Ισπανία Χειμωνιάτικη απόδραση στη Μαδρίτη

[marydim]

Για εμένα πάλι που δεν έχω πάει καθόλου Ισπανία και δυσκολεύομαι να διαλέξω αν θα πάω πρώτα Μαδρίτη ή Βαρκελώνη, η ταξιδιωτική σου ιστορία είναι μια καλή αρχή στη λύση αυτού του μέγα διλήμματος!

Πολύ ωραία αφήγηση όπως πάντα. Περιμένω τη συνέχεια.

 

[taver]

Και μια ακόμη φωτογραφία από την Plaza de Oriente..

 

[taver]

Βγαίνοντας από το σταθμό, βγαίνουμε στο Πάρκο Del Buen Retiro, ένα μεγάλο και τυπικά ευρωπαϊκό πάρκο στο κέντρο της πόλης. Ηλιόλουστο μεσημέρι χειμωνιάτικης Κυριακής, και το πάρκο είναι γεμάτο κόσμο. Άλλοι κάνουν ποδήλατο, άλλοι τρέχουν με rollers, άλλοι έχουν φέρει το μωρό στο καρότσι για μια βόλτα, κι άλλοι απλά περπατάνε στο όμορφο πάρκο. Ένας δρομάκι κάτω από ψηλά δέντρα, με όμορφα σιντριβάνια στα δυο του άκρα, οδηγεί στο κέντρο του πάρκου.
Εκεί βρίσκεται μια ορθογώνια τεχνητή λιμνούλα (estanque), όπου κόσμος κάνει βαρκάδα, ταΐζει τα ψάρια, ή φωτογραφίζεται με φόντο το μνημείο/τούρτα που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά. Και βέβαια, όπου μαζεύεται κόσμος, μαζεύεται και ο γνωστός συρφετός. Μικροπωλητές, άνθρωποι αγάλματα, αφρικανοί με πειρατικά cd, τα ίδια σε όλη την Ευρώπη, αλλά πρώτη φορά τους βλέπω σε πάρκο.


Λίγο πιο κάτω, σε μια δεύτερη λιμνούλα στο πάρκο, βρίσκεται ένα γυάλινο κτήριο, σα θερμοκήπιο/orangerie. Ονομάζεται Palacio de Cristal, και κατασκευάστηκε το 19ο αιώνα για χειμερινός κήπος με εξωτικά φυτά (20 χρόνια περίπου μετά από τότε που το πάρκο έπαψε να είναι μόνο για την αναψυχή του Βασιλιά και άνοιξε για τον κόσμο). Στη συνημμένη φωτογραφία βλέπετε μια από τις πτέρυγές του.

Κάπου εδώ, οι δρόμοι μας χωρίζουν για λίγο. Ο Α. θέλει να κάνει μια ακόμη βόλτα στο Πάρκο, και οι υπόλοιποι θέλουμε να προλάβουμε σήμερα να επισκεφτούμε το Museo del Prado. Είχαμε διαβάσει κιόλας ότι τις Κυριακές η είσοδος είναι δωρεάν. Το μουσείο είναι πολύ κοντά στο πάρκο, οπότε θα πάμε με τα πόδια. Επιστρέφουμε στην Estanque, και περνώντας ανάμεσα από κάτι όμορφα κλαδεμένους κήπους (γεμάτους παρτέρια με λουλούδια και αγάλματα), βγαίνουμε από το πάρκο και φτάνουμε μετά από λίγο στο μουσείο.

Η πληροφόρησή μας ήταν λοιπόν λάθος. Το μουσείο τις Κυριακές δεν είναι δωρεάν, απλά η δωρεάν είσοδος στο μουσείο ξεκινάει στις 17:00 τις Κυριακές (και 18:00 τις άλλες μέρες)… Είναι 16:45 περίπου, και η ουρά έξω από το μουσείο (που περιμένει για τη δωρεάν είσοδο) έχει αρχίσει και μαζεύεται… Κάπου εδώ γίνεται μια κακή συνεννόηση, εγώ μπαίνω στο μουσείο χωρίς ουρά (πληρώνοντας εισιτήριο 8.00 ευρώ), ο Γ. ο Μ. και η Α. περιμένουν να φύγει η ουρά για μπουν με τη δωρεάν είσοδο. Έτσι βρίσκομαι να βλέπω μόνος μου το μουσείο. Ένα μουσείο αυστηρά τέχνης, που εστιάζει σε Ευρωπαϊκή τέχνη. Έχει κάποια δείγματα αναγεννησιακής τέχνης, και κάτι περίφημους Φλαμανδούς, αλλά κατά βάση έχει τα αριστουργήματα των μεγάλων ισπανών: Velasquez, Goya, El Greco (OK, το ξέρω) κλπ. To μουσείο είναι τεράστιο, αλλά έχω δώσει την υπόσχεση στους άλλους να το δούμε εν τάχει. Εκμεταλλεύομαι το head start που μου έχουν δώσει, ώσπου με παίρνουν τηλέφωνο ότι η ουρά μεγάλωσε και δε θα περιμένουν άλλο – θα τα πούμε το βράδυ, έχουν ήδη καθίσει στα MacDonalds για ένα καφέ….
Τελικά στο μουσείο θα βρεθούμε με τον Α. και το Γ., που το βλέπουν εν τάχει. Πρέπει να έκανα ρεκόρ χρόνου ανά πίνακα, πιο γρήγορα δεν έχω τρέξει ποτέ σε μουσείο, αλλά κατά τις 7 και κάτι είμαστε ήδη στο καφέ του μουσείου, και κατά τις 8 παρά έχουμε καθίσει με τον Α. για ένα κρασί σε κάποιο μπαράκι στη Huertas, τη γειτονιά που είναι γεμάτη μπαρ και εστιατόρια, και τυχαίνει να βρίσκεται στο δρόμο ανάμεσα στο Prado και τα ξενοδοχεία μας...

Το ραντεβού για τη βραδινή έξοδο είναι στις 22:15 στην Plaza Mayor. Έχουμε κλείσει τραπέζι για 22:30 στο Sobrino de Botin, το πιο παλιό εστιατόριο του κόσμου σύμφωνα με το βιβλίο Guiness. Παρότι εξαιρετικά τουριστικό, ένα-δυο πιάτα του είναι εξαιρετικά νόστιμα και το παλιομοδίτικο περιβάλλον ταβερνείου κρύβει λίγο τον τουριστικό του χαρακτήρα. O λογαριασμός, λιγότερο από 100 ευρώ για 5 άτομα με κρασί κλπ, είναι παρακάτω από αυτά που περιμέναμε.

 

[getxowoman]

Για εμένα πάλι που δεν έχω πάει καθόλου Ισπανία και δυσκολεύομαι να διαλέξω αν θα πάω πρώτα Μαδρίτη ή Βαρκελώνη, η ταξιδιωτική σου ιστορία είναι μια καλή αρχή στη λύση αυτού του μέγα διλήμματος!

Πολύ ωραία αφήγηση όπως πάντα. Περιμένω τη συνέχεια.

Κοιτα σε βγαζω απο το διλημμα! Πρωτα θα ερθεις στους βασκους! ΜΠΙΛΜΠΑΟ και παλι ΜΠΙΛΜΠΑΟ!

 

[panpan]

Κοιτα σε βγαζω απο το διλημμα! Πρωτα θα ερθεις στους βασκους! ΜΠΙΛΜΠΑΟ και παλι ΜΠΙΛΜΠΑΟ!

μπα θα ερθει βαρκελωνη και θα ερθουμε παρεα στο μπιλμπαο

 

[taver]

Η επόμενη μέρα, Δευτέρα, έχει εκδρομή στο Toledo. Το γρήγορο τρένο κάνει τη διαδρομή σε μισή ώρα, και έχοντας υπολογίσει το χρόνο μας, το ραντεβού έχει δοθεί για 09:30 στο σταθμό Atocha. Φτάνουμε όλοι στην ώρα μας, και βάζουμε τον Α. με τα Ισπανικά του να μας βγάλει τα εισιτήρια. Εκδίδουμε μετ' επιστροφής, με αναχώρηση από Μαδρίτη 10:20 και επιστροφή από Τολέδο στις 17:30. Τώρα το χειμώνα τα δρομολόγια Μαδρίτη – Τολέδο έχουν αραιώσει, και το απόγευμα έχει μόνο 2 τρένα επιστροφής, στις 17:30 και τις 19:30. Δε μπορούσαμε να κλείσουμε με ανοικτή επιστροφή, αλλά ο υπάλληλος μας λέει ότι μπορούμε αν θέλουμε να τα αλλάξουμε, αρκεί αυτό να γίνει πριν από την αναγραφόμενη ώρα.
Είχα έρθει και μόνος μου εδώ την πρώτη μέρα και ήξερα τα κατατόπια, οπότε έδειξα το σταθμό και σοτυς υπόλοιπους.

Μετά από βόλτες στον τροπικό κήπο του σταθμού κι ένα καφέ στο χέρι, περνάμε από τους αεροδρομιακού τύπου metal detectors που έχουν εγκατασταθεί στους Ισπανικούς σταθμούς μετά τα γεγονότα της 11/3/2004, και επιβιβαζόμαστε στο τρένο. Το τρένο αναχωρεί ακριβώς στην ώρα του και 30 λεπτά αργότερα βρισκόμαστε στο Τολέδο. Στο μεταξύ έχω πείσει τον Α. και αλλάζουμε τα εισιτήρια των 2 μας για επιστροφή με το τρένο των 19:30. Η λογική είναι ότι αν ξεμπερδέψουμε νωρίτερα μπορούμε να το αλλάξουμε και πάλι για 17:30, το ανάποδο δε γίνεται, ενώ το επιχείρημα "τι θα κάνουμε από τις 18:00 στη Μαδρίτη?" έχει δράσει καταλυτικά …

Φτάνουμε πλέον στο Τολέδο, όπου ο σιδηροδρομικός σταθμός (συνημμένη φωτογραφία) βρίσκεται στα όρια της πόλης, και έτσι περπατάμε λίγο μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο. Μετά από λίγο, μπροστά μας απλώνεται η παλιά πόλη του Τολέδου. Είναι κτισμένη επάνω σε ένα λόφο, στο εσωτερικό μια ημικυκλικής χαράδρας του ποταμού (Rio Tajo), που της δίνει φυσική οχύρωση από τις τρείς πλευρές, ενώ η τέταρτη πλευρά προστατεύεται επίσης φυσικά από την απόκρημνη πλευρά του λόφου. Στη φυσική προστασία προστίθενται και τείχη, για να γίνει η πόλη ένα από τα πιο απόρθητα οχυρά της μεσαιωνικής Ισπανίας.

Αρχικά, η πόλη κατοικήθηκε από τη Ρωμαϊκή εποχή, με όνομα Toletum, και τον 6ο αιώνα ήταν η Πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Βησιγότθων. Τον 8 αιώνα έγινε σημαντικό κέντρο της Μουσουλμανικής Ισπανίας, και κάτω από την ηγεμονία του Χαλιφάτου της Κόρδοβας έζησε μια ακόμα περίοδο ακμής. Το 1085 πέρασε σε Χριστιανικά χέρια, και γρήγορα έγινε η έδρα της Ισπανικής καθολικής Εκκλησίας, γνωρίζοντας μια ακόμη περίοδο ακμής και συγκέντρωσης εξουσίας. Η παρακμή άρχισε το 1561, όταν η πρωτεύουσα της Ισπανίας (αλλά όχι και η έδρα της Εκκλησίας) μεταφέρθηκε στη Μαδρίτη. Το 1577 ήρθε κι εγκαταστάθηκε εδώ ο El Greco, ίσως η τελευταία από τις σημαίνουσες προσωπικότητες που έζησαν εδώ.


Υπάρχουν διάφορες είσοδοι για να περάσει κανείς στην εσωτερική πλευρά των τειχών της παλιάς πόλης, και η δική μας επιλογή είναι από τη γέφυρα Alcántara, μια από τις 2 μεσαιωνικές γέφυρες που φύλασσαν την είσοδο στην πόλη πάνω από τον ποταμό Tajo. Η γέφυρα, που διαθέτει πύλη με καταπέλτη από τη μια πλευρά, και πύργο από την άλλη για προστασία, έχει αναστηλωθεί σήμερα, και έχει συμπληρωθεί με μια νέα γέφυρα για αυτοκίνητα λίγο πιο κάτω. Μετά από μια σειρά από σκάλες (τις οποίες εγώ τουλάχιστον μετά βίας κατάφερα κι ανέβηκα, με τη γλώσσα έξω…), φτάνουμε στην οροφή του Palacio de Congressos de Toledo (και ανακαλύπτουμε ότι υπήρχαν λίγο πιο πέρα και κυλιόμενες σκάλες από τις οποίες θα μπορούσαμε να είχαμε ανέβει…). Από εδώ η θέα στην κοιλάδα και τη νέα πόλη είναι πανοραμική, με το νοσοκομείο Hospital de Tavera που ολοκληρώθηκε το 1603 να δεσπόζει στα πλάνα.

 

[taver]

Μια ακόμη φωτογραφία με το Alcazar να δεσπώζει στην κορυφή της πόλης, πάνω από τη γέφυρα Alcántara..

 

[taver]

Και η θέα στη "νέα" πόλη, εκτός των τειχών, από την οροφή του Palacio de Congressos...

 

[Vivianaki]

Tι ωραία που τα περιγράφεις!Και πολύ χρήσιμες πληροφορίες!Θα μου χρειαστούν σε λιγότερο από 4 ημέρες! Να 'σαι καλα!

 

[taver]

Μπαίνουμε στα στενά, και αναζητούμε την πλατεία Zocodover, μια όμορφη μικρή τριγωνική πλατεία όπου λειτουργεί ως το νευραλγικό κέντρο της πόλης. Εδώ είναι και το εμπορικό κέντρο, με κάθε λογής καταστήματα στην πλατεία και τους γύρω δρόμους. Βρίσκουμε την πλατεία, προμηθευόμαστε ένα χάρτη από το Tourist information, και κάνουμε μια βόλτα στην Calle de Commercio, τον πιο εμπορικό δρόμο.

Εκεί βρίσκουμε κάπου ένα μαγαζί για να πάρουμε ένα καφεδάκι, και μετά ξεκινάμε για την εξερεύνηση της πόλης. Πρώτη στάση, στο Museo de Santa Cruz, πίσω από μια πύλη (Arco de la Sangre) στην απέναντι πλευρά της πλατείας. Ένα πολύ μικρό μουσείο, φιλοξενεί λίγους πίνακες, ανάμεσά τους και κάποιοι του El Greco, σε μια όλη και όλη αίθουσα γύρω από ένα επιβλητικά γαλήνιο cloister (συνημμένη φωτογραφία). Είχε και μια μάλλον αδιάφορη έκθεση με ταπετσαρίες – μπήκαμε και βγήκαμε… Εντυπωσιακός ο φύλακας/ταμίας/πληροφορίες στην είσοδο του Μουσείου, δεν ήξερε ούτε λέξη Αγγλικά, όταν είδε ότι κατάφερνε να συνεννοηθεί στα Ισπανικά με τον Α. καταχάρηκε… άρχισε και να μας ρωτάει για να μαθαίνει φράσεις στα Αγγλικά (π.χ. "πως λένε τον πρώτο όροφο"?)….

Λίγο πιο πέρα, στο πιο ψηλό σημείο της πόλης, δεσπόζει το κάστρο Alcazar, το φρούριο της πόλης. Κάποτε ήταν Ρωμαϊκή στρατιωτική βάση, μετέπειτα αραβικό κάστρο, και τον 11ο αιώνα ξαναχτίστηκε ως χριστιανικό φρούριο. Αργότερα, μετατράπηκε σε παλάτι επισκεπτών, ώσπου καταστράφηκε από φωτιά τον 18 αιώνα, για να καεί άλλη μια φορά από το Ναπολέοντα το 1810, και ξανά και πάλι κατά τον εμφύλιο. Σήμερα παραμένει κλειστό, και γίνονται εργασίες ανακαίνισης που θα το μετατρέψουν σε στρατιωτικό μουσείο. Στην πίσω του πλευρά, ένα μικρό πάρκο σε πολλαπλά επίπεδα, δίνει την ευκαιρία για φωτογραφίες στην κοιλάδα του Tajo, και στη στρατιωτική ακαδημία πεζικού της πόλης, που δεσπόζει στο λόφο απέναντι.


Από κει, μπαίνουμε στο δαίδαλο των στενών της παλιάς πόλης, για να καταλήξουμε λίγο αργότερα στην είσοδο του καθεδρικού του Τολέδο. Ο καθεδρικός είναι η έδρα της Ισπανικής καθολικής Εκκλησίας. Μπαίνω μόνος μου μέσα, καθώς η είσοδος των 7 ευρώ εξοργίζει τους υπόλοιπους (κι εμένα, απλά εγώ είμαι πιο θύμα και τα πληρώνω). Ο καθεδρικός είναι εντυπωσιακός, θυμίζει αν όχι ξεπερνάει τους αντίστοιχους μεγάλους καθεδρικούς της Ευρώπης, ενώ σε κάθε του γωνιά δίνει ακόμη ένα λόγο για να θαυμάσει κανείς το μεγαλείο του. Έχει ενδιαφέροντα παρεκκλήσια, και μια έκθεση με πίνακες, ορισμένοι από μεγάλα ονόματα, αλλά πολύ άσχημα οργανωμένη, και με εξαιρετικά έντονα θρησκευτική θεματολογία.


Γρήγορα βγαίνω έξω, και συναντώ τους υπόλοιπους στην πλατεία του δημαρχείου, ακριβώς μπροστά από τη μεγαλοπρεπή κυρίως είσοδο του καθεδρικού. Τρώμε από ένα σάντουιτς με χαμόν που στο μεταξύ έχουν ψωνίσει για όλους, και συνεχίζουμε για την Εκκλησία του Santo Tome, η οποία φιλοξενεί το ίσως μεγαλύτερο έργο του El Greco, το El Entierro del Conde de Orgaz (και χρεώνει είσοδο 2.30 γι αυτό). Αφού θαυμάζουμε τον πίνακα, κάνουμε μια βόλτα στην εβραϊκή γειτονιά του Τολέδο, στο μέσο της οποίας βρισκόμαστε, και στην εμπορική οδό Santo Tome. Κάπου εδώ, οι δρόμοι μας χωρίζουν. Οι άλλοι θα κατευθυνθούν σιγά σιγά προς το κέντρο και το σιδηροδρομικό σταθμό, ενώ εγώ και ο Α. θα συνεχίσουμε τη βόλτα μας στην πόλη.

 

[taver]

Η πλατεία Zocodover:

 

[taver]

Η κοιλάδα του Tajo πίσω από το Alcazar, και η στρατιωτική ακαδημία πεζικού στην απέναντι πλευρά.