Χανια 2010!!!!!!!

[zmaria]

Eδώ γίνομαι λάτρης της ηλεκτρικής καρέκλας !!!
δεν πρόκειται για ψυχοπάθεια ή σχιζοφρένεια που ίσως δικαιολογούσα το περιστατικό ..
πρόκειται για διαστροφή και αργό βασανιστήριο!!
Μην ακούω για βασανιστήρια παιδιών και ζώων!!! Ηλεκτρική καρέκλα και την βάζω και στην πρίζα ευχαρίστως!!!!

1000% σύμφωνη. Αν μπορούσα να σκοτώσω ποτέ αυτούς θα σκότωνα
και συμπληρώνω πως θα ήταν το λιγότερο που θα τους έκανα

 

[ΕΡΣΗ]

Το ζήτημα με τους δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων με θύματα παιδιά είναι εξαιρετικά τραγικό αυτό καθεαυτό. Σε μελετες που έχουν γίνει στην Αμερική -εδώ το θέμα ειναι ακόμη ταμπού- έχει φανεί οτι σε ένα συντριπτικό ποσοστό, οι δράστες τέτοιων εγκλημάτων υπήρξαν θύματα σεξουαλικής, συνήθως βίας όταν ήταν παιδιά. Δεν εννοώ οτι κάθε κακοποιούμενο παιδί θα γίνει θύτης μεγαλώνοντας, προς θεού όχι, αλλά οτι σχεδόν κάθε βιαστής μικρού παιδιού, βιαστηκε και αυτός όταν ήταν μικρός. Το θύμα που μεγαλώνοντας γίνεται θύτης. Κυρίως στους άνδρες συμβαίνει αυτο και πολύ πιο σπάνια στις γυναίκες.
Το τραγικό είναι οτι οι γονείς κουκουλώνουν το ζήτημα και δεν διδεται η απαραίτητη υποστήριξη απο ειδικούς στο μικρό θύμα, ετσι ώστε να κοπεί κάποτε ο φαύλος κύκλος.
Εξαιρετική ταινία με παραπλήσιο θέμα "το σκοτεινό ποτάμι" σε σκηνοθεσία Κλιντ Ιστγουντ.

 

[renata]

Δεν μου λές γιατρέ μου άν αρχίσω καποιον τέτοιο με κλωτσομπουνίδια και μετα του σπάσω το κεφάλι,τι κυρώσεις θα έχω???
οτι και να μου πείς πάντως δεν θα κολώσω...θα το σκοτώσω το κάθαρμα!

 

[zmaria]

Το ζήτημα με τους δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων με θύματα παιδιά είναι εξαιρετικά τραγικό αυτό καθεαυτό. Σε μελετες που έχουν γίνει στην Αμερική -εδώ το θέμα ειναι ακόμη ταμπού- έχει φανεί οτι σε ένα συντριπτικό ποσοστό, οι δράστες τέτοιων εγκλημάτων υπήρξαν θύματα σεξουαλικής, συνήθως βίας όταν ήταν παιδιά. Δεν εννοώ οτι κάθε κακοποιούμενο παιδί θα γίνει θύτης μεγαλώνοντας, προς θεού όχι, αλλά οτι σχεδόν κάθε βιαστής μικρού παιδιού, βιαστηκε και αυτός όταν ήταν μικρός. Το θύμα που μεγαλώνοντας γίνεται θύτης. Κυρίως στους άνδρες συμβαίνει αυτο και πολύ πιο σπάνια στις γυναίκες.
Το τραγικό είναι οτι οι γονείς κουκουλώνουν το ζήτημα και δεν διδεται η απαραίτητη υποστήριξη απο ειδικούς στο μικρό θύμα, ετσι ώστε να κοπεί κάποτε ο φαύλος κύκλος.
Εξαιρετική ταινία με παραπλήσιο θέμα "το σκοτεινό ποτάμι" σε σκηνοθεσία Κλιντ Ιστγουντ.

Κι εδώ είμαι σύμφωνη. Δεν γεννιέσαι τέτοιο τέρας, γίνεσαι. Αλλά αν είναι να σταματήσει αυτός ο κύκλος ηλεκτρική καρέκλα και πάλι.
το έργο είναι όντως εξαιρετικό και ακόμα περισσότερο μου άρεσε και το βιβλίο. Μαυρίσαμε και σήμερα

 

[ΕΡΣΗ]

Δεν σταματά δυστυχώς ο φαύλος κύκλος με την ηλεκτρική καρέκλα. Με την ηλεκτρική καρέκλα ικανοποιούμε μόνο το αίσθημα εκδίκησης και μόνο. (δε λέω οτι και αυτό το αίσθημα δεν πρέπει με κάποιον τρόπο να ικανοποιηθεί. Ειναι απολύτως λάθος να μην ικανοποιείται). Δυστυχώς όμως ο βιαστής έχει ήδη σπείρει τον σπόρο του κακού, ο οποίος θα ανθίσει και θα αποδώσει στο μέλλον, πολύ μετά απο το θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα, έχοντα ήδη παράξει νέα θύματα-θύτες τα οποία θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους πολλά χρόνια μετά την εις θάντον καταδίκη και συνεχίζοντας αενάως αυτόν τον κύκλο θύματος-θύτη. Μόνος τρόπος εν μέρη αντιμετώπισης του θέματος είναι να γίνει κοινή συνείδηση στους πάντες οτι τα θύματα έχουν μέγιστη ανάγκη ψυχολογικής στήριξης μέχρι τα μετεφηβικά τους χρόνια και αυτή η υποστήριξη πρέπει να παρέχετε δωρεάν σε όσους υπήρξαν θύματα, προκειμένου να αποφευχθούν στο μέλλον αντιστοιχες τέτοιες επιθέσεις. Οι περιπτώσεις αυτές είναι δυστυχώς το ιδανικό παράδειγμα οτι η (σεξουαλική) βία φέρνει τη (σεξουαλική) βία.
Με αυτά που γράφω δε θέλω να μειώσω την ευθύνη των δραστών. Στο κάτω κάτω της γραφής όλοι ξέρουν οτι ο βιασμός ανηλίκων είναι αποτρόπαια πράξη, και αν κάποιοι νιώθουν την ακατάσχετη επιθυμία να τη διαπράξουν οφείλουν να καταφύγουν σε ψυχιάτρους και ψυχολόγους προκειμένου να τους φέρουν σε κάποιον λογαριασμό και να εμποδίσουν αυτές τις αρρωστημένες εμμονές να εκδηλωθούν.
Απλώς θέλω να τονίσω οτι η θανατική ποινή μόνο την εκδίκηση ικανοποιεί και δεν προλαβαίνει στο παραμικρό τα νέα εγκλήματα: ούτε ως μέσο εκφοβισμού θα λειτουργήσει, γιατί σε τέτοια άρρωστα άτομα τα πάθη τους είναι ισχυρότερα από το φόβο.
Και πράγματι είναι πολύ δύσκολο να τιμωρήσει κανείς δίκαια τέτοιες περιπτώσεις: Μια απο τις αρχές του διαφωτισμού είναι οτι η ποινή πρέπει να έχει έναν βελτιωτικό χαρακτήρα: Λογικά θα μου πείτε που το βλέπεις αυτό να γίνεται στις ημέρες μας. Δίκιο θα έχετε. Αλλά έτσι θα έπρεπε να είναι έστω και σε θεωρητικό επίπεδο: στην προκείμενη περίπτωση ούτε σε θεωρητικό επίπεδο δεν έχει ισχύ: ο θύτης δεν προέβει στο έγκλημα από αγνοια, από έλλειψη επαγγέλματος, από έλλειψη αρχών, από φτώχια και μιζέρια. Πολλές φορές διαθέτει τα πάντα: μόρφωση, χρήματα, καλλιέργεια, αλλά παρόλαυτά αδυνατεί να συγκρατηθεί: έχει δηλαδή μια έντονή ροπή στο να διαπράξει μια πράξη η οποία ξέρει οτι είναι αποδοκιμαστέα και δεν μπορεί να συγκρατηθεί απο το να την διαπράξει. Είναι μεγάλος μύθος οτι αυτά συμβαίνουν μόνο στις κατώτερες κοινωνικά, μορφωτικά τάξεις. Απλώς εκεί οι θύτες δεν ξέρουν να κρυφτούν και πιάνονται πιο εύκολα: Οι αστοί παιδεραστες ελίσσονται καλύτερα και δε συλλαμβάνονται: εκδηλώνουν τις άρρωστες ορμές τους σε χώρες του τρίτου κόσμου με μηδενικό κίνδυνο.
Στην Αμερική αυτοί οι εγκληματίες εχουν δύο επιλογές: είτε δια βίου εγκλεισμό ώστε να προστατευθεί όλη η κοινωνία από μελλοντικά εγκλήματα (πράγμα που είναι μια ευθεία παραβίαση των κανόνων δικαίου έτσι όπως τους ξέρουμε: οτι δηλαδή στερείται κάποιος την ελευθερία του εξαιτίας εγκλημάτων που έχει διαπράξει κλαι όχι εξαιτιάς εγκλημέτων που πιθανολογούμε οτι θα διαπράξει. Να σημειώσω εδώ οτι οι βιασμοί των παιδών δεν τιμωρούνται με ισόβια κάθειρξη ούτε στην Ελλάδα, ούτε στις ΗΠΑ και να σημειώσω επίσης οτι και με ισόαβια κάθειρη σε είκοσι χρόνια, ενδεχομένως και λιγότερα μπορει κανείς να ελευθρωθεί. Επομένως ένας δια βίου εγκλεισμός στη φυλακή είναι μια ποινή που ουσιαστικά δεν επέρχεται ούτε σε περιπτωσεις πραγματικής συρροής ανθρωποκτονιών με δόλο πρώτου βαθμού. (Αυτό σημαίνει οτι δεν πάνε φυλακή για ολοι τους τη ζωή ουτε οι δολοφόνοι που έχουν πάρει στο λαιμό τους πολύ κόσμο, σε διαφορετικές στιγμες).
Η αλλη λύση πάλι παραβιάζει την αρχη που έχουμε θεσπίσει: οτι η τιμωρία ειναι στερητικη της ελευθεριας ποινη και δεν παραβιαζει το σωμα: οι ενοχοι αφηνονται ελευθεροι αρκει να υποστουν ευνουχισμό: ειτε χειρουργικό, οπότε και τους αφήνουν στην ησυχία τους, ειτε φαρμακευτικό οπότε τους παρακολουθουν αν παίρνουν τα φάρμακά τους. Πάλι προβληματική ποινη για τις αρχές μας.
Συμπερασματικά: η μεταχείρηση αυτών των εγκληματιών-θυμάτων βάζει σε μεγάλη δοκιμασία τις ανθρωπιστικές αρχές μας.

 

[renata]

Ερση μου ευχαριστω που κατέβασες όλον τον κώδικα ..
εγινες απολυτα αντιληπτή!!!
Δεν ξέρω τι να πώ !!!
καμμιά φορά οι νόμοι δεν μας ικανοποιούν ..σε τέτοιες περιπτώσεις ...
Ας πάψουν να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι κάποτε..με όποιον τρόπο!!

 

[LULLU]

.. Ερση μου , εμενα δεν μου φτανει ο δια βιου εγκλεισμός αυτων των βιαστων οχι για τις μελλοντικες πραξεις τους αλλα για αυτες που διεπραξαν..δεν μου φτανει..δεν μου φτανει...
Θα συμφωνησω με τη ρενατα και τους άλλους.. πανω σε αυτο το ζητημα..δεν θελω να φανω ουτε δικαιη, ουτε δημοκρατικη ουτε νομικα σωστη...θελω εκδικηση...

 

[Marizaki]

φρικη!!!!!!! ΦΡΙΚΗ!!!!!!

 

[Pandora]

Πάλι προβληματική ποινη για τις αρχές μας.
Συμπερασματικά: η μεταχείρηση αυτών των εγκληματιών-θυμάτων βάζει σε μεγάλη δοκιμασία τις ανθρωπιστικές αρχές μας.

Αχ βρε Έρση ! Γι αυτά τα εγκλήματα, θέλω να ξαναγίνω πρωτόγονη...

 

[ΕΡΣΗ]

Μεχρι στιγμης ως υπερτατη αξια η οποια προστατευεται ειναι η ζωη. Και αυτό φαίνεται από το γεγονός οτι η αφαίρεσή της συνεπάγεται με ισόβια κάθειρξη. Και δεν ειναι και παραλογο αυτό, γιατί η απωλεια της ζωης δε μπορει με κανενα μέσο να θεραπευτεί. Κάθε τι άλλο μπορεί, εφόσον συντρέξουν κάποιες συνθήκες ενδεχομένως μπορεί να αντικατασταθεί, να αποζημιωθεί, να θεραπευτεί, η να παρηγορηθεί. Ακόμη και αν τίποτε από αυτά δε μπορεί να συμβεί (πχ μια βαρύτατη σωματική βλάβη που αφήνει τον άλλο παράλυτο) υπάρχουν ενδεχομένως κάποιοι τρόποι με τους οποίους μπορεί να βελτιωθεί κάπως η κατάσταση. Υπάρχει η αντίληψη οτι η παραλυτη ζωη ειναι καλυτερη απο τον θάνατο. Εν γένει λοιπόν, η αρχή στην οποία βασίζονται οι κανόνες είναι οτι χειρότερο από την απώλεια της ζωής δεν υπάρχει.
Φυσικά αυτό αφορά μια ολοκληρη φιλοσοφία ζωής και ηθικών αρχών στις οποιες στηρίζουμε την κοινωνία μας. Ενδεχομένως άλλες κοινωνίες έχουν άλλες αξίες όπως για παράδειγμα η ιαπωνική κοινωνία στην οποία η τιμη έχει υψηλότερη αξία από τη ζωή, άρα η αυτοκτονία είναι αποδεκτή και επιβεβλημένη σε ορισμένες περιπτώσεις: μια επονείδιστη ζωή δεν αξίζει να βιώνεται. Φυσικά αυτά τα πράγατα υπόκεινται σε αλλαγές και κάτι που ισχύει με αυτόν τον τρόπο σήμερα είναι πολύ πιθανόν να αλλάξει αύριο. Εφόσον όμως σήμερα, κατά τις αντιλήψεις που επικρατούν στον δυτικό κόσμο αλλά και στην Ελλάδα, η ανθρώπινη ζωή έχει την υπέρτατη αξία, λογικό είναι η απώλεια της να τιμωρείται με την υψηλότερη ποινή που θεσπίζει ο ποινικός νόμος. Μπορεί αύριο τα πράγματα να αλλαξουν και να θεωρηθεί η παιδική ηλικία σε σχέση με τα γεννετήσια εγκλήματα εξίσου μεγάλη ή και μεγαλύτερη αξία. Αυτές οι αξίες μεταβάλλονται και με την μεταβολή των κοινωνιών. Προς το παρόν όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο και ουτε εξ όσων ξέρω ειναι σοβαρό αίτημα κανενός από τα κόμματα της βουλής.
Λογικό να υπάρχει το αίσθημα της εκδίκησης λίγο πολύ σε ολους μας. Αλλά η τιμωρία που επιβάλλεται από το κράτος δεν είναι μόνο εκδίκηση. Αλλιώς θα μας έφτανε η βεντέτα και μόνο. Βέβαια τόσο στην Κρήτη όσο και στην Μάνη υπάρχει παράδοση στην προσωπική αντεκδίκηση, ένα μεσαιωνικό απολίθωμα που επιβιώνει συρικνούμενο ως τις ημέρες μας. Στην ποινή που επιβάλλει ενα δικαστήριο εμπεριέχεται και το μέγεθος της εκδίκησης φυσικά, έχει να κανει δηλαδή και με τη μεριά του θύματος και των οικείων του και το ειδικό και έντονο αίσθημα εκδίκησης τους, έχει όμως να κάνει και με την κοινωνία, τις αξίες της, τους φόβους της και το αίσθημα εκδίκησης των μελων της γενικώτερα, αλλά έχει να κάνει και με τον δράστη, τις αιτίες που τον οδήγησαν στο εγκλημα και φυσικά εχει και αυτός καποια δικαιώματα.
Πρόκειται δηλαδή για μια ζυγαριά με τρεις και όχι με δύο δίσκους. Όσο και να μην παραδεχόμαστε οτι το μέγεθος "κοινωνία" φέρει και αυτή στον ζυγό (με τη διπλή έννοια) της δικαιοσύνης το δικό της δίσκο και εννοούμε να το αγνοούμε, αυτό υπάρχει και καθορίζει σημαντικά τι είναι δίκαιο και το άδικο.
Καλώς ή κακώς κάθε κατηγορούμενος, κάθε δράστης, όσο αποτρόπαιο και αν είναι το εγκλημα του, έχει ορισμένα δικαιώματα, και κατά τη γνώμη μου αυτό είναι ένα από τα μεγαλειωδέστερα ηθικά στοιχεία του πολιτισμού μας για τα οποία μπορούμε να είμαστε περήφανοι και νομίζω οτι θα φτωχαίναμε ηθικά όλοι μας πάρα πολύ αν τα απεμπολούσαμε εις το όνομα μιας έστω και δίκαιης εκδίκησης, η εξαιτίας ενός ειδεχθούς εγκλήματος ή ειδεχθούς εγκληματία.

Μέσα λοιπόν στα δικαιώματα του δράστη υπάρχει και ένα άρθρο το οποίο λέει οτι η πράξη δεν καταλογίζεται στον δράστη, αν οταν την διέπραξε, λόγω διατάραξης της συνείδησης, δεν είχε την ικανότητα να αντιληφθεί το άδικο της πράξης του, ή να ενεργήσει σύμφωνα με την αντίληψή του για το άδικο αυτό. Αν η διατάραξη της συνείδησης του ειναι μειωμένη μεν αλλά του επιρέπει να αντιληφθεί εν τινι μέτρω οτι αυτό που κάνει είναι άδικο του επιβάλλεται ποινή μειωμένη. Αυτά τα άρθρα ισχύουν για κάθε δράστη: στην πράξη αφορουν τον καθε τρελλό, ο οποίος έσπασε, έβρισε, χτύπησε, μαχαίρωσε, σκότωσε. Αναλογα με το βαθμό της τρέλλας του είτε θα βρεθεί σε ψυχιατρείο μέχρι να θεραπευτεί, είτε θα βρεθεί στη φυλακή με μικρότερη ποινή απο αυτην που προβλέπει το σχετικό άρθρο.
Η περίπτωση των βιαστών των μικρών παιδιών (ας το πω ορθότερα παιδεραστών, γιατί μπορεί να μην ασκήσουν πάντα βια, αλλα και διαφορετικά μέσα, ξεγελάσματα)εν πολλοις μπορεί να υπαχθεί σε αυτόν τον κανόνα: εχουν γινει ηδη θυματα -αδιαφορο αν οι δικοι τους θυτες τιμωρηθηκαν η οχι- και μαλιστα διπλά: μια φορα απο τον θυτη και μια φορα απο ολη την κοινωνια -εμας στην ουσια- οι οποιοι δεν τους παρειχαμε την απαιτουμενη ψυχολογικη και ψυχιατρική στηριξη επι σειρα ετων η οποία στην ουσία εκμηδενίζει την πιθανότητα να γίνουν βιαστες και παιδεραστές μεγαλώνοντας. Τα δύο αυτά γεγονότα: ο βιασμός και η ελλειψη από μέρους μας ψυχολογικής συνδρομής τους οδήγησε στο να μην κατανοούν ενδεχομένως το άδικο που κάνουν ("αν μου το έκαναν σε εμένα γιατί είναι κακό να το κάνω και εγώ;" μια σκέψη η οποία περνάει υποσυνείδητα επί χρόνια και κανείς δεν νοιάστηκε να την ανατρέψει) ή να καταλαβαίνουν οτι δεν είναι σωστό, αλλά να αδυνατούν να το αποφύγουν, σαν να είναι ρομποτ προγραμματισμένα ανεξαρτητως της θέλησης τους.

Ας δούμε λοιπόν πρώτα τις ευθύνες μας ως κοινωνία, ας μην κατεδαφίζουμε τα θετικά του νομικού μας πολιτισμου (σημερα θα είναι η ωρα των παιδεραστών, χθες ηταν η ώρα των τρομοκρατών, με ή χωρίς εισαγωγικά και αύριο θα είναι η ώρα όλων μας: αν αρχίσουμε να ξυλώνουμε το πουλόβερ ολοι μας θα την πατησουμε) και ας αφήσουμε για αργότερα το κάψιμο των μαγισσών γιατί ουτε οι ευθύνες μας πρόκειται να καούν μαζί τους, ουτε το πρόβλημα προκειται να λυθεί.

Κρητικιά Lullu μου: η ξερή στεγνή εκδίκηση, η οποία εκτελείται, χωρίς τις εγγυήσεις ενός κρατικού μηχανισμού, ουδέποτε έκανε τα πράγματα καλύτερα. Αναγνωρίζω κάθε δικαίωμα αισθήματος εκδίκησης στην οικογένεια του θύματος και όχι μόνο για σεξουαλικά εγκλήματα, αλλά κυρίως σε εγκλήματα κατά της ζωής, της υγείας, της ελευθερίας, προς θεού όχι της περιουσίας, αλλά όχι συλλήβδην σε ολη την κοινωνία: Κάτι τέτοιο με τρομάζει πολύ περισσότερο από ένα ολάκερο ασκέρι παιδεραστών.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ βρε Έρση ! Γι αυτά τα εγκλήματα, θέλω να ξαναγίνω πρωτόγονη...

Μα εξακολουθούμε να είμαστε πρωτόγονοι: το θέμα είναι να γίνουμε λίγο καλύτεροι οχι χειρότεροι. Το χειρότερο είναι πανεύκολο να γίνει κανείς. Το λίγο καλυτερο έχει δυσκολία και μαγκιά.

 

[Pandora]

Μα εξακολουθούμε να είμαστε πρωτόγονοι: το θέμα είναι να γίνουμε λίγο καλύτεροι οχι χειρότεροι. Το χειρότερο είναι πανεύκολο να γίνει κανείς. Το λίγο καλυτερο έχει δυσκολία και μαγκιά.

Αντιλαμβάνομαι απόλυτα τι θέλεις να πεις και πώς το τεκμηριώνεις...και βέβαια δεν παραγνωρίζω τις ευθύνες μας, σαν κοινωνία...

Σε ότι αφορά τα παιδιά όμως, κατεβάζω διακόπτες, λυπάμαι δεν γίνομαι καλύτερη, δεν έχω ανοχές και αντοχές, δεν βρίσκω δικαιολογία, δεν έχω ευρύτητα πνεύματος, δεν λειτουργεί ο ανθρωπισμός ούτε κανένα άλλο συναίσθημά μου...

Ίσως αυτό που παραθέτεις : Μπορεί αύριο τα πράγματα να αλλαξουν και να θεωρηθεί η παιδική ηλικία σε σχέση με τα γεννετήσια εγκλήματα εξίσου μεγάλη ή και μεγαλύτερη αξία, όταν εφαρμοσθεί (μακάρι !), να είναι η λύση...