Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[billvar]

viva Grimaldo

Έπος!

 

[Yorgos]

Συννεφιασμένη ξεκίνησε η μέρα, αλλά η παρέα ήταν στα πάνω της. Λόγω της χθεσινής βροχής το φαινομενικό γκαζόν ουσιαστικά ήταν ένας βάλτος, με τα πόδια να βουλιάζουν κάθε φορά που πατούσαμε, σε μια από αυτές μάλιστα ο Κρεκούζας είδε το παπούτσι του να μένει κολλημένο μέσα στο βάλτο και χρειάστηκε δεύτερη προσπάθεια για να το βγάλει. Παρότι λοιπόν δεν έβρεχε κι επιτέλους είχαμε κατηφόρα, τα πόδια μας (εμένα και του Κρεκούζα, οι άλλοι δύο είχαν σοβαρά ορειβατικά μποτάκια) έγιναν εντελώς μούσκεμα. Το σοβαρότερο πρόβλημα της ημέρας πάντως ήταν τα γόνατα του Παναγιώτη, αφού όλη η διαδρομή θα ήταν κατηφορική (λογικό, αν ανεβαίναμε κι άλλη μέρα σερί θα φτάναμε στο Aconcagua), μάλιστα θα πέφταμε... 1.500 μέτρα σε υψόμετρο.

Μπορεί να ξεκινήσαμε με συννεφιά, αλλά τελικώς όλη μέρα είχαμε όλο ήλιο και κάτι τοπία για να θες να βγάλεις καμβά, τρελάθηκα με τη φύση, είναι εκείνο το κομμάτι που είσαι αρκετά ψηλά για να έχει φύση των Άνδεων και αρκετά χαμηλά ώστε να συνδυάζεται με τροπική βλάστηση. Ένα προβληματάκι ήταν οι τρελές αγελάδες που στο πολύ στενό μονοπάτι ώρες-ώρες διεκδικούσαν όχι με πολλή διακριτικότητα ολόκληρο το μονοπάτι. Ειδικά όταν εφμανίστηκε κι ένας ταύρος στα δέκα μέτρα, χωρίς να έχουμε πού να σκαρφαλώσουμε για να τον αποφύγουμε τα χρειάστηκα, αλλά τελικώς μας προσπέρασε χωρίς περεταίρω επεισόδια. Μάλλον πιο απειλητικές ήταν οι αγελάδες που συνοδεύονταν από τα μοσχαράκια τους κι ένιωθαν να απειλούνται, αλλά στο τέλος ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Ένα από τα ξεκάθαρα μονοπάτι των Ίνκας μας προσέφερε μια καταπληκτική κατηφόρα, με κοτρώνες μεν αλλά με τέτοια θέα και καιρό, αυτό ήταν λεπτομέρεια. Κάναμε πάρα πολλά χιλιόμετρα, αλλά είχαμε μπόλικη ενέργεια και χοροπηδούσαμε σαν τα κατσίκια, αφού είχαμε εγκλιματιστεί σε πολύ μεγαλύτερα υψόμετρα. Ο Παναγιώτης έμεινε πολύ πίσω λόγω γονάτων, ο Κυριάκος για στήριξη, ο Έβερτ από επαγγελματική υπευθυνότητα κι έτσι έμεινα με τον Κρεκούζα να είμαστε τουλάχιστον δυο ώρες προπορευόμενοι. Φτάσαμε σε μια διχάλα, προβληματιστήκαμε στο ποιο από τα δύο μονοπάτια να πάρουμε, αλλά τελικώς επιλέξαμε σωστά, καταλήγοντας σε ένα χωματόδρομο, από τον οποίο ίσως μια μέρα να περνούσε και κάποιο αυτοκίνητο. Εκεί, μπλοκάροντας το δρόμο κυριολεκτικά, ο Grimaldo είχε στήσει μια σκηνή για να μαγειρέψει και τα καρεκλάκια μας, μου φάνηκε αστείο ότι θα μπλοκάραμε όλο το «δρόμο» αλλά όντως δεν πέρασε κανείς και φαινόταν ότι μάλλον δεν περνάει και ποτέ. Και μόνο το γεγονός ότι υπήρχε πάντως έστω υποτυπώδης δρόμος σήμαινε πως πλησιάζαμε τον πολιτισμό. H βροχή πάντως δε μας άφησε παραπονεμένους, μας επισκέφθηκε και πάλι, ευτυχώς την ώρα που καταβροχθίζαμε ό,τι νόστιμο είχε φτιάξει ο Grimaldo, γνωρίζοντας ότι θα έχουμε ακόμη περισσότερα αέρια.

Συνεχίσαμε το περπάτημα, την κατάβαση δηλαδή, περνώντας καταρράκτες, πεταλούδες, καταπράσινα δάση και είδαμε και ανθρώπινη παρουσία, μια συμπαθέστατη κυυριούλα που ήδη περπατούσε δυο ωρίτσες με το δισάκι της απ’ ό,τι μας είπε για να πάει στου Miguel, που δεν κατάλαβα ποιος είναι και πού μένει, αλλά καλά να είναι η γυναίκα, που εξαφανίστηκε όπως εμφανίστηκε, παίρνοντας κάποιο παράπλευρο μονοπάτι. Τα τοπία γινόντουσαν όλο και πιο τροπικά, η κατηφόρα φάνηκε να είναι λιγότερο απότομη, αλλά συνεχισα να ανησυχώ για τον Παναγιώτη που πλέον κατέβαινε με βήμα σημειωτόν λόγω των πόνων στα γόνατα.

Φτάσαμε σχετικά εύκολα στο προσυμφωνημένο σημείο, όπου ο Έβερτ είχε κανονίσει να έρθει να μας πάρει ένα βανάκι, άλλωστε πια έπιαναν τα κινητά και υπήρχε έστω χωματόδρομος. Ο προορισμός μας θα ήταν η Santa Teresa, μια κωμόπολη όχι και τόσο μακριά από το Aguas Calientes, το ορμητήριο δηλαδή για το Μάτσου Πίτσου. Στο βανάκι πλην του οδηγού βρισκόταν κι ο αρχι-businessman του χωριού στον οποίο ανήκε το βαν, το πανδοχείο όπου θα μέναμε, το διπλανό του μίνι μάρκετ, οι μισές φυτείες που περάσαμε κι ο οποίος δε σταμάτησε να μιλάει στο κινητό με ύφος trader της Wall Street που λέει «ναι, ναι, πούλα αμέσως, πες στο Χονγκ Κονγκ να περιμένει». Ο τύπος δεν ήξερε ότι καταλαβαίνω Ισπανικά και τηρούσε σοβαρό ύφος ενώ στην πραγματικότητα μιλούσε με μια γκομενίτσα με την οποία προφανώς τα φορούσε στη γυναίκα του, γελάσαμε πολύ με τον απαράδεκτο.

Η επάνοδος μας στον πολιτισμό ήταν ανακουφιστική: τα δωμάτιά μας ήταν ανθρώπινα, θα είχαμε ζεστό νερό, ίντερνετ για να συνδεθεί ο Κρεκούζας στο youtube, instangram, facebook, twitter και άλλα σόσιαλ μύδια, ο Grimaldo βρήκε πραγματική κουζίνα για να μαγειρέψει και παρά το ότι υπήρχαν κάμποσα πανδοχεία, ανταλλακτήρια και μερικά σουβενιράδικα, οι εικόνες ήταν όμορφες: παραδοσιακές γιαγιάδες με στολές, παιδάκια με baby lamas για pets, στην τοπική εκκλησία ένας νέος έπαιζε μόνος του κιθάρα ενώ γέλασα απίσττευτα και με μια διαφήμιση ενός κοτοπουλάδικου που είχε ως αφίσα την κλασική πανοραμική φωτογραφία του Μάτσου Πίτσου, μόνο που στη θέση του μνημείου ανάμεσα στα ιερά βουνά των Ινκας βρισκόταν... ένα πιάτο κοτόπουλο. Το αντίστοιχο θα ήταν μια φωτογραφία του βράχου της Ακρόπολης κι αντί για τον Παρθενώνα να φιγουράρει ένα πιάτο πατσάς. Μας λείπει ακόμη αρκετό κιτς για να φτάσουμε τα επίπεδα των Περουβιανών.

Την επομένη θα ξυπνούσαμε ανθρώπινη ώρα για πρώτη φορά μετά από μέρες, αφού το Aguas Calientes δεν ήταν και τόσο μακριά. Χαράς Ευαγγέλια για τις πατούσες του Κρεκούζα, που είχαν τα μαύρα τους τα χάλια τόσο από το νερό που έκανε τα πόδια του να μοιάζουν πιο μουλιασμένα από νούφαρα, όσο και από τις φουσκάλες και το ξεφλούδισμα. Η βρώμα στα νύχια μας ήταν ενδεικτική του πόσες φορές είχαμε πέσει στο τρεκ, ανάλογη ήταν και η ηδονή του ντους, με ζεστό νερό παρακαλώ.

 

[Yorgos]

Ενδεικτικό τοπίο που θα διασχίζαμε κατά τη διάρκεια της ημέρας, φαινόταν ειδυλλιακό.

Μόνο που η πρασινάδα είχε μετατραπεί σε βάλτο και τα παπούτσια κολλούσαν μέσα. Εδώ ο Κρεκούζας σε ένα διπλό φλος με ανάποδο λουπ κατά τον Κωστάλα βγάζει με μια χαριτωμένη κίνηση πεταλούδας το παπούτσι του από το βούρκο.

Κι εκεί που ξεκινάει η κατηφόρα, προφανώς αλλάζει η φυση και γίνεται πιο άγρια, πιο τροπική.

Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά μου που δεν έβρεχε που μέχρι και selfie μας έβγαλα, σήκω Κρεκούζα για να δεις το παιδί της αλλαγής. Ένα δημόσιο ευχαριστώ στον Κώστα που με έπεισε να πάρω και κάμερα της προκοπής. Μια μέρα ίσως πάρω και touchphone.

Άλλο ένα μονοπάτι των Ίνκας.

Ο Κρεκούζας μια μέρα φοράει μπλούζα του Λεμπρόν και την επόμενη του Curry.

Πανέμορφα μονοπάτια.

Μόνο που έπρεπε να τα μοιραστούμε με αγελάδες.

Που εμφανίζονταν από το πουθενά.

Άξιζε τον κόπο...

Grimaldo, φέρε να φάμε.

Ένα σαπουνάκι το χρειαζόμασταν...

Ήρωας ο Παναγιώτης, υπομονετικότατος ο Κυριάκος.

Δε χόρταινε το μάτι μου το όργιο της φύσης...

Ας περάσουμε και καμιά γέφυρα...

Χαμογελάστε, ο Κρεκουζάκος βγάζει φωτό.

Αφού γνωρίσαμε τη συμπαθή κυριούλα...

...συνέχισε το δρόμο της στο πουθενά.

Πριν χαιρετίσουμε τους αλογατάδες μας... θα επέστρεφαν από τον ίδιο δρόμο... Μας είπαν ότι σε κάθε ταξίδι όλο και κάποιο άλογο θα τους πεθάνει, δεν τα βγάζουν πέρα.

Ήρθε το βανάκι, λάμπει ο Κυριάκος με το καπέλο που του χάρισε ο ένας αλογατάς.

Μια από τις ηρωικές σακούλες που χρησίμευσαν ως κάλτσες. Αν μάθει ο κυρ-Ηλίας ως τι τις χρησιμοποιούμε θα μας κράξει.

Ο μέγας επιχειρηματίας/γκομενιάρης/ιδιοκτήτης βαν/πανδοχείου/εκτάσεων/μίνι μάρκετ/φυτειών.

-Και που λες ήρθαν κάτι ξένοι στο χωριό...
-Έλα! Για πες!
- Ένας που κουτσαίνει, ένας βρωμύλος, ένας κοντός κι ένας με τατουάζ τις Γραμμές της Νάσκα.
-Αϊ μαρή!
-Ναι σου λέω, τους είδα... Και βρωμούσαν όλοι, αμολούσαν κλανιές και φώναζαν viva Grimaldo
-Καλά φιλενάδα άμα είναι να λέμε και παραμύθια μεταξύ μας...

Ταλαιπωρημένος αλλά απτόητος Κρεκούζας.

Πωλούνται γκαστρωμένα ινδικά χοιρίδια.

Επική κοτσίδα, την αγαπώ.

Κόλλησα με αυτόν τον πίνακα, ήταν στην κουζνίτσα που μαγείρευε ο Grimaldo αλλά δεν τον πουλούσε ο ιδιοκτήτηες, τον είχε επειδή του άρεσε.

Ποια Άμστελ; Ποιο Μάτσου Πίτσου; Το κοτόπουλο!

Δεν είναι κακό το προβατάκι... με την πείνα που είχα πάντως και το κοριτάκι έτρωγα άμα λάχει.

 

[aspa]

Τέλειο ταξίδι Ευχαριστούμε που μας το μεταφέρεις.

 

[makisg]

σκέτη απόλαυση, να τα λέμε κι αυτά.

 

[fotast]

Δεν υπάρχουν πια επίθετα...Από περιέργεια(και όχι για τα αέρια..) τι τρώγατε κυρίως;

 

[coco]

Αυτο που με μαγεψε ηταν το φοβερο τραπεζομαντηλο στο τραπεζι στη μεση του δρομου..λεπτομερεια που τσακιζει κοκκαλα!

 

[Yorgos]

Δεν υπάρχουν πια επίθετα...Από περιέργεια(και όχι για τα αέρια..) τι τρώγατε κυρίως;

Δεδομένων των περιορισμών (με ένα φορητό γκαζάκι μαγείρευε ο Grimaldo), είχε αρκετή ποικιλία αλλά δε θυμάμαι τι. Ο Κρεκούζας θα θυμάται καλύτερα.

 

[Krekouzas]

Ο Γκριμάλντο μας έιχα κάθε μέρα σουπίτσα, επι το πλείστον Κινόα! είχαμε ρυζάκι συχνά με διάφορα συνοδευτικά. Κοτόπουλο, αρακά, κοκκινιστό κρέας αλά Περού συνταγή. Επίσης κάθε μέρα είχαμε και επιδόρπιο! Πολύ έντονα δεν θυμάμαι πολλά, μα δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο ποπ κορν είχαμε κάθε μέρα και το λόγο που το σερβίραν πριν απο το δείπνο! Και να με διορθώσει ο Γιώργος εάν κάνω λάθος, Μας είπε λοιπόν ο Έβερτ οτι κάποια στιγμή είχε ένα μαγαλούτσικο γκρούπ το οποίο είχε και αρκετούς ασιάτες στη καταγωγή(όχι κινέζοι). Οι εν λόγο τρέκερς πήγαιναν για το σείπνο πριν απο όλους τους άλλους, έτρωγαν ότι καλύτερο υπήρχε και όταν ερχόντουσαν οι υπόλοιποι δεν υπήρχε αρκετό φαγητό! Έτσι ο Έβερτ αποφάσισε να βάζει ποπ κορν στο τραπέζι μέχρι να μαζευτούν όλοι και μετά να βγάζει το κυρίως πιάτο. Για αρκετές μέρες οι εν λόγο ταξιδιώτες πηγαιναν για ύπνο χορτασμένοι απο το ποπ κορν και δεν έτρωγαν καθόλου από το φαγητό. Έτσι όταν πια το κατάλαβαν το κόλπο με το ποπ κορν,μέρες μετά, περίμεναν υπομονετικά την ώρα του φαγητού να φάνε!

 

[Krekouzas]

Περπατώντας στα 5000 μέτρα!

αργότερα θα βάλω και άλλα βίντεο στο τέλος τησ ημέρας!

 

[Yorgos]

Ο Γκριμάλντο μας έιχα κάθε μέρα σουπίτσα, επι το πλείστον Κινόα! είχαμε ρυζάκι συχνά με διάφορα συνοδευτικά. Κοτόπουλο, αρακά, κοκκινιστό κρέας αλά Περού συνταγή. Επίσης κάθε μέρα είχαμε και επιδόρπιο! Πολύ έντονα δεν θυμάμαι πολλά, μα δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο ποπ κορν είχαμε κάθε μέρα και το λόγο που το σερβίραν πριν απο το δείπνο! Και να με διορθώσει ο Γιώργος εάν κάνω λάθος, Μας είπε λοιπόν ο Έβερτ οτι κάποια στιγμή είχε ένα μαγαλούτσικο γκρούπ το οποίο είχε και αρκετούς ασιάτες στη καταγωγή(όχι κινέζοι). Οι εν λόγο τρέκερς πήγαιναν για το σείπνο πριν απο όλους τους άλλους, έτρωγαν ότι καλύτερο υπήρχε και όταν ερχόντουσαν οι υπόλοιποι δεν υπήρχε αρκετό φαγητό! Έτσι ο Έβερτ αποφάσισε να βάζει ποπ κορν στο τραπέζι μέχρι να μαζευτούν όλοι και μετά να βγάζει το κυρίως πιάτο. Για αρκετές μέρες οι εν λόγο ταξιδιώτες πηγαιναν για ύπνο χορτασμένοι απο το ποπ κορν και δεν έτρωγαν καθόλου από το φαγητό. Έτσι όταν πια το κατάλαβαν το κόλπο με το ποπ κορν,μέρες μετά, περίμεναν υπομονετικά την ώρα του φαγητού να φάνε!

Ήταν ένα γκρουπ Ευρωπαίων κι είχαν δυο Ισραηλινούς που πήγαιναν και τα έτρωγαν όλα πριν από τους άλλους, με τους υπόλοιπους να μένουν νηστικοί...

 

[fotast]

Το δικό σας γκρουπ δεν είχε άλλους;Οι τέσσερις σας ήσασταν μόνο.Σωστά;