ταξίδι με δίχρονο στην Αφρικη (κ.α.)

[villi]

τα ταξίδια που έκανε πιο μικρός δεν τα θυμάται και ιδιαίτερα..

συμφωνώ ότι τα ταξιδια είναι επένδυση για τα παιδιά
όπως και για μας άλλωστε αλλά όπως γράφεις παραπάνω τι νόημα έχουν σε μικρή ηλικία που δεν τα θυμούνται?Μάλλον εμείς ταλαιπωρούμαστε για να κάνω και το δικηγόρο του διαβόλου!Αν δεν έχεις άλλη επιλογή σαφώς και θα το πάρεις τι άλλο να κάνεις αλλά αν υπάρχει βοήθεια είναι καλύτερα νομίζω να μην ταλαιπωρούνται.Αν είναι πάνω από πέντε ετών που πια θα έχουν μνήμες και θα μπορούν να μάθουν έστω λίγα πράγματα για τον τόπο που πάνε κι εγώ έιμαι υπέρ με τα χίλια.Τα δικά μου είναι κάτω των τριών,τα πηγαίνω διακοπές,εκδρομές εντός Ελλάδας περισσότερο για αλλαγή παραστάσεων και φροντίζω να μην είναι ιδιαίτερα κουραστικά για εκείνα.Μόλις όμως μεγαλώσουν λίγο θα τα παίρνω σίγουρα μαζί μου παντού.Η γνώμη μου άλλαξε όταν στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Νεπάλ ένα ζευγάρι είχε το 10 μηνών αγοράκι τους μαζί και στη Ντόχα στην 9ωρη αναμονή δεν σταμάτησε να κλαίει το δόλιο γιατί δεν βολευόταν να κοιμηθεί πουθενά.Το λυπήθηκε η ψυχή μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ταλαιπωρήσω τα παιδιά μου όσα είναι μικρά και δεν έχει κανένα νόημα γι'αυτά το ταξίδι.Fran η δική σου περίπτωση είναι διαφορετική γιατί στην Αφρική πήγες για μόνιμη εγκατάσταση,αυτό βεβαίως θα το έκανα γιατί όχι?Όπου γης και πατρίς!!!

 

[dimosf]

Εγώ δεν έχω πια μικρό παιδί. Η κόρη μου είναι σήμερα 23 και δεν έρχεται πια μαζί μας. Αλλά ταξιδεύει μόνη της και ταξιδεύει πολύ. Πως αλλιώς θα γινόταν βέβαια όταν μαζί μας γύρναγε με τη σκηνή από μωρό σε όλη την Ελλάδα και από τα 8 της και στο εξωτερικό. Θα συμφωνήσω με όλους ως τώρα. Θέμα οργάνωσης; Ναι αν και εξαρτάται και από το παιδί. Επένδυση ζωής; Ίσως η σπουδαιότερη. Όπως είπα συμφωνώ με όλους. Και με την Villi. Έχω διαπιστώσει οτι ελάχιστα θυμάται από τα ταξίδια και τις διακοπές που κάναμε όταν ήταν μικρή. Από το πρώτο ταξίδι της στο εξωτερικό, στην Κοπεγχάγη όταν ήταν 8 δεν θυμάται παρά ελάχιστα. Ακόμα και όταν κοιτάμε μαζί φωτογραφίες, ελάχιστα της λένε. Προχθές μιλάγαμε για τις διακοπές μας του 1995. όταν ήταν 7. Δεν θυμόταν απολύτως τίποτα. Ούτε καν τη θεατρική παράσταση που στήσανε μόνα τους τα παιδιά στο κάμπινγκ. Και η έκπληξή μου ήταν ακόμα μεγαλύτερη όταν και η βαφτιστήρα μου, 10 τότε, ελάχιστα θυμόταν. Εδώ να σημειώσω ότι και τα δύο κορίτσια μας έχουν αποδείξει ότι έχουν πάρα πολύ καλή μνήμη.
Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν οτι οι εμπειρίες αυτές, έστω και αν δεν τις θυμόνται, δεν αποτελούν προστιθέμενη αξία. Είναι και με το παραπάνω. Πρώτ' απ'όλα στη δημιουργία ταξιδιωτικής συνείδησης. Άρα τα παιδιά μαζί. Βέβαια δεν είναι λίγο να μπορεί το ζευγάρι να ξεφύγει και για λίγο μόνο του. Και αυτό θα μετρήσει θετικά στο παιδί, μιας και λειτουργεί θετικά στο όλο κλίμα μέσα στην οικογένεια.

 

[ΕΡΣΗ]

Παντως δεν ειναι ολα τα παιδια τα ιδια στο θεμα των αναμνησεων (οπως αλλωστε και σε σχεδον ολα τα θεματα). Οι γονεις μου με πηγαν για πρωτη φορα στο εξωτερικο οταν ημουν 6,5 χρονων στην Αυστρια και μετα απο παραπανω απο σαραντα χρονια θυμαμαι ακομη παρα πολλα πραγματα (ακομη και ενα γλυκο με μους καστανο που ειχα φαει και μου αρεσε- Η καλη μερα απο το πρωι φαινεται!). Το ιδιο με την κορη μου η οποια, ειρησθω εν παροδω, εξακριβωμενα δεν εχει καθολου καλη οπτικη μνημη. Στα επτα της την πηγαμε για πρωτη φορα στο Λονδινο και στα οκτω της στο Παρισι και θυμαται αυτα τα ταξιδια ακομη και τωρα που ειναι 22 χρονων, πολυ καλα.
Λοιπον δεν ξερεις ποτε εκ των προτερων, ποιο παιδι θα θυμαται μετα απο εικοσι χρονια τι και πως και απο ποια περιοδο της ζωης του. Αλλα σε καθε περιπτωση, ακομη και αν δε θυμαται, υποδορεια κατι του εχει μεινει και θα το εχει θετικα σημαδεψει, ακομη και αν δεν θυμαται το πως και το γιατι.

 

[fenia42]

Εγώ το πρώτο μου ταξίδι το έκανα 8 χρονώ Γαλλία - Ιταλία και ενώ ήμουν μικρή και θα μπορούσα κάλλιστα να θυμάμαι μόνο τη Ντίσνευ Λαντ , θυμάμαι πάρα πολλά πράματα και μάλιστα, η λατρεία μου για την Ιταλία τότε ξεκίνησε καθώς επίσης και η απόφασή μου να μάθω ιταλικά, τότε άρχισε να καλλιεργείται.

 

[varioAthens]

Το έχουμε ξανασυζητήσει και παλιότερα το θέμα... Αυτό το "όπως το μάθεις το παιδί" δεν είναι απόλυτο... Εμένα με έσερναν στο εξωτερικό οι γονείς μου από 7-8 χρονών και ήμουν πανευτυχής με τη φάση αεροδρόμιο-αεροπλάνο-ξένη χώρα (όσο πιο μακρυά τόσο πιο καλά)... όταν με έβαζαν στο αυτοκίνητο όμως για οδικό ταξίδι στην Ελλάδα ήταν το χειρότερό μας (και για μένα και για τους γονείς) γιατί δεν άντεχα καθόλου το αυτοκίνητο... Αυτό που θέλω να πώ είναι ότι το κάθε παιδί είναι διαφορετικό, έχει άλλα όρια αντοχής και καλό είναι να τα σεβόμαστε για να είναι και αυτό ευχαριστημένο και εμείς χαρούμενοι στο ταξίδι μας και οι τρίτοι που βρίσκονται γύρω μας... Δεν θα ξεχάσω στην Ταϋλάνδη σε ημερήσια εκδρομή στην Αγιούταγια με πούλμαν, ένα μωράκι που το σέρνανε από τις 6 το πρωϊ μέσα στη ζέστη, αυτό είχε γκανιάσει στο κλάμα, δεν κοιμόταν, δεν ησύχαζε και δεν έτρωγε τίποτα... για να μην κάτσω να αναρωτηθώ πώς του έδιναν οι γονείς του αμφιβόλου ποιότητας φαγητό μέσα σε ένα πλωτό της συμφοράς...


Υ.Γ. Παρεπιπτόντως, όταν διάβασα τον τίτλο σου νόμιζα ότι είσαι στην Ουγκάντα με μηχανάκι (δίχρονο)...

 

[danev]

Σιγουρα υπάρχει και η άλλη άποψη !
Εκτός αν νομιζετε ότι τα παιδιά σου δεν θα ταξιδέψουν κάποτε μόνα τους και περιμένουν από εσάς να τα γυρίσετε !

 

[zmaria]

Eγώ πάντως που δεν έχω παιδιά και ως παιδί ταξίδεψα πάρα πολύ με τους γονείς μου στην Ελλάδα, αλλά καθόλου στο εξωτερικό (έφτασα 21 χρόνων για να ξεκινήσω επιτέλους) θα ήθελα να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Αν για μας είναι ωραία (πολύ ωραία) να ταξιδεύουμε, στην δημιουργική και αγνή πραγματικότητα ενός παιδιού το ταξίδι αποτελεί παραμυθένια μαγεία. Και μορφώνεται και ανοίγει το μυαλό του. Ναι, μακάρι να είχα ταξιδέψει ως παιδί.

 

[meli]

Κι εγω συμφωνω με οσα ειπατε οι περισσοτεροι....
Και ναι,πιστευω οτι η μνημη διαφερει απο παιδι σε παιδι .Αν και ολα καταγραφονται στο υποσυνειδητο.
Σιγουρα θελω να ταξιδευει μαζι μας,γιατι αποκταει ταξιδιωτικη παιδεια και συνειδηση. Και νομιζω οτι συνηθιζει και στην ταλαιπωρεια.
Εξαλλου εγω δεν επενδυω και τοσο στο τι θα θυμαται. Μου αρκει η στιγμη.Που θα περασει πιο ωραια Δεκεμβρη μηνα? Κλεισμενη μεσα σπιτι ή σε μια εξωτικη παραλία? Κι εμεις το ιδιο...
Υ.Γ. Βεβαια το ομολογω οτι κανουμε και μονοι μας ταξιδακια,κατι για το οποιο κατα καιρους εχω τυψεις που δεν την παιρνω..

 

[harilander]

Κι εγω συμφωνω με οσα ειπατε οι περισσοτεροι....
Και ναι,πιστευω οτι η μνημη διαφερει απο παιδι σε παιδι .Αν και ολα καταγραφονται στο υποσυνειδητο.
Σιγουρα θελω να ταξιδευει μαζι μας,γιατι αποκταει ταξιδιωτικη παιδεια και συνειδηση. Και νομιζω οτι συνηθιζει και στην ταλαιπωρεια.
Εξαλλου εγω δεν επενδυω και τοσο στο τι θα θυμαται. Μου αρκει η στιγμη.Που θα περασει πιο ωραια Δεκεμβρη μηνα? Κλεισμενη μεσα σπιτι ή σε μια εξωτικη παραλία? Κι εμεις το ιδιο...
Υ.Γ. Βεβαια το ομολογω οτι κανουμε και μονοι μας ταξιδακια,κατι για το οποιο κατα καιρους εχω τυψεις που δεν την παιρνω..

ακριβως, καθε παιδι λειτουργεί και θυμάται διαφορετικά.Το σημαντικό ειναι να ζει την καθε στιγμή. Η καθε στιγμή που ζει του δημιουργεί συναισθήματα που λειτουργουν αυτόνομα αλλά ολα μαζί συνθέτουν ενα παζλ που χτιζουν την προσωπικότητα του , οσο περισσοτερα κομματάκια εχει το παζλ τοσο ποιο ολοκληρωμενο γίνεται.
οσο για τις τύψεις μην τις έχεις, γιατί και αυτο χρειάζεται.Ειναι καλό για το ζευγάρι να μπορεί να εχει και αυτο τον χρόνο του και να μην γυρίζουν ολα γύρω απο το παιδί.Αυτο κάνει καλό και στο παιδί ώστε να απογαλακτίζεται και να μην είναι εξαρτημένο απο τους γονείς, να μαθαίνει να ζει και με άλλους πχ παπουδες και γιαγιάδες ή νονους, έτσι γινεται ποιο καλοβολο.
Ολα χρειάζωνται στο μέτρο τους.

 

[pmaria]

ολα σχετικα ειναι! τον πηγαμε 3 ετων στην βενετια. πολυ περπατημα για ολους, στο τελος τον κουβαλουσαμε στην πλατη οταν πια κουραζοταν απιστευτα. εικονες εντονες για το 3 χρονο. μιλουσε με εντυπωσιακη για την ηλικια του ακριβεια για οσα ειδε. και το κυριοτερο, οταν γυρισαμε, τα ελεγε σε φιλους του και τους παροτρυνε να πανε και μαζι να τους δειχνει εκεινος τη πλατεια σαν μαρκο... κτλ
αυτο ειναι κατα τη γνωμη μου επενδυση για τη μορφωση του.
βεβαια δεν ειναι "παω γυριζω και τελος". του μιλουσαμε για αυτα που θα δει εκει και του δειξαμε εικονες σε βιβλια.
οταν γυρισαμε συχνα αναφερομασταν στην βενετια (ακομα και τωρα 1 χρονο μετα), λεγοντας κατι του στυλ "θυμασαι που φαγαμε τετοια πιτσα στη βενετια, στο καναρετζιο? εκει που επαιζες με κατι παιδακια που μιλουσαν ξενα..." ετσι καταφερνει να ανασυρει απο τη μνημη του εικονες.
ειδαμε μαζι τις φωτο λεγοντας τα μερη και συνδεοντας και γεγονοτα της συγκεκριμενης ημερας.
γενικα θελει και πολλη κουβεντα για να μην ξεχαστει το ταξιδι! το κανουμε και για τα εντος ελλαδας ταξιδια.
θελω να πηγαινω ταξιδια μαζι του. δουλευουμε και οι δυο και ειμαστε αρκετες ωρες χωρια καθε μερα ολο το χρονο. στις διακοπες θελω να ειμαι με το παιδι μου.

 

[North66]

Γιατί υποβάλετε μικρά παιδιά (κάτω από τριών) σε τόση κούραση και τους πιθανούς συνταξιδιώτες σε παράκρουση (βλπ. αεροπλάνο και κλάμα) όταν είναι γνωστό ότι λόγω παιδικής αμνησίας δε θα θυμούνται τίποτα μετά από μερικά χρόνια?

 

[nera_gr]

Γιατί υποβάλετε μικρά παιδιά (κάτω από τριών) σε τόση κούραση και τους πιθανούς συνταξιδιώτες σε παράκρουση (βλπ. αεροπλάνο και κλάμα) όταν είναι γνωστό ότι λόγω παιδικής αμνησίας δε θα θυμούνται τίποτα μετά από μερικά χρόνια?

Γιατί όταν αγαπάς κάποιον τον θέλεις μαζί σου, τέλος. Και γιατί το ταξίδι είναι χαρά και θέλεις να τη μοιραστείς μαζί του.
Ναι, και την παιδική χαρά δε θα τη θυμάται, ούτε τη θάλασσα, αλλά σίγουρα είναι καλύτερα να το πηγαίνεις εκεί παρά να το 'χεις μες στο σπίτι.