Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[KIKI]

Εδώ ο Κουταλιανός σε παράσταση στο Celendin. Προσέξτε με πόση προσοχή τον ακούν και πόσο ενθουσιάζονται. Και ήταν πολλοι αυτόι που αγόρασαν τις αλοιφές και τα άλλα που πουλούσε!

Βρε το καημένο το κουταλιανάκι τι τραβαει !

 

[Yorgos]

Επιτέλους έφτασε η μέρα για την επίσκεψη στο κυριότερο ενδιαφέρον της περιοχής: το οχυρό του Kuelap. Χρόνια το είχα βάλει στο μάτι, για διάφορους λόγους δεν κατάφερνα να πάω ποτέ (σε μια περίπτωση γιατί χρεοκόπησε η αεροπορική εταιρεία που πετούσε για Καχαμάρκα, σε άλλη λόγω κατολισθίσεων, άλλη φορά επειδή... ερωτεύτηκα στη Λίμα κλπ) και να που ήγγικεν η ώρα.

Τι εστί Kuelap; Μια καλοσυντηρημένη πλίνθινη οχυρωμένη πόλη που χτίστηκε σε διάφορα στάδια, από το 500 μ.Χ. μέχρι το 1570 και... ξανανακαλύφθηκε το 1843, εντυπωσιακό αν σκεφθεί κανείς ότι το μεγαλύτερο κομμάτι των τειχών της εκτείνεται κατά μήκος 700 μέτρων και κατά μέσο όρο έχει ύψος.... είκοσι μέτρα. Στο εσωτερικό του οχυρού βρίσκει κανείς τα απομεινάρια από πάνω από 400 κυκλικές οικίες, ενώ εμφανή είναι και τα απομεινάρια της ανοικοδόμησης από τους Ίνκας (που σε αντίθεση με τους Chachapoyas, το μυστηριώδη πολιτισμό που κατακτήθηκε από τους Ίνκας), που αντιπαθούσαν τις κυκλικές κατασκευές και είχαν μια λατρεία για τις ορθές γωνίες και την τελειότητα και αντισεισμικότητα των κατασκευών τους (στο βαθμό που τα κτίτια των Ινκας στο Κούσκο άντεξαν τους σεισμούς των οποίων δεν επιβίωσαν τα αποικιακά των Ισπανών). Οι ανασκαφές μπορεί να συνεχίζονται, αλλά έχει γίνει ήδη αρκετή και καλή δουλειά, ώστε οι επισκέπτες να μπορούν να θαυμάσουν εκτός από τα τείχη, μπόλικους οικισμούς, ένα μυστηριώδες κτίριο σε σχήμα ανάποδου κώνου, ένα πύργο/παρατηρητήριο κλπ, με πολλούς να μιλούν για ένα νέο Μάτσου Πίτσου.

Το γκρουπάκι μας θα αποτελούταν αό 10 άτομα, ο ξεναγός ήταν ένας Ινδιάνος ονόματι Τζέφρι, με μακρύ μαλλί, σκουλαρικάκι και καλά Αγγλικά, αφού η ξενάγηση θα γινόταν σε δυο γλώσσες, δεδομένου ότι αυτή τη φορά υπήρχαν και κάποιοι ξένοι στο γκρουπ, κι όχι μόνο Περουβιανοί. Η διαδρομή ήταν για άλλη μια φορά εκπληκτική και ως συνήθως δεν απεικονίζεται στις μέτριες φωτογραφίες μου, χώρια ότι με πήρε κι ο ύπνος από τις πολλές στροφές και την κούραση. Φτάνοντας στην είσοδο υπήρχε ένα αυτοσχέδιο περίπτερο, όπου ανακαλύψαμε ένα αναψυκτικό που θα μας έκανε παρέα για μεγάλο κομμάτι του ταξιδιού στο Περού, την Aruba, κάτι σα Fanta χωρίς ανθρακικό (ακούτε εσείς οι Θεσσαλονικείς που λέτε ότι μόνο οι χαμουτζήδες πίνουμε τέτοια; ) που πωλείται στη φοβερή τιμή των 28 λεπτών του ευρώ για συσκευασία του μισού λίτρου. Επίσης χρήσιμο σνακ που θα μας έκανε παρέα για μέρες στη συνέχεια ήταν τα μπισκότα Cancun. Λίγο η Aruba, λίγο το Cancun, απ' ό,τι φαίνεται η Καραϊβική ηχεί στα αυτιά των Περουβιανών τόσο εξωτική όσο οι Άνδεις στα δικά μας.

Μετά λοιπόν την απαραίτητη στάση για ανεφοδιασμό σνακ με εξωτικά ονόματα, φτάσαμε στο μονοπάτι που οδηγει στο Kuelap, το οποίο και έχει ανηφορική κλίση και μήkος δυόμιση χιλιόμετρα. Ολίγον επώδυνο για μεγάλους ανθρώπους και σίγουρα δύσκολο για άτομα με κινητικές δυσκολίες, αλλά ΤΙ ΘΕΑ, με τις Άνδεις για άλλη μια φορά να δίνουν σόου. Το ξέρω, άλλοι προτιμούν τη θέα προς τη θάλασσα, το Corcovado, το Gran Canyon, τα Μετέωρα, τους αμμόλοφους της Σαχάρας, τις κοιλάδες του Νεπάλ, τον Αμαζόνιο, το Καρακορούμ, μια παραλία του Ειρηνικού... Αλλά για μένα σαν τις Άνδεις δεν υπάρχει, με υπνωτίζουν ο συνδυασμός βουνοκορφών και κοιλάδων, το έντονο πράσινο με το γαλάζιο, το άγνωστο του τι βρίκεται από πίσω, η γνώση του ότι συνήθως βρίσκονται πόλεις χαμένες που περιμένουν τον Ιντιάνα Τζόουνς τους. Η πρόσβαση πάντως στο Kuelap θα αλλάξει πολύ σύντομα, ένα μήνα μετά τη δική μας επίσκεψη θα ολοκληρωνόταν το τιτάνιο έργο του τελεφερίκ και υποθέτω ήδη θα έχουν πολλαππλασιαστεί οι επισκέπτες.

Ανεβαίνοντας το μονοπάτι, παρατηρώντας από μακριά, αντικρύζεις το τείχος και λες "ΟΚ, ενδιαφέρον", αλλά μετά τη θέα από τις πρώτες πανέμορφες bromelias και το απέραντο γκαζόν ξεπροβάλλει μπροστά σου το κυκλώπειο τείχος 700 επί 20 μέτρων, ινδιάνες που ... πλέκουν στα τείχη (κι όχι για να πουλήσουν σε τουρίστες) , οικογένειες που αραιά και πού περνάνε με τα άλογά τους με πλήρη ινδιάνικη παραδοσιακή περιβολή στο δρόμο για το πουθενά και η έλλειψη παντελούς εμπορευματοποίησης σε σοκάρει θετικά: δεν υπάρχει ούτε ένα stand με σουβενίρ, ούτε ένας άνθρωπος να πουλάει νεράκια... για πόσο ακόμη;

Στην κυρίως είσοδο γίνονται έργα αναστήλωσης, οπότε εισήλθαμε από την είσοδο 3, ανεβαίνοντας τις σκάλες ενός μονοπατιού ανάμεσα στα τείχη... τι εισαγωγή για μια πόλη- μυστήριο! Προφανώς μια πόλη που χτίζεται σε περιόδους ορίζοντα άνω των δέκα αιώνων έχει διάφορα επίπεδα, με τους Ίνκας να προσθέτουν δικά τους στοιχεία πάνω από εκείνα των Chachapoyas και τις γωνίες να διαδέχονται τις κλασικές κυκλικές κατασκευές των Chachas, αλλά όπως πάντα από τους Ίνκας - που λάτρευαν τα βουνά ω θεότητες και ζούσαν σε πλήρη αρμονία με τη φύση - δε θα περνούσε απαρατήρητο οχυρό τέτοιου μεγέθους, τέτοιας στρατηγικής σημασίας και -κυρίως- με τέτοια θέα. Ο καιρός ήταν ιδανικός, ο ξεναγός (φτου του μην τον ματιάσω) πραγματικά καλός, οι τουρίστες ελάχιστοι και η ιστορία και το μυστήριο ξεδιπλώνονταν μπροστά μας ιδανικά, ειδικά σε ό,τι αφορά τον μάλλον άγνωστο πολιτισμό των Chachapoyas, τα οστεοφυλάκια, τα σπίτια των ευγενών, τον πύργο... Έκατσα για λίγο πίσω όσο οι υπόλοιποι απομακρύνονταν με τον ξεναγό προς ένα περιεργο κτίσμα με ένα μικρό τούνελ που φιλοξενούσε cuy (ινδικά χοιρίδια) προκειμένου η κίνησή τους να θερμαίνει το σπίτι, παρατηρώντας το χώρο θυσιών και τις αποθήκες τροφίμων και χάζεψα για άλλη μια φορά τη θέα πάνω από τα αρχαία, ρουφώντας τις εικόνες, την ατμόσφαιρα, τη γαλήνη, το μυστήριο σκεπτόμενος πόσο εμπνέει αυτή η αρμονία με τη φύση, πόσο ανεξάντλητη χώρα είναι αυτό το Περού που σε πάνω από είκοσι επισκέψεις κάθε φορά προκύπτει άλλος ένας χώρος που να σου προκαλεί νοσταλγία, ανατριχίλα, βαθιά ικανοποίηση που βρίσκεσαι στα χώματα που αγαπάς πιο πολύ στον πλανήτη Γη. Κι ενώ σκεπτόμουν πόσο τυχερός είμαι, ένα λάμα εμφανίστηκε ανάμεσα στα αρχαία, κοιτώντας με αδιάφορα, μασουλώντας κάτι χορταράκια και κουνώντας τον πισινό του εξαφανίστηκε όπως εμφανίστηκε, ανάμεσα σε πέτρες με αιώνες ιστορίας. Μαγική χώρα, μαγικό μέρος.

Πλησίασα πάλι το γκρουπ μας για να ακούσω τις θεωρίες για το σκαλισμένο πρόσωπο στη γωνία του κτιρίου που βρέθηκαν τα περισσότερα οστά, για την καθημερινότητα επί αυτοκρατορίας Ίνκας, για τα ερωτήματα που έχουμε για τους Chachapoyas και μάλλον δε θα απαντηθούν μέχρι να επινοηθεί η μηχανή του χρόνου. Μιλώντας για χρόνο... ο χρόνος μας τελείωσε μετά από δυόμιση ώρες που μου φάνηκαν μισάωρο κι έπρεπε σιγά-σιγά να αποχωρήσουμε. Ακόμη κι όταν βγήκαμε από το οχυρό πάντως, δε θέλαμε να πάμε προς το αυτοκίνητο, βγάζαμε συνεχώς φωτογραφίες, λες και θα μας εξασφάλιζαν μερικά ακόμη λεπτά παραμονής. Χάζεψα τις γιαγιάδες που έπλεκαν ακουμπισμένες στα τείχη κι ένα ζευγάρι ινδιάνων που είχε κοντοζυγώσει για να κάνει πικνίκ πάνω σε αρχαίες πέτρες, αγναντεύοντας τη θέα των επικών Άνδεων. Πόσο τυχεροί ήμασταν που το ζούσαμε αυτό έτσι, πριν το τελεφερίκ, πριν τα σουβενίρ, τα μεγάλα τουριστικά λεωφορεία και τους ξεναγούς με τα μικρόφωνα, τις σειρές προτεραιότητας και τα stands με τα νερά και τα μαγνητάκια.

Σύντομα συνειδητοποίησα ότι έχω μείνει τελευταίος, με μερικά άλογα να είναι τα μόνα ζωντανά που φαίνονταν γύρω μου και μια περουβιανή γιαγιάκα 94 (!!!) χρονών που είχε έρθει για να επισκεφθεί το χώρο "γιατί ήθελα να το δω πριν πεθάνω γιόκα μου, άντεξα και το περπάτησα όλο". Με γρήγορο βήμα έφτασα στο λεωφορείο στην ώρα μου και φύγαμε για το χώρο του μεσημεριανού γεύματος που ήταν στο σπιτάκι μιας κυρίας, στο αυθεντικότατο σαλόνι της, με τρομερή θέα απέξω κι ένα μαγαζάκι από άλλο αιώνα στο ισόγειο, πιθανότατα το μόνο στην κοινότητα εκείνη... τουλάχιστον για την ώρα, γιατί υποθέτω με το τελεφερίκ να έχει φτάσει όλα αυτά θα έχουν ήδη αρχίσει να αλλάζουν.

Η διαδρομή της επιστροφής μου φάνηκε ακόμη καλύτερη από την πρωινή, παρατηρώντας κάτι απίθανα μονοπάτια που έκαναν ζιγκ ζαγκ σε βουνά ατελείωτα, κομμάτια του παζλ της ραχοκοκκαλιάς της Λατινικής Αμερικής που είναι οι Άνδεις. Πριν νυχτώσει και πριν φτάσουμε στην Chachapoyas είδαμε από απόσταση και τον αρχαιολογικό χώρο του Macro, που δε φάνηκε εντυπωσιακός από μακριά. Φτάνοντας στην πόλη έπρεπε να επιλέξουμε ανάμεσα σε εκδορμή προς το Macro ή το Revash για την επομένη κι επιλέξαμε το δεύτερο, με την ελπίδα πως θα είναι εντυπωσιακότερο και γνωρίζοντας ότι θα τερμάτιζε στην αγαπημένα Leimebamba, απ' όπου και σταδιακά θα μεταβαίναμε στην Καχαμάρκα για να πάρουμε την πτήση για το Κούσκο, για τη συνέχεια του ταξιδιού.

Εκμεταλλεύθηκα τα απίθανα ωράρια των ημιυπαίθριων κουρέων (κουρεύουν μέχρι τα μεσάνυχτα οι άνθρωποι) για να γίνω σα γίδι και καταλήξαμε σε ένα πανέμορφο παραδοσιακό καφέ να τρώμε οργανικό φαγητό και να πίνουμε φυσικούς χυμούς, χωρίς καλαμάκι παρακαλώ διότι "δεν είναι οικολογικά". Ο @Krekouzas από την άλλη, που με το πολύ εναλλακτικό φαγητό δεν το έχει, ρήμαξε κάτι πιροσκί/βάφλα με λουκάνικα, που φαίνεται να είναι νέα μόδα στο Περού.

 

[Yorgos]

Aruba & Cancun.

Λόφοι.

Πρώτη θέα του τείχους.

Περαστικοί.

Αντί για κάλαθοι αχρήστων εντός αρχαιολογικού χώρου, απομιμήσεις αρχαίων αγγείων, εξαιρετική ιδέα.

Ο δρόμος από τον οποίο ήρθαμε.

Βγάλε με να σε βγάλω να τη βγάλεις.

Καλός ο ξεναγός.

Πού και πού έχουν αναστηλώσει κάποια κτίρια με τις σκεπές για να παίρνει κανείς μια αίσθηση του πώς ήταν ο οικισμός.

Από τότε που ήρθαν εκείνοι οι αρχαιολογοι και ξέθαβαν πέτρες έρχονται κάτι επισκέπτες και με ενοχλούν την ώρα που βόσκω.

Kuelap, θα σου ξανάρθω, στο επανιδείν.

94 χρονών ψυχούλα.

Δεν υπάρχουν. Τους αγαπώ.

Σχεδόν έτοιμο το τελεφερίκ.

Είχε κι ένα μικρό μουσείο, η φωτογραφία είναι αό τη λίμνη με τους κόνδορες.

Θέα από το μπαλκονάκι της καλής κυριούλας όπου φάγαμε μεσημεριανό. Προσεχώς Friday's, εμείς προλάβαμε.

Τι μονοπάτια, πώς ανεβαίνουν οι άνθρωποι...

Και το ωραίο εναλλακτικό καφέ.

Τρώγε Κρεκούζα γιατί στα τρεκ στις χαμένες πόλεις και στη Βολιβία θα ρέψεις...

 

[skoumpi]

Υπέροχη θέα οι Ανδεις.... Μια ερωτηση στην φωτογραφία "λόφοι" Φαίνεται να ειναι καλλιεργήσιμες εκτάσεις εεε? Τι καλλιεργούν λοιπόν και με ποιο τρόπο αν ξέρεις. .. Υπάρχει σύστημα άρδευσης , ζώα για όργωμα, υπάρχει κτηνοτροφία οργανωμένη???/ Αν έχεις δει ή σε έχει απασχολήσει το θέμα γράψε μερικές λεπτομέρειες...Επίσης σε αυτά τα χωρία υπάρχει εμπόριο, γιατρός,σχολεια κ.α???

 

[Dina Z]

Υπέροχη θέα οι Ανδεις.... Μια ερωτηση στην φωτογραφία "λόφοι" Φαίνεται να ειναι καλλιεργήσιμες εκτάσεις εεε? Τι καλλιεργούν λοιπόν και με ποιο τρόπο αν ξέρεις. .. Υπάρχει σύστημα άρδευσης , ζώα για όργωμα, υπάρχει κτηνοτροφία οργανωμένη???/ Αν έχεις δει ή σε έχει απασχολήσει το θέμα γράψε μερικές λεπτομέρειες...Επίσης σε αυτά τα χωρία υπάρχει εμπόριο, γιατρός,σχολεια κ.α???

Ευστοχες ερωτησεις! Αν εχουμε και καποιες απαντησεις....

 

[Yorgos]

Φαίνεται να ειναι καλλιεργήσιμες εκτάσεις εεε?

Nαι.

Τι καλλιεργούν λοιπόν και με ποιο τρόπο αν ξέρεις. ..

Δημητριακά των Άνδεων και πολλά είδη πατάτας και γλυκοπατάτας κυρίως.

Υπάρχει σύστημα άρδευσης ,

Στα πολύ απομονωμένα χωριά όχι.

ζώα για όργωμα, υπάρχει κτηνοτροφία οργανωμένη???

Οι περισσότεροι που βλέπεις κάνουν χειρονακτική εργασία. Κτηνοτροφία υπάρχει κυρίως καμηλοειδή αλλά είναι εντελώς ακατάλληλα, μόνο για κουβάλημα κάνουν (κι αυτό ελάχιστο, σπάνια πάνω από 15 κιλά), αυτός είναι και ο λόγος που παρότι οι Ίνκας γνώριζαν τον τροχό δεν τον χρησιμοποιούσαν (κακοτράχαλο τερεν κι έλλειψη ζώων που να μπορεούν να τραβήξουν κάρα, άροτρα κλπ). Κτηνοτροφία ναι, αλλά στις μικρές κοινότητες δεν τη λες και οργανωμένη, ό,τι έχει η κάθε γιαγιά.

Επίσης σε αυτά τα χωρία υπάρχει εμπόριο, γιατρός,σχολεια κ.α???

Στα σχολεία έγινε μεγάλη πρόοδος την τελευταία εικοσαετία (πιο πριν δεν πήγαινε δευτεροβάθμια σχεδόν κανείς), αλλά είναι ακόμη πάρα πολλά τα παιδιά που δεν πηγαίνουν διότι είναι πολύ μακριά ή γιατί αν δουλέψουν θα πεινάσουν, δεν έχουν άλλα μέσα οι οικογένειες.

 

[skoumpi]

Ευχαριστω για τις απαντήσεις.... Πάντα με ενδιαφέρει "με τι/πως ζουν οι άνθρωποι εδώ"???

 

[Krekouzas]

η απλή και συνετή ταμπέλα στην είσοδο του μνημείου.

η κύρια είσοδος για το Κουέλαπ που δυστυχώς για λόγους ασφαλείας δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείς. Επιβλητική.

 

[Krekouzas]

περπατώντας παράλληλα στα τοίχη δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις. Αριστερά ή μήπως δεξιά τη θέα που ειναι ανεπανάληπτη.

Και η κυρία των 94 Μαΐων υποβασταζόμενη από κόρη και εγγονή. Μας εντυπωσίασε όλους. Όχι μόνο τα κατάφερε μα παρόλο την κούραση ήταν γεμάτη ενέργεια και χαμόγελο.

 

[Krekouzas]

Ο τοίχος είναι μέσα στο Κουέλαπ, μα με σχέδια από τα αρχαία που είδαμε στη Κογκονα και δείχνει το πόσο κοντά ήταν οι πολιτισμοί. Και πόσο αλληλεεπίδραση είχαν.

Σχεδόν έτοιμο το δίκτυο των τελεφερίκ. Είμαι περίεργος πως θα είναι το μέρος εκεί σε 5 ή 10 χρόνια. Για τους ντόπιους θα φέρει μια οικονομική βοήθεια αλλά θα παρά είναι γεμάτο τουρίστες.

 

[SSSakiSSS]

Για πρωινό είπαμε να φάμε street food και τίμησα τα αβγουλάκια (νομίζω) από ορτύκια που πουλούσε μια καλή κυριούλα, πέντε ψωμάκια που κόστισαν... 0,13€ συνολικά και μια φρεσκοστιμένη πορτοκαλάδα μιας συμπαθέστατης γιαγιάκας. Εμφανίστηκε κι ο Clemente με έναν οδηγό που θα μας πήγαινε μέχρι το σημείο αφετηρίας του τρεκ με το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε σε μια χωμάτινη δημοσιά (χρόνια είχα να τη χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη!), η οποία είχε φτιαχτεί επειδή ο δήμαρχος είχε την επιχείρηση γάλακτός του εκεί άρα με δημοκρατικές διαδικασίες αποφασίστηκε πως θα έπρεπε να περνάει δρόμος από κει. Η θέα ήταν απίστευτη: καταπράσινες κοιλάδες, βοσκοτόπια, οι επικές βουνοκορφές των Άνδεων κι αναρωτήθηκα: αν είναι έτσι η πρώτη θέα, τι ακολουθεί; Το μόνο που έλειπε ήταν τα Χόμπι και η Χάιντι.

Ξεκινήσαμε το περπάτημα, σε επικλινές καταπράσινο τερέν, δε χόρταινε το μάτι μου. Σε κάμποσα λεπτά φτάσαμε στον πρώτο αρχαιολογικό χώρο, ονόματι Molinete. Επρόκειτο για μεγάλες ολοστρόγγυλες πέτρινες κατασκευές, καλυμμένες από δέντρα, τροπική βλάστηση και σκοινιά του Ταρζάν. Αρχικά μου έδωσαν την εντύπωση πως ήταν διάσπαρτα κτίρια, ενδεχομένως αποθήκες, αλλά όταν αρχίσαμε να κουτουλάμε από το ένα κτίριο στο άλλο συνειδητοποιήσαμε πως πρόκειται για ολόκληρη πόλη, εντελώς καλυμμένη από τη φύση. Ολόκληρη πόλη, τέτοιου μεγέθους με μπόλικα κτίρια, εν μέσω πανέμορφης φύσης και δεν τη γνωρίζει κανείς, δεν υπάρχει ούε μια ταμπέλα, καμία υποδομή για να την επισκεφθεί κανείς (ούτε καν χωμάτινο μονοπάτι), φυσικά κανείς δεν εισπράττει εισιτήριο ενώ και ο Clemente δεν είναι ακριβώς ειδήμων στο θέμα, αφού όταν τον ρώτησα το πότε χρονολογείται μου απάντησε "είναι πολύ παλιά". Προφανώς είναι από την προ-Ινκα εποχή, άλλωστε μιλάμε για στρογγυλές κατασκευές, με έντονη χροιά από Chachapoyas, για τους οποίους θα μιλήσουμε αργότερα. "Πόσο παλιά είναι βρε Clemente;" ξαναρώτησα ο αισιόδοξος για να εισπράξω ένα κατατοπιστικό "Οουουουου, πολύυυυυυ παλιά" με την απίθανη βουνίσια, σχεδόν ρουμελιώτικη προφορά του Clemente, που συνεχώς μασουλάει φύλλα κόκας, ενώ τα γυαλάκια, το περίεργο βλέμμα και η σιωπωλή καρφωτή ματιά με κάνουν να πιστεύω πως αν τον έβλεπα σε κανένα πάρκο του Αμαρουσίου με καμπαρντίνα θα τον περνούσα για επιδειξία. Συνεχίσαμε το τρεκ μας περνώντας αυτή τη φορά ανάμεσα από άγριες φράουλες, κάτι ξεχασμένα αγροκτήματα, με τα παπούτσια να κινούνται ανάμεσα σε άμμο, χώμα και σβουνιές. Το Molinete φαίνεται ατέλειωτο, αν το καθαρίσουν θα γίνει φοβερό αξιοθέατο.

Άρχισε να σκοτεινιάζει και να ψιχαλίζει, αλλά η ομορφιά του τοπίου και ο ενθουσιασμός για τα αρχαία που είδαμε και γι' αυτά που έπονται είναι τέτοιος που η Άνγια χορεύει... Χατζηγιάννη (@Krekouzas έχεις και βίντεο...), ενώ η ομάδα έχει δέσει πολύ καλά. Επιτέλους πετύχαμε και τον πρώτο μας ντόπιο, ένα ζευγάρι κτηνοτρόφων σε μια πλαγιά, με την κυρία να έχει ταράξει στις ξυλιές μια αγελάδα και το σκύλο της, ενώ μια άλλη αγελάδα είναι φιμωμένη σαν το Hannibal Lector. Πληρώσαμε κάτι λιγότερο από ένα ευρώ εις ένδειξη καλής θέλησης στον κύριο του οποίου το χωράφι διασχίσαμε, το οποίο είναι ενδεικτικό του πόσο ανεξερέυνητο είναι αυτό το κομμάτι του Περού: ολόκληροι αρχαιολογικοί χώροι εξακολουθουν να βρίσκονται μέσα σε ιδιωτικές εκτάσεις!

Μετά από αρκετή ώρα βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τείχη, καλυμμένα κι αυτά από οργιώδη βλάστηση, που σε συνδυασμό με το ότι βρίσκονται πάνω σε λόφο με οδηγούν στο συμπέρασμα πως πρόκειται για οχυρό. Δεν είναι ξεκάθαρο αν οι τεράστιες κατασκευές είναι σπίτια, αποθήκες ή κάτι άλλο, αλλά με τον ήλιο να ξανακάνει την εμφάνισή του συνεχίσαμε υπερπηδώντας πλίνθινες μάντρες, σε μια εκ των οποίων κουτρουβάλησε ο Κώστας χαμογελώντας (δεν πτοείται από τίποτε) για να φτάσουμε επιτέλους στην Congona. Απίστευτο θέαμα, 85 κτίρια καλυμμένα από τη βλάστηση, κυριολεκτικά χαμένα ανάμεσα σε ένα δάσος. Αν καθαρίζονταν λίγο θα αναδεικνύονταν πολύ εύκολα, θα μιλούσαμε πανεύκολα για το νέο Kuelap, αλλά αυτό είναι το Περού, ικανό να σε εκπλήσσει σε κάθε γωνιά του.

Έκπληξη ήταν και το ότι ξαφνικά ξεπετάχτηκε μέσα από τα δέντρα και ο ιδιοκτήτης της περιοχής και κατ' επέκταση και του αρχαιολογικού χώρου, ένας συμπαθής κύριος που πάντως ανέδυε μια περίεργη οσμή, ονόματι Onesio, ο οποίος αφού εισέπραξε κάτι ψιλά επειδή βρισκόμαστε στα χωράφια του, ούτε λίγο ούτε πολύ μας ανακοίνωσε πως... ο αρχαιολογικός χώρος πωλείται έναντι 400.000€ μαζί με τα 60 εκτάρια γης βέβαια. Όχι ότι θα είναι ο πρώτος αρχαιολογικός χώρος στη χώρα ου θα ανήκει σε ιδιώτη, αλλά είχε ενδιαφέρον ότι είχε βρεθεί μάλιστα και μια κυρία από το Βέλγιο που είχε δείξει ενδιαφέρον αλλά δεν εμφανίστηκε. Ο Onesio είχε απογοητευτεί: το κράτος δεν κάνει δρόμους (εκτός κι αν πρόκειται να καταλήξουν στη γαλακτοκομική επιχείρηση του δημάρχου όπως μάθαμε), η αρχαιολογική υπηρεσία δεν ασχολήθηκε (πού να προλάβει κι αυτή με τόσα αρχαία στη χώρα και σε απίθανα μέρη μάλιστα), ο ίδιος δεν μπορεί ούτε τις εκτάσεις του να φροντίσει, πόσο μάλλον να προσελκύσει τουρισμό και είναι και μιας Α ηλικίας, αλλά δεν ήθελε να το πουλήσει και τσάμπα. Πέρασαν από το μυαλό μου πολλές επενδυτικές σκέψεις για να προωθήσω σε φίλους που έχουν τα χρήματα και τη διάθεση, για παράδειγμα ένα eco-hotel με δυνατότητες για τρεκ και ολόκληρη πόλη των Chachapoyas δε θα ήταν άσχημη ιδέα, αλλά επειδή κάθε φορά που ανοίγω ένα λογιστικό βιβλίο κλείνει ένα σπίτι, είπα να το αφήσω για κανέναν άλλον.

Ο Onesio ήθελε να μας συνοδεύσει μέχρι τη Leimebamba, μας προσέφερε και δωρεάν δυο άλογα και κατευθυνθήκαμε προς τα κει περνώντας από διαφορετικά τοπία αυτή τη φορά, μέχρι που βρήκαμε τον οδηγό μας. Του είπαμε να μας αφήσει για λίγο στο τοπικό μουσείο, το οποίο αποδείχθηκε αξιολογότατο και διέθετε από quipaqayoq μέχρι εξαιρετικά υφαντά, αν και το highlight ήταν οι φοβερές μούμιες που βρέθηκαν στη Λίμνη με τους Κόνδορες, τις οποίες όμως για να δεις έπρεπε να ανακαλύψεις πού βρισκόταν ο διακόπτης του ρεύματος, τον οποίο εγώ ανακάλυψα, όχι όμως και οι υπόλοιποι. Κατά τα λοιπά, τα quipus (αυτά τα αντικείμενα σαν άρπες που χρησιμοποιούσαν οι Ίνκας για κομπιουτεράκια και καταγραφή προϊόντων, αριθμών, ακόμη και ιστοριών ανάλογα με τα χρώματα και τους κόμπους των νημάτων) ήταν φοβερά, υπήρχε μια έκθεση για τους gruinguitos (τους μυστηριωδώς λευκούς ανθρώπους που ζουν από αρχαιοτάτων χρόνων σε κάποιες περιοχές των Άνδεων) και μια εξαιρετική παρουσίαση για τους τάφους και τα κτερίσματα της Chachapoyas στην οποία σκοπεύαμε να πάμε ήδη το βράδυ και να τη χρησιμοποιήσουμε ως βάση για τις επόμενες αναζητήσεις μας.
Απέναντι από το εξαιρετικό μουσείο υπήρχε ένα alternative cafe (άτσα η Leimebamba!), αν και η οργανική του σοκολάτα ήταν απογοήτευση. Έπρεπε να αποφασίσουμε πού θα πάμε και τι θα κάνουμε, η Άνγια σκεφτόταν να κάνει κράτηση σε ένα πολυτελές lodge στους καταρράκτες Gocta, αλλά τελικά δε βρήκε διαθεσιμότητα και την πείσαμε να έρθει μαζί μας στην Chachapoyas. Πήραμε λοιπόν το ταξί και φύγαμε, παρότι μια φίλη της Άνγια της είχε πει πως η πόλη είναι απαίσια και δεν αξίζει τον κόπο.

Μετά από λίγες ώρες πανέμορφης διαδρομής φτάσαμε. Η είσοδος της πόλης ήταν επιεικώς απαράδεκτη, αλλά αυτό ισχύει για πολλές πόλεις του Περού, με μισοτελειωμένα γιαπιά, λάσπη και σκουπίδια, είχε βρέξει κιόλας και έδινε μια εικόνα χάους, αλλά μπάινοντας στο ιστορικό κέντρο αναφωνήσαμε "wow", αντικρύζοντας τα κατάλευκα αποικιακά κτίρια και τον ατέλειωτο πεζόδρομο με τις κεραμιδοσκεπές, γεμάτο από κόσμο. Πόσο κακόγουστη μπορεί να είναι μια φίλη της Άνγιας για να μην της αρέσει αυτή η πόλη; Βρήκαμε στα σβέλτα ένα τρίκλινο σε ένα φτηνούτσικο hostel και κατευθυνθήκαμε σε ένα καταπληκτικό γκουρμεδάκι με πολύ ωραία διακόσμηση κι εξαιρετική παρουσίαση πιάτων. Για την επομένη βρήκαμε ένα μικρό τοπικό πρακτορείο και κλείσαμε με 13€ ημερήσια εκδρομή για τους καταρράκτες Gocta. Έχω δει τόσους και τόσους καταρράκτες στη ζωή μου, οπότε δεν είχα και ιδιαίτερες απαιτήσεις, δε φαντάστηκα να ενθουσιαστώ και πολύ. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον...

 

[Yorgos]

Για την εκδρομή στο Revash πήραμε και τους σάκους μας μαζί, αφού η εκδρομή θα τελείωνε στη Leimebamba, απ' όπου θα αρχίζαμε την επιστροφή μας για Καχαμάρκα, προκειμένου να πετάξουμε για το Κούσκο και να ξεκινήσουμε τα τρεκ για χαμένες, μυστηριώδεις πόλεις. Αλλά ας μη βιαζόμαστε, προέχει η επίσκεψη στο Revash, το οποίο είναι ένα ταφικό μνημείο τα μαυσωλεία του οποίου ειναι χτισμένα "μέσα" στις απόκρημνες πλαγιές μιας χαράδρας και διατηρούν τα χρώματά τους έντονα. Δεν ακουγόταν και τρομερά ενδιαφέρον, αλλά είπαμε να του δώσουμε μια ευκαιρία, αφού έτσι κι αλλιώς θα μας άφηνε στη Leimebamba η εκδρομή.

Το γκρουπ αποτελούταν από εμάς τους τρεις κι άλλους δυο, το σύνολον πέντε νοματαίους, ο δε ξεναγός μας Πέδρο μας εξήγησε πως δε συμπληρώνει και πολύ συχνά η εκδρομή, "αλλά σιγά-σιγά ανεβαίνει, όλο και περισσότερος κόσμος μαθαίνει για την ύπαρξη του Revash". O δρόμος ήταν απίστευτα κακοτράχαλος, αλλά τουλάχιστον είχε άσφαλτο σε μεγάλο μέρος του. Θα έχετε βαρεθεί να το διαβάζετε αλλά εγώ δε βαριέμαι να το γράφω: Ω ΤΙ ΘΕΑ μπαμπά. Το δε χωριουδάκι πρόσβασης ήταν εκπληκτικό: για άλλη μια φορά ουδεμία τουριστική υποδομή, σκέτη αυθεντίλα όπου όλοι κυκλοφορούσαν με παραδοσιακές στολές των Άνδεων, ξύλινα σπιτάκια, κάποια μάλιστα φτιαγμένα από περιττώματα αγελάδας, ενώ κάποια ισόγεια λειτουργούσαν ως απίθανα μπακάλικα από άλλον αιώνα. Γιαγιάκες έπλεκαν στα σκαλιά των σπιτιών τους, όλοι μας χαιρετούσαν και μάθαμε ότι πλέον πρόσβαση μέσω αυτού του χωριού υπάρχει εδώ και... ένα μήνα. Σκέφτηκα ότι και μούφα να ήταν ο αρχαιολογικός χώρος, και μόνο για τη διαδρομή και το χωριό άξιζε τον κόπο και το χρόνο (για το χρήμα δεν το συζητώ, πάλι πάμφθηνη η εκδρομή).

Ξεκινήσαμε τη διαδρομή των 4,5 χιλιομέτρων και σύντομα αντικρύσαμε ένα φοβερό φαράγγι, το οποίο και αρχίσαμε να διασχίζουμε πάνω σε ένα μονοπάτι για γίδες. Η πρώτη θέα των τάφων ενέπνεε γαλήνη, λόγω της φοβερής ησυχίας και της καταπράσινης φύσης. Πλησιάσαμε και θαυμάσαμε από απόσταση το πόσο ανεξήτιλα έχουν μείνει τα χρώματα εδώ και πάνω από 1000 χρόνια, αλλά δυστυχώς η πρόσβαση δεν επιτρέπεται για λόγους προστασίας του μνημείου, στο οποίο μάλιστα βρέθηκαν και δώδεκα σκελετοί, ορισμένα μουσικά όργανα και εργαλεία. Μια ξύλινη πόρτα με κλειδαριά εμποδίζει τον επισκέπτη από το να φτάσει σε απόσταση αναπνοής. Ε, κάπου εκεί ο Πέδρο έβαλε το χέρι του στην τσέπη, έβγαλε ένα κλειδί και... μας άνοιξε. Μας παρακάλεσε να μην αγγίξουμε τίποτε και να είμαστε όσο πιο σύντομοι γίνεται, μας είπε ότι το κλειδί του το έδωσε ο επικεφαλής αρχαιολόγος, άλλωστε δεν έχει και πολύ συχνά επισκέπτες, γι' αυτό και δεν υπάρχει και φύλακας. Κόντεψα να τα κάνω πάνω μου από τη χαρά μου, σχεδόν αγγίζαμε τα μαυσωλεία, θαυμάζοντας τις ζωοομορφικές απεικονίσεις, τους σταυρούς των Άνδεων και τη θέα προς το φαράγγι.

Ξεκινήσαμε το μονοπάτι της επιστροφής απολύτως ικανοποιημένοι, απρόσμενα θα έλεγα, επιστρέφοντας σε ένα χωριό χωρίς ίχνος σουβενίρ, με τα γουρουνάκια να κυκλοφορούν ελεύθερα, με τα πάντα να είναι - ακόμη- σε μια απίστευτα ευχάριστα πρωτόγονη κατάσταση στο μαγικό χωριουδάκι των Άνδεων, το όνομα του οποίου δε θυμάμαι. Μπήκαμε στο λεωφορείο και ξεκινήσαμε τη μακρά διαδρομή της επιστροφής, κατά την οποία έβαλα τα πόδια μου στην πλάτη της μπροστινής άδειας θέσης, στην οποία όμως ο Κώστας είχε αφήσει την (ακριβή) του φωτογραφική μηχανή, με αποτέλεσμα αυτή να πέσει και να σπάσει. Βουβαμάρα... Ο @Krekouzas υπομένει πολλά, είναι πηγή καλής διάθεσης αλλά μην του πειράξετε τα γκαζετάκια του, είναι τα παιδιά του. Τον πήρε από κάτω και έμεινε ανέκφραστος για μερικές μέρες... Μάλιστα η κατάσταση θα επιδεινωνόταν αργότερα...

Φτάσαμε στη Leimebamba και καθίσαμε να φάμε στο ίδιο -και ουσιαστικά μοναδικό- εστιατόριο που είχαμε κάτσει και στην πρώτη διαμονή μας, αλλά η διάθεση είναι χάλια λόγω της σπασμένης φωτογραφικής μηχανής. Η γίδα που φάγαμε ήταν πολύ καλή, τα εντόσθια τύπου "κοιλίτσες" που πήρα εγώ τρώγονταν, ενώ βρήκαμε και δωμάτιο σε ένα σαφώς καλύτερο κατάλυμα για περίπου 8 ευρώ, μέχρι που είχε wifi (!) και ζεστό νερό. Η δε ιδιοκτητριούλα έφυγε τρέχοντας μόλις μας παρέδωσε τα κλειδιά διότι είχαν συνάντηση με τους άλλους ιδιοκτήτες καταλυμάτων του χωριού, ώστε να δημιουργήσουν ένα τοπικό γραφείο πληροφοριών για τους τουρίστες, στο οποίο θα εργάζονταν εναλλάξ με σκοπό να ενημερώνουν τον όποιο επισκέπτη για τις δυνατότητες επίσκεψης αρχαιολογικών και φυσιολατρικών χώρων στην περιοχή... Οργανώνονται κι εδώ σιγά-σιγά.

Ο Κώστας και η Άνγια ξαναπήγαν στο καφέ απέναντι από το μουσείο κι έλπιζα κάπως να φροντίσει η κοπέλα να του φτιάξει τη διάθεση γιατί ταξίδι με μουτρωμένο Κρεκούζα είναι μπάσκετ χωρίς καρφώματα. Αφού επέστρεψαν είπαμε να πάμε για δείπνο στο διπλανό χωριό, την Palmyra, όμως επειδη η... δημοσιά δεν είχε φωτισμό ακι ήταν θεοσκότεινα, τελικά βρήκαμε και καβαλήσαμε ένα τρίκυκλο, καθούμενοι πάνω σε σακιά από σιτάρι και τσιμέντο. Το χωριό ήταν ένα φάντασμα, καταλήξαμε ωστόσο σε ένα καλτ καφέ που διέθετε τρεις πλαστικές καρέκλες, ένα τραπέζι της κακιάς ώρας και δύο ηχεία και - παρότι δε διέθετε τίποτε φαγώσιμο- είχε την απαραίτητη πια πορτοκαλάδα Aruba, την οποία μας σέρβιρε με περισσή χάρη η γιαγιούλα ιδιοκτήτρια που επέστρεψε στο πλέξιμο πουλόβερ με το οποίο ασχολούταν πριν εμφανιστούμε εμείς, οι τρεις διψασμένοι εξωτικοί αλλοδαποί.

Μετά από αυτή την αξέχαστη εμπειρία, κάναμε μια βόλτα στο χωριό όπου περάσαμε από κάποια φολκλόρ μπακάλικα, δυο εστιατόρια όπου τους είχε τελειώσει το φαγητό (οπότε ένιωσα σα στο σπίτι προς στιγμήν, χαχα) και ξεκινήσαμε το περπάτημα της επιστροφής για τη Leimebamba, όπου παρά το προχωρημένο της ώρας τα παιδάκια έπαιζαν μπάλα στην πλατεία και βρήκαμε ένα σπίτι που ντουμπλάριζε ως εστιατόριο στην εσωτερική του αυλή με το μοναδικό του τραπέζι, ανάμεσα σε γλαστρούλες από γεράνια, όπου η καλή κυριούλα μας ΄σερβιρε κοτόπουλο με τηγανητές πατάτες κομμένες στο χέρι. Κάτι οι σπιτικές πατάτες, κάτι τα γεράνια και οι γλάστρες, κάτι τα φτωχικά αλλά φιλόξενα έπιπλα με έκαναν να αναπολήσω τη γιαγιά μου και τα παιδικά μου χρόνια, τότε που η Αθήνα ήταν αλλιώς. Το αίσθημα έγινε εντονότερο όταν βολτάροντας είδαμε κάποιες κυριούλες να παίζουν χαρτιά με λεφτά σε ένα σουρεαλιστικό μπακάλικο που πωλούσε παπούτσια, λάδι, κυλώτες και τετράδια, ενώ στη διπλανή δημόσια υπηρεσίαοι άντρες έπαιζαν τη δική τους παρτίδα πρέφας, απορροφημένοι τόσο που δε μας πρόσεξαν καν.