Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.976
- Likes
- 52.469
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Το σημερινό πρόγραμμα περιλάμβανε επίσκεψη στη Willielmina Bay και το Useful Island. Ως συνήθως, τα ονόματα δε μου έλεγαν και πολλά, οπότε καταβρόχθισα το πρωινό μου και βάλθηκα να μάθω περί τίνος επρόκειτο επί του πρακτέου.
Βγήκαμε με τα καγιάκ ανάμεσα στα παγόβουνα στα ήρεμα νερά και σύντομα είδαμε μια φώκια πάνω σε επιπλέοντα πάγο, την οποία πλησιάσαμε πολύ εύκολα, αλλά στη συνέχεια το νερό φούσκωσε. Μετά από τόσες μέρες πάντως, μέχρι κι εγώ είχα τη μίνιμουμ εμπειρία ώστε αυτό να μην αποτελεί σημαντικό πρόβλημα, άλλωστε δεν ήμουν μόνος στο καγιάκ, πιλοτάριζε ο φίλος της Justine, το ευγενέστατο παλικάρι που της έκανε πρόταση γάμου το βράδυ του κάμπινγκ. Λίγο πριν επιστρέψουμε στο zodiac πάντως, ένα κύμα από το πουθενά αναποδογύρισε το καγιάκ του Αυστριακού Walter ο οποίος βρέθηκε στα παγωμένα νερά. Ο Walter, ένας τεράστιος μυώδης εκπαιδευτής πληρωμάτων με μόνιμη κατοικία στις Φιλιππίνες, ήταν μάλλον το καταλληλότερο άτομο για να κάνει wet exit: αυτοβυθίστηκε, αναδύθηκε χαμογελώντας και φάνηκε να απολαμβάνει το πραγματικό polar plunge, παρά τα πειράγματα όλων. Παρότι μέχρι τότε μάλλον αγέλαστος, έδειξε να είναι ετοιμόλογος και με άριστο χιούμορ: αφού πέρασε ο όποιος κίνδυνος και πίναμε ζεστή σοκολάτα, τον ρώτησα αν είναι όντως dry suit η στολή που φορούσαμε και η απάντησή του ήταν “όχι πια γιατί τα έκανα πάνω μου!”.
Το κύμα μας απέτρεψε από το να συνεχίσουμε με τα καγιάκ, συνεχίσαμε όμως με τα zodiacs. Tα παγόβουνα ήταν απλά απίστευτα με καταπληκτικά χρώματα και η αντίθεση των κίτρινων στολών των επιβαινόντων στις βάρκες ήταν πιο έντονη από ποτέ. Σε κάποια φάση έπιασε μια ομίχλη που έκανε τα παγόβουνα πίσω μας να φαίνονται αχνά, με την ύπαρξή τους να είναι σχεδόν αμφισβητήσιμη.
Η αποβίβαση στο Ronge Island μας επέτρεψε να δούμε από κοντά εκείνο το... βαρέλι που έβαψαν στα χρώματα της σημαίας τους οι Αργεντίνοι απλά και μόνο για να θεμελιώσουν δικαιώματα στην Ανταρκτική, ενώ οι λεωφόροι των πιγκουίνων έδειχναν ποιοι πραγματικά κάνουν κουμάντο στο νησί. Ξαφνικά η ομίχλη πύκνωσε και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο πλοίο. Φτάνοντας στο πλοίο, ο πολύπειρος Σον μου έγνεψε με αποδοκιμασία... “Γυρίσατε πέντε λεπτά νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε”. Κοίταξα πίσω μου και κατάλαβα τι εννοούσε: η ομίχλη άρχισε να υποχωρεί και πάνω από τη θάλασσα, πάνω από την ομίχλη ξεπρόβαλλαν κάτι τεράστιες, πανέμορφες χιονισμένες βουνοκορφές.
Μετά το μεσημεριανό είπα να πάω στη γέφυρα, αφού το πλοίο είχε open bridge policy, κοινώς όποιος ήθελε είχε πρόσβαση στο χώρο του καπετάνιου για αρκετές ώρες την ημέρα. Δυο φάλαινες άρχισαν να παιχνιδίζουν μπροστά μας και η φαλαινολόγος Annie εξηγούσε ενθουσιασμένη το τι βλέπαμε, δηλαδή μια μητέρα να μαθαίνει μανούβρες στο μικρό της. Επιτέλους κατάφερα να πάρω και μια φωτογραφία της προκοπής με μια ουρά φάλαινας να ξεπροβάλλει ξεκάθαρα από το νερό και γύρισα στην καμπίνα μου ικανοποιημένος.
Για το απόγευμα είχα αποφασίσει ότι δε θα έβγαινα με τα καγιάκ, αλλά με τα zodiacs. Όλοι οι kayakers επέλεγαν μια μέρα να ξεκουραστούν, ε είπα να το κάνω κι εγώ όταν είχα έμπνευση ότι θα βλέπαμε πολλές φάλαινες και θα μπορούσα να πάρω καλύτερες φωτογραφίες από τη βάρκα. “Πώς το ξέρεις ότι σήμερα θα έχει φάλαινες;”, με ρώτησε η Justine. Απάντησα πως το είδα στον ύπνο μου, που ήταν και αλήθεια. Και δικαιώθηκα... Έπεσα ΣΤΗΝ ημέρα: φάλαινας που έπαιζαν ξεδιάντροπα μπροστά μας, 3 φώκιες ξαπλωμένες στον πάγο που απάντησαν αναλόγως σε έναν κουραδόμαγκα πιγκουίνο που πήγε να τους πουλήσει μαγκιά κι έφυγε τρέχοντας, άλλη φώκια που άλλαζε δέρμα τρίβοντας το σώμα της με όλους τους πιθανούς τρόπους πάνω στον πάγο, μια φώκια-λεοπάρδαλη που ποζάριζε προκλητικά και για κερασάκι στην τούρτα δύο απίθανα παγόβουνα-πύργοι, η φωτογραφία των οποίων μέχρι σήμερα για μένα είναι η πιο αντιπροσωπευτική όσων έζησα/είδα/ένιωσα στην Ανταρκτική.
Το βράδυ το πρόγραμμα περιλάμβανε BBQ party με θέμα crazy hat, δηλαδή θα έπρεπε να φτιάξουμε καπέλα με ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας. Ομολογώ πως δεν περίμενα πως θα συμμετείχαν τόσο πολλοί και με τόση δημιουργικότητα. Για μένα ο ηθικός νικητής ήταν ένας παλαβός πενηντάχρονος Καναδός, ολίγον κοινωνικά απροσάρμοστος τον οποίο όλοι δικαίως αποκαλούσαν Crazy Ed, που είχε πάρει ένα καρπούζι, το είχε “σκάψει” και είχε τοποθετήσει οστά από σπάλα, στερεώνοντάς το στο κεφάλι του. Το πραγματικό χάιλάιτ πάντως ήταν κάτι απίθανες πικάντικες λουκανικάρες. Προσπάθησα να φάω μόνο 4, τελικά συμβιβάστηκα με την ιδέ ότι θα φάω 8 και κατέληξα να τρώω 14. Αργότερα είχαμε συναυλία με τον Scott McCormick , το δικό μας Σκοτ δηλαδή, που μέσα σε όλα τα άλλα ταλέντα που έχει αποδείχθηκε πως παίζει εξαιρετική κιθάρα σε δικές του συνθέσεις με πολύ έξυπνο στίχο, αν και το δεύτερο μισό της συναυλίας το αφιέρωσα στο γυμναστήριο όπου εγώ προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είχα φάει σα γουρούνι και δυο μέλη του πληρώματος από Ουγγαρία και Ονδούρα σήκωναν απίστευτα κιλά.
Μετά τη συναυλία του Σκοτ είπα για ένα βράδυ να πάω στη ντίσκο του πλοίου. Φάση είχε η ατμόσφαιρα, έπιασα ενδιαφέρουσες συζητήσεις και πάλι, επιβεβαιώνοντας την υπόθεσή μου πως η μεγάλη πλειοψηφία των επιβαινόντων ήταν ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες και χαζεύοντας με το πόσο sexy χόρευε μια κατά τ’ άλλα χαμογελαστή αλλά συντηρητική νεαρή Τεξανή με γυαλιά. Αποφάσισα να την αποκαλώ sexy dancer και μου χάρισε ένα σοκολατάκι, τι γλυκιά.
Η επόμενη θα ήταν η τελευταία μέρα στην Ανταρκτική, αφού οι δύο μεθεπόμενες θα ήταν ημέρες επιστροφής στην Αργεντινή. Κοιμήθηκα κοιτώντας τις φωτογραφίες της ημέρας, που μάλλον ήταν και οι καλύτερες που είχα πάρει. Θα τις υποστείτε...
Βγήκαμε με τα καγιάκ ανάμεσα στα παγόβουνα στα ήρεμα νερά και σύντομα είδαμε μια φώκια πάνω σε επιπλέοντα πάγο, την οποία πλησιάσαμε πολύ εύκολα, αλλά στη συνέχεια το νερό φούσκωσε. Μετά από τόσες μέρες πάντως, μέχρι κι εγώ είχα τη μίνιμουμ εμπειρία ώστε αυτό να μην αποτελεί σημαντικό πρόβλημα, άλλωστε δεν ήμουν μόνος στο καγιάκ, πιλοτάριζε ο φίλος της Justine, το ευγενέστατο παλικάρι που της έκανε πρόταση γάμου το βράδυ του κάμπινγκ. Λίγο πριν επιστρέψουμε στο zodiac πάντως, ένα κύμα από το πουθενά αναποδογύρισε το καγιάκ του Αυστριακού Walter ο οποίος βρέθηκε στα παγωμένα νερά. Ο Walter, ένας τεράστιος μυώδης εκπαιδευτής πληρωμάτων με μόνιμη κατοικία στις Φιλιππίνες, ήταν μάλλον το καταλληλότερο άτομο για να κάνει wet exit: αυτοβυθίστηκε, αναδύθηκε χαμογελώντας και φάνηκε να απολαμβάνει το πραγματικό polar plunge, παρά τα πειράγματα όλων. Παρότι μέχρι τότε μάλλον αγέλαστος, έδειξε να είναι ετοιμόλογος και με άριστο χιούμορ: αφού πέρασε ο όποιος κίνδυνος και πίναμε ζεστή σοκολάτα, τον ρώτησα αν είναι όντως dry suit η στολή που φορούσαμε και η απάντησή του ήταν “όχι πια γιατί τα έκανα πάνω μου!”.
Το κύμα μας απέτρεψε από το να συνεχίσουμε με τα καγιάκ, συνεχίσαμε όμως με τα zodiacs. Tα παγόβουνα ήταν απλά απίστευτα με καταπληκτικά χρώματα και η αντίθεση των κίτρινων στολών των επιβαινόντων στις βάρκες ήταν πιο έντονη από ποτέ. Σε κάποια φάση έπιασε μια ομίχλη που έκανε τα παγόβουνα πίσω μας να φαίνονται αχνά, με την ύπαρξή τους να είναι σχεδόν αμφισβητήσιμη.
Η αποβίβαση στο Ronge Island μας επέτρεψε να δούμε από κοντά εκείνο το... βαρέλι που έβαψαν στα χρώματα της σημαίας τους οι Αργεντίνοι απλά και μόνο για να θεμελιώσουν δικαιώματα στην Ανταρκτική, ενώ οι λεωφόροι των πιγκουίνων έδειχναν ποιοι πραγματικά κάνουν κουμάντο στο νησί. Ξαφνικά η ομίχλη πύκνωσε και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο πλοίο. Φτάνοντας στο πλοίο, ο πολύπειρος Σον μου έγνεψε με αποδοκιμασία... “Γυρίσατε πέντε λεπτά νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε”. Κοίταξα πίσω μου και κατάλαβα τι εννοούσε: η ομίχλη άρχισε να υποχωρεί και πάνω από τη θάλασσα, πάνω από την ομίχλη ξεπρόβαλλαν κάτι τεράστιες, πανέμορφες χιονισμένες βουνοκορφές.
Μετά το μεσημεριανό είπα να πάω στη γέφυρα, αφού το πλοίο είχε open bridge policy, κοινώς όποιος ήθελε είχε πρόσβαση στο χώρο του καπετάνιου για αρκετές ώρες την ημέρα. Δυο φάλαινες άρχισαν να παιχνιδίζουν μπροστά μας και η φαλαινολόγος Annie εξηγούσε ενθουσιασμένη το τι βλέπαμε, δηλαδή μια μητέρα να μαθαίνει μανούβρες στο μικρό της. Επιτέλους κατάφερα να πάρω και μια φωτογραφία της προκοπής με μια ουρά φάλαινας να ξεπροβάλλει ξεκάθαρα από το νερό και γύρισα στην καμπίνα μου ικανοποιημένος.
Για το απόγευμα είχα αποφασίσει ότι δε θα έβγαινα με τα καγιάκ, αλλά με τα zodiacs. Όλοι οι kayakers επέλεγαν μια μέρα να ξεκουραστούν, ε είπα να το κάνω κι εγώ όταν είχα έμπνευση ότι θα βλέπαμε πολλές φάλαινες και θα μπορούσα να πάρω καλύτερες φωτογραφίες από τη βάρκα. “Πώς το ξέρεις ότι σήμερα θα έχει φάλαινες;”, με ρώτησε η Justine. Απάντησα πως το είδα στον ύπνο μου, που ήταν και αλήθεια. Και δικαιώθηκα... Έπεσα ΣΤΗΝ ημέρα: φάλαινας που έπαιζαν ξεδιάντροπα μπροστά μας, 3 φώκιες ξαπλωμένες στον πάγο που απάντησαν αναλόγως σε έναν κουραδόμαγκα πιγκουίνο που πήγε να τους πουλήσει μαγκιά κι έφυγε τρέχοντας, άλλη φώκια που άλλαζε δέρμα τρίβοντας το σώμα της με όλους τους πιθανούς τρόπους πάνω στον πάγο, μια φώκια-λεοπάρδαλη που ποζάριζε προκλητικά και για κερασάκι στην τούρτα δύο απίθανα παγόβουνα-πύργοι, η φωτογραφία των οποίων μέχρι σήμερα για μένα είναι η πιο αντιπροσωπευτική όσων έζησα/είδα/ένιωσα στην Ανταρκτική.
Το βράδυ το πρόγραμμα περιλάμβανε BBQ party με θέμα crazy hat, δηλαδή θα έπρεπε να φτιάξουμε καπέλα με ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας. Ομολογώ πως δεν περίμενα πως θα συμμετείχαν τόσο πολλοί και με τόση δημιουργικότητα. Για μένα ο ηθικός νικητής ήταν ένας παλαβός πενηντάχρονος Καναδός, ολίγον κοινωνικά απροσάρμοστος τον οποίο όλοι δικαίως αποκαλούσαν Crazy Ed, που είχε πάρει ένα καρπούζι, το είχε “σκάψει” και είχε τοποθετήσει οστά από σπάλα, στερεώνοντάς το στο κεφάλι του. Το πραγματικό χάιλάιτ πάντως ήταν κάτι απίθανες πικάντικες λουκανικάρες. Προσπάθησα να φάω μόνο 4, τελικά συμβιβάστηκα με την ιδέ ότι θα φάω 8 και κατέληξα να τρώω 14. Αργότερα είχαμε συναυλία με τον Scott McCormick , το δικό μας Σκοτ δηλαδή, που μέσα σε όλα τα άλλα ταλέντα που έχει αποδείχθηκε πως παίζει εξαιρετική κιθάρα σε δικές του συνθέσεις με πολύ έξυπνο στίχο, αν και το δεύτερο μισό της συναυλίας το αφιέρωσα στο γυμναστήριο όπου εγώ προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είχα φάει σα γουρούνι και δυο μέλη του πληρώματος από Ουγγαρία και Ονδούρα σήκωναν απίστευτα κιλά.
Μετά τη συναυλία του Σκοτ είπα για ένα βράδυ να πάω στη ντίσκο του πλοίου. Φάση είχε η ατμόσφαιρα, έπιασα ενδιαφέρουσες συζητήσεις και πάλι, επιβεβαιώνοντας την υπόθεσή μου πως η μεγάλη πλειοψηφία των επιβαινόντων ήταν ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες και χαζεύοντας με το πόσο sexy χόρευε μια κατά τ’ άλλα χαμογελαστή αλλά συντηρητική νεαρή Τεξανή με γυαλιά. Αποφάσισα να την αποκαλώ sexy dancer και μου χάρισε ένα σοκολατάκι, τι γλυκιά.
Η επόμενη θα ήταν η τελευταία μέρα στην Ανταρκτική, αφού οι δύο μεθεπόμενες θα ήταν ημέρες επιστροφής στην Αργεντινή. Κοιμήθηκα κοιτώντας τις φωτογραφίες της ημέρας, που μάλλον ήταν και οι καλύτερες που είχα πάρει. Θα τις υποστείτε...
