Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Kiki Ansts]

Verba volant, scripta manent!
Συνεχίστε αυτές τις υπέροχες περιγραφές!

 

[interted]

Το ξέρω, άλλοι προτιμούν τη θέα προς τη θάλασσα, το Corcovado, το Gran Canyon, τα Μετέωρα, τους αμμόλοφους της Σαχάρας, τις κοιλάδες του Νεπάλ, τον Αμαζόνιο, το Καρακορούμ, μια παραλία του Ειρηνικού... Αλλά για μένα σαν τις Άνδεις δεν υπάρχει, με υπνωτίζουν ο συνδυασμός βουνοκορφών και κοιλάδων, το έντονο πράσινο με το γαλάζιο, το άγνωστο του τι βρίκεται από πίσω, η γνώση του ότι συνήθως βρίσκονται πόλεις χαμένες που περιμένουν τον Ιντιάνα Τζόουνς τους.

Αυτό ακριβώς. Πολύ ωραία περιγράφεις στην ιστορία την μυστήρια αίσθηση που δίνουν οι Άνδεις, την εργατικότητα των ντόπιων, το πρωτόγονο της ζωής κτλ. Δώσε Άνδεις στον λαό.

Έκατσα για λίγο πίσω όσο οι υπόλοιποι απομακρύνονταν με τον ξεναγό προς ένα περιεργο κτίσμα με ένα μικρό τούνελ που φιλοξενούσε cuy (ινδικά χοιρίδια) προκειμένου η κίνησή τους να θερμαίνει το σπίτι, παρατηρώντας το χώρο θυσιών και τις αποθήκες τροφίμων και χάζεψα για άλλη μια φορά τη θέα πάνω από τα αρχαία, ρουφώντας τις εικόνες, την ατμόσφαιρα, τη γαλήνη, το μυστήριο σκεπτόμενος πόσο εμπνέει αυτή η αρμονία με τη φύση, πόσο ανεξάντλητη χώρα είναι αυτό το Περού που σε πάνω από είκοσι επισκέψεις κάθε φορά προκύπτει άλλος ένας χώρος που να σου προκαλεί νοσταλγία, ανατριχίλα, βαθιά ικανοποίηση που βρίσκεσαι στα χώματα που αγαπάς πιο πολύ στον πλανήτη Γη.

Δεν είναι τυχαία η ανεξάντλητη προσήλωση των Περουβιανών στο φυσικό περιβάλλον για ολόκληρες χιλιετίες... Λίγο έμεινα στις Άνδεις και άρχισα να προσηλυτίζομαι στην λατρεία της Pachamama, να βλέπω σχηματισμούς στα βράχια, να νιώθω μαγεία από τους αστερισμούς του Ν. Ημισφαιρίου. Που να ζήσεις και μια ζωή εκεί...

Στο Aruba & Cancun να προσθέσω και το φοβερό ράδιο Karibeña!

 

[coco]

Ευχαριστω.Ευχομαι να σαστε παντα καλα,να ταξιδευτε κι εμας που δεν μπορουμε.Παρ ολη την υψοβοφια και ακροφοβια μου,απολαυσα τις φωτογραφιες οσο σχεδον την περιγραφη

 

[Panos_Red]

Τι υπέροχη ιστορία..και πόσα έχουμε ακόμα να δούμε και να διαβάσουμε!Με τις ταξιδιωτικές σας εμπειρίες όλοι εδώ εμπνέετε νέα άτομα σαν και μένα, που τα ταξίδια για μας είναι κάτι παραπάνω από πάθος αλλά κομμάτι του εαυτού μας μολονότι λόγω της ηλικίας πρόσφατα ξεκίνησαμε τις ταξιδιωτικές μας αναζητήσεις, να θέτουμε υψηλούς στόχους , ουτοπικούς για κάποιους αλλά υλοποιήσιμους για άτομα σαν εμάς.Μπορεί να μην έχω κατακτήσει ακόμα τον κόσμο,κάτι που είμαι σίγουρος ότι θα πετύχω, παρόλα αυτά μέσα από τα δικά σας μάτια και την φαντασία μου έχω ταξιδέψει κι εγώ μαζί σας στο πιο απομακρυσμένο χωριό των Άνδεων , στην πιο απομονωμένη παραλία της Ταιλάνδης, στο πιο εναλλακτικό μπαρ του Μπουένος Άιρες.

Δεν ξέρω πως να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για όλους εσάς και το travelstories.Ίσως το μόνο μέρος που δεν είμαι απλά ένας ονειροπόλος , αλλά ακόμη ένας που δεν περιμένει από τα πράγματα να συμβούν, αλλά τα κάνει ο ίδιος και συμβαίνουν. Ακόμη ένας που το να ταξιδεύει σημαίνει να ζει.

 

[Yorgos]

Σπιτάκι στο χωριό αφετηρίας.

Στην κεντρική πλατεία (ΟΚ, τη μόνη πλατεία) είχαν κάνει και αναπαράσταση των τάφων/μαυσωλείνω, τι γλυκό.

Κατεβαίνοντας για το μονοπάτι των 4,5 χιλιομέτρων που οδηγεί στο Revash...

...συναντά κανείς γιαγιούλες

... για να καταλήξει στο φαράγγι.

Στις πλαγιές του οποίου βρίσκονται οι τάφοι.

Πήραμε τον κατσικόδρομο...

Θαυμάζοντας άλλη μια θέα των Άνδεων.

Οι τάφοι από πιο κοντά.

Ομολογώ, έχω θέμα με τις Άνδεις.

Απίστευτο πώς μετά από εκατοντάδες χρόνια (οι υπολογισμοί ποικίλλουν) ειναι ακόμη τόσο έντονα τα χρώματα.

Απεικόνιση λάμα.

Άνοιξε σουσάμι και μπήκαμε.

Πάνω από τα παιδιά η Chacana, ο Σταυρός των Άνδεων, σύμβολο που συνοδεύει αλληλουχίες προκολομβιανών πολιτισμών στη Νότιο Αμερική.

ΚΑι η ζωή συνεχίζεται στο χωριό.

ΞΕκινώντας το δρόμο της επιστροφής.

Ορίστε το βρήκα, San Bartolo λέγεται το χωριό.

Το καλύτερα εξοπλισμένο μπακάλικο του San Bartolo λοιπόν και η περήφανη ιδιοκτήτρια.

 

[Krekouzas]

Δεν φαίνεται ολόκληρη Μα αυτή ήταν η τρομερή πόρτα που άνοιξε ο ξεναγός για να μπούμε μέσα ! Ευγενέστατος θυμάμαι προσπαθούσε πολύ για μα μας απαντήσει κάθε ερώτηση ενώ ήταν πολύ αισιόδοξος για την ανάπτυξη της περιοχής !

Η είσοδος του γραφείου που έπρεπε να πληρώσουμε το εισιτήριο .

Μέσα στο χωριό που τα γουρουνάκια δεν βλέπουν συχνά τουρίστες τρομάξανε. Πάντως ελεύθερα βοσκούσαν ακόμη και στη πλατεία του χωριού .

Το πανέμορφο μονοπάτι που σε οδηγεί στους τάφους .

 

[Krekouzas]

Το τρίκυκλο που θα μας μετέφερε στο χωριό της...

Παλμίρας!

Όπου θα πίναμε την Αρούμπα και την μπυριτσα μας στο καφενείο- παντοπωλείο που ήταν ακόμη ανοιχτό !

Όχι σαν αυτό που δεν το προλάβαμε

 

[Krekouzas]

Όπου η κυρία του μαγαζιού έπλεκε όλη την ώρα βλέποντας την σαπουνόπερα της με αμείωτο ενδιαφέρον. Αλλά ως σωστή επαγγελματίας μόλις ζητήσαμε να πιούμε και καθήσαμε έκλεισε την φωνή της τηλεόρασης και μας έβαλε κάτι τεράστια ηχεία με μουσική για 16χρονα και μας πήρε τα αυτιά. υπέροχη ήταν πάντως δεν αρνήθηκε και τις φωτογραφίες μαζί μας

 

[Krekouzas]

Γυρίζοντας στο πάνω χωριό ( της Λευμεμπαμπα δλδ ) ήμασταν όλο χαρά και οι 3! Θα ήταν και το τελευταίο βράδυ μαζί, ευτυχώς μόνο για λίγες εβδομάδες . Μετά στη Βολιβία θα ξανά συναντιόμασταν !!!

Οι πιτσιρικάδες μόλις μας κατάλαβαν στήθηκαν για φωτογραφίες ! Μα ζητούσαν μόνοι τους να βγάλουν και σέλφι παρακαλώ

εδώ και οι γυναίκες παίζουν το χαρτάκι τους ! Και εδώ πουλάνε τα πάντα ! Ακόμη και παπούτσια θα βρεις ! Ενώ οι άντρες το χοντραίνουν το παιχνίδι τους παίζοντας με μάρκες όχι απλά με λεφτά .

Η αυλή του σπιτιού που είχε γίνει χώρος εστιατορίου και η... κουζίνα

 

[Yorgos]

Ξυπνήσαμε για μια φορά χαλαρά στη Leimebamba, έχοντας κανονίσει με κάποιον Χόρχε να έρθει να πάρει εμένα και τον Κώστα (η Άνγια θα έμενε στη Leimebamba, αν θυμάμαι καλά για να πάει στη Λίμνη με τους Κόνδορες) στις 12 για την μακρά επιστροφή στην Καχαμάρκα. Ο τύπος δεν εμφανίστηκε στην ώρα του κι εμένα με έζωναν τα φίδια, αλλά χαλάρωσα όσο φάγαμε πρωινό σε πλαστικές καρέκλες στο μοναδικό τραπεζάκι ενός μπακάλικου πάνω στο πεζοδρόμιο, θαυμάζοντας αυτόχθονες κυρίες να θηλάζουν παιδάκια στην κεντρική πλατεία.

Η περουβιάνικη κάρτα sim που αγόρασε ο Κώστας δεν μας έδινε σήμα στη Leimebamba επειδή το συγκεκριμένο χωριό... απλά είναι στο τέρμα Θεού, οπότε δεν υπήρχε τρόπος να γνωρίζουμε αν ο Χόρχε ήταν καθοδόν ή αν απλά μας ξέχασε. Τελικά βρήκα ένα δασκαλάκο (τον οποίο όλοι αποκαλούσαν "profe") που δέχτηκε να μας πάει για το ίδιο ποσό και ξεκινήσαμε μαζί του και με τη γυναίκα του, που... τον τάιζε στο στόμα και τον πότιζε σε όλη τη διαδρομή, μια σκηνή που δεν έχω κατασταλλάξει αν έρεπε προς το τρυφερό ή το αηδιαστικό. Στα μέσα της διαδρομής πέσαμε πάνω στο Χόρχε, που μας εξήγησε ότι είχε καθυστερήσει επειδή η γέφυρα του φράγματος είχε κλείσει (συμβαίνει συχνά) και ο οποίος τελικά δίνοντας μια αποζημίωση στον profe συμφώνησε να μας πάρει ο ίδιος μέχρι την Καχαμάρκα, οπότε αλλάξαμε οχήματα. Ασήμαντη λεπτομέρεια θα μου πεις, τι μας τη λες; Σας την αναφέρω επειδή στην αλλαγή των οχημάτων ο Κώστας ξέχασε το ένα από τα δύο iphone του στο αυτοκίνητο του profe, το οποίο δυστυχώς δεν συνειδητοποιήσαμε αμέσως.
Συνεχίσαμε λοιπόν, παίρνοντας μαζί και μια νεαρά δασκαλίτσα από ένα άλλο χωριό που αμφιβάλλω αν αναφέρεται σε κάποιο χάρτη. Ενδιαφέρουσα και χαριτωμένη η κοπελίτσα μας είπε πως τα παιδιά του δημοτικού τα οποία διδάσκει είναι πολύ άτακτα, αλλά ο μισθός της για το δημόσιο σχολείο στο οποίο απασχολείται σε πενθήμερη βάση για 6 ώρες είναι το αντίστοιχο των 630 ευρώ, το οποίο μου φάνηκε εξαιρετικός μισθός δεδομένου του χαμηλότατου κόστους ζωής ειδικά στις βόρειες Άνδεις.

Ωραία όλα αυτά, αλλά κάπου εκεί ο Κώστας συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει το iphone στο αυτοκίνητο του profe. Οποία καταστροφή... Ήδη του είχα καταστρέψει το φακό της φωτογραφικής του μηχανής άθελά μου (και ως εκ τούτου του είχα δώσει εκείνον της δικής μου, γι' αυτό και δεν έχω φωτογραφίες από τις μέρες εκείνες), η απώλεια επιπλέον και ενός iphone παραήταν μεγάλη καταστροφή για έναν άνθρωπο που ζει για τα γκατζετάκια του. Πήραμε επιτόπου την απόφαση να επιστρέψουμε στη Leimebamba, κάτι που θα μας στοίχιζε 45 ευρώ έξτρα και -κυρίως- 4 επιπλέον ώρες και μάλιστα σε εκείνους τους δρόμους που ανεβοκατεβαίνουν το υψόμετρο σαν τραινάκι του λούνα παρκ και με ατέλειωτες στροφές.

Τελικώς το κινητό δε βρέθηκε, παρότι βρήκαμε τον profe και ψάξαμε το αυτοκίνητό του, αλλά προφανώς κάποιος από τους επιβάτες που πήρε μετά από μας ο profe το βούτηξε. Μάλιστα γνωρίσαμε τον gobernador (τοπικός άρχοντας), που αποδείχθηκε ότι γνώριζε έναν από τους επιβάτες, που ίσως γνώριζε και τον επιβάτη που καθόταν στο σημείο δίπλα στη θήκη που είχε αφεθεί το ευλογημένο iphone, πήγαμε και στην αστυνομία να κάνουμε καταγγελία μπας και βγει τίποτε, μέχρι και την Ανγια πήραμε τηλέφωνο ώστε να βρει τον συνεπιβάτη στην Chachapoyas, αλλά τελικά άκρη δε βρήκαμε και η απογοήτευση ήταν μεγάλη, παρότι γνωρίσαμε τις τοπικές αρχές, τους γραφικούς ντόπιους αστυνομικούς και το ενδιαφέρον των ντόπιων ήταν ειλικρινές. Η αλήθεια είναι ότι ο νεαρός που μάλλον ψείρισε το κινητό του Κώστα δε θα παραδεχόταν ποτέ πως το βούτηξε, οπότε αποφασίσαμε να ξανακινήσουμε για την Ιθάκη, δηλαδή την Καχαμάρκα, γιατί την επομένη το πρωί είχαμε και πτήση κι αν ξαναέκλεινε η γέφυρα του φράγματος κινδυνεύαμε να τη χάσουμε.

Κεράσαμε το Χόρχε ένα γεύμα στην πλατεία της Leimebamba, γεμίσαμε και βενζίνη με ένα χωνί σε ένα φοβερό μπακάλικο και ξεκινήσαμε, αλλά η διάθεση του Κώστα ήταν ανάμεσα στο υποτονικό και το κατατονικό. Η διαδρομή πάντως για άλλη μια φορά ήταν πραγματικά εκπληκτική, χωρίς ενδοιασμό την κατατάσσω στις ομορφότερες που έχω κάνει οπουδήποτε, αλλά η κούραση πια ήταν απίστευτη, ενώ έπιασε και κρύο από την ώρα που νύχτωσε, ο δε Χόρχε οδήγησε 300 χιλιόμετρα με 30χλμ/ώρα, τουλάχιστον η γέφυρα ήταν ανοιχτή και η τεράστια μπάλα από φύλλα κόκας που μασούσε τον κρατούσε ξύπνιο ενώ κι εγώ προσπαθούσα να τον κρατώ σε εγγρήγορση με κουβεντούλα.

Φτάνοντας άγρια χαράματα στην Καχαμάρκα ο Χόρχε δεν ήθελε να μας πάει μέχρι την κεντρική πλατεία, λόγω της κόκας που κατανάλωνε, αφού πλέον αυτό απαγορεύεται σε όσους οδηγούν, οπότε είπε να μας αφήσει στα προάστια. Κατανοητός ο περιορισμός του, είπαμε να μας αφήσει κάπου που είχε πιάτσα ταξί για να μην περπατάμε στις 3 τα χαράματα με τους σάκους μας και πάνω που ξεφορτώναμε και συζητούσα με τον Κώστα να του αφήσουμε και 50 soles φιλοδώρημα, ο Χόρχε απαίτησε περισσότερα χρήματα από τα αρχικώς συμφωνηθέντα, σχεδόν όσα έτσι κι αλλιώς θα του αφήναμε ως φιλοδώρημα. Το ύφος του έγινε επιθετικό, με έβγαλε και ψεύτη και στο τέλος μου είπε "ΟΚ, μη μου δώσετε το έξτρα ποσό, θα πάμε στην αστυνομία και θα ισχυριστώ ότι δεν με πληρώσατε καθόλου, θα πιστέψουν εμένα αντί για εσάς και θα σας βάλουν φυλακή!". Τα πήρα στο κρανίο, μας άκουσε όλη η Καχαμάρκα, του φώναζα "πάμε ρε στην αστυνομία όπως είσαι" και τελικά η κρίση εκτονώθηκε με την παρέμβαση του Κώστα. Ενθυμούμενος το γεγονός, μάλλον στενοχωρήθηκα για τη στάση μου: είχαμε όλη την καλή διάθεση να τον πληρώσουμε έξτρα γιατί πραγματικά κουράστηκε το παλικάρι, απλά ο τρόπος του ήταν απαράδεκτος, όπως και ο δικός μου τελικώς, μάλλον ως αποτέλεσμα της κούρασης από πάνω από 10 ώρες σε ένα όχημα και της απογοήτευσης για το χαμένο iphone και το σπασμένο φακό. Ήταν η μία και μοναδική αρνητική συμπεριφορά Περουβιανού που είχαμε σε όλο το ταξίδι και μάλλον έφταιγα κι εγώ και στενοχωρήθηκα. Δε νομίζω να διαβάσει την ιστορία ο Χόρχε, αλλά εύχομαι να το έχει ξεχάσει και να είναι καλά.

Άγρια χαράματα πια, κουρασμένοι, άυπνοι, τσαντισμένοι και απογοητευμένοι, πήραμε ένα ταξάκι για να πάμε στο αγαπημένο Wyndham, όπου ζητήσαμε από τη ρεσεψιονίστ και το φύλακα να μας αφήσουν να καθίσουμε στο σαλόνι τους μέχρι τις 5.30 το πρωί, που θα έπρεπε να αναχωρήσουμε για το αεροδρόμιο, με την υπόσχεση ότι θα καταναλώναμε πρωινό. Ευγενέστατοι και οι δύο το προσπάθησαν, αλλά ο προϊστάμενος το αρνήθηκε, μας υπέδειξαν ωστόσο άλλο ξενοδοχείο τρία τετράγωνα πιο πέρα όπου θα μας δέχονταν. Ωστόσο όταν φτάσαμε εκεί, παρότι χτυπούσαμε την πόρτα δεν μας άνοιξε κανείς (ήταν και τρεις το πρωί) και καταλήξαμε σε ένα παρακμιακό καζίνο με κουλοχέρηδες, προσπαθώντας να παραμείνουμε ξύπνιοι. Τα ποτά ήταν δωρεάν όσο έπαιζε κανείς, οπότε όσο κι αν βαριέμαι τους κουλοχέρηδες κάτσαμε να παίξουμε. Σε καζίνο δεν έχω χάσει ποτέ (αν και ακολουθώ τη γνωστή πεπατημένη που πλέον απαγορεύεται σε πολλά καζίνο ή βάζουν μίνιμουμ πονταρίσματος που καθιστά αδύνατη την εφαρμογή του διπλασιασμού) και τελικά κάναμε μάρκες για... 3 ευρώ με τα οποία παίξαμε.. τρεις ώρες. Διόρθωση: εγώ έπαιξα τρεις ώρες, ο Κρεκούζας έχασε το ποσό του στο πρώτο μισάωρο, εγώ δε σταμάτησα να κερδίζω, δεκαπλασιάζοντας το αρχικό μου ποσό και τελικά σταματώντας μόνο και μόνο γιατί θα χάναμε το πρωινό. Κέρασα το συνταξιδιώτη μου ένα ωραιότατο πρωινό στο Wyndham με τα αμύθητα καθαρά μας κέρδη (περίπου 30 ευρώ) και πήραμε και το δωρεάν λεωφορείο του ξενοδοχείου για το αεροδρόμιο.

Άυπνοι, εξουθενωμένοι, μείον μια φωτογραφική μηχανή και ένα iphone, αλλά πλήρως ικανοποιημένοι, θα αφήναμε πίσω το πρώτο κομμάτι του ταξιδιού. Το βόρειο Περού είχε αποδειχθεί ανώτερο των προσδοκιών και η μόνη μου ανησυχία ήταν μήπως τελικώς αυτές οι οκτώ μέρες ήταν το καλύτερο μέρος του συνολικού ταξιδιού και η συνέχεια από εδώ κι έπειτα ήταν υποδεέστερη. Θα το μάθαινα σε λίγο, όταν θα ξεκινούσε ίσως το μεγαλύτερο ερωτηματικό του ταξιδιού, τα δυο τρεκ στις "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας, σε μέρη σχεδόν απάτητα. Θα ήταν λίγο βαρετά; Θα μας τα χάλαγε ο καιρός; Θα τα βγάζαμε πέρα; Μήπως να ήταν λίγο μούφα οι αρχαιολογικοί χώροι; Πόσο καλύτερη θα ήταν η φύση από αυτά που είχαμε δει ως τώρα; Αυτά σκεφτόμουν στο δρόμο προς το αεροδρόμιο, κοιτώντας μια λεξη στις οθόνες του που πάντα μου προκαλεί συγκίνηση: Cuzco. Πρωτεύουσα των Ίνκας, σου ξανάρχομαι, για εικοστή τρίτη φορά, ελπίζω να είναι και η καλύτερη.

 

[Yorgos]

Αξιολόγηση πρώτου μέρους – Βόρειο Περού​

Έχοντας ολοκληρώσει μόλις το 8% του ταξιδιού, έκλεισε η πρώτη ενότητα, οπότε σκέφτηκα να κάνω και μια αντιδιαστολή με τις αρχικές μου προσδοκίες από αυτήν κι ένα τοπ-5 εμπειριών και φωτογραφιών, ώστε στο τέλος του ταξιδιού να είναι πιο εύκολη και η τελική επιλογή των καλύτερων στιγμών.

Ας δούμε τι προσδοκίες είχα αρχικά από το βόρειο Περού:

- Βόρειο Περού: Θα είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά θα έχει λίγο περισσότερο τουρισμό από τον μηδαμινό που περιμένω, δε θα έχω αρκετό χρόνο για να δω όσα θα ήθελα γύρω από την Chachapoyas, η βροχή θα μας ψιλοδιαλύσει τα τρεκ, το Kuelap θα είναι εξαιρετικό, αλλά το highlight θα είναι ο χαβαλές και το reunion με τον Κώστα

Τουρισμό δεν είχε καθόλου, σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν οι ελάχιστοι τουρίστες που είδαμε ήταν Περουβιανοί, αντιθέτως υπήρχαν μέρη όπως η Congona όπου ήμασταν εμείς κι ο... Κλεμέντε. Ο χρόνος που αφιερώσαμε στην Chachapoyas και τριγύρω ήταν ιδανικός, βλέποντας κάθε μέρα νέα πράγματα, πολλά από αυτά πολύ εντυπωσιακότερα από το αναμενόμενο, όπως ο καταρράκτης Gocta. Ο καιρός δεν μας ενόχλησε σχεδόν καθόλου, το Kuelap ήταν αντάξιο των προσδοκιών, η παρέα με τον Κώστα ομοίως, συν την πρόσθεση της Άνγια την οποία θα ξαναβλέπαμε αργότερα στο ταξίδι στην επόμενη χώρα (Βολιβία), ενώ ίσως το πιο θετικό από όλα ήταν η εκπληκτική φύση στις διαδρομές και το πόσο αυθεντικά ήταν τα χωριουδάκια από τα οποία περνούσαμε. Ως καλύτερες στιγμές (και υποψήφιες για τα Όσκαρ στο τέλος της Οδύσσειας) θα επέλεγα με σειρά προτεραιότητας τις εξής:

1. Congona, η αίσθηση ότι ανακαλύπτεις κάτι ανεξερεύνητο και μάλιστα εν μέσω εκπληκτικής φύσης

2. Gocta, τι θέα, απίστευτοι καταρράκτες ως κερασάκι στην τουρτα σε ένα πανέμορφο τρεκ

3. Kuelap, η χαρά της επίσκεψης σε έναν αρχαιολογικό χώρο τεράστιο, μυστηριώδη σε συνθήκες σχεδόν απομόνωσης

4. Η διαδρομή από τη Leimebamba μέχρι την Cajamarca, δε θυμάμαι πόσες φορές έμεινα με το στόμα ανοικτό

5. Το δωμάτιο των λύτρων του Atahualpa για το ρίγος που προκαλεί το βάρος της ιστορίας

Και κατάφερα να αφήσω απέξω το Revash και την αγορά του Celendin, αλλά έτσι ήταν το βόρειο Περού, με περισσότερα highlights απ’ όσα φανταζόμουν μέσα σε 8 μέρες.

Οι δε πέντε καλύτερες φωτογραφίες μου κατά τη γνώμη μου πάντα (δεκτές οι ενστάσεις) είναι οι ακόλουθες:

 

[Dina Z]

Οι δε πέντε καλύτερες φωτογραφίες μου κατά τη γνώμη μου πάντα (δεκτές οι ενστάσεις) είναι οι ακόλουθες:

Καμμία ένσταση αλλά - αν μου επιτρέπεται μια προσθήκη - θα έβαζα και εκείνη με τον @Krekouzas στον καταρράκτη.