Ισπανία Χριστούγεννα -Πρωτοχρονιά στη "φθινοπωρινή" Ισπανία

[panius]

Φελιθ 2016!!!

Επί 60 χρόνια, η Μαδρίτη γιορτάζει τον ερχομό του νέου έτους υπό την τηλεοπτική κάλυψη της κρατικής τηλεόρασης, η οποία και μεταδίδει σε απευθείας μετάδοση, σε όλον τον ισπανόφωνο κόσμο τη χρυσή σφαίρα να πέφτει από το μεγάλο ρολόι της Πουέρτα ντελ Σολ μόλις ο δείκτης φτάσει στο 12. Οι παρουσιαστές, όπως και όλος ο κόσμος στην πλατεία, τρώνε 12 ρώγες σταφύλι, από μία σε κάθε χτύπο του ρολογιού. Ένα έθιμο, που δεν ξέρω αν τηρείται μόνο στη Μαδρίτη ή στην Ισπανία γενικότερα.

Φέτος τα πράγματα ήταν λίγο περίεργα... υπό των φόβο των τρομοκρατικών επιθέσεων που στοίχειωσαν και στοιχειώνουν ακόμα την Ευρώπη, αποφασίστηκε τα μέτρα ασφαλείας να είναι κάπως...πιο έντονα!
Στις εννιά έκλεισε ο σταθμός του μετρό στην πλατεία...
Στις εννέα και μισή έκλεισε όλη η πλατεία! Κανείς δεν μπορούσε να μπει, μόνο να βγει.

Εγώ και ο Μάκης μακαρίζαμε την τύχη μας που είχαμε πάει εκεί από τις οχτώ και μισή. Χαλάλι η αναμονή! Είχαμε προμηθευτεί 1μιση λίτρο σαγκρία, τα σταφυλάκια μας, μια χαρά θα περνούσαμε...

Αμ δε! Στις δέκα εκκενώνεται όλη η πλατεία!!! Δεκάδες αστυνομικοί μας προώθησαν στους γύρω δρόμους, μπήκαν στα εστιατόρια και απαίτησαν να φύγουν όλοι έξω, πελάτες και υπάλληλοι. Τα καταστήματα κατέβασαν όλα ρολά και η πλατεία άδειασε! Ιστορικές στιγμές!

Η αστυνομία ετοιμάζεται για την εκκένωση της πλατείας...

τα εστιατόρια αδειάζουν κακήν κακώς...

Δεν ξανάγινε! Άδεια Puerta del Sol παραμονές Πρωτοχρονιάς!

Ο κόσμος στους δρόμους φώναζε, σφύριζε... σκηνικό διαδήλωσης.

Γύρω στις 22:20 και αφού η πλατεία ελέγχθηκε από τις δυνάμεις της αστυνομίας, δόθηκε το ΟΚ και μας άφησαν να ξαναμπούμε κατόπιν σωματικού ελέγχου. Κάπου εκεί, η σαγκριούλα μας, αντί να πέσει στο στομαχάκι μας και να το ζεστάνει, έπεσε σε έναν τεράστιο κάδο από τον υπερβολικό ζήλο του οργάνου της τάξης (που να μην πιει αλκοόλ όλο το 2016). Τουλάχιστον μας άφησε να πάρουμε τα σταφύλια μας μαζί. Έθιμο βλέπετε. Σε άλλα σημεία ελέγχου οι αστυνομικοί ήταν πιο ελαστικοί και μείναμε εμείς με φθόνο να κοιτάζουμε τους άλλους να γεμίζουν με χαρά τα πλαστικά ποτήρια τους, έτοιμοι να τους ορμήξουμε...

Η ατμόσφαιρα την τελευταία ώρα πριν την αλλαγή του χρόνου ήταν πολύ ανεβασμένη. Μάσκες, χρωματιστές περούκες, γυαλιά που αναβόσβηναν, γκρουπ από όλη τη λατινική αμερική να φωνάζουν "βίβα Μέχικο, Αρτζεντίνα κλπ" και από τα μπαλκόνια κάθε τρεις και λίγο οι "ντόπιες" Μενεγάκες και Σκορδές - εντελώς αλμοδοβαρικές όμως- να βγαίνουν, να χαιρετούν και ο κόσμος από κάτω να ουρλιάζει...

Και κάπως έτσι άλλαξε ο χρόνος... η μπάλα έπεσε, το "Feliz 2016" φωτίστηκε απάνω στο ρολόι, φάγαμε τα σταφυλάκια μας και μετά από 10 λεπτά, ο κόσμος άρχισε να φεύγει για να συνεχίσει τη διασκέδασή του στα μπαράκια, στα γύρω στενά. Ούτε μουσική, ούτε πυροτεχνήματα, ούτε να βγει ο δήμαρχος να βγάλει λόγο, τίποτε απολύτως. Ευτυχώς ο κόσμος είχε τόσο κέφι, που η ώρα πέρασε ευχάριστα έτσι κι αλλιώς. Πιστεύω, με τόσα μέτρα ασφαλείας, τόση αστυνόμευση, με το ελικόπτερο της αστυνομίας να πετάει συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας και σίγουρα ελεύθερους σκοπευτές να εποπτεύουν ακροβολισμένοι στα γύρω κτήρια, δεν υπήρχε περίπτωση, όχι πυροτέχνημα, ούτε πασχαλιάτικη κροτίδα να πέσει την ώρα εκείνη.

Άντε και καλή μας χρονιά!!!

Η Μαδρίτη όμως δεν πτοήθηκε. Συνέχισε με απίστευτο κέφι να διασκεδάζει και οι δρόμοι όλοι ήταν κατάμεστοι από κόσμο.

Λίγο πιο κάτω από την Plaza Mayor, αφήσαμε τα βήματά μας να ακολουθήσουν τη δυνατή μουσική που έρχονταν από ένα στενάκι. Αυτό που αντικρίσαμε δεν το περιμέναμε!

Ένα όχημα της πυροσβεστικής έμπαινε εκείνη την ώρα στο τμήμα της περιοχής και οι bomberos (πυροσβέστες) με πλήρη εξοπλισμό ήταν κρεμασμένοι απάνω του και χόρευαν. Το τι γινόταν από κάτω από τα κοριστόπουλα (και τα αγοράκια) δεν μπορεί να περιγραφεί! Το όχημα μπήκε μέσα στο κτήριο αλλά οι bomberos βγήκαν έξω και άρχισαν να χορεύουν, να φωτογραφίζονται με το πλήθος, να τραγουδούν ισπανική και αμερικάνικη ποπ...
Και ήταν όλοι τους σαν να βγήκαν από τις σελίδες του ημερολογίου "Έλα να με σβήσεις 2016". Μόνο στριπτίζ δεν κάνανε... αν και τα μπλουζάκια για να φανεί ο κοιλιακός από κάτω σηκώθηκαν ουκ ολίγες φορές. Εκεί το βγάλαμε το συμπέρασμα: οι los gatos (το παρατσούκλι των μαδριλένων) είναι τελείως locos!

Συνεχίσαμε για ποτάκι στην περιοχή Huerta πριν πάμε στο ξενοδοχείο.

7μιση η ώρα το πρωί κάναμε check out. Στο μετρό, η νεολαία της Μαδρίτης γύριζε σπίτι της μετά από ένα τρελό και συνεχές ξενύχτι. Τρίκλιζε, τραγουδούσε και ξερνούσε με χαμόγελο!!!

Αυτή λοιπόν ήταν η παραμονή μας στην Μαδρίτη. Δεν ξέρω αν ήταν λόγω γιορτών, αλλά τη ζωντάνια, τον παλμό, την ενέργεια που ένιωσα εκεί, σε πολύ λίγες πόλεις την έχω βιώσει. Μια πόλη αυθεντική, μεγαλόπρεπη, με χαρούμενους ανθρώπους γεμάτους αυτοπεποίθηση. Πραγματική πρωτεύουσα!

Λυπήθηκα που:
1) Δεν πήγα στο πάρκο Ρετίρο, από τα ωραιότερα της Ευρώπης.
2) Δεν επισκέφτηκα το "Κολωνάκι" της Μαδρίτης, την περιοχή Σαλαμάνκα με τα ακριβά καταστήματα, να πάρω μια ιδέα, πώς ζουν οι upper class Μαδριλένοι.
3) Δεν πρόλαβα να δω τη λεωφόρο Castellana με τους εμβληματικούς κεκλιμένους ουρανοξύστες, τους άλλους πανύψηλους Torres Quatro, αλλά και το στάδιο Santiago Bernabeu. Δεν είμαι ποδοσφαιρόφιλος, αλλά ένα στάδιο με 5 διαζώματα το λες και σύγχρονο Κολοσσαίο!
4) Δεν περπάτησα περισσότερο στις γειτονιές της

Ας είναι... να έχουμε αφορμές να ξαναπάμε!!!

Πρόξιμα εσταθιόν, ή αν προτιμάτε (στα καταλανικά) πρόξιμα εστασίο: Barcelona!!! Για πάμε...

 

[giannismits]

Επεισοδιακή παραμονή αλλά ιδιαίτερη δεν μπορείς να πεις.
Ψηφίζεις την αλλαγή χρόνου στο Ραμπάτ ή τη Μαδρίτη? Περιττή ερώτηση ε?

 

[panius]

Χαχααχαχααχαχαχα!!! Α φίλε, τη ζωντάνια της πρωτοχρονιάτικης Ραμπάτ ζηλεύουν Times Square, Λονδίνα, Ντουμπάγια και Σύδνεα! Τι να λέμε τώρα!!! χαχαχαχαχαχααα!!!

 

[panius]

7η ημέρα

Να 'μαστε λοιπόν στη Βαρκελώνη.

Μπορεί λόγω εκπληκτικής ταχύτητας του τρένου να φτάσαμε από Μαδρίτη μόλις σε 3 ώρες και 10 λεπτά, όμως μη ξεγελιέστε, η απόσταση που χωρίζει τις 2 πόλεις είναι μεγάλη!

Καταρχήν άλλαξε η γλώσσα από το τρένο κιόλας μέσα! Πάνω που είχαμε θυνηθίθει να μιλάμε κάπωθ έτθι, πάει το θ! Εξαφανίστηκε και αντικαταστάθηκε από το κλασικό σ (ξενέρωμα)! Επίσης οι σημαίες! Παντού κρεμασμένες καταλανικές σημαίες, στα μπαλκόνια των κατοίκων λες και ήταν εθνική γιορτή! Πού και πού καμιά ισπανική σημαιούλα κυμάτιζε και αυτή σκιαγμένη στα ξενοδοχεία και στις δημόσιες υπηρεσίες.

Πέρα από τις ανακοινώσεις στα τρένα και τις πινακίδες στους δρόμους που ήταν στα καταλανικά (xocolata!!!!), να πω τη μαύρη μου αλήθεια, εγώ στη Βαρκελώνη παντού ισπανικά άκουγα.

Και μιας και ταξίδεψα με τα bullet trains τόσο της Ισπανίας, όσο και της Ιαπωνίας, ας κάνω εδώ μια σύγκριση. Αστραπές και τα δύο, με ταχύτητες περί τα 300 χιλιόμετρα την ώρα, τα ισπανικά τρένα αν και πολύ άνετα είναι κάπως ασταθή. Όσο κάθεσαι είσαι μια χαρά. Μόλις σηκωθείς όμως να πας τουαλέτα πχ, αρχίζει το μελτέμι, η τραμουντάνα, τα μποφόρια! Εγιαμόλα εγιαλέσα βάλε με στη βάρκα μέσα νιώθεις στα ισπανικά τρένα ενώ στο σίνκανσεν το ιαπωνικό είναι σαν να ταξιδεύεις πάνω σε μπαμπακένιες ράγες! Ο χώρος επίσης για τα πόδια στα τρένα των σαμουράι είναι κάτι το συγκλονιστικό! Τραπεζάκι μπορείς να χωρέσεις αν θέλεις! Άσε η συχνότητα των δρομολογίων. Ανά 10 λεπτά φέυγει σίνκανσεν από Τόκιο για Οσάκα. Ούτε μετρό να ήταν!
Και ναι κυρίες και κύριοι: AVE vs Sinkansen σημειώστε 2 αβλεπεί!

Πού ήμασταν; Α! Ναι! φτάνουμε λοιπόν στον σταθμό Sants της Βαρκελώνης, πολύ ωραίος σαν αεροδρόμιο. Πτώματα όπως ήμασταν από το ξενύχτι της Πρωτοχρονιάς κατεβαίνουμε τις σκάλες του μετρό για να ξεραθούμε στον ύπνο στο ξενοδοχείο όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Το μηχάνημα εισιτηρίων προτείνει ένα σωρό κάρτες απεριορίστων 3, 5, ή 7 ημερών. Μη ξεγελαστείτε. Πάρτε το εισιτήριο 10 διαδρομών με μόλις 9,90 ευρώ που σε πάει παντού και κάνει για όλα τα μέσα. Μια εξαιρετικά οικονομική λύση σε μια κατά τα άλλα ακριβή πόλη που σου εξαφανίζει τα 20ευρα από το πορτοφόλι σου με ρυθμούς απάνθρωπα καταιγιστικούς!

Δεν κλείσαμε στο κέντρο. Βρήκαμε 4στερο ξενοδοχείο μόλις 2 λεπτά από το μετρό δίπλα στο Camp Nou της Μπαρτσελόνα, με 330 ευρώ το δίκλινο για 5 μέρες. Πολύ ωραίο, μοντέρνο, με τεράστιο μπάνιο και πολύ καλή εξυπηρέτηση στη ρεσεψιόν. Hotel Madanis! Το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Ξεκουραστήκαμε λίγο και μάλλον θα ξεκουραζόμασταν κι άλλο, αλλά πεινάσαμε και είπαμε να βγούμε να φάμε κάτι, να κάνουμε και μια μικρή αναγνωριστική βόλτα στην πόλη πριν γυρίσουμε νωρίς-νωρίς στο ξενοδοχείο.

Πήραμε το λεωφορείο να χαζέψουμε λίγο τις γειτονιές. Έρημη η πόλη λόγω Πρωτοχρονιάς, άδειοι οι δρόμοι, ούτε που καταλάβαμε για πότε φτάσαμε στο κέντρο.

Η πρώτη αίσθηση ήταν αυτή της οικειότητας. Η Βαρκελώνη σου δίνει την εντύπωση ελληνικής πόλης ή καλύτερα σου δείχνει πως θα μπορούσαν να είναι οι ελληνικές πόλεις, αν τηρούνταν πολεοδομικά σχέδια και υπήρχε σεβασμός στην αρχιτεκτονική κληρονομιά. Μια αίσθηση Θεσσαλονίκης, έτσι όπως είναι χτισμένη η πόλη ανάμεσα σε βουνό και θάλασσα, με τις ευθείς και φυλλώδεις λεωφόρους μου έρχονταν συχνά στο μυαλό.

Ήμασταν κοντά στην Πλασα Καταλούνια και ακολουθώντας τη συμβουλή της αγαπητής @alma, πήγαμε για φαγητό στο Woki Organic. Εξαιρετικό! Πήραμε τορτίγιες, αρνάκι Πυρηναίων, σαλάτες, τσιζκέικ, όλα πεντανόστιμα και βιολογικά! Ακόμα και το νερό μου φάνηκε τόσο ελαφρύ, λες και λιώσανε αφράτο χιονάκι από το λιβάδι και το βάλανε στο μπουκάλι!

Το φαγητό μας έδωσε αρκετή ενέργεια οπότε κάναμε μια αρκετά μεγάλη βόλτα στην περιοχή γύρω από τη διάσημη λεωφόρο La Rampla.

Τώρα αν σας πω ότι ενθουσιάστηκα θα σας πω ψέματα. Ένα πανηγυράκι για τους τουρίστες συνάντησα. Ένα erotic museum με μια αληθινή merilyn monroe στο μπαλκόνι να σκυλοβαριέται τη ζωή της, ένα sex shop από κάτω με συσκευές "μασάζ" σε όλα τα μεγέθη (εντάξει, πλάκα είχε), ατελείωτοι πάγκοι με όλα τα κινέζικα σουβενίρ, τραγικά εστιατόρια, μίζεροι κράχτες για νυχτερινή διασκέδαση, Allien και Predator να φωτογραφίζονται με τους τουρίστες έναντι αμοιβής και μόλις σκοτείνιασε βγήκαν και οι πόρνες.

Αυτή είναι η Λα Ράμπλα. Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Δεν είναι άσχημος δρόμος. Και τα ωραία της κτήρια έχει, και τα πλατάνια της τα αιωνόβια κάνουν ωραία σκιά το Καλοκαίρι, αλλά αυτό το τουριστικό χάλι που συνάντησα σε όλο το μήκος της, εγώ προσωπικά το σιχάθηκα.

Αν πάντως σηκώσετε το κεφάλι πάνω από τους άθλιους πάγκους θα δείτε όμορφες εικόνες. Εδώ το μαγαζί ενός φημισμένου ομπρελοποιού (από το 1883) διακοσμημένο αναλόγως.

Μπήκαμε στο γοτθικό τετράγωνο που εφάπτεται της Λα Ράμπλα. Στενά δρομάκια, μεσαιωνικές εκκλησίες, ορισμένες γραφικές γωνιές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συναντάς τη μεσαιωνική ατμόσφαιρα του Τολέδο, ούτε καν της Ρόδου (ατυχής παραλληλισμός: την παλιά πόλη της Ρόδου ζηλεύουν πολλές μεσαιωνικές πόλεις της κεντρικής Ευρώπης). Γενικά, η παλιά πόλη της Βαρκελώνης μου φάνηκε όχι και τόσο παλιά. Πρέπει να έχει αλλοιωθεί πολύ η φυσιογνωμία της, αφού και σύγχρονα κτήρια είναι χτισμένα μέσα, ενώ τα αμιγώς μεσαιωνικά, όσο εντυπωσιακά και αν είναι μετριούνται στα δάχτυλα των 2 χεριών. Εννοείται γίνεται κι εδώ απίστευτος χαμός από καταστήματα τουριστικών ειδών, κρεπερί, τζελατέριες αλλά και πολύ ωραία και ατμοσφαιρικά μπαράκια.

Όταν μάλιστα από όλη τη μεσαιωνική πόλη, εμένα μου φάνηκε πιο ενδιαφέρουσα αυτή η αγελάδα (προσέξτε τα "χυμένα" ρολόγια Νταλί στο βάθος) τότε είπα στον εαυτό μου "μη ρίξεις άκυρο ακόμα. Είσαι απλά κουρασμένος. Τράβα κοιμήσου!"

Για πότε διακτινιστήκαμε πίσω στο ξενοδοχείο και κοιμηθήκαμε φουλ 10ωρο, ακόμα προσπαθούν να το εξηγήσουν εκεί στο CERN...

 

[KIKI]

Διαβασα μαζεμενα τα τελευταια κεμενα σου και σου λεω ,εύγε νέε μου !
Γραφεις καλά , σχολιαζεις απιστευτα , ανεβαζεις καλες φωτογραφιες και κυριως το μάτι σου κοβει τα πάντα και σε αψυχο αλλά και εμψυχο υλικό .
Πολυ σωστά τα εγραψες για το Πραδο , εχω παει 2-3 φορες και ακομα εχω την αισθηση οτι ειδα ελάχιστα .
Γραφεις για 2 πόλεις που εχω παει πολλες φορες και για μεγάλα διαστηματα .
Με εκπλησει οτι πεφτεις μέσα σε όλα οσα αναφερεις και η αισθηση που πήρες με μία μονο επισκεψη . Μπραβο και πάλι μπραβο .

 

[panius]

@KIKI σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια! Η αλήθεια είναι ότι σε τόσο χιλιοταξιδεμένους προορισμούς, για τους οποίους έχουν γραφτεί τόσα και τόσα, δεν μου μένει παρά να αποτυπώσω κυρίως στιγμές, την ατμόσφαιρα, την αίσθηση και τον παλμό της κάθε περιοχής όπως τα βιώνω εγώ προσωπικά εκείνη την ώρα. Χαίρομαι που, όπως λες, αυτό που αισθάνομαι συνήθως ανταποκρίνεται και στην πραγματικότητα!

 

[panius]

8η ημέρα

Εξπρές πρωινό στο λόμπυ του ξενοδοχείου (1 μινι κρουασάν, 1 μίνι σαντουιτσάκι, φυσικός χυμός και καφές = 3 ευρώ) και βάλαμε κάτω τους χάρτες για το πλάνο της ημέρας. Πού λέτε να πήγαμε; Κέντρο; Μπαρσελονέτα; μμμ... όχι ακριβώς....

Καταρχήν πήγαμε στο Καμπ Νου, το στάδιο της Μπαρσελόνα που ήταν ακριβώς δίπλα μας... Όχι, δεν είχα καμιά όρεξη να δώσω 20 ευρώ να δω άδειες κερκίδες...

...έδωσα όμως πολλά περισσότερα στη μπουτίκ της ομάδας παραδίπλα! Νομίζω, αν ποτέ η Καταλονία γίνει ανεξάρτητη, το μισό ΑΕΠ της θα βγαίνει εδώ!
Εντάξει, υπερπαραγωγή! Πρέπει να καθιερωθεί ως υποχρεωτική εκπαιδευτική επίσκεψη των τμημάτων Μάρκετινγκ, Επικοινωνίας και Διαφήμισης των πανεπιστημίων. Ένα κλασικό μπλουζάκι κοντομάνικο Μπαρτσελόνα έκανε 90 ευρώ! Και το παίρνανε!!!!! Δεν θέλω όμως να είμαι υπερβολικός. Είχε και με 60!

Το παραδέχομαι... Ωραία ήτανε! Ευχάριστη ατμόσφαιρα, εκστασιασμένα παιδάκια (και μεγάλοι), φωτογραφίες δίπλα στα ποδοσφαιρικά αστέρια της ομάδας (όχι τα αληθινά βρε κουτά!) και τσάντες με ψώνια! Πολλές τσάντες! Τις μισές κρατούσαν Έλληνες με ένα καγκούρικο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Δεν τους κατηγορώ... εδώ άρεσε σε εμένα, που είτε παίζει η Μπαρτσελόνα, είτε ο Πανηλειακός η αντίδρασή μου είναι η ίδια: αλλάζω κανάλι.

Περπατήσαμε στις γειτονιές πάνω από το στάδιο, χαζεύοντας τα συνοικιακά μπακάλικα... μου έκαναν εντύπωση οι φούρνοι με τις μπαγκέτες. Η γαλλική επιρροή στη Βαρκελώνη είναι αρκετά έντονη.

Βγήκαμε στη λεωφόρο Diagonal. Ατελείωτη, πιο ευθύς και από τις λεωφόρους στο Μανχάταν, πλαισιωμένη με υπέροχα μέγαρα, να κάθεσαι και να τα χαζεύεις ένα - ένα. Εδώ μάλιστα! Η Βαρκελώνη αρχίζει να μας αποκαλύπτεται σιγά - σιγά.

Φάγαμε στο Ginos, ένα ιταλικό εστιατόριο πάνω στη Diagonal. Εκεί, ο Χρόνης Εξαρχάκος, ή μάλλον ο σωσίας του, μας σέρβιρε ένα από τα ωραιότερα ριζότα με 4 τυριά που έχουμε δοκιμάσει (ξαναπήγαμε και 2η φορά)!

Η αστική μεγαλοπρέπεια της Diagonal, κορυφώνεται στην Passeig de Gracia, στον πιο αρχοντικό δρόμο της Βαρκελώνης.

Εδώ βρίσκονται και τα διάσημα σπίτια του Γκαουντί. Στην Κάζα Μιλά μπήκαμε χωρίς να συναντήσουμε καθόλου ουρά. Με 21,70€ το εισιτήριο λογικό!

Κε λα πορτ? Λεονί, τσακίσου μωρή δουλάρα να δεις ποιος είναι...

-Κυρία Χατζηστάυρου μου! Περιπεράστε!
-Σουσού μου, υπέροχο το σπίτι σου!
-Βρίσκετε; Πήραμε τον καλύτερο αρχιτέκτονα απ' τας Ευρώπας!
-Μεθυσμένος ήταν όταν έφτιαχνε τη σκάλα? χιχιχιχι!
-Είπατε κάτι;
-Όχι καλέ!... Μετά από σας. Απρε βου!

-Επειδή, μόλις μας ήρθαν τα κινέζικα βάζα από την Κίνα και είναι πανάκριβα... καταλαβαίνετε... καλό θα ήτο τα αγριμά... τα παιδάκια σας ήθελα να ειπώ να κάτσουν έξω να παίξουν...
-Μα θα χτυπήσουν!
-Καλέ, πού να χτυπήσουν; Είναι όλα οβάλ, δεν βλέπετε; Ο αρχιτέκτονάς μας είναι ολίγον περίεργος... μισεί τις γωνίες όπως ο διάβολος το λιβάνι!

Λεονί, σερβίρισέ μας το τσάι σε περικαλώ...

Το διαμερισματάκι στην Κάζα Μιλά που είδαμε, ήταν πραγματικό ταξίδι στο χρόνο! Δεν βλέπεις απλά Γκαουντί. Βλέπεις όλη την αστική τάξη της Βαρκελώνης των αρχών του 20ου αιώνα να ζωντανεύει μπροστά σου! Με τα σαλόνια της, τα δωμάτια υπηρεσίας, τις κουζίνες με τους πέτρινους φούρνους και τα ψυγεία πάγου, τα μπάνια με το κλασικό καζανάκι οροφής που τότε ήταν φοβερή καινοτομία, το δωμάτιο ραπτικής με τα σίδερα κάρβουνου και τις ραπτομηχανές Singer, τα γραμμόφωνα και τα τηλέφωνα με τη μανιβέλα...

Εννοείται πήγαμε και στην ταράτσα με τις περίεργες καμινάδες! Από 'κει ξεκινήσαμε. Απλά έχει χιλιοφωτογραφηθεί, οπότε προτίμησα να δώσω έμφαση στο λιγότερο γνωστό εσωτερικό...

Λίγο πιο κάτω βρήκαμε και το έτερο αριστούργημα του Γκαουντί, το Κάζα Μπατλό! Τι; Αν μπήκαμε μέσα; χαχαχαχαχα!!! Σάμπως και δεν θα μπορέσω! Δεν θα λύσω εγώ το οικονομικό πρόβλημα της Βαρκελώνης!

Η Passeig de Gracia είναι το golden mile της Βαρκελώνης και αυτός εκεί στα δεξιά δεν είναι μεγαλοδικηγόρος. Κοσμηματοπώλης είναι...

Νιαμ, νιαμ νιαμ;;; Χιν, χιν, χιν;;; Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ας μου εξηγήσει κάποιος...

Στο ύψος της πλατείας Καταλούνια έχασε η μάνα το παιδί και δεν το ξαναβρήκε ποτέ!

Φάγαμε και τα ταπάκια μας κάπου σε ένα από τα αμέτρητα στέκια της γοτθικής συνοικίας και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.

Τελικά δεν άντεξα... Να και μια φωτό απ' την ταράτσα

 

[giannismits]

E δεν παίζεσαι
Θα ήθελα πιο μεγάλα κεφάλαια για να γελάω περισσότερο
Πάντως η Ισπανία αρχίζει να με καλεί επικίνδυνα!

 

[paefstra]

Πάντως η Ισπανία αρχίζει να με καλεί επικίνδυνα!

Μην αντισταθείς! Θα με θυμηθείς...

 

[KIKI]

Σε αυτή τη ταρατσα εχω δει πολυ καλή συναυλία τζαζ , ανοιγει τα καλοκαιρια για εκδηλωσεις . Ηταν πολυ όμορφα ....
Πολυ ωραίο και το σημερινό κομμάτι , μπραβο σου !

 

[panius]

E δεν παίζεσαι
Θα ήθελα πιο μεγάλα κεφάλαια για να γελάω περισσότερο
Πάντως η Ισπανία αρχίζει να με καλεί επικίνδυνα!

Απορώ πώς δεν έχεις πάει ακόμα!

 

[panius]

9η ημέρα

Σήμερα πήγαμε στη γοτθική συνοικία, να τη δούμε υπό το φως της ημέρας.

Δεν υπάρχει περίπτωση να περπατήσεις στα στενά της παλιάς πόλης και να μη βρεθείς κάποια στιγμή στο κεντρικότερο σημείο της, στην πλατεία του Αγίου Ιακώβου (Plaça de Sant Jaume) όπου είναι χτισμένα αντικριστά το Δημαρχείο της Βαρκελώνης και το Κυβερνείο της Καταλονίας. Την εκκλησία μην ψάξετε να την βρείτε. Την γκρέμισαν το 1823 για να μεγαλώσει η πλατεία και από τότε μόνο το όνομα υπάρχει για να θυμίζει την ύπαρξή της.

Προχωρήσαμε το πολύ γραφικό στενάκι δίπλα στο Κυβερνείο με τη "γέφυρα των στεναγμών". Δεν είναι μεσαιωνική, χτίστηκε το 1928, "δένει" όμως όμορφα με την ατμόσφαιρα του δρόμου.

Τον έζωσαν τα φίδια! χαχααχαχαχαχα!!!

Στρίψαμε δεξιά, στο πίσω μέσω του καθεδρικού ναού και εκεί ανακάλυψα μια πανέμορφη μπρούτζινη Πιετά πάνω από μία είσοδο.

Φτάσαμε στην πλατεία μπροστά απ' τον καθεδρικό. Η πρόσοψη του ναού είναι και αυτή σύγχρονη, χτισμένη γύρω στο 1900...

Να πως ήταν η αυθεντική μεσαιωνική εικόνα του ναού. Μακάρι να μην είχαν επέμβει...

Αυτό το μέρος της πλατείας οι περισσότεροι το παραβλέπουν... ρωμαϊκή πύλη σε ένα από τα ελάχιστα τμήματα όπου έχουν σωθεί τα αρχαία τείχη της πόλης. Από το μέγεθος της πέτρας θα καταλάβετε πού τελειώνει το παλιό κομμάτι και πού αρχίζει η μεταγενέστερη προσθήκη.

Το εσωτερικό του ναού είναι εντυπωσιακότατο. Δεν μπήκαμε πιο μέσα όμως λόγω λειτουργίας.

Περπατήσαμε αρκετά στη γοτθική συνοικία και με σιγουριά μπορώ πια να επιμείνω στην αρχική μου κρίση. Η μεσαιωνική πόλη της Βαρκελώνης, ως σύνολο δεν με συγκίνησε καθόλου. Ελάχιστα αυθεντικά κτήρια σώζονται. Τα περισσότερα (από τα έτσι και αλλιώς λίγα κτήρια) είναι σύγχρονες ανακατασκευές. Ακόμα και η ονομασία "Γοτθική Συνοικία" είναι δημιούργημα του 20ου αιώνα, ως μέρος της προσπάθειας να τουριστικοποιηθεί η περιοχή. Γνώμη μου είναι να μη σπαταλήσετε πολύ τον καιρό σας σε αυτή. Δείτε μόνο τα εξής:
1. Τον Καθεδρικό (και γύρω από αυτόν όπου είναι η όμορφη πλατεία San Felip Neri, αλλά και ένα στενάκι όπου μέσα σε μια εσωτερική αυλή σώζονται κολώνες ρωμαϊκού ναού).
2. Την πλατεία μπροστά από την εκκλησία Santa Maria Del Pi
3. To Palau Reial Major
4. Την κεντρική πλατεία Sant Jaume.

Όλα αυτά είναι πολύ κοντά, μόλις 3 λεπτά με τα πόδια το ένα από το άλλο. Μη βολοδέρνετε ασκόπως στο υπόλοιπο τμήμα εκτός και αν θέλετε να κάνετε shopping. Πραγματικά δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Καλύτερα να βγείτε στη Λα Ράμπλα.
Σόρρυ που χαλάω τη μαγεία αλλά έτσι είναι.

Εμείς συνεχίσαμε προς θάλασσα μεριά...

Εντυπωσιακό το κτήριο του τελωνείου...

...πολύ όμορφη και η πεζογέφυρα η οποία κατά κάποιον τρόπο αποτελεί την προέκταση της Λα Ράμπλα μέσα στη θάλασσα.

Κάναμε μια πολύ όμορφη πεζοπορία κατά μήκος των παραλιών San Sebastia, Barceloneta και Somorrostro. Μοδάτες καφετέριες, γλυπτά στην άμμο, αθλοπαιδιές, φοίνικες και φαρδείς πεζόδρομοι συνθέτουν το σκηνικό.

Πραγματικά είναι φύσει αδύνατον να συλλάβει κανείς πώς ήταν όλη αυτή η περιοχή πριν μερικά χρόνια στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Αρκεί μόνο να πω ότι η παραλία Somorrostro πήρε το όνομά της από την ομώνυμη φαβέλα που ήταν χτισμένη εκεί ακριβώς: πάνω στη θάλασσα! Περισσότερα όμως για το πολεοδομικό θαύμα της μεταμόρφωσης της Βαρκελώνης που συντελέστηκε τη δεκαετία του '80 σε επόμενο κεφάλαιο...

Εκεί, λιώσαμε στην κυριολεξία στα φαρδιά στρώματα ενός lounge cafe νομίζοντας προς στιγμήν ότι είμαστε κάπου μεταξύ Γλυφάδας και Βούλας.

Το βράδυ βρεθήκαμε με τη συμφορουμίτισσα Villi και την οικογένειά της, όπου περάσαμε πάρα πολύ όμορφα συζητώντας μέχρι αργά τη νύχτα, τρώγοντας... greek souvlaki σε ελληνικό γυράδικο στο gothic quarter!!! (το βρίζω, το βρίζω αλλά πάλι εκεί πήγαμε χαχαχα!!!)