Ιαπωνία Χανάμι στην Ιαπωνία

[liz]

Κιότο

Με μισή καρδιά άφησα το Τόκιο κι όσους γνώρισα πίσω και πήγα προς Κιότο όπου θα καθόμουν για 2 μέρες. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μπόρεσα να δω και το μεγαλοπρεπές όρος Φούτζι, γιατί ευτυχώς είχε ευκρίνεια. Όλοι μέσα στο τρένο, Γιαπωνέζοι και gaijins (ξένοι) παρατήσαμε ότι κάναμε μόλις το πρωτοαντικρύσαμε από τα παράθυρα του τρένου και το κοιτούσαμε με δέος για μερικά λεπτά μέχρι να το αφήσουμε πίσω μας.


Τo hostel στο Κιότο τίποτα το ιδιαίτερο, ήταν το μόνο μαζί με 2-3 άλλα που είχαν διαθέσιμα κρεβάτια, όμως βρισκόταν 5 λεπτά περπάτημα απ’το σταθμό. Νομίζω πως ο Yorgos είχε δίκιο και πως αν δεν με είχε προειδοποιήσει μπορεί να είχα ψιλοαπογοητευτεί σε σύγκριση μ’αυτά που άκουγα πριν πάω, όπως αρκετά από τα άτομα που γνώρισα. Όμως όντας προετοιμασμένη, πέρασα υπέροχα κι εξάλλου αν δεν πήγαινα θα έσκαγα από περιέργεια Από τη μια όντως πολύ τουριστικό, το σύγχρονο κομμάτι της πόλης άσχημο, από την άλλη ναοί να ξεπροβάλλουν παντού και στους φωτογενείς κήπους εκρήξεις χρωμάτων που ήταν χάρμα οφθαλμών. Τα πάντα ανθισμένα, τα cherry blossoms είχαν κι εδώ την τιμητική τους όπου κι αν πήγαινες. Η ατμόσφαιρα και οι άνθρωποι πολύ πιο χαλαροί απ’ότι στο Τόκιο, προσέχεις αμέσως τη διαφορά. Επισκέφτηκα όσα μέρη πρόλαβα στον λίγο αυτό χρόνο. Αρχικά το χρυσό ναό Kinkaku-ji όπου πληρώνεις, μπαίνεις, κάνεις μια γύρα για 15 λεπτά, στο διάβα σου ένα σωρό μαγαζιά με σουβενίρ και βγαίνεις. Έπειτα στον Ryoan-ji στον οποίο βρίσκεται ο πιο φημισμένος ζεν κήπος ξηρού τοπίου: υπάρχουν 15 πέτρες, όμως από όποια οπτική γωνία κι αν κοιτάξεις μπορείς να δεις μέχρι 14. Στον Tenryuji και στο δάσος με μπαμπού που βρίσκεται ακριβώς πίσω του, καθώς και στο βουνό Arashiyama το οποίο ήταν καλυμμένο με δέντρα σε όλους τους τόνους του πράσινου και του ροζ κι έμοιαζε από μακριά σαν μπουκέτο λουλουδιών. Στο International Manga Museum όπου όλοι δανείζονταν manga από τη μεγάλη βιβλιοθήκη του μουσείου και τα διάβαζαν ξαπλωμένοι στο γρασίδι κάτω απ’τον ήλιο. Ατελείωτες βόλτες στην πόλη, πολλοί οι μικρότεροι και λιγότερο γνωστοί ναοί που επισκέφτηκα μα δεν θυμάμαι.



Αξέχαστο θα μου μείνει το νυχτερινό σεργιάνι στο ατμοσφαιρικό Pontocho, τη γραφική πρώην κόκκινη συνοικία που είναι γεμάτη με εστιατόρια, τεϊοποτεία και διαπερνάται από ένα κανάλι ονόματι Takasegawa με μικρές γεφυρούλες. Κατά μήκος του καναλιού ανθισμένες κερασιές κι απ’τις δυο μεριές που φωτίζονταν από φαναράκια, ένα υπέροχο ελαφρύ, ανοιξιάτικο αεράκι φυσούσε παρασέρνοντας τα πέταλα των δέντρων μιας και το full bloom είχε περάσει πριν λίγο καιρό, μικρά παιδιά άπλωναν τα χέρια τους για να τα πιάσουν σαν να ‘ταν χιόνι και με μουσική υπόκρουση ισπανική κιθάρα στο mp3 (το βίτσιο, βίτσιο) περπατούσα μέσα σε μια βροχή από πέταλα και νόμιζα πως είμαι σε όνειρο...Όπως παντού όμως, μεγάλο ρόλο έπαιξε το timing, έτσι όταν έκανα την ίδια διαδρομή από την ανάποδη, είχε αρχίσει να πλακώνει κόσμος και η μαγεία είχε χαθεί.



Αξέχαστο και το πρώτο μου βράδυ στην πόλη, στο πάρκο Maruyama όπου πήγα μετά από υπόδειξη ντόπιου. Η ατμόσφαιρα υπέροχη και όμοια με όλα τα πάρκα που είχα πάει προηγουμένως και που θα πήγαινα για χανάμι: παράξενα φαγητά και γλυκά πωλούνταν σε κιόσκια, συνάδελφοι, φίλοι και πολλοί φοιτητές κάθονταν στα χαρακτηριστικά μπλε πλαστικά τραπεζομάντιλα που έστρωναν στα πάρκα ή σε τατάμι κι έπιναν, συζητούσαν, γελούσαν, μεθούσαν. Γενικά λένε πως αυτή την περίοδο οι Ιάπωνες βγάζουν προς τα έξω τον πιο χαλαρό εαυτό τους. Εκεί που περπατούσα τρώγοντας κάτι σαν λουκουμά με χταπόδι, μ’αρπάζει ένας Γιαπωνέζος και με πηγαίνει στην παρέα του, συστηνόμαστε, κάθομαι μαζί τους, με κερνούν πεντανόστιμα σπιτικά μεζεδάκια κι άφθονο, τέλειο σάκε, τα λέγαμε και πέρασα μαζί τους καταπληκτικά (να ‘ναι καλά τα λίγα γιαπωνέζικα που πρόλαβα να μάθω πριν φύγω και το πολύ εύχρηστο phrasebook του lonely planet που είχα πάρει μαζί μου, γιατί τα αγγλικά όλων, με ελάχιστες εξαιρέσεις, περιορίζονται σε hello, right, left, go straight, where are you from, what’s your name, I love you, me boyfriend και το καλύτερο όσων άκουσα “see the moon? (αναστεναγμός) moon very important for Japanese, we make babies(κλείσιμο ματιού)», τι γέλιο – αυτά, τίποτ’ άλλο). Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο υπέροχοι άνθρωποι είναι – τουλάχιστον όσοι γνώρισα το διάστημα που ήμουν εκεί – ο αποχαιρετισμός με μια από τις κοπέλες της παρέας αργότερα. Την ευχαριστούσα, της είπα πως οι Γιαπωνέζοι είναι οι πιο ευγενικοί άνθρωποι που έχω γνωρίσει, πως είναι πολύ σημαντικό για κάποιον που ταξιδεύει να τον κάνουν να νιώθει σαν στο σπίτι του, πως αυτή και όλοι τους θα είναι πάντα ευπρόσδεκτοι σπίτι μου κι αυτή μου έσφιγγε τα χέρια και μου ‘λεγε δακρυσμένη ευχαριστώ ξανά και ξανά ενώ υποκλινόταν συνέχεια…

 

[liz]

Shirakawa-go - Τακαγιάμα

Μετά το Κιότο, σειρά είχε το χωριό Shirakawa-go που είναι γνωστό για τα ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής σπίτια του. Οι σκεπές τους είναι κατασκευασμένες από άχυρο μοιάζοντας με χέρια που ενώνονται για προσευχή κι αυτό ακριβώς σημαίνει η ονομασία της αρχιτεκτονικής τους, “gassho”. Έφτασα το μεσημεράκι με το λεωφορείο που φεύγει από Τακαγιάμα μετά από 40 περίπου λεπτά και πέρασα τη γέφυρα που περνά πάνω από ένα ποταμάκι και σε βγάζει στο χωριό. Ο καιρός ήταν φανταστικός όπως καθ΄όλη τη διάρκεια διαμονής μου στην Ιαπωνία (με εξαίρεση το πρώτο βράδυ στο Τόκιο) κι άρχισα να ψάχνω τον παραδοσιακό ξενώνα 110 ετών όπου θα περνούσα το βράδυ, πανεύκολη υπόθεση μιας και το χωριό είναι μια σταλιά. Ήταν η μοναδική κράτηση που είχα κάνει πριν φύγω εκτός από τις 3 πρώτες μου βραδιές. Το βρίσκω, ανοίγω τη χαρακτηριστική συρόμενη πόρτα, στ’ αυτιά μου φτάνει παραδοσιακή γιαπωνέζικη μουσική και ξαφνικά εμφανίζεται η νοικοκυρά του σπιτιού μέσα στο χαμόγελο, με καλωσορίζει, μου δείχνει πού ν’ αφήσω τα παπούτσια, παίρνει το πανωφόρι μου και με οδηγεί στο λιτό μου δωμάτιο όπου με περίμενε ζεστό τσαγάκι, γλυκό και το πρόχειρο κιμονό μου. Μου λέει πως το δείπνο θα σερβιριστεί στις 7, πετάω τον σάκο μου κάτω και βγαίνω έξω για να εξερευνήσω το χωριό. Ανάμεσα στα κουκλίστικα παραδοσιακά σπίτια έκοβαν βόλτες πολλοί τουρίστες, που έφυγαν όμως με το τελευταίο λεωφορείο των 5μιση, αφήνοντάς με σχεδόν ολομόναχη να χαίρομαι την απόλυτη ησυχία. Μετά από λίγο γυρνάω στον ξενώνα όπου γνωρίζω τους συγκατοίκους μου, καθόμαστε όλοι μαζί στα τατάμι μας φορώντας τα κιμονό μας, αδημονώντας για το δείπνο κι αφού φάγαμε, περάσαμε το βράδυ συζητώντας, μεταξύ άλλων, για τις ταξιδιωτικές μας εμπειρίες κάτω απ’την πανσέληνο και το μόνο που μας διέκοπτε ήταν ο ήχος του κελαρυστού ποταμού (και το κυνήγι κατσαρίδας στα δωμάτια-λόγω εξοχής, όχι παρακμιακού καταλύματος).



Παρένθεση:
Περιστατικό που συνέβη σε κάποιον από αυτούς: περίμενε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου του στο Κιότο και σκάει μύτη ένας Αμερικανός με την κόρη του. Πιάνει φουριόζος έναν υπάλληλο και του λέει «κοίτα να δεις, μόλις ήρθα κι αύριο πρωϊ-πρωϊ πρέπει να ξαναφύγω. Τι έχει να δω εδώ? Θέλω να δω ΤΑ ΠΑΝΤΑ» (πραγματικά αδύνατον εκτός κι αν είσαι ο Σούπερμαν και πετάς από ναό σε ναό) «Ξέρετε λίγο δύσκολο» «Γιατί είναι δύσκολο, βρες μου έναν τρόπο!» εντωμεταξύ γυρνά και του λέει η κόρη «μπαμπά, θέλω λεφτά να πάω για ψώνια!», «πάρε». Η κόρη φεύγει. Μετά από ένα σωρό ερωτήσεις τις οποίες δυστυχώς δεν θυμάμαι, αλλά θυμάμαι πως όλοι είχαμε λυθεί στο γέλιο ακούγοντάς τες και τις οποίες ο υπάλληλος άκουγε με υπομονή και κατανόηση κι απαντούσε μέσα στην ευγένεια εκεί που άλλος θα τον είχε βρίσει, τελικά παίρνει ταξί για να προλάβει να δει όσα μπορεί. Μετά από 10 λεπτά ξαναγυρνάει στο ξενοδοχείο και πιάνει τον υπάλληλο «Τι συνέβη?» τον ρωτάει αυτός, «δεν έπαιρνε ο οδηγός τα λεφτά μου!μα δεν έχετε τέτοια λεφτά εδώ?» και του δείχνει τα αμερικάνικα δολλάρια που κρατούσε στα χέρια του! Και συμπληρώνει ο αφηγητής του περιστατικού: «κι εγώ σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή, ωχ, η κόρη έχει πάει για ψώνια με δολλάρια».

Την επόμενη μέρα, σειρά είχε η παραδοσιακή πόλη Τακαγιάμα. Λέγεται πως οι ξυλουργοί της ήταν αυτοί που εργάστηκαν για το χτίσιμο του παλατιού στο Κιότο, καθώς και πολλών ναών σ’αυτό και στη Νάρα. Όταν έφτασα άνοιγε η αγορά της, οπότε γι’αρχή πηγαινοερχόμουν ανάμεσα στους πάγκους που πουλούσαν λογής-λογής εξωγήϊνα φαγητά, παιχνίδια και μαγειρικά σκεύη. Τουριστική πόλη και αυτή, όμως σε αυτήν τη χώρα το τουριστικό είναι τόσο διαφορετικό που δεν ένιωθα να με ενοχλεί καθόλου. Όσα άτομα γνώρισα και είχαν έρθει στην Ιαπωνία για μικρό χρονικό διάστημα, 10-20 μέρες, έκαναν την κλασική διαδρομή Τόκιο-Κιότο-Χιροσίμα, όπως κι εγώ κι αρκετοί πήγαιναν σε Τακαγιάμα και Μπεπού ή περνούσαν ένα βράδυ σε κάποιον από τους ναούς του βουνού Koya. Όλοι συμφωνούσαμε πως πρέπει οπωσδήποτε να επιστρέψουμε κι αφού έχουμε ξεμπερδέψει με τα βασικά, θα μπορέσουμε να επισκεφτούμε την υπόλοιπη χώρα, ζήτημα που μας έκαιγε πάρα πολύ (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είμασταν κατενθουσιασμένοι με όσα είχαμε δει, κάθε άλλο). Αφού την περπάτησα λοιπόν για 6 ώρες περίπου, κι έχοντας δει τα καλοδιατηρημένα παραδοσιακά της σπίτια, πολλά μαγαζιά με πολύ ωραία χειροποίητα σκεύη (από εδώ τσίμπησα τέλεια μπωλ σούπας) κι αφού περπάτησα 2χλμ επειδή μου τέλειωσε η κάρτα μνήμης στη φωτογραφική για να πάω στο «μοναδικό» φωτογραφείο όπου μ’έστειλαν, για ν’ ανακαλύψω μετά πως είχε ένα πολύ μικρό 2 λεπτά από εκεί που βρισκόμουν αρχικά, μπαίνω ξανά στο τρένο με προορισμό την πόλη Τακάντα.

 

[skiouros82]

liz ζηλευω τις εικονες που ειδες!!!!!
η photo gallery ειναι απιστευτη...να σαι παντα καλα κ να καταφερεις να κανεις ολα τα ταξιδια που ονειρευοσουν απο μικρη!!!ευχαριστουμε για το πρωτο σου travelstory

 

[mariath]

Μπράβο liz!
Ενθουσιάστηκα, ζήλεψα, ξεσηκώθηκα... και φυσικά περιμένω τη συνέχεια!

 

[go2dbeach]

Αυτες οι φωτογραφιες ειναι απιθανες! Δεν τις ειχα δει τοσο καιρο και καλυτερα γιατι θα αναρωτιομουν γιατι δεν μας εχεις γραψει κατι με τοσο ομορφες εικονες που ειδες!
Πολυ ομορφη η ιστορια σου! Ελπιζω καποτε να δω κι εγω απο κοντα τις ανθισμενες κερασιες .

 

[liz]

Τακάντα – Χιροσίμα – επιστροφή

Έφτασα στην Τακάντα αργά το απόγευμα με σκοπό να επισκεφτώ το βραδινό cherry blossom festival της επειδή είχα διαβάσει κάπου πως είναι ένα από τα τρία καλύτερα της χώρας. Και όντως αν είναι έτσι, θα ήθελα πραγματικά να πάω κάποια στιγμή και στ’ άλλα δύο, γιατί οι εικόνες που είδα ήταν το λιγότερο εντυπωσιακές. Έφτασα στο πάρκο της πόλης λίγη ώρα πριν αρχίσει να δύει ο ήλιος και ήδη γινόταν χαμός. Δεκάδες κιόσκια πουλούσαν γιαπωνέζικο βρώμικο-ουρές είχαν σχηματιστεί μπροστά σε όσα πουλούσαν κρέπες και μπανάνες με χρωματιστή επικάλυψη σοκολάτας και δημοφιλέστερο όλων ένα που πουλούσε κεμπάμπ. Τα σημεία με την καλύτερη θέα στο μικρό κάστρο της πόλης που βρισκόταν μέσα στο πάρκο είχαν ήδη καταληφθεί και το καλύτερο ήρθε όταν έπεσε εντελώς ο ήλιος…Στην τεράστια έκταση που καταλαμβάνει το πάρκο, αμέτρητα άσπρα φωτάκια και κόκκινα φανάρια φώτιζαν τις 3600 κερασιές και σε κάποιες μικρές εκτάσεις φώτιζαν το δρόμο μας μεγάλα πολύχρωμα ρεσώ με κεριά τοποθετημένα στο γρασίδι. Ανάμεσα στα χιλιάδες άτομα που έκαναν βόλτες κι ελιγμούς για να τραβήξουν φωτογραφίες χωρίς να πέφτουν πάνω στα στημένα τρίποδα και σ’ όσους έκαναν βαρκάδα στα νερά γύρω από την τάφρο του κάστρου ή έτρωγαν κι έπιναν διασκεδάζοντας με την ψυχή τους, μόνoι gaijins εγώ και μια παρέα φοιτητών-τί ωραίο συναίσθημα! Χαμόγελα κι ενθουσιασμός παντού κάτω από τα δέντρα που τα μυριάδες άσπρα και ροζ πέταλά τους σχημάτιζαν σε κάποια σημεία ολόκληρο χαλί πάνω από τα κεφάλια μας κι ερχόταν σε τέλεια αντίθεση με το μαύρο της νύχτας.



Μετά από ώρες κίνησα για το σταθμό απ’ όπου θα έπαιρνα το πρώτο εκ των τριών τρένων που θα με οδηγούσαν μετά από 9 ώρες στη Χιροσίμα. Φτάνοντας το επόμενο πρωϊνό στον προορισμό μου πήρα κατευθείαν το τραμ για το πάρκο της ειρήνης. Στέκομαι αρχικά μπροστά στο A-bomb dome. Συλλογίζομαι ανατριχιασμένη πόσο κοντά βρίσκομαι στο σημείο έκρηξης της πρώτης ατομικής βόμβας και με όλα αυτά τα πουλιά να κελαηδούν πετώντας γύρω απ’ τα δέντρα του πάρκου, μου φαίνεται σαν ψέμα. Έχοντας επισκεφτεί όλα τα υπόλοιπα μνημεία (περισσότερες πληροφορίες εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF_%CE%95%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BC%CE%B1)
και μετά από μια σύντομη βόλτα στην πόλη, επέστρεψα στο Κιότο για το τελευταίο μου βράδυ.



Πέρασα το απόγευμα και το δειλινό με παρέα στο ναό Fushimi Inari και συζητούσα μ’έναν τύπο από Φιλιππίνες για το σκηνικό «χιονίζει πέταλα» που αυτός είχε βιώσει στο μονοπάτι των φιλοσόφων κι έλεγε ενθουσιασμένος «ένιωθα λες κι έπαιζα σε ταινία!». Τελευταίες βόλτες στην πόλη, αποχαιρετισμός με όσους ήταν ακόμη εκεί και την επόμενη μέρα, με μαύρη καρδιά, επιστροφή στην Ευρώπη απ΄όπου ένιωθα πως λείπω για μήνες…



Έφτασα στη Φρανκφούρτη, επόμενο σταθμό του ταξιδιού μου, 12 ώρες μετά, άρχισα ν’αναζητώ το νέο μου hostel (πόσο παράξενο μου φάνηκε που δεν χρειάστηκε να βγάλω τα παπούτσια μου πριν μπω!) και τις μέρες που έμεινα εκεί αναλογιζόμουν συνεχώς…γιατί μου φαίνονται οι άνθρωποι τόσο χαλαροί, γιατί δεν έχει παντού σούσι, γιατί δεν ακούω παντού γιαπωνέζικα, γιατί δεν υποκλίνονται όλοι, γιατί δεν βλέπω παντού κερασιές, μασκότ και σχιστομάτηδες με κοστούμια…μα σε τι σόϊ πλανήτη προσγειώθηκα?!
Αργότερα στη Μαδρίτη γελούσα όταν οι φίλοι μου, μου έλεγαν μέσα στο μετρό «πωπω, έχει πολύ κόσμο σήμερα» και μου φαινόταν παράξενο που έπρεπε πλέον να προσέχω την τσάντα μου. Μια βδομάδα μετά, στη Βαρκελώνη, τους έσερνα ενώ με σηχτήριζαν για σούσι και σασίμι προσπερνώντας (το κατά δύναμην) τα tapas bar κι έβλεπα τις φωτογραφίες που είχα βγάλει απογοητευμένη με το πόσο φτωχά απέδιδαν την ομορφιά των cherry blossoms και τους τρελούς ρυθμούς του Τόκιο…
Και 2 μήνες μετά στην Ελλάδα, ακόμη μου λείπει φριχτά αυτή η μακρινή χώρα, οι ανθισμένες κερασιές της (και να σκεφτεί κανείς πως σιχαίνομαι το ροζ), η υπνωτική της πρωτεύουσα, το παράξενο φαγητό της, οι υπέροχοι, λατρεμένοι κήποι της, και φυσικά οι ευγενικοί και φιλόξενοι κάτοικοί της. Αυτό είναι όμως και το μικρό τίμημα του ταξιδιού, σε κάποια μέρη αφήνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου που θα είναι πάντα εκεί και θα σε καλεί να επιστρέψεις. Δεκάδες τα πράγματα που ήθελα να κάνω πριν πάω αλλά δεν έκανα είτε γιατί κύλησε έτσι το ταξίδι κι έκανα κάτι άλλο, είτε γιατί δεν πρόλαβα. Στην Ιαπωνία ξέρω πως θα επιστρέψω, με περιμένουν το Χοκάϊντο, το Σικόκου και η Οκινάουα…

 

[Rosa]

Σου το εύχομαι να ξαναγυρίσεις, liz, στη χώρα που έκλεψε την καρδιά σου.......

 

[varioAthens]

Φ-α-ν-τ-α-σ-τ-ι-κ-ό ταξίδι!!! Μπράβο!
Οι συγκεκριμένες δε φωτογραφίες από Τακάντα

μαγευτικές!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Τι έκπληξη αυτή που βρήκα γυρνώντας σπίτι μου!

 

[mary_a]

πολύ ωραία πράγματα μας έγραψες liz!! πραγματικά σε ζήλεψα, γιατί η Ιαπωνία είναι μια από τις 2-3 χώρες εκτός Ευρώπης που θέλω πολύ να πάω!
πάντα τέτοια σου εύχομαι!

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ασίας.

 

[liz]

Πρακτικές πληροφορίες και links

Το ταξίδι μου κόστισε πάνω-κάτω 1800-2000 ευρώ (με κάποια πράγματα που ψώνισα για τον εαυτό μου μέσα). Θα μπορούσα να έχω ξοδέψει και λίγο λιγότερα ή και πολύ περισσότερα.: αεροπορικά με Lufthansa: 550ευρώ, Japan Rail Pass διαρκείας 2 εβδομάδων: 350 ευρώ, διαμονή (link παρακάτω) στο Τόκιο: 30 ευρώ το βράδυ, διαμονή στο Κιότο: 18 ευρώ το βράδυ, Shirakawa-go: 75 ευρώ με πρωϊνό και βραδινό κι ένα βράδυ στο τρένο (οι τιμές που αναφέρω γενικά μπορεί να έχουν αλλάξει)

Δεν ένιωσα στιγμή ανασφάλεια και πιστεύω πως είναι εύκολο να ταξιδέψει κάποιος μόνος του στην Ιαπωνία. Μια γιαγιούλα είχε σοκαριστεί όταν της έλεγα πως ταξιδεύω μόνη μου και πως ένιωθα πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια απ' ότι στην Ευρώπη και στην χώρα μου «Ναι?!!!Νιώθεις πιο ασφαλής εδώ απ’ ότι στην Ελλάδα?!». Δεν κλέβουν (ξέχασα ανοιχτό το μικρό μου σάκο σε ασανσέρ και τον βρήκα όπως τον άφησα, τα κλειδιά μου στο σπα κι έψαχναν να με βρουν να μου τα δώσουν, κ.α., μονίμως αφηρημένη επειδή ήξερα πως δεν θα με κλέψει κανείς) και μου είπαν πως ακόμη κι αν δουν χαρτονόμισμα στο δρόμο, δεν θα σκύψει κανείς να το πάρει, γιατί δεν το θεωρούν δικό τους. Βέβαια κάποιος μου είπε μετά ότι λόγω οικονομικής κρίσης άρχισαν να έχουν ελάχιστα κρούσματα κλοπών και πως η αστυνομία δεν ξέρει πώς να τ’ αντιμετωπίσει, γιατί πριν δεν υπήρχαν (δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει).
Ο κόσμος είναι τρομερά εξυπηρετικός και φιλικός. Έτσι κι άνοιγα τον χάρτη, ερχόταν αμέσως κάποιος να με ρωτήσει πού ήθελα να πάω και σχεδόν πάντα με πήγαιναν μέχρι το σημείο που ήθελα ή πολύ κοντά σε αυτό αφήνοντας ότι κι αν έκαναν πχ. ένας τύπος βγήκε από το τρένο μαζί μου, με πήγε μέχρι τη γραμμή απ’όπου έπρεπε να πάρω το δικό μου (αρκετή απόσταση μέσα στο μετρό) και μετά ξαναγύρισε πίσω για να ξαναπάρει το δικό του και να πάει εκεί που πήγαινε αρχικά – πολλά τέτοια σκηνικά. Αν ρωτούσα κάποιον πού είναι το τάδε μέρος και δεν ήξερε ξεσκιζόταν να βρει λύση, δεν μ’άφηνε να φύγω – σχολιάζαμε με παιδιά από άλλες χώρες πως είναι σαν να τους αναθέτεις πρότζεκτ, δεν γίνεται ν’αποτύχουν - μερικές φορές μας καθυστερούσαν αλλά έκαναν τόση προσπάθεια να βοηθήσουν που από ευγένεια δεν γινόταν να φύγουμε (ένας π.χ. δεν ήξερε, τηλεφώνησε σ’ έναν φίλο του που ήταν κοντά, περιμέναμε να έρθει ο φίλος του, έκαναν συνδιάσκεψη και με πήγαν στο μέρος που ήθελα, άλλος φώναξε κάτι σ’έναν φίλο του κι εκείνος έφυγε τρέχοντας για να γυρίσει μ’έναν χάρτη στο χέρι και να μου δείξει κτλ). Μόνη εξαίρεση οι ώρες αιχμής στο μετρό του Τόκιο που όλοι βιάζονται και τρέχουν σαν τρελοί.

Φαγητό: Το πόσο θα ξοδέψει κάποιος σε φαγητό είναι καθαρά θέμα επιλογών: στα sushi bar όπου περνούν τα πιάτα από μπροστά σου και διαλέγεις, οι τιμές ξεκινούν σε κάποια από 150 γιεν το πιάτο και σε εστιατόρια μπορείς να φας μια χαρά με 17-20 ευρώ (κι ακόμη φτηνότερα, αναλόγως πού θα πας) μέχρι εκεί που αντέχει η τσέπη σου. Παντού μπορείς ν’αγοράσεις συσκευασμένο γιαπωνέζικο φαγητό ή bento boxes με 5-10 ευρώ. Μια φίλη ήταν τυχερή, της έτυχε το εξής: καθόταν σ’ένα εστιατόριο και κοιτούσε με περιέργεια το πιάτο του διπλανού της. Τότε αυτός της παρήγγειλε το ίδιο για να το δοκιμάσει καθώς και άλλα πεντανόστιμα πιάτα που είναι δύσκολο να γνωρίζει κάποιος που πάει για πρώτη φορά και δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα. Στο τέλος της ήρθε ο λογαριασμός γύρω στα 150ευρώ, τον κοιτάει με γουρλωμένα μάτια και ο Γιαπωνέζος γυρνάει και της λέει «σε παρακαλώ κερνάω εγώ, ήταν χαρά μου να σου δώσω μια γεύση αυτού που θεωρώ καλό ιαπωνικό φαγητό». Αν θες να χαλάσεις χρήματα στο Τόκιο θα βρεις τη χαρά σου, αν πάλι όχι έχεις επιλογές για να τη βγάλεις οικονομικά.

Japan Rail Pass: Πρέπει να το αγοράσεις προτού πας. Εγώ το πήρα από το μοναδικό μέρος που πωλείται στην Ελλάδα και η κυρία που μ’ εξυπηρέτησε, μια Γιαπωνέζα από Χιροσίμα ήταν φοβερά εξυπηρετική, απαντούσε σε όλες μου τις ερωτήσεις και μου έδωσε ένα σωρό φυλλάδια. Μπορείς να το αγοράσεις και online από εξωτερικό, σε κάθε περίπτωση όμως σου δίνουν ένα voucher και μόλις φτάσεις Ιαπωνία πας σ’ ένα από τα γραφεία των Japan Railways που βρίσκονται έξω απ’ όλα τα αεροδρόμια και παίρνεις το Japan Rail pass σου δείχνοντας το voucher και το διαβατήριό σου. Μπορείς να το χρησιμοποιήσεις και για να μετακινηθείς μέσα στις πόλεις με JR lines που υπάρχουν για ορισμένα δρομολόγια, εκτός του μετρό.
Όλες οι πληροφορίες εδώ: JAPAN RAIL PASS

Διαμονή:
Τόκιο: ACE INN Shinjuku-We are ACE INN, BACKPACKER'S HOTEL in Tokyo. Εδώ έμενα.
Οι τιμές των hostels ξεκινούσαν από 15 ευρώ (σε αυτό όμως δέχονταν μόνο άντρες) και κάποια είχαν 20, όμως δεν υπήρχαν σ’ αυτά κρεβάτια για τις μέρες που ήθελα συνεχόμενα. Με ξενοδοχεία δεν ξέρω τί παίζει, πάντα μένω σε youth hostels.

Shirakawa-go: Έκανα κράτηση 10 μέρες περίπου πριν μέσω του site Japanese Guest Houses - Japanese Inn (ryokan) Reservation Service και πρώτη φορά σε ταξίδι θα ‘θελα να είχα μεγαλύτερο budget και να μένω μόνο σε κάποια από τα φανταστικά ryokans που υπάρχουν σε όλη τη χώρα. Κάποια από αυτά είναι πανάκριβα λόγω των σεφ και των γευμάτων που ετοιμάζουν.
Το επίσημο site του χωριού, όπου περιγράφεται λεπτομερώς η αρχιτεκτονική των σπιτιών του είναι το εξής: The World Heritage Shirakawa-go
Και φωτογραφίες άλλων επισκεπτών του χωριού και του ξενώνα εδώ:
Japanese Guest Houses - Gallery
Φαίνεται να είναι πολύ πιο όμορφο το καλοκαίρι ή τον χειμώνα, απ’ ότι την περίοδο που πήγα.

Ένα από τα πιο χρήσιμα sites ειδικά για τους ανεξάρτητους ταξιδιώτες
Enter the station name
Εισάγεις το μέρος που θέλεις και τον προορισμό σου, το μέσο που θες να χρησιμοποιήσεις και σου βγάζει όλα τα δρομολόγια. Με βάση αυτό προγραμμάτιζα τις κινήσεις μου σε όλο το ταξίδι.

Η ιστοσελίδα του Kabuki-za, του πιο γνωστού μέρους για να παρακολουθήσει κανείς παραδοσιακό γιαπωνέζικο θέατρο στο Τόκιο
KABUKI-ZA HOME PAGE
Κάποιες παραστάσεις διαρκούν μέχρι και 5 ώρες, οπότε αν κάποιος δεν έχει χρόνο μπορεί να δει μόνο μια πράξη που διαρκεί γύρω στη μιάμιση ώρα. Πολύ ωραία εμπειρία. Αρχικά έψαχνα για παραστάσεις buto,
(What does buto mean - Butoh Dance Photographs by Alexandra Paszkowska - Fotografien ueber den Buto-Tanz mit Ushio Amagatsu und die Sankai Juku Gruppe)
αλλά την περίοδο που ήμουν εκεί δεν είχε καθόλου, υπήρχε πρόγραμμα μόνο για καλοκαίρι.

Πληροφορίες για το Edo-Tokyo museum όπου μαθαίνει κανείς για την ιστορία της πόλης:
Edo-Tokyo Museum

Πληροφορίες για το Studio Ghibli Museum
The official site of Ghibli Museum, Mitaka in Japan
Κι εδώ αγοράζεις το voucher όπου αναγράφεται η ημερομηνία επίσκεψης και η ώρα εισόδου και πρέπει να το δείξεις όταν φτάσεις για να πάρεις το εισιτήριό σου. Λόγω τεράστιας ζήτησης, εισιτήρια δεν πωλούνται στο μουσείο και πρέπει είτε να τα παραγγείλεις μέσω ίντερνετ από πριν (υπολογίζοντας τις ημέρες που θα χρειαστούν για την αποστολή μιας και δεν πωλούνται στην Ελλάδα) ή στα αυτόματα μηχανήματα πώλησης των καταστημάτων Lawson που βρίσκονται σχεδόν παντού στην Ιαπωνία, ρισκάροντας όμως να μη βρεις εισιτήριο. Το δικό μου το πήρα με τον δεύτερο τρόπο την πρώτη μέρα που έφτασα και βρήκα μόνο για μια βδομάδα μετά, μόνο στις 2 η ώρα (με τη βοήθεια του υπαλλήλου γιατί τα πάντα είναι στα ιαπωνικά). Πληροφορίες στα ελληνικά για τον Miyazaki (στ’αγγλικά υπάρχουν ένα σωρό):
AnimePlanet.gr - A,
http://agnostos.gr/a_interview.php?subaction=showfull&id=1091455138&archive=&start_from=&ucat=4&

Το spa που επισκέφτηκα στο Τόκιο: TOKYO DOME CITY WEB SITE | LaQua SPA
Τα ιαπωνικά onsen, μέρος της παράδοσης της χώρας:
Japanese Onsen Spa Guide - Guide to Japanese Spa
Onsen Japan -- Japanese Onsen reviews, Japan onsen photos, guided Japanese hot spring tours, spa recommendations, and more
Onsen: Japan Hot Springs


Γενικές πληροφορίες για Ιαπωνία:
japan-guide.com - Japan Travel and Living Guide
Japan Travel Guide - Travel to Japan


Λίγες πληροφορίες για sakura και μέρη για χανάμι:

Cherry blossom - Wikipedia, the free encyclopedia
Cherry blossom spots in Tokyo
CHERRY BLOSSOM THE EPHEMERAL BEAUTY OF JAPAN Chopsticks New York
χιόνι από πέταλα:
Kirainet.com - A geek in Japan — Sakura snow
και μερικές φωτογραφίες:
Absolute Japan - Photographs of Sakura


Καλύτερη εποχή:

Για το κεντρικό μέρος που επισκέπτονται οι περισσότεροι, και γενικά, καλύτερη περίοδος θεωρείται η άνοιξη επειδή το κλίμα είναι πολύ ευχάριστο κι ανθίζουν οι κερασιές. Αμέτρητα τα μέρη που μπορεί να τις θαυμάσει κανείς σε όλη τη χώρα. Αγόρασα ένα βιβλίο με φωτογραφίες 48 ανθισμένων δέντρων και τοποθεσιών για χανάμι από Ιάπωνες φωτογράφους, στο Κιότο μόνο και είχα προλάβει να πάω μόλις σε 5 από αυτά. Το καλύτερο είναι πως νιώθεις ότι συμμετέχεις σε κάτι αυθεντικό, μέρος της παράδοσής τους.
Εξίσου δημοφιλής εποχή είναι και το φθινόπωρο, πάλι λόγω κλίματος αλλά κι επειδή τότε συμβαίνει το autumn foliage: τα δέντρα στους κήπους και τα πάρκα παίρνουν υπέροχους χρωματισμούς σε κόκκινες, πορτοκαλιές και κίτρινες αποχρώσεις και στο έδαφος σχηματίζονται χαλιά από πεσμένα πολύχρωμα φύλλα.
Autumn leaves (koyo) in Japan
Fall foliage in Japan - Japanese maples and fall foliages
και μερικές φωτογραφίες εδώ:
Japanese fall foliage Images and Stock Photos. 367 Japanese fall foliage photography and royalty free pictures available to download from over 100 stock photo companies.
Η ανάβαση στο Φούτζι επιτρέπεται μόνο Ιούλιο-Αύγουστο και τότε είναι και η καλύτερη περίοδος για να πάει κάποιος στο Χοκάϊντο. Η πρόσβαση σε κάποια φυσικά πάρκα είναι πιο εύκολη μετά τα τέλη Απριλίου. Όλο το χρόνο υπάρχουν παραδοσιακά φεστιβάλ κι εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Ακόμη καλό είναι ν΄αποφύγει κάποιος να πάει κατά τη διάρκεια της «Χρυσής Εβδομάδας» (τέλη Απριλίου-5/5 περίπου), γιατί τότε έχουν διακοπές και γίνεται χαμός (τότε στο Τόκιο έχει όμως λιγότερο κόσμο). Πάντως σε κάθε περίπτωση θέλει παράπανω ψάξιμο.

Διάφορα:

Ο Simon McBurney περιγράφει ακριβώς τα συναισθήματα που ένιωσα όταν έφτασα στο Τόκιο σ’ ένα κείμενο που πέτυχα στο ίντερνετ (στην παράγραφο με τα μπλε γράμματα)
Music videos

Τύπος που διέσχισε την Ιαπωνία με τα πόδια για να βρει το μέρος γέννησης του πατέρα του, χρησιμοποιώντας ένα σκίτσο της γιαγιάς του:
Kintaro Walks Japan

Και η σημασία του να είναι κανείς χαριτωμένος στην Ιαπωνία:
Cuteness in Japanese culture - Wikipedia, the free encyclopedia