κατεβαίνει ταυτόχρονα το λόφο. Κάνει και μια στάση περίπου στη μέση του λόφου. Ο Χ. μου είπε να κατέβουμε εκεί γιατί έτσι του έδειχνε το gps. Προφανώς και ήταν λάθος. Και με τη λογική δεν έστεκε, όταν θες να πας στο ψηλότερο σημείο. Απολαύσαμε τη σύντομη διαδρομή και βγάλαμε φωτογραφίες. Όταν φτάσαμε, κάτσαμε στη στάση του λεωφορείου 111 έξω από το σταθμό του τελεφερίκ. Είχε αρκετό κόσμο και έτσι όταν ήρθε το λεωφορείο είμαστε λίγο στριμωγμένοι. Εκεί χτυπήσαμε εισιτήριο. Η διαδρομή διαρκεί γύρω στα 10 λεπτά και είναι πολύ ευχάριστη, καθώς διασχίζεις έναν καταπράσινο λόφο.

Όταν φτάσαμε αντικρύσαμε έναν πελώριο ναό που στην κορυφή του ήταν το εντυπωσιακό άγαλμα του Χριστού με απλωμένα χέρια. Χαρακτηριστικά του ναού που μου έκαναν εντύπωση είναι οι ατελείωτες σκάλες και στις δύο πλευρές, η εντυπωσιακή είσοδος με τα γλυπτά με τις χίλιες δυο λεπτομέρειες και το γεγονός ότι ο ναός έχει επίπεδα. Πολύ καλύτερος από κοντά προφανώς. Δεν συγκρίνεται η αίσθηση του από κοντά. Είναι εντυπωσιακός! Λόγω υψομέτρου είχε αρκετό αέρα και όσο ανεβαίναμε επίπεδα στο ναό ο αέρας γινόταν όλο και πιο έντονος, κάτι που μας εμπόδιζε να βγάλουμε ωραίες φωτογραφίες. Όπως καταλαβαίνετε τα κινητά πήραν φωτιά μέσα και έξω από το ναό σε κάθε επίπεδο. Βεβαίως η θέα της Βαρκελώνης ήταν απερίγραπτη! Ήταν πανέμορφα εκεί πάνω. Το εσωτερικό του ναού ήταν εξίσου όμορφο με τις έγχρωμες τοιχογραφίες του. Φτάσαμε στο τελευταίο επίπεδο όπου πια θα μας έπαιρνε και ο αέρας και αποφασίσαμε να μην πληρώσουμε για να ανέβουμε και στο άγαλμα. Είχαμε ήδη πάθει αυχενικό να το κοιτάμε από τόσο κοντά και είμαστε πάρα πολύ ψηλά. Η ανάβαση στο άγαλμα κόστιζε 5 ευρώ, ενώ η όλη επίσκεψη ήταν δωρεάν. Το μικρό λούνα παρκ δεν το επισκεφτήκαμε. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, απολαύσαμε το τοπίο όσο δεν πάει και αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής με σκοπό να φάμε στη Boqueria, την τουριστική αγορά της Βαρκελώνης. Ο καθαρός αέρας ανοίγει την όρεξη βλέπετε. Έτσι, πήραμε το ίδιο λεωφορείο με το οποίο ήρθαμε για να πάμε στο σταθμό του τελεφερίκ.

Αφού ανεβήκαμε στο λεωφορείο και μετά από κανένα 5λεπτο, ο Χ. μου είπε ότι δεν πάμε καλά. Χίλια εγκεφαλικά εγώ!Το gps έδειχνε άλλο δρόμο! Έδειχνε ότι έπρεπε να γυρίσουμε πίσω και ότι το λεωφορείο είχε κατεύθυνση διαφορετική από αυτή που θέλαμε. Εγώ χωρίς κανένα gps να επιμένω ότι είναι σωστό το λεωφορείο,ότι δεν γίνεται να πηγαίνουμε λάθος, αλλά παρόλ αυτά κατεβήκαμε στην επόμενη στάση, στη μέση του λόφου (του πουθενά θα έλεγα), εμείς και το πράσινο, με σκοπό να γυρίσουμε πίσω. Ανοίγω και εγώ το gps γιατί μέσα στο λεωφορείο δεν είχα αυτή την πολυτέλεια λόγω πολυκοσμίας και αφού μου άλλαξε και εμένα προτεινόμενες διαδρομές πόσες φορές, καταλήξαμε στο ότι τελικά δεν έπρεπε να κατεβούμε από το λεωφορείο. Θα μας πήγαινε στο σταθμό του τελεφερίκ. Ακολούθησε λίγη γκρίνια και λιγο δούλεμα στον Χ. γιατί είχα δίκιο. Δε μπορώ να ξέρω για ποιο λόγο τρελάθηκε το gps. Ήταν η 2η φορά που δεν φάνηκε αξιόπιστο και ευτυχώς η τελευταία μέχρι και σήμερα. Πάλι καλά, η κατηφορική διαδρομή μέχρι το σταθμό του τελεφερίκ δεν ήταν και τόσο μεγάλη και περπατήσαμε μέσα στη φύση και μέσα από έναν μικρό οικισμό. Ευτράπελα συμβαίνουν και είχε και αυτό την πλάκα του, αν και ανησυχήσαμε για λίγα λεπτά μην βρεθούμε αλλού νταλού. Τέλος καλό, όλα καλά όμως. Λίγη ώρα μετά βρεθήκαμε στη Las Ramblas και τη La Boqueria κουρασμένοι και πεινασμένοι.

Από την πρώτη μέρα είχαμε πει ότι θα επιστρέφαμε να δοκιμάσουμε καλούδια από τους πάγκους. Είναι όλα μαζεμένα και παρατεταγμένα με τέτοιο τρόπο που δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Fajitas, quesadillas, empanadas και οι επιλογές δεν έχουν τελειωμό. Κάναμε πολλές βόλτες στους πάγκους για να καταλήξουμε. Πήραμε να φάμε διάφορα πράγματα. Δυστυχώς δε βρήκαμε κάπου να κάτσουμε και βρεθήκαμε να τρώμε στα όρθια. Σκάσαμε όμως από το φαγητό. Αυτό ήταν το σημερινό μας γεύμα και ήταν αρκετά νόστιμο.

Αφού γεμίσαμε το στομάχι μας, κατευθυνθήκαμε προς τη γοτθική συνοικία και το μουσείο Picasso. Είχαμε πάει και συγκεκριμένη ώρα την προηγούμενη ημέρα, όπου αφήνουν συγκεκριμένο αριθμό ατόμων να μπει στο μουσείο δωρεάν, εφόσον έχει κάνει ηλεκτρονική κράτηση. Εμείς δυστυχώς δεν προλάβαμε τα δωρεάν εισιτήρια όταν είμαστε στην Αθήνα. Πήγαμε, αλλά δεν μας άφησαν να μπούμε. Οπότε επιστρέψαμε για να μπούμε πληρώνοντας 15 ευρώ τα 2 άτομα καμια ώρα πριν το κλείσιμο του μουσείου. Μια χαρά. Αφήσαμε τα πράγματα σε locker και μπήκαμε. Το μουσείο δεν είχε πολύ κόσμο. Το εξωτερικό του μουσείου είναι πολύ εντυπωσιακό θα έλεγα. Στο εσωτερικό του θα μάθετε κάποιες βασικές πληροφορίες για τη ζωή του Πικάσο και θα δείτε πρώιμους πίνακες από το έργο του. Τα πιο γνωστά του έργα φιλοξενούνται σε άλλα μουσεία. Αυτό που θα δείτε σίγουρα στο μουσείο είναι η σειρά πινάκων Las Meninas, μια σειρά πινάκων με πάρα πολλές παραλλαγές. Ωστόσο, στο μουσείο φιλοξενούνται και άλλες εκθέσεις με πίνακες και άλλων καλλιτεχνών γνωστότερων σε εμάς και μη. Εμείς προλάβαμε και είδαμε μια τέτοια περιοδική έκθεση. Ίσα ίσα προλάβαμε μιας και έκλεινε το μουσείο. Η κούραση όμως ήταν πολύ μεγάλη. Βγαίνοντας από το μουσείο κάτσαμε στο πρώτο παγκάκι που βρήκαμε. Είχε νυχτώσει. Κάτσαμε αρκετή ώρα. Στο μεταξύ ψάχναμε να βρούμε που θα πάμε για ένα ποτάκι πριν γυρίσουμε για ξεκούραση το βράδυ στο ξενοδοχείο.

Κάναμε βόλτα στη γοτθική συνοικία. Περάσαμε από γνωστά σημεία που ήδη είχαμε περπατήσει, αλλά και από καινούρια σοκάκια. Είδαμε και άλλες πλατείες, νέους ναούς, νεόυς δρόμους ψάχνοντας τα μαγαζιά που είχαμε δει προηγουμένως. Τελικά μετά από μια μεγάλη βόλτα καταλήξαμε σε ένα μαγαζί που ονομαζόταν La maison, ένα cocktail bar σε ένα σοκάκι στη γοτθική συνοικία. Δεν σου κάνει ιδιαίτερη αίσθηση από έξω. Κι όμως. Το μαγαζί έχει ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, είναι αρκετά μεγάλο και οικονομικότατο. Πιάσαμε τον εαυτό μας να χαζεύει την διακόσμηση. Μάλιστα παραγγείλαμε και Pa amb Tomaquet, δηλαδή ψωμί με ντομάτα που έχει τριφτεί σε σκόρδο με ελαιόλαδο,αλάτι και πιπέρι, γνωστό έδεσμα της πόλης. Πήραμε και κάποιο άλλο συνοδευτικό. Όλα αυτά θεωρούνται tapas. Ήταν όλα υπέροχα. Ποτά, φαγητά και ατμόσφαιρα. Είχαμε ένα όμορφο βράδυ πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο !!!

 

[alma viajer@]

4η ΗΜΕΡΑ​

Αποφασίσαμε ότι εκείνη την ημέρα θα επισκεπτόμαστε σίγουρα το Pueblo espanol και το Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Καταλονίας. Αν μας βαστούσαν τα πόδια μας και είχαμε χρόνο, ίσως κάναμε βόλτα στους βοτανικούς κήπους ή πηγαίναμε σε κάποιο άλλο μουσείο όπως το Miro. Επομένως, πήγαμε να φάμε πρωινό στο μαγαζάκι κοντά στο ξενοδοχείο μας για να ξεκινήσει όμορφα η μέρα. Πήραμε το μετρό και κατεβήκαμε στη Plaza d Espanya. Αυτή ήταν μια πλατεία που αντικρύσαμε από τις πρώτες στιγμές μας στην πόλη, αλλά δεν χαρήκαμε φορτωμένοι με τις βαλίτσες. Τώρα, μπορούσαμε να χαρούμε την ομορφιά της. Αυτή την κυκλική πλατεία με το πανέμορφο γλυπτό- δημιούργημα στο κέντρο της. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται η αρένα που παλαιότερα γίνονταν οι ταυρομαχίες. Σήμερα έχει μετατραπεί σε εμπορικό κέντρο. Στο βάθος διακρίνει κανείς δύο βενετσιάνικους πύργους να στέκονται αγέρωχοι και πίσω τους το εντυπωσιακό κτίριο του Εθνικού Μουσείου Τέχνης της Καταλονίας. Αν δεν γνωρίζεις ότι είναι μουσείο, άνετα μπορείς να πιστέψεις ότι είναι κάποιο παλάτι. Κι όμως το κτίριο αυτό όπως και πολλά άλλα σημερινά αξιοθέατα της πόλης, κατασκευάστηκαν για τις ανάγκες της Διεθνούς έκθεσης του 1929 που φιλοξένησε η Βαρκελώνη. Πρόκειται για ένα πραγματικά πολύ ωραίο κτίριο με συντριβάνια στον εξωτερικό του χώρο. Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες στην Plaza d Espanya και κατευθυνθήκαμε προς το μουσείο Τέχνης της Καταλονίας. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες με φόντο το κτίριο, ωστόσο επειδή θα επιστρέφαμε εκεί αργότερα το μεσημέρι δεν αναλωθήκαμε περισσότερο. Βλέπετε μετά τις 15. 00 το μεσημέρι υπήρχε δωρεάν είσοδος για όλους τους επισκέπτες, για αυτό άλλωστε αποφασίσαμε να πάμε πρώτα στο ισπανικό χωριό. Επομένως, κατά την επίσκεψή σας στη Βαρκελώνη, έχετε στο νου σας ότι κάποιες ώρες συγκεκριμένες ημέρες την εβδομάδα κάποια μουσεία ή σημεία ενδιαφέροντος μπορεί να έχουν δωρεάν είσοδο. Όσον αφορά το εντυπωσιακό συντριβάνι του Montjuic δεν ήταν ανοιχτό την περίοδο που πήγαμε λόγω ξηρασίας. Επομένως, δεν γνωρίζω αν αξίζει να δει κανείς το σόου. Υπήρχαν κάποιοι μικροπωλητές γύρω από το συντριβάνι που πουλούσαν την πραμάτεια τους. Ο Χ. πήρε μια σφυρίχτρα που ακουγόταν σαν εξωτικό πουλί, καναρίνι ή κάτι τέτοιο. Μην με ρωτήσετε τι να το κάνει. Δε ξέρω. Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το ισπανικό χωριό. Περάσαμε και δίπλα από προτεινόμενα αξιοθέατα όπως το CaixaForum της Βαρκελώνης.

Φτάσαμε στην είσοδο του Ισπανικού Χωριού (Pueblo Espanol) που θύμιζε κάστρο. Και το χωριό αυτό δημιουργήθηκε στα πλαίσια της Διεθνούς έκθεσης του 1929 με σκοπό να παρουσιάσουν στους επισκέπτες που δε θα είχαν την ευκαιρία να πάνε σε άλλη πόλη της χώρας, τα σημαντικότερα και ομορφότερα μέρη της Ισπανίας. Παρουσίασαν δηλαδή σε αυτό το χώρο πανομοιότυπα κτίρια και τοπία της Ισπανίας. Είχε κόσμο, αλλά ευτυχώς δεν περιμέναμε στην ουρά για πάνω από 15 λεπτά. Στο ταμείο ο νεαρός όταν είδε ελληνικά πάσο, μας καλωσόρισε στα ελληνικά. Απρόσμενο και ευχάριστο! Πήραμε το χάρτη του χωριού και περιηγηθήκαμε στο χώρο. Είχαμε μια υπέροχη βόλτα σε όλες τις ισπανικές επαρχίες βλέποντας την αρχιτεκτονική στα κτίρια τους. Πήγαμε από την Καταλονία, στην Καστίλλη, στην Ανδαλουσία, στη χώρα των Βάσκων, στην Κανταβρία και σε όλες τις άλλες επαρχίες και είδαμε εμβληματικά τους κτίρια και σπίτια με την τυπική αρχιτεκτονική τους. Σε κάποια επαρχία υπήρχε χώρος όπου είδαμε και ένα μικρό βιντεάκι με τις ομορφιές της. Επιπλέον, μέσα στο χωριό είχε μια περιοδική έκθεση με πίνακες διαφόρων καλλιτεχνών όπως Miro, El Greco, Velasquez κ.α. Την επισκεφθήκαμε και αυτή, ενώ είδαμε και ένα πολύ ωραίο βίντεο με ήθη και έθιμα από όλη την Ισπανία. Πραγματικά πολύ ωραίο και κατατοπιστικό βίντεο για να έρθουμε κοντά στην ισπανική κουλτούρα και παράδοση!!! Ήταν μια πάρα πολύ ωραία βόλτα. Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να δούμε ολοκληρωμένη την κεντρική πλατείας της Μαδρίτης. Ελπίζω να τη δούμε κάποια στιγμή live βέβαια παρά σε απομίμηση. Φυσικά, να πω ότι αν αγοράσεις ή θες να τσιμπήσεις κάτι θα είναι υπερκοστολογημένο εντός του χωριού. Αναμενόμενο.

Εμείς είχαμε φάει πρωινό, οπότε αφού τελειώσαμε τη βόλτα μας γυρίσαμε πίσω στο συντριβάνι του Montjuic και το μουσείο Καταλανικής Τέχνης για να βγάλουμε τις φωτογραφίες μας και να χαρούμε το τοπίο. Είχαμε αρκετή ώρα μέχρι τις 15,00 που θα μπαίναμε στο μουσείο.Οι φωτογραφίες έδιναν και έπαιρναν. Κοντινές, μακρινές και σε κάθε επίπεδο. Γιατί για να φτάσεις να μπεις στο μουσείο πρέπει να ανέβεις πολύ σκαλί. Αχ ποδαράκια μου καημένα σκέφτομαι! Αλλά, ευτυχώς το ίδιο σκέφτηκαν και οι Βαρκελωνέζοι και έφτιαξαν στα περισσότερα επίπεδα δίπλα από τις εντυπωσιακές σκάλες και κυλιόμενες για εμάς τους τσακωμένους με τη γυμναστική. Τόσες μέρες ποδαρόδρομος, πολλή κούραση βρε παιδί μου. Πόση ανάβαση να αντέξω η δόλια! Πως περπατούσε ο Χ. με κάλο στα πόδια από την πρώτη ημέρα απορώ. Εγώ θα τρελαινόμουν! Ώσπου φτάσαμε στο τελευταίο επίπεδο και στην είσοδο του μουσείου. Ε παιδιά, εκεί πάνω είχε επίσης ωραία θέα. Τόσο σκαλί ανεβήκαμε. Και πέρα από ωραία θέα είχε επίσης ουρά. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να μπει. Περιμέναμε λοιπόν στην σειρά μας. Ευτυχώς, η ώρα κύλησε ευχάριστα. Το μουσείο ήταν χωρισμένο ανά συλλογές. Μπορούσες να δεις ρωμανικά, τοιχογραφίες, χριστιανικά, μοντέρνα τέχνη. Είχε μεγάλη ποικιλία. Είδαμε έργα σπουδαίων ζωγράφων όπως του Μiro ή του El Greco. Ήταν ωραίο μουσείο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά κάποιοι χώροι του ήταν εντυπωσιακοί. Γενικά, από την προηγούμενη μέρα με τον Picasso, στο ισπανικό χωριό με την περιοδική έκθεση και ειδικά σε αυτό το μουσείο χορτάσαμε τέχνη και πίνακες. Επομένως, όταν ρώτησα τον Χ. αν θα επισκεφτούμε το μουσείο Miro και με την κούραση που είχαμε η απάντηση ήταν αρνητική. Ομολογώ ότι ούτε εγώ είχα όρεξη. Εξάλλου ήδη είχαμε πάρει γεύση από πίνακες του σε όλα τα μουσεία και η κούραση μας από την περιήγηση στο μουσείο ήταν αφάνταστη, όπως άλλωστε και η πείνα μας.

Έπρεπε επειγόντως να πάμε κάπου για φαγητό. Ψάχνοντας κάποιο κατάστημα εστίασης με καλές κριτικές κάπου σχετικά κοντά καταλήξαμε στο La Terraza Mirό απέναντι από το πάρκο Juan Mirό που θα δείτε και ένα πολύχρωμο γλυπτό του. Το μαγαζί ήταν αρκετά μικρό, στενόμακρο, όμως οι υπάλληλοι ήταν φιλικοί και εξυπηρετικότατοι. Ο κατάλογος περιείχε διάφορες ενδείξεις όπως για χορτοφάγους, με ή χωρίς γλουτένη κ.α. Το φαγητό δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ήταν νόστιμο. Μας αποχαιρέτησαν δίνοντας μας μια cart postal και φέρνοντας τον λογαριασμό μαζί με ένα μουσικό κουτί. Είχαμε ένα πολύ ωραίο γεύμα, καθώς η ατμόσφαιρα αυτού του μικρού εστιατορίου ήταν υπέροχη. Με αυτά και με αυτά η ώρα είχε περάσει. Βγήκαμε από το μαγαζί μετά τις 18.00 ξεκούραστοι και έτοιμοι να κάνουμε βόλτα σε δρόμους που δεν είχαμε περπατήσει μέχρι αργά το απογευματάκι. Περάσαμε στενάκια, λεωφόρους, μέχρι και μπροστά από το πανεπιστήμιο. Συγκρίναμε τα δικά μας πανεπιστημιακά κτίρια με εκείνο, μέχρι που φτάσαμε στην Plaza Cataluna.

Ψάξαμε που βρισκόταν το City Hall Barcelona (αν δεν κάνω λάθος). Εκεί είχε παράσταση flamenco. Είχα ψάξει περί flamenco από την Ελλάδα και είχα διαβάσει ότι αυθεντικό flamenco θα δεις σε άλλες περιοχές της Ισπανίας και όχι στη Βαρκελώνη. Οι πάμπολλες παραστάσεις που υπάρχουν στην πόλη είναι άκρως τουριστικές, ενώ συνιστάται να δει κανείς παραστάσεις καταλανικών χορών όπως της rumba catalana ή να παρακολουθήσει τους Βαρκελωνέζους να χορεύουν τον λαϊκό χορό sardana κάθε Κυριακή στην πλατεία μπροστά από τον καθεδρικό ναό. Το 2ο το είχα στο νου μου, αλλά δεν το θυμήθηκα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Ενώ τα είχα διαβάσει όλα αυτά είχα την επιθυμία να δω μια παράσταση flamenco. Δεν ήξερα αν θα είχα την τύχη να επισκεφθώ ξανά την Ισπανία άλλωστε. Έτσι, από το προηγούμενο βράδυ και την ώρα του μεσημεριανού κοιτάξαμε λίγο ποιες παραστάσεις flamenco υπάρχουν στην πόλη. Ο Χ. προφανώς και δεν καιγόταν να δει ένα τέτοιο θέαμα, αλλά δεν ήθελε να μου χαλάσει χατήρι. Διαλέξαμε την πιο value for money σε σχέση με την τιμή, τη διάρκεια και την τοποθεσία. Το εισιτήριο κόστιζε 20 ευρώ/άτομο για 1 ώρα παράσταση χωρίς ποτό, αλλά σε γενικές γραμμές συνειδητοποίησα ότι οι τιμές μπορούν να σκαρφαλώσουν πολύ ψηλά για τέτοια θεάματα. Όταν φτάσαμε απέξω υπήρχε μια τεράστια ουρά. Όλοι ήταν τουρίστες από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Κάποιοι είχαν κλείσει εισιτήριο και κάποιοι όχι. Αγχώθηκα ότι δε θα μπαίναμε μέσα. Κι όμως μπήκαμε και μάλιστα ο χώρος γέμισε ασφυκτικά. Ευτυχώς, που δεν είχαμε πληρώσει ακριβότερο εισιτήριο όσον αφορά τη θέση και τις παροχές. Δεν είδα και καμία μεγάλη διαφορά. Η αίθουσα της εκδήλωσης ήταν αίθουσα θεάτρου, αλλά με άβολες καρέκλες. Επικρατούσε το κόκκινο χρώμα σε όλη τη διακόσμηση και στο πίσω μέρος της αίθουσας υπήρχε μπαρ. Πραγματικά πιστεύω ότι σε εκείνη την αίθουσα δεν υπήρχε ούτε ένας Ισπανός. Ήταν πραγματικά άνθρωποι από οποιοδήποτε μέρος της γης μπορείτε να φανταστείτε. Πιο τουριστικό δε γίνεται ! Ώσπου να χαζέψουμε το χώρο, ξεκίνησε και η παράσταση. Εμφανίστηκαν οι μουσικοί- τραγουδιστές της παράστασης, κάθισαν στις καρέκλες τους και άρχισαν να παίζουν το σκοπό τους. Στη συνέχεια ακολούθησαν και οι χορευτές. Παραξενεύτηκα όταν μπήκε και χόρεψε πρώτα ένας άντρας και μάλιστα μόνος του. Δεν έχω ασχοληθεί με το flamenco, αλλά όσες εικόνες είχα από τέτοιο θέαμα ήταν από γυναίκες με πανέμορφα φορέματα. Χόρεψε αρκετή ώρα μόνος του. Για την ακρίβεια χόρεψε αυτός και 2-3 κοπέλες ακόμα μόνες τους η καθεμία για αρκετή ώρα. Προφανώς βέβαια χόρεψαν και παρέα και άλλαξαν και φορέματα κατά τη διάρκεια της παράστασης. Δεν κατάλαβα για πότε τελείωσε . Ήταν κάτι πρωτόγνωρο που δεν είχα ξαναδεί. Βέβαια είχα το flamenco διαφορετικά στο μυαλό μου. Περίμενα περισσότερο χορό από γυναίκες, περισσότερα φορέματα και περισσότερες ομαδικές χορογραφίες. Η αίσθησή μου ήταν ότι η παράσταση που παρουσίασαν ήθελε περισσότερη δουλειά. Ήταν όντως ένα τουριστικό θέαμα! Ωστόσο, δεν μετάνιωσα τα 20 ευρώ. Ούτε ο Χ. ενθουσιάστηκε, αλλά και εκείνος το είδε σαν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Είχαμε δει flamenco !

Μόλις τελείωσε η παράσταση αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα πριν γυρίσουμε στο ξενοδοχείο.Θέλαμε απλώς να περπατήσουμε. Έριξα την ιδέα αντί να πάμε ξανά στη γοτθική συνοικία ή στο El Born, να κατευθυνθούμε προς το Raval που σύμφωνα με όσα είχα διαβάσει μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν το συνιστούσαν στους τουρίστες, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί η νυχτερινή ζωή και έχουν ξεφυτρώσει ξενοδοχεία και γκαλερί. Και όλα αυτά σε μια περιοχή που αρχίζει στα τετράγωνα δεξιά της Las Ramblas. Επειδή είχε βραδιάσει προφανώς είχαν ρολά τα εμπορικά καταστήματα και δεν υπήρχε αρκετή κίνηση. Στους δρόμους κυκλοφορούσαν κατά κύριο λόγο μετανάστες και πρόσφυγες και όχι τουρίστες. Περπατούσαμε σε μικρούς δρόμους ή σοκάκια κάποια από τα οποία δεν ήταν και καλοφωτισμένα μέχρι να βγούμε σε πιο κεντρικούς δρόμους και πλατείες με κίνηση και νυχτερινά μαγαζιά όπως τη Rambla del Raval. Δε φοβήθηκα, εξάλλου τέτοιες εικόνες είναι γνώριμες για όποιον ζει σε μεγαλουπόλεις όπως η Αθήνα. Όμως ήταν βράδυ και κάποιες στιγμές ένιωσα ανασφάλεια όταν σε κάποια σοκάκια δεν υπήρχε επαρκής φωτισμός και κίνηση. Ήταν ένα άλλο πρόσωπο της Βαρκελώνης, μη τουριστικό που δεν είχαμε δει ως τώρα. Όμως, ακόμα και αυτή η περιοχή της πόλης είχε νεοκλασικά με όμορφη αρχιτεκτονική και μεγάλες πλατείες με φαρδείς δρόμους για περπάτημα. Μετά από μια μεγάλη βόλτα επιστρέψαμε στην Las Ramblas, η οποία θέλει επίσης προσοχή το βράδυ.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής χαζεύοντας τα μπαράκια και τα εστιατόρια στην La Rambla de Catalunya. Είχαμε στο νου μας να πάμε στο ξενοδοχείο,αλλά τελικά αποφασίσαμε να πάμε για ποτό κάπου κοντά στο ξενοδοχείο. Ο δρόμος μας οδήγησε σε ένα tapas bar δύο τετράγωνα από το ξενοδοχείο, το La Pepita. Ήταν ένα μακρόστενο μαγαζί με με μεγάλη μπάρα, όπως και η πλειοψηφία των tapas bar και εστιατορίων που συναντήσαμε στη Βαρκελώνη. Ήταν κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ωστόσο, δεν φαινόταν να στριμώχνεται κανείς και όλοι φαίνονταν να απολαμβάνουν την παραμονή τους εκεί. Έτσι και εμείς απολαύσαμε την ατμόσφαιρα της La Pepita. Οι τοίχοι του μαγαζιού ήταν όλοι γραμμένοι με σχόλια πελατών. Κάτσαμε σε ένα ψηλό τραπεζάκι κολλητά με τη μπάρα. Μας υποδέχθηκε και μας σέρβιρε ένας φιλικότατος, εξυπηρετικός και χαμογελαστός νεαρός. Παραγγείλαμε τα ποτά μας και κάποια tapas συνοδευτικά. Ήταν όλα εξαιρετικά, όπως και η παρεΐστικη ατμόσφαιρα του μαγαζιού. Όλοι ήταν λες και ήταν παρέα. Μάλιστα αργότερα μπήκε και μια παρέα Ιταλών γύρω στα 8 άτομα. Ε αυτό ήταν! Δεν ήταν σίγουρα διακριτικές παρουσίες.Ήταν ζωηρότατοι όπως καταλαβαίνετε ! Έδωσαν άλλη πνοή σε αυτό το μικρό μαγαζί. Είχε πλάκα. Τώρα τουρίστες που βρίσκονταν εκεί από ασιατικές χώρες όπως Ιάπωνες που είναι γενικά πιο ήσυχοι δεν ξέρω αν απόλαυσαν αυτή την συνύπαρξη. Τέλος πάντων. Το βράδυ ήθελα να λήξει και με ένα γλυκό. Δεν είχα δοκιμάσει churros ποτέ και όταν είδα λίγο παρακάτω churreria, την έκανα βραδιάτικο την αμαρτία! Ε πήρα να δοκιμάσω. Είναι ισπανικοί λουκουμάδες με σοκολάτα ! Δεν ξέρω αν είστε λάτρεις αυτού του γλυκού. Εμένα πάντως αυτό που γεύτηκα δεν μου άρεσε. Ίσως στο μέλλον δώσω μια ευκαιρία ακόμα. Ωστόσο, θεωρώ ότι οι δικοί μας λουκουμάδες είναι χίλιες φορές καλύτεροι. Και με τη συζήτηση περί λουκουμάδων ήρθε η ώρα για ύπνο.

 

[alma viajer@]

5η ΗΜΕΡΑ​

Για την τελευταία ολόκληρη ημέρα μας στην Βαρκελώνη δεν είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε κάτι οπωσδήποτε. Είχα την ιδέα να φεύγαμε από τη Βαρκελώνη για να πάμε στο μουσείο του Νταλί στο Φιγκέρες, μια μικρή πόλη λίγο έξω από τη Βαρκελώνη. Το γεγονός όμως ότι δεν οδηγούμε αυτοκίνητο και ότι δεν είχαμε κάνει κάποιον σχεδιασμό, όπως το να κλείσουμε εισιτήρια για το μουσείο, έτσι ώστε να είμαστε σίγουροι ότι δε θα φάμε την ημέρα μας περιμένοντας σε μια ουρά, μας αποθάρρυναν να κάνουμε αυτή την μονοήμερη. Επιπλέον, δεν είχαμε κάνει κάποια σοβαρή αναζήτηση για τη μετακίνηση μας με τα ΜΜΜ και αν πήγαινε κάτι στραβά αυτή την τελευταία ημέρα θα είχαμε πρόβλημα με την επιστροφή μας στην Ελλάδα το επόμενο πρωί. Αφού λοιπόν, δεν είχαμε κάνει καλό προγραμματισμό, αφήσαμε την επίσκεψη αυτή για άλλη φορά.

Θα μου πείτε τα είδατε όλα στη Βαρκελώνη που θέλατε να πάτε και αλλού; Προφανώς και όχι. Απλά ο Νταλί είναι Νταλί. Επομένως, αφήσαμε λίγο φλου το πρόγραμμα εκείνης της ημέρας. Και οι ποδοσφαιρόφιλοι θα ρωτήσουν το προφανές. Καλά τόσες ημέρες εκεί και δεν πήγατε ακόμα στο Camp Nou; Ε παιδιά, θα πείτε ότι είναι ιεροσυλία, αλλά δεν το επισκεφθήκαμε.🫢 Εγώ ως κοριτσάκι δεν παρακολουθώ μπάλα παρά μόνον την εθνική σε μεγάλες διοργανώσεις όποτε και αν συμμετέχει (λέμε τώρα) και ο Χ. παρακολουθούσε μικρότερος και όχι φανατικά. Τον ρώτησα πάρα πολλές φορές αν θέλει να πάμε. Εγώ δεν καιγόμουν να επισκεφθώ το Camp Nou, αλλά αν ήθελε ο Χ. προφανώς και θα πηγαίναμε. Τον ρώτησα πάρα πολλές φορές και στην Ελλάδα,αλλά και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αν ήθελε να πάμε, αλλά η απάντηση του ήταν αρνητική. Θα έψηνε και τους δύο να δούμε αγώνα ποδοσφαίρου σε αυτό το γήπεδο. Μάλιστα κοιτάξαμε όταν κλείσαμε εισιτήρια για Βαρκελώνη, αν θα γινόταν κάποιος αγώνας στο Camp Nou. Δυστυχώς, δεν θα παιζόταν κάποιο ματς, όσες ημέρες θα βρισκόμαστε εκεί. Επομένως, θα πηγαίναμε να το δούμε μόνο απέξω. Λεπτομέρειες στη συνέχεια.

Ξυπνήσαμε και πήγαμε να πάρουμε πρωινό στο γωνιακό μαγαζί κοντά στο ξενοδοχείο. Όμως πριν μπούμε διαπιστώσαμε ότι τα πρωινά αρτοπαρασκεύασματα είχαν γίνει καπνός. Κοιμηθήκαμε λίγο παραπάνω εκείνη την ημέρα βλέπετε. Έτσι ψάξαμε να βρούμε κάπου να φάμε για να πάρουμε δυνάμεις και να δούμε τι θα κάνουμε την τελευταία μέρα μας στην πόλη. Έριξα την ιδέα να κάνουμε μια ωραία βόλτα στην πόλη…με ποδήλατο. Δεν ξέρω αν υπήρχε κάποια εφαρμογή που να παίρνουν και οι τουρίστες τα ποδήλατα που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι. Εμείς ψάξαμε γραφείο ενοικίασης ποδηλάτων. Βρήκαμε ένα στο κέντρο, κοντά στη plaza catalunya και νοικιάσαμε 2 ποδήλατα για 10 ευρώ έκαστο για 4 ώρες. Πληρώσαμε και κάτι ενδεικτικό για εγγύηση και ξεκινήσαμε την ποδηλατάδα. Έπεισα τον Χ. να πάμε μέχρι το Camp Nou, να το δούμε έστω απέξω και να γυρίσουμε μετά να κάνουμε όλο το παραλιακό μέτωπο μέχρι τη Barceloneta και βόλτα στο κέντρο. Ο Χ. είχε ανοιχτό το gps για να βλέπουμε το δρόμο προς το γήπεδο. Εγώ απλά ανέμελη έκανα ποδήλατο. Δυσανασχέτησε ο άνθρωπος και με το δίκιο του, γιατί για να έχει το νου του στο δρόμο μέχρι να φύγουμε από τα μικρά στενά και να φτάσουμε σε μεγάλες λεωφόρους δεν απόλαυσε τη διαδρομή. Εγώ από την άλλη έκανα πετάλι αμέριμνη. Μέχρι να καταλάβουμε βέβαια πως κυκλοφορούμε με το ποδήλατο πέρασε λίγη ώρα. Μας έκαναν και παρατήρηση σε κάποια φάση να μην ποδηλατούμε στο πεζοδρόμιο, αν και τεράστιο και δεν ενοχλούσαμε κανέναν, αλλά στο διάδρομο για τα ποδήλατα. Προφανώς το κάναμε. Να πούμε ξανά ότι η Βαρκελώνη είναι γεμάτη ποδηλατόδρομους σε όλη την πόλη. Έχει ειδική σήμανση για τα ποδήλατα που τηρούν όλοι. Γενικά τη σήμανση την τηρούν όλοι, είτε πεζοί, είτε οδηγοί. Μου έκανε εντύπωση ότι οι δρόμοι είναι έτσι φτιαγμένοι που ο ποδηλάτης δε χρειάζεται να σταματήσει όταν ανεβοκατεβαίνει πεζοδρόμια. Είναι έτσι φτιαγμένα σαν μπάρες για να τη διευκόλυνση των ποδηλατών. Μόλις βγήκαμε στη Λεωφ. Diagonal χαρήκαμε τη βόλτα μας, γιατί ποδηλατούσαμε σε μια απέραντη ευθεία μέχρι το ύψος του γηπέδου. Να πω στο σημείο αυτό ότι η ημέρα αυτή ήταν η θερμότερη του ταξιδιού με 25-26 βαθμούς και εμείς φορούσαμε ψιλές μακρυμάνικες μπλούζες. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το να ποδηλατείς σε μια ελαφρώς ανηφορική κλίση, ήταν πολύ κουραστικό. Είχαμε σκάσει. Η Βαρκελώνη είναι επίπεδη πόλη, απλά είχε ένα τσικ ανηφορική κλίση σε εκείνο το σημείο. Η επιστροφή ήταν σαφώς ευκολότερη. Κατηφόρα βλέπετε. Είδαμε νέα σημεία της πόλης. Λεωφόρους, πάρκα, κτίρια. Όσο πλησιάζαμε στο γήπεδο, τόσο αυξανόταν η κούραση μου με τη ζέστη που είχε.🫠 Όταν φτάσαμε στο γήπεδο, μου πήρε αρκετή ώρα να πάρω τις ανάσες μου. Ομολογώ ότι δεν μου έκανε καμία εντύπωση απέξω. Δεν ήταν καν όμορφο. Προφανώς το εσωτερικό θα ήταν καλύτερο. Ξαναρώτησα αν ήθελε να μπούμε μέσα τελικά. Μην μου τη λέει μετά ότι πήγαμε μέχρι εκεί και τελικά δεν μπήκαμε. Ίσα ίσα μου είπε κακώς πήγαμε μέχρι εκεί με το ποδήλατο, αντί να αρκεστούμε στην πόλη και την παραλιακή.

Έτσι, αφού ξεκουραστήκαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το κέντρο. Περάσαμε από διαφορετικούς δρόμους. Πόσο πολύ το χάρηκα δεν περιγράφεται. Κάνεις βόλτα μέσα στην πόλη, ανάμεσα σε τεράστιες λεωφόρους και δεν έχεις καμία ανησυχία για το αν θα σε πατήσει κανείς. Είσαι στο χώρο σου.

Ένιωσα λες και έζησα λίγο από την καθημερινότητα των κατοίκων αυτής της πόλης. Φτάσαμε στη θάλασσα,στο άγαλμα του Κολόμβου. Κάναμε στάση για παγωτό. Δεν παλευόταν η ζέστη εξάλλου. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας δίπλα στη θάλασσα. Ήταν Κυριακή, είχε ζέστη, ένας λαμπρότατος ήλιος ήταν στον ουρανό και ο κόσμος είχε βγει βόλτα. Είχε κόσμο στους δρόμους, στα καφέ. Το τι γινόταν όμως στην παραλία, δε μπορώ να σας περιγράψω. Δε θέλω να ξέρω τι γίνεται εκεί τους καλοκαιρινούς μήνες.‍ Δεν έκανε κάποιος μπάνιο, αν και με τέτοια ζέστη ήταν ελκυστική ιδέα. Ο κόσμος καθόταν ανά παρέες στην αμμουδιά. Άλλοι έκαναν ηλιοθεραπεία, άλλοι έπαιζαν με τις ρακέτες, άλλοι βόλεϊ στα γηπεδάκια, ενώ τα παιδάκια έπαιζαν μπάλα στην άμμο. Υπήρχε άφθονος χώρος εξάλλου. Τεράστια αμμουδιά. Ο κόσμος απολάμβανε τη βόλτα του δίπλα στην αμμουδιά, ενώ κάποιοι όπως εμείς τα βλέπαμε όλα αυτά από τη σέλα ενός ποδηλάτου. Και ανά σημεία ποδηλατούσαμε με μουσική υπόκρουση, αφού υπήρχαν αρκετοί μουσικοί του δρόμου. Ένα συγκροτηματάκι είχε μαζέψει αρκετό κόσμο και σταματήσαμε και εμείς να το ακούσουμε για λίγο κάτω από τα φοινικάκια της παραλιακής οδού. Το πόσο ευχαριστηθήκαμε αυτή την κυριακάτικη βόλτα στην ολοζώντανη παραλιακή της Βαρκελώνης δεν περιγράφεται. Όμως είχε φτάσει η ώρα επιστροφής του ποδηλάτου και τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται. Είχε μεσημεριάσει για τα καλά. Έτσι, επιστρέψαμε στο γραφείο ενοικίασης κάπου στο κέντρο και ψάξαμε κάποιο εστιατόριο να φάμε.

Καταλήξαμε ούτε δύο τετράγωνα δεξιά της Las Ramblas στην περιοχή του Raval, σε ένα μικρό μακρόστενο εστιατόριο ονόματι Restaurante Miño. Ήταν γουστόζικο και όταν πήγαμε δεν είχε πολύ κόσμο. Είχαμε καλή και γρήγορη εξυπηρέτηση. Αυτό που δεν είχαμε δοκιμάσει στο ταξίδι μας μέχρι στιγμής ήταν paella. Επειδή φοβηθήκαμε αυτήν με θαλασσινά, πήραμε μία με κοτόπουλο και λαχανικά. Δε ξέραμε πόσο μεγάλη ήταν και αν έπρεπε να πάρουμε δύο. Παρόλα τα συνοδευτικά, νομίζω ότι αν πεινούσε πολύ κάποιος θα έπρεπε να παραγγείλει και δεύτερη. Τα φαγητά ήταν οκ, ο κατάλογος δεν ήταν πολύ μεγάλος και οι τιμές ήταν λίγο τσιμπημένες. Η συνολική εμπειρία όμως ήταν θετική. Είχαμε φάει, ξεκουραστεί και είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε τη βόλτα μας την τελευταία μας αυτή ημέρα στην πόλη.

Που δεν είχαμε πάει; Μα φυσικά στο λόφο Montjuic, στον οποίο βρίσκονται τόσα αξιοθέατα. Κήποι βοτανικοί και μη, το μουσείο του Joan Miro, το στάδιο που φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1992 στη Βαρκελώνη μαζί με όλες τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, το κάστρο του Montjuic κ.α. Η πρόσβαση σε αυτά είναι εφικτή, προφανώς με το εναέριο τελεφερίκ. Εμείς αποφασίσαμε να πάμε με μετρό στη plaza d Espanya και από εκεί με λεωφορείο, για να δούμε αφενός στη διαδρομή όλα αυτά τα σημεία ενδιαφέροντος, αλλά και για να μην πληρώσουμε έξτρα εισιτήριο, αφού είχαμε την Τ-casual. . Η Κυριακή μας χάλασε τα σχέδια, καθώς το λεωφορείο καθυστέρησε υπερβολικά πάρα πολύ να έρθει και ο κόσμος που το περίμενε ήταν πολύς. Είχαμε καταλάβει ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να επισκεφτούμε οτιδήποτε ακόμα και να θέλαμε. Ο ήλιος ήδη είχε αρχίσει να πέφτει. Όταν φτάσαμε χαζεύαμε από κοντά τα εναέρια τελεφερίκ που έκαναν δρομολόγια. Κάναμε ανάβαση μέχρι το κάστρο που αποχαιρετούσε σιγά σιγά τους επισκέπτες. Χαζέψαμε από τα σημεία που ήταν ελεύθερα τη θέα της Βαρκελώνης από ψηλά, τώρα που σουρούπωνε και άρχισαν να ανάβουν τα φώτα της πόλης. Τι όμορφα που ήταν !

Και τώρα πως κατεβαίνουμε από εδώ, πίσω στον πολιτισμό; Δε πρέπει να υπήρχε η επιλογή του λεωφορείου. Οπότε κατεβήκαμε ποδαράτο το λόφο με θέα το λιμάνι και την πόλη της Βαρκελώνης και δεν είμαστε οι μόνοι. Όταν βγήκαμε σε πιο κεντρικούς δρόμους, υπήρχε η επιλογή του ταξί, αλλά γιατί να το κάνουμε αυτό; Ήταν πολύ ευχάριστη και ρομαντική θα έλεγα η διαδρομή, παρά το γεγονός ότι ήταν κάπως απόμερο το μέρος. Πέρασε πάρα πολύ γρήγορα η ώρα της κατάβασης. Συνειδητοποίησαμε ότι το ταξίδι αυτό έφτανε στο τέλος του. Έμενε να πιούμε ένα τελευταίο ποτό στη Βαρκελώνη. Ψάξαμε και βρήκαμε ένα μπαράκι κοντά στη περιοχή από όπου κατεβήκαμε το λόφο. Δε θυμάμαι το όνομα του μαγαζιού που κάτσαμε, ούτε μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς την περιοχή στο χάρτη, αλλά δεν ήταν τουριστική. Κι όμως περπατούσαμε σε πεζοδρομημένους δρόμους, όπου μπαράκια βρίσκονταν το ένα δίπλα στο άλλο και η πλειοψηφία των πελατών ήταν ντόπιοι. Βρισκόμαστε σε μια γειτονιά της Βαρκελώνης, όπου βλέπαμε το κανονικό της πρόσωπο μακριά από τις ορδές των τουριστών. Και η γειτονιά αυτή ήταν πολύ ζωντανή. Ήπιαμε τα ποτά μας και κατευθυνθήκαμε προς την κοντινότερη στάση του μετρό για επιστροφή στο ξενοδοχείο.

6η ΗΜΕΡΑ


Το ταξίδι μας είχε φτάσει στο τέλος του. Σηκωθήκαμε πολύ νωρίς, ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας και πήγαμε στο στέκι μας να φάμε το τελευταίο μας πρωινό. Αχ αυτά τα croissants πόσο ωραία ήταν και πόσο θα μου έλειπαν στην Αθήνα! Ύστερα, πήγαμε στο αεροδρόμιο με τον ίδιο τρόπο που ήρθαμε, δηλαδή μετρό μέχρι την Plaza Espanya και λεωφορείο μέχρι το αεροδρόμιο. Πετούσαμε στις 11:45. Προσοχή, σε ποιο terminal θα πάτε…η Βαρκελώνη έχει δύο. Η ώρα πέρασε γρήγορα μέχρι να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο. Η πτήση διήρκησε περίπου 2,5 ώρες και επειδή ήταν μεσημέρι η Aegean μας προσέφερε και γεύμα. Είχε να επιλέξεις. Μην περιμένετε καμία τρελή νοστιμιά και ποιότητα. Φαγητό πτήσης. Απλά πρώτη φορά έτρωγα σε αεροπλάνο. Φτάσαμε αισίως στην Αθήνα, όπου το σκηνικό του καιρού ήταν τελείως διαφορετικό. Είχε μπόλικο αέρα, ψύχρα και μουντάδα. Εμείς στη Βαρκελώνη είχαμε σκάσει. Ακόμα δεν είχαμε επιστρέψει και είχε ξεκινήσει η αναπόληση του ταξιδιού. Αχ βρε Βαρκελώνη, τι μας έκανες!




ΣΚΕΨΕΙΣ- ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ


Αν με ρωτούσε κάποιος τι σου έμεινε από αυτό το ταξίδι στην Βαρκελώνη, ξέρετε τι θα του έλεγα;
Ότι η Βαρκελώνη είναι μια πόλη που πρέπει να επισκεφθεί, γιατί σέβεται τους κατοίκους της. Είναι ανθρώπινη. Είναι μια πόλη στην οποία μπορείς να αναπνεύσεις. Μπορείς να κάνεις την βόλτα σου στους τεράστιους δρόμους της, στα πεζοδρόμιά της, χωρίς να κινδυνεύεις να σε πατήσει κανείς, είτε είσαι αρτιμελής, είτε είσαι ΑΜΕΑ, διότι υπάρχουν οι αντίστοιχες υποδομές. Μπορείς να κάνεις ποδήλατο επίσης παντού με ασφάλεια και αυτό να είναι το κύριο μέσο μεταφοράς σου μέσα στην πόλη. Και όλα αυτά, ενώ κυκλοφορείς μέσα σε μια πόλη μουσείο-κόσμημα, όπου η αρχιτεκτονική της είναι σε άλλο επίπεδο. Και το τελευταίο κτίριο είναι προσεγμένο. Ακόμη είναι μια πόλη που έχει πράσινο. Όλοι οι δρόμοι έχουν δέντρα, ενώ παντού βλέπεις φοινικάκια, ειδικά στην παραλιακή. Είναι μια πόλη καθαρή σε γενικές γραμμές. Καθημερινά έβλεπα συνεργεία του δήμου να καθαρίζουν τα πεζοδρόμια, ενώ υπήρχαν παντού κάδοι ανακύκλωσης σε πάρα πολλά χρώματα-κάθε χρώμα άλλο υλικό. Πού να δούμε τέτοια πράγματα εδώ στην Αθήνα. Ακόμα, είναι μια πόλη που μέσα σε 30 χρόνια, ενώ δεν είχε αμμουδιές, έφτιαξε τεράστιες αστικές παραλίες, τις οποίες χαίρεται ο κόσμος. Με τέτοια πολυκοσμία δεν ξέρω τι χαίρεται, αλλά έχει ελεύθερη πρόσβαση τέλος πάντων. Δεν είναι σαν την παραλιακή στην Αθήνα, που ξέρεις ότι έχεις δίπλα θάλασσα, αλλά την βλέπεις με το κυάλι. Επίσης, έχει πάρκα και κοντά λόφους και βουνά για σύντομες εξορμήσεις. Είναι μια πόλη που θα μπορούσα εγώ και νομίζω πολλοί Έλληνες να μείνουν άνετα. Είναι κοντά στην ιδιοσυγκρασία μας.

Θα μου πεις, δεν είδες αρνητικά; Προφανώς. Είναι μια πόλη που έχει τρελό τουρισμό. Οι κάτοικοι δυσανασχετούν με τις ορδές τουριστών που καταφθάνουν στην πόλη. Λόγω των airbnb δεν είναι βιώσιμα τα ενοίκιά τους. Ομολογώ ότι στο ταξίδι μας, δε νομίζω ότι συναντήσαμε ντόπιους. Δεν εννοώ κατοίκους της Βαρκελώνης, γενικά Ισπανούς. Και αυτό μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι η αλήθεια. Στα μαγαζιά οι υπάλληλοι ήταν είτε Λατινοαμερικάνοι, είτε Ασιάτες. Μέχρι και σε μουσεία είδα υπαλλήλους Κινέζους. Οι Ισπανοί ήταν ελάχιστοι. Δε ξέρω πραγματικά που κρύβονταν σε αυτή την πόλη! Επίσης, κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν η ελεύθερη χρήση κάνναβης. Υπήρχαν παντού μαγαζιά που πουλούσαν, ο κόσμος κάπνιζε ελεύθερα, ακόμα και μπροστά σε αστυνομικούς. Δεν υπήρχε μέρα που να μην δούμε (και να μη μυρίσουμε) κάποιον να καπνίζει στην πόλη. Δεν ξέρω αν είναι ελεύθερο παντού σε όλη τη χώρα ή είναι ειδικό το καθεστώς στην Βαρκελώνη. Προφανώς υπήρχαν οι κακόφημες περιοχές, εγκληματικότητα, τα ανέφερα και νωρίτερα, όπως άλλωστε και στις περισσότερες μεγαλουπόλεις του κόσμου.

Επίσης, θα το πω και ας γελάσετε! Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που τοποθετούσαν τις χαρτοπετσέτες στα μαγαζιά εστίασης. Παντού ήταν ο ίδιος. Και είναι πολύ καλύτερος από τον δικό μας, όπου πάμε να φάμε σε ένα εστιατόριο και μας φέρνουν χύμα τις χαρτοπετσέτες σε μια θήκη, πως να την πω, και όσες μείνουν τις πάνε στον επόμενο πελάτη. Εκεί, τι κάνουν; Είναι κλεισμένες σε ένα κουτί και τραβάς εσύ από μέσα όσες θες. Οι χαρτοπετσέτες δεν είναι εκτεθειμένες στο εξωτερικό περιβάλλον. Τόσο πολύ σου έκανε εντύπωση , θα μου πεις; Nαι, γιατί ήταν παντού έτσι.

Γενικά, σε αυτό το ταξίδι μου έκαναν περισσότερο εντύπωση μικρά τέτοια πράγματα ή πράγματα καθημερινότητας. Η σύγκριση ήταν αυτόματη με την καθημερινή ζωή στην Αθήνα. Προφανώς, υπήρχαν και τα αξιοθέατα όπως η Sagrada Familia, αλλά όταν σκέφτομαι αυτό το ταξίδι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι τεράστιοι δρόμοι, η αρχιτεκτονική και η βόλτα με το ποδήλατο!

Στο σημείο αυτό να πω ότι το συνολικό κόστος του ταξιδιού ανά άτομο ανήλθε περίπου στα 740 ευρώ. Εισιτήρια, διαμονή, μουσεία, φαγητά, τα πάντα. Δεν στερήθηκα τίποτα. Δεν έκανα όμως, βόλτα στα μαγαζιά και δεν ψώνισα ρούχα όπως κάνει πολύς κόσμος ας πούμε. Δώρα σε φίλους ήταν τα μαγνητάκια.

Ακόμη, είναι σημαντικό να πω ως απολογισμό του πρώτου ταξιδιού, ότι τελικά το φαγητό είναι σημαντικό σε τέτοια ταξίδια. Στην Ελλάδα δεν έδινα ποτέ ιδιαίτερη βάση στο φαγητό, αλλά όταν περπατάς κάθε μέρα πάνω κάτω 15χλμ κατά μέσο όρο πρέπει να φας καλά. Νηστικό αρκούδι δε χορεύει ! Δε γίνεται να πεινάς, δε μπορείς να πάρεις τα πόδια σου. Και όταν βρίσκεσαι σε χώρα με ωραία κουζίνα είναι κρίμα να μην δοκιμάσεις τα φαγητά της. Επομένως, είναι καλό να έχει προηγηθεί μια αναζήτηση για τα μαγαζιά εστίασης που θα επισκεφθείτε. Επίσης, φαντάζομαι ότι όλοι στα πρώτα τους ταξίδια, κάποιοι και στα επόμενα θέλουν να βλέπουν όσα περισσότερα αξιοθέατα μπορούν στο ταξίδι τους. Έτσι είμαι και εγώ. Δε ξέρω αν θα αλλάξει αυτό στο μέλλον. Ε αυτό θέλει μάλλον καλή οργάνωση. Η οργάνωση σε γλιτώνει από περιττό κόπο,κούραση, περπάτημα και πολλές περιττές μετακινήσεις μέσα στην πόλη. Όταν γνωρίζεις που θες να πας , σχεδιάζεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το πρόγραμμά σου. Κοστίζει στην ελευθερία κινήσεων αυτό βέβαια. Αλλά ο σχεδιασμός ενδείκνυται υποθέτω, αν έχεις λίγες μέρες και πολλά σημεία ενδιαφέροντος που θες να δεις. Στον σχεδιασμό πρέπει να προσθέσουμε τα απρόοπτα που μπορούν να συμβούν σε ένα ταξίδι και την κούραση. Στον χάρτη όλα μπορεί να φαίνονται κοντά, αλλά δεν είναι. Τα χιλιόμετρα και η κούραση συσσωρεύονται και δεν είμαστε ρομποτάκια για να μην κάνουμε στάσεις. Επομένως, φτιάξτε το πρόγραμμά σας, έτσι ώστε να μπορείτε να ξεκουράζεστε και να μην τρέχετε σαν τρελοί να τα προλάβετε όλα. Ακόμη, καλό είναι να έχετε μαζί σας Power Bank, διότι εγώ δεν είχα τηλέφωνο μετά τις 18.00 το απόγευμα σχεδόν όλες τις ημέρες. Καλά ήταν και στα τελευταία του το κινητό μου. Τελευταίο και σημαντικό. Να έχετε μαζί σας άνετα παπούτσια. Δε θέλετε να σας χτυπήσουν τα παπούτσια στην αρχή του ταξιδιού.Και επίσης να έχετε συμβουλευτεί τον καιρό και να έχετε τα ανάλογα ρούχα και εξοπλισμό. Εμείς ζεσταινόμαστε πολύ για παράδειγμα με τα ρούχα που είχαμε μαζί μας. Αν είχαμε κανένα κοντομάνικο μπλουζάκι μαζί με τη ζακέτα μας, θα ήταν όλα πολύ καλύτερα. Όλα αυτά είναι πράγματα που σίγουρα θα λάβω σοβαρότερα υπόψη μου στον σχεδιασμό του επόμενου ταξιδιού.

Ξέρω ότι υπάρχει γκρουπάκι στο Travelstories ειδικό για Βαρκελωνόπληκτους. Δεν ξέρω αν ανήκω σε αυτούς. Όμως, την αγάπησα την Βαρκελώνη. Ίσως, γιατί ήταν ο ενθουσιασμός του πρώτου ταξιδιού στο εξωτερικό. Ίσως αν είχα ταξιδέψει και σε άλλες πόλεις η αίσθηση μου να ήταν διαφορετική.Σε πολλούς δεν αρέσει εξάλλου. Ποιος ξέρει ! Ελπίζω μόνο να μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω ακόμα πολλά πολλά ταξίδια! Ευχαριστώ τα μέλη του forum για όσες πληροφορίες άντλησα για αυτό το ταξίδι! Συνεχίστε να ταξιδεύετε και να γράφετε τις εμπειρίες σας, γιατί ταξιδεύουμε και εμείς μαζί σας!

 

[alma viajer@]

Ενθουσιάζομαι με τον ενθουσιασμό σας!!!! Συνεχίστε έτσι!!

Χαίρομαι! Ελπίζω να ενθουσιαστείτε και με την συνέχεια!

Πολύ ωραία αφήγηση και φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Ευχαριστώ! Ελπίζω να σας αρέσει και η υπόλοιπη ιστορία!

 

[alma viajer@]

Ένα από τα καλύτερα της πόλης. Το 2018 είχε πάρει το βραβείο , το καλύτερο μπαρ της Ισπανίας.
Περιμένουμε την συνέχεια της ιστορίας σου.

Πραγματικά πολύ ιδιαίτερο bar. Δεν ήξερα ότι είχε πάρει βραβείο. Ελπίζω να σας αρέσει η συνέχεια!

 

[psilos3]

Πολύ ωραία η ιστορία σου, (κράτησα και μερικές σημειώσεις που ήθελα), με τον ενθουσιασμό σου να φαίνεται από τις πρώτες κιόλας γραμμές.
Εύχομαι περισσότερα ακόμη ταξίδια και ανάλογες ιστορίες στο μέλλον!

 

[alma viajer@]

Πολύ ωραία η ιστορία σου, (κράτησα και μερικές σημειώσεις που ήθελα), με τον ενθουσιασμό σου να φαίνεται από τις πρώτες κιόλας γραμμές.
Εύχομαι περισσότερα ακόμη ταξίδια και ανάλογες ιστορίες στο μέλλον!

Χαίρομαι !!! Ευχαριστώ πολύ!Μακάρι όλοι μας να καταφέρουμε να κάνουμε τα ταξίδια που επιθυμούμε!