Τουρκία Χίος - ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ - Αθήνα : Ένα καταδρομικό road trip

[themischar]

11η μέρα, Marmaris - Bodrum & 163 Km



https://www.google.com/maps/d/edit?mid=10mysIgRPAD3XeQyUDeu0meJhRTQNr642&usp=sharing

Οι κουβέντες και τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν, και από τους δυό μας, πρωί-πρωί. Η ψυχολογία μας ήταν ανεβασμένη, δεν κρυβόταν με τίποτα. Ολοφάνερο, πλέον, πως ζούσαμε το ταξίδι !
Κατά τις 11πμ, αναχωρήσαμε με πρώτο προορισμό την περιοχή της Yatagan που καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από πευκοδάση και δεν έχει σχέση -ιδιαίτερη- με το yatagan το γνωστό σπαθί-λεπίδα που κυμαίνεται από 60cm έως 80 cm σε μήκος και είναι καμπυλωμένo προς τα εμπρός με το αιχμηρό άκρο του να είναι κατασκευασμένο, για αντοχή, από σκληρό ατσάλι

Ήταν απομεσήμερο όταν φθασαμε, όλοι οι μαγαζἀτορες την είχαν ¨κἀνει¨ για την προσευχή τους και εμείς πάλι δεν είχαμε καμιά μα καμιά όρεξη να αρκεστούμε στις ορέξεις τους και να περιμένουμε πότε θα ξανανοίξουν.
Έτσι, κατευθυνθήκαμε προς την αρχαία Στρατονίκη, που βρίσκεται 1 χλμ από τον υπεραστικό δρόμο (D330) και είναι αυτός που συνδέει το Yatagan με το Bodrum και πολύ κοντά στο εξάμβλωμα του σταθμού ενέργειας Yata Yan.
H Stratoniki, ήταν μια από τις πιο σημαντικές πόλεις στο εσωτερικό της αρχαίας Καρίας, Μείναμε για λίγο και για να πάρουμε μια ανάσα δροσιάς μέσα στο λιοπύρι που δεν μπορώ να πώ έκανε για άλλη μια φορά καλά τη δουλειά του.
Ο χώρος δεν ήταν τελείως παραμελημενος, αλλά . . .





Συνομιλώντας (μέσω bluetooth) σχεδόν ακατάπαυστα, σε όλη τη διαδρομή, αποφασίσαμε ότι θα αρχίσουμε το ψάξιμο για τη διαμονή μας, ακόμη και από τα περίχωρα μήπως και τελειώσουμε μια ώρα αρχίτερα.
Σιγά που θα τα καταφέρναμε. Ψάχνουμε δεξιά-ζερβά μέσα στα στενά της πόλης (χωρίς να κατέβουμε από τη moto) και δώστου να ανεβοκατεβαίνουμε τους μικρούς αλλά γεμάτους από τροχοφόρα λόφους για να καταλήξουμε επιτέλους κάπου εδώ σχετικά κοντά στην πόλη.
Δεν το λογαριάσαμε και σπουδαίο αλλά σίγουρα θα μας εξυπηρετούσε για τα επόμενα δυό βράδυα.



Η πασίγνωστη αρχαία Αλικαρνασσός (τουρκικά Bodrum) της αρχαίας Καρίας και ήταν γνωστή και από το περίφημο Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου. Αναπτύχθηκε στη θέση μιας μικρής πόλης που ονομαζόταν Ζεφύρια στη χερσόνησο όπου βρίσκεται το κάστρο. Οι Αίολοι, οι Ίωνες και έπειτα οι Δωριείς που ήρθαν στις ακτές του νότιου Αιγαίου δημιούργησαν μια ένωση με έξι πόλεις στην περιοχή.

Το Μαυσωλείο χτίστηκε τον 4ο αιώνα π.Χ. για να ταφεί ο σατράπης Μαύσωλος, με εντολή της γυναίκας του Αρτεμισίας και ήταν κατασκευασμένο από λευκό μάρμαρο, στολισμένο από πλούσιο γλυπτό διάκοσμο.
Έκτοτε, τα μεγαλειώδη ταφικά οικοδομήματα επικράτησε να ονομάζονται Μαυσωλεία.
Το 16ο αιώνα. οι (Hospitaller) Ιωαννίτες ιππότες της Ρόδου "αρχαιολάτρες χριστιανοί" το γκρέμισαν και το χρησιμοποίησαν ως οικοδομικό υλικό για το κάστρο της πόλης.
Δυστυχώς, λίγα κομμάτια μαρμάρων, κιόνων και αγαλμάτων έχουν διασωθεί και σχεδόν τίποτα δε θυμίζει "αρχαίο θαυμα" και πολλά από τα αριστοτεχνικά γλυπτά τελικά βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο.

Εμείς πάλι, λουσμένοι στον ιδρώτα, πριν και μετά από το ντους, νομίσαμε ότι μεταξύ των άλλων καταφέραμε να διαιρέσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της μέρας ανάμεσα στην συναρπαστική αρχαιολογία και μιας ξαπλώστρας σε έναν από τους λαμπερούς όρμους, όπου και καταφύγαμε χωρίς δεύτερη σκέψη.





Όταν ο ήλιος έδειχνε να γέρνει προς τη δύση του, τότε σηκωθήκαμε για το δευτέρο σκέλος υλοποίησης, αυτό της αρχαιολογίας.



Σε ένα ακρωτήριο ανατολικά του λιμανιού της Αλικαρνασσού βρίσκεται το Κάστρο, που χτίστηκε στις αρχές του 15ου αιώνα από τους Ιωαννίτες ιππότες της Ρόδου. Η βραχώδης περιοχή μεταξύ των δύο λιμανιών όπου βρίσκεται ήταν ένα νησί στην αρχαιότητα. Αργότερα, έγινε μια χερσόνησος που συνέδεσε την πόλη.

Μέσα στο εσωτερικό του κάστρου βρίσκονται πύργοι με ονόματα από διαφορετικές χώρες. Ο ψηλότερος πύργος είναι ο Γαλλικός, ο οποίος είναι 47,50μ πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Οι άλλοι πύργοι αναφέρονται ως Ιταλικός, Γερμανικός και Αγγλικός Πύργος.



Στα τέλη του 1800, όταν το κάστρο χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή, προστέθηκε μια κατασκευή λουτρών και απέκτησε οθωμανικό χαρακτήρα. Ωστόσο, μερικά τμήματά του είναι ανοιχτά για τους επισκέπτες λόγω αποκατάστασης. Διάφορα αντικείμενα εκτίθενται στις περιοχές του κάστρου, το οποίο ιδρύθηκε σε μια έκταση 33,5 στρεμμάτων.



Το Μουσείο Υποβρύχιας Αρχαιολογίας της Αλικαρνασσού (Bodrum Sualtı Arkeoloji Müzesi), το οποίο έλαβε «Ειδική Έπαινο» στο Διαγωνισμό του Ευρωπαϊκού Μουσείου της Χρονιάς το 1995, βρίσκεται στο Κάστρο της Αλικαρνασσού Είναι ένα από τα πιο δημοφιλή μέρη και διαθέτει 14 αίθουσες εκθέσεων με την πλουσιότερη συλλογή αμφορέων της Ανατολικής Μεσογείου.
Στο δεύτερο σκέλος, της ημέρας, αποτύχαμε παταγωδώς, ήταν κλειστό, ακόμη και αν ξεκινούσαμε εξ´αρχής από αυτό.



Αγάλματα του ιστορικού Ηρόδοτου (που η αρχαία Αλικαρνασσός είναι η γενέτειρα του), του πολύκροτου ζεύγους της εποχής Αρτεμισίας και Μαύσωλου, είναι εκτεθειμένα γύρω από τον εξωτερικό χώρο,



Φύγαμε χωρίς μιλιά. Στο δρόμο, την ώρα που κοιτούσαμε τον πάγκο του μικροπωλητή με τα φραγκόσυκα κάποιος άλλος συναδελφός του, έσπρωχνε με τα χέρια ένα καρότσι γεμάτο καρπούζια. Σταμάτησε ξαφνικά και έκατσε να ξεκουραστεί στις σκάλες ενός σπιτιου. Πήρε ένα καρπούζι, το έβαλε δίπλα του, έδωσε μια με την μπουνιά του και το κομμάτιασε. Έφαγε την καρδιά και άφησε το υπόλοιπο, παίρνοντας το καρότσι του εξακολούθησε το δρόμο του μόχθου. Φτωχός ο καημένος αλλά και ασυνείδητος, άφησε τα σκουπίδια στις σκάλες αλλουνού.



Καθώς προχωρούσαμε ένα περίεργο βουητό γέμισε τον ουρανό. Ήταν ένα διόλου ευκαταφρόνητο σμήνος πουλιών (δεν ήμουνα και δεν είμαι σε θέση να τα αναγνωρίσω) που έκαναν έναν ολόκληρο κύκλο πάνω από το λιμάνι και εξαφανίσθηκαν εν συνεχεία στον μακρινό ορίζοντα.
Επίσης, δε γνωρίζω και τελικά δεν έμαθα, αν αυτή τους η κίνηση και η γυροβολιά τους δώθε κείθε, ήταν κάποιο καιρικό σημάδι.





Ο κόσμος ήδη είχε αρχίσει να κάνει τον περίπατό του, στην προβλήτα και στους γύρω δρόμους, μαζί τους και εμείς





Προσπαθούσαμε να μην ακολουθούμε πιστά το πλήθος αλλά ήταν εμφανώς αδύνατο να γίνει πράξη κάτι τέτοιο, γι´ αυτό όταν ήλθαμε σε οπτική επαφή με ένα sea food ξενερώσαμε και ενδώσαμε πηγαίνοντας στα παραθαλάσσια τραπέζια του.





Λίγο αργότερα, με ένα επιπλέον γλυκό στο χέρι (το κερασμένο πριν δεν μας γλύκανε επαρκώς) από το γειτονικό ζαχαροπλαστείο συνεχίσαμε τη βόλτα μας.



Το σκοτάδι ήταν υπεραρκετό στην πλευρά της πόλης που περπατούσαμε αλλά και η περιέργειά μας, μεγάλη για αυτό που λαμπίριζε και ξεχώριζε στο βάθος.



Φθάσαμε χωρίς εμπόδια στα παιχνιδιάρικα φώτα νέον που ανήκαν στο Halikarnas nightclub -στην αδιαμφισβήτητη ¨Μεκκα¨ της διασκέδασης της πόλης- όπου στην κυριολεξία δεν έπεφτε καρφίτσα. Μπήκαμε και γρήγορα βυθιστήκαμε σε ρέμβη -ίσως να ήταν και νάρκη από το αλκοόλ- και μείναμε όσο βαστούσαν τα πόδια μας.

 

[themischar]

12η μέρα, γύρω από το Bodrum

Το πρωί, τεντώθηκα στο κρεβάτι με τα χέρια και τα πόδια σε έκταση λες και βρισκόμουν στο δικό μας κρεβάτι. Τα καλά των διαμερισμάτων που έχουν αν μη τι άλλο, κάποιες φορές, τη καθόλα γνώριμη σπιτική χάρη.
Σήμερα λέμε πως θα ξεκινήσουμε με μια επίσκεψη στο χώρο ανέγερσης του ενός εκ των επτά θαυμάτων του αρχαίου κόσμου, στο Μουσείο του Μαυσωλείου και εν συνεχεία στο αρχαίο θέατρο με κατάληξη σε κοντινές παραλίες.

Φθάνοντας στο χώρο αντικρύζεις την προειδοποιητική πινακίδα λειτουργίας που αλλάζει. Προσοχή, για την είσοδο, δέχονται μόνο Τουρκικές λίρες.



Ο θαυμάσιος τάφος που καθόρισε για πρώτη φορά τον όρο «μαυσωλείο» χτίστηκε στην αρχαία Αλικαρνασσό από τον σατράπη Μαύσωλο. Στεγαζόταν σε ένα τεράστιο βάθρο,με ύψος 45μ με ανάγλυφα σε κάθε πρόσοψη σκαλισμένα από τους σημαντικότερους Έλληνες γλύπτες του 4ου αιώνα π.Χ.
Οι επισκέπτες του χώρου σήμερα θα δουν μόνο μερικούς σκορπισμένους σπόνδυλους από αυλακωτούς κίονες, λαξευμένες πέτρες και μια σκάλα που μαρτυρούν λίγο την αλλοτινή ύπαρξη του Μαυσωλείου.





Ένα video σε παρακείμενη αίθουσα παρουσιάζει την ιστορία του μνημείου μαζί με την φιλοτεχνημένη μακέτα.





Φύγαμε κακήν κακώς, χωρίς να δούμε το video, για το αρχαίο θέατρο.
Το αρχαίο θέατρο στο Μπόντρουμ είναι ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους για επίσκεψη. Χτισμένο από τον σατράπη Μαύσωλο τον 4ο αιώνα με χωρητικότητα 13.000 ατόμων,
Βρίσκεται 2 km (περίπου μισή ώρα με τα πόδια) απόσταση από το Κάστρο και την μαρίνα. Διατηρείται σε καλή κατάσταση και προσφέρει ωραία θέα της πόλης από τις κερκίδες του αφού χτίστηκε στην πλαγιά ενός λόφου ακολουθώντας την αρχαία ελληνική παράδοση.
Τους θερινούς μήνες φιλοξενεί και θεατρικές παράστασεις.





Πολλά και ανάμεικτα τα συναισθήματα μας.έτσι είναι αυτά παναθεμάτα !
Προχωράμε με πορεία μας προς την παραλία Gümüşlük ασυζητητί αν και ειπώθηκε προς στιγμή μήπως και πάμε προς το κάστρο.



Μία από τις πιο ήσυχες εναλλακτικές λύσεις στο κέντρο της πόλης είναι ο κόλπος του Gümüşlük. Στη μικρή του αμμώδη παραλία, συνήθως πηγαίνουν ντόπιοι και Τούρκοι τουρίστες για να περάσουν την ημέρα τους.
Το Gümüşlük ήταν όντως χαλαρό με κάθε έννοια της λέξης, με πολλά μικρά εστιατόρια και αρκετές ξύλινες ξαπλώστρες..









Ο εστιάτορας, αυτός, είναι όπως ακριβώς λέμε :<<Πάει, καβάλησε το καλάμι>>.











Παραμόνευα ὠρα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές, μήπως και πετύχω τον λουστράκο και κανω ένα lifting στα ταλαιπωρημένα παπουτσάκια μου αλλά δεν τα κατάφερα, ίσως επειδή δε ρώτησα, ποιος είναι που !



Το ξάφνιασμα μας ήταν μεγάλο από αυτό που αντικρύζαμε και μας παρέπεμπτε σε αντίστοιχα Ελληνικά παράλια και έγινε με μιας εντονώτερο όταν στα αυτιά μας έφτασε δυνατά και καθαρά, περισσότερο δε γινόταν, η πασίγνωστη μουσική του Μάνου Χαρζιδάκι (Τα παιδιά του Πειραιά).
Εύλογα κοντοσταθήκαμε να δούμε πιο πολύ παρά να ακούσουμε από που μας ερχόταν ο ήχος.
Προερχόταν από το cafe του ΜΙΚΟ, που είχε κάτι λίγα τραπέζια, μια μπάρα και μερικές ομπρέλες με καλόγουστες ξαπλώστρεςς κάτω στην λιλιπούτεια σε εκείνο το σημείο παραλία.



Ωπ, ωπ, είπαμε, εδώ είμαστε. Δεν κουνάμε για αλλού !
Ο διάκοσμος προσεγμένος με τα αποξηραμένα φανάρια κολοκύθας να στολίζουν την καφασωτή αυτοσχέδια οροφή του χώρου.



Παραγγείλαμε κάτι δροσερό και σχολιάζαμε αυτό το αναπάντεχο γεγονός, ξεσπλαχνίζοντας παράλληλα το περιβάλλον, όταν μας πλησίασε δειλά αλλά θαρεττά ο ιδιοκτήτης του cafe και λέω ιδιοκτήτης γιατί τον παρακολουθούσαμε, κι᾽ αυτόν, με κάποιο τρόπο.

<< Καλημέρα σας>>, μας χαιρέτησε στα Ελληνικά, <<Είμαι, ο ΜΙΚΟ>> συνέχισε δείχνοντάς μας ταυτόχρονα την ευδιάκριτη ταμπέλα του cafe,
Και, τότε, βρήκε την ευκαιρία και ξεδιπλώθηκε. << Η μάνα μου είναι Ελληνίδα, από τη Μυτιλήνη και όταν ήμουν μικρός πηγαίναμε τακτικά . . . >>.

Ειπώθηκαν πολλά, με τα πολύ καλά Ελληνικά του, μας κέρασε και μας διαμήνυσε πως :<<Εδώ ακούγεται μόνο Έλληνική μουσική>> κάτι που μας ήταν γνωστό αφού το μουσικό ρεπερτόριο που ακουγόταν, όση ώρα ήμασταν εκεί, ήταν μόνο Ελληνικό.



Αποσυρθήκαμε, με προτροπή του, προς τη θάλασσα για μπάνιο και ξάπλα, αναζητώντας λίγη ανάπαυλα.



Έκοψα το φύλλο, από το σπιράλ ¨bloc de journaliste¨ που μου είχε προ καιρού χαρίσει ο ανηψιός μου εκ Γαλλίας, Michel, για να μπορώ να διαβάσω τις εν περιλήψει σημειώσεις μου που αφορούσαν χονδρικά τις κινήσεις μας των επόμενων ημερών.



Κάποια ώρα το απόγευμα, τα μαζέψαμε και φύγαμε, ευχαριστώντας τον ΜΙΚΟ για όλη τη φιλοξενία του.
Πρόθεσή μας ήταν να συνεχίσουμε την ημερήσια εξόρμησή μας προς την ονομαστή παραλία, Bitez.





Υπάρχουν πολλά τοπικά καταστήματα και εξαιρετικά μέρη για φαγητό ή δείπνο. Από τη μια πολλά beach club για ποτό στην παραλία Bitez και από την άλλη είναι ίσως η καλύτερη παραλία στη χερσόνησο της Αλικαρνασσού αν έχετε παιδιά γιατί μεγάλο τμήμα της παραλίας είναι πολύ ρηχό και έχει ζεστά νερά καθώς και αρκετές δραστηριότητες για παιδιά.



Διαλέξαμε ένα μέρος, που έδειχνε υπέροχο για δείπνο και βρισκόταν πάνω στο κύμα Το απολαύσαμε και αναχωρίσαμε όταν πια άρχιζε να σουρουπώνει.



Πριν καλά-καλά ξαναβρεθούμε στο δρόμο της επιστροφής, συμφωνήσαμε να περάσουμε από την μεγάλη αγορά. Το γνωστό, ανά την υφήλιο, παζάρι.
Καθ´ οδόν όμως θυμηθηκαμε, πως οι αποφάσεις δεν είναι μόνο για να τηρούνται, αλλά και για να ανερούνται. Αυτό κάναμε και εμείς, λέγοντας φωναχτά :
<<Όλα τα παζάριο στην Τουρκία, λέμε τώρα, είναι πάνω κάτω τα ίδια>>.
Έτσι, το ξεπεράσαμε, και αυτό, και δεν πήγαμε !
Γυρίσαμε πίσω, σχεικά, νωρίς στο κατάλυμά μας.

 

[themischar]

13η μέρα, Bodrum - Kusadasi & 154 Km



https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1qVfdSkbcaZGEFZBsgk3O0Ys5E3apl7GK&usp=sharing
Στις 09:40π.μ ήμασταν έτοιμοι για να αναχωρήσουμε αφού το πρωινό που σερβιριζόταν εκείνη την ώρα δεν έλεγε και πολλά και για μας θα ήταν ένα άσκοπο χασομέρι.

Φορτώσαμε τα μπαγκάζια μας και κοιτούσαμε για τις λεπτομέρειες όταν μας πλησίασε και πάρκαρε παραδίπλα ένα σκουτεράκι.
Τα γυαλιά ηλίου (σε πράσινη απόχρωση) που σκόπευα να φορέσω γιατί δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω το smoke αλεξήλιο που διέθετε το κράνος, έπεσαν από τη σέλα που τα είχα -πρόχειρα- ακουμπήσει πριν προλάβω να τα πιάσω και τότε έτρεξε να μου τα δώσει ο Ορχαν (έτσι μου αυτοσυστήθηκε).
Τον ευχαρίστησα για την προθυμία του ενώ τα δυό -πίσσα κατράμι- μάτια του σκάναραν την moto για να μου απευθύνει τελικά την κλασική διπλή ερώτηση :
<<Πόσο κοστίζει και πόσο τρέχει>>.
Του απάντησα αλλά δεν έλεγε να φύγει, συνέχιζε να βλεφαρίζει την moto μορφάζοντας και ξαφνικά απλώνει το χέρι του και μου προσφέρει δυό τσιχλες Wrigleyς, αυτές με το εξωτερικό και εσωτερικό χαρτάκι (με άρωμα μέντας).
Χα, χα, πασιφανές πλέον το τι κάνουν οι «παλιοπαρέες».
Τις πήρα διστακτικά ευχαριστώντας τον πάλι και όπου φύγει - φύγει.
Τις τσίχλες, δεν ξέρω το γιατί, δεν τις μασήσαμε ποτέ και για μήνες έπιαναν χώρο στο τσαντάκι μέσης στο οποίο τις είχα -πρόχειρα- βάλει.



Για να πας ή να φύγεις, οδικώς, από το Bodrum, περνάς υποχρεωτικά στα 50 km μακρυά του, από μια διασταύρωση όπου είναι η αρχαία Μύλασα (Τουρκικά Milas), το γεγονός ότι περάσαμε δυό φορές από αυτήν την διαταύρωση χωρίς να σταματήσουμε να δούμε και την αρχαία Μύλασα, μέχρι τώρα, μας μένει ανεξήγητο.

Λες και από μόνη της η ανοιχτωσιά του δρόμου, που μας ταξίδευε, έφτανε και περίσσευε για να την προσπεράσουμε.





Καλά πορευόμασταν όταν ξάφνου πέσαμε σε κίνηση που την δημιουργούσαν δυό νταλίκες που μετέφεραν κορμούς δέντρων. Προσπάθησα να αλλάξω πορεία με προσπέραση, αλλά ο δρόμος στένευε σαν λαιμός μπουκαλιού και φαινόταν, όσο και να το ήθελα, πως δεν θα μπορούσα. Τότε ήταν που λούστηκα στον ιδρώτα, ενθυμούμενος παλαιότερο παρόμοιο σκηνικό, στον διεθνή Ε75 πριν τη Nis στην Σερβία, που την ώρα της προσπέρασης και ενώ βρισκόμουν ανάμεσα σε δυό νταλίκες (διπλό προσπέρασμα) έμεινε η moto από δίσκο ! και είδα και έπαθα μέχρι να τα καταφέρω να σταματήσω στα δεξιά του δρόμου με ασφάλεια.



Βρισκόμασταν στο μέσο της διαδρομής Bodrum - Kusadasi, όταν ο δρόμος άρχισε να στενεύει καθώς στριμώχνεται ανάμεσα στα βουνά και οι καθοδηγητικές πινακίδες μας πληροφρούσαν πως πλησιάζαμε την λίμνη Bafa και το ομώνυμο National Park.



Η φασαρία που κάναμε φθάνοντας, στη λίμνη Bafa, λόγω του χωματόδρομου, ήταν αρκετή για να χαλάσει την ηρεμία των τριών γυναικών που γύρισαν προς την φωτογραφική μηχανή σαν ηλίανθοι στον ήλιο, ενὀσω κάθονταν πίσω από τα λιγοστά πράγματα που είχαν προς πώληση.



Ένα ακόμη από τα γραφικά τοπία της Τουρκίας είναι η περιοχή της λίμνης Bafa και του Εθνικού Πάρκου, πλούσια σε αρχαία μνημεία και έχει φόντο τις κορυφές του όρους Λάτμος (Τούρκικα, Beş Parmak) που φτάνει σε ύψος στα 1.500μ .Τα νερά της λίμνης είναι γλυφά και πλούσια σε ψάρια και φθάνουν σε μέγιστο βάθος τα 25μ, Οι κύριες πηγές νερού της λίμνης, είναι οι πλημμύρες του ποταμού Great Menderes (Büyük Menderes) και τα υπόγεια νερά που προέρχονται από τα βουνά της γύρω περιοχής. Τους αρχαίους χρόνους η λίμνη Bafa ήταν τμήμα της θάλασσας που εισχωρούσε στην ξηρά.

Το Εθνικό Πάρκο μια περιοχή εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς και τεράστιας ιστορικής σημασίας. είναι ένα καταφύγιο αναπαραγωγής για πολλά είδη πτηνών, πολλά από τα οποία κινδυνεύουν να εξαφανιστούν. Μερικά από τα κύρια είδη πουλιών είναι ο πελεκάνος, ο κορμοράνος νάνος και ο θαλάσσιος αετός. Το Πάρκο, επίσης, προσφέρει ένα χειμερινό καταφύγιο για έως και 300.000 διαφορετικά πουλιά.







Μετά την μικρή μας περιήγηση, ξαναβγήκαμε στο δρόμο που ουσιαστικά ακολουθούσε, από μακρυά, την ακτογραμμή με θέα το πέλαγος και τις μικρές βραχονησίδες και με οδηγούς τις πινακίδες για Kussadasi, οδηγησα σε έναν δρόμο με σχετικά καλή ποιότητα ασφάλτου και άνετες στροφές που έκαναν την οδήγηση απολαυστική.
Το Kussadasi (Νέα Έφεσος) η Τουρκική ονομασία, σημαίνει «νησί των πουλιών» και οφείλεται σε ένα νησάκι στο λιμάνι που ενώνεται με την ξηρά με γέφυρα. Το γενοβέζικο οχυρό του 14ου αιώνα προδίδει την παλιά ιδιότητα της πόλης ως εμπορικό κέντρο. Κατά τη βυζαντινή περίοδο ήταν γνωστό ως Ἔφεσος Νεόπολις, ενώ οι Βενετοί και οι Γενουάτες το ονόμαζαν Σκάλα Ν(ου)όβα (Scala Nova ή Scala Nuova).



Είναι παραθαλάσσιο τουριστικό θέρετρο στην Τουρκική ακτή στο Αιγαίο, με 70.000 κατοίκους, Η περιοχή κατοικείται από το 3.000 π.Χ. Κατά τη διάρκεια του πρώτου Ελληνικού αποικισμού δημιουργήθηκε ανάμεσα στις υπόλοιπες πόλεις και η Νεόπολις, αλλά στη συνέχεια επισκιάστηκε από την κοντινή Έφεσο. Το λιμάνι πέρασε στην κατοχή των Τούρκων το 1086, αλλά οι Βυζαντινοί το ανέκτησαν στη συνέχεια, για να γίνει τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1413. Οι Οθωμανοί έχτισαν τα τείχη της πόλης και το καραβανσεράι. Μέχρι τη δεκαετία του 1970, όταν και άρχισε να αναπτύσσεται τουριστικά, ήταν ένα ψαροχώρι.
Η κύρια βιομηχανία της πόλης είναι ο τουρισμός και το λιμάνι του αποτελεί σταθμό για πολλά κρουαζιερόπλοια και υπάρχει μια υποτυπώδης ακτοπλοϊκή σύνδεση με τη Σάμο.
Θες ότι ήταν η ώρα, θες ότι μπήκαμε παραλιακά (με ότι αυτό σημαίνει) η κίνηση των τροχοφόρων ήταν μπόλικη και σκοπός μας ήταν να μείνουμε κάπου στην παραλία της ¨white lady¨ που είναι μια από τις πιο γνωστές.

Το ξενοδοχείο βρέθηκε, πάλι καλά, on the beach.
Το ευρύχωρο και καλά προσανατολισμένο δωμάτιο, ήταν πλήρως εξοπλισμένο με τα απαραίτητα για πολλούς αναλώσιμα, κανένα απο τα οποία δεν χρησιμοποιήσαμε τα δυό βράδυα παραμονής μας.
Το φρεσκάρισμα από το δρόμο έγινε εν ριπεί οφθαλμού και κατεβήκαμε όσο πιο γρήγορα γινόταν στην παραλία που ήταν ακριβώς από κάτω, εντελώς ἀναρχα δομημένη, χωρίς ίχνος αισθητικής και τοπικού χρώματος, θύμα προφανώς της ανάπτυξης του τουρισμού, όπου η λέξη χαμός ήταν αδύνατο να αποδώσει την πραγματικότητα.





Κατεβήκαμε συνάμενοι κουνάμενοι και νοικιάσαμε τα αξεσουάρ της παραλίας δεν υπήρχε ίχνος χώρου για κάτι άλλο και για να αποφύγουμε τον κίνδυνο κλοπής, όλα γύρω μας το μαρτυρούσαν, επιστρατέψαμε τα μεγάλα μας μέσα που έως τώρα βρισκόντουσαν σε λήθαργο.

Ηταν πρώτη φορά που κολυμπούσα έχοντας μέσα στο μαγιό μου πορτοφόλι, τηλέφωνο και κλειδιά της moto !
Κάθε φορά που αποφάσιζα να πατήσω τα πόδια μου στο βυθό αυτόματα χτυπούσα ρυθμικά το μαγιό μου στο μέρος εκείνο που τα είχα ταξινομίσει και τα έσφιγγα κιόλας για να βεβαιωθώ πως δεν έλειπε τίποτα. Με αυτόν τον τρόπο έπαιρνα χαρά και σιγουριά και συνεχίζαμε να κολυμπάμε μαζί κι’ όχι εναλλάξ που αρχικά είχαμε σκεφθεί.

Πρωτόγνωρο το μαρτύριο για μένα αν και ανέκαθεν είχα μαζί μου αδιάβροχα σακουλάκια από μαλακό PVC τύπου drybag διαστάσεων 22cmX16cm (άνετα χωράνε τηλέφωνο, πορτοφόλι, κλειδιά) με πτυχώσεις & φερμουάρ ώστε να μη παρεισφρέει νερό και ρυθμιζόμενο λουράκι μέσης για παν ενδεχόμενο. Όμως, αυτή ήταν η μοναδική φορά που ένοιωσα πως έγινε η πλήρη απόσβεση της αγοράς.





Η θάλασσα καθαρή, η παραλία με άμμο και τί χαρά για τα μικρά, που ήταν παραδίπλα, και προσπαθούσαν πρώτα να προστατεύσουν από τα κύματα το κάστρο που θα έφτιαχναν στην άμμο !



Χωρίς τίποτα καλύτερο να κάνουμς από το να περιμένουμε τον ήλιο να πέσει στα νερά της θάλασσας και παραμείναμε και μετά το ηλιοβασίλεμα στην, άδεια, παραλία γιατί σεν είχαμε κατά νου να βγούμε προς την κυρίως πόλη με τις υρωδιές από μπαχάρια, το άρωμα από ναργιλέ, τίς φωνές με τα εξαντλητικά παζάρια και μια κουλτούρα που -είτε το θέλαμε είτε όχι- ήταν οικεία σε εμάς.

 

[themischar]

14η μέρα, Kusadasi - Ephesus - Kusadasi & 46 Km

Είναι γνωστό, ότι τα γωνιακά δωμάτια σε όροφο έχουν πολλές φορές άπλετη θέα, αλλά εύκολα δημιουργούν και αποπνικτική ατμόσφαιρα αν είναι και μήνας Αύγουστος και ειδικά σε περιοχή που η ζέστη κτυπά ανελέητα σπάζοντας θερμόμετρο.
Το AC, γενικά και ειδικά το αποφεύγουμε πόσο μάλλον κατά τη διάρκεια του ύπνου γι´αυτό και ξυπνήσαμε με το που πείρωσε το δωμάτιο και όχι από τις κίτρινες ηλιαχτίδες φωτός σε πορτοκαλί φόντο που καρτερούσαν να εισβάλουν.

Η αρχαία Έφεσος (ο σημερινός αρχαιολογικός χώρος) κατά την αρχαιότητα ήταν πολύ κοντά στη θάλασσα. Όμως οι συνεχείς προσχώσεις του ποταμού Καύστρου ανάγκαζε τους κατοίκους κατά μακρά διαστήματα να μετακινούν τους οικισμούς τους δυτικότερα. Παρ´όλα αυτά η αρχαία πόλη οικοδομήθηκε στις χαμηλές πλαγιές των λόφων Κορησός και Πρίων όπου στη συνέχεια αυτών εκτεινόταν η εύφορη πεδιάδα της Εφέσου (Εφέσιο πεδίο). Ο ναός της Εφεσίας Αρτέμιδος βρισκόταν ακριβώς στη πεδιάδα αυτή απέχοντας ελάχιστα από την πόλη.
Στα χρόνια της ρωμαϊκής κυριαρχίας η Έφεσος αναδείχθηκε σε κύριο λιμάνι της Μεσογείου.Τα περισσότερα αρχαία μνημεία χρονολογούνται από αυτή την περίοδο. Η πρόσχωση του λιμανιού οδήγησε στην παρακμή. Η πόλη όμως διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη διάδοση του χριστιανισμού και δύο Σύνοδοι της Εκκλησίας πραγματοποιήθηκαν εδώ, το 431 και το 449 μ.Χ. Λέγεται ότι η Παναγία πέρασε στην Έφεσο τις τελευταίες της ημέρες και ότι ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής είχε έρθει από την Πάτμο για να τη φροντίσει.

Η διαδρομή των 23 km, για να φθάσουμε στα αρχαία μνημεία, ήταν ασυζητητί πανεύκολη. Φθάσαμε, βρήκαμε και έναν παχύ ίσκιο για την moto, δίπλα στο Μουσείο -που θα το επισκεπτόμασταν στο τέλος- και κατευθυνθήκαμε προς τον αρχαιολογικό χώρο.



Υπήρχε κόσμος τριγύρω, εκείνη την ώρα, όχι όμως και στα εκδοτήρια.





Ο δρόμος που οδηγεί προς την αρχαία πόλη, για καλή τύχη όλων, είναι δενδροφυτευμένος ένθεν κακείθεν και ο ίσκιος τους είναι ευπρόσδεκτος μέσα στο Αυγουστιάτικο λιοπύρι.



Το μεγάλο θέατρο, ήταν μικρότερο κατά τους κλασικούς χρόνους, αλλά επεκτάθηκε επί Ρωμαιοκρατίας
Love at first sight που λένε ακόμη σε κάποια χωριά μηδεμού και του δικού μου.



Το θέατρο λαξευμένο στην πλαγιά του όρους.









Η οδός (Αρκαδιανή οδός), που οδηγούσε προς το λιμάνι όταν η πόλη ήταν παραθαλάσσια.





Η βιβλιοθήκη του Κέλσου κτίστηκε το 114- 117 μ.Χ από τον γερουσιαστή Γάϊο Ιούλιο Άκουϊλα προς τιμήν του πατέρα του. Η βιβλιοθήκη υπέστη φθορές πρώτα από τους Γότθους και στη συνέχεια από το σεισμό το 1000 μ.Χ.
Αναστηλώθηκε το 1978.







Τα αντίγραφα αγάλματα που κοσμούν τις κόγχες της πρόσοψης είναι η Έννοια, η Αρετή, η Σοφία και η Επιστήμη.
Τα πρωτότυπα αγάλματα, εκτίθεται στο Μουσείο της Εφέσου στη Βιέννη, όπου μεταφέρθηκαν μετά τις ανασκαφές του 1911.















Οδός με τις Κιονοστοιχίες.
Η οδός κατά μήκος της οποίας υψώνονταν κίονες Ιωνικού και Κορινθιακού ρυθμού εκτείνονταν από τα λουτρά του Βαρίου μέχρι το ναό του Δομητιανού.





Η πύλη στην είσοδο της οδού των Κουρήτων (Πύλη του Ηρακλή) πήρε την ονομασία της από δύο ανάγλυφες παραστάσεις που απεικονίζουν τον Ηρακλή τυλιγμένο με δέρμα λιονταριού. Ήταν αρχικά διώροφη και πιστεύεται ότι κατασκευάστηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ. Είχε μια μεγάλη κεντρική αψίδα με φτερωτές νίκες στις επάνω γωνίες. Την οδό των Κουρήτων κοσμούσαν αγάλματα αξιωματούχων της πόλης.



Η πόλη ήταν διάσημη για το Ναό της Αρτέμιδος “Εφεσία Αρτέμιδα” που θεωρείτο ως ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου. Σχεδιάστηκε από τους Χερσιφρόνα και Μεταγένη με εντολή του Κροίσου της Λύδιας τον 6ο αιώνα π.Χ και αποπερατώθηκε μετά από έναν περίπου αιώνα από τους αρχιτέκτονες Παιώνιο τον Εφέσιο και Δημήτριο
Ο μαρμάρινος ναός ήταν δίπτερος (είχε δυό σειρές κίονες) με διαστάσεις 55μΧ110μ και 8 κίονες στις στενές πλευρές και είκοσι στις μακρυές με κάθε κίονα να έχει 29μ ύψος.
Ο ναός καταστράφηκε το 356 π.Χ. από τη φωτιά που έβαλε ο Ηρόστρατος γιατί ήθελε να μείνει στην Ιστορία.
Για την ανέγερση νέου ναού, που έγινε ακόμη πιο μεγαλόπρεπο από το αρχικό, χρειάστηκαν περίπου 120 χρόνια.
Το 401 μ.Χ ο ναός καταστράφηκε με εντολή του Ιωάννη του Χρυσόστομου.

 

[themischar]

To Πρυτανείον, ήταν η έδρα του Πρυτάνεως, που είχε καθήκον να προσέχει την άσβεστη φλόγα της Βουλαίας Αρτέμιδος, να ρυθμίζει τις άλλες λατρείες και να προΐσταται των τελετών.
Ο Πρύτανης εκλεγόταν από τους πλούσιους, γιατί δεν είχε τη διαχείριση δημόσιων πόρων, ό,τι ξόδευε ήταν από τη δική του περιουσία, γι' αυτό και η εκλογή του τού έφερνε μεγάλη τιμή.



Η Οδός Κουρήτων, μετά το Πρυτανείο οδηγεί στο Ναό του Δομητιανού. Στο τέλος του δρόμου υπάρχουν δύο ανάγλυφα του Ερμή.
Το μνημείο είναι σχήματος τετραπλεύρου και, πάνω σε βάθρα υπήρχαν τρία αγάλματα μέσα σε κόγχες ενωμένες με αψίδες. Τα αγάλματα παρίσταναν τον Μέμμιο, τον πατέρα του, Γάιο, και τον παππού του, Σύλλα.
Ο Ναός ήταν πρόστυλος και ανυψωμένος, αφού οι στυλοβάτες (οι βάσεις των κιόνων) ήταν σε ύψος οκτώ βαθμίδων.



Το Μνημείο του Μέμμιου,1ος αιώνας π.Χ.







Η κρήνη του ΤραΪανού, βρίσκεται ακριβώς μπροστά από τον ναό του Αδριανού, ήταν χτισμένη σε δύο ορόφους και περιβαλλόταν από μια μεγάλη πισίνα και υπήρχε ένα μεγάλο άγαλμα του αυτοκράτορα ΤραΪανού.



Ναός του Αδριανού με την ανάγλυφη μαρμάρινη πρόσοψη του που χτίστηκε προς τιμήν του Αδριανού το 123 μ.Χ απεικονίζει μυθικές θεότητες.





Οι τοιχογραφίες στις κατοικίες απέναντι από το ναό του Αδριανού υποδηλώνουν ότι ανήκαν σε εύπορους ιδιοκτήτες.



Ολόγυρα δεσπόζουν επιβλητικές κιονοστοιχίες με Ιωνικά κιονόκρανα και θαυμάσια οικοδομήματα, που εντυπωσιάζουν για το μέγεθος και την αριστουργηματική αρχιτεκτονική τους.







Καθώς προχωράμε και στρίβουμε για να μπούμε στο αρχαιολογικό μουσείο, έπεσα πάνω στο team των λουστράκων, όπότε βρήκα την ευκαιρία να περιποιηθώ τα παπούτσια μου, τα οποία έκτοτε δεν ήταν ξανά τα ίδια.
Τα μάτια του μια φωτίζονταν και μια σκοτείνιαζαν όσο μιλούσε << Πηγαἰνετε σε αυτόν είπε, έχει μικρά παιδιά>>.
Τόμπολα εγώ!





Ευχαριστήσαμε το μάστορα και μπήκαμε, ήταν ακριβώς δίπλα, στην είσοδο του αρχαιολογικού μουσείου Εφέσου (Τουρκικά: Efes Müzesi).
Τα εκθέματά του αποτελούνται κυρίως από τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην αρχαία πόλη, και το πλέον διάσημο έκθεμα του είναι το άγαλμα της Εφέσιας Αρτέμιδος.



Ο αναπαυόμενος πολεμιστής.











Το λατρευτικό άγαλμα της θεάς Αρτέμιδος.



Γλυπτό της Εφεσίας Αρτέμιδος.



Το χέρι από το άγαλμα του αυτοκράτορα Τραϊανού και το κεφάλι του που βρέθηκε τεμαχισμένο.

​

Ο Έρως αναβάτης σε δελφίνι.





Μια μακέτα του Ναού της Αρτέμιδος σε γυάλινο περίβλημα βρίσκεται στο μέσον μιας από τις αίθουσες του Μουσείου.



Ενθουσιασμένοι, δεν το περιμέναμε, από την ημερήσια εκδρομή μας επιστρέψαμε στο εξάμβλωμα ξενοδοχείο μας και τις ξαπλώστρες του στη θάλασσα, κατά τις 18:00μμ, για το τελευταίο θαλασσινό μπάνιο στις ακτές της Τούρκικης ριβιέρας.



Το βράδυ ¨ξεφαντώσαμε¨ με μπυρίτσες, τί άλλο και συνειδητοποιήσαμε πως κατά ένα περίεργο τρόπο στο Κουσάντασι όλα κινούνται αργά. Οι άνθρωποι σουλατσάριζαν στην πλατεία μπαινόβγαιναν στα μαγαζιά τριγύρω και έκαναν τα πάντα με το πάσο τους

 

[themischar]

.

15η & 16η μέρα,
Kusadasi - Cesme & 176 Km + Cesme - Χίος - Πειραιάς (9 +122 ) Nautical Miles



https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1QHbrPq5fzAvTfBxPDxGBRLxKIoMSy8Hq&usp=sharing
Ξυπνήσαμε από εγρήγορση για το σερί μερονύχτι που μας περίμενε : Kusadasi - Cesme & Cesme - Χίος - Πειραιάς.
Το πρωινό δεν ήταν τελετουργικό, αλλά λίγο μας ένοιαζε.
Έτσι κι´αλλιώς το μυαλό ήταν καρφωμένο στην ¨χειρουργική¨ εκτέλεση, του τελευταίου μέρους, του ταξιδιωτικού προγράμματος και δε σήκωνε ματσακονιές από κανέναν.
Μια τελευταία ματιά, από ψηλά, προς την βορειοδυτική πλευρά της γαλαζοπράσινης ακτής και δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω , , , για τις επόμενες, στην καλύτερη περίπτωση, 20 ώρες.



Αλάργα είπαμε, με ομολογουμένως καλή προαίρεση, αμέσως μετά το τσάι που γευτήκαμε ! Βρε, λες και το συνηθίσαμε τόσο που μπορεί και να εθιστούμε ;
Περνάμε, βλέπουμε καβάλα ότι βλέπουμε και δεν σταματάμε ούτε για πιπί !





Κατά τις 14:00 μπήκαμε πανηγυρικά στο Cesme και κατευθείαν στο λιμάνι. Να βγάλουμε τα εισητήρια επιστροφής (τώρα τα εισητήρια βγαίνουν σε γραφεία μέσα στην πόλη) για την πρώτη παντόφλα των 17:30μμ.
Είχαμε και την εκκρεμότητα με την προημερών κλήση της Τροχαίας γιατί η Μάτα ήταν αυτή που επέμενε να την πληρώσει, επειδή εκείνη την είχε στην τσάντα της όλες αυτές τις μέρες και δεν ήθελε επ´ουδενί να γίνει αφορμή ταλαιπωρίας και αργοπορίας η μη πληρωμή της.
Και το έκανε πράξη, όπως φαίνεται και από την απόδειξη και με την σχετική προβλεπόμενη έκπτωση κατέβηκε στο ποσό των 202,50 TL.
Εγώ, στον κόσμο μου. ήμουν αφηρημένος και περιχαρής καθ’ όλα ανησυχητικός συνδυασμός.



Ήταν, πράγματι, νωρίς !
Είχαμε αρκετό χρόνο μέχρι την αναχώρηση αλλά το γεγονός ότι μπήκαμε σε μια τάξη και ομαλά πορευόμασταν μας καθησύχαζε.

​

Ήλθε η ώρα για τον απόπλου, την προβλεπόμενη ώρα, από το Cesme για την πλεύση των 9 ναυτικών μιλίων έως την Χίο, με την ηχηρή βοήθεια των ανέμων που έρχονταν από Νότια κατεύθυνση.

Η αποβίβαση και τα διαδικαστικά, στη Χίο, δεν μας ¨έφαγαν¨ χρόνο. Όλα συνηγορούσαν για το εν δυνάμει πλάνο μας και η χαρά μας βρισκόταν στα ύψη.
Χρόνο μας ¨έφαγε¨ η αναμονή στην προβλήτα, όταν μάλιστα δε θες να κάνεις και κάτι, για το πλοίο προς Πειραία (η γνωστή θα´λεγα, μισής ώρας, καθυστέρηση).

Το πλοίο σάλπαρε με μια ασυνήθιστη, για την εποχή μπουνάτσα και τα απόνερα του πλοίου σχηματίζοντας τη γνώριμη θαλασσογραφία τους μας μετέφεραν μέσα στη νύχτα, ασθμαίνοντας, πίσω στην καθημερινότητα.



Τι ταξίδι κι’ αυτό !
Μα, να μη χρειαστεί να τραγουδήσουμε live, ούτε μια φορά, το << Singing in the Rain>> δεν το λες και λίγο ! ! !

Το απο το πουθένα 15ήμερο ταξίδι μας, στην Καππαδοκία και σε πολλά μέρη της αρχαίας Ιωνίας, τελείωσε. Και ήταν βέβαιο, πως στις 31 Δεκεμβρίου δεν θα ρίχναμε στη φωτιά, στου δανεικού τζακιού που θα βρισκόμασταν, σχέδια που δεν είχαν πραγματοποιηθεί.
Τουναντίον, καταφέραμε να κάνουμε περισσότερα απ’ όσα είχαμε σχεδιάσει στις αρχές εκείνου του χρόνου.

Ένα καλοκαίρι χίλια μύρια χρώματα σε πυρωμένα τοπία• μα πάνω απ’ όλα ήταν το καλοκαίρι, του αναπάντεχου 2010.
Και επειδή «Verba volant» γι´αυτό «scripta manent».
Κάποιον απολογισμό δεν κάναμε τότε και τώρα μπορώ, μόνο, με αυτές τις λέξεις :
<<Ήταν VFM>>.

Πληροφορίες από :

• Την el.wikipedia.org
• Την έκδοση Τουρκία -EXPLORER (DK) - που μας ¨συνόδευσε¨ σε όλο το ταξίδι.

Eπίσης, είναι επικαιροποιημένο αφού μέρος του ταξιδιού, από ανάγκη, το επαναλάβαμε και το 2018 (Βλέπε το thread, Προς Ανατολάς).

Ευχόμαστε, καλή επάνοδο σε ασφαλή ταξίδια.


.

 

[psilos3]

Καταπληκτική ιστορία - οδοιπορικό με αναλυτικότατες πληροφορίες, όμορφες εικόνες και περιγραφές για μέρη που λιγότερο ή στο σύνολο τους θέλουμε όλοι κάποια στιγμή να επισκεφτούμε.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ Θέμη, παρακολουθούσα ανυπόμονα την ιστορία από την αρχή έως το τέλος!

 

[themischar]

Καταπληκτική ιστορία - οδοιπορικό με αναλυτικότατες πληροφορίες, όμορφες εικόνες και περιγραφές για μέρη που λιγότερο ή στο σύνολο τους θέλουμε όλοι κάποια στιγμή να επισκεφτούμε.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ Θέμη, παρακολουθούσα ανυπόμονα την ιστορία από την αρχή έως το τέλος!

Γιάννη,
εγώ σ´ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Όσο για τις εικόνες δεν είναι και οι καλύτερές μου, αλλά λόγω της εποχής τους να παραδεχτώ πως ¨τρώγονται¨.
Εύχομαι, καλή επιτυχία στους ταξιδιωτικούς στόχους σου και να´σαι πάντα καλοτάξιδος.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία