"Ω Σαντορίνη κορυφαίου θυμού Γυμνή αναδυομένη..."

[Georgia86]

Η Σαντορίνη είναι ένα από τα πιο όμορφα νησιά που είχα την τιμή να επισκεφτώ μέχρι τώρα στην ζωή μου. Την είχα στην ταξιδιωτική μου bucket list για πολλά χρόνια· για αυτό θα πρέπει να ευχαριστήσω τα ντοκιμαντέρ που έχω δει με θέμα τους την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης αλλά και τις αμέτρητες φωτογραφίες από το διάσημο ηλιοβασίλεμα της.

Με τον φίλο μου προσπαθούμε κάθε Ιούνιο να πηγαίνουμε λίγες μέρες σε κάποιο νησί, για να ξεκουραζόμαστε αλλά και να αποφεύγουμε τον πολύ κόσμο σε φουλ σεζόν. Πέρυσι αποφασίσαμε να περάσουμε τις τελευταίες μέρες του Ιουνίου στην Σαντορίνη και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενη. Κλείσαμε με το πρωινό δρομολόγιο το οποίο έφευγε γύρω τις εφτά το πρωί και θα έφτανε κάπου στις τρείς. Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν στα Φυρά , σε κοντινή απόσταση από το κέντρο της πρωτεύουσας του νησιού.

Από μακριά το λιμάνι ίσα που διακρίνεται με το γυμνό μάτι, φτάνοντας κοντά με το πλοίο μου έκανε εντύπωση το μικρό του μέγεθος περίμενα για έναν τόσο δημοφιλή προορισμό ένα πιο..χλιδάτο λιμάνι. Το πλοίο έδεσε στο λιμάνι της Σαντορίνης λίγο αργότερα από ότι περιμέναμε. Μου άρεσε πάντα η αίσθηση της αποβίβασης από ένα πλοίο. Νιώθεις το πλήθος του κόσμου να ξεχύνεται στο στερεό έδαφος και είναι σαν να είμαστε ενωμένοι ο ένας με τον άλλον..

Ο χώρος του λιμανιού ήταν γεμάτος με τουρίστες και ντόπιους κατοίκους που ο καθένας προσπαθούσε να βρει τον άνθρωπο που θα τον μετέφερε στα ενδότερα του νησιού. Μέχρι να βρούμε τον δικό μας οδηγό το λιμάνι είχε αδειάσει σημαντικά. Επιβιβαστήκαμε στο βανάκι και ξεκινήσαμε την ανάβαση προς την κορυφή του νησιού· μια εφιαλτική για εμένα διαδρομή. Εκτός από τον φόβο μου για τις στροφές και τους γκρεμούς υπήρχε και ο επιπλέον τρομαχτικός παράγοντας· ένας οδηγός που δεν γνώριζα! Προσωπικά οι πρώτες εικόνες από το νησί δεν με κέρδισαν. Δεν μιλώ για την θέα της θάλασσας από το παράθυρο του οχήματος αλλά για το νησί κάθε αυτού. Φαινόταν ξερό, χωρίς σπίτια και κάπως.. άδειο. Βεβαίως αυτές ήταν καθαρά οι πρώτες εικόνες και δεν τις πήρα στα πολύ σοβαρά.

Το ξενοδοχείο μας ονομαζόταν “Grande Murano” και βρισκόταν σε απόσταση δέκα λεπτών με τα πόδια από το κέντρο των Φυρών. Είναι ένα συγκρότημα δωματίων σε δύο επίπεδα με μια μικρή πισίνα και βαμμένο στα τοπικά χρώματα του Αιγαίου με οικονομική «ταρίφα» και πολύ εξυπηρετικό προσωπικό. Το δωμάτιο μας είχε θέα την θάλασσα κάπου στο βάθος και ήμασταν μακριά από τα άλλα κατειλημμένα δωμάτια, οπότε θα είχαμε την ησυχία μας.
Βάλαμε τα μαγιό μας και κάναμε την πρώτη βουτιά μας στο νησί στην πισίνα του ξενοδοχείου μας και αφού στεγνώσαμε στα γρήγορα φύγαμε για την πρώτη βόλτα μας στο νησί.

Μπορεί να ήταν ακόμα στην αρχή της η τουριστική σεζόν αλλά υπήρχε πολύ κόσμος στους δρόμους και τα στενά των Φυρών. Κυρίως ξένοι τουρίστες. Ξεκινήσαμε την εξερεύνηση μας κατευθυνόμενοι προς την γνωστή σε όλους για την εντυπωσιακή της ομορφιά καλντέρα. Η αλήθεια είναι όταν την βλέπεις πρώτη φορά νιώθεις δέος. Αν ο ήλιος είναι στην κατάλληλη θέση μετατρέπει τα κυματάκια σε χρυσές πτυχές επάνω στο γαλάζιο της θάλασσας και σε συνδυασμό με το ηφαίστειο πραγματικά μένεις άφωνος από την ομορφιά της φύσης. Καταλαβαίνω γιατί τόσοι άνθρωποι επισκέπτονται το νησί μας από κάθε γωνιά του κόσμου.

Μετά από μια βόλτα στο μήκος της Καλντέρα αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα να φάμε. Από την βόλτα μας μέχρι τώρα ανακαλύψαμε πως οι τιμές στα εστιατόρια των Φυρών είναι απαγορευτικές (18 ευρώ ένα κομμάτι μουσακά!) επιλέξαμε τα αγαπητά σε όλους και πάντα έμπιστα σουβλάκια. Χορτασμένοι πήγαμε για μια ακόμα βόλτα πριν γυρίσουμε στο δωμάτιο μας για ξεκούραση. Τα βήματα μας οδήγησαν για ακόμα μια φορά στην άκρη του νησιού για να θαυμάσουμε το διάσημο ηλιοβασίλεμα πίσω από το ηφαίστειο. Μπορεί η Οία να είναι το ιδανικό μέρος για να θαυμάσει κάποιος τον ήλιο να χάνεται στον ορίζοντα αλλά και τα Φυρά δεν πήγαιναν πίσω, όπου και να κοιτάξεις μόνο ομορφιά θα βρεις.

Για την επόμενη μέρα είχαμε αποφασίσει να νοικιάσουμε ένα αμάξι και να επισκεφτούμε τον προϊστορικό οικισμό του Ακρωτηρίου Θήρας. Ήμουν κατενθουσιασμένη! Γυρίσαμε περπατώντας μέσα στο σκοτάδι στο ξενοδοχείο μας γεμάτοι όμορφες εικόνες.

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Georgia86]

Ξυπνήσαμε την δεύτερη μέρα μας στο νησί ξεκούραστοι και έτοιμοι να εξερευνήσουμε τον προϊστορικό οικισμό του Ακρωτηρίου. Νοικιάσαμε το πιο φτηνό αυτοκίνητο που βρήκαμε γύρω στα 35 ευρώ ( το προηγούμενο βράδυ είχαμε κάνει μια μικρή έρευνα αγοράς) και αφού ξεδιπλώσαμε τον χάρτη μας φύγαμε για το Ακρωτήρι.

Φτάσαμε έξω από το αρχαιολογικό χώρο μετά από λίγο κάνοντας μια στάση για να βγάλουμε φωτογραφίες την θέα από ψηλά. Βγαίνοντας από το αμάξι νιώσαμε την ζέστη να μας πνίγει, η μουσική των τζιτζικιών και η ησυχία που βασίλευε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο σε συνδυασμό με την ζέστη σε γέμιζε με αισιοδοξία.
Το χωριό του ακρωτηρίου χρονολογείτε τουλάχιστον από το 4000 χρόνια π.Χ και ήταν ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά κέντρα στο Αιγαίο. Οι διάφορες λεπτομέρειες της πόλης δηλώνουν ότι ήταν πολύ αναπτυγμένη. Είχε αποχετευτικό σύστημα (οι τουαλέτες ήταν στον πρώτο όροφο), η αρχιτεκτονική ήταν άρτια και τα εισαγόμενα προϊόντα μας δείχνουν πως είχε πολύ καλές εμπορικές σχέσεις με τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο και όχι μόνο. Οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την περιοχή λόγω τον συνεχών δυνατών σεισμών, λίγο πριν τη μεγάλη έκρηξη. Ο αρχαιολογικός χώρος του Ακρωτήριου βρίσκεται διατηρημένος σε ένα κτίσμα προστατευμένος από τα καιρικά στοιχεία . Τα σπίτια έχουν μείνει όπως ακριβώς ήταν τότε χάρη στην λάβα από την έκρηξη του ηφαιστείου και αυτό μας δίνει την μοναδική ευκαιρία να δούμε πως ακριβώς ζούσαν οι άνθρωποι τότε. Τα δωμάτια τους, τα έπιπλα και τόσα άλλα. Μπορείς να περπατήσεις στα δρομάκια ανάμεσα από τις κατοικίες τους, να κοιτάξεις μέσα και να θαυμάσεις τα αρχαία κειμήλια. Αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση είναι το πόσο μικρά ήταν τα κρεβάτια τους, ο άνθρωπος την εποχή εκείνη ήταν πολύ μικρόσωμος. Περάσαμε αρκετή ώρα στον χώρο, περπατώντας ανάμεσα στα σοκάκια, όταν νιώσαμε πως χορτάσαμε από την περιήγηση ξεκινήσαμε για την κόκκινη παραλία.

Για να πας στην κόκκινη παραλία πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να περπατήσεις μιας και το αμάξι δεν πηγαίνει εκεί. Υπάρχει ένα μονοπάτι που σε οδηγεί στην παράξενη αυτή παραλία με την κατακόκκινη πέτρα και την εξωτική ομορφιά. Επάνω στο μονοπάτι υπάρχει καντίνα αλλά και ένας τύπος που πουλάει φρούτα αν θέλετε να αγοράσετε νερό ή κάτι να φάτε. Η παραλία έχει αρκετά χοντρή πέτρα που εγώ δεν αγαπώ καθόλου και την ημέρα που πήγαμε εμείς η θάλασσα ήταν απίστευτα κρύα. Βουτήξαμε για λίγο και όταν στεγνώσαμε για τα καλά πήραμε τον δρόμο πίσω στο αμάξι και την Περίσσα.

Πεινασμένοι και καψαλισμένοι από τον ήλιο ξεκινήσαμε για το παραθαλάσσιο χωριό Περίσσα όπου είχαμε σκοπό να φάμε σε κάποια από τις παραδοσιακές ταβερνούλες δίπλα στην μαύρη παραλία. Ήταν μεσημέρι και το χωριό ήταν πολύ ήσυχο, δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Η μαύρη παραλία ήταν όντως μαύρη, η άμμος αλλά και βουνά τριγύρω έκαναν το περιβάλλον να έχει μια εξωγήινη μορφή.
Καθίσαμε στην τελευταία της σειράς ταβέρνα. Δεν είχε πολύ κόσμο και η ηρεμία του εστιατορίου σε συνδυασμό με τον παφλασμό των κυμάτων έκανε την ψυχή πιο πράα. Παραγγείλαμε τα κλασσικά· καλαμαράκια, γαύρο, σαλάτα και την ξακουστή σαντορινιά φάβα. Το φαγητό ήταν εξαίσιο και οι τιμές ήταν λίγο τσιμπημένες αλλά οι ποσότητες ήταν υπεραρκετές. Για παρέα είχαμε το σκυλάκι του ιδιοκτήτη που δυστυχώς είχε σπασμένο το ποδαράκι του αλλά αυτό δεν μείωνε καθόλου το κέφι του.
Όλα όσα παραγγείλαμε ήταν νοστιμότατα αλλά αρκετά σε ποσότητα, όποτε ότι περίσσεψε το πήραμε μαζί μας για να το φάμε το βράδυ. Μας περίμενε το κρεβάτι μας για την μεσημεριανή μας σιέστα γιατί το απογευματάκι θα πηγαίναμε στην Οία να θαυμάσουμε το ξακουστό ηλιοβασίλεμα και θέλαμε να είμαστε ξεκούραστοι.

Η Οία είναι αρκετά πιο κοσμοπολίτικη από τα Φυρά . Προσωπικά την βρήκα κάπως «άχρωμη» και αρκετά «γυμνή» πάραυτα μου άρεσε! Αναγκαστικά αφήσαμε το αμάξι σε ένα ιδιωτικό παρκινγκ γιατί δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να βρούμε θέση κάπου στον δρόμο. Αρχίσαμε να περπατάμε στα στενά της Οίας χωρίς συγκεκριμένο προορισμό , ήταν αρκετά νωρίς και το ηλιοβασίλεμα θα αργούσε. Σαν λάτρης της λογοτεχνίας που είμαι αποφάσισα να επισκεφτώ ένα από τα πιο όμορφα βιβλιοπωλεία της Ελλάδος αλλά και του εξωτερικού μιας και έχει φιλοξενηθεί μέχρι και στο National Geographic , το Atlantis Books.
Απέξω το Atlantis Books είναι διακοσμημένο με βιβλία, ζωγραφισμένους τοίχους και μια ξύλινη σκάλα σε οδηγεί στην είσοδο του μαγαζιού. Ξύλινες βιβλιοθήκες γεμάτες με μυθιστορήματα, διακοσμητικά στους τοίχους, καναπέδες για να ξεκουράζονται οι αναγνώστες παρέα με ένα βιβλίο. Και φυσικά ένα μαλλιαρό , φιλικό σκυλί! Όλα αυτά κάνουν την καρδιά ενός αναγνώστη σαν εμένα να χτυπάει δυνατά με ενθουσιασμό! Αγόρασα ένα μυθιστόρημα με την σφραγίδα του βιβλιοπωλείου και με μια υπέροχη ποστκαρτ για σελιδοδείχτη.

Αποχώρησα από το βιβλιοπωλείο με βαριά καρδιά ενώ είμαι σίγουρη πως ο φίλος μου χαιρόταν που επιτέλους συνεχίσαμε την βόλτα μας στην Οία. Δεν τον κατηγορώ καθόλου, καθώς έπεφτε λιγάκι ο ήλιος η περιοχή έπαιρνε μια παραμυθένια λάμψη. Τα φώτα άναβαν σιγά – σιγά στα σπίτια που έμοιαζαν σαν να κρέμονται στον γκρεμό! Επειδή δεν υπάρχουν πολύ ψηλά κτήρια στην Οία αισθάνεσαι πως είσαι ελεύθερος και μεταξύ εσένα και του ουρανού δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο ανοιχτός αιθέρας.
Αν ακολουθούσες το μπούγιο θα σε έβγαζε σε ένα πυργάκι στην άκρη της Οίας από όπου γενιές και γενιές τουριστών έχουν παρακολουθήσει το διάσημο ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης. Αν και ήταν νωρίς ακόμη όλοι είχαν έτοιμες τις φωτογραφικές μηχανές τους. Προτείνω όποιος θέλει να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα να φτάσει νωρίς ώστε να βρεθεί επάνω στο βραχάκι. Δυστυχώς είχε λίγη συννεφιά και δεν απολαύσαμε στο 100% την δύση του ήλιου αλλά ακόμα και έτσι ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Τα χρώματα με τα οποία βάφτηκε ο ουρανός ήταν πολύ όμορφα και ιδιαιτέρως έντονα. Κόκκινά, ροζ και πορτοκαλί, όλες οι αποχρώσεις της φύσης ζωγραφίζουν ένα από τα πιο όμορφα έργα τέχνης στον ουρανό του Αιγαίου.

Δυσκολευτήκαμε αρκετά να αποχωρίσουμε από τον χώρο λόγο του μεγάλου πλήθους που είχε έρθει να παρακολουθήσει μαζί μας το ηλιοβασίλεμα αλλά με λίγη υπομονή και χαλαρό βάδην βρεθήκαμε και πάλι στα σοκάκια της Οίας. Είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά , περπατώντας άσκοπα πέσαμε επάνω σε μια ομάδα performers που είχαν ένα τεράστιο hula hoop με led φωτάκια και καθώς εκείνο γύριζε ο καλλιτέχνης γύριζε μαζί του! Ήταν πολύ εντυπωσιακό . Η βόλτα μας στην Οία έφτανε στο τέλος της και με δισταχτικά βήματα φτάσαμε μέχρι το πάρκινγκ όπου μας περίμενε το αυτοκίνητο μας. Είχαμε ένα ταπεράκι με φάβα και μερικά νόστιμα ψάρια που μας περίμεναν στο δωμάτιο μας, για δείπνο με θέα την θάλασσα του Αιγαίου. Αύριο μας περίμενε μια όμορφη μέρα, η τελευταία μας ολόκληρη μέρα στο νησί.

 

[Georgia86]

Για το τελευταίο μας 24ώρο στο νησί είχαμε κανονίσει μια εκδρομή προς τις ζεστές πήγες και το διάσημο ηφαίστειο της Σαντορίνης. Το καραβάκι που θα μας πήγαινε μέχρι εκεί έφευγε από το παλιό λιμάνι της Θύρας και για να φτάσεις εκεί είχες τρείς επιλογές. Με τα πόδια αν αντέχεις την κατάβαση , με ένα από τα πολλά γαϊδουράκια αν το αντέχει η συνείδηση σου και με το τελεφερίκ το οποίο και επιλέξαμε εμείς. Το αντίτιμο είναι στα έξι ευρώ το άτομο για μια απλή διαδρομή και κάτι παραπάνω αν θες να πάρεις μαζί σου και κάποια βαλίτσα .Το παλιό λιμάνι είναι πολύ γραφικό μου άρεσε πιο πολύ από το λιμάνι στο οποίο αποβιβαστήκαμε όταν φτάσαμε στο νησί, μιας και είχαμε χρόνο να σκοτώσουμε κάναμε την βόλτα μας στον χώρο. Όπως και στο λιμάνι των Φυρών έτσι και εδώ το περιβάλλον είναι επιβλητικό. Το καράβι που θα μας πήγαινε στο ηφαίστειο ήταν ένα εντυπωσιακό ξύλινο σκαρί και μπροστά του περίμεναν αρκετοί τουρίστες για να επιβιβαστούν και αυτοί μαζί με εμάς για την κρουαζιέρα μας.

Αν και περιμέναμε η πρώτη στάση να είναι στο ηφαίστειο και μετά στις πηγές για να δροσιστούμε ο οδηγός μας πήγε πρώτα στις πηγές, το θεώρησα κακή επιλογή μιας και η βουτιά θα ήταν πιο δροσερή μετά την ανάβαση στο ηφαίστειο. Εγώ βούτηξα αμέσως αλλά ο φίλος μου που δεν ήθελε να έχει επάνω του το αλάτι και να τον χτυπάει ο ήλιος επέλεξε να μείνει στο καράβι. Μέχρι την ακτή είχε αρκετό κολύμπι και όταν έφτασα στις θερμές πηγές δεν μπορώ να πω πως εντυπωσιάστηκα διότι δεν της βρήκα ιδιαίτερα ζεστές, περίμενα κάτι άλλο και απογοητεύτηκα. Παρόλα αυτά πέρασα αρκετή ώρα συνομιλώντας με κάτι τουρίστες και αυτό με χαροποιήσε. Κολύμπησα για είκοσι λεπτά περίπου μέχρι που μου ζήτησε ο οδηγός να γυρίσω πίσω στο καράβι.

Όταν φτάσαμε στο ηφαίστειο για να μπορέσουμε να πατήσουμε γη έπρεπε να περάσουμε πάνω από δυο καράβια κάτι που το βρήκαμε πολύ διασκεδαστικό. Για να σε αφήσουν να προχωρήσεις προς την κορυφή πρέπει να πληρώσεις ένα μικρό αντίτιμο κάπου στα 2,5 ευρώ. Να ενημερώσω πως πρέπει οπωσδήποτε να έχεις πάνω σου νερό γιατί εκεί δεν υπάρχει καμία καντίνα και η ανάβαση σε συνδυασμό με τον ήλιο θα σε εξουθενώσει. Ξεκινήσαμε προς τους κρατήρες μαζί με δυο Ινδούς που γνωρίσαμε επάνω στο καράβι , παρέα περπατήσαμε είκοσι λεπτάκια περίπου πάνω σε καυτή πέτρα σε άγονο περιβάλλον που μοιάζει σαν σε άλλον πλανήτη! Η πορεία μας ήταν δύσκολη, ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και η ζέστη που έβγαινε από την γη μας κούραζε αφάνταστα. Ο οδηγός μας έδινε πολλές πληροφορίες για τον χώρο και μάλιστα μας οδήγησε σε ένα μέρος όπου μπορούσαμε βάζοντας το χέρι μας χαμηλά κοντά στην τρύπα του εδάφους να νιώσουμε το καυτό αέρα που έβγαινε. Καθίσαμε λίγο ακόμα επάνω στην κορυφή και μετά πήραμε τον δρόμο προς το καράβι και την σκιά. Όλη η κούραση του περπατήματος αλλά και της ζέστης μας βύθισε σε έναν γλυκό λήθαργο και αυτό που θέλαμε και οι δυο είναι να βουτήξουμε στην πισίνα του ξενοδοχείου μας.

Το απόγευμα μετά την ξεκούραση μας βγήκαμε βόλτα στα καλντερίμια των Φυρών. Περπατήσαμε κατά μήκος της καλντέρας και φύγαμε από το τουριστικό κομμάτι. Είχε πλέον σκοτεινιάσει και η βόλτα μας μέσα από τα στενά δρομάκια ήταν πολύ όμορφη. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε δίπλα σε μια πισίνα που ήταν τοποθετημένη μέσα σε ολόκληρο το σπίτι. Η Σαντορίνη το βράδυ είναι πανέμορφη. Βλέπεις την πλαγιά απέναντι γεμάτη μικρά φωτάκια διαφόρων χρωμάτων και ακόμα πιο πέρα το φεγγάρι και ταξιδεύεις σε έναν κόσμο όπου όλα είναι πιο μαγικά. Τα σοκάκια ήταν άδεια , ο αέρας φυσούσε δυνατός και είχαν αρχίσει να πέφτουν μερικές σταγόνες , τι μαγικά που ήταν…

Ξυπνήσαμε το επόμενο πρωί στενοχωρημένοι που θα φεύγαμε από το νησί και θα γυρίζαμε στην πραγματικότητα της Αθήνας, ρίξαμε μια τελευταία βουτιά στην πισίνα και ετοιμαστήκαμε για το ταξίδι! Οι βαλίτσες μας ήταν έτοιμες από βραδύς, τις αφήσαμε στην ρεσεψιόν και φύγαμε για μια τελευταία γύρα στα Φυρά. Τα σοκάκια ήταν γεμάτα με τουρίστες , τα μαγαζιά γεμάτα με κόσμο και καθώς περπατούσαμε μας έπιασε η πείνα. Καθίσαμε σε ένα σουβλατζίδικο κοντά στην πλατεία και απολαύσαμε το φαγητό μας λίγο πριν επιβιβαστούμε στο καράβι.

Το ταξίδι μας έφτασε στο τέλος του. Περάσαμε τρείς πολύ όμορφες μέρες σε ένα από τα πιο όμορφα νησιά που έχουμε επισκεφτεί. Θα το πρότεινα σε όλους όσους θέλουν να περάσουν λίγες μέρες σε ένα εντυπωσιακό και ρομαντικό νησί!

 

[Αγγελική Μεσσάρη]

Υπέροχη αφήγηση για την περιήγησή σας στην υπέροχη Σαντορίνη !!!!!!!!

 

[Georgia86]

Υπέροχη αφήγηση για την περιήγησή σας στην υπέροχη Σαντορίνη !!!!!!!!

Σας ευχαριστώ!!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ελλάδα