Κένυα Τανζανία Χωρίς τίτλο (προς το παρόν) Κένυα - Τανζανία

[Ivana]

Η ιστορία (θα’πρεπε να) ξεκινάει κάπως έτσι: «πήγαμε σε 1/4 του κόσμου και ακόμα όχι στην Αίγυπτο;»
«Πάμε!»
Κάνω παζάρια με τοπικά γραφεία με βάση το πρόγραμμα που είχα βάλει στο μυαλό, πετυχαίνω πολύ καλή τιμή κλπ. και μετά…
Πάει η Αίγυπτος για μια άλλη φορά…Το ακυρώνουμε.

Όχι εντελώς όμως.

Μετά από μέρες σκέψης που θα πάμε και ένα ψηλό σοκ για την αναποφασιστικότητα που με καταλάμβανε (για ταξίδι!!!!;;;; πότε δε θα λέγα ότι θα συνέβαινε) και μια σχετική βαρεμάρα τύπου αυτό δε θέλω, εκείνο δε θέλω σε αυτήν τη φάση (ενώ υπάρχουν τουλάχιστον 10 ανεκπλήρωτα ταξίδια που είναι στη bucket list), άναψε το λαμπάκι και έγραφε ΣΑΦΑΡΙ!

Και μου άρεσε!

Να σημειωθεί ότι δεν είναι στα πρώτα 10 .
Αλλά εκείνα τα κρατάω εκεί, λες και επίτηδες θέλω να υπάρχει μια τέτοια λίστα με ανεκπλήρωτους έρωτες που θα τους ονειρεύομαι επ’αορίστου.
Cult το’χω κάνει, ενώ κάποιοι προορισμοί είναι μακράν πιο εύκολοι και σαφώς πιο φθηνοί από αυτό που έπεται.

Να προσθέσουμε στα δεδομένα ότι ενώ περνάμε καταπληκτικά στα ταξίδια μας μαζί, σε αρκετές περιπτώσεις θέλουμε και κάνουμε διαφορετικά πράγματα όσο είμαστε κάπου.
Εγώ είμαι για μόνιμη κίνηση και δράση, ο άνδρας μου για πιο ήρεμες κι χαλαρές καταστάσεις. Για αυτό δεν ακολούθησε και αρκετά απ’τα ταξίδια μου.

Το σαφάρι αγγίζει το τέλειο καθώς αγαπάμε ζώα και οι δύο, ειδικά τα άγρια τα θαυμάζουμε λιγάκι παραπάνω, και ως κονσεπτ σου προσφέρει και αρκετό χρόνο να αράξεις στη μέση του πουθενά, στα σπλάχνα της Γης τα μεσημέρια ανάμεσα σε games* και τα βράδια χωρίς τα πολλά πολλά.
Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι υπάρχει και η Ζανζιβάρη στα μέρη που θα πάμε και είναι για “θαλασσο-άραγμα” και μπάνια τα οποία για άλλη μια φορά θεωρώ ότι δεν έκανα αρκετά φέτος (στη Χαλκιδική που ήμουν συνέχεια κατά τα άλλα), το ζάρι έπεσε σε συνδυασμό Κένυα - Τανζανία και κλείδωσε!

Είμαι γενικά άτομο που τα κλείνει όλα (και αποφασίζει) την τελευταία στιγμή.
Των τελευταίων.
Αυτό ως συνέπεια έχει κάποια καλά και κάποια όχι και τόσο καλά, στην πρώτη θέση τις τιμές.

Η καλύτερη πλευρά αυτού είναι ότι δε σε τρώει «αιώνια» αγωνία πότε θα πας πΧια!
Λίγες μέρες, αδρεναλίνη στα ύψη και ΜΠΑΜ!

Έτσι, υπάρχει και το σημείο που τα κλείνεις όλα και μετά διαβάζεις και καμιά πληροφορία του Travelstories και αναρωτιέσαι… έκανες λάθος τελικά;
Τεσπα.
Αυτό θα δείξει!

Έπρεπε να γίνω ενεργή στο Instagram (όποιος αγαπάει ας ακολουθήσει για πιο live εικόνες και ιστορίες από το ταξίδι @persinasestra) για να μου περάσει ο αλγόριθμος την ιδέα ότι πιθανόν πάσχω από το ADHD με πιο έντονο το στοιχείο την αναβλητικότητα και έτσι και αυτό το ταξίδι πριν ξεκινήσει ξέφυγε λίγο σε κάποια χαζά κόστη που μπορούσα να τα προλάβω πριν 5-6 μέρες (βλέπε εσωτερικές πτήσεις στη Τανζανια).
Αλλά δε πειράζει.

Επίσημα σήμερα έκλεισα και το τελευταίο segment του ταξιδιού και στις 25/10 φεύγουμε.

Υ.Γ. Είπαμε. Μάλλον πάσχω απ’το από πάνω σύνδρομο…να με σκουντάτε να τελειώσω επιτέλους μια ιστορία. Επίτηδες τη ξεκινάω τώρα!

*αυτό ανάμεσα στα games αφορούσε την περίπτωση που ακόμα στα σχέδια ήταν το Μασαι Μαρα. Άλλαξε μάλλον.

 

[Ivana]

Χτες τελείωσε ένα απρόσμενο, την τελευταία στιγμή αποφασισμένο και σχεδιασμένο πολυήμερο ταξίδι σε μια άκρη του κόσμου που σκόπιμα και μη άφηνα πίσω.
Σε μια περιοχή για την οποία γνωρίζω πως έχω τη μεγαλύτερη άγνοια και λιγότερες γνώσεις σε όλες τις πτυχές της.

Ένα ταξίδι στην καρδιά της Αφρικής τελικά δεν είναι απλά μια γεωγραφική περιήγηση.
Είναι μια συναισθηματική περιπλάνηση στην ανθρωπότητα.
Καθώς διασχίζεις τις πεδιάδες, οροπέδια και βουνά, καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι που συναντάς παντού δεν είναι ως συνήθως κομπάρσοι σε γρήγορα εναλλασόμενες εικόνες ενός οδοιπορικού, αλλά η ουσία του. Είναι εκείνο το στοιχείο που μεταφορικά και κυριολεκτικά ζωγραφίζει τις παραστάσεις που εξελίσσονται μπροστά σου και όλη αυτή η πλυθώρα αισθήσεων σε μπερδεύει και συναρπάζει ταυτόχρονα.

Η Αφρική είναι ένας τόπος γεμάτος αντιφάσεις.
Στον ίδιο χώρο συνυπάρχουν αρχαία έθιμα και σύγχρονοι ρυθμοί, ανεξερεύνητοι κόσμοι και τεχνολογικές εξελίξεις, που μοιάζουν μαχόμμενες πλευρές στην διαχρονική πάλη της παράδοσης με την πρόοδο. Οι διαφορές που προκύπτουν από αυτήν, φανερώνονται στην διαφορετική εξέλιξη των επιμέρους κοινωνικών ομάδων που δεν είναι απλά ξεκάθαρες, αλλά και πολυεπίπεδες. Σε περιοχές όπου οι παραδόσεις είναι βαθιά ριζωμένες, οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν σύμφωνα με τις αρχαίες αξίες και πρακτικές, ενώ σε άλλες, η επιρροή της παγκοσμιοποίησης έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές, όμως πάλι με διαφορετική ταχύτητα.

Ενώ περίμενα η πιο έντονη περιπέτεια που θα προκύψει σε αυτή την υπέροχη γωνία της γης να είναι οι εντυπωσιακές σαβάνες με τα άγρια ζώα που θα εξερευνούσαμε στο πολυπόθυτο σαφάρι, η αληθινή εμπειρία επήλθε μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις και τον τρόπο που η καρδιά του καθενός ανοίγει για να δεχτεί το διαφορετικό και το αβέβαιο.
Ούτε οι βρυχηθμοί των “big 5”, ούτε οι απίστευτες εξωτικές παραλίες και μίξη των τροπικών δασών με ξερές πεδιάδες των ντοκιμαντέρ που βλέπαμε παιδιά, αλλά τα βλέμματα και τα χέρια που δημιουργούν τον πυρήνα της πραγματικής Αφρικής είναι εκείνο που σε αυτό το ταξίδι σημάδεψε τις ψυχές μας και θέλω να πιστεύω τις άλλαξε έστω και λίγο.

Ένα ταξίδι εκεί σε αναγκάζει να δεις τη ζωή με άλλη ματιά, να αναγνωρίσεις τις αλήθειες που προκύπτουν από αναπάντεχα έντονα και αναπόφευκτα συναισθήματα που απορέουν από τη γνωριμία με μια κοινωνία που διαρκώς επαναπροσδιορίζεται και επίσης όμως, κρατάει την γνησιώτητά της.
Αντιφατικά και περίπλοκα, αισθάνεσαι τόσο μικρός μπροστά στην ακατέργαστη απλότητα και την αυθεντικότητα των ανθρώπων αυτών, αλλά από τη σκοπιά κάποιου που προέρχεται από υποτίθεται “πιο προηγμένες συνθήκες διαβίωσης”, ταυτόχρονα πονάς την ουσιαστικά δύσκολη καθημερινότητα τους που αντανακλάται στην φτώχεια, άσχημες συνθήκες υγιεινής και τις κοινωνικές ανισότητες.

Όμως, αυτή είναι απλά η δική μας αντίληψη η οποία δεν συνάδει με τη δική τους, καθώς το τελικό συμπέρασμα είναι πως πάνω από όλα, αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν ευτυχισμένοι και δεν είναι δούλοι της δικής μας, τάχα μου συνεχόμενης εξέλιξης… ή οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί και απληστία…

Και όλο αυτό με οδηγεί στο να ξαναθυμηθώ ένα πολύ ουσιαστικό ρητό που λέει: “Ευτυχισμένος δεν είναι εκείνος που έχει ο,τι θέλει, αλλά εκείνος που δε θέλει εκείνο που δεν έχει”...

Μου φαίνεται πως ούτε ένας χρόνος δε θα είναι αρκετός να σας μεταφέρω όλες τις εικόνες και εντυπώσεις που αποκόμισα από εκεί… αλλά θα ήθελα πολύ να το κάνω.


*Για stories μπορείτε να με ακολουθήσετε στο IG --> @persinasestra

 

[sakaflias]

αυτά τα ταξίδια είναι όνειρο για πολλούς όμως δεν μπορούν οι περισσότεροι

 

[Ivana]

Εύχομαι κάποτε να το πραγματοποιήσεις .