panius
Member
- Μηνύματα
- 668
- Likes
- 2.744
Άλλο ένα όμορφο ταξιδάκι έφτασε στο τέλος του. Αφήσαμε την ηλιόλουστη Βαρκελώνη στις 12 το μεσημέρι και 3μιση ώρες μετά προσγειωθήκαμε σε μια μουντή, χειμωνιάτικη Αθήνα. Όμορφη πόλη η Βαρκελώνη τελικά. Είναι χάρμα να την περπατάς! Υπέροχη η παραλία στην Μπαρσελονέτα, επιστροφή στο 1992 ο λόφος Montjuic με τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις να φαίνονται πιο καλοσυντηρημένες από τις κατά 15 χρόνια νεότερες δικές μας που ρημάζουν, απόλαυση η νέα πόλη Eixample με τα όμορφα κτήρια, τα τεράστια πεζοδρόμια, τις ατελείωτες ευθείς λεωφόρους. Έτσι κι έτσι η Λα Ράμπλα και η γοτθική παλιά πόλη που έχουν παραδοθεί αμαχητί στον μαζικό τουρισμό. Highlight, βέβαια της παραμονής μας στη Βαρκελώνη ήταν η γνωριμία μας με την αξιαγάπητη @villi και την όμορφη οικογένειά της! 
Να είστε καλά παιδιά! Ελπίζω το ταξίδι επιστροφής να ήταν λιγότερο κουραστικό από αυτό της αναχώρησης. Σας στέλνω τη φωτό οσονούπω!
Για πάμε όμως τώρα λίγο πίσω στο παρελθόν, και συγκεκριμένα 28/12 προς Μαδρίτη μεριά...
3η ημέρα
Σήμερα το πρόγραμμα έχει μονοήμερη στο Τολέδο για μια γερή δόση μεσαιωνικής Ισπανίας.
Ο σταθμός των λεωφορείων στην Plaza Eliptica ουσιαστικά είναι ενσωματωμένος με τον ομώνυμο σταθμό της γραμμής 3 του μετρό, με αποτέλεσμα η μετάβαση στο Τολέδο να είναι παιχνιδάκι!
Με το που φτάνεις στο σταθμό λεωφορείων του Τολέδο, παίρνεις το αστικό Νο12 που σε ανεβάζει στην καρδιά της μεσαιωνικής πόλης, στη σκιά του επιβλητικού Αλκαζάρ.
Το Αλκαζάρ είναι το φρούριο του Τολέδο χτισμένο από την εποχή της αραβικής κατοχής. Περισσότερο γνωστό είναι όμως στους Ισπανούς από την πολιορκία του Αλκαζάρ στην έναρξη του ισπανικού εμφυλίου, όπου μια ομάδα ανυπάκουων στη νόμιμη κυβέρνηση στρατιωτικών ταμπουρώθηκαν μέσα σε αυτό μαζί με τις οικογένειές τους. Η πολιορκία κράτησε 3 μήνες περίπου, το κτήριο ισοπεδώθηκε από το σφυροκόπημα του πυροβολικού, αλλά παραδόξως οι στασιαστές άντεξαν, μέχρι που ήρθε ο στρατός του Φράνκο και τους απελευθέρωσε. Η όλη φάση αποτέλεσε σπουδαία προπαγανδιστική νίκη του δικτάτορα για το "δίκαιο" του αγώνα του. Κορυφαίο γεγονός: η σύλληψη του 16χρονου γιου του αρχηγού των στασιαστών και το τηλεφώνημα που ακολούθησε...
-Πατέρα, θα με σκοτώσουν αν δεν παραδοθείτε!
-Τότε παιδί μου ετοιμάσου να πεθάνεις σαν καλός πατριώτης!
Μισό λεπτό να σκουπίσω τα δάκρυα και συνεχίζω...
Στην κεντρική πλατεία Zocodover, δίπλα στο Αλκαζάρ ήπιαμε το καπουτσίνο μας με μόλις 2,45 ευρώ παρακαλώ! Ας τα βλέπουν αυτά κάτι "lounge", mi xeso καφετέριες σε Κορυδαλλούς και Αγίες Βαρβάρες που τον χρεώνουν 3μιση και 4.
Περπάτημα στα στενά δρομάκια. Κύριο χαρακτηριστικό, τα κλειστά μπαλκόνια από μέταλλο ή ξύλο.
Να και ο καθεδρικός!
Φουλ γοτθικός στο σύνολό του...
...αλλά και με εμφανείς αραβικές επιρροές στα πιο παλιά τμήματα του ναού καθώς άρχισε να χτίζεται αμέσως μετά την απελευθέρωση από τους Άραβες.
Δεν λείπει όμως ούτε το μπαρόκ! Εδώ πρόκειται ουσιαστικά για έναν φεγγίτη που έγινε 2 αιώνες μετά την ολοκλήρωση του ναού προκειμένου να φωτίσει το ιδιαίτερα σκοτεινό ανατολικό τμήμα πίσω από το ιερό.
Το λες και λίγο spooky!
Μια από τις μεγαλύτερες συλλογές Δομίνικου Θεοτοκόπουλου θα την βρείτε εδώ, στον καθεδρικό του Τολέδο! Εδώ, ο Ιησούς λίγο πριν Τον σταυρώσουν. Η γαλήνια έκφραση του προσώπου Του σε σχέση με τον πανικό που επικρατεί τριγύρω δείχνει ότι μάλλον έχει ήδη αποχωριστεί τα εγκόσμια πριν επέλθει ο φυσικός θάνατος.
Ζεστή καροτόσουπα στο La Malquerida, λίγο πιο πάνω από τον καθεδρικό. Ακόμα μας ψάχνουν να τους πληρώσουμε το κρασί. Αφού δεν το χτύπησαν. Εμείς φταίμε;
Υποχρεωτική στάση στο ιστορικό ζαχαροπλαστείο Santo Tome για να γευτούμε το ντόπιο γλυκισματάκι mazapan. Με βάση το αμύγδαλο, εμφάνιση κρεμ μπρουλέ και σχήμα κουραμπιέ, ήταν πεντανόστιμο!!! Και ακριβό! Περίπου 8 ευρώ τα οχτώ κομμάτια (μη φανταστείτε, μια μπουκίτσα ήτανε).
Η ουρά είναι για την εκκλησία του Santo Tome όπου φυλάσσεται το πιο σημαντικό ίσως έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, "Η ταφή του κόμητος Οργκαθ". Αξίζει να διαβάσετε την παρακάτω ανάλυση πριν πάτε να το δείτε: http://peopleandideas.gr/2014/12/04/the-burial-of-the-count-of-orgaz-by-el-greco/ Αυτό που θα πω εγώ εδώ είναι ότι με αυτό το έργο ο Ελ Γκρέκο καταξιώθηκε στην Ισπανία, είναι το πρώτο του καθαρά προσωπικό έργο χωρίς τις βενετσιάνικες επιρροές των προηγούμενων πινάκων του και μάλιστα μία από τις φιγούρες του πίνακα απεικονίζει τον ίδιο τον ζωγράφο! (κρίμα που δεν μπόρεσα να βγάλω φωτό
)
Η βόλτα συνεχίστηκε ανάμεσα στα πέτρινα καμπαναριά, τις πύλες και τις καμάρες...
όταν κατηφορίσαμε στη γέφυρα του Σαν Μαρτίν, που εδώ και 6 αιώνες ενώνει τις δύο όχθες του ποταμού Τάγου, είχε πια σουρουπώσει...
Με τα μνημεία του λουσμένα στο φως των προβολέων, το Τολέδο μας αποχαιρέτησε. Γυρίσαμε στο σταθμό των λεωφορείων με τα πόδια, αλλάξαμε χωρίς πρόβλημα το εισιτήριο επιστροφής που είχαμε κλείσει με άλλο δρομολόγιο που έφευγε νωρίτερα και μιάμιση ώρα αργότερα χαλαρώναμε στο ξενοδοχείο μας στη Μαδρίτη, πλήρεις από εικόνες, ιστορία, γεύσεις και τέχνη.
Να είστε καλά παιδιά! Ελπίζω το ταξίδι επιστροφής να ήταν λιγότερο κουραστικό από αυτό της αναχώρησης. Σας στέλνω τη φωτό οσονούπω!Για πάμε όμως τώρα λίγο πίσω στο παρελθόν, και συγκεκριμένα 28/12 προς Μαδρίτη μεριά...
3η ημέρα
Σήμερα το πρόγραμμα έχει μονοήμερη στο Τολέδο για μια γερή δόση μεσαιωνικής Ισπανίας.
Ο σταθμός των λεωφορείων στην Plaza Eliptica ουσιαστικά είναι ενσωματωμένος με τον ομώνυμο σταθμό της γραμμής 3 του μετρό, με αποτέλεσμα η μετάβαση στο Τολέδο να είναι παιχνιδάκι!
Με το που φτάνεις στο σταθμό λεωφορείων του Τολέδο, παίρνεις το αστικό Νο12 που σε ανεβάζει στην καρδιά της μεσαιωνικής πόλης, στη σκιά του επιβλητικού Αλκαζάρ.
Το Αλκαζάρ είναι το φρούριο του Τολέδο χτισμένο από την εποχή της αραβικής κατοχής. Περισσότερο γνωστό είναι όμως στους Ισπανούς από την πολιορκία του Αλκαζάρ στην έναρξη του ισπανικού εμφυλίου, όπου μια ομάδα ανυπάκουων στη νόμιμη κυβέρνηση στρατιωτικών ταμπουρώθηκαν μέσα σε αυτό μαζί με τις οικογένειές τους. Η πολιορκία κράτησε 3 μήνες περίπου, το κτήριο ισοπεδώθηκε από το σφυροκόπημα του πυροβολικού, αλλά παραδόξως οι στασιαστές άντεξαν, μέχρι που ήρθε ο στρατός του Φράνκο και τους απελευθέρωσε. Η όλη φάση αποτέλεσε σπουδαία προπαγανδιστική νίκη του δικτάτορα για το "δίκαιο" του αγώνα του. Κορυφαίο γεγονός: η σύλληψη του 16χρονου γιου του αρχηγού των στασιαστών και το τηλεφώνημα που ακολούθησε...
-Πατέρα, θα με σκοτώσουν αν δεν παραδοθείτε!
-Τότε παιδί μου ετοιμάσου να πεθάνεις σαν καλός πατριώτης!
Μισό λεπτό να σκουπίσω τα δάκρυα και συνεχίζω...
Στην κεντρική πλατεία Zocodover, δίπλα στο Αλκαζάρ ήπιαμε το καπουτσίνο μας με μόλις 2,45 ευρώ παρακαλώ! Ας τα βλέπουν αυτά κάτι "lounge", mi xeso καφετέριες σε Κορυδαλλούς και Αγίες Βαρβάρες που τον χρεώνουν 3μιση και 4.
Περπάτημα στα στενά δρομάκια. Κύριο χαρακτηριστικό, τα κλειστά μπαλκόνια από μέταλλο ή ξύλο.
Να και ο καθεδρικός!
Φουλ γοτθικός στο σύνολό του...
...αλλά και με εμφανείς αραβικές επιρροές στα πιο παλιά τμήματα του ναού καθώς άρχισε να χτίζεται αμέσως μετά την απελευθέρωση από τους Άραβες.
Δεν λείπει όμως ούτε το μπαρόκ! Εδώ πρόκειται ουσιαστικά για έναν φεγγίτη που έγινε 2 αιώνες μετά την ολοκλήρωση του ναού προκειμένου να φωτίσει το ιδιαίτερα σκοτεινό ανατολικό τμήμα πίσω από το ιερό.
Μια από τις μεγαλύτερες συλλογές Δομίνικου Θεοτοκόπουλου θα την βρείτε εδώ, στον καθεδρικό του Τολέδο! Εδώ, ο Ιησούς λίγο πριν Τον σταυρώσουν. Η γαλήνια έκφραση του προσώπου Του σε σχέση με τον πανικό που επικρατεί τριγύρω δείχνει ότι μάλλον έχει ήδη αποχωριστεί τα εγκόσμια πριν επέλθει ο φυσικός θάνατος.
Ζεστή καροτόσουπα στο La Malquerida, λίγο πιο πάνω από τον καθεδρικό. Ακόμα μας ψάχνουν να τους πληρώσουμε το κρασί. Αφού δεν το χτύπησαν. Εμείς φταίμε;
Υποχρεωτική στάση στο ιστορικό ζαχαροπλαστείο Santo Tome για να γευτούμε το ντόπιο γλυκισματάκι mazapan. Με βάση το αμύγδαλο, εμφάνιση κρεμ μπρουλέ και σχήμα κουραμπιέ, ήταν πεντανόστιμο!!! Και ακριβό! Περίπου 8 ευρώ τα οχτώ κομμάτια (μη φανταστείτε, μια μπουκίτσα ήτανε).
Η ουρά είναι για την εκκλησία του Santo Tome όπου φυλάσσεται το πιο σημαντικό ίσως έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, "Η ταφή του κόμητος Οργκαθ". Αξίζει να διαβάσετε την παρακάτω ανάλυση πριν πάτε να το δείτε: http://peopleandideas.gr/2014/12/04/the-burial-of-the-count-of-orgaz-by-el-greco/ Αυτό που θα πω εγώ εδώ είναι ότι με αυτό το έργο ο Ελ Γκρέκο καταξιώθηκε στην Ισπανία, είναι το πρώτο του καθαρά προσωπικό έργο χωρίς τις βενετσιάνικες επιρροές των προηγούμενων πινάκων του και μάλιστα μία από τις φιγούρες του πίνακα απεικονίζει τον ίδιο τον ζωγράφο! (κρίμα που δεν μπόρεσα να βγάλω φωτό
)
Η βόλτα συνεχίστηκε ανάμεσα στα πέτρινα καμπαναριά, τις πύλες και τις καμάρες...
όταν κατηφορίσαμε στη γέφυρα του Σαν Μαρτίν, που εδώ και 6 αιώνες ενώνει τις δύο όχθες του ποταμού Τάγου, είχε πια σουρουπώσει...
Με τα μνημεία του λουσμένα στο φως των προβολέων, το Τολέδο μας αποχαιρέτησε. Γυρίσαμε στο σταθμό των λεωφορείων με τα πόδια, αλλάξαμε χωρίς πρόβλημα το εισιτήριο επιστροφής που είχαμε κλείσει με άλλο δρομολόγιο που έφευγε νωρίτερα και μιάμιση ώρα αργότερα χαλαρώναμε στο ξενοδοχείο μας στη Μαδρίτη, πλήρεις από εικόνες, ιστορία, γεύσεις και τέχνη.
