Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10: Αυστραλία (για μια μέρα κι από σπόντα)​

Τελικώς υπήρξε και έξτρα καθυστέρηση στην πτήση, κατά την οποία ασχολήθηκα με την airhelp για να δούμε αν δικαιούμασταν κάποια αποζημίωση, αλλά η απάντησή τους ήταν πως από την ώρα που η πτήση δεν είχε κάποια σχέση με χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι όροι της Virgin ήταν ξεκάθαροι, δε δικαιούμασταν δεκάρα τσακιστή, ούτε καν μια χαρτοπετσέτα για να σκουπιστεί ο Κρεκουζάκος από τα tim tam του.

Ωραία λοιπόν, ας δούμε μια πόλη εκτός προγράμματος, έχει κι αυτό την πλάκα του, ειδικά όταν πρόκειται για μια πόλη για την οποία δεν είχα ιδέα πόσο μεγάλη είναι, πού ακριβώς βρίσκεται, τι κλίμα έχει κι αν έχει κάποιο αξιοθέατο. Η Virgin είχε καλό σέρβις, δωρεάν ίντερνετ και με το που φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Brisbane μας έδωσαν voucher για το ξενοδοχείο Rydges Fortitude Valley συν άλλο ένα για γεύματα 50 δολαρίων στο ξενοδοχείο και μας υπέδειξαν πού θα πέρναμε το shuttle.

Το τσεκιν έγινε γρήγορα και πήγαμε στα δωμάτιά μας... ω ρε τι δωματιάρες είναι αυτές;; Απόλαυσα το ντους μου και χάζεψα λίγο αθλητικά σε μια οθονάρα, πριν φύγουμε για το κέντρο της πόλης, αφού το ξενοδοχείο ήταν και σχετικά κεντρικό εκτός όλων των άλλων. Η πόλη μας φάνηκε πολύ σύγχρονη, πεντακάθαρη και με μια μεγαλοπρεπή μωβ γέφυρα να δεσπόζει πάνω από τον ποταμό Brisbane. Άλλο... κινούμενο αξιοθέατο ήταν οι απίστευτες γκόμενες που έκαναν τζόγκινγκ πάνω, κάτω από τη γέφυρα, σε πάρκα, πεζοδρόμια και όπου γυρνούσε κανείς το κεφάλι του. γνωστοί για τη μανία τους με τα σπορ και το fitness, οι Αυστραλοί δε χάνουν την ευκαιρία να γυμναστούν σε δημόσιους χώρους και στο Brisbane ο αριθμός των ξανθογυμνασμένων γυναικών τείνει στο άπειρο. Τόσο που ο ξανθομανής Κρεκούζας ανέκραξε "εδώ θα μετακομίσω"!

Αυτό που δεν περίμενα στην πόλη ήταν οι τεράστιοι ουρανοξύστες και η τρελή ανάπτυξη. Γκουγκλάρισα στα σβέλτα για να μάθω πως η πόλη μόνο μικρή δεν είναι, φιλοξενεί πάνω από 2,5 εκατομμύρια κατοίκους και πως οικονομικά απλά πετάει. Άρχισε να σκοτεινιάζει και θαυμάσαμε το φωτεινό πια skyline.

Είδαμε ταχύπλοα καραβάκια να διασχίζουν τον ποταμό κι αποφασίσαμε να πάρουμε ένα. Ως μποστανόβλαχοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε πού πληρώνουμε και πόσο στοιχίζει για να πάρουμε την απάντηση πως είναι δωρεάν. Ο βαρκάρης μας ρώτησε "πού θα κατεβείτε" και μια φωνή του είπαμε "δεν ξέρουμε!". Τελικώς κατεβήκαμε κάπου στην τύχη, απ' όπου φτάσαμε στην promenade όπου περπατήσαμε μπόλικα χιλιόμετρα θαυμάζοντας τους ντόπιους που έβγαζαν βόλτα τα σκυλιά τους, τα τρομερά τους σπίτια, τα μπαράκια κι εστιατόρια και την εν γένει εξαιρετική ποιότητα ζωής τους με ασφάλεια, καθαριότητα και άπειρες επιλογές για όλα τα γούστα.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ξοδέψουμε και το voucher μας στο πολύ βολικό εστιατόριο, όπου παρότι έκανα λάθος (ξέχασα να πω στο παιδί στο ταμείο πως θα πληρώσουμε με κουπόνι και έκοψε απόδειξη στη μηχανή), μπήκαν σε κόπο και το διόρθωσαν και συνέχισαν να μας χαμογελούν.

Κανονίσαμε να ξυπνήσουμε πολύ νωρίς, διότι είχε Giannis vs Celtics νωρίς το πρωί, αυτά παθαίνεις άμα βρίσκεσαι στις εσχατιές του κόσμου...

Το πρωινό την επομένη ήταν πολύ καλό, εγώ επέλεξα εκείνο των 21 αυστραλέζικων δολαρίων, ενώ ο Κρεκούζας των 29 (μας έπαιρνε οριακά με το κουπόνι), αφού λιμπίστηκε τα λουκάνικα και τα μπέικον. Το χαρτί που μας είχαν δώσει έλεγε ότι θα μας παραλάμβαναν στις 7.15, αλλά ο τυπάς από το τράνσφερ έσκασε μύτη στις 7 και βιαζόταν, επέμενε πως μας είχαν δώσει λάθος ώρα αναχώρησης κι ήταν πολύ νευρικός, ειδικά όταν συνειδητοποίησε ότι και μια Γαλλίδα που ήταν να πάει στο αεροδρόμιο μαζί μας είχε μόλις κατέβει για πρωινό. Τελικώς φύγαμε για να φτάσουμε στο αεροδρόμιο όπου γινόταν ένας κακός χαμός: τα μηχανήματα ανάγνωσης διαβατηρίων της Αυστραλίας (πανεθνικώς, όχι μόνο στο Brisbane) είχαν βλάβη οπότε είχαν σχηματιστεί ατελείωτες σειρές. Οι εργαζόμενοι πάντως έκαναν τη δουλειά τους άψογα κι όταν κάποιος προσπαθούσε να περάσει τη σειρά με την αιτιολογία ότι η πτήση του φεύγει (όπως πχ ορισμένοι Κινέζοι), ήταν αυστηροί αλλά κι ευγενέστατοι, εξηγώντας τους πως το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους επιβάτες που βρισκόντουσαν μπροστά τους. Ακόμη πιο μεγάλη εντύπωση το πόσο πολιτισμένοι ήταν οι Αυστραλοί στη σειρά, ορισμένοι εκ των οποίων, παρά την ταλαιπωρία, την καθυστέρηση και την ορθοστασία, δεν παρέλειπαν να ευχαριστήσουν τους εργαζόμενους. Μπορεί να είμαι και άδικος, αλλά στη θέση τους ο κλασικός Έλληνας θα δυσανασχετούσε, θα διαμαρτυρόταν, θα εξηγούσε ότι αυτό και μόνο αυτός βιάζεται γιατί είναι σημαντικός και όλο και κάποιος θα πετούσε την κλασική ατάκα "εμείς σας πληρώνουμε ρε" σε κάποιον υπάλληλο.

Τέλος πάντων, λίγο ρόλο έπαιζαν αυτά πλέον. Το σημαντικό ήταν πως κατευθυνόμασταν προς το εξωτικό Βανουάτου. Που θα αποδεικνυόταν πολύ πιο εξωτικό, πρωτόγονο κι εντυπωσιακό απ΄ό,τι μπορούσα να φανταστώ...


Πρώτες εικόνες από το Brisbane. Τελευταίες εικόνες πρωτοκοσμίλας, πριν φύγουμε για Βανουάτου.

Πού πας ρε Τζίζους με το μπρατσαρά;

Δεν ξέρω αν θα την έλεγα αρχιτεκτονικά όμορφη πόλη, αλλά αδιάφορη δεν είναι.

Να κι η μωβ γέφυρα.

Από την οποία φαίνεται πως αυτοκτονούν πολλοί.

Γι αυτό και στη διάβαση των πεζών (όπου έκαναν τζόγκινγκ κάτι φωνάρες) είχε κάτι κάγκελα ΝΑ με το συμπάθιο, για να μην πέφτει ο κόσμος.

Όμορφη η πόλη με το ομώνυμο ποτάμι το βράδυ.

Σταθμός δωρεάν φέρι. Θαυμάστε τον Κρεκούζα.

Και από το φέρι η θέα ήταν εντυπωσιακή.

Σας είπα ότι ήταν και δωρεάν; 24 ώρες στην Αυστραλία δεν ξοδέψαμε ούτε ένα δολάριο, αφού και η διαμονή και διατροφή μας ήταν καλυμμένη από τη Virgin.

Στο μεταξύ δε μιλάμε για ένα καραβάκι, αλλά για ολόκληρο δίκτυο.

Εμένα μου άρεσαν και τα σπίτια τους και η ποιότητα ζωής.

Μπόλικα εστιατόρια και μπαράκια κατά μήκος του ποταμού.

Ορίστε μας και η στήριξη στα αυτονομιστικά κινήματα...

Σε κάτι τέτοια αεροδρόμια βρίσκεις και εξωτικές αερογραμμές.

 

[Yorgos]

Κοιτα να δεις τις συμβαινει @Yorgos με τις ιστοριες σου..
βλεπω να αρχιζεις θεμα..αρχιζω διαβαζω οποτε βρισκω χρονο μερικα κεφαλαια..μετα απο καιρο βρισκω χρονο και βλεπω εχεις γραψει βιβλιο..αλλα δεν θυμαμαι τα παντα οποτε το παιρνω απο την αρχη..μαζευω σχολια και ερωτησεις..μεχρι να φτασω στο τελος εχει παει σχεδον 3 το πρωι..και δεν ξερω τι να πρωτοσχολιασω γνωριζοντας οτι την επομενη που θα βρω χρονο θα εχεις γραψει αλλα τοσα κεφαλαια και θα πρεπει να το παρω απο την αρχη
μου θυμιζεις ποσες φορες εχω πει οτι γραφεις γαμω τις ιστοριες?

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το γκομπλιμάν!

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11: Βανουάτου​

Ωραία ήταν η πτήση και φτάσαμε άκοπα στο Port Vila, την πρωτεύουσα αυτής της μικρής πληθυσμιακά νησιωτικής χώρας. Το αεροδρόμιο μας φάνηκε κοτέτσι, αν και δεν κάτσαμε και πολύ στη μοναδική του αίθουσα, έχοντας "χάσει" μια μέρα λόγω Brisbane φύγαμε καρφί για το εθνικό μουσείο της χώρας, με τους σάκους μας στους ώμους (ο δικός μου γύρω στα 10 κιλά, του Κρεκούζα με τις κονσέρβες, τα γκατζετάκια και τα tim tam πρέπει να ήταν πάνω από 20).

Αλλάξαμε επομένως χρήματα στην ισοτιμία 1€ = 124vat και χρυσοπληρώσαμε το "fix fare" των 15€ για το ταξί για την πόλη. Η πρώτη εντύπωση δεν ήταν αυτή των διάσπαρτων κτιρίων, αλλά των φυσιογνωμιών που αντικρύζει κανείς: μοιάζουν σχεδόν όλοι με Παπούα. Μελανήσιοι είναι οι ni-Vanuatu (εφεξής για τις ανάγκες της ιστορίας θα αναφέρονται ως Βανουατιανοί), άρα στην ίδια φυλετική οικογένεια με τους κατοίκους των Φίτζι (αν κι εκεί το έντονο ινδικό στοιχείο μπερδεύει), της Παπούα Νέας Γουινέας, των Νήσων Σολομώντα (άλλος έρωτας αυτός, σε μεταγενέστερο ταξίδι θα γίνει κι αυτό) και εν μέρει και της Νέας Καληδονίας. Εμφανισιακώς και για τα δικά μου υποκειμενικά γούστα είναι μάλλον άσχημοι, αλλά τόσο ευγενείς κι όποτε χαμογελούσαν (πολύ συχνά δηλαδή) φωτιζόταν το πρόσωπό τους, λόγω των πολύ έντονων χαρακτηριστικών του προσώπου τους : μεγάλα χείλη και στόματα, έντονα σκούρο δέρμα (Μελανησία = μαύρα νησιά φαντάζομαι ότι είναι η ετυμολογία) που κάνει ωραία αντίθεση με τις κατάλευκες οδοντοστοιχίες, τεράστιες και περίεργες μύτες, εκφραστικότατα μάτια, εντελώς περίεργα σώματα. Ήδη από το αεροπλάνο τα χαρακτηριστικά των ni-vanuatu με είχαν ιντριγκάρει, όπως και το γεγονός ότι η διπλανή μου είχε τρομερές φαβορίτες κι αργότερα θα διαπιστώναμε πως πολλές γυναίκες στη χώρα έχουν και γένια, ή τέλος πάντων έντονη τριχοφυία στο πρόσωπο. Είχα διαβάσει και κάπου πως οι Ευρωπαίοι είχαν στείλει Πολυνήσιους ιεραπόστολους στο Βανουάτου, αφού τους πρώτους ιεραπόστολους που ήταν Ευρωπαίοι τους... έφαγαν οι Βανουατιανοί.

Η πρώτη εντύπωση που μας προκάλεσε το μουσείο είναι πως είναι έντονα τριτοκοσμικό. Ταλαιπωρημένο κτίριο, αρχαία φυλλάδια, εισιτήριο γραπτό στο χέρι αλλά κι ένας χαμογελαστός υπάλληλος που φάνηκε να χάρηκε με την παρουσία μας και δέχτηκε να φυλάξει και τις αποσκευές μας. Τα εκθέματα πάντως, παρά την πολύ κακή κατάσταση τόσο των επεξηγηματικών λεζάντων όσο και των βιτρίνων ήταν πολύ ενδιαφέροντα κι έκαναν ωραία εισαγωγή στη χώρα, με μια καλή χρηματοδότηση και ωραίο σχεδιασμό θα μπορούσαν να κάνουν εξαιρετικό μουσείο οι άνθρωποι.

Είδαμε λοιπόν απίθανα καπέλα και μάσκες, μάθαμε πως εδώ και λίγα χρόνια η κυβέρνηση του Βανουάτου έχει απαγορεύσει τη χρήση του πλαστικού στη νησιωτική αυτή χώρα των 270.000 κατοίκων, είδαμε ξυλόγλυπτα που θύμιζαν μοάι, θαυμάσαμε έναν απίστευτο πίνακα ενός Γάλλου που ήταν παρών σε τελετή ανθρωποφαγίας, όπου τα θύματα ήταν δεμένα χειροπόδαρα και οι γυναίκες των θυμάτων έκλαιγαν ενώ οι επίδοξοι... συνδαιτημόνες έκαναν γκροτέσκες γκριμάτσες στο οσονούπω φαγητό τους, είχαμε την τύχη να δούμε ένα ντόπιο να δείχνει sand drawing σε κάποιον άλλον στα πλαίσια κάποιου πρότζεκτ φαντάζομαι, μάθαμε για τα απίθανα έθιμα περί παραμόρφωσης κρανίου, εξαγωγής δοντιών, κουρεμάτων αλλά και για τα αρχαιολογικά ευρήματα 3.000 ετών στα νησιά και την ανακάλυψη του βασιλικού τάφου στο Roi Mata. Θα καταφέρναμε να πάμε;

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν βγήκαμε από το μικρό αλλά πολύ ενδιαφέρον μουσείο, στην αλάνα μπροστά από το οποίο κάποια παιδάκια έπαιζαν ποδόσφαιρο και μπόλικοι ντόπιοι κυριολεκτικά λιάζονταν στο δάπεδο, σε μια εικόνα που μου θύμισε τους Αβορίγινες της Αυστραλίας αλλά και τους αντίστοιχους ντόπιους στη Νέα Καληδονία.

Μπήκαμε σε ένα σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε μια sim, τώρα που έμαθα κι εγώ ο βλάχος το mobile internet, με δέκα χρόνια καθυστέρηση. Με ρώτησαν και για κάτι τεχνικές προδιαγραφές που δεν κατάλαβα, οπότε και απάντησα στις κοπελίτσες "please wait for my fat friend to arrive" και ξεκαρδίστηκαν όταν είδαν τον πληθωρικό Κρεκούζα να εμφανίζεται να δείχνει την κοιλιά του και τα τατουάζ του και να γελάει βροντόφωνα. Όπου πάει κάνει grand entry ο άτιμος. Πήραμε τελικά data από διαφορετική εταιρεία ο καθένας, το οποίο εν τέλει αποδείχθηκε σοφή επιλογή.

Το κατάλυμά μας θα ήταν το Vanuatu Holiday Hotel, στο οποίο μας είπαν ευγενέστατα πως δε θα μας χρέωναν το πρώτο βράδυ (που περάσαμε στην ξενοδοχειάρα του Brisbane) και παρότι ήταν ένα φτηνό κατάλυμα χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, είχε κάτι το οικείο κι αφού θα επιστρέφαμε ξανά και ξανά η αλήθεια είναι πως το νιώσαμε σαν το σπίτι μας. Κάναμε ένα ντουσάκι και βγήκαμε.

Ήταν η γιορτή μου κι επειδή είχα διαβάσει πως το φαγητό στη χώρα πλην Πορτ Βίλα είναι φορ δε μπαζ, είπα να πάμε να φάμε κάτι ιδιαίτερο όσο υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Είδαμε με τα data μας (άτσα ο βλάχος!!) ότι υπήρχε καλούτσικο ταϊλανδέζικο 20' με τα πόδια από το ξενοδοχείο μας και ξεκινήσαμε. Περάσαμε και από την "παραλιακή" οδό της πόλης. Πώς λέμε Μαλεκόν; Καμία σχέση. Επρόκειτο για μια απλή και μάλλον νέα πλατφόρμα που είχε κτιστεί παράλληλα με την παραλία, μικρού μήκους, όπου ο μόνος άνθρωπος που είδαμε ήταν ένας βαρκάρης που μας ρώτησε να θέλαμε να πάμε απέναντι, στο νησάκι Kiriki με το water taxi του, όπου υπάρχουν κάποια εστιατόρια. Λίγο πιο κάτω τέσσερις ενήλικες έπαιζαν petanque μέσα στα σκοτάδια... πόση διαφορά με το χθεσινό βράδυ στο Brisbane των trendy εστιατορίων, της promenade και των ουρανοξυστών!

Επειδή δεν ξέρω να διαβάζω googlemaps και λοιπά μαραφέτια χαθήκαμε λίγο στο σκοτάδι αλλά εν τέλει το βρήκαμε το εστιατόριο, ήταν ευγενείς οι ντόπιοι, ολίγον υπερτιμημένο το φαγητό αλλά ΟΚ. Ο Κρεκούζας φυσικά να φάει εξωτική κουζίνα δε γίνεται, αλλά ευτυχώς είχαν kids menu οι άνθρωποι και την έβγαλε καθαρή ζητώντας πάντως "adults portion"! Μιλώντας για adults, στο διπλανό μας τραπέζι ένας σιτεμένος Αυστραλός χαριεντιζόταν με έναν ανήλικο ντόπιο, όπου φτωχός κι η μοίρα του, αλλά δεν ήξερα ότι φτάνει μέχρι το Βανουάτου ο σεξοτουρισμός. Δεν είδαμε πάντως κάπου αλλού στη χώρα αντίστοιχα φαινόμενα.

Ήμασταν πολύ κουρασμένοι με την πρωινή αφύπνιση και την πτήση, αλλά και ενθουσιασμένοι: αύριο θα αφήναμε το νησί Efate και θα πετούσαμε για το Tanna, όπου θα πηγαίναμε να δούμε ένα ενεργό ηφαίστειο, το Mt. Yasser. Το πραγματικό Βανουάτου μας περίμενε, μακριά από το νησί της πρωτεύουσας.

Φτάνοντας στο Efate, το νησί της πρωτεύουσας Port Vila. Το νησάκι που φαίνεται δίπλα του πρέπει να είναι το Kiriki.

H διπλανή μου στο αεροπλάνο είχε εξωτικό διαβατήριο.

Όπως επίσης και εξωτικές φαβορίτες.

Η αισθητική του μουσείου ήταν περίεργη: γρύλιες αντί για παράθυρα, μανεκέν βιτρίνας αλλά και ενδιαφέροντα εκθέματα.

Εικόνες που δε διέφεραν και πολύ από αυτές που θα βλέπαμε τις επόμενες ημέρες.

Οι φούστες σου με καίνε γιατί είσαι μανεκένε...

Ωραίες μάσκες.

Μη μου πείτε πως δε θυμίζουν μοάι.

Sand drawing.

Όποιος κάνει ένα κόπο να μεγενθύνει θα διαβάσει για απίθανα έθιμα, από την εξαγωγή δοντιών μέχρι την παραμόρφωση κρανίου και μύτης.

Αραλίκι.

Πήγε ο Κρεκούζας και συνεννοήθηκε.

Οι τιμές στο σούπερ μάρκετ όντως προκαλούσαν τρόμο.

Αλλά ο Κρεκούζας δεν μπορούσε να απαρνηθεί τα αγαπημένα του προϊόντα.

Τεραστίων διαστάσεων yuca στην 24ωρη παρακαλώ ανοιχτή λαϊκή.

Ωριμότης μηδέν.

Water taxi.

Petanque βραδιάτικα.

Κλόπιράιτ.

 

[Sassenach77]

Όλα τα κεφάλαια έχουν το νούμερο 10 σε αυτή την ιστορία;

 

[Yorgos]

Όλα τα κεφάλαια έχουν το νούμερο 10 σε αυτή την ιστορία;

Χαχα δεν ξέρω νομίζω σε ένα είχα βαλεοβτο νούμερο 5.

Να επιληφθούν οι μοδερατορες!

 

[evaT]

Στο μαρτύριο της σταγόνας μας υποβάλλεις με τη συνέχεια! Θα φύγεις και δεν θα προλάβεις να την τελειώσεις...

 

[Yorgos]

Στο μαρτύριο της σταγόνας μας υποβάλλεις με τη συνέχεια! Θα φύγεις και δεν θα προλάβεις να την τελειώσεις...

Αύριο θα έχει 2 κεφάλαια μαζεμένα.

 

[Smaragda53]

Αχ καλά λενε ότι οι άνδρες παραμένουν πάντα μεγάλα παιδιά!

 

[Yorgos]

Η εσωτερική μας πτήση για τη νήσο Τάννα με την καραφανταστική Air Vanuatu ήταν στις 10 το πρωί, οπότε χρονικά μας έπαιρνε να πάμε με το πάμφθηνο λεωφορείο (περίπου 1€), μετά από ένα μέτριο αλλά... υπαρκτό τουλάχιστο πρωινό στο κατάλυμά μας. Το terminal (ο Θεός να το κάνει) για τις εσωτερικές πτήσεις ήταν αρκετά αστείο, έμοιαζε με κοτέτσι που εγκαταστάθηκε σε επαρχιακό σταθμό ΚΤΕΛ της δεκαετίας του '50, ενώ το αεροσκάφος ήταν ελικοφόρο (αλλά όχι τόσο μικρό όσο αυτά που θα πέρναμε αργότερα) και οι αποσκευές έμπαιναν από το παράθυρο.

Η πτήση μας ήταν μια χαρά, με μερικές πολύ ωραίες θέες, και όταν προσγειωθήκαμε μας παρέλαβε ο ιδιοκτήτης του καταλύματός μας, ο Thomas, όπως είχαμε συμφωνήσει. To Mt Yasser View Lodge το είχαμε επιλέξει επειδή ήταν φτηνό, ακριβώς απέναντι από το ενεργό ηφαίστειο και μακριά από την παραλία όπου υπάρχουν κάποια πιο άνετα ξενοδοχεία, όπου πάνε και τα όποια τουριστικά γκρουπ. Συγκοινωνία δεν υπάρχει στο νησί, οπότε το pickup ήταν δεδομένο και στο Ντάτσουν του Thomas βρεθήκαμε παρέα με ένα ζευγάρι Γάλλων και τη μοναχική ταξιδιώτρια και γυμνάστρια Mifuyu, η οποία αποδειχθηκε και πολύ καλή παρέα. Οι δε Γάλλοι στη μέση της διαδρομής στα κατσάβραχα θυμήθηκαν πως ξέχασαν... κάτι παπούτσια στο αεροδρόμιο, επέστρεψαν και τα βρήκαν, ενώ εμείς τους περιμέναμε σε ένα τριτοκοσμικό μαγαζάκι (υποτίθεται μίνι μάρκετ) με γελαστούς ανθρώπους και ληγμένα προϊόντα.

Το σέρβις στο αεροδρόμιο πάντως το λες και περίεργο. Ο δικός μου σάκος είχε ανοιχθεί, όπως και των Γάλλων, αλλά απώλειες δε διαπιστώσαμε. Συνεχίσαμε το "δρόμο" μας προς το ηφαίστειο, που μας χάρισε και μια πανέμορφη θέα του μαζί με πανοραμική άποψη της ακτογραμμής κι εν τέλει φτάσαμε. Όταν έγραφαν ότι το lodge είναι ακριβώς απέναντι από το ηφαίστειο δεν περίμενα ότι εννοούσαν... ακριβώς απέναντι από την είσοδο του εθνικού πάρκου, για το οποίο επιβεβαιώσαμε τα θρυλούμενα: η επίσκεψη στο ηφαίστειο στοιχίζει το ευτελές αντίτιμο των 78€ κατ' άτομο. Το έδαφος ήταν εντυπωσιακό: μαύρο όσο δεν πήγαινε, αλλά δε μιλάμε για χώμα ή άμμο, αλλά ξεκάθαρα για στάχτη. Ατελείωτη στάχτη, που συνδυαζόταν εξωτικά με την τροπική βλάστηση.

Είχα διαβάσει ότι το δωμάτιό μας θα είναι treehouse αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα ήταν όντως μια καλύβα πάνω σε ένα θεόρατο δέντρο, όπου ανεβαίνει κανείς μέσω μιας πανύψηλης σκάλας, που έκανε τον Κρεκούζα να ζαλίζεται. Πάνω που εξερευνούσαμε το δωμάτιο (το μπάνιο ήταν κοινόχρηστο, στο ισόγειο), ξαφνικά ακούγεται ένα ΜΠΟΥΜ και κοιτώντας φάτσα κάρτα απέναντι βλέπουμε το ηφαίστειο να βγάζει μαύρο καπνό. Μετά από λίγο καταλάβαμε ότι αυτές οι εκρήξεις είναι πολλές κάθε μέρα και ότι δεν ήμασταν μάρτυρες σε κάποιο σπάνιο γεγονός.

Το κατάλυμά μας θα είχε ρεύμα μόνο για τρεις ώρες, από τις 6 μέχρι τις 9 το βράδυ, κι αυτό από γεννήτρια. Κατεβήκαμε να φάμε μεσημεριανό, το οποίο βασικά ήταν λαχανικά και ελάχιστη πρωτεϊνη. Ένα από τα λαχανικά ήταν μια περίεργη πρασινίζουσα μίξη πιπεριάς και αγγουριού που μου άρεσε πολύ. Ο Κρεκούζας φυσικά που δεν αγγίζει ποτέ πρασινάδες και λαχανικά, έμεινε νηστικός τρώγοντας μόνο το ένα κομματάκι κοτόπουλο που μας έδωσαν και προς τιμήν τους οι άνθρωποι δεν τον χρέωσαν.

Πήγαμε απέναντι για να βγάλουμε το εισιτήριό μας για την απογευματινή επίσκεψη του ηφαιστείου. Ο περιβάλλον χώρος έχει περιφραγεί ώστε να μην μπαίνουν και τζαμπατζήδες, ενώ υπάρχει κι ένας κηπάκος με πινακίδες από όλες τις εθνικότητες που έχουν επισκεφθεί το ηφαίστειο. Ο Κρεκούζας, που είχε αρχίζει να χαριεντίζεται με την Mifuyu, της οποίας το όνομα δεν είχε καταφέρει να προφέρει ούτε μια φορά σωστά, άρπαξε την πινακίδα της Ιαπωνίας κι άρχισε να κάνει παρέλαση... Σε ό,τι αφορά την καταπληκτική τιμολογιακή πολιτική για το ηφαίστειο, η πρώτη επίσκεψη στοιχίζει 78€, αν το επισκεφθείς όμως και την επόμενη ημέρα πληρώνεις "μόνο" άλλα 60€, η τρίτη μέρα είναι δωρεάν και η τέταρτη... στοιχίζει πάλι 78€.

Μας είπαν ότι το τουρ θα ξεκινούσε στις 4 και πήγαμε να ξαποστάσουμε λίγο. Η ενημέρωση ξεκίνησε ακριβώς στην ώρα της και είδαμε πως οι συνολικοί επισκέπτες για την ημέρ αθα ήταν περίπου 25, αναμεσα στους οποίους και μερικές αθλητικές νεαρές. Την ενημέρωση μας την έκανε μια κατά τη γνώμη μου ομορφούλα λεπτούλα και κατά την άποψη του Κρεκούζα κακάσχημη ντόπια, που μιλούσε με απίθανα δυνατά "ρ", κάτι σαν το αντίστοιχο διπλό rr στα Ισπανικά αλλά επί πέντε, κάτι σαν "We arrrrrre verrrrry happy to have you herrrrrrre", που το βρήκα πολύ χαριτωμένο. Μετά από τις προκαταρκτικές πληροφορίες και προειδοποιήσεις, μας έβαλαν σε τρία ντάτσουν και ξεκινήσαμε τη σύντομη διαδρομή σε κάτι κοτρώνες, οπότε και νιώθαμε ότι είχαμε κομπρεσέρ στους πισινούς μας, αλλά τι βλάστηση!

Με την αποβίβαση μας έμεναν 5 λεπτά ανάβασης σε μια ξύλινη σκάλα που μας έφερε στο χείλος του κρατήρα και μετά από λίγο σκαρφάλωμα (όπου δεν υπήρχε κανενός είδους προστατευτική μπάρα ή προφύλαξη) ήμασταν ακριβώς πάνω από το τον κρατήρα. Αρχικά βλέπαμε μόνο καπνό και ακούγαμε τις βροντές, αλλά η λάβα δεν ήταν ορατή κι απογοητεύτηκα, γρήγορα όμως οι κοπέλες ξεναγοί μας εξήγησαν πως θα έπρεπε να περπατήσουμε κατά μήκος του κρατήρα και η θέα όσο πήγαινε και γινόταν εντυπωσιακότερη, κλιμακωτά το πήγαιναν οι άτιμες. Ο κρατήρας αποδείχτηκε πως ουσιαστικά στο εσωτερικό του είχε δύο υποκρατήρες, που ξερνούσαν λάβα κάθε λίγα δευτερόλεπτα, με ένα εκκωφαντικό "ΠΛΑΦ" να πετάει πυρακτωμένα κομμάτια προς τα πάνω, πάρα πολύ κοντά μας. Ανατρίχιασα! Ένιωθες όλη την οργή του ηφαιστείου με μια θέα σε ατέλειωτο μαύρο και κόκκινο που δύσκολα περιγράφεται, δεν ξέρω σε πόσα σημεία του πλανήτη νιώθει κανείς τη φύση τόσο brutal ακριβώς δίπλα του.

Ο όλος πίνακας ήταν φοβερός: το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας στο βάθος, καταπράσινη βλάστηση πίσω μας και ένα κόκκινο της κολάσως μπροστά μας που μας πλησίαζε σε κάθε έκρηξη. Μια ξαφνική από αυτές με αιφνιδίασε και τρόμαξα, αλλά μετά ανυπομονούσα για την επόμενη, ήταν και συχνές! Σιγά σιγά άρχισε να πέφτει ο ήλιος, η στχάχτη έκανε τα μάτια να τσούζουν, ο πολύ δυνατός άνεμος μας ξέσκισε, αλλά όλοι επέμεναν να κοιτάνε, όσο πιο πολύ σκοτείνιαζε τόσο πιο εντυπωσιακό ήταν το θέαμα, ενώ κινούμενοι κατά μήκος του κρατήρα είχαμε και εναλασσόμενη θέα.

Η λάβα κόχλαζε κι εκτινασσόταν, αλλά τα μάτια μου άρχισαν να τσούζουν κι επέστρεψα στο υψηλότερη σημείο, με τη λιγότερη καλή θέα, αλλά γρήγορα ζήλεψα αυτούς που ήταν πιο κοντά κι επέστρεψα, ΤΙ ΘΕΑΜΑ, ειδικά σε κάποια φάση που και οι δύο κρατήρες είχαν ταυτόχρονη έκρηξη, Απλά φανταστική εμπειρία, άξιζε τα πάντα...

Νύχτωσε, μας έβαλαν στα ντάτσουν κι επιστρέψαμε, βρήκαν και λίγο κοτόπουλο για να δειπνήσει και ο Κώστας, ενώ ένας Γιαπωνέζος που έμενε στο χόστελ μας ήθελε να πάει και την επομένη διότι οι φωτογραφίες του λόγω αέρα δεν είχαν βγει αψεγάδιαστες... Θα ήταν η τέταρτή του φορά... οπότε θα ξαναπλήρωνε το πλήρες ποσό των 78€, αφού είχε ήδη δαπανήσει 138€... Χαρά στο κουράγιο και την τσέπη του του ανθρώπου...

Εμείς πάλι, συζητήσαμε με τον Thomas κι αποφασίσαμε να κάνουμε ashboarding την επομένη και μετά από ένα μικρό τουρ στο δυτικό κομμάτι του νησιού θα βλέπαμε μήπως μπορούσαμε να αλλάξουμε εισιτήριο και να επιστρέψουμε στο Efate για να κερδίσουμε μια μέρα. Αρχικά είχα κλείσει 3 μέρες στο Τάννα φοβούμενος μην και βρέχει και δεν μπορούσαμε να δούμε καλά το ηφαίστειο, αλλά ο καιρός μας είχε κάνει τη χάρη από το πρώτο βράδυ, άσχετα με το τι έλεγε ο Γιαπωνέζος φωτογράφος. Ο Κρεκούζας έβγαλε με τη... νέα polaroid του τις κόρες του Thomas, που μας εξηγούσε πως η γη όπου έφτιαξε το χόστελ ήταν της οικογένειάς του, όπου αναγκάστηκε να ξαναφτιάξει όλο το ξύλινο ξενοδοχείο με τα δεντρόσπιτα από την αρχή ολομόναχος, μετά τον τυφώνα Pam που τους πήρε ό,τι είχαν και δεν είχαν. Πολύ αξιόλογος άνθρωπος και δεν είχε ταξιδέψει και ποτέ του στο εξωτερικό.

Εν τέλει, πέραν του ashboarding είπαμε να πάμε και στις θερμές πηγές που λύσσαξε να πάει η Mifuyu, οπότε η επόμενη μέρα θα ήταν φουλ. Πέσαμε για ύπνο όταν εξαφανίστηκε το ρεύμα της γεννήτριας, εκστασιασμένοι από το ηφαίστειο κι έκπληκτοι όταν μάθαμε ότι η personal trainer Mifuyu είναι... 52 ετών.

Φανταστικά χαμόγελα όλοι, εδώ η ρεσεψιονίστ μας.

Αγαπώ το είδος των Αγγλικών (και Γαλλικών) που μιλάνε στο αρχιπέλαγος. Το πώς τα γράφουν δε είναι εξαιρετικό.

Τσεκ ιν.

Στην αρχή υπήρχε άσφαλτος, και καλή μάλιστα.

Μίνι μάρκετ. Τα τρόφιμα σχεδόν όλα ληγμένα!

Πρώτη θέα του ηφαιστείου, ήδη φαίνεται ο καπνός.

Πλησια΄ζοντας, πάνω στη στάχτη.

Το δεντρόσπιτό μας.

Αυτό το πράσινο ήτνα πολύ ωραίο. Απέναντι, το πιάτο του Κρεκούζα, που δεν το άγγιξε.

Μετά το πρώτο ΜΠΟΥΜ.

Κρεκούζας, σημαιοφόρος της Ιαπωνίας για το 2020.

Τεράστια δέντρα, πολλή κούνια.

Ηφαίστειο = εγγύηση για ενδιαφέρουσα βλάστηση στις τροπικές χώρες

ΜΠΟΥΜ και πάλι.

Οι ηφαιστειοξεναγοί.

Ξεκινάμε πάνω σε Ντάτσουν.

Συνεχίσαμε με σκάλες.

Πρώτη θέα του κρατήρα.

Καμαρωτός.

Περπατώντας κατά μήκος του κρατήρα.

Πρώτη θέα της λάβας.

Και δεύτερη...

ΠΛΑΦ.

Εδώ φαίνεται πιο καθαρά ότι μιλάμε για 2 κρατήρες.

Απολαμβάνοντας το τελευταίο φως από τη γεννήτρια.

 

[Yorgos]

Tο πρωινό του Thomas ήντουνα πολύ φτωχό, αλλά ευτυχώς είχα κρατήσει κάτι φακελάκια με ζεστή σοκολάτα από τη Νέα Ζηλανδία και το ψιλοέσωσα. Η αναχώρησή μας θα ήταν χαλαρή χρονικά και φύγαμε για το πάσο μας για την πλαγιά του ηφαιστείου, προκειμένου να κάνουμε αυτό το διαβόητο ashboarding, που αν το είχα καταλάβει καλά ήταν κάτι σαν sandboarding αλλά πάνω στη στάχτη.

Ο Thomas μας παρουσίασε μια σανίδα που είχε και μποτάκια ενσωματωμένα, αλλά αυτά ήταν σπασμένα. Όπως και να έχει, διαπιστώσαμε ότι μπορούσαμε να τη δέσουμε και στα συμβατικά μας παπούτσια και ήμασταν έτοιμοι. "Λοιπόν", λέει ο Thomas που πάρκαρε το Ντάτσουν του στη βάση της πλαγιάς του ηφαιστείου. Θα ανεβείτε μέχρι εκεί και μετά θα αρχίσετε να γλιστράτε! Μια κουβέντα ήταν το να ανεβούμε "μέχρι εκεί", αφού η ανάβαση γινόταν πάνω σε έναν τεράστιο σταχτόλοφο (κατά το "αμμόλοφος"), όπου τα πόδια βυθίζονταν μέχρι τον αστράγαλο στη στάχτη, χώρια ότι η σανίδα ήταν ασήκωτη. "Να πάτε πιο ψηλά, για να έχει κλίση, αλλιώς δε γλιστράει!", φώναξε ο Thomas που καθόταν άνετος στο Ντάτσουν του.

Ανεβαίναμε, ανεβαίναμε και πρόοδο δεν έβλεπα. Με τα πολλά, άφηση τη Mifuyu (που ο Κρεκούζας επέμενε να τη λέει "Fumaki" , "Mukifa" ή "Fayumi") και τον Κρεκούζα λίγο πιο κάτω για να απαθανατίσουν την κάθοδό μου, κι όταν έφτασα στο κατάλληλο σημείο, έβαλα τη σανίδα στα πόδια μου, στάθηκα όρθιος και ξεκίνησα το γλίστρημα. Μόνο που δε γλίστραγε! Ακίνητος ήμουν, πάνω σε μια σανίδα, υπό δυνατό αέρα στους πρόποδες ενός ηφαιστείου ο βλάκας. "Σπρώξε λίγο προς τα μπρος και θα αρχίσει να γλιστράει!", φώναξε ο Thomas που έτρωγε ψύχραιμα μια μπανάνα. Το έκανα... και άρχισα να γλιστράω, θαύμα! Όχι πολύ γρηγορα, αλλά ήταν ένα ξεκίνημα, που τελείωσε άδοξα, αφού έπεσα μετά από ΤΡΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ προς τέρψη του Κρεκούζα που μαγνητοσκοπούσε. Γελάσαμε, σηκώθηκα με πολύ κόπο (είναι βαριά η άτιμη η σανίδα), ξανανέβηκα και αυτή τη φορά τα πήγα πολύ καλύτερα, τόσο που είχα στιλ ανετοέμπειρου που απατούσε ταφαινόμενα. Φτάνοντας σχεδόνσ τη βάση με μια αξιοπρεπή ταχύτητα και ισορροπία, ο Thomas μου φώναξε να στρίψω λίγο τα πόδια μου αν θέλω να κόψω ταχύτητα, το οποίο και έκανα με το αναμενόμενο αποτέλεσμα: έπεσα.

Ήμουν ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και πλέον είχε έρθει η ώρα του ενός, του μοναδικού, του είναι-μία-μόνο-μία-η-ονειρεμένη-φρουτοπία Κρεκούζα να δοκιμάσει. Με περισσή αυτοπεποίθηση ανέβηκε το ηφαίστειο, έδεσε τη σανίδα και ήταν έτοιμος. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε, αλλά έπεσε τόσο ατσούμπαλα προς τα μπρος που μέχρι και η διακριτική Mifuyu χέστηκε στο γέλιο. Απτόητος ο ήρωάς μας ξαναπήρε τη σανίδα και ξανανέβηκε. Φάνηκε να πέφτει, το ισορρόπησε, ανέπτυξε ταχύτητα, τόσο που ανέκραξα "Έλα, το' χεις, να' το, έτσιιι" και μετά ΖΜΠΑΜ ξαναέπεσε με το κεφάλι ο Κρεκουζάκος σα σακί με πατάτες. Χαχαχα, είναι από τα πιο αστεία βίντεο που κυκλοφορούν, αν είναι σε κέφια ελπίζω να το ποστάρει ο ίδιος το βίντεο της χρονιάς. Για μήνες ξυπνούσα το πρωί και το έβλεπα για να μου πάει καλά η μέρα, μπα σε καλό σου Κρεκουζάκο, πάντα τέτοια!

Η Mifuyu, ως γνήσια Γιαπωνέζα, δεν είχε καμία απαίτηση να διανύσει μέτρα με τη σανίδα. Της αρκούσε μια φωτογραφία για το instagram μόνη της πάνω στη σανίδα. Άβυσσος η ψυχή των instagrammers, τι να πω.

Είχαμε γεμίσει με απίστευτες ποσότητες στάχτης στα μαλλιά, τα αυτιά, τον αφαλό και τα πόδια μας, οπότε η ιδέα του να πάμε στις θερμές πηγές ακουγόταν εύστοχη. Μπήκαμε στο Ντάτσουν και περάσαμε κι από ένα χωριό John Frum, το οποίο είναι μια απίστευτη τοπική αίρεση, για την οποία ο Thomas, ως καλός καθολικός, δεν ήξερε σχεδόν τίποτε, αλλά έχει τρομερό ενδιαφέρον για όποιον εχει περιέργεια https://en.wikipedia.org/wiki/John_Frum .

Το ποτάμι πάντως στο οποίο θα κάναμε το μπάνιο μας απολαμβάνοντας τις θερμές πηγές αποδείχθηκε ένα ρυάκι λόγω παλίρροιας, το λες και απογοητευτικό εκ πρώτης όψεως. Καταφέραμε πάντως περπατώντας στις κοτρώνες να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου αν καθόσουν μέσα στο νερό απολάμβανες το ζεστό νερό και -κυρίως- ξεφορτωθήκαμε μερικούς τόνους στάχτης από το σώμα και το κεφάλι μας. Το κλου πάντως δεν ήταν το μπάνιο, αλλά ο χαβαλές με τα ντόπια παιδάκια που έπαιζαν γυμνά στα βράχια βουτώντας στο ζεστό νερό. Εικόνες αθωότητας, ήταν και ντροπαλά τα καημένα και αρχικά δεν ήθελαν φωτογραφίες. Λίγο αργότερα εμφανίστηκε και μια οικογένεια πιο πίσω μας που ήρθε να πλύνει τα ρούχα της στα ζεστά νερά του ποταμού, άλλοι έπλεναν, άλλοι πλατσούριζαν, τα παιδάκια έπαιζαν, εικόνες από άλλες εποχές σε ένα νησί με ελάχιστο ρεύμα, σχεδόν καμία κάλυχη από κινητά κι όλα αυτά σε ένα ποταμάκι που κατέληγε σε μια απίθανη παραλία με τόσο πράσινο πίσω της που έμοιαζε σουρεαλιστική, για να μη μιλήσω για το δεντράκι της που ήταν κλάσεις ενώτερο του ινσταγκραμικού δέντρου της Wanaka.

Περπατήσαμε στην παραλία, ήταν και ωραίος ο καιρός και τόσο απέραντη και άδεια που μέχρι κι εγώ ο μισοπαραλίας το ευχαριστήθηκα. Όταν επιστρέψαμε στο Ντάτσουν ζήτησα από τον Thomas να μας δώσει λίγο χρόνο ώστε να επισκεφθούμε το χωριό και δεν μου το αρνήθηκε. Ουσιαστικά αποτελούταν από μερικές καλύβες και κάτι σπιτάκια τύπου φαβέλας, αλλά ήταν ύποπτα ήσυχο, μέχρι που άκουσα τραγούδια και μουσικές και συνειδητοποίησα πως όλο το χωριό ήταν μαζεμένο σε ένα ξέφωτο/πλατεία όπου τρεις γριούλες χόρευαν με τις παραδοσιακές τους φούστες υπό τον ήχο της μουσικής που έπαιζαν καμιά εικοσαριά άτομα με κιθάρες που κάθονταν στο έδαφος... Πόσο αυθεντικές εικόνες, ενθουσιαστήκαμε! Οι ντόπιοι δε φάνηκαν να πολυασχολούνται με την παρουσία μας, ήταν αφοσιωμένοι στη -θρησκευτική τους όπως αποδείχθηκε- μουσική, πλην μερικών ντροπαλών παιδιών που πλησίασαν τον ΚΡεκούζα, ο οποίος τους έκανε ένα δώρο που θα τους μείνει αξέχαστο: μια φωτογραφία polaroid, την οποία κοιτούσαν σα να επρόκειτο για κάποιο είδος θαύματος από άλλο πλανήτη. Πόσο ανεξερεύνητη είναι αυτή η χώρα τέλος πάντων;

Ξαναμπήκαμε στο Ντάτσουν και είχε έρθει η ώρα για να πάμε στην πρωτεύουσα (λέμε τώρα...) του νησιού το Lenakel, όπου ο Thomas μας άφησε "Στην πόλη" (κάτι κτίσματα αραιά μεταξύ τους σε χωματόδρομους) για να ρωτήσουμε στην Air Vanuatu αν θα μπορούσαμε εν τέλει να αλλάξουμε τα εισιτήριά μας. Φυσικά τα γραφεία της εταιρείας ήταν κλειστά αφού ήταν Πρωτομαγιά, αλλά βρήκαμε ένα παράπηγμα για να φάμε με 3€ το άτομο και τέλος πάντων τρωγόταν το φαγητό, ενώ το μέρος ήταν ό,τι πιο αντιτουριστίκ υπάρχει, με ένα πεντάχρονο κοριτσάκι να βοηθάει τη μαμά του στο μαγείρεμα. Εν τέλει ο Thomas που είχε πάει στο αεροδρόμιο για να παραλάβει νέο τουρίστα μας είπε πως ρώτησε και πως δεν υπήρχε πρόβλημα με την αλλαγή της πτήσης μας, το οποίο ήταν ευχάριστο.

Φτάσαμε στο μάλλον αστείο αεροδρόμιο, ο υπάλληλος στο... υπαίθριο τσεκιν μας άλλαξε τα εισιτήρια... γραπτώς με το στιλό του... και μετά μας είπαν πως η πτήση θα είχε καθυστέρηση. Μετά μας είπαν πως θα είχε κι άλλη καθυστέρηση, μετά κι άλλη , ώσπου πια κόντευε να νυχτώσει και έγινε προφανές πως το αεροπλάνο δε θα ερχόταν, οπότε η Air Vanuatu μας μοίρασε σε 3 βανάκια (τόσοι ήταν οι επιβάτες όλοι κι όλοι) και μας ανακοίνωσε πως θα μας μοίραζε σε τρία ξενοδοχεία για να περάσουμε το βράδυ και πως θα πετούσαμε την επόμενη, άγνωστο τι ώρα. Τα ξενοδοχεία ήταν όλα πέριξ της "πρωτεύουσας" και σε μας έλαχε το Evergreen 4 αστέρων, που φαινόταν τούμπανο, αλλά σταθήκαμε άτυχοι και μας έδωσαν ένα δωμάτιο σε παλιό bungalow που ήταν μια σταλιά και δεν είχε καν δικό του ντους, ενώ η Mifuyu πήρε δωματιάρα. Δε βαριέσαι, η θέα από το ξενοδοχείο ήταν τρομερή το σούρουπο κι είχαμε κι ένα voucher αξίας 16€ για το δείπνο μας, που ήταν τίμιο και το οποίο μοιραστήκαμε με τρεις Γιαπωνέζους στο τραπέζι μας και γελάσαμε αρκετά με τις απόπειρες επικοινωνίας. Ελπίζαμε πάντως να πετάξουμε την επομένη...

 

[Yorgos]

Έπονται κι άλλες φώτο.

 

[Smaragda53]

΄Όχι μόνο μας γνωρίζεις άπιαστα μέρη, αλλά μας κάνεις και γελάμε με την καρδιά μας! ΄Ένα μεγάλο ευχαριστώ!