Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[KonstantinosAlyona]

Έχουν ήδη αποθηκευτεί οι περιπέτειές σας σε αρχείο στον υπολογιστή μας, κι ελπίζω σε πολύ λίγα χρόνια να καταφέρουμε να οαφιερώσουμε ένα τετράμηνο στη Λατινική Αμερική, για να τη ζήσουμε όσο γίνεται. Έμπνευσή μας εσείς, όπως και η ιστορία του αγαπητού γουρουνακίου. Μπράβο παίδες!!

 

[Yorgos]

Έχουν ήδη αποθηκευτεί οι περιπέτειές σας σε αρχείο στον υπολογιστή μας, κι ελπίζω σε πολύ λίγα χρόνια να καταφέρουμε να οαφιερώσουμε ένα τετράμηνο στη Λατινική Αμερική, για να τη ζήσουμε όσο γίνεται. Έμπνευσή μας εσείς, όπως και η ιστορία του αγαπητού γουρουνακίου. Μπράβο παίδες!!

Μας τιμά πολύ αυτό. Αν πάτε μέχρι εκεί κάτω, οπωσδήποτε επίσκεψη στο νησί του Πάσχα κι αν μπορέσετε να συμπεσετε με το tapati, ακόμη καλύτερα.
https://www.travelstories.gr/commun...γη-των-rapa-nui-tapati-στο-Ν-του-Πάσχα.14892/

Γενικώς η τρέχουσα ιστορία δεν αφορά τα highlights των χωρών που επισκέφθηκα. Για παράδειγμα το Περού έχει τεράστιο εύρος αρχαιολογικών χώρων πολύ πιο παλιών από εκείνων των Ίνκας, που άφησα απέξω διότι ήθελα να επικεντρωσω στους Ίνκας αυτή τη φορά, αλλά μέρη όπως το Chavín, το chan chan , οι γραμμές της Νάσκα είναι έγκλημα να λείπουν από κάποιον που έχει τέσσερις μήνες να αφιερώσει και δεν τα έχει ξαναδεί. Από πλευράς φύσης το Huaraz, ίσως να είναι και το ομορφότερο μέρος στον κόσμο για Τρεκ. Στη Βολιβία αφήσαμε απέξω το σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο, το tihuawanako, επειδή το είχαμε επισκεφθεί και οι δύο κλπ.

Κοινώς η συγκεκριμένη ιστορία σαφώς και λειτουργεί ως έμπνευση και δίνει ιδέες, αλλά δεν περιλαμβάνει καν τα highlights, όταν έρθει η ώρα να πάτε στο τετράμηνο, εδώ θα είμαστε!

 

[Krekouzas]

Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε λίγο με ζαλάδες και τελείωσε με σχεδόν 40 πυρετό. Το ζήσαμε και αυτό. Κάποια στιγμή κοντά στην κόκκινη λίμνη ήταν που νομίζω λέω εγώ εδώ δεν κατεβαίνω και σας περιμένω. Συνολικά απο αυτά που λέγαμε την επόμενη ημέρα πια που ήμουν καλύτερα ένα δίωρο με τρίωρο δεν το θυμόμουν. Τιποτα. Να είναι καλά η Άνια και ο Γιώργος που με φροντισαν. Και η Λυδία βέβαια με το Φέλιξ με τα τσαγάκια και τις σούπες τους.


Η πρώτη στάση της ημέρας. Στο χωριό Χουλάκα. Ο Φέλιξ μας είπε ότι αυτές ο γραμμές καταλήγουν στη Χιλή που ήταν λιγότερο απο 50 χμ απ εκείνο το σημείο.

Μετά το σημείο με τις πολλές και περίεργες πέτρες.

Παρατηροντας και θαυμάζοντας την πρώτη λίμνη. Νομίζαμε ότι ήταν πανέμορφη. Και ήταν. Μα αυτες που θα ακολουθήσουν ήταν μαγεία.

 

[Krekouzas]

Απλά δεν θα ξανά δει κανένας μας τόσα πολλά φλαμίνγκο σε μια μέρα!!! Όχι εκατοντάδες, μα χιλιάδες στο σύνολο. Και κάτι άλλο που έβλεπες, και μάλιστα πολύ συχνά, ήταν τα Vicuña. Συγγενής των αλπάκα και των λάμα. Στο ω Περού ζήτημα να είδαμε πάνω από 10 στο σύνολο. Στη Βολιβία έβλεπες κοπάδια να έρχονται σε σχετικά μικρή απόσταση από τα αυτοκινητα και τους ανθρώπους.

 

[Krekouzas]

Η κόκκινη λίμνη. Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα την είδα ή την θυμάμαι. Τις φωτογραφίες η Άνια της έβγαλε.

 

[x7777]

http://www.latorretours-tupiza.com/option6-skybluelagoon-5days.html

.

 

[x7777]

Το link δεν λειτουργεί.. Και γενικά η εταιρεία μάλλον δεν υπάρχει πια.
Μήπως έχεις στο νου σου κανένα άλλο πρακτορείο ? Γιατί οι τιμές που βλέπω είναι πάνω απο 250ε-300ε.

Προσπαθώ να οργανώσω ένα ταξίδι Περού (Λίμα, Κούσκο, Αμαζόνιος, Πούνο, Τιτικάκα), Βολιβία (Λαπάζ, Ουγιουνί, Κόκκινη Λίμνη), Χιλή (Σαντιάγκο, Παταγονία μέχρι Ushuaia) και Νησιά Πάσχα.
Μετακινήσεις αεροπορικώς (1) από Λαπαζ σε Ποτόσι, (2) Από Ικίκε σε Σαντιάγκο, (3) Από Σαντιάγκο σε Punta Arenas (με επιστροφή), (4) Σαντιάγκο- Ν. Πάσχα ( με επιστροφή, (5) Σαντιάγκο-Λίμα

Θεωρείς ότι σε 45 μέρες βγαίνουν ή είναι πολύ τρέξιμο ? Σκεφτόμουν 15 μέρες Περού, 12 μέρες Βολιβία, 12 μέρες Χιλή και 6 μέρες Ν. Πάσχα. Για Φεβρουάριο

Υ.Γ. Μας έβαλες φωτιά με το Ν. Πάσχα και το Tapati Festival. Το αρχικό 25-30ήμερο σε Περού-Βολιβία θα γίνει 45ήμερο

 

[Yorgos]

Το link δεν λειτουργεί.. Και γενικά η εταιρεία μάλλον δεν υπάρχει πια.
Μήπως έχεις στο νου σου κανένα άλλο πρακτορείο ? Γιατί οι τιμές που βλέπω είναι πάνω απο 250ε-300ε.

Προσπαθώ να οργανώσω ένα ταξίδι Περού (Λίμα, Κούσκο, Αμαζόνιος, Πούνο, Τιτικάκα), Βολιβία (Λαπάζ, Ουγιουνί, Κόκκινη Λίμνη), Χιλή (Σαντιάγκο, Παταγονία μέχρι Ushuaia) και Νησιά Πάσχα.
Μετακινήσεις αεροπορικώς (1) από Λαπαζ σε Ποτόσι, (2) Από Ικίκε σε Σαντιάγκο, (3) Από Σαντιάγκο σε Punta Arenas (με επιστροφή), (4) Σαντιάγκο- Ν. Πάσχα ( με επιστροφή, (5) Σαντιάγκο-Λίμα

Θεωρείς ότι σε 45 μέρες βγαίνουν ή είναι πολύ τρέξιμο ? Σκεφτόμουν 15 μέρες Περού, 12 μέρες Βολιβία, 12 μέρες Χιλή και 6 μέρες Ν. Πάσχα. Για Φεβρουάριο

Υ.Γ. Μας έβαλες φωτιά με το Ν. Πάσχα και το Tapati Festival. Το αρχικό 25-30ήμερο σε Περού-Βολιβία θα γίνει 45ήμερο

Εμένα και το λινκ μου ανοίγει και στα τηλέφωνα απαντούν. Οι τιμές για Uyuni είπαμε ότι ΞΕΚΙΝΟΥΝ από 130, αν είστε πέντε άτομα και πάρετε το βιαστικό τριήμερο. Εμείς πήραμε το πενθήμερο, που παρότι έμεινα ικανοποιημένος που είδα μέρη που δεν είχα δει, δε θα το συστηνα, με το τετραήμερο μια χαρά είσαι.

Οι καραμινιμουμ μέρες για τα μέρη που λες για μένα είναι:
Λίμα 2
Κούσκο 4
Αμαζόνιος 3
Τιτικάκα 2
Πουνο 1
Λα πας 2
Ουγιουνι και γύρω 4
Σαντιάγκο 2
Νησί Πάσχα 4
Παταγονία μέχρι ουσουαια (απογοητευτική) 10

Σύνολο 34. Άρα με 45 μπορείς να το κάνεις πιο ορθολογικά προσθετοντας έξτρα μέρες και να ταξιδέψετε σαν άνθρωποι γιατί αυτό που έγραψα σαν μίνιμουμ είναι αγωνας δρόμου, όχι ταξίδι. Ικικε κλπ αδιάφορα, εκτός κι αν εννοείς Ατακάμα που αξίζει κι ας μοιάζει λίγο στη Βολιβία.

 

[x7777]

Εμένα και το λινκ μου ανοίγει και στα τηλέφωνα απαντούν. Οι τιμές για Uyuni είπαμε ότι ΞΕΚΙΝΟΥΝ από 130, αν είστε πέντε άτομα και πάρετε το βιαστικό τριήμερο. Εμείς πήραμε το πενθήμερο, που παρότι έμεινα ικανοποιημένος που είδα μέρη που δεν είχα δει, δε θα το συστηνα, με το τετραήμερο μια χαρά είσαι.

Οι καραμινιμουμ μέρες για τα μέρη που λες για μένα είναι:
Λίμα 2
Κούσκο 4
Αμαζόνιος 3
Τιτικάκα 2
Πουνο 1
Λα πας 2
Ουγιουνι και γύρω 4
Σαντιάγκο 2
Νησί Πάσχα 4
Παταγονία μέχρι ουσουαια (απογοητευτική) 10

Σύνολο 34. Άρα με 45 μπορείς να το κάνεις πιο ορθολογικά προσθετοντας έξτρα μέρες και να ταξιδέψετε σαν άνθρωποι γιατί αυτό που έγραψα σαν μίνιμουμ είναι αγωνας δρόμου, όχι ταξίδι. Ικικε κλπ αδιάφορα, εκτός κι αν εννοείς Ατακάμα που αξίζει κι ας μοιάζει λίγο στη Βολιβία.

Στο site εμένα μου βγάζει αυτό:

This domain may be for sale​

Θα το ξαναπροσπαθήσω και αύριο.

Ikike δεν σκοπεύω να μείνω (ίσως μία μέρα για ξεκούραση) απλά βολεύει γιατί έχει σχετικά οικονομική πτήση για Σαντιάγκο.

ουσουαια απογοητευτική, ε? μμμ Αλλά να πάς μέχρι εκεί και να μην την δείς ?

Επίσης, αν βγει το μπάτζετ (κυρίως λόγω αεροπορικών) ίσως να μπορέσω να βάλω άλλες 4-5 μέρες. Προς το παρών πάω να ολοκληρώσω την ιστορία σου για τα Ν. Πάσχα που μου είχε ξεφύγει.

 

[Yorgos]

Στο site εμένα μου βγάζει αυτό:

This domain may be for sale​

Θα το ξαναπροσπαθήσω και αύριο.

Ikike δεν σκοπεύω να μείνω (ίσως μία μέρα για ξεκούραση) απλά βολεύει γιατί έχει σχετικά οικονομική πτήση για Σαντιάγκο.

ουσουαια απογοητευτική, ε? μμμ Αλλά να πάς μέχρι εκεί και να μην την δείς ?

Επίσης, αν βγει το μπάτζετ (κυρίως λόγω αεροπορικών) ίσως να μπορέσω να βάλω άλλες 4-5 μέρες. Προς το παρών πάω να ολοκληρώσω την ιστορία σου για τα Ν. Πάσχα που μου είχε ξεφύγει.

http://www.latorretours-tupiza.com/uyuni.html

Δεν ξέρω τί ακριβώς θέλεις να δεις στην Ushuaia. Είναι πολύ μακριά από το εντυπωσιακό κομμάτι της Παταγονίας, δεν είναι ότι είναι στο δρόμο σου. Το νησί του Πάσχα είναι ένα στον αριθμό, αλλά εκπληκτικό. Άξιζει πέντε μέρες, ιδανικά έξι.

Η συζήτηση καλό είναι να γίνει αλλού πάντως και για να τη διαβάσουν κι άλλοι και για να μη χαθεί ο ειρμος της ιστορίας.

 

[Yorgos]

Ήταν καλύτερα ο Κρεκουζάκος το πρωί και μετά το πρωί πήγαμε πάλι στη Laguna Colorada. Το κόκκινο ήταν ακόμη πιο έντονο και το βουνό καθρεπτιζόταν πάνω στη λίμνη, με μερικές δεκάδες φλαμίνγκο να ολοκληρώνουν τον πίνακα, σε απόλυτη ησυχία, αφού τα λίγα τζιπ είχαν αποχωρήσει, ενώ δεν είχε πια ούτε κρύο, ούτε αέρα.

Ανεβήκαμε στα 5.000 μέτρα και κατευθυνθήκαμε στα γκέιζερ, που ήταν αρκετά εντυπωσιακά κι έγιναν ακόμη εντυπωσιακότερα από το φοβερό παφλασμό που έκαναν οι τεράστιες μπουρμπουλήθρες, ενώ επειδή πλέον θα παίρναμε τη «σπάνια» διαδρομή για την οποία θα κάναμε μια μέρα παραπάνω, η απομόνωση θα ήταν πλήρης. Η Άνγια ενθουσιαστηκε με τα γκέιζερ, εγώ είχα ξαναδεί και θα έβλεπα κι άλλα σε λίγες μέρες στη Χιλή, όχι πολύ μακριά από εκεί πο βρισκόμασταν, αφού θα έκανα ένα τρομερό κύκλο λόγω Ανταρκτικής και για να συναντήσω τους φίλους μου (τον Α και τον είλωτα της πολυεθνικής, πρώτα νούμερα στο φόρουμ πια) στη Χιλή.

Η επόμενη στάση ήταν η έρημος του Νταλί, ένα γεωλογικό φαινόμενο με ενδιαφέροντες σχηματισμούς και χρώματα, που όντως θύμιζαν λίγο Καντακές, και ως εκ τούτου πίνακες Νταλί. Ο Felix για κάποιο λόγο δεν ήθελε να πλησιάσει και πολύ, οπότε περπατήσαμε μια απόσταση που βλακωδώς νομίζαμε πως θα είναι 15’ και αποδείχθηκε σχεδόν μια ώρα, αλλά άξιζε τον κόπο, ήταν πολύ πιο όμορφη απ’ ό,τι τη θυμόμουν. Επιμένω πως η έξτρα μέρα άξιζε, όχι μόνο για τα επιπλέον τοπία που θα βλέπαμε (αργότερα αυτά), αλλά επειδή ξεφεύγοντας από την κεντρική διαδρομή, ακόμη και τα βασικά αξιοθέατα που όλοι θα επισκέπτονταν (όπως η έρημος του Νταλί), τα επισκεφθήκαμε σε ωράρια που ήμασταν εντελώς μα εντελώς μόνοι κι όσο να είναι η έρημος είναι πιο όμορφη όταν είναι... έρημη. Η άμμος βούλιαζε και το περπάτημα ήταν τόσο κουραστικό που ποτέ δε φτάσαμε σε απόσταση βολής από τις ευλογημένες πέτρες και τελικώς ο Felix φιλοτιμήθηκε να έρθει να μας παραλάβει, αν και δεν κατάλαβα το λόγο της βιασύνης.

Η Laguna Verde (Πράσινη Λίμνη), μπορεί να μην ήταν και τόσο πράσινη, αλλά αν μη τι άλλο ήταν εντυπωσιακή. Το τρομερό ψύχος πάντως και ο δυνατός αέρας σε συνδυασμό με το ότι ο Κώστας δεν ένιωθε καλά συνηγόρησαν ώστε να μείνουμε λίγα μόνο λεπτά και κατευθυνθήκαμε για το termas, όπου το τοπίο θύμιζε παγόβουνο, αν και σύντομα συνειδητοποιούσες ότι ουσιαστικά περπατούσες σε μια επιφάνεια που έμοιαζε με λευκό γκοφρέ κι αν χοροπηδούσες λίγο ή το χτυπούσες δυνατά με το πόδι, βυθιζόταν ή διαλυόταν... Αν είχαν έρθει τα ανίψια μου θα το είχαν καταστρέψει όλο σε λίγες ώρες. Τα θερμά λουτρά δεν μας ενδιέφεραν, πιο πολύ με χαβούζα έμοιαζαν, χώρια ότι εμφανίστηκαν κι άλλα τζιπ, οπότε φάγαμε στο τσακ μπαμ το μέτριο μεσημεριανό που μας ετοίμασε η κυρία Lydia (με ζήλια είδα τους πολυάριθμους Γάλλους να τρώνε quinoa και καρπούζια) και κατευθυνθήκαμε στη λίμνη Collpa όπου θαυμάσαμε από κοντά αυτό το φυσικό απορρυπαντικό που σου έδινε μια αίσθηση κιμωλίας στο χέρι και το οποίο πωλείται κατά τόνους, που είδαμε συσσωρευμένους να κείτονται εκεί, στη μέση του πουθενά.

Σειρά είχαν τα bofedales, που δεν καταλάβαινα από τις περιγραφές του Felix τι ακριβώς ήταν κι έπρεπε να τα δω για να διαπιστώσω ότι είναι λιμνάζοντα ή βαλτώδη βοσκοτόπια και... να πάθω την πλάκα μου. Απίστευτο θέαμα, μέσα στην έρημο να υπάρχει ένα τέτοιο καταπράσινο τοπίο, με τέτοια αντίθεση χρωμάτων και γεμάτο καμηλοειδή. Δεν το περίμενα, δεν το είχα ξαναδεί, το λάτρεψα.

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα βρισκόταν η Quetena, το ας το πούμε κεφαλοχώρι με κάποιους κατοίκους προφανώς κτηνοτρόφους, αν κι εμείς θα περνούσαμε το βράδυ μας στο Quetena Chico, ένα μικρότερο και πιο σουρεάλ οικισμό, όπου τα λάμα δημιουργούσαν κυκλοφοριακό χάος (εμπόδιζαν δηλαδή το μοναδικό όχημα... το δικό μας), τρία ολόκληρα παιδάκια έπαιζαν ποδόσφαιρο σε ένα ντεκαντάνς γήπεδο μπάσκετ, ενώ μια ταμπέλα που υποδήλωνε πως υπάρχει internet hotspot αποδείχθηκε τρολάρισμα των τοπικών αρχών και το ολοκαίνουριο γήπεδο ποδοσφαίρου με τεχνητό γκαζόν ήταν μια απίστευτη πολυτέλεια για... τα πουλιά τα οποία μάλλον είναι πολυπληθέστερα των κατοίκων, που εποκλείεται να συμπληρώνουν 22άδα για να διεξαχθεί έστω κι ένα ματς ποδοσφαίρου.

Το δείπνο μας αποτελούταν από λουκάνικα, κρεμμύδια και πουρέ και παρότι αυτή τη φορά ήταν καλούτσικο, δεν ήταν αρκετό. Μάλλον είχαν υποτιμήσει το πόσο τρώμε. Κάποια παράφωνα παιδάκια ήρθαν να τραγουδήσουν στο παράπηγμά μας, σχεδόν ντροπαλά και χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς να μας κοιτούν στα μάτια. Σκέφτηκα πόση αυτοπεποίθηση θα είχαν στη θέση τους τα κουβανάκια και πόσο διαφορετικοί λαοί ζουν στην πιο ενδιαφέρουσα ήπειρο του πλανήτη (υποκειμενικά πάντα).

Για πρώτη φορά κοιμήθηκα οκτάωρο, πάλι χωρίς ντους και ίντερνετ, χωρίς να ξέρω τι συμβαίνει στον κόσμο. Δεν με ενδιέφερε και πολύ.

 

[Yorgos]

Πρωινή θέα της Laguna Colorada.

Φοβερός καθρεπτισμός των φλαμίνγκο.

Αν δεν ήταν στραβή η φωτογραφία θα ήταν και καλή.

Γκέιζερ και fumaroles

Η έρημος του Νταλί.

Όπου ίσως το πιο εντυπωσιακό ήταν το τοπίο πίσω μας κι όχι οι πέτρες του Νταλί αυτές καθαυτές.

Ατέλειωτος ο δρόμος της επιστροφής, πάλι χωρίς καπέλο ο Κρεκούζας.

Η Πράσινη Λίμνη, που είναι γαλάζια. Καλά, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας και εποχές αλλάζουν τα χρώματα.

Εκείνα τα θερμά λουτρά που ήταν αδιάφορα και γεμάτα τζιπ (πολλοί Γάλλοι γενικά στη Βολιβία)

Ιδού κι αυτό το γκοφρέ που λέγαμε.

Με τα bofedales έπαθα πλάκα!

Κίνηση...

Δεν ξέρω τι είναι πιο μελαγχολικό. Το ότι η μπασκέτα είναι διαλυμένη ή ότι τα παιδάκια αντί για μπάσκετ παίζουν κλωτσοσκούφι.

Πάντως το κάνουν με στιλ!

Σα Φαρ Ουέστ ήταν το χωριό.

Τεχνητός χλοοτάπητας και απίστευτο γήπεδο... για τα πουλιά.

Μερικοί αδαείς το πίστεψαν ότι θα υπάρχει ίντερνετ...

Κι απογοητεύτηκαν...