Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[taxidiara]

Διαβασα μολις τα καινουργια,περασα υπεροχα,ευχαριστω κλπ.με την εξης εξτρα παρατηρηση.Ως την ωρα,οι ιστοριες του Yorgos επιαναν μια τεραστια γκαμα,απο αρχαιολογια,καιρο,φαι,κοσμος,τα παντα ολα!Ελειπε ομως κατι για να αγγιξει την τελειοτητα...Σεξ..Νομιζω ειμαστε κοντα στην ολοκληρωση!

Μη του δινεις θάρρος εσυ. Μας εχει ζαλισει με τη V μμμμ χαρα στη ξυλοποδαρη

Δωσε πιγκουινους στο λαο κ ΠΟΛΛΕΣ ΦΩΤΟ

 

[James]

επιδόσεις στα 200, 400 και 800 μέτρα.

Ώρα είναι να αποκτήσει το σόι και κανένα χρυσό σε αυτό το αγώνισμα. Ε?

 

[Yorgos]

-------------------------------

Κοιμήθηκα οκτώ ώρες! Σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνω να κοιμηθώ πάνω από έξι (τώρα τελευταία ούτε τρεις..., όποιος έχει καμιά ιδέα, βότανο, να μου στείλει πμ), αλλά λίγ η συσσωρευμένη κούραση, λίγο η έελιψη ίντερνετ που σήμαινε πως δε θα περνούσα τρεις ώρες στο κρεβάτι τσατάροντας και βλέποντας μπασκετάκι, κατάφερα και κοπιμήθηκα σαν άνθρωπος.

Το πρωινό ήταν απίθανο, όπως απίθανη ήταν και η δυσοσμία του Τσαρλς. Τόσο που με το που έμπαινα στην καμπίνα μας, ακόμη κι όταν δεν ήταν μέσα, η μυρωδιά με κατάπινε. Αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα έπρεπε να του πω κάτι, αλλά τελικά αποφασίσω να μην τον προσβάλω. Ο Τσαρλς είχε και φίλους στο καράβι, που έμεναν σε άλλη καμπίνα. Ίσως να του είπαν αυτοί κάτι, αλλά από την Τρίτη ηέρα πλενόταν πιο συχνά, άλλαζε ρούχα και η κατάσταση έγινε υποφερτή, χωρίς να τον φέρω σε δύσκολη θέση. Το οποίο θα ήταν κρίμα, διότι αποδείχθηκε εξαιρετικός τύπος.

Με δεδομένο ότι τις δυο πρώτες μέρες δε θα βλέπαμε γη, η βασική διαθέσιμη δραστηριότητα ήταν οι ομιλίες. Για όσους δεν το ξέρουν, οι κρουαζιέρες αυτές γεμίζουν το πρόγραμμά τους με ομιλίες από επιστήμονες, γεωλόγους, υδροβιολόγους, πιγκουινολόγους και λοιπούς –λόγους, που στόχο έχουν και την καλύτερη κατανόηση αυτών που θα δει ο επισκέπτης τις επόμενες ημέρες. Η πρώτη ομιλία λοιπόν είχε ως θέμα τα πουλιά της Ανταρκτικής. Ο ομιλιτής εμφανώς γνώριζε το θέμα από όλες τις πτυχες του και πολλά από αυτά που μας είπε ήταν διαφωτιστικά, αλλά στο τέλος βαρέθηκα. Ειδικά εκεί που πήγε να μας εξηγήσει το πώς δυο είδη πουλιών είναι «διαβόητα δύσκολο να διαφοροποιηθούν με γυμνό μάτι», παρέδωσα πνεύμα. Φυσικά δεν είχαν όλοι την ίδια άποψη, άλλωστε από παρατηρητές πουλιών άλλο τίποτε ανάμεσα στους επιβάτες.

Η δεύτερη ομιλία, αντιθέτως, μου κράτησε το ενδιαφέρον αμείωτο. Το θέμα ήταν η ανακάλυψης της Ανταρκτικής (και του Νοτίου Πόλου) και η παρουσίαση ήταν γεμάτη ίντριγκα, θανάτους, ηρωισμό, χιούμορ και φυσικά το τρομερό ράλι του Σκοτ απέναντι στον Shackleton. Το φωτογραφικό υλικό ήταν απίθανο και η ιδέα ότι θα φτάναμε σε μέρη που τόσο πρόσφατα φάνταζαν εξωγήινα και αποστολές ολόκληρες ρίσκαραν τη ζωή τους για να δουν τι υπάρχει παραπέρα μου φάνηκε συγκλονιστική.

Όταν έκλεισα την κρουαζιέρα, αυτή η ΑΓΙΑ κοπέλα που μου βρήκε την έκπτωση, μου πρότεινε το πλοίο και δεινοπάθησε περιμένοντας εμβάσματα παρά το εμπάργκο της Κούβας, τον Γιάνη και τα τρία κακά της μοίρας μου, μου είχε συστήσει έτονα να επιλέξω και την επιλογή του καγιάκ. Το συγκεκριμένο πλοίο προσέφερε αυτή τη δυνατότητα (τα περισσότερα πάλι όχι) σε μόλις 16 από τους περίπου 200 επιβάτες, αντί να κάνουν τις επισκέψεις στην ήπειρο με φουσκωτές βάρκες zodiac, να περιφέρονται με καγιάκ ανάμεσα στους πάγους, τους πιγκουίνους, ου μην και τις όρκες. Η τιμή ήταν τσουχτερή (750€ για μάξιμουμ 9 εξόδους με καγιάκ) αλλά η Suzan επέμεινε όταν της είπα ότι θα το σκεφτώ ότι έπρεπε να αποφασίσω αμέσως διότι υπήρχε ελεύθερη θέση, πράγμα περίεργο διότι «συνήθως γίνονται ανάρπαστες και δε νομίζω να υπάρχει διαθεσιμότητα ούτε καν σε μια εβδομάδα». Η αλήθεια είναι πως πίστεψα ότι επέμεινε διότι προφφανώς είχε μια νόμιμη προμήθεια από αυτό. Αλλά λίγο η επιμονή της («Yorgos, you have to do this! This is exactly for people like you!») και κυρίως η νοοτροπία μου ότι στη ζωή μετανιώνουμε μόνο αυτά που ΔΕΝ κάναμε, με ώθησαν στο να την κάνω την αποκοτιά. Για να γίνει δεκτός κάποιος βέβαια έπρεπε να έχει σοβαρή εμπειρία από καγιάκ, ιδανικά να έχει κάνει και κάποιο course, φυσικά να ξέρει να κολυμπάει και να δηλώσει και το τι εμπειρία είχε. Πιστός στο παπατζιλίκι λοιπόν, και φοβούμενος πως αν δεν επιδείξω σοβαρή εμπειρία δε θα επιλεγώ στους 16 περιούσιους, έβαλα στη δήλωσή μου ότι έχω κάνει καγιάκ στις μισές από τις χώρες που έχω επισκεφθεί: τι Μικρονησίες, τι Σενεγάλες, τι Λάος, ήπειρος για ήπειρος δεν έμεινε που να μη δήλωσα ότι έχω κάνει καγιάκ. Και μετά ήρθε η ώρα της αλήθειας....

Οι 16 καγιάκερς λοιπόν συγκεντρωθήκαμε σε ένα μικρό σαλονάκι όπου θα γινοταν η αρχική συνάντηση. Οι επικεφαλής του προγράμματος καγιάκ ήταν ένας φαινομενικά ωραίος τύπος (που αποδείχθηκε άπαιχτος!) ονόματι Σκοτ, και η επίσης Καναδή κοπέλα του. Σχετικά νέοι, άνετοι, χαλαροί, μας έβαλαν σε ένα κύκλο για να ενημερωθούμε αλλά και να γνωριστούμε μεταξύ μας. Ο Σκοτ λοιπόν αρχικά μας έβαλε να πούμε τι εμπειρία είχαμε από καγιάκ. Ένας απίστευτα αθλητικός Αμερικανός που αποδείχθηκε πως ήταν 82 ετων (εξαιρετικά εμφανίσιμος και μπρατσαράς, αργότερα συζητώντας μαζί του έμαθα πως ήταν και All-American στα νιάτα του κι ακόμη έκανε extreme θαλάσσιο σκι), άρχισε λέγοντας με τον πιο φυσικό τρόπο ότι έχει κάνει καγιάκ στην Ισλανδία, το Spitzberg (όποιος δεν ξέρει πού είναι να διαβάσει αμέσως τη διαφωτιστικότατη ιστορία του @taver), στη Χαβάη , δε θυμάμαι αν είχε κάνει και στη Μόρντορ. Κανας-δυο είχαν κάνει «μόνο» σε άγρια ποτάμια των ΗΠΑ, ένας 40ρης Αυστριακός σφίχτερμαν ήταν εκπαιδευτής καγιάκ στις Φιλιππίνες, ένα ζευγαράκι είχε κάνει 16 μέρες όλο το Κολοράντο με καγιάκ και μοιραία ήρθε και η σειρά μου. «Α, ο Yorgos!», λέει ο Σκοτ. «Ο Yorgos παίζει να έχει κάνει καγιάκ σε περισσότερες χώρες από όλους σας μαζί!», είπε όλο χαρά. «Ωωωωωωωωω» ακούστηκε από την ομήγυρη και ήθελα να ανοίξει το κατάστρωμα να με καταπιεί. «Οπότε νομίζω δικαιωματικά την επίδειξη για το wet exit θα μας την κάνει ο Yorgos». Την επίδειξη για ποιο; Wet exit; Σαν όρος από τσόντα είναι αυτό. «Κοιτάξτε, επειδή εγώ δεν... δηλαδή... όταν ... καταλάβατε;» ρώτησα ηλιθιωδώς. «Μην ανησυχείς, δε θα είναι wet exit στο νερό, απλή επίδειξη εδώ θα είναι, στο σαλόνι, λοιπόν κάτσε να φέρω εάν καγιάκ... Αρχικά Yorgos δείξε στα παιδιά πώς μπαίνει κανείς στο καγιάκ». Έφερε ένα καγιάκ μπροστά μου. Και κάπου εκεί ξεκίνησε το έπος...

Δώστε βάση τώρα: Θυμάστε που σας είπα ότι το πλοίο ήταν διακοσμημένο με φωτογραφίες από διάφορα σκηνικά στην Ανταρκτική; Ε μια από αυτές που μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση ήταν από μερικούς τύπους να κάθονται όρθιοι σε κάτι καγιάκ και να κάνουν κουπί στεκόμενοι πάνω στην καρίνα του καγιάκ. Προφανώς επρόκειτο για άλλου είδους καγιάκ, αλλά εγώ –πανάσχετος ων- δεν είχα ιδέα. Όταν λοιπόν ο Σκοτ μου ζήτησε να δείξω πώς μπαίνουμε στο καγιάκ, σηκώθηκα και μπήκα μέσα... όρθος, προσπαθώντας να ισορροπήσω. Ένας αμερικανοκινέζος 30ρης μου έκανε νόημα με τα φρύδια του να κάτσω μέσα στο καγιάκ, όσο οι άλλοι με κοιτούσαν απορημένοι. Ο Σκοτ φάνηκε να κοκκινίζει, αλλά ευτυχώς μας έσωσαν κάτι Κινέζοι που μόλις μπήκαν στο σαλόνι για να μας ανακοινώσουν πως ήταν οι επιλαχόντες για το καγιάκ και τους έστειλε η υπεύθυνη δραστηριοτήτων να δουν αν υπήρχε καμία ακύρωση από τους καγιάκερς γιατί ήταν πάνω από 20 αυτοί που ήταν στη λίστα αναμονής... από το Σεπτέμβριο. Ο Σκοτ βρήκε την ευκαιρία να διακόψει την επίδειξη, πήρε τα ονόματα των Κινέζων και μας είπε πως θα συνεχίζαμε μετά το μεσημεριανό... κι εκεί που όλοι αποχωρούσαν με φώναξε στην άκρη του μπαρ.

«Να σε κεράσω ένα ποτό;», μου λέει.

«Μπα, να σαι καλά, εγώ δεν πίνω αλκοόλ».

«Να σε κεράσω μια πορτοκαλάδα τότε;»

«Νεράκι θα πιω εγώ, αλλά θα σε κεράσω εγώ ένα ουσικάκι ρε Σκοτ», απάντησα.

Το ποτό σερβιρίστηκε και κάτσαμε στο μπαρ να κοιτιόμαστε. Αναρωτήθηκα αν θα με κατσάδιαζε ή αν περίμενε να «ομολογήσω» πρώτος. «Λοιπόν Σκοτ... εγώ και το καγιάκ έχουμε μια σχέση ανάλογη με την επιστήμη και τη θρησκεία... Δεν πολυταυτιζόμαστε... Είμαστε παράλληλοι». Χαμογέλασε. «Το ξέρεις ότι περιμένει κόσμος σε λίστα αναμονής για τα καγιάκ, ε; Κι ότι έχω εγώ ευθύνη για ό,τι σας συμβεί;». Ε, του ζήτησα συγγνώμη, κλάφτηκα και λίγο, ορίστε μια φορά στη ζωή μας ερχόμαστε εδώ, κι εγώ που έκλεισα τόσο νωρίς και σιγά πόσο δύσκολο είναι το καγιάκ, ό,τι μου πει θα το κάνω, τα παίρνω γρήγορα, ήθελα να κάνω και κανένα μάθημα αλλά πού να βρω καγιάκ στην Κούβα...

«Στην Κούβα;;; Στην Κούβα μένεις mi hermano; Asereeeeee», φώναξε και παραξενεύτηκα από το κουβανικό του slang. Λοιπόν ο Σκοτ στα νιάτα του, όταν τέλειωσε το πανεπιστήμιο πήγε με ανταλλαγή να κάνει αγροπονική μελέτη στην Κούβα το 2000. Έμεινε επί ενάμησι χρόνο σε Αβάνα και Πινάρ, ε καταπληκτικές εμπειρίες. Οι άλλοι πήγαν για μεσημεριανό... εμείς κάτσαμε και τα λέγαμε, τι ωραίος τύπος! Εννοείται πως στην ομάδα του καγιάκ παρέμεινα, έστω κι αν θα έμπαινα σε κάποιο από τα διπλά καγιάκ, πάντα με κάποιον πιο έμπειρο (που ήταν όλοι δηλαδή). Μου έκανε και ένα-δυο ιδιαίτερα, δεν είναι και πυρηνική επιστήμη, τι κάνεις αν σου’ ρχεται κανένα παγόβουνο, πώς βγαίνεις από το καγιάκ, τι γίνεται με το παγωμένο νερό και... όλα έτοιμα! Με ξελάσπωσε η Κούβα, για ακόμη μια φορά.

Τελικά τον πρόλαβα το μεσημεριανό μπουφέ. Τι όργιο! Πόσο γκουρμέ μπορεί να μαγειρέψει κανείς για 200 άτομα; Απίστευτη ποιότητα φαγητού και με τρομερή ποικιλία. Πήγα στο γυμναστήριο να εξιλεωθώ και η αλήθεια είναι πως τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών, για τόσες μέρες κλεισμένος σε ένα καράβι με τέτοιες φαγητάρες, λίγο το γυμναστήριο, λίγο το καγιάκ, την πάλεψα αρκετά καλά.

Στις 5 είχμε λοιπόν τη δεύτερη συνάντηση με τους καγιάκερς, όπου εκτός των άλλων μας έδωσαν και τον εξοπλισμό μας, δηλαδή κάτι στολές hi-tec με dry suit, ένα μικροσκοπικό σωσίβιο που ενεργοποιούταν αν αντιλαμβανόταν ότι είσαι σε αλάτινο νερό, μια γελοία φούστα που προφυλάσσει το καγιάκ από το να γεμίσει με νερό, ειδικά παπούτσια κι έναν πεντάκιλο εξοπλισμό που δε θυμόμουν πώς έπρεπε να τα βάζω κι όταν τα φορούσα ένιωθα σαν ανθρώπινο προφυλακτικό. Τα άφησα όλα πεταμένα στο πάτωμα της καμπίνας, με τον Τσαρλς να τα αναλύει ένα-ένα, υπολογίζοντας από την ελαστικότητά τους μέχρι το κόστος και τηις πιθανότητες επιβίωσης μετά από πυρηνική επίθεση.

Λίγο αργότερα υπήρχε άλλη συνάντηση για να μας μοιράσουν τις μπότες με τις οποίες θα πηγαίναμε στην ξηρά, όποτε υπήρχε δραστηριότητα (αμήν και πότε). Εξαιρετικής ποιότητας, δεν τα λυπούνται τα λεφτά οι διοργανωτές. Υπήρχε και νούμερο 52 για έναν κύριο ύψους 2.06. Μας έδειξαν δε πώς για λόγους απολύμανσης κάθε φορά που επιστρέφαμε στο πλοίο θα έπρεπε να πλενόμαστε με ειδική μάνικα, από τη στολή μέχρι τα ειδικά παντελόνια (και το δανεικό μου). Ο Shane μας έκανε ένα briefing για την επόμενη ημέρα και μετά πήγαμε για άλλο ένα οργιώδες δείπνο, όπου ο σεφ έδωσε τα ρέστα του με εξαιρετικό φουα γκρα για πρώτο και βραζιλιάνικο feast με τα καλύτερα κρέατα στον κόσμο (τα κρέατα της Αργεντινής σε σχέση με της Βραζιλίας για μένα είναι πολύ μα πολύ υποδεέστερα).

Η μέρα ήταν απίστευτα γεμάτη, κι αυτό σε μέρα που δεν υπήρχε έξοδος από το πλοίο. Μ’ αρέσει που ανησυχούσα μη βαρεθώ κιόλας. Έτρεχα και δεν προλάβαινα σε αυτό το πλοίο...

 

[Athina!!!]

Νομίζω τα ταξίδια σου μπορούν να πάρουν τίτλο "Οι πολύμηνες περιπέτειες του Yorgo ανά τον κόσμο" .


Απίθανο ταξίδι με θαυμάσιες φωτογραφίες. Ανυπομονώ για τη συνέχεια (ελπίζω να μην αργήσει). Η ημερολογιακού τύπου γραφή σου είναι μοναδική γι αυτό μην σταματάς να γράφεις..... Δώσε ταξίδια και εικόνες στο λαό!!

 

[Yorgos]

Δεν είχα παρατηρήσει ότι είχαμε φινιστρίνι στην καμπίνα, ήταν έκπληξη να δω τον ωκεανό πάνω από το κεφάλι μου μόλις ξύπνησα. Μας ειδοποίησαν από το μικρόφωνο πως αν βγαίναμε στο κατάστρωμα θα μπορούσαμε να δούμε fin whales, αν και εγώ τουλάχιστον απλώς διέκρινα το νερό να πλατσουρίζει. Γενικά πάντως όσες φορές βγήκα στο κατάστρωμα είχε ελάχιστα άτομα, συνήθως κανέναν, το οποίο ήταν ευχάριστη έκπληξη, πριν ξεκινήσουμε φανταζόμουν ότι κάθε φορά που θα υπήρχε κάτι άξιο παρατήρησης θα έπρεπε να σπρώχνομαι με άλλους διακόσιους νοματαίους. Το κρύο επίσης ήταν υποφερτό, χάρη στο υπερχρήσιμο parka (το οποίο και πούλησα στην επιστροφή μου στην Ελλάδα). Ευτυχώς που είχα σκούφο κι είχα αγοράσει τα επαγγελματικά γάντια, υπεραπαραίτητα και τα δύο. Πωλούσαν βέβαια και στο πλοίο, αλλά οι τιμές ήταν εξωφρενικές.

Η πρωινή παρουσίαση είχε να κάνει με τους πιγκουίνους. Ο... πιγκουινολόγος φαινόταν ότι όχι απλά το κατείχε το θέμα, αλλά ήταν και το κέντρο της ζωής του, ενώ η παρουσίασή του ήταν εκλαϊκευμένη και πολλά από τα στοιχεία ήταν ενδιαφέροντα. Οι πιγκουίνοι λοιπόν φαίνεται πως είναι σχεδόν μονογαμικοί, χωρίζονται σε τουλάχιστον τρία διαφορετικά είδη τα οποία παράγουν εντελώς διαφορετικούς ήχους, ενώ ανεξαρτήτως είδους, για τους πιγκουίνους οι πέτρες στην Ανταρκτική έχουν αξία χρυσού: με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν κλαδιά ή φύλλα, οι πιγκουίνες μπορούν να επωάσουν τα αβγά τους μόνο πάνω στις πέτρες, που είναι ελάχιστες. Ο πιγκουίνος ο σωστός λοιπόν πρέπει να εξασφαλίσει αρκετές πέτρες για την πιγκουίνα του, το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο αφού είναι ελάχιστες και λόγω της δυσκινησίας τους η όλη διαδικασία μεταφοράς τους απαιτεί πολλή προσπάθεια και θερμίδες. Μάλιστα οι πέτρες είναι τόσο πολύτιμες που μερικές πιγκουίνες προσφέρουν σεξ σε αντάλλαγμα για μερικές πέτρες... Τσουλάκια! Ούτε λείπουν από την κοινότητα των πιγκουίνων οι χαμούρες: μερικοί κλέφτες, αφού ο σύζυγος αφήσει την όποια πέτρα και ξεκινάει το επίπονο ταξίδι της αναζήτησης και μεταφοράς της επόμενης, ύπουλα πάνε και κλέβουν τις μονάκριβες πέτρες και τις πηγαίνουν στις δικές τους πιγκουίνες. Ή χρησιμοποιούν την κλεμμένη πέτρα προκειμένουν να εκμαιεύσουν σεξ από τη σύζυγο του σκληρά εργαζόμενου απόντα πιγκουίνου... λαμόγια! Πέραν από τους κλέφτες, οι πιγκουίνοι έχουν κι άλλα, σοβαρότερα προβλήματα. Τα skua για παράδειγμα είναι ένα είδος πουλιών που αρέσκονται στο να τρώνε τα αβγά των πιγκουίνων ενώ αυτοί τα επωάζουν. Κι όταν λέμε ότι οι πιγκουίνοι επωάζουν εννοούμε και οι αρσενικοί και οι θηλυκοί.

Ανέβηκα στο κατάστρωμα και είδα το πρώτο μου παγόβουνο. Πανέμορφο! Τι όμορφα χρώματα με το έντονο γαλάζιο του ουρανού και το κατάλευκο παγόβουνο να λάμπει κάτω από τον ήλιο. Πριν το μεσημεριανό έκατσα λίγο στο δωμάτιο για να γράψω το ημερολόγιό μου κι έπιασα την πρώτη από τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συζητήσεις που θα είχα με τον Charles. Εκτός από αυθεντία στα συστήματα επικοινωνιών μεταξύ διαστήματος και γης, ο άνθρωπος έχει κι άλλα ενδιαφέροντα: έχει μια απίστευτα ακριβή κάμερα την οποία χρησιμοποιεί με μια ειδική τεχνική όπου ενώνει χιλιάδες μικροφωτογραφίες για να φτιάξει εστιασμένες φωτογραφίες πολύ ζουμαρισμένων επιφανειών (π.χ. μια φωτογραφία ενός πετάλου σε απίστευτα λεπτομερές ζουμ), διδάσκει yoga «με επιστημονική προσέγγιση», έχει ταξιδέψει και στις 50 πολιτείες των ΗΠΑ και είναι και ο πρόεδρος των αθεϊστών του Όρεγκον, οπότε τον συμπάθησα για την εξαιρετικά καλοδιατυπωμένη αντιπάθειά του προς οποιαδήποτε θρησκεία.

Είχαμε νέα συνάντηση με τους kayakers προκειμένου να δοκιμάσουμε τα καγιάκ μας και να δούμε τι νούμερο είναι ο καθένας, αφού τα πετάλια με τα οποία χειρίζεται ο καθένας το καγιάκ του είναι σε διαφορετικό μήκος ανάλογα με τη στάση και το ύψος του. Έτσι εγώ είμαι νύμερο 12, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, ενώ ο Σκοτ έκατσε να μου δείξει πώς χειριζόμαστε το καγιάκ και δε φάνηκε καθόλου δύσκολο, ακόμη και για μένα που αδυνατώ να κάνω ποδήλατο. Η όλη ατμόσφαιρα ανάμεσα στους kayakers ήταν εξαιρετικά φιλική, όλοι είχαν πολύ ωραίο χιούμορ και παρότι ήταν εμφανές ότι ήμουν ο πιο άσχετος από όλους, όλοι βοηθούσαν με τις όποιες χαζές απορίες είχα και βρέθηκαν γρήγορα εθελοντές για να μοιραστούμε καγιάκ (υπήρχαν μονά και διπλά κι εγώ λόγω ασχετίλας φυσικά μπήκα στα διπλά).

Είχαμε κι άλλη διάλεξη το βράδυ. Μια εξαιρετικά εμφανίσιμη επαγγελματίας φωτογράφος ονόματι Acacia μας έδειξε τις φωτογραφίες της από την Αλάσκα και μας μίλησε για τεχνικές που μπορούμε να υιοθετήσουμε ώστε να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα σε «παγωμένους» προορισμούς. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η παρουσίαση, ακόμη και για άσχετους όπως εγώ, η για καρα-ειδήμονες όπως ο Τσαρλς (που πάντως μάλλον γοητεύτηκε περισσότερο από την Acacia απ’ ό,τι για το περιεχόμενο της διάλεξης).

Είχαμε περάσει πια το Drake Passage για τα καλά και μάλιστα αναίμακτα. Υποτίθεται ότι είναι το δυσκολότερο κομμάτι του ταξιδιού, με πάρα πολύ κούνημα και οι μισοί στατιστικά επιβάτες αρρωσταίνουν, αλλά η γιατρός με την οποία συνέφαγα μου είπαμε πως είχαμε ρεκόρ μη αρρώστων αυτή τη φορά, επειδή για κάποιο παράδοξο λόγο, με εξαίρεση 4-5 ώρες, το κούνημα ήταν ελάχιστο.

Αρχίσαμε να πλησιάζουμε στα πρώτα νησάκια κι όλοι ήταν ενθουσιασμένοι κι ανυπόμονοι. Εγώ λιγότερο πάντως, εξ αρχής αντιμετώπιζα το ταξίδι με μικρό καλάθι, θεωρούσα πως η Αντακριτκή είναι από αυτά τα μέρη που πας μια φορά στη ζωή σου, θα είναι διαφορετικά, αλλά δε θα τρελαινόμουν κιόλας. Ήρθε και η ώρα για τα καγιάκ. Ένα από τα (πολλά) πλεονέκτήματα του να είναι κανείς kayaker στο πλοίο είναι ότι είχαμε προτεραιότητα και βγαίναμε πρώτοι σε κάθε προορισμό, ενώ ήμασταν κι ένα είδος celebrity, αφού όντας μόλις 16 άτομα σε σύνολο 182 επιβατών κάναμε μπαμ με τις ειδικές στολές και σχεδόν σε κάθε γεύμα οι υπόλοιποι μας ρωτούσαν για την εμπειρία μας και μας έλεγαν το πόσο μας ζήλευαν.

Την πρώτη μου εμπειρία στο καγιάκ θα τη μοιραζόμουν με ένα Καναδό κινέζικης καταγωγής, ονόματι Carsten. Εξαιρετικά ευδιάθετος τύπος, υπομονετικός, που με τρολάριζε ασύστολα, οπότε και τον συπάθησα. Ο καιρός ήταν ιδανικός: ηλιοφάνεια και περίπου 3-4 βαθμοί Κελσίου, not bad για Ανταρκτική, αλλά ο όλος εξοπλισμός με εκνεύριζε. Για άνθρωπος που βάζει πουκάμισο 1-2 φορές το χρόνο και δεν έχει βάλει γραβάτα παρά σε 4 περιστάσεις στη ζωή του, νομίζω οτι συμπεριφέρθηκα αρκετά καλά, αλλά για κάποιο λόγο όλοι γελούσαν όποτε βλαστημούσα στα κουβανέζικα την ώρα που έβαζα τα αμέτρητα αξεσουάρ. Ειδικά αυτός ο λαιμός χελώνας (που σκοπό είχε να αποκλείσει το ενδεχόμενο να μπει κρύο νερό από το λαιμό), μου έσπασε τα νεύρα σχεδόν όσο τα χαζά παπούτσια, η κολλητή στολή, η πανηλίθια φούστα, το απαράδεκτο σωσίβιο και όλα τα υπόλοιπα συμπράγκαλα. Άσε που μέχρι να ανοίξει η πόρτα του πλοίου και να βγούμε στο κατάστρωμα έσκαγα από τη ζέστη.

Τέλος πάντων, είχε έρθει η ώρα για την πρώτη μας έξοδο και όλα αυτά φαίνονταν λεπτομέρειες. Βρισκόμασταν στα South Shetlands, συγκεκριμένα στο νησί Barrientos, που ήταν ένα εξτραδάκι αφού η ασυνήθιστα εύκολη διάβαση του περάσματος του Drake μας έδωσε επιπλέον χρόνο για επίσκεψη. Η πρώτη μου εντύπωση από το καγιάκ ήταν πως ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βγάλω φωτογραφίες, το οποίο ήταν κρίμα. Έπρεπε να κάνω κουπί (ο Carsten ως έμπειρος είχε αναλάβει να πιλοτάρει κι εγώ βασικά να κάνω κουπί, που δε με χάλασε καθόλου), αλλά το πρόβλημα ήταν πως έπρεπε η κάμερα να είναι κρυμμένη μέσα σε ειδική αδιάβροχη τσάντα για να μη βρέχεται από τα κυματάκια και το κουπί, το οποίο σήμαινε πως έπρεπε να τη βάζω και να τη βγάζω κάθε τρεις και λίγο, φορώντας πάντα τα γάντια, το οποίο δυσκόλευε τα πράγματα αρκετά και στο κάτω-κάτω εγώ δεν είμαι και πολύ φαν της φωτογραφίας, προτιμούσα να απολαμβάνω το τι συνέβαινε γύρω μου. Κι αυτό που συνέβαινε γύρω μου ήταν πανέμορφο: φώκιες σε απόσταση βολής να λιάζονται και να παιχνιδίζουν, πιγκουίνοι που περπατούσαν με το γνωστό κωμικό τους τρόπο πάνω στις πέτρες προσπαθώντας να κουβαλήσουν μερικές για τις συζύγους τους, ενώ άλλοι έκαναν κάθετες πτώσεις από γκρεμούς. Κι όταν λέω φώκιες και πιγκουίνοι, δεν εννοώ τρεις πέντε ή δέκα, αλλά πάμπολλοι, οι πιγκουίνοι ήταν εύκολα μερικές εκατοντάδες. Κι όλα αυτά σε ένα περιβάλλον γαλήνης, αφού σε αντίθεση με τα zodiac εμείς ήμασταν μόνοι μας, απομακρυσμένοι και χωρίς τους ήχους των μηχανών και των δεκάδων ανθρώπων. Φυσικά τα zodiacs είχαν το πλεονέκτημα ότι κινούνταν πολύ πιο γρήγορα, επομένως μπορούσαν άμεσα να μεταβούν σε κάποιο σημείο ενδιαφέροντος, αλλά αυτό δε συγκρίνεται με την αίσθηση οτι βρίσκεσαι στο τέλος του κόσμου. Αυτό που όντως ζήλεψα ήταν η δυνατότητά τους να βγάζουν φωτογραφίες με άνεση, οπότε αποφάσισα ότι κάποια μέρα θα πήγαινα κι εγώ με τις λέμβους.

Ξαφνικά ο καιρός άλλαξε, άρχισε να κάνει κύμα κι ένας παγωμένος αέρας που πάγωσε το μισό πρόσωπο κι ήμουν σα να είχα πάθε εγκεφαλικό, με το μισό στόμα να κινείται και το άλλο μισό να δυσκολεύεται. Ο Σκοτ μας ρώτησε αν θέλαμε να κάνουμε αποβίβαση στην ακτή και ομόφωνα αποφασίσαμε πως θέλαμε να περάσουμε και χρόνο περπατώντας δίπλα στους πιγκουίνους. Μου έκανε εντύπωση που η Σάρα, η κοπέλα του Σκοτ, η έτερη εκπαιδεύτρια καγιάκ, δε σταματούσε να χαμογελά. Η κοπέλα έκανε αυτό που ήθελε στη ζωή της, την έβλεπες να κάνει καγιάκ ανάμεσα στα κύματα και έλαμπε, πολύ ταιριαστό ζευγάρι με το Σκοτ, αργότερα θα τους γνώριζα και καλύτερα.

Κατεβαίνοντας στο νησί εντυπωσιάστηκα από το πόσο κοντά μπορούσε να φτάσει κανείς στους πιγκουίνους. Ούτε σκιαζόντουσαν, ούτε και φάνηκε να τους πολυενδιαφέρει η παρουσία μας. Βέβαια το προσωπικό του πλοίου είχε βάλει σημαιάκια που σηματοδοτούσαν μέχρι πού μπορούσαμε να πλησιάσουμε και είχαμε οδηγίες στις «λεωφόρους» των πιγξουίνων να τους δίνουμε προτεραιότηττα κι επουδενί να μην τους μπλοκάρουμε τη δίοδο. Φώκιες είχα ξαναδεί πολλές φορές και παρότι ενδιαφέρουσες ως θέαμα δε συγκρίνονται με τους κοινωνικότατους πιγκουίνους, που ό,τι κι αν κάνουν είναι εντελώς αστείοι: στο πώς περπατάνε, ξύνει ο ένας τον άλλον, οι ήχοι που παράγουν, πώς τσουλάνε πάνω στην κοιλιά τους, η μετακίνηση της κάθε πέτρας, το πώς φαίνεται να φοράνε σμόκιν αλλά τα κοντά τους πόδια τους δυσκολεύουν σε κάθε κίνηση, ενώ μας εξήγησαν ότι ήμασταν κι εξαιρετικά τυχεροί που είδαμε πιγκουίνους όχι απλά να επωάζουν, αλλά να φροντίζουν τα νεογέννητά τους, είναι κάτι που δε γίνεται κανονικά τόσο νωρίς στο Δεκέμβριο, συνήθως συμβαίνει μετά τα Χριστούγεννα. Κάποιοι μάλιστα περνούσαν μισάωρα προσπαθώντας να βγάλουν ένα κοντινό ενός νεογνού, κι εμένα μου άρεσε το θέαμα αλλά δεν επέδειξα τον ίδιο ζήλο. Έβγαλα πολλές φωτογραφίες (θα τις φάτε στη μάπα σε λίγο), θαύμασα τους εκατοντάδες πιγκουίνους, αλλά μετά από 45 λεπτά είχα πια ξεπαγιάσει κι ήταν ώρα να επιστρέψω στο πλοίο. Όσο περίμενα το zodiac (τα καγιάκ θα τα μάζευε άλλη βάρκα) ο Shane μου έδειξε ένα krill, αυτό τον περίεργο μικροοργανισμό που αποτελεί τη βασική τροφή των πιγκουίνων και άρα και το λόγο ύπαρξής τους: είναι κάτι σα μικροσκοπική γαρίδα και υπάρχει σε απίστευτες ποσότητες στην Ανταρκτική.

Περισσότερο κι από τους πιγκουίνους και το καγιάκ (που την πρώτη μέρα δεν το απόλαυσα τόσο όσο τις επόμενες) αυτό που έμεινε από την πρώτη ουσιαστικά μέρα στην Ανταρκτική ήταν η θέα το απόγευμα της διαδρομής. Τρομερές εικόνες που δεν αποτυπώνονται στη φωτογραφική μηχανή (τουλάχιστον όχι από μένα), όπως το να βλέπεις τον ήλιο να βγαίνει από μια χαραμάδα ανάμεσα στα σύννεφα και να πέφτει σε ένα χιονισμένο νησί προκαλώντας μια αστραφτερή αντανάκλαση που σε τύφλωνε για λίγα μόνο δευτερόλεπτα, πριν κρυφτεί πάλι πίσω από τα σύννεφα.

Το βραδάκι είχαμε νέα διάλεξη από έναν 25χρονο Γερμανό γεωλόγο, που ξεχείλιζε από πάθος. Το παιδί ζούσε για τη γεωλογία και είναι κρίμα που δε συμμερίστηκαν όλοι το πάθος του (αν και οι περισσότεροι ενδιαφέρθηκαν αρκετά, κατόρθωμα αν σκεφτεί κανείς τη θεματολογία). Ακόμη πιο παθιασμένη όμως ήταν η 60χρονη Αυστραλή υδροβιολόγος Άνι που μας έκανε διάλεξη για τις φώκιες κι ενεπλάκη σε έναν άτυπο διαγωνισμό με τους πιγκουινολόγους για το ποιο είδος είναι πιο ενδιαφέρον.

Το βράδυ είχαμε ενημέρωση για τη δραστηριότητα του camping που θα κάναμε σε λίγες μέρες. Φυσικά είχα δηλώσει συμμετοχή και γι’ αυτήν (όπου γάμος και χαρά... ή αλλιώς μάθανε ότι κάνουμε κάμπινγκ και πλακώσανε κι οι αθίγγανοι), αλλά το πραγματικό σόου έγινε εκτός παρουσίασης: μια 81χρονη ισπανόφωνη γιαγιά είχε περιλάβει το νεαρό Αυστραλό που ήταν υπεύθυνος της δραστηριότητας και τον «έλουζε» στα Ισπανικά. Αυτός φυσικά δεν καταλάβαινε τι του έλεγε η γιαγιά και κοιτούσε σα χαζός όσο αυτή χειρονομούσε και τον αποκαλούσε boludo και άχρηστο. Πλησίασα να δω μήπως βοηθήσω κι η γιαγιά με το που άκουσε ότι μιλάω Ισπανικά έπεσε πάνω μου όλο αγκαλιές κι άρχισε να φωνάζει: «Να κι ένας άνθρωπος που μιλάει τη γλώσσα μου! Άχρηστοι gringos! Που διοργανώνετε εκδρομή που φεύγει από την Αργεντινή και δε μιλάτε ούτε τη γλώσσα μας! Αίσχος, ου να χαθείς gringuito» φώναζε στον άναυδο Αυστραλό. Τελικώς αφού την ηρεμήσαμε μετέδωσα το πρόβλημα: η γιαγιά είχε δηλώσει συμμετοχή για το κάμπιγκ αλλά διαπίστωσε ότι το πλοίο δε διέθετε ούτε ισπανόφωνους επιβάτες, ούτε και πλήρωμα, πλην του Γιοχάνες του Κολομβιανού, με τον οποίο βρεθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε και αναλάβαμε τη γιαγιά παρέα. Χωρίς να καταλαβαίνει τις οδηγίες για το κάμπινγκ και ανησυχώντας ότι κατά τη διανυκτέρευση στα χιόνια του πολικού ψύχους θα αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα η γιαγιά, ανησύχησε και πήγε να διαμαρτυρηθεί. Όταν της είπαν ότι μπορεί να παραχωρήσει τη θέση της σε κάποιον άλλο επιβάτη (και το κάμπιγκ περιορισμένες θέσεις είχε), εξεμάνη. Το πρόβλημα είναι ότι ο Γιοχάνες είχε άλλες αρμοδιότητες στο πλοίο και δε θα πήγαινε στο κάμπιγκ, οπότε ισπανόφωνος για να τη συνοδεύσει δεν υπήρχε κι άρα η γιαγιά θεώρησε ότι η πρέπουσα αντιμετώπιση ήταν να λούσει τον Αυστραλό με κοσμητικά επίθετα.

Τέλος πάντων, της είπα ότι αφού θα πάω εγώ, θα την έχω από κοντά και θα της έκανα και μια περίληψη των όσων θα μας έλεγαν για να μη νιώθει εκτός ομάδας. Καταχάρηκε η γιαγιά, διαολόστειλε άλλη μια φορά τον Αυστραλό και με ευχαρίστησε από καρδιάς. «Εγώ είμαι από το Μπουένος Άιρες, είμαστε βλαμμένοι εμείς εκεί, το ξέρεις;», με ρώτησε. Αν το ξέρω λέει... «Εσύ τώρα συνδυασμός Κούβας και Ελλάδας πού πας γιόκα μου; Από τον κομουνισμό στον Τσίπρα... Τι κάνει η αριστερά; Υπόσχεται λαγούς με πετραήλια, μετά σου δίνει το ένα ΄δεκατο από αυτά που σου υποσχέθηκε, αλλά αφού διαλύσει την οικονομία ακόμη κι αυτή η σακουλίτσα με ρύζι που σου δίνει γίνεται απαραίτητη και σε κάνει εξαρτημένο από τα δυο ψίχουλα που υποτίθεται ότι σου προσφέρει. Και καλά στην Κούβα σας τη φορέσανε την αριστερά με το ζόρι. Στην Ελλάδα τι την ψηφίσατε; Αυτός ο Τσίπρας είναι χειρότερος κι από την Κιρχνερ, από το Μαδούρο, ψεύτης και άχρηστος!», είπε... Έπειτα έδειξε τον Αυστραλό που πια απομακρυνόταν «Να, άχρηστος σαν κι αυτόν! Ου να χαθείς gringuito!» συνέχισε να κάνει την αντίστοιχη χειρονομία μούτζας και πέθανε στο γέλιο. «Μη με παρεξηγείς, γριά γυναίκα είμαι, στα 81, γιατρός, ακόμη δουλεύω ε; Προσπάθησε η Κίρχνερ να με βγάλει στη σύνταξη αλλά εγώ δε βγαίνω, τους είπα αν θέλουν να με συλλάβουν , εγώ θα πεθάνω στο ιατρείο μου, είμαι από το Μπουένος Άιρες εγώ, δε μασάω! ΘΑ πάω και θα κοιμηθώ και στους πάγους της Ανταρκτικής, δε με κρατάει κανένας!» δήλωσε και συνέχισε τα φάσκελα και τις κατάρες προς τον Αυστραλό. Την κατασυμπάθησα και την υιοθέτησα... θα είχε ενδιαφέρον και το camping.

 

[FILBO]

Δεν είχα παρατηρήσει ότι είχαμε φινιστρίνι στην καμπίνα, ήταν έκπληξη να δω τον ωκεανό πάνω από το κεφάλι μου μόλις ξύπνησα. Μας ειδοποίησαν από το μικρόφωνο πως αν βγαίναμε στο κατάστρωμα θα μπορούσαμε να δούμε fin whales, αν και εγώ τουλάχιστον απλώς διέκρινα το νερό να πλατσουρίζει. Γενικά πάντως όσες φορές βγήκα στο κατάστρωμα είχε ελάχιστα άτομα, συνήθως κανέναν, το οποίο ήταν ευχάριστη έκπληξη, πριν ξεκινήσουμε φανταζόμουν ότι κάθε φορά που θα υπήρχε κάτι άξιο παρατήρησης θα έπρεπε να σπρώχνομαι με άλλους διακόσιους νοματαίους. Το κρύο επίσης ήταν υποφερτό, χάρη στο υπερχρήσιμο parka (το οποίο και πούλησα στην επιστροφή μου στην Ελλάδα). Ευτυχώς που είχα σκούφο κι είχα αγοράσει τα επαγγελματικά γάντια, υπεραπαραίτητα και τα δύο. Πωλούσαν βέβαια και στο πλοίο, αλλά οι τιμές ήταν εξωφρενικές.

Η πρωινή παρουσίαση είχε να κάνει με τους πιγκουίνους. Ο... πιγκουινολόγος φαινόταν ότι όχι απλά το κατείχε το θέμα, αλλά ήταν και το κέντρο της ζωής του, ενώ η παρουσίασή του ήταν εκλαϊκευμένη και πολλά από τα στοιχεία ήταν ενδιαφέροντα. Οι πιγκουίνοι λοιπόν φαίνεται πως είναι σχεδόν μονογαμικοί, χωρίζονται σε τουλάχιστον τρία διαφορετικά είδη τα οποία παράγουν εντελώς διαφορετικούς ήχους, ενώ ανεξαρτήτως είδους, για τους πιγκουίνους οι πέτρες στην Ανταρκτική έχουν αξία χρυσού: με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν κλαδιά ή φύλλα, οι πιγκουίνες μπορούν να επωάσουν τα αβγά τους μόνο πάνω στις πέτρες, που είναι ελάχιστες. Ο πιγκουίνος ο σωστός λοιπόν πρέπει να εξασφαλίσει αρκετές πέτρες για την πιγκουίνα του, το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο αφού είναι ελάχιστες και λόγω της δυσκινησίας τους η όλη διαδικασία μεταφοράς τους απαιτεί πολλή προσπάθεια και θερμίδες. Μάλιστα οι πέτρες είναι τόσο πολύτιμες που μερικές πιγκουίνες προσφέρουν σεξ σε αντάλλαγμα για μερικές πέτρες... Τσουλάκια! Ούτε λείπουν από την κοινότητα των πιγκουίνων οι χαμούρες: μερικοί κλέφτες, αφού ο σύζυγος αφήσει την όποια πέτρα και ξεκινάει το επίπονο ταξίδι της αναζήτησης και μεταφοράς της επόμενης, ύπουλα πάνε και κλέβουν τις μονάκριβες πέτρες και τις πηγαίνουν στις δικές τους πιγκουίνες. Ή χρησιμοποιούν την κλεμμένη πέτρα προκειμένουν να εκμαιεύσουν σεξ από τη σύζυγο του σκληρά εργαζόμενου απόντα πιγκουίνου... λαμόγια! Πέραν από τους κλέφτες, οι πιγκουίνοι έχουν κι άλλα, σοβαρότερα προβλήματα. Τα skua για παράδειγμα είναι ένα είδος πουλιών που αρέσκονται στο να τρώνε τα αβγά των πιγκουίνων ενώ αυτοί τα επωάζουν. Κι όταν λέμε ότι οι πιγκουίνοι επωάζουν εννοούμε και οι αρσενικοί και οι θηλυκοί.

Ανέβηκα στο κατάστρωμα και είδα το πρώτο μου παγόβουνο. Πανέμορφο! Τι όμορφα χρώματα με το έντονο γαλάζιο του ουρανού και το κατάλευκο παγόβουνο να λάμπει κάτω από τον ήλιο. Πριν το μεσημεριανό έκατσα λίγο στο δωμάτιο για να γράψω το ημερολόγιό μου κι έπιασα την πρώτη από τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συζητήσεις που θα είχα με τον Charles. Εκτός από αυθεντία στα συστήματα επικοινωνιών μεταξύ διαστήματος και γης, ο άνθρωπος έχει κι άλλα ενδιαφέροντα: έχει μια απίστευτα ακριβή κάμερα την οποία χρησιμοποιεί με μια ειδική τεχνική όπου ενώνει χιλιάδες μικροφωτογραφίες για να φτιάξει εστιασμένες φωτογραφίες πολύ ζουμαρισμένων επιφανειών (π.χ. μια φωτογραφία ενός πετάλου σε απίστευτα λεπτομερές ζουμ), διδάσκει yoga «με επιστημονική προσέγγιση», έχει ταξιδέψει και στις 50 πολιτείες των ΗΠΑ και είναι και ο πρόεδρος των αθεϊστών του Όρεγκον, οπότε τον συμπάθησα για την εξαιρετικά καλοδιατυπωμένη αντιπάθειά του προς οποιαδήποτε θρησκεία.

Είχαμε νέα συνάντηση με τους kayakers προκειμένου να δοκιμάσουμε τα καγιάκ μας και να δούμε τι νούμερο είναι ο καθένας, αφού τα πετάλια με τα οποία χειρίζεται ο καθένας το καγιάκ του είναι σε διαφορετικό μήκος ανάλογα με τη στάση και το ύψος του. Έτσι εγώ είμαι νύμερο 12, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, ενώ ο Σκοτ έκατσε να μου δείξει πώς χειριζόμαστε το καγιάκ και δε φάνηκε καθόλου δύσκολο, ακόμη και για μένα που αδυνατώ να κάνω ποδήλατο. Η όλη ατμόσφαιρα ανάμεσα στους kayakers ήταν εξαιρετικά φιλική, όλοι είχαν πολύ ωραίο χιούμορ και παρότι ήταν εμφανές ότι ήμουν ο πιο άσχετος από όλους, όλοι βοηθούσαν με τις όποιες χαζές απορίες είχα και βρέθηκαν γρήγορα εθελοντές για να μοιραστούμε καγιάκ (υπήρχαν μονά και διπλά κι εγώ λόγω ασχετίλας φυσικά μπήκα στα διπλά).

Είχαμε κι άλλη διάλεξη το βράδυ. Μια εξαιρετικά εμφανίσιμη επαγγελματίας φωτογράφος ονόματι Acacia μας έδειξε τις φωτογραφίες της από την Αλάσκα και μας μίλησε για τεχνικές που μπορούμε να υιοθετήσουμε ώστε να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα σε «παγωμένους» προορισμούς. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η παρουσίαση, ακόμη και για άσχετους όπως εγώ, η για καρα-ειδήμονες όπως ο Τσαρλς (που πάντως μάλλον γοητεύτηκε περισσότερο από την Acacia απ’ ό,τι για το περιεχόμενο της διάλεξης).

Είχαμε περάσει πια το Drake Passage για τα καλά και μάλιστα αναίμακτα. Υποτίθεται ότι είναι το δυσκολότερο κομμάτι του ταξιδιού, με πάρα πολύ κούνημα και οι μισοί στατιστικά επιβάτες αρρωσταίνουν, αλλά η γιατρός με την οποία συνέφαγα μου είπαμε πως είχαμε ρεκόρ μη αρρώστων αυτή τη φορά, επειδή για κάποιο παράδοξο λόγο, με εξαίρεση 4-5 ώρες, το κούνημα ήταν ελάχιστο.

Αρχίσαμε να πλησιάζουμε στα πρώτα νησάκια κι όλοι ήταν ενθουσιασμένοι κι ανυπόμονοι. Εγώ λιγότερο πάντως, εξ αρχής αντιμετώπιζα το ταξίδι με μικρό καλάθι, θεωρούσα πως η Αντακριτκή είναι από αυτά τα μέρη που πας μια φορά στη ζωή σου, θα είναι διαφορετικά, αλλά δε θα τρελαινόμουν κιόλας. Ήρθε και η ώρα για τα καγιάκ. Ένα από τα (πολλά) πλεονέκτήματα του να είναι κανείς kayaker στο πλοίο είναι ότι είχαμε προτεραιότητα και βγαίναμε πρώτοι σε κάθε προορισμό, ενώ ήμασταν κι ένα είδος celebrity, αφού όντας μόλις 16 άτομα σε σύνολο 182 επιβατών κάναμε μπαμ με τις ειδικές στολές και σχεδόν σε κάθε γεύμα οι υπόλοιποι μας ρωτούσαν για την εμπειρία μας και μας έλεγαν το πόσο μας ζήλευαν.

Την πρώτη μου εμπειρία στο καγιάκ θα τη μοιραζόμουν με ένα Καναδό κινέζικης καταγωγής, ονόματι Carsten. Εξαιρετικά ευδιάθετος τύπος, υπομονετικός, που με τρολάριζε ασύστολα, οπότε και τον συπάθησα. Ο καιρός ήταν ιδανικός: ηλιοφάνεια και περίπου 3-4 βαθμοί Κελσίου, not bad για Ανταρκτική, αλλά ο όλος εξοπλισμός με εκνεύριζε. Για άνθρωπος που βάζει πουκάμισο 1-2 φορές το χρόνο και δεν έχει βάλει γραβάτα παρά σε 4 περιστάσεις στη ζωή του, νομίζω οτι συμπεριφέρθηκα αρκετά καλά, αλλά για κάποιο λόγο όλοι γελούσαν όποτε βλαστημούσα στα κουβανέζικα την ώρα που έβαζα τα αμέτρητα αξεσουάρ. Ειδικά αυτός ο λαιμός χελώνας (που σκοπό είχε να αποκλείσει το ενδεχόμενο να μπει κρύο νερό από το λαιμό), μου έσπασε τα νεύρα σχεδόν όσο τα χαζά παπούτσια, η κολλητή στολή, η πανηλίθια φούστα, το απαράδεκτο σωσίβιο και όλα τα υπόλοιπα συμπράγκαλα. Άσε που μέχρι να ανοίξει η πόρτα του πλοίου και να βγούμε στο κατάστρωμα έσκαγα από τη ζέστη.

Τέλος πάντων, είχε έρθει η ώρα για την πρώτη μας έξοδο και όλα αυτά φαίνονταν λεπτομέρειες. Βρισκόμασταν στα South Shetlands, συγκεκριμένα στο νησί Barrientos, που ήταν ένα εξτραδάκι αφού η ασυνήθιστα εύκολη διάβαση του περάσματος του Drake μας έδωσε επιπλέον χρόνο για επίσκεψη. Η πρώτη μου εντύπωση από το καγιάκ ήταν πως ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βγάλω φωτογραφίες, το οποίο ήταν κρίμα. Έπρεπε να κάνω κουπί (ο Carsten ως έμπειρος είχε αναλάβει να πιλοτάρει κι εγώ βασικά να κάνω κουπί, που δε με χάλασε καθόλου), αλλά το πρόβλημα ήταν πως έπρεπε η κάμερα να είναι κρυμμένη μέσα σε ειδική αδιάβροχη τσάντα για να μη βρέχεται από τα κυματάκια και το κουπί, το οποίο σήμαινε πως έπρεπε να τη βάζω και να τη βγάζω κάθε τρεις και λίγο, φορώντας πάντα τα γάντια, το οποίο δυσκόλευε τα πράγματα αρκετά και στο κάτω-κάτω εγώ δεν είμαι και πολύ φαν της φωτογραφίας, προτιμούσα να απολαμβάνω το τι συνέβαινε γύρω μου. Κι αυτό που συνέβαινε γύρω μου ήταν πανέμορφο: φώκιες σε απόσταση βολής να λιάζονται και να παιχνιδίζουν, πιγκουίνοι που περπατούσαν με το γνωστό κωμικό τους τρόπο πάνω στις πέτρες προσπαθώντας να κουβαλήσουν μερικές για τις συζύγους τους, ενώ άλλοι έκαναν κάθετες πτώσεις από γκρεμούς. Κι όταν λέω φώκιες και πιγκουίνοι, δεν εννοώ τρεις πέντε ή δέκα, αλλά πάμπολλοι, οι πιγκουίνοι ήταν εύκολα μερικές εκατοντάδες. Κι όλα αυτά σε ένα περιβάλλον γαλήνης, αφού σε αντίθεση με τα zodiac εμείς ήμασταν μόνοι μας, απομακρυσμένοι και χωρίς τους ήχους των μηχανών και των δεκάδων ανθρώπων. Φυσικά τα zodiacs είχαν το πλεονέκτημα ότι κινούνταν πολύ πιο γρήγορα, επομένως μπορούσαν άμεσα να μεταβούν σε κάποιο σημείο ενδιαφέροντος, αλλά αυτό δε συγκρίνεται με την αίσθηση οτι βρίσκεσαι στο τέλος του κόσμου. Αυτό που όντως ζήλεψα ήταν η δυνατότητά τους να βγάζουν φωτογραφίες με άνεση, οπότε αποφάσισα ότι κάποια μέρα θα πήγαινα κι εγώ με τις λέμβους.

Ξαφνικά ο καιρός άλλαξε, άρχισε να κάνει κύμα κι ένας παγωμένος αέρας που πάγωσε το μισό πρόσωπο κι ήμουν σα να είχα πάθε εγκεφαλικό, με το μισό στόμα να κινείται και το άλλο μισό να δυσκολεύεται. Ο Σκοτ μας ρώτησε αν θέλαμε να κάνουμε αποβίβαση στην ακτή και ομόφωνα αποφασίσαμε πως θέλαμε να περάσουμε και χρόνο περπατώντας δίπλα στους πιγκουίνους. Μου έκανε εντύπωση που η Σάρα, η κοπέλα του Σκοτ, η έτερη εκπαιδεύτρια καγιάκ, δε σταματούσε να χαμογελά. Η κοπέλα έκανε αυτό που ήθελε στη ζωή της, την έβλεπες να κάνει καγιάκ ανάμεσα στα κύματα και έλαμπε, πολύ ταιριαστό ζευγάρι με το Σκοτ, αργότερα θα τους γνώριζα και καλύτερα.

Κατεβαίνοντας στο νησί εντυπωσιάστηκα από το πόσο κοντά μπορούσε να φτάσει κανείς στους πιγκουίνους. Ούτε σκιαζόντουσαν, ούτε και φάνηκε να τους πολυενδιαφέρει η παρουσία μας. Βέβαια το προσωπικό του πλοίου είχε βάλει σημαιάκια που σηματοδοτούσαν μέχρι πού μπορούσαμε να πλησιάσουμε και είχαμε οδηγίες στις «λεωφόρους» των πιγξουίνων να τους δίνουμε προτεραιότηττα κι επουδενί να μην τους μπλοκάρουμε τη δίοδο. Φώκιες είχα ξαναδεί πολλές φορές και παρότι ενδιαφέρουσες ως θέαμα δε συγκρίνονται με τους κοινωνικότατους πιγκουίνους, που ό,τι κι αν κάνουν είναι εντελώς αστείοι: στο πώς περπατάνε, ξύνει ο ένας τον άλλον, οι ήχοι που παράγουν, πώς τσουλάνε πάνω στην κοιλιά τους, η μετακίνηση της κάθε πέτρας, το πώς φαίνεται να φοράνε σμόκιν αλλά τα κοντά τους πόδια τους δυσκολεύουν σε κάθε κίνηση, ενώ μας εξήγησαν ότι ήμασταν κι εξαιρετικά τυχεροί που είδαμε πιγκουίνους όχι απλά να επωάζουν, αλλά να φροντίζουν τα νεογέννητά τους, είναι κάτι που δε γίνεται κανονικά τόσο νωρίς στο Δεκέμβριο, συνήθως συμβαίνει μετά τα Χριστούγεννα. Κάποιοι μάλιστα περνούσαν μισάωρα προσπαθώντας να βγάλουν ένα κοντινό ενός νεογνού, κι εμένα μου άρεσε το θέαμα αλλά δεν επέδειξα τον ίδιο ζήλο. Έβγαλα πολλές φωτογραφίες (θα τις φάτε στη μάπα σε λίγο), θαύμασα τους εκατοντάδες πιγκουίνους, αλλά μετά από 45 λεπτά είχα πια ξεπαγιάσει κι ήταν ώρα να επιστρέψω στο πλοίο. Όσο περίμενα το zodiac (τα καγιάκ θα τα μάζευε άλλη βάρκα) ο Shane μου έδειξε ένα krill, αυτό τον περίεργο μικροοργανισμό που αποτελεί τη βασική τροφή των πιγκουίνων και άρα και το λόγο ύπαρξής τους: είναι κάτι σα μικροσκοπική γαρίδα και υπάρχει σε απίστευτες ποσότητες στην Ανταρκτική.

Περισσότερο κι από τους πιγκουίνους και το καγιάκ (που την πρώτη μέρα δεν το απόλαυσα τόσο όσο τις επόμενες) αυτό που έμεινε από την πρώτη ουσιαστικά μέρα στην Ανταρκτική ήταν η θέα το απόγευμα της διαδρομής. Τρομερές εικόνες που δεν αποτυπώνονται στη φωτογραφική μηχανή (τουλάχιστον όχι από μένα), όπως το να βλέπεις τον ήλιο να βγαίνει από μια χαραμάδα ανάμεσα στα σύννεφα και να πέφτει σε ένα χιονισμένο νησί προκαλώντας μια αστραφτερή αντανάκλαση που σε τύφλωνε για λίγα μόνο δευτερόλεπτα, πριν κρυφτεί πάλι πίσω από τα σύννεφα.

Το βραδάκι είχαμε νέα διάλεξη από έναν 25χρονο Γερμανό γεωλόγο, που ξεχείλιζε από πάθος. Το παιδί ζούσε για τη γεωλογία και είναι κρίμα που δε συμμερίστηκαν όλοι το πάθος του (αν και οι περισσότεροι ενδιαφέρθηκαν αρκετά, κατόρθωμα αν σκεφτεί κανείς τη θεματολογία). Ακόμη πιο παθιασμένη όμως ήταν η 60χρονη Αυστραλή υδροβιολόγος Άνι που μας έκανε διάλεξη για τις φώκιες κι ενεπλάκη σε έναν άτυπο διαγωνισμό με τους πιγκουινολόγους για το ποιο είδος είναι πιο ενδιαφέρον.

Το βράδυ είχαμε ενημέρωση για τη δραστηριότητα του camping που θα κάναμε σε λίγες μέρες. Φυσικά είχα δηλώσει συμμετοχή και γι’ αυτήν (όπου γάμος και χαρά... ή αλλιώς μάθανε ότι κάνουμε κάμπινγκ και πλακώσανε κι οι αθίγγανοι), αλλά το πραγματικό σόου έγινε εκτός παρουσίασης: μια 81χρονη ισπανόφωνη γιαγιά είχε περιλάβει το νεαρό Αυστραλό που ήταν υπεύθυνος της δραστηριότητας και τον «έλουζε» στα Ισπανικά. Αυτός φυσικά δεν καταλάβαινε τι του έλεγε η γιαγιά και κοιτούσε σα χαζός όσο αυτή χειρονομούσε και τον αποκαλούσε boludo και άχρηστο. Πλησίασα να δω μήπως βοηθήσω κι η γιαγιά με το που άκουσε ότι μιλάω Ισπανικά έπεσε πάνω μου όλο αγκαλιές κι άρχισε να φωνάζει: «Να κι ένας άνθρωπος που μιλάει τη γλώσσα μου! Άχρηστοι gringos! Που διοργανώνετε εκδρομή που φεύγει από την Αργεντινή και δε μιλάτε ούτε τη γλώσσα μας! Αίσχος, ου να χαθείς gringuito» φώναζε στον άναυδο Αυστραλό. Τελικώς αφού την ηρεμήσαμε μετέδωσα το πρόβλημα: η γιαγιά είχε δηλώσει συμμετοχή για το κάμπιγκ αλλά διαπίστωσε ότι το πλοίο δε διέθετε ούτε ισπανόφωνους επιβάτες, ούτε και πλήρωμα, πλην του Γιοχάνες του Κολομβιανού, με τον οποίο βρεθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε και αναλάβαμε τη γιαγιά παρέα. Χωρίς να καταλαβαίνει τις οδηγίες για το κάμπινγκ και ανησυχώντας ότι κατά τη διανυκτέρευση στα χιόνια του πολικού ψύχους θα αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα η γιαγιά, ανησύχησε και πήγε να διαμαρτυρηθεί. Όταν της είπαν ότι μπορεί να παραχωρήσει τη θέση της σε κάποιον άλλο επιβάτη (και το κάμπιγκ περιορισμένες θέσεις είχε), εξεμάνη. Το πρόβλημα είναι ότι ο Γιοχάνες είχε άλλες αρμοδιότητες στο πλοίο και δε θα πήγαινε στο κάμπιγκ, οπότε ισπανόφωνος για να τη συνοδεύσει δεν υπήρχε κι άρα η γιαγιά θεώρησε ότι η πρέπουσα αντιμετώπιση ήταν να λούσει τον Αυστραλό με κοσμητικά επίθετα.

Τέλος πάντων, της είπα ότι αφού θα πάω εγώ, θα την έχω από κοντά και θα της έκανα και μια περίληψη των όσων θα μας έλεγαν για να μη νιώθει εκτός ομάδας. Καταχάρηκε η γιαγιά, διαολόστειλε άλλη μια φορά τον Αυστραλό και με ευχαρίστησε από καρδιάς. «Εγώ είμαι από το Μπουένος Άιρες, είμαστε βλαμμένοι εμείς εκεί, το ξέρεις;», με ρώτησε. Αν το ξέρω λέει... «Εσύ τώρα συνδυασμός Κούβας και Ελλάδας πού πας γιόκα μου; Από τον κομουνισμό στον Τσίπρα... Τι κάνει η αριστερά; Υπόσχεται λαγούς με πετραήλια, μετά σου δίνει το ένα ΄δεκατο από αυτά που σου υποσχέθηκε, αλλά αφού διαλύσει την οικονομία ακόμη κι αυτή η σακουλίτσα με ρύζι που σου δίνει γίνεται απαραίτητη και σε κάνει εξαρτημένο από τα δυο ψίχουλα που υποτίθεται ότι σου προσφέρει. Και καλά στην Κούβα σας τη φορέσανε την αριστερά με το ζόρι. Στην Ελλάδα τι την ψηφίσατε; Αυτός ο Τσίπρας είναι χειρότερος κι από την Κιρχνερ, από το Μαδούρο, ψεύτης και άχρηστος!», είπε... Έπειτα έδειξε τον Αυστραλό που πια απομακρυνόταν «Να, άχρηστος σαν κι αυτόν! Ου να χαθείς gringuito!» συνέχισε να κάνει την αντίστοιχη χειρονομία μούτζας και πέθανε στο γέλιο. «Μη με παρεξηγείς, γριά γυναίκα είμαι, στα 81, γιατρός, ακόμη δουλεύω ε; Προσπάθησε η Κίρχνερ να με βγάλει στη σύνταξη αλλά εγώ δε βγαίνω, τους είπα αν θέλουν να με συλλάβουν , εγώ θα πεθάνω στο ιατρείο μου, είμαι από το Μπουένος Άιρες εγώ, δε μασάω! ΘΑ πάω και θα κοιμηθώ και στους πάγους της Ανταρκτικής, δε με κρατάει κανένας!» δήλωσε και συνέχισε τα φάσκελα και τις κατάρες προς τον Αυστραλό. Την κατασυμπάθησα και την υιοθέτησα... θα είχε ενδιαφέρον και το camping.

Από τη δίμετρη ολυμπιονίκη στην 80χρονη γιαγιάκα...ούτε θηλυκή πιγκουίνα δε σου ξεφεύγει εσένα παιδάκι μου!!!

 

[kitsos!]

Πόσο απίστευτη η γιαγιά!!!! Την αγαπώ!!

ακόμη και για μένα που αδυνατώ να κάνω ποδήλατο.

Τι συγκίνηση.. Είσαι το 2ο άτομο (μετά από μένα) που έχει μια χ ηλικία κ δε ξέρει ποδήλατο..

Περιμένουμε φωτός!!!!!

 

[Dina Z]

εγώ θα πεθάνω στο ιατρείο μου, είμαι από το Μπουένος Άιρες εγώ, δε μασάω! ΘΑ πάω και θα κοιμηθώ και στους πάγους της Ανταρκτικής, δε με κρατάει κανένας!» δήλωσε και συνέχισε τα φάσκελα και τις κατάρες προς τον Αυστραλό. Την κατασυμπάθησα και την υιοθέτησα... θα είχε ενδιαφέρον και το camping.

Εγω θα πεθανω πριν τη γιαγια απο ...... τα γελια!

Μαθηματα ζωης δινει η γιαγια!

 

[taxidiara]

Πόσο απίστευτη η γιαγιά!!!! Την αγαπώ!!


Τι συγκίνηση.. Είσαι το 2ο άτομο (μετά από μένα) που έχει μια χ ηλικία κ δε ξέρει ποδήλατο..

Περιμένουμε φωτός!!!!!

Count me in (για το ποδήλατο-κ τις φωτο)

 

[Yorgos]

Eίχε δίκιο η κυριούλα, χωρίς το ειδικό παντελόνι δε θα πήγαινα πουθενά. Το λέει και στα κινέζικα άλλωστε σαφέστατα.

Αυτή τη φωτό είδα και νόμιζα ότι στα καγιάκ θα είμαστε όρθιοι, χαχα.

Ξεσηκωτικές οι φωτό που διακοσμούσαν το πλοίο αν μη τι άλλο.

Υπεράνω προσδοκιών η καμπίνα.

Καταπληκτική η ιστορική παρουσίαση για τους πρώτους εξερευνητές. Ειδικά το "ντέρμπι" Άμουντσεν και Σκοτ για το ποιος θα φτάσει πρώτος ήταν χιτσκοκικό, γκρανγκινιολικό που λέει κι ο Χάτζη, με τον έναν να φτάνει στο Νότιο Πόλο με φοβερές κακουχίες, θανάτους, τραυματισμούς και να διαπιστώνει ότι ο άλλος έφτασε λίγο νωρίτερα κι είχε αφήσει ήδη τη σημαία του.

Εξαιρετικές οι παρουσίασεις, δεν ήταν για να γεμίζουμε το χρόνο μας.

Κι αυτά είναι τα σατανικά skua που αποτελούν εφιάλτη για τους πιγκουίνους και τα αβγά τους, τα οποία και τρώνε μπροστά τους.

Η Σάρα κάνει επίδειξη στα κανώ με μοντέλο τον Κάρστεν (εγώ δεν τα πολυκατάφερα...)

Το πρώτο μου παγόβουνο στην Ανταρκτική.

Αφού το ζητήσατε, ο Τσαρλς!

Άρχισε να φτιάχνει το θέαμα μετά την πρώτη μέρα.

Απαράδεκτα βαρύς εξοπλισμός, σιχτήριζα συνέχεια.

Αλλά ήταν πολύ ωραία ρε παιδιά!

Αυτός ο σύντροφος καγιάκερ έκανε πρόταση γάμου στην αρραβωνιαστικιά του το βράδυ που κοιμηθήκαμε στο ελεύθερο κάμπιγκ.

Φώκιες.

Είναι θεοί οι πιγκουίνοι.

 

[Yorgos]

Σιγά μη θυμώνεις, δε θα στο πάρυμε κιόλας...

Πόσο κοντά είσαι στους πιγκουίνους; Τόσο και λίγο παραπάνω, αλλά φυσικά απαφορεύεται να τους αγγίξεις.

Ελεύθερη πτώση.

Είναι αρκετά αστείοι.

Νεογνό.

Αν δείτε τις φάτσες τους θα δείτε πως πρόκειται για δυο διαφορετικά είδη, τα δύο συνηθέστερα.

Μιλάμε για πολύ πράγμα.

Είναι και κοινωνικά τα πουλάκια μου (κυριολεκτικά).

Καλή η πανίδα, αλλά κι η φύση δεν ήταν άσχημη.

Αυτά τρώνε οι πιγκουίνοι. Και μετά γκρινιάζω εγώ στην Κούβα για το φαγητό.

 

[kitsos!]

Πανέμορφα!!!
Στη φωτό που έχεις πάνω από την κορμοστασιά σου είναι πραγματικά τα χρώματα ή "πειραγμενη"??