Σουδάν “Πάμε για ύπνο Κατερίνα, πάμε ν’αλλάξουμε ζωή....” (by hydronetta & isabelle)

[fantasia13]

Αχχχ Isabelle.. τυχερη....εκπληκτικες φωτογραφιες !!!
Σε ευχαριστουμε !!!!

 

[whoknows]

τι ωραιες φωτογραφιες
πραγματικα υπεροχες

 

[hydronetta]

Soleb: τα μυγάκια του Χίτσκοκ

H πυξίδα έδειχνε να κινηθούμε βόρεια μεν, αλλά ο οδηγός είχε άλλη γνώμη και έβαλε ρότα προς το νότο! Αρχίζαμε να κοιτιόμαστε απορημένοι όμως ο οδηγός μας έλυσε σύντομα το γρίφο. Βορειότερα το φέρρυ μποτ δεν λειτουργούσε λόγω χαμηλής στάθμης των υδάτων του ποταμού κι έτσι έπρεπε να διασχίσουμε το Νείλο νοτιότερα, στο ύψος της πόλης Dongola όπου υπάρχει γέφυρα (κινεζικής κατασκευής, τι άλλο ώστε να ακολουθήσουμε το νέο δρόμο που συνδέει πια οδικά το Σουδάν με την Αίγυπτο

Άλλη μια πληκτική διαδρομή, με εξαίρεση τη στάση στις κλασσικές καντίνες για φαγητό.

Λίγο μετά το μεσημέρι φτάσαμε στο κατάλυμά μας στο Soleb ακριβώς δίπλα από τον ομώνυμο ναό.
Ο νουβιακός ξενώνας είχε λίγο περισσότερο χαρακτήρα από όσους είχαμε μείνει ως τώρα, αν εξαιρέσεις βέβαια τις μύγες που μας προϋπάντησαν, το ότι καμιά βρύση ή ντουζιέρα δεν λειτουργούσε κι όλα γίνονταν χειροκίνητα από βαρέλια με αμφιβόλου προελεύσεως νερό (καφεπράσινης αποχρώσεως). Ούτε σκέψη για μπάνιο πλέον. Να΄ναι καλά τα μωρομάντηλα.

Ο γιός του ιδιοκτήτη ετοιμαζόταν για γάμο σε κανά δίμηνο οπότε επικρατούσε ένας αναβρασμός εργασιών. Απορούσα πως με την σκόνη και την άμμο παρούσες 365 μέρες το χρόνο, να τρυπώνει από παντού, αν είχε κάποιο το νόημα να κάνεις λάτρα και να ετοιμάζεις τη νυφική παστάδα.

Πάντως προκομμένο παλικάρι κι ευρηματικό ως ντεκορατέρ. Τεχνική που να ξαίνεις μαλλί και να το κάνεις ταπετσαρία τοίχου δεν είχα ματαδεί. Και μάλιστα σε ένα υπέροχο ροζουλί χρώμα.

Το πρόγραμμα δεν προέβλεπε κάτι περισσότερο πέραν της επίσκεψης στο ναό. Η Ισαβέλλα δεν πτοήθηκε από τον ήλιο του μεσημεριού. Βγήκε για βόλτα και φωτογράφηση στο χωριό. Επιστρέφοντας μας είπε ότι εκτός των παιδιών που την πήραν στο κατόπι με το κλασσικό ben ben, την κυνηγούσαν και κάτι μυγάκια άκρως ενοχλητικά. Αυτό το ακούσαμε μεν αλλά δεν το επεξεργαστήκαμε επαρκώς δε κι έτσι όλοι μαζί κινήσαμε προς την κατεύθυνση του ναού.
Λίγα βήματα όμως μετά την έξοδο, αρκούσαν για να δεχτούμε την ανηλεή επίθεση από τα προαναφέρομενα μυγάκια, τα οποία προσγειώνονταν κατά εκατοντάδες παντού. Στο σβέρκο, τα μάτια, τη μύτη, το στόμα. Το να φχαριστηθείς το ναό με το ραχάτι σου ήταν αδύνατον. Έπρεπε συνεχώς με τα χέρια να τα διώχνω από το πρόσωπό μου. Με το ζόρι τράβηξα μερικές φωτογραφίες από το ναό:

“Την ταινία “Τα πουλιά” του Χίτσκοκ τη θυμάσαι;” μου είπε ο Κώστας. Κάτι ανάλογο βιώναμε.

Δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά.... Τι κι αν τα μυγάκια στήνουν τρελλό χορό γύρω από το πρόσωπό της

Αγανάκτησα κι άρον άρον επέστρεψα πίσω, έτοιμος να πείσω τον οδηγό μας να διανυκτερεύσουμε αλλού. Εκείνος έδειξε ψύχραιμος: “Α μα αυτά είναι μυγάκια που εμφανίζονται κυρίως το χειμώνα και δραστηριοποιούνται μόνο τη διάρκεια της μέρας. Μετακινούνται αναλόγως εποχής” Ήταν γραφτό μας συνεπώς να βρεθούμε στο μέρος όπου η δραστηριότητά τους ήταν στο ζενίθ.

Συγκράτησα την πληροφορία κι έτσι μόλις έφτασε το δειλινό κι ο ήλιος χάριζε μια πανέμορφη απόχρωση στα σύννεφα, με λιγότερες ωχλήσεις από τα μυγάκια ξαναπήγαμε στο ναό όπου κι έβγαλα κάποιες από τις πιο ατμοσφαιρικές φωτογραφίες του ταξιδιού.

Ο ναός Soleb παντελώς αφύλακτος, χωρίς περίφραξη, είναι ο καλύτερα διατηρημένος αιγυπτιακός ναός στις όχθες του σουδανέζικου Νείλου. Αφιερωμένος στον Άμωνα χτίστηκε τον 14αι. πΧ. από τον φαραώ Αμενχοτέπ. Σήμερα πέρα από τα τείχη στέκουν μόνο όρθιες κολώνες στυλιζαρισμένες σαν φοινικιές.

Γοητευμένοι από την βόλτα μας (πάλι οι μοναδικοί επισκέπτες ήμασταν) και ξένοιαστοι πια από την επίθεση των μυγακίων, γυρίσαμε στον ξενώνα όπου απολαύσαμε το δείπνο από τα χεράκια του οδηγού μας.

Γενικά μας έκανε εντύπωση πώς οι ντόπιοι λειτουργούν τους ξενώνες με λογική airbnb. Σου εξασφαλίζουν μόνο στέγη και διαθέτουν μια κουζίνα για να μαγειρέψει ο συνοδός του γκρουπ. Πόσο πιο προσοδοφόρο θα ήταν γι’αυτούς όμως αν αναλάμβαναν μαγειρέψουν για τους επισκέπτες τους. Και πόσο πιο καλοδεχούμενο από τους φιλοξενούμενούς τους βέβαια να γευτούν σπιτικό φαγητό.

Η βραδιά ήταν γλυκιά, απαλλαγμένη από ενοχλητικά έντομα, ο έναστρος ουρανός μαγευτικός κι έτσι η κούραση της μέρας άργησε να βαρύνει τα βλέφαρά μου.

Το ξενυχτήσαμε λιγάκι Κατερίνα νομίζω...

Δια χειρός Isabelle

7η μ. Υ μέρα

Πού είχαμε μείνει; Α ναι, στην μετάβασή μας από το Tumbus στο Soleb. Μια μετάβαση που ξεπέταξε στα γρήγορα ο γουρουνοφωτοσυγγραφέας με μία και μόνο φράση «Άλλη μια πληκτική διαδρομή, με εξαίρεση τη στάση στις κλασσικές καντίνες για φαγητό». Το θυμάστε φαντάζομαι; Και ναι μεν η διατύπωση αυτή εμπεριέχει, τυπικά τουλάχιστον, ισχυρή δόση αληθείας (οι διαδρομές στο Σουδάν είναι εν γένει μάλλον βαρετές και σίγουρα δεν συγκαταλέγονται στα δυνατά χαρτιά της χώρας), αποτελεί ωστόσο κλασσικό παράδειγμα δόλιας παραπληροφόρησης δια της αποσιώπησης ασύμφορων για τον γράφοντα λεπτομερειών. Μάλιστα. Έτσι ακριβώς όπως τ' ακούτε!

Για την ακρίβεια, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα (ακόμα) κρούσμα κατακίτρινης (λόγω ζήλιας) χοιρινής δημοσιογραφίας που προτίθεμαι βεβαίως να αποκαλύψω, τεκμηριωμένα και ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ όπως πάντα.

Προσέξατε φαντάζομαι ότι από την λεγόμενη «κλασσική καντίνα» όπου σταθήκαμε για φαγητό δημοσίευσε μόλις τρεις φωτογραφίες. Ε, εντάξει θα μου πείτε, τι παραπάνω να βάλει. Αμ εδώ είναι το ζουμί. Όχι στο πόσες φωτογραφίες παρέθεσε αλλά στο ποιες! Διότι μεταξύ των θαμώνων ήταν κι ένα παιδί … αχ μάνα μ’ , τι παιδί ήταν αυτό … πλην όμως ούτε μια λέξη δεν βρήκε να πει ο συνήθως λαλίστος επί παντός υδρονέττας. Εν προκειμένω μόκο, σιγή ιχθύος και τουμπεκί ψιλοκομμένο.

Και βεβαίως φωτό γιοκ. Σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτή η συνάντηση. Σαν να μην πέρασε ποτέ από το οπτικό του πεδίο ο Σουδανός καλλονός. Αυτός που δεν αφήνει να του ξεφύγουν αφωτογράφητα ούτε τα πόμολα από τις πόρτες, του «διέφυγε» (και καλά) να κλικάρει πάνω στο ωραιότερο πλάσμα από καταβολής Σουδάν με κάτι ματάρες ΝΑ μέσα στο μέλι!

Αλλά είπαμε: άμα σε τρώει η ζήλια και τρέμεις μήπως και οι φαν σου στο φόρουμ στρέψουν αλλού το βλέμμα τους έστω και για λίγο, ε τότε δεν υπάρχει πάτος στο πού μπορεί να κατρακυλήσει ο άνθρωπος. Πόσο μάλλον ένα γουρούνι.

Ορίστε κορίτσια, όλος δικός σας! Και μην ξεχάστε παρακαλώ σε ποιον χρωστάτε αυτήν την φωτογραφία, ε!

Άντε να προσθέσω και δυο ακόμα πορτρέτα από την καντίνα, έτσι για το ξεκάρφωμα

Κι έτσι, μ’ αυτά και με εκείνα, φτάνουμε πια στο Σόλεμπ και στο … χμμ… πώς αλήθεια να χαρακτηρίσω εν συντομία και ευγενικά το κατάλυμά μας; … Α, το βρήκα!... στο … ατμοσφαιρικό κατάλυμα μινιμαλιστικών ανέσεων. Κι άμα λέμε μινιμαλιστικών, εννοούμε ποοοολύ μινιμαλιστικών. Γι αυτό και σ’ αυτό το σημείο θα ανοίξω μια παρένθεση για κάτι που παρέλειψα να σας παρουσιάσω ως όφειλα από την αρχή της ιστορίας και που δεν είναι άλλο από το εξαιρετικά χρήσιμο και θερμά συνιστώμενο αξεσουάρ κάθε καθώς πρέπει μπιχλοταξιδιού: την ατομική σεντονοθήκη ή αλλιώς sac a viande (κρεατοσακούλα) κατά την πιο παραστατική γαλλική έκφραση.

Το εν λόγω αξεσουάρ που (τυλιγμένο στη θήκη του) πιάνει χώρο όσο ένα βιβλίο αγοράστηκε πανάκριβα (3 ευρώ το ένα) από το ζεύγος Ζυρ-Ισαβ προ δεκαπενταετίας στο Βιετνάμ, και από τότε έχει ταξιδέψει σε αρκετές δεκάδες μπιχλώδεις χώρες με άριστα πάντα αποτελέσματα. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν πανάλαφρο υπνόσακο, από ύφασμα σατέν (όχι παίζουμε!), χωρίς φερμουάρ, όπου μόλις παραστεί η σχετική ανάγκη, χώνεσαι μέσα ολόκληρος γλιτώνοντας έτσι μια και καλή από τα απροσδιόριστου χρώματος (ή αλλιώς εσαεί ανάλλαχτα) σεντόνια καθώς και από τα διάφορα κατοικίδια που τυχόν συγκαταλέγονται στις (ανεπιθύμητες) παροχές του εκάστοτε καταλύματος.

Ιδού λοιπόν, δείτε και ζηλέψτε!
(Όποιος τολμήσει να υπαινιχτεί ότι ο Ζυρ τυλιγμένος έτσι θυμίζει κάτι σε διαστημικό υπόθετο ή σε αιγυπτιακή μούμια μέσα σε προφυλακτικό θα του κόψω την καλημέρα πάραυτα και δια παντός).

Ορίστε και το δικό μου σε κόκκινο

Με μια τέτοια πανοπλία στο οπλοστάσιό μας, καθώς και με επαρκή πολεμοφόδια από το έτερο υπερ-όπλο που ακούει στην ονομασία μωρομάντιλα, όπως καταλαβαίνετε κανένα Σόλεμπ δεν θα μπορούσε να μας πτοήσει!

Όπως δεν μπόρεσαν, εννοείται, να με πτοήσουν τα μυγάκια του Χιτσκοκ. Αντιθέτως. Χαράς ευαγγέλια τα μυγάκια! Για σκεφτείτε το λίγο: Τι ψυχή έχουν μερικά εκατομμύρια εντομάκια του θεού μέσα στα μάτια σου, το στόμα σου, τ’ αυτιά σου και τα ρουθούνια σου όταν χάρη σ’ αυτά ξεφορτώνεσαι ένα ολόκληρο μη μου άπτου γουρούνι μαζί με – κι εδώ είναι η ταμπακιέρα - την θανατηφόρα ΝΙΚΟΝ του;

Φανταστείτε λοιπόν την ευτυχία του να βγαίνεις από μια τέτοια πόρτα (είπαμε, αν και μίνιμαλ, το κατάλυμα ήταν ατμοσφαιρικό!)

Και το πρώτο που αντικρίζεις να είναι αυτό, εκατό μέτρα από το κατώφλι σου

Έναν ολόκληρο αρχαίο ναό για τα μάτια σου μόνο (έστω κι αν αυτά είναι πνιγμένα στα μυγάκια)

Ε, εντάξει δεν σου συμβαίνει δα και κάθε μέρα!

Αντιθέτως για τους ντόπιους, το σκηνικό αυτό είναι η καθημερινότητά τους. Πάνε κι έρχονται δίπλα από τις αρχαίες κολώνες λες και περπατάνε σ’ έναν «κανονικό» δρόμο της γειτονιάς τους.

Κι εδώ που τα λέμε, ο ναός του Σόλεμπ ΕΙΝΑΙ η γειτονιά τους! Κάπου εκεί γύρω βρίσκονται τα σπίτια τους, τα χωράφια τους και οι χουρμαδιές τους.

Στη σκιά αυτών των κολώνων μεγάλωσαν, έπαιξαν, μάλωσαν, ερωτεύτηκαν και γέννησαν παιδιά. Που κι αυτά με τη σειρά τους εκεί γαλουχήθηκαν και διαμόρφωσαν τους χαρακτήρες τους, ενσωματώνοντας το αρχαίο σκηνικό ως κομμάτι του είναι τους και άρα του ευρύτερου πολιτισμού τους. Ζώσα Ιστορία που διέχισε το χρόνο και συνεχίζει να ανασαίνει στο σήμερα, να τι είναι το Σόλεμπ!

Στο μεταξύ εγώ, μαζί με την Ιστορία ανασαίνω και κάμποσα μυγάκια, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Όταν έχεις ένα τέτοιο λάσπινο χωριό στη διάθεσή σου το τριγυρνάς αγόγγυστα μέχρι τελικής πτώσης.

Κι άμα φτάσει το δειλινό, με έναν εξωπραγματικό ουρανό να τυλίγει τον αρχαιολογικό χώρο σαν σε πέπλα φωτιάς, ε τότε παραβλέπεις το γεγονός ότι ανάλογες με σένα φωτογραφίες τράβηξε και το επανακάμψαν εκείνη την ώρα γουρούνι, και υποκύπτεις τελικά στον πειρασμό να κλείσεις τα συμπληρώματα της μέρας ανεβάζοντας κι εσύ κάνα-δυο-τρεις από την σοδειά σου.

 

[giannoula]

υπέροχες φωτογραφίες...

 

[hydronetta]

Sai: ένα νησί καταμεσίς του Νείλου

Μετά από το καθημερινό λιτό πρωινό, κατά τις 8.30πμ όπως ήταν η συνήθειά μας ξεκινήσαμε με κατεύθυνση το νησί Sai.
Η στάση μέσα στο χωριό δεν μας κακόπεσε, αφορμής δοθείσης που ο οδηγός μας έπιασε την κουβέντα με γνωστούς του. Ήταν νωρίς ακόμα, ήμασταν απαλλαγμένοι σχετικά από τα ενοχλητικά μυγάκια κι περιοχή είχε φωτογραφικό ενδιαφέρον.

Αυτοσχέδια μυγακιοπροστασία

Ένας συμπαθητικός κύριος από τη παρέα του οδηγού μας, με κατάλευκη αλέκιαστη κελεμπία (μα πώς τα καταφέρνουν με τέτοια σκόνη; ) μας κέρασε καφέ και μας συστήθηκε σαν επιχειρηματίας από το Χαρτούμ.

Η πληροφορία από τα χείλη του ήταν ότι στην περιοχή υπάρχουν μερικά από πλουσιότερα κοιτάσματα χρυσού της αφρικανικής ηπείρου.
Δια του λόγου το αληθές οδηγώντας κάμποση ώρα μετά διασχίσαμε μια παραγκούπολη χρυσοθήρων.

Με τις απαραίτητες στάσεις για να απαθανατίζουμε κάθε τοίχο, πόρτα κι ανυποψίαστο ένοικο της περιοχής.... φτάσαμε στις όχθες του Νείλου κι επιβιβαστήκαμε στην βάρκα που θα μας πήγαινε στο νησί Sai. Ένα νησί καταμεσίς του Νείλου.

...φτάσαμε στις όχθες του Νείλου κι επιβιβαστήκαμε στην βάρκα που θα μας πήγαινε στο νησί Sai. Ένα νησί καταμεσίς του Νείλου.

Με ναό από το Μεσαίο Βασίλειο της Αιγύπτου, ένα οθωμανικό φρούριο και μια μεσαιωνική εκκλησία ανάμεσα στα πολλά ερείπια, το νησί Sai είναι κάτι σαν μια σύνοψη της αρχαίας σουδανικής ιστορίας. Το φρούριο είναι στην πραγματικότητα χτισμένο στα θεμέλια μιας Αιγυπτιακής πόλης του 1500 π.Χ., και το έδαφος γύρω από τα ερείπια είναι σπαρμένο από εκατομμύρια κομμάτια σπασμένων κεραμικών.
Πάλι ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες κι απολαύσαμε κάθε στιγμή: τη θέα προς το Νείλο, τα λείψανα των μνημείων, ένα ιερογλυφικό εδώ, κάποιο μαρμάρινο ανάγλυφο με σταυρό εκεί. Και βέβαια τη βόλτα με τη βάρκα στο ποτάμι, χωρίς ούτε ένα μυγάκι!

Μετά την εμπειρία του νησιού, τα αρχαιολογικά ευρήματα στην Sedeinga αν και αρχαιότερα μας φάνηκαν λιγότερο εντυπωσιακά.

Στην ευρύτερη περιοχή γευματίσαμε σε μια από τις γνωστές καντίνες, με cult πινελιά το φορτηγό με τις καμήλες που ήταν έτοιμες για εξαγωγή στην Αίγυπτο. Προέρχονταν από το πολύπαθο Darfur όπου όπως μας ενημέρωσαν εκτρέφονται οι ποιοτικότερες καμήλες! Όπως λέμε φάβα Σαντορίνης ένα πράμα.

Απόγευμα πια επιστρέψαμε στον ξενώνα μας με τα γνωστά μυγάκια να μας υποδέχονται. Η Ισαβέλλα απτόητη χάθηκε στην πέρα ρούγα του χωριού για φωτογράφηση, εγώ ήμουν μετέωρος αν το καφεπράσινο νερό στο βαρέλι ενδείκνυται για μπάνιο κι ο Κώστας δεν έχασε την ευκαιρία να απολαύσει την απογευματινή ραστώνη του.

Το υπόλοιπον της ημέρας η γνωστή ρουτίνα… Κουβέντα, τσάι, δείπνο, κουβέντα, τσάι και μετά πάμε για ύπνο Κατερίνα...

 

[NightcoreKing]

Παλι καλα που ανανεωνεις καποια κειμενα σου ρε γουρουνι κ εχεις κ πολλα και μου βγαινουν μπροστα κ αρχιζω να διαβαζω ενω ειμαι στη δουλει (χιχιχιχι) ...ειμαι 2η σελιδα ! πηγαινε το πιο αργα δε μπορω να ειμαι τοοοοσο πισωωωωω

 

[hydronetta]

Έρημος

Το πρόγραμμα προέβλεπε το επόμενο διήμερο να επιστρέψουμε σταδιακά προς το Χαρτούμ διανυκτερεύοντας στην έρημο, αφού πρώτα βλέπαμε κι άλλες δυο αρχαϊκές κολώνες στο Sesibi.

Όμως ο Αίολος έφερε τα πάνω κάτω. Από το βράδυ είχε σηκωθεί αέρας και μαζί άμμος κάτι που περιόριζε την ορατότητα κι έτσι με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίστηκε να επιστρέψουμε κατά μια μέρα συντομότερα στο Χαρτούμ με διανυκτέρευση μόνο στο Wadi Milk κάπου 300 χλμ απόσταση από την σουδανέζικη πρωτεύουσα. Ποία χαρά για μένα που δεν είχα προκάμει να την δω (ελέω Gulfair)

Εννοείται ότι το Sesibi δεν το επισκεφθήκαμε. Αντ’αυτού επισκεφθήκαμε εκ νέου την αγορά της πόλης Dongola με στάση και για γεύμα. Λίγο πριν την πόλη Dongola, χρειάστηκε να φουλάρουμε το αμάξι με καύσιμα. Πετρελαιοπαραγωγός χώρα υποτίθεται και κάνaμε αμάν να βρούμε βενζινάδικο και σ'αυτό που εντόπισε ο οδηγός μας τα αμάξια σχημάτιζαν ουρά. Εκεί λίγο έλειψε να δημιουργεί διπλωματικό επεισόδιο διότι οι αυτόκλητοι πάτρονες του βενζινάδικου λογοφέρανε έντονα με την Ισαβέλλα που ευκαιρία δοθείσης δεν άντεξε να μην σκοπεύσει με το φακό της μηχανής προς τα πλήθη που συνωστίζονταν.
Ιδού και μερικές εικόνες πέριξ του πρατηρίου όπου το κλίμα είναι εντελώς διαφορετικό

Στην Dongola, μιας και χρόνος υπήρχε, κάναμε αρχικά μια βόλτα πριν καταλήξουμε σε ένα μαγειριό για να γευματίσουμε.

Στην αγορά της Dongola ήταν που συνάντησα τον γέροντα ναυτικό που μιλούσε ελληνικά και με υποδέχθηκε με τους στίχους του τραγουδιού. Η βόλτα στην αγορά ήταν μια πανδαισία για... φατσοφωτογραφίες. Ήταν πραγματικά απίστευτο με τι ενθουσιασμό μας υποδέχθηκαν όλοι (δεν κυκλοφορούσαν κι άλλοι αλλοδαποί άλλωστε), ενίοτε ποζάροντας με νάζι στο φακό της μηχανής.

Το Wadi Milk όπου προβλεπόταν να διανυκτερεύσουμε καθ'οδόν για το Χαρτούμ, το φανταζόμουνα διαφορετικό. Μια κοίτη ξεροπόταμου κι εντυπωσιακούς ορεινούς όγκους τριγύρω. Αντ’αυτού ήταν μια αχανής έκταση ερήμου με διάσπαρτους χαμηλούς ηφαιστειογενείς λόφους.

Επιλέξαμε στη τύχη ένα μέρος να κατασκηνώσουμε κι αμέσως με την Ισαβέλλα ξεκινήσαμε φωτογραφικό σαφάρι στην περιοχή. Η θέα παρά την αρχική απογοήτευση μας αποζημίωσε.

Δείπνο υπό το φως των αστεριών κι αμέσως για ύπνο αν και ο Αίολος που έμοιαζε να κοπάζει αποφάσισε εκ νέου να σουλατσάρει στις ερήμους. Η σκηνή μου ταραζόταν εκ θεμελίων από τις ριπές του ανέμου.

Ήταν μια δύσκολη βραδιά Κατερίνα…

Παρά τον ανήσυχο ύπνο, τα μάτια μου άνοιξαν με το πρώτο φως της μέρας.


Αυτή τη φορά και μέχρι να πάρουμε το πρωινό μας, κάναμε μεγαλύτερη διαδρομή ως τους αμμόλοφους που είχαμε εντοπίσει από το προηγούμενο απόγευμα. Όσο έβλεπε το μάτι η έρημος εναλλασσόταν με χαμηλά βουνά, μοναχικά δένδρα. Φωτογραφίζαμε ξανά και ξανά τις σκιάσεις της άμμου στο παιχνίδισμά της με το πρωινό φως του ήλιου. Ρουφούσαμε αχόρταγα τις εικόνες που προσέφερε απλόχερα ένα τοπίο λιτό μα και μεγαλειώδες.

Μοναξιά, σιωπή.

 

[giannismits]

Μας έλειψες!
Γουρούνι μου μήπως το παράκανες λίγο με τη χαμηλή ανάλυση στις φωτογραφίες? Δεν μας έχεις συνηθίσει σε κάτι τέτοιο. Μου φαίνεται πιο έντονο σ'αυτό το κεφάλαιο.

 

[hydronetta]

Μας έλειψες!
Γουρούνι μου μήπως το παράκανες λίγο με τη χαμηλή ανάλυση στις φωτογραφίες? Δεν μας έχεις συνηθίσει σε κάτι τέτοιο. Μου φαίνεται πιο έντονο σ'αυτό το κεφάλαιο.

Ναι το συνειδητοποίησα και γω και αρχίζω σιγά σιγά να το διορθώνω. Είχα κάνει λάθος ρυθμίσεις με πολύ χαμηλή ανάλυση κι αρχικά αναρωτιόμουν αν φταίνε τα μάτια μου πρεσβύωψ ένεκα

 

[giannismits]

Ναι το συνειδητοποίησα και γω και αρχίζω σιγά σιγά να το διορθώνω. Είχα κάνει λάθος ρυθμίσεις με πολύ χαμηλή ανάλυση κι αρχικά αναρωτιόμουν αν φταίνε τα μάτια μου πρεσβύωψ ένεκα

χαχα όχι δεν έφταιγε αυτό Εγώ ως γνωστός ψείρας αλλά και λάτρης των φωτογραφιών σου το εντόπισα αμέσως και ήθελα να στο πω. Είναι κρίμα να βλέπουμε αλλοιωμένα αυτά τα θαυμάσια τοπία.

 

[hydronetta]

Χαρτούμ

Η πρωτεύουσα του Σουδάν είναι μια υδροκέφαλη μεγαλούπολη.
Δέκα εκατομμύρια κάτοικοι μένουν στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή. Απαρτίζεται κατ’ουσίαν από τις περιοχές: το Κεντρικό Χαρτούμ, το Omdurman και το Βόρειο Χαρτούμ ή Bahri

Το πέρασμα κι η στάση από το Οmdurman ήταν επιβεβλημένη. Εκεί χτυπά η εμπορική καρδιά της πόλης κι η ατμόσφαιρα είναι χαοτική. Κίνηση από τροχοφόρα και πλήθος κόσμου να έχει ξεχυθεί στα σουκ της πόλης.

Αναλωθήκαμε στο μικρό δρομάκι με τα σουβενίρ όπου την δυνατότητα για παζάρια μας την χάλασαν… Τούρκοι.

Κι όχι απλοί τούρκοι τουρίστες, αλλά μέλη της αντιπροσωπείας που συνόδευαν τον Τούρκο πρόεδρο στην επίσημη επίσκεψή του στη χώρα. Και να μην θέλαμε θα το καταλαβαίναμε άλλωστε. Είχε γεμίσει όλη η πόλη με μπαϊράκια, αφίσες και συνθήματα του πολυχρονεμένου.

Καταλήξαμε στο γνωστό ξενοδοχείο Khartoum Plaza, όπου αποχαιρετίσαμε τον οδηγό μας, τον Ghazi. Δεν υπήρξε μόνο οδηγός, αλλά μάγειράς μας. Αν και ήταν ευγενικός και συνεργάσιμος, θα τον χαρακτήριζα μάλλον απόμακρο και τελικά απλώς διεκπεραιωτικό.

​

To επόμενο πρωί, κι ενώ οι συνταξιδιώτες μου είχαν ήδη κάνει γνωριμία με την πόλη, για μένα ήταν ένας αγώνας δρόμου να δω όσο περισσότερα μπορούσα.

Εντούτοις τους έπεισα να με ακολουθήσουν για επίσκεψη στο μικρό αλλά ενδιαφέρον εθνογραφικό μουσείο. Η διαδρομή ως εκεί έγινε εντός του υποτιθέμενου σύγχρονου κέντρου που ήταν κι αυτό γεμάτο σκόνη ενώ υπήρχαν και στενά συχνά μέσα στη λάσπη και τα σκουπίδια. Εντούτοις περίσσευαν τα πολυπληθή γιαπωνέζικα ογκώδη 4Χ4 στους δρόμους της.

Υπαίθριο κουρείο

Εθνογραφικό Μουσείο

Εθνογραφικό Μουσείο

Είχα βάλει στοίχημα σ’αυτό το ταξίδι να βρω την ελληνορθόδοξη εκκλησία και ν’ανάψω ένα κεράκι μιας κι ήταν ημέρες γιορτινές. Η ελληνική κοινότητα του Χαρτούμ υπήρξε πολυπληθής ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όμως οι οικονομικές και πολιτικές συνθήκες οδήγησαν σταδιακά σε συρρίκωση σε μερικές εκαντοντάδες άτομα σήμερα.

Μπορεί την εκκλησία να την βρήκαμε κλειστή και τον φύλακα απρόθυμο να ανοίξει, εντούτοις κινούμενοι περιμετρικά του περίβολου ανακαλύψαμε ένα κτήριο με φαρδιά πλατιά την επιγραφή “Κοντομιχάλειος Σχολή, Εκπαιδευτήρια 1924” και την ελληνική σημαία να κυματίζει στον ιστό. Έκπληκτοι από την ανέλπιστη ανακάλυψη τρυπώσαμε στο εσωτερικό.

Η Κοντομιχάλειος Σχολή σήμερα είναι διεθνές εκπαιδευτικό ίδρυμα όπου εκτός των υπολοίπων φοιτούν (δωρεάν) και τα... 7 εναπομείναντα ελληνόπουλα του Χαρτούμ. Η ευγενέστατη διευθύντρια μας καλωσόρισε και μας έκανε μια σύντομη ξενάγηση στους χώρους. Αν και οι αίθουσες εσωτερικά έχουν εκμοντερνιστεί για τις σύγχρονες εκπαιδευτικές ανάγκες, εντούτοις οι κτιριακές εγκαταστάσεις παραμένουν αναλλοίωτες με μικρές πινελιές που παραπέμπουν στο ελληνικό παρελθόν του: μικρές πινακίδες με παραινέσεις (σε πολυτονικό σύστημα) για τους μικρούς μαθητές του σχολείου: “Αγαπώ τους συμμαθητάς μου”, “Δεν διακόπτω τους άλλους όταν ομιλούν”

Δεν είχα ξαναεπισκεφθεί πολιπολιτισμικό σχολείο. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι πως κάθε χώρος ήταν γεμάτος συνθήματα που καλλιεργούν την ανεκτικότητα και την αποδοχή στην διαφορετικότητα. Πόσο διαφορετικά από τα δικά μου χρόνια που είχα αναρτημένους τον Παπαφλέσσα και τον Ανδρούτσο να με ατενίζουν βλοσυροί.

Και ο Ελληνορθόδοξος ναός στον περίβολο του Κοντομιχάλειου Ιδρύματος

Η περιήγηση στο “ελληνικό” Χαρτούμ δεν θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει και το ξενοδοχείο Acropole. To παλιότερο της πόλης και σήμερα φιλοξενεί το ελληνικό προξενείο (μιας κι η πρεσβεία λόγω περικοπών έκλεισε). Γνωρίσαμε τους ιδιοκτήτες, μας τράταραν καφέ και μιλήσαμε μαζί τους. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις δουλειές στο Σουδάν έστω κι αν έχεις ανατραφεί εκεί γενιές ολόκληρες.

Αφού διασχίσαμε στενά με μιρκομάγαζα, τα περισσότερα να απευθύνονται στη νέα μόδα της κινητής τηλεφωνίας, προσπερνώντας το Arcadia Mall στη καρδιά της πόλης,

αποχαιρέτησα τους συνταξιδιώτες μου και συνέχισα πεζή για το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο περνώντας από περίτεχνα τζαμιά αλλά και προσεκτικά φυλασσόμενες εκκλησιές.

Και ο ναός του μοντερνισμού. Το αυγοειδές Corinthia hotel

Το μουσείο είχε ενδιαφέρον (κυρίως οι ναοί που σώθηκαν από τον καταποντισμό λόγω των φραγμάτων στο Νείλο και μεταφέρθηκαν αυτούσιοι στο προαύλιο), όμως απέπνεε εγκατάλειψη.

Αυτό που κυριολεκτικά με μάγεψε ήταν ο δεύτερος όροφος που ήταν αποκλειστικά αφιερωμένος σε τοιχογραφίες χριστιανικών ναών ή μοναστηριών που διασώθηκαν.

Πραγματικά δεν κατάλαβα για πότε πέρασε η ώρα καθώς ο ήλιος έδειχνε ν’αποχαιρετά τη μέρα. Χωρίς να προβληματιστώ για θέματα ασφαλείας προτίμησα να καλύψω τα 3 χιλιόμετρα που απείχε το μουσείο από το ξενοδοχείο με τα πόδια. Αναρωτιόμουν σε πόσες αφρικανικές -κι όχι μόνο- μεγαλουπόλεις μπορεί ένας αλλοδαπός, ολομόναχος, κουβαλώντας φωτογραφική μηχανή, πορτοφόλι, διαβατήριο να περιδιαβαίνει κακοφωτισμένα στενά χωρίς την παραμικρή αίσθηση κινδύνου.

 

[hydronetta]

Επιμύθιο


Το ταξίδι στο Σουδάν ήταν μια ιδιαίτερη ταξιδιωτική εμπειρία, μια ευκαιρία να “αλλάξουμε ζωή” κατά πως λέει το τραγούδι του τίτλου της ιστορίας.

Δεν είναι ταξίδι για όλα τα γούστα καθώς απαιτεί πολλούς συμβιβασμούς στις ευκολίες που παρέχονται σε άλλους πιο δημοφιλείς προορισμούς. Οι τουριστικές υποδομές είναι υποτυπώδεις ως ανύπαρκτες, το κόστος ενός οργανωμένου τουρ δυσανάλογα ακριβό, η γραφειοκρατία εκνευριστική, παλεύεις με τη σκόνη και την άμμο παντού, οι δε μικροβιοφοβικοί θα δοκιμάσουν τις αντοχές τους (διότι επιπλέον ελοχεύει και ελονοσία).

Τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν έχουν την μεγαλοπρέπεια της γείτονος Αιγύπτου, ούτε κι η απέραντη έρημος έχει τη ξεχωριστή γοητεία που επιδεικνύουν άλλα μέρη στη Σαχάρα.

Κι όμως η χώρα σε αποζημιώνει. Είναι το μοναδικό συναίσθημα να περπατάς ολομόναχος ανάμεσα σε μνημεία χιλιετηρίδων και να περιφέρεσαι χαλαρά στα σουκ χαιρετώντας τους ντόπιους. Ένα κόσμο ευγενικό, αμόλυντο ακόμα από τον μαζικό τουρισμό που δεν σε αντιμετωπίζει σαν κινούμενο πορτοφόλι γεμάτο συνάλλαγμα.

Συστήνω ανεπιφύλακτα τους ανήσυχους ταξιδευτές να επισκεφθούν τη χώρα.
Προτείνω μάλιστα, αν υπάρχει χρόνος, να ξεκινήσετε από το Χαρτούμ, να κινηθείτε βόρεια σ’όλα τα αξιοθέατα που εξιστόρησα και στη συνέχεια να μπείτε στην Αίγυπτο φτάνοντας ως το Κάιρο. Έτσι θα έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα κάποιων από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς που άνθισαν παγκοσμίως, πολύ αρχαιότερου από την Ελλάδα των κλασσικών χρόνων.


Αν μου επιτρεπόταν να ιεραρχήσω τα αξιοθέατα ανάλογα με την εντύπωση που μου δημιούργησαν, ιδού το Top 10 μου (μιας κι είναι και της μόδας):

- Το βουνό Jebel Barkal για τη μοναδική θέα και τα ενδιαφέροντα αρχαιολογικά ευρήματα

- Οι πυραμίδες της Meroe. Μοναδική μαγεία να περπατάς κατάμονος σε μια νεκρόπολη με πυραμίδες

- Το Νησί Sai, για την ευκαιρία να κάνουμε βαρκάδα στο Νείλο αλλά και τα μνημεία που συνοψίζουν την ιστορία του Σουδάν

- H Παλιά Dongola, για την ατμοσφαιρικότητα του χώρου

- Το Εθνικό Μουσείο στο Χαρτούμ, κυρίως για τις μοναδικές χριστιανικές τοιχογραφίες που με απογείωσαν

- Η ιδιαίτερη ως κτίσμα Δυτική Deffufa μαζί με το ενδιαφέρον μουσείο της που αναδεικνύει την ιστορία της περιοχής ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους

- Ο ναός Soleb που παρά τα μυγάκια, στο δειλινό μου χάρισε κάποιες από τις πιο μαγευτικές φωτογραφίες του ταξιδιού

- Tα καλοδιατηρημένα μνημεία στη Naqa και ο ναός του Λιονταριού στην Messawarat, οι πρώτες θετικές εντυπώσεις του ταξιδιού

- Οι τοιχογραφίες του τάφου στο Εl Kurru

- Και στο τέλος δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τον πανταχού παρόντα ζωοδότη Νείλο (μαγευτικός στη θέα του 3ου καταρράκτη) και τα συναισθήματα στην απέραντη έρημο του Wadi Milk που μου θύμισε για μια φορά ακόμη σε πόσο μαγικό πλανήτη ζούμε.

- ΤΕΛΟΣ -​