Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[σοφοκλισ23]

Λογικά Γεναρη μηνα θα βρεχει ακόμη περισσότερο πάντως, έχω πέσει σε αποκλεισμούς τετοια εποχή με ελικόπτερα, διασώστες κλπ... Είναι ο μόνος μήνας που θα απέφευγα.

Τα διάβασα και γω αυτά εκ των υστέρων αλλά με 280 ευρώ αεροπορικά από Θεσσαλονίκη Λίμα πήγαινε έλα ούτε μήνα κοίταξα ούτε τίποτα τα έκλεισα σε δευτερόλεπτα!

 

[isabelle]

Θα μιλήσω όπως νοιώθω και το ένστικτό μου λέει ότι δεν θα με παρεξηγήσεις.

Το τρεκ στο Βόρειο Περού είχε όλες τις προδιαγραφές για να μ' αρέσει τρελά. Παρθένα φύση, άγνωστη ιστορία, περίπου απάτητα μέρη, ανακάλυψη, περιπέτεια. Το μόνο που με χάλαγε όσο διάβαζα την (άπαιχτη, δεν το συζητάω!) αφήγηση ήταν η συνεχής επίγνωση ότι κάποια κεφάλαια της ζωής μου έχουν κλείσει ανεπιστρεπτί και πως όχι μόνο δεν με παίρνει πια για τέτοια "εξτρίμ" πράγματα αλλά ούτε καν για πολύ πιο λάιτ. Δυστυχώς...

Από την άλλη, σε ότι αφορά την εμπειρία του Μάτσου Πίτσου, όχι μόνο δεν ζήλεψα, αλλά για μια ακόμη φορά ορκίστηκα στον εαυτό μου να μην υποκύψω στον πειρασμό της επιστροφής σε μέρη κάποτε μαγικά και πλέον οριστικά αλωμένα και αλλοιωμένα από τον μαζικό τουρισμό. Ό,τι χάθηκε χάθηκε, τελεία και παύλα. Καλύτερα εν ολίγοις να μην ξαναπατήσω το πόδι μου στο Μάτσου Πίτσου παρά να ζήσω την επίσκεψη με τα δεδομένα που περιγράφεις. Αν μη τι άλλο, θα μπορέσω τουλάχιστον να διατηρήσω ανέπαφες τις αναμνήσεις μου από το 2000, τότε που η πυκνότητα των επισκεπτών ήταν περίπου αστεία για έναν τέτοιας έκταση χώρο, μπορούσες να περιφέρεσαι από το πρωί ως το βράδυ χωρίς περιορισμούς, η δε ανάβαση στο Huayana Pichu ήταν απολύτως ελεύθερη και άλλο τόσο... αντιδημοφιλής! Ζήτημα αν ανεβήκαμε δέκα άτομα το μονοπάτι την ημέρα της επίσκεψής μας. Ήταν μάλιστα τέτοια η ευφορία και η ανάτασή μας γι αυτήν την μοναχική εμπειρία που όταν φτάσαμε στην κορυφή βγάλαμε οικογενειακό στιγμιότυπο, Ισαβ., Ζυρ και υιός Ορέστης, με φόντο το Μάτσου Πίτσου (σαν να λέμε το απόλυτο φωτογραφικό κιτσαριό ) παραβαίνοντας κατάφορα όλες τις αισθητικές μας αξίες. (Η φωτό βγήκε μάλιστα με timer καθώς δεν υπήρχε άλλος εκεί για να του πούμε "καλέ μπορείτε να μας βγάλετε μια φωτό και τους τρεις μαζί για να δείχνουμε στους φίλους μας ότι ανεβήκαμε στο Huayana Pichu ").
Ωραία χρόνια, πλην όμως ... τα πάντα ρει.

 

[travelbreak]

Θα μιλήσω όπως νοιώθω και το ένστικτό μου λέει ότι δεν θα με παρεξηγήσεις.

Το τρεκ στο Βόρειο Περού είχε όλες τις προδιαγραφές για να μ' αρέσει τρελά. Παρθένα φύση, άγνωστη ιστορία, περίπου απάτητα μέρη, ανακάλυψη, περιπέτεια. Το μόνο που με χάλαγε όσο διάβαζα την (άπαιχτη, δεν το συζητάω!) αφήγηση ήταν η συνεχής επίγνωση ότι κάποια κεφάλαια της ζωής μου έχουν κλείσει ανεπιστρεπτί και πως όχι μόνο δεν με παίρνει πια για τέτοια "εξτρίμ" πράγματα αλλά ούτε καν για πολύ πιο λάιτ. Δυστυχώς...

Από την άλλη, σε ότι αφορά την εμπειρία του Μάτσου Πίτσου, όχι μόνο δεν ζήλεψα, αλλά για μια ακόμη φορά ορκίστηκα στον εαυτό μου να μην υποκύψω στον πειρασμό της επιστροφής σε μέρη κάποτε μαγικά και πλέον οριστικά αλωμένα και αλλοιωμένα από τον μαζικό τουρισμό. Ό,τι χάθηκε χάθηκε, τελεία και παύλα. Καλύτερα εν ολίγοις να μην ξαναπατήσω το πόδι μου στο Μάτσου Πίτσου παρά να ζήσω την επίσκεψη με τα δεδομένα που περιγράφεις. Αν μη τι άλλο, θα μπορέσω τουλάχιστον να διατηρήσω ανέπαφες τις αναμνήσεις μου από το 2000, τότε που η πυκνότητα των επισκεπτών ήταν περίπου αστεία για έναν τέτοιας έκταση χώρο, μπορούσες να περιφέρεσαι από το πρωί ως το βράδυ χωρίς περιορισμούς, η δε ανάβαση στο Huayana Pichu ήταν απολύτως ελεύθερη και άλλο τόσο... αντιδημοφιλής! Ζήτημα αν ανεβήκαμε δέκα άτομα το μονοπάτι την ημέρα της επίσκεψής μας. Ήταν μάλιστα τέτοια η ευφορία και η ανάτασή μας γι αυτήν την μοναχική εμπειρία που όταν φτάσαμε στην κορυφή βγάλαμε οικογενειακό στιγμιότυπο, Ισαβ., Ζυρ και υιός Ορέστης, με φόντο το Μάτσου Πίτσου (σαν να λέμε το απόλυτο φωτογραφικό κιτσαριό ) παραβαίνοντας κατάφορα όλες τις αισθητικές μας αξίες. (Η φωτό βγήκε μάλιστα με timer καθώς δεν υπήρχε άλλος εκεί για να του πούμε "καλέ μπορείτε να μας βγάλετε μια φωτό και τους τρεις μαζί για να δείχνουμε στους φίλους μας ότι ανεβήκαμε στο Huayana Pichu ").
Ωραία χρόνια, πλην όμως ... τα πάντα ρει.

Ό,τι ζήσαμε, ζήσαμε, με τον τρόπο που το ζήσαμε.
Τώρα ας κοιτάμε το τι κάνουμε και πως μπορούμε να το ζήσουμε. Ο καθένας με τον τρόπο του.
Τι να πω κι εγώ που έβλεπα την κορυφή Huayana Pichu (το 2003) και είχα τον αρχηγό να μας λέει ότι δεν υπάρχει χρόνος για να ανέβουμε. Είχα πάει με πρακτορείο.
Εγώ και πάλι ευχαριστημένος είμαι. Ό,τι μπορούσα έκανα (με τα δεδομένα και τις προσωπικές συνθήκες της εποχής) και ό,τι μπορώ κάνω.
Όσον αφορά στην αύξηση των τουριστών, είναι όπως όταν διαβάζουμε ειδήσεις: προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από τα σκουπίδια. Και συνήθως υπάρχει τρόπος να την ξεχωρίσουμε.

 

[isabelle]

Ό,τι ζήσαμε, ζήσαμε, με τον τρόπο που το ζήσαμε.
Τώρα ας κοιτάμε το τι κάνουμε και πως μπορούμε να το ζήσουμε. Ο καθένας με τον τρόπο του.
Τι να πω κι εγώ που έβλεπα την κορυφή Huayana Pichu (το 2003) και είχα τον αρχηγό να μας λέει ότι δεν υπάρχει χρόνος για να ανέβουμε. Είχα πάει με πρακτορείο.
Εγώ και πάλι ευχαριστημένος είμαι. Ό,τι μπορούσα έκανα (με τα δεδομένα και τις προσωπικές συνθήκες της εποχής) και ό,τι μπορώ κάνω.
Όσον αφορά στην αύξηση των τουριστών, είναι όπως όταν διαβάζουμε ειδήσεις: προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από τα σκουπίδια. Και συνήθως υπάρχει τρόπος να την ξεχωρίσουμε.

Μα ασφαλώς και δηλώνω ευτυχής κι ευγνώμων για όσα έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Και εννοείται ότι θα συνεχίσω να προσπαθώ να ζω όσο πιο γεμάτα μπορώ, πλουτίζοντας μέχρις εσχάτων με τα μόνα αγαθά που αξίζουν πραγματικά στη ζωή και που δικαούται ο καθένας να συσσωρεύει αφειδώς καθώς δεν τα στερεί από τους υπόλοιπους: Συναισθήματα, εμπειρίες και γνώση.
Με βάση όμως το παραπάνω, ας προσθέσω το εξής: Ταξίδι για μένα δεν είναι πρωτίστως συλλογή από εικόνες όσο το τι συναισθήματα πυροδοτούνται απ' αυτά που βλέπω. Κι ένα μέρος ακραία τουριστικοποιημένο ευτυχώς ή δυστυχώς δεν μπορεί να μου "μιλήσει" όσο μεγαλειώδες, μοναδικό ή εκπάγλου κάλλους κι αν είναι. Απλά δεν γίνεται.

 

[travelbreak]

Μα ασφαλώς και δηλώνω ευτυχής κι ευγνώμων για όσα έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Και εννοείται ότι θα συνεχίσω να προσπαθώ να ζω όσο πιο γεμάτα μπορώ, πλουτίζοντας μέχρις εσχάτων με τα μόνα αγαθά που αξίζουν πραγματικά στη ζωή και που δικαούται ο καθένας να συσσωρεύει αφειδώς καθώς δεν τα στερεί από τους υπόλοιπους: Συναισθήματα, εμπειρίες και γνώση.
Με βάση όμως το παραπάνω, ας προσθέσω το εξής: Ταξίδι για μένα δεν είναι πρωτίστως συλλογή από εικόνες όσο το τι συναισθήματα πυροδοτούνται απ' αυτά που βλέπω. Κι ένα μέρος ακραία τουριστικοποιημένο ευτυχώς ή δυστυχώς δεν μπορεί να μου "μιλήσει" όσο μεγαλειώδες, μοναδικό ή εκπάγλου κάλλους κι αν είναι. Απλά δεν γίνεται.

Δε διαφωνώ καθόλου μαζί σου.
Τη γνώμη μου πρόσθεσα.
Και εκεί που συμφωνώ τα μέγιστα είναι η αναφορά σου στα συναισθήματα που σου προκαλεί ένας τόπος ή μια βόλτα κλπ. Όταν στα χαλά κάτι ή δε σου τα αφήνει να αναδειχτούν, πάει χαμένη η μαγεία του ταξιδιού.

 

[Yorgos]

E δε νομίζω να υπάρχει μέρος που να είναι προτιμότερη η επίσκεψη σήμερα από ο,τι πριν από 20 χρόνια, ή να είναι προτιμότερη η επίσκεψη σε 20 χρόνια απ ο,τι σήμερα. Υπό νορμάλ συνθήκες ο τουρισμός οποιουδήποτε μέρους αυξάνεται συνεχώς, ο τουρισμός είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη βιομηχανία παγκοσμίως.

Κι εγώ πρωτοπήγα στο Μάτσου Πίτσου το 1996, κοιμηθηκαμε μέσα αφού είχε μόνο δύο φυλακες που έκαναν υποτυπώδη έλεγχο και μετά κάναμε όλο το inca trail... αναποδα, δηλαδή από το Μάτσου Πίτσου προς το Κούσκο, για να γλιτώσουμε τα 17$ που κόστιζε η πρόσβαση σε αυτό.

Είμαι σίγουρος πως όποιος πήγε στην Ακρόπολη το 1920 είχε πολύ πιο αυθεντική εμπειρία από όποιον πάει σήμερα, αλλά ο κόσμος αλλάζει. Και μένα με πιάνει νοσταλγία για την Αβάνα του 1998, αλλά ξέρεις τι με γλιτώνει από τη θλίψη; Η γνώση ότι και την Αβάνα του 2017 σε είκοσι χρόνια απο τώρα πάλι με νοσταλγία θα τη θυμάμαι.

 

[GTS]

Νοσταλγία είναι εκείνη η απατηλή αίσθηση πως κάποτε τα πράγματα ήταν καλύτερα από ότι πραγματικά ήταν.

Αν και αυτό δεν ισχύει ταξιδιωτικά (συμφωνώ ότι κάθε πέρυσι και καλύτερα σε ό,τι αφορά μνημεία κτλ), ήθελα να το πω ως εχθρός πάσας νοσταλγίας

 

[isabelle]

E δε νομίζω να υπάρχει μέρος που να είναι προτιμότερη η επίσκεψη σήμερα από ο,τι πριν από 20 χρόνια, ή να είναι προτιμότερη η επίσκεψη σε 20 χρόνια απ ο,τι σήμερα. Υπό νορμάλ συνθήκες ο τουρισμός οποιουδήποτε μέρους αυξάνεται συνεχώς, ο τουρισμός είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη βιομηχανία παγκοσμίως.

Κι εγώ πρωτοπήγα στο Μάτσου Πίτσου το 1996, κοιμηθηκαμε μέσα αφού είχε μόνο δύο φυλακες που έκαναν υποτυπώδη έλεγχο και μετά κάναμε όλο το inca trail... αναποδα, δηλαδή από το Μάτσου Πίτσου προς το Κούσκο, για να γλιτώσουμε τα 17$ που κόστιζε η πρόσβαση σε αυτό.

Είμαι σίγουρος πως όποιος πήγε στην Ακρόπολη το 1920 είχε πολύ πιο αυθεντική εμπειρία από όποιον πάει σήμερα, αλλά ο κόσμος αλλάζει. Και μένα με πιάνει νοσταλγία για την Αβάνα του 1998, αλλά ξέρεις τι με γλιτώνει από τη θλίψη; Η γνώση ότι και την Αβάνα του 2017 σε είκοσι χρόνια απο τώρα πάλι με νοσταλγία θα τη θυμάμαι.

Απολύτως βάσιμη η παρατήρηση. Γιαυτό και παραφράζοντας τον τίτλο του υπέροχου βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου δηλώνω τυχερή που "γεννήθηκα νωρίς" και πρόλαβα να ζήσω τα νιάτα μου σε πολύ πιο φωτεινές και αισιόδοξες εποχές (εννοείται ότι η αναφορά είναι γενικότερη και όχι στενά ταξιδιωτική).

Νοσταλγία είναι εκείνη η απατηλή αίσθηση πως κάποτε τα πράγματα ήταν καλύτερα από ότι πραγματικά ήταν.

Αν και αυτό δεν ισχύει ταξιδιωτικά (συμφωνώ ότι κάθε πέρυσι και καλύτερα σε ό,τι αφορά μνημεία κτλ), ήθελα να το πω ως εχθρός πάσας νοσταλγίας

Σωστός αλλά και ελλιπής ο ορισμός, καθώς παραβλέπει την παρηγορητική λειτουργία της νοσταλγίας. Είσαι ακόμα μικρός, γι αυτό τα λες αυτά

 

[Krekouzas]

Λοιπόν ας με συγχωρέσετε για την μικρή μου καθηστέρηση, μα έστω λίγο αργά θα ήθελα να συμπληρώσω κάποια βίντεο από το trekking και κάποιες φωτογραφίες, όπως βέβαια και απο το αγαπημένο μου σημείο στο πλανήτη, το Machu Picchu (ή Μάτσου Πίκτσου όπως σωστά προφέρεται)!

Περπατώντας στα 4500 μέτρα μετά το χαλάζι ξεκίνησε το χιόνι! Με το πορτοκαλί πόντσο πίσω μου ο Γιώργος,

εδώ λίγο πριν τα 5000 μέτρα, η θέα και η φύση γοητεύουν! Στιγμές και εικόνες που δύσκολα θα ξανά δούμε! Προσπαθούσα να απορροφήσω όσο πιο πολύ ενέργεια μπορούσα από το σημείο και όλη την υπόλοιπη διαδρομή,

Και η ομίχλη μας έκανε την τιμή βεβαια, πίσω μου ο Γιώργος χωρίς το πόντσο του αυτή τη φορά!

Αφού περάσαν οι 3 εποχές μέσα σε μια μέρα, να που ήρθε και η άνοιξη! Ήλιος και ζέστη. Την ίδια μέρα όλα τα βίντεο! Το μονοπάτι μετράπηκε σε βούρκο και τα γαιδουράκια της αποστολής μας, μας προσπέρασαν ακόμη μια φορά με άνεση, το ίδιο και οι οδηγοί τους!

το τελευτάιο κομμάτι που μπαίναμε πια σε τροπική βλάστηση και πέφταμε κάτω απο τα 3000 μέτρα.

 

[Krekouzas]

Διάφορες φωτογραφίες απ τη διαδρομή.

Περπατώντας τις τελευταίες 4 ώρες μόνιμα πάνω από τα 4000 μέτρα. Οι ώρες ήταν πιο πολλές, μα εδώ φαίνονται οι 4 τελευταίες.

Με το πορτοκαλί ο Γιώργος, με το κόκκινο ο Κυριάκος, με το σκούρο μπλε ( που όλη την ώρα έμπαζε νερά) ο Παναγιώτης και τελευταία ο Εβερτ κύριος και σωστός οδηγός στο τέλος.

Το να περπατάς τόσο κοντά και επί ώρες σε ένα παγωτώνα ήταν μοναδική αίσθηση.

 

[Krekouzas]

Έγινε συνήθεια να είμαστε πάνω από τα σύννεφα.

Ο Δον Τόμας ετοιμάζοντας το πρωινό μας χαράματα.

Όλοι χρειάστηκαν γαϊδουράκι για να περάσουν το ποταμάκι εκτός από τον αίλουρο Κρεκούζα, εξάλλου με 115 κιλά δεν νομίζω να τα καταφερνε το κακόμοιρο.

Λες και γυρίζουμε ταινία στην Αγρια Δύση...

Ποτέ δε γνωρίζαμε τι μας περιμένει στην επόμενη στροφή!

 

[Krekouzas]

Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να ανεβάσω φωτογραφίες τύπου .png δηλαδή Screenshot του υπολογιστή για να είναι καλύτερη η εικόνα. Μέσο του ρολογιού με το ενσωματωμένο GPS αυτή την διαδρομή κάναμε τις πρώτες 3 ημέρες.

εδώ τώρα μόνο γεωγραφικα φαίνεται η πορεία και η αλλαγή όχι μόνο υψομέτρου να και την Τρίτη ημέρα όλη η τροπική βλάστηση που έκανε έντονα την παρουσία της.