Ινδονησία Χάτι-Χάτι: Στην χώρα των ηφαιστείων

[delmem2233]

Ποιος να μου το ‘λεγε το πρώτο βράδυ μου στην Τζακάρτα, τότε που σκεφτόμουν “πωωωω... Πού ήρθα ρε...”, ότι χρόνια αργότερα θα μάθαινα πως έπαιξα έναν μικρό ρόλο στο να εκτιμήσει Έλληνας ταξιδιώτης τη συγκεκριμένη πόλη . Ωραία. Χαίρομαι. Και πολλές ωραίες φωτογραφίες στην ιστορία σου, φίλε. Όμορφα.

 

[Sassenach77]

Έφυγα από την Χόγκα όπως ο Οδυσσέας από το νησί της Κίρκης, όπου έκανε μια στάση και έμεινε ένα ολόκληρο χρόνο. Άραγε οι μικροί δράκοι να ήταν προηγούμενοι ταξιδιώτες που τους μεταμόρφωσε κάποια μάγισσα που σκιάζει τους Μπατζάο; Ήταν οι κραυγές που ακούσαμε κάποια εγκλωβισμένα πνεύματα, καταδικασμένα να ζούνε βλέποντας την παλίρροια να ανεβοκατεβαίνει με τον ίδιο τρόπο, μια φορά κάθε μέρα, έως την αιωνιότητα;

Ωραία παρομοίωση

 

[interted]

Μέρα 30η: Μέρος 2ο

Έκανα μια στάση στο ξενοδοχείο όπου γνώρισα τον Τζέι, ένα Μαλαισιανό λέκτορα που ήρθε να μελετήσει την ψυχολογία των θεατών στους Ασιατικούς Αγώνες. Θα κάνουμε ωραίες συζητήσεις με τον Τζέι, που μοιάζει 40 χρονών αλλά είναι 55 και σοφός, όταν αρχίζουν οι αγώνες.

Κότα Τούα ονομάζεται πλέον η παλιά πόλη της Τζακάρτα, η άλλοτε Μπατάβια των Ολλανδών αποικιοκρατών. Πέρα από μια προσεγμένη κεντρική πλατεία είναι σχεδόν απογοητευτική: βουλωμένα κανάλια, ξεχαρβαλωμένες γέφυρες, εγκαταλειμμένα αρχιτεκτονικά αποικιακά μεγαλεία ανάμεσα από χαμόσπιτα και άχαρους ουρανοξύστες. Ένα ζευγάρι Γάλλων μου εξηγεί με χαρά στα Αγγλικά τον δρόμο για το Ναυτικό Μουσείο (Muesum Bahari) και τον Πύργο παρατήρησης (Watchtower). Είναι από τα λίγα αποικιακά κτίρια που συντηρούνται και παραμένουν ολόλευκα.

Από τον Πύργο βλέπεις το λιμάνι με τα ξύλινα ιστιοφόρα (πινίσι) στο παλιό λιμάνι. Θέλει αρκετή φαντασία για να δεις την αποικιακή πόλη πρότυπο, με τα κανάλια να την διεισδύουν σε παράλληλο σχηματισμό, χτισμένα με μαθηματική ακρίβεια. Ο Πύργος μαζί με το Ναυτικό Μουσείο πάντως αξίζουν κάθε μια από τις 5 χιλιάδες ρουπίες (0.30 Ευρώ) του εισιτηρίου. Μεγάλοι χώροι με μοντέρνες εκθέσεις της ναυτικής ιστορίας της Ινδονησίας. Εξηγήσεις στα Αγγλικά και αναπαραστάσεις των σημαντικών γεγονότων:

Το αντικείμενο του πόθου στην Ευρώπη στον 16ο αιώνα ονομαζόταν μοσχοκάρυδο. Η χρήση του ήταν ένδειξη στάτους και κάποιοι γιατροί ισχυρίζονταν ότι θεραπεύει “πάσα νόσο και μαλακία”, βοηθάει την στυτική λειτουργία, γιατρεύει ακόμα και τον Μαύρο Θάνατο. Παραδοσιακά έφτανε μέσω των αγορών της Κωνσταντινούπολης και της Βενετίας αλλά κανείς δεν ήξερε (ούτε καν ο Μάρκο Πόλο) από που ακριβώς προερχόταν. Οι πρωτοπόροι στον Αγώνα των Μπαχαρικών ήταν οι Πορτογάλοι, οι οποίοι ανακάλυψαν τις Μολούκες, την πηγή του μοσχοκάρυδου, το 1513. Στην Τζακάρτα όμως τους συνέτριψε ο Φαταχίλα, ο Σουλτάνος του πρώτου από τα Ισλαμικού κρατίδια της Ιάβα, τα οποία είχαν αρχίζει να εκτοπίζουν τα Ινδουστικά/Βουδιστικά.

Ο Σπάις Ρέις (Αγώνας των Μπαχαρικών) φούντωσε όταν μπήκαν στο παιχνίδι οι Άγγλοι και οι Ολλανδοί. Αρχικά και οι 2 προσπάθησαν να ανακαλύψουν το Βορειοανατολικό πέρασμα, δηλαδή την Β. παράκαμψη της Ρωσίας. Όσοι δεν πάγωσαν, ανακάλυψαν ότι η θάλασσα του Καρά είναι παγωμένη όλο τον χρόνο. (Ενδιαφέρον είναι ότι μόλις πρόσφατα έχει ανοίξει μόνιμο κανάλι λόγω Παγκόσμιας Υπερθέρμανσης και πλέον εκτός από εμπόριο γίνονται και κρουαζιέρες Αλάσκα-Νορβηγία). Οι Άγγλοι είχαν επικεφαλής τον ηθικολόγο τζέντλεμαν Τζέημς Λάνκαστερ ενώ οι Ολλανδοί τον παρορμητικό Κορνέλις Ντε Χάουτμαν που εκτελούσε ιθαγενή μόλις τον έβλεπε – οι καημένοι οι Μαντουραίοι του στήσαν ολόκληρη υποδοχή με παραδοσιακές στολές και καράβια, η οποία εξελίχθηκε σε σφαγή. Ο Χάουτμαν έφαγε τελικά το κεφάλι του στα στενά της Μαλάκα βάζοντάς τα με την Μαλαχαγιάτι, την γυναίκα ναύαρχο του Σουλτανάτου του Ατσίν – σημερινό Ακέχ, Β. Σουμάτρα, όμως οι Ολλανδοί κερδίσανε τον πρώτο γύρο, μάλλον γιατί:

- Ο εξερευνητής Γιαν Χόυγκεν είχε γυρίσει από ταξίδια στην Ανατολή γράφοντας κάθε λογής λεπτομέρεια και κυρίως πως να αποφύγουνε τα στενά της Μαλάκα που φυλούσαν οι Πορτογάλοι και να χρησιμοποιήσουνε αυτά της Σούνδα.

- Ο Ολλανδός Γεράρδος Μερκάτορ είχε λύσει το πρόβλημα των χαρτών με την λεγόμενη προβολή ‘Μερκάτορ’, ιδανική για τους θαλασσοπόρους γιατί διατηρεί την κατεύθυνση. (αυτή που χρησιμοποιούσε το google maps μέχρι πολύ πρόσφατα)
(πηγή: Nathaniel’s Nutmeg – Giles Milton)

Στην επιστροφή κοιτούσα το καλάθι μιας γυναίκας που είχε απλώσει μεζέδες, αφού με είχε κόψει η λόρδα. Σε λίγο ένα μπουλούκι μαζεύτηκε να κοιτάει εμένα που κοιτούσα το καλάθι, με παρακινήσεις να δοκιμάσω. Προς έκπληξη όλων (και μετά κάποιο είδος απογοήτευσης, αφού δεν έγινε τίποτα) δοκίμασα... Η γυναίκα αφού σκέφτηκε να με κλέψει στα ρέστα, τελικά με λυπήθηκε και μου τα έδωσε.

Στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης, που έχει πάρει το όνομα του φονέα των Πορτογάλων Φαταχίλα, ο κόσμος πλήθαινε. Βλέπετε είναι μεγάλοι οι εορτασμοί της Ημέρας Ανεξαρτησίας από την κυριαρχία των Ολλανδών (που τελικά κρατήσανε την Ινδονησία μέχρι το 1949 – όταν και χάσανε στον πόλεμο της απελευθέρωσης από τους Ινδονήσιους). Οι νέοι της Ινδονησίας χαίρονται και την νέα τους Δημοκρατία, που μπορεί να είναι φωνακλάδικη και γραφειοκρατική αλλά είναι δημοκρατία: ο τρέχων Πρόεδρος, Τζοκοουί, είναι ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος που δεν έχει σχέση με τα καθεστώτα Σουκάρνο και Σουχάρτο. Όσο νυχτώνει ροκ συγκροτήματα ανεβαίνουν στην κεντρική σκηνή, ο κόσμος πυκνώνει – η πλειοψηφία νέα ζευγαράκια πιασμένα χέρι-χέρι, καθαριστές μαζεύουν τα σκουπίδια των νεαρών με ελαφρύ μειδίαμα για τα καμώματα της νέας γενιάς, οι σέλφι δίνουν και παίρνουν και στο τέλος όλοι χτυπιούνται με γνωστά Ινδονησιακά ροκ τραγούδια.

Αποχαιρέτησα την μέρα με ρόφημα στο ατμοσφαιρικό Καφέ Μπατάβια, με την βλοσυρή φάτσα του Τσόρτσιλ να με κοιτάει από τον πίνακα. Ποιος ξέρει τι δολοπλοκίες έχουν γίνει εδώ μέσα... Αυτό που θα κρατήσω πάντως από την τελευταία βραδιά στην Τζακάρτα είναι η ωραία, σεβάσμια και θα έλεγα κάπως αθώα (δεν έχει ζήσει τις τρέλες του 20ου αιώνα), μορφωμένη και πολλά υποσχόμενη νεολαία της.

Η παλιά αποικιακή πόλη πρότυπο των Ολλανδών, λίγη γοητεία έχει απομείνει.

Το λιμάνι της Σόυνδα Κελάπα.

Το σήμα της Βε Ο Σε (Ολλανδικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών) παραμένει ακόμα πάντως.

Το κτήριο του Μουσείου Μπαχάρι.

Ο σχεδιασμός έγινε από μαθηματικούς του 17ου αιώνα.

Από τις σπηλιές του Σουλαουέζι.

Τα σκάφη των Σουλαουεζιανών.

Ιδού. Το "παν-φάρμακο" του 16ου αιώνα (θεραπεία ακόμα και για τα αέρια). Ο λόγος που ανταλλάχτηκε η μία από τις Μολούκες με την Νέα Υόρκη και ο κόσμος σήμερα μιλάει Αγγλικά. Το μοσχοκάρυδο.

Και το εντυπωσιακό φλούδι του (πηγή wikipedia commons)

Κουρκουμάς.

Οξυφοίνιξ.

Το δέλεαρ των Ανατολικών Ινδιών.

Έκανε τους Ευρωπαίους να εκκινήσουν τον Σπάις Ρέις (Αγώνας των Μπαχαρικών).

Οι ήρωες της ιστορίας μας με την σειρά που αναφέρθηκαν:

Μάρκο Πόλο.

Φαταχίλα.

Σερ Τζέημς Λάνκαστερ.

Κορνέλις Ντε Χάουτμαν, και οι ντόπιοι που θα σφάξει σε λίγο. (ντόπιος 1, ντόπιος 2)

Αλλά θα βρει τον μάστορά του από την Μαλαχαγιάτι στην Μαλάκα.

Ο πολυγραφότατος πρωτοπόρος εξερευνητής Γιαν Χόυγκεν.

Ενδιάμεση αυλή.

Ένας από τους λόγους πάντως της κακής κατάστασης των κτιρίων πρέπει να είναι και οι συχνοί σεισμοί.

Μια φωτό από την αντίστροφη μέτρηση για τους Ασιατικούς Αγώνες. Είναι το αντίστοιχο των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ασία και η τελετή έναρξης είναι αύριο.

Οι μεζέδες.

Νομίζατε ότι έχει μόνο Μπίνταν η Ινδονησία; Πάρτε τώρα μια Μπίνταν με γεύση λεμόνι. Μπίνταν Ράντλερ... (απάισια)

Μας περίμενε κόσμος στην πλατεία.

Καφέ Μπατάβια.

 

[interted]

Μέρα 31η: Μέρος 1ο

Μαζεύοντας τα πράγματα, ο Τζέι είχε όρεξη για κουβέντα. Διδάσκει σε Πανεπιστήμιο στο Μαλαισιανό Βόρνεο και έχει έρθει να μελετήσει τους θεατές των Ασιατικών Αγώνων: πως επηρεάζουν την ομαδική συμπεριφορά ζητήματα όπως η εθνικότητα, η γλώσσα ή ο εθνικισμός. Η συζήτηση πάει στις διαφορές μεταξύ Μαλαισιανής και Ινδονησιακής γλώσσας, που στην ουσία είναι η ίδια γλώσσα. Όμως κάποιες λέξεις έχουν εξελιχθεί διαφορετικά, με αποτέλεσμα να δημιουργούν παρεξηγήσεις:

Η λέξη butuh στα Ινδονησιακά σημαίνει επιθυμία, εξ ου και το δημοφιλές τραγούδι “Butuh kamu” (Σε χρειάζομαι). Στην Μαλαισία αν πεις το ίδιο μπορεί να φας καμιά μπάτσα – εδώ butuh kamu σημαίνει “είσαι φαλλός” ή “τον φαλλό σου”, και το είπα και ευγενικά. Αντίστοιχα, punggung στην Ινδονησία σημαίνει το πίσω μέρος (πχ. του ώμου σου) ενώ στην Μαλαισία σημαίνει κώλος. Δεν θα εξηγήσουμε την διαφορά στην λέξη pantat μεταξύ Ινδονησίας και Κουάλα Λουπούρ (το αφήνουμε ως άσκηση στον ενδιαφερόμενο αναγνώστη), αλλά θα πούμε μόνο ότι μπορεί να δημιουργήσει σοβαρή παρεξήγηση κατά την ερωτική συνεύρεση.

Είπαμε κι άλλα ωραία με τον Τζέι, και στο τέλος τον ρώτησα πως κρατιέται τόσο νέος. “Δεν βάζω τίποτα μέσα μου” μου λέει ο Τζέι, “όσο κακός και να είναι ο άλλος, το δέχομαι και το προσπερνώ”. Τον αφήνω την ώρα που συναντιέται στην ρεσεψιόν με μια ντόπια φοιτήτρια του, με την οποία θα πάνε να δουν την τελετή έναρξης.

Παίρνω ένα ταξί για την κεντρική πλατεία. “Έλληνας;!”, μου λέει ο ταξιτζής. “Η γυναίκα μου είναι στην Ελλάδα αυτή την στιγμή! Είχε πάει πριν στο Ισραήλ για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους.” Α, του λέω, “Κάνετε κι εσείς Χατζ;” (μια και είναι μια εβδομάδα πριν το προσκύνημα στην Μέκκα, το χατζ). “Ναι, βέβαια,” μου λέει “μόνο οι Μουσουλμάνοι θα κάνουν; Ωραία η Ελλάδα... Δεν είναι σαν αυτή την κωλοχώρα την Σαουδική Αραβία.”. Κουνάω το κεφάλι, μια και δεν είναι πρώτη φορά που ακούω κακό λόγο για την Σ. Α. από μη Μουσουλμάνο της Ινδονησίας.

Μπαίνω στο Εθνικό Μουσείο, στο κέντρο της πόλης, από την πίσω πόρτα. Λόγω των Αγώνων, υπάρχουν έξτρα σεκούριτι, και στον προθάλαμο του Μουσείου έχουν μαζευτεί αρκετοί επίσημοι για σχετική εκδήλωση. Σε αφίσες, παρουσιάζεται η ιστορία των Αγώνων (είχαν ξαναγίνει το 1962 στην Τζακάρτα, αυτή την φορά είναι συνδιοργάνωση Τζακάρτα-Παλεμπάνγκ) και οι επιτυχίες της Ινδονησίας σε αυτούς (κυρίως στο μπάντμιντον, το τένις και την κολύμβηση). Αρκετοί βγάζουν φωτογραφία με καμάρι δίπλα στην εικόνα του Προέδρου τους. Στο κυρίως μέρος του Μουσείου με πλαγιάζουν δύο ντόπιες, οι οποίες κάνουν πρακτική, και αρχίζουν να μου εξηγούν τα εκθέματα στον περιορισμένο βαθμό που τα γνωρίζουν, αλλά σε καλά Αγγλικά.

Η αλήθεια είναι ότι πλέον είχα βαρεθεί τα μουσεία. Μου θύμισε τα κλασικά μουσεία που μας πήγαιναν με το ζόρι μικρούς, με στοιβαγμένα εκθέματα στην σειρά και μηδέν επιδραστικότητα. Όχι ότι δεν είχε μεγάλο πλούτο... Eμβλήματα βασιλιάδων, τελετουργικά μαχαίρια, χαμένες γραφές από τα Ινδουιστικά, Βουδιστικά και Ισλαμικά Βασίλεια και τις ενδιαφέρουσες αναμείξεις τους. Προσπαθώ να ψαρέψω τίποτα από τις κοπέλες για τον σύγχρονο τρόπο ζωής, όμως επιδέξια αποφεύγουν τις ερωτήσεις μου. Στο τέλος αρνούνται κατηγορηματικά το φιλοδώρημα που πάω να τους δώσω.

Βγαίνω για μια τελευταία βόλτα στην Τζακάρτα, ενώ ο Πρόεδρας κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο στην τελετή έναρξης των Αγώνων, τύφλα να έχει η Βασίλισσα στο Λονδίνο με το αλεξίπτωτο!

Οι Ασιατικοί αγώνες γίνονται κάθε 4 χρόνια, από το 1951.

Φωτό με τον Πρόεδρο.

Τα μετάλλια από την τελευταία φορά που αγωνίστηκαν εντός έδρας.

Παρακάμπτουμε την εκδήλωση, έχοντας πάρει όμως κλίμα Αγώνων.

Τον 19ο αιώνα, ο "Άνθρωπος της Ιάβας" ήταν τα παλαιότερα οστά ανθρωποειδούς που είχαν βρεθεί και είχαν προκαλέσει σεισμό στην επιστημονική κοινότητα, θεωρώντας ότι είναι ο "χαμένος κρίκος" μεταξύ ανθρώπου και γορίλα. Τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν το γένος Χόμο και ονομάστηκαν Ερέκτους.

Η εξήγηση για τον Άνθρωπο του Φλόρες, που ξαναείδαμε σε προηγούμενο Κεφάλαιο.

Αν και οι Ινδονήσιοι σήμερα γράφουν με λατινικά, στην Ινδονησία παραδοσιακά υπάρχουν διάφορες γραφές, με προέλευση τα Σανσκριτικά.

Εδώ κάτι που μοιάζει πολύ με Αραβικά.

Το μουσείο έχει πλήθος εκθεμάτων από τα παλιά Ινδο-Βουδιστικά Βασίλεια, Σριβιτζάγια, Ματαράμ, Ματζαχαπίτ...

Ανακατασκευή των καραβιών που απεικονίζονται στις σπηλιές του Σουλαουέζι.

Καπέλο κατοίκων του Καλιμαντάν. (Ινδονησιακό Βόρνεο)

Η πολιτισμικός πλούτος της Νουσαντάρα (παραδοσιακό όνομα της Ινδονησίας) δεν τελειώνει ποτέ...

Και εδώ η (επιβάλεται να δείτε) είσοδος του Πρόεδρου Τζοκοουί, ο οποίος εκτός από καλό μουσικό γούστο έχει και αρκετό χιούμορ. Στα χάιλάιτς των Αγώνων και η κοινή συμετοχή Βόρειας και Νότιας Κορέας ( δεν ήταν η πρώτη φορά).

 

[interted]

Μέρα 31η: Μέρος 2ο

Αμήχανες οι τελευταίες ώρες. Μια και βρισκόμουν στο κέντρο της πόλης, με μπόλικα μαγαζάκια, αποφάσισα να τις αφιερώσω στην αναζήτηση του φρούτου “ντούριαν”. Το φρούτο-ταμπού των Ινδονήσιων, που λόγω της μυρωδιάς του απαγορεύεται σε τρένα και αεροπλάνα, ήταν κάτι που όλο μου ξέφευγε στο ταξίδι. Ε, λοιπόν πάλι δεν τα κατάφερα. Τα μαγαζάκια που μπήκα ήταν κυριλέ και είχαν κυρίως τα γνωστά φρούτα που ξέρουμε στην Ευρώπη. Αλλά ούτε στους πάγκους των πλανόδιων έβοσκαν σήμερα αγκαθωτά ντούριαν, με αποτέλεσμα να μην έχω την τύχη να γευτώ “γεύση σχοινόπρασου με ζάχαρη άχνη” και να μυρίσω “νέφτι με κρεμμύδια, γαρνιρισμένο με κάλτσα γυμναστηρίου”. Ήπια ένα χυμό ντούριαν πάντως, ο οποίος ήταν ωραίος.

Ένα μηχανάκι με πήγε στον σταθμό BNI City για να πάρω το τρένο εξπρές για το αεροδρόμιο. Οι τελευταίες μου εικόνες από την Τζακάρτα ήταν από φαρδιούς σκονισμένους δρόμους και πλατείες, αρκετά καλύτερη από αυτή που είχα όταν ήρθα. Ήταν μάλλον η εξοικείωση – δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν έγινε η Τζακάρτα κούκλα ξαφνικά. Μαθαίνεις να αγνοείς το καρναβάλι που βλέπεις γύρω σου, και εστιάζεις στα ενδιαφέροντα.

Στην ουρά της πύλης για το αεροδρόμιο αρκετά ζευγάρια με γυναίκα που φορούσε ολόσωμο μαύρο τσαντόρ. Άλλωστε η πτήση είναι για Ριάντ, με το προσκύνημα στην Μέκκα λίγες μέρες μακριά. Οι υπάλληλοι στο αεροδρόμιο μας ξεπέταξαν γρήγορα, ως συνήθως στην Ινδονησία. Βρισκόμενος στην θέση, έτοιμος να απογειωθώ, σκεφτόμουν ένα περιστατικό από την χθεσινή βραδιά:

Καθόμουν σε ένα πουφ στην ανοιχτή βεράντα στην οροφή του χόστελ, όταν ένας Γερμανός έκατσε δίπλα μου να κάνει ένα τσιγάρο. “Πως σου φαίνεται η Ινδονησία;” τον ρώτησα. “Πως να μου φανεί; Πριν μια ώρα έφτασα από το αεροδρόμιο!”. “Αύριο παίρνω το τρένο για Γιογκιακάρτα, μετά Μπρόμο, καράβι για Μπαλί, Λομπόκ, Φλόρες.... και από εκεί όπου μας βγάλει”.

Είχα πάψει να τον ακούω και σκεφτόμουν πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η εμπειρία του... Άραγε θα γνωρίσει τον παππού Μετάλικα να του πει κουτσομπολιά για το Παλάτι του Σουλτάνου; Θα αισθανθεί σαν την μύγα που κυνηγάνε ελέφαντες στους “ποδηλατοδρόμους” της Τζόγκτζα και το δέος την πρώτη φορά που θα αντικρίσει από μακριά το Πραμπανάν; Θα καπνίσει τσιγάρα με γαρύφαλλο πηδώντας τα τρένα στον δρόμο για την Σουραμπάγια και θα τον αποπνίξουν τα αέρια ή τρομάξει η βοή του Μπρόμο; Που θα τον βγάλουν οι θάλασσες με το λαμπυρίζον πλαγκτόν στις κατάμαυρες νύχτες ανοιχτά των Μικρών Σούνδων; Θα τον περιτριγυρίσουν με περιέργεια τα γιγάντια μάντα ρέι ή οι καμπούρηδες παππούδες στα στενά κάποιου βρώμικου λιμανιού; Θα ζήσει την περιπέτεια στους τόπους των τσιγγάνων της θάλασσας; Ή μήπως η Ινδονησία με τα 18 χιλιάδες νησιά της του επιφυλάσσει μια τελείως διαφορετική εμπειρία, μοναδική και από αυτές που επηρεάζουν την ζωή του ανθρώπου... Δεν είχα κουράγιο για άλλες σκέψεις – το μόνο που χρειαζόμουν τώρα ήταν ένας καλός, καλός ύπνος. Αφέθηκα στον Μορφέα ή μάλλον στον Γκαρούντα που ως άλλο Βισνού με πετούσε πάνω από μαγικά ηφαίστεια, κοιλάδες και πελάγη, στην πλάτη μόνο ένα σακίδιο, βασιλιά ταξιδευτή....

Ευχαριστώ τον Τ. για τις διορθώσεις

Το κέντρο της Τζακάρτα.

Κινέζικο φάστ φουντ γιατί έχουμε και μια πτήση να προλάβουμε.

Το τρένο για το αεροδρόμιο έχει ανοίξει εδώ και λίγους μήνες τελικά.

Ευρωπαικές αλυσίδες στο αεροδρόμιο. Αισθανόμουν ήδη πολύ μακριά.

Οι τελευταίες φάτσες στην πύλη.

Στο μυαλό μου ήταν οι φάτσες που γνώρισα τις τελευταίες 31 μέρες...

Και αυτές...

Τέλος

 

[Defkalion]

Τι ωραία πράγματα!!! Ευχαριστούμε πολύ για την αφήγηση!

 

[vasiliss]

Εξαιρετικό ταξίδι, πολύ ωραία αφήγηση και ξεκούραστο κείμενο. Σε ευχαριστούμε πολύ που μας κράτησες συντροφιά τόσο καιρό. Και εις άλλα με υγεία

 

[interted]

Ασφάλεια

Γράφω κάτι που θα ήθελα να είχα διαβάσει ο ίδιος πριν το ταξίδι. Πριν ψαχτώ, λοιπόν, είχα την αίσθηση ότι πρόκειται για μια επικίνδυνη, δύσκολη χώρα – ειδικά έξω από το Μπαλί. Περίμενα εγκληματικότητα λόγω φτώχειας, δύσκολη επικοινωνία με τους ντόπιους, αφιλόξενες συνθήκες λόγω γεωγραφικής και πολιτιστικής απομόνωσης, μεγάλες καθυστερήσεις λόγω κακών υποδομών, αυστηρό καθεστώς που μπορεί να σε βάλει σε μπελάδες, κίνδυνος από εκρήξεις ηφαιστείων, τσουνάμι, ανεύθυνες αεροπορικές κτλ.

- Εγκληματικότητα. Νομίζω καμία στιγμή των 31 ημερών περπατώντας μόνος στους δρόμους δεν αισθάνθηκα ότι θα μπορούσαν να με απειλήσουν, ληστέψουν κτλ. Ακόμα και στην Τζακάρτα, δεν είχα πουθενά την αίσθηση που έχεις όταν περπατάς πχ. σε επικίνδυνες περιοχές της Λίμα ή του Παρισιού. Το ίδιο διαπίστωσα και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες – η μικρο-εγκληματικότητα είναι περιορισμένη. Στο Β. Μπαλί με κυνήγησαν το βράδυ σκυλιά, όμως είχα βοήθεια από ντόπιους.

- Η επικοινωνία με ντόπιους, όπως καταλάβατε, ήταν πολύ άνετη. Όλοι ξέρουν Αγγλικά “του παζαριού”, όλοι πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν τον “μπουλέ” (Δυτικό). Τα βασικά της Ινδονησιακής γλώσσας μαθαίνονται εύκολα, ή γραφή τους είναι στα λατινικά, αρκετές Αγγλικές ταμπέλες με κατευθύνσεις (αν και πολλές φορές η “έξοδος” οδηγούσε σε πάρκιν). Αυτό που με εκνεύρισε με τους ντόπιους είναι ότι είναι επιστήμονες στο να σου φάνε την θέση στην ουρά!

- Συνθήκες διαβίωσης: Πολλές μέρες ήμουν χωρίς ζεστό νερό, αλλά σε τροπικό κλίμα δεν είναι τραγικό. Πληθώρα καταλυμάτων παντού. Αρκετά χαμηλά τα στάνταρντς υγιεινής στα εστιατόρια – απέφυγα φαγητό του δρόμου όσο μπορούσα και γνώρισα κόσμο που αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα και νοσηλεύτηκε. Internet σχεδόν παντού και φτηνό. Βοηθάει πολύ να πάρεις κάρτα SIM. Μαγαζάκια παντού.

- Οι υποδομές έχουν μεγάλες διακυμάνσεις, με νέα μεγάλα έργα υποδομής, ασφαλτοστρώσεις, υπερσύγχρονα αεροδρόμια, σταθμούς κτλ. Η Ινδονησία κάνει μεγάλες προσπάθειες να εκμοντερνιστεί και σε ένα βαθμό τα έχει καταφέρει. ΟΚ, στην οικονομική θέση του τρένου θα στριμωχτείς με κάποιον ντόπιο, στα λιμάνια θα ταλαιπωρηθείς κάτω από τον ήλιο, αλλά ξέρεις που βρίσκεσαι... Η οδική συμπεριφορά και η συμπεριφορά των πεζών είναι πολύ ιδιόμορφη, με πλήθος άγραφων κανόνων. Όμως πολύ βασικό: ο κανόνας είναι ότι κανένας δεν τρέχει και κανένας δεν είναι χωρίς κράνος. Μέχρι και ζώνη μου ζητούσαν να βάλω.

- Τα υπόλοιπα. Πλέον η ΕΕ έχει αναιρέσει την απαγόρευση στις Ινδονησιακές αεροπορικές εταιρίες. Όσοι θέλουν να ταξιδέψουν με καράβι η γενική οδηγία είναι να ταξιδεύεις μέρα. Σχετικά με τις φυσικές καταστροφές, υπάρχει κάποια μέριμνα με ζώνες αποκλεισμού κτλ. Καλό είναι να μην προκαλείς την τύχη σου, όπως κάνανε κάποιοι που ανεβήκαν στο Ριντζάνι μια μέρα μετά τον πρώτο σεισμό. Πιο τραγική φαίνεται η κατάσταση στους Β. Ευρωπαίους που δεν είναι μαθημένοι (πχ. ο πανικός στα αεροδρόμια μετά ένα σεισμό). Το καθεστώς της χώρας, αν και έχει ποινή του θανάτου για εμπόρους ναρκωτικών, (πρέπει να είσαι πολύ άτυχος για να στην στήσουν...) είναι εκδημοκρατισμένο (σχετικά ψηλά σε σχετικούς δείκτες) και αρκετά γραφειοκρατικό (λάδωμα).

Συμπέρασμα, αν και δεν έχω ταξιδέψει πολύ σε μη Ευρωπαϊκούς προορισμούς, έχω την αίσθηση ότι δεν είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη χώρα. Σε αντίθεση με τον τίτλο που έδωσα (Χάτι-χάτι... προσοχή...) δεν θα πρέπει ο φόβος να στερήσει κάποιον να πάει ή να μείνει αποκλειστικά στο Μπαλί.

 

[interted]

Τι ωραία πράγματα!!! Ευχαριστούμε πολύ για την αφήγηση!

Σε ευχαριστούμε πολύ που μας κράτησες συντροφιά τόσο καιρό. Και εις άλλα με υγεία

Κι εγώ ευχαριστώ ιδιαιτέρως, γιατί αισθάνθηκα ότι "ξανάκανα" αυτό το ταξίδι με καλή παρέα .

 

[mariath]

Πολύ ωραία ιστορία - οδηγός για όποιον βρεθεί σε κείνα τα μέρη. Ταξίδευα και γω μαζί σου τόσον καιρό που σε διάβαζα.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία

 

[tasosrock]

Υποκλίνομαι, για τη λεπτομερή και πληρέστατη περιγραφή, το πλουσιότατο φωτογραφικό αλλά κ οπτικοακουστικό υλικό και βεβαία την αξιοζήλευτη μνήμη σου..! Πάντα τέτοια...
Ο θείος..