Φωκίδα-Πελοπόννησος-Αθήνα

[KIKI]

οπως παντα τελειος στις αφηγησεις σου....
και με χρησιμες πληροφοριες .
Τυφλα να χει ο Ψημενος !!!!
για λεγε ,για λεγε ....
περιμενουμε και για Γυθειο ....

 

[Yorgos]

Το επόμενο πρωί -λόγω της λαϊκής απαίτησης που ήθελε holidays from holidays- το πήραμε χαλαρά. Η παραλία στο Σκουτάρι νωρίς το πρωί ήταν λάδι και ήμασταν μόνοι μας... τελείως μόνοι μας. Ακόμη και το απόγευμα που ξαναγυρίσαμε ο μέγιστος αριθμός ατόμων πλην ημών ήταν έξι... άρχοντες ήμασταν.

Ακολούθησε πρωινό και στη συνέχεια οι πέντε αποφάσισαν να πάνε στο σπήλαιο Διρού. Οι απόψεις για το σπήλαιο φάνηκε να διίστανται, αφού σύμφωνα με το γαλλικό guide routard είναι "χάσιμο χρόνου", ο τσέχικος οδηγός (από το '84!!!) έλεγε πως πρόκειται για "ένα από τα κορυφαία σπήλαια στην Ευρώπη", ενώ αλλού τα σχόλια ήταν θετικά αλλά όχι διθυραμβικά. Τελικώς πήγαμε 5 άτομα, μαζί κι εγώ που δεν είχα ξαναπάει. Εντάξει, τα 12 ευράκια είναι λίγο υπερβολικά (με τόσα στην Αθήνα βλέπεις την Ακρόπολη κι ένα κάρο μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους αν δεν κάνω λάθος), αλλά το σπήλαιο είναι gamato. Το όλο σκηνικό με το σκύψιμο σε κάθε σταλαγμίτη, η εναλλαγή χρωμάτων, η γενικότερη ησυχία (διαβάσαμε ότι θα είχε "ουρές", στη δική μας περίπτωση δεν ίσχυε καθόλου, εμείς κι άλλη μια βαρκούλα ήμασταν) αξίζουν τον κόπο, είναι το πιο όμορφο από τα σπήλαια που έχω δει, χωρίς να είμαι και κανένας φανατικός του είδους. Πριν κάποια χρόνια είχα επισκεφθεί άλλο σπήλαιο στην Πελοπόννησο, επίσης ακριβούτσικο και δε μου είχε κάνει καμιά εντύπωση, αυτό όμως ήταν πολύ όμορφο.

Πήγαμε προς Γύθειο, να βρούμε τους άλλους, συναντηθήκαμε στην παραλία, αλλά δυστυχώς το οικογενειακό εστιατόριο που προτείνει ως "ναό της γεύσης" ο Ψημένος (είπαμε να τον τιμήσουμε κι αυτόν μια φορά) ήταν κλειστό. Πήγαμε πάνω στο λιμανάκι να φάμε, πάλι σε κάποιο που προτείνει ο τύπος ως αξιοπρεπές κι ήταν μια χαρά, άσε που μας κάνανε τεμενάδες οι άνθρωποι. Στο μεταξύ βρήκα την ευκαιρία να γνωρίσω και μια συμφορίτισσα και τον Κουβανό σύζυγό της, ο οποίος όχι απλά προσαρμόσθηκε στην Ελλάδα κι έμαθε Α-ΨΟ-ΓΑ ελληνικά, αλλά χρησιμοποιεί και slang εκφράσεις τύπου "κάνω τα κουμάντα μου", "την ψάνχω για αλλού" κλπ... Γλωσσικό φαινόμενο, αν αναλογιστεί κανείς και τις δυσκολίες που έχουν οι ισπανόφωνοι συνήθως στην εκμάθηση ακόμη και λατίνικων γλωσσών. Χαίρομαι να βλέπω τον απόδημο... κουβανισμό να θριαμβεύει οικονομικώς, κοινωνικώς και γλωσσικώς, με κάνει "εθνικώς" υπερήφανο.

Όσο εγώ έπινα την πορτοκαλαδίτσα μου με τον Κουβανό σύντροφο, οι άλλοι εξερευνούσαν το Γύθειο, το οποίο εγώ είδα πολύ επιδερμικά. Τους άρεσε τόσο πολύ που ορισμένοι αποφάσισαν να κάτσουν άλλο ένα τρίωρο να το περπατήσουν.

Ακολούθησε νυχτερινό μπανάκι με φραπεδιά στην παραλία και έξοδος με την εν λόγω συμφορίτισσα σε χαριτωμένο μπαράκι όπου τα είπαμε για την Κούβα, το φόρουμ και άλλα διάφορα, ενώ η γυναίκα μετά από πλεκτάνη με τον ιδιοκτήτη του μπαρ κέρασε όλο τον ΟΗΕ, χώρια που μας προμήθευσε με ξηρούς καρπούς και παστέλι. Καθυπόχρεοι για τη μανιάτικη φιλοξενία, επιφυλασσόμεθα να πάρουμε ρεβάνς στην Αβάνα, αγαπητή...

 

[mary_a]

Ακολούθησε νυχτερινό μπανάκι με φραπεδιά στην παραλία και έξοδος με την εν λόγω συμφορίτισσα σε χαριτωμένο μπαράκι όπου τα είπαμε για την Κούβα, το φόρουμ και άλλα διάφορα, ενώ η γυναίκα μετά από πλεκτάνη με τον ιδιοκτήτη του μπαρ κέρασε όλο τον ΟΗΕ, χώρια που μας προμήθευσε με ξηρούς καρπούς και παστέλι. Καθυπόχρεοι για τη μανιάτικη φιλοξενία, επιφυλασσόμεθα να πάρουμε ρεβάνς στην Αβάνα, αγαπητή...

και περίπου 12 ώρες μετά από εσένα συνάντησα εγώ την εν λόγω συμπαθέστατη συμφορουμίτισσα, και της έλεγα κρίμα που δεν σε πέτυχα εκεί!

 

[Yorgos]

Next time...

 

[Yorgos]

Οι τελευταίες δύο διανυκτερεύσεις ήταν σχεδιασμένο να γίνουν στο Ναύπλιο. Ή Μάλλον, έξω από το Ναύπλιο, αφού εντός Ναυπλίου δε βρήκαμε τίποτε, Σαββατοκύριακο γαρ. Είχαμε πάλι μπόλικα χιλιόμετρα να κάνουμε και λόγω της σχετικής οκνηρίας της προηγούμενης ημέρας έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα σε Ελαφόννησο και Μονεμβασιά. Δεν είχα επισκεφθεί κανένα από τα δύο, οπότε οποιοδήποτε από τα δύο καλό θα ήταν. Προτιμήθηκε η Μονεμβασία τελικώς.

Η διαδρομή μέχρι τη Μονεμβασιά δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο, η άφιξη όμως στη Μονεμβασιά προσφέρει μια εντυπωσιακή μακρινή θέα. Καλοκαιριάτικο Σαββατοκύριακο ήταν και η εύρεση πάρκινγκ δεν ήταν εύκολη, πόσο μάλλον για δύο αμάξια. Έκανε πολλή ζέστη, αλλά η είσοδος στο χωριό ήταν τόσο όμορφη που σε κάνει να το ξεχνάς. Γραφικά στενάκια αλλά... λίγα.

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε, παρατηρώντας τα ερείπια που προσφέρουν πολλές ευκαιρίες για φωτογραφίες, μετά ανεβήκαμε κι άλλο, κι άλλο. Ε, λέμε δεν πάμε και μέχρι την κορυφή; Το ανέβασμα είναι πιο κοπιαστικό από το αναμενόμενο και η αλήθεια είναι πως τα κτίρια στα ανώτερα... διαμερίσματα είναι πια τελείως ερείπια, αλλά για το χαβαλέ και τη θέα απέναντι άξιζε τον κόπο.

Κατεβήκαμε κουρασμένοι και διψασμένοι, ο λαός ψηφίζει πως τα εστιατόρια παραείναι τουριστικά και πως καλύτερα να φάμε σε κάποιο ταβερνάκι χωριού, όπερ και εγένετο και το φαγητό ήταν πάλι πολύ καλό, ειδικά τα γεμιστά και οι μελιτζάνες με λιωμένο τυρί ικανοποίησαν και τους χορτοφάγους.

Η ώρα της αναχώρησης είναι μια ώρα δύσκολη... Βαρείς από το φαγητό και τα γλυκά, κάθιδροι από τη ζέστη, άντε να δούμε ποιος θα οδηγήσει, βρέθηκαν δυο εθελοντές και φύγαμε. Από το Γεράκι κι έπειτα η διαδρομή είναι πανέμορφη... δε θυμόμουν την Ελλάδα τόσο πράσινη (καλά μη λέω πολλά γιατί Αύγουστο έχουμε και θα αρχίσουν τίποτε φωτιές πάλι...). Στο χωριό Κοσμάς ο δρόμος περνάει μέσα από την... πεζοδρομημένη πλατεία με τα πλατάνια και το χωριό μας άρεσε πολύ, οπότε αποφασίζουμε να σταματήσουμε. Καθόμαστε σε ένα από τα καφενεία και η Βαβέλ την οποία αποτελούμε (η συνεννόηση γινόταν σε διάφορες γλώσσες, ανάλογα με το ποιος μιλούσε με ποιον, από ρώσικα και τσέχικα μέχρι ολλανδικά και ιταλικά) προσέλκυσε τα βλέμματα πολλών παπούδων. Κάτσαμε στο πιο πεπαλαιωμένο από τα καφενεία, το οποίο είχε μπόλικα γλυκά, παρήγγειλα ένα απ' όλα κι έγινε σφαγή με γλακτομπούρεκο, καταϊφι, περγαμόντο, κουραμπιέδες, μελομακάρονα και τα τοιαύτα. Γινόντουσαν και βαφτίσια στο (ξαναλέω: πανέμορφο) χωριό, οπότε όλοι είχαν βάλει τα καλά τους, η εκκλησία ήταν στολισμένη, ο Alesh απόρησε και πάλι με το τζιπ του τοπικού παπά, η Anna ξετρελάθηκε με τον τσιγγάνο καρπουζοπώλη με το Ντάτσουν που ποζάρισε χαμογελώντας με τα επτά χρυσά του δόντια και η Τσιάκι αγόρασε πιο πολλά ταψιά γλυκών από αυτά που μπορούσε να κουβαλήσει... Με αυτά και με αυτά, φάγαμε μιάμιση ώρα στον Κοσμά, αλλά τουλάχιστον είδαμε και τα βαφτίσια (!) πριν φύγουμε για Ναύπλιο.

Ίσως το ωραιότερο κομμάτι της όλης εκδρομής ήταν αυτό από τον Κοσμά μέχρι το Ναύπλιο, ειδικά τα τοπία πριν και μετά το Λεωνίδιο, η είσοδος στο οποίο είναι πολύ εντυπωσιακή και το ίδιο είναι όμορφο, πέραν του ενδιαφέροντος που έχει από γλωσσολογικής άποψης, για το οποίο μιλήσαμε επισταμένως (είπαμε: είμαι γλωσσολογικός σπασίκλας).

Φτάσαμε στο Ναύπλιο αργά, και μετά άντε να βρούμε το Dantis Beach Hotel, που φυσικά είναι εκτός πόλεως. Φτάσαμε αργά, κατά τις 11 το βράδι... Το ξενοδοχείο, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο και το ίδιο ισχύει και για τη διπλανή παραλία, μου ξύπνησε παιδικές μνήμες. Είναι ίδιο σε σχεδιασμό και διακόσμηση με τα παλιά ΞΕΝΙΑ στα οποία πήγαινα ως παιδί τα καλοκαίρια: βαρύ μάρμαρο, ξύλινη επένδυση στους τοίχους μέχρι τη μέση, χοντροκομμένη αλλά λειτουργική αρχιτεκτονική με μπαλκόνια που θυμίζουν πυρηνικά καταφύγια, τα κλειδιά συνοδεύονται από μέταλλο ενός κιλού για να μην τα χάσουν οι πελάτες, το πρωινό με γύρισε πίσω στο '80 με βουτυράκια και κεκάκια από την παιδική μου ηλικία και γενικώς ήταν μια ρετρό κατάσταση που κατέδειξε και το πόσο διαφορετική αντίληψη έχει ο καθένας ανάλογα με τα βιώματά του: εγώ το βρήκα σα μια ρομαντική ανάμνηση από το παρελθόν, η Ρωσίδα Άνια το βρήκε καταθλιπτικό διότι της θύμιζε τα χρόνια στην ΕΣΣΔ, η Chiaki αναρωτιόταν αν υπήρχε wifi (this is not Japan, dear), o σχεδιαστής/αρχιτέκτων/εφευρέτης πρακτικός Μανουέλ το βρήκε "αντιαισθητικό", η Yaelle το βρήκε χαριτωμένο διότι θύμιζε τα "κομμουνιστικά ξενοδοχεία της Κούβας" κι ο Alesh πολύ απλά δεν ασχολήθηκε διότι "στην Τσεχία όλα έτσι είναι". Έψαχνα να ρωτήσω και το Φρανκ, αλλά αυτός πάλι έτρωγε...

 

[Yorgos]

Η Macarena και η Chiaki έφευγαν την επόμενη μέρα και παρότι τις βεβαίωσα ότι θα έβρισκαν εισιτήριο για το ΚΤΕΛ επιτόπου, επέμειναν να πάμε να το αγοράσουμε εκ των προτέρων. Πήγαμε στο Ναύπλιο, όπου ο βαριεστημένος υπάλληλος των ΚΤΕΛ μας είπε πως "έτσι κι αλλιώς άδειο θα είναι το λεωφορείο, ελάτε αύριο".

Το Ναύπλιο είναι πανέμορφο κι έχει φτιαχτεί πολύ από την τελευταία φορά που το επισκέφθηκα, αλλά γινόταν χαμός! Σάββατο βράδυ και ο κεντρικός πεζόδρομος ήταν πήχτρα, η κεντρική πλατεία θύμιζε παιδική χαρά με τα παιδάκια να δοκιμάζουν κινέζικα ιπτάμενα παιχνίδια που πουλούσαν κάποιοι πλανόδιοι. Παίρνοντας όμως κάποιον από τους πίσω δρόμους είχες όλη την ησυχία να απολαύσεις τα παλιά αρχοντικά, τη θέα από τα σκαλάκια προς τη θάλασσα, τα μπαλκόνια με τα λουλούδια, σε μια πόλη που κατά πολλούς είναι η ομορφότερη της Ελλάδας.

Πήγαμε για ποτάκι σε ένα μπαρ που θύμιζε παλαιοπωλείο, είχε φανταστικό ντεκόρ με εκατοντάδες αντίκες, παλιές διαφημίσεις από ελληνικά προϊόντα που δεν υπάρχουν, χαζά ρομποτάκια, κρεμάμενα πιάτα κλπ. Πάρα πολύ όμορφο μπαράκι, φαντάζομαι πως θα είνια και διάσημο, αλλά τα 8,5 ευρώ για τρία δάχτυλα Bailey's ήταν μια παραφωνία... ρε πού πάμε ρε;

Γυρίσαμε αργά πίσω στο Δρέπανο, όπου όλο το χωριό έμοιαζε να είναι στην κεντρική πλατεία. Κάτσαμε κι εμείς για το τελευταίο μας ουζάκι όλοι μαζεμένοι και δώσαμε τα Όσκαρ της εκδρομής. Εξεπλάγην με το πόσο τους άρεσε το χωριό μου, που πήρε ψήφους σε πολλές κατηγορίες, αν και πρωταθλήτρια αναδείχτηκε η Μάνη, ίσως επειδή η Μυκήνες έγιναν την επόμενη ημέρα και δεν πήραν μέρος στην ψηφοφορία. Τα ήπιαμε, τα είπαμε, πέσαμε και για τρεις ώρες ύπνο, διότι οι δύο έπρεπε να φύγουν στις 6 το πρωί την επόμενη.

Ξύπνησα με την τσίμπλα στο μάτι, τις πήγαμε στο ΚΤΕΛ και περπατήσαμε πάλι το Ναύπλιο, αυτή τη φορά πριν ανοίξουν τα μαγαζιά. Πραγματικά πανέμορφη πόλη...
Η παραλία στο Δρέπανο δε λέει και πολλά πράγματα, οπότε έπεσα να κοιμηθώ λίγες ώρες.

Το πρόγραμμα πλέον λέει Επίδαυρο και Μυκήνες, είπαμε να πάμε πρώτα στην Επίδαυρο που έχει και λίγο ίσκιο. Πολύ επιβλητικό το αρχαίο θέατρο, έστω κια αν αρχικά κάναμε λάθος, ακολουθώντας τις ταμπέλες που έλεγαν "Αρχαίο Θέατρο Δήμου Επιδαύρου", το οποίο είναι μικρότερο (και κλειστό για το κοινό)... Προφανώς με τον Καποδίστρια τσακώθηκαν οι δυο δήμοι κι ο καθένας έβαλε δικές του ταμπέλες για να προωθήσει το δικό του θέατρο... Τέλος πάντων και το μουσείο της Επιδαύρου είναι πολύ αξιόλογο και συμπαγές, ο αρχαιολογικός χώρος (πλην θεάτρου) λιγότερο. Κάναμε και το τεστ ακουστικής με τη ρίψη του κέρματος, όπου κάτσαμε στο ανώτερο διάζωμα και φωνάζαμε στον Alesh πως δήθεν δεν ακούσαμε το κέρμα, οπότε κι αυτός άρχισε να το κοπανάει με όλη του τη δύναμη...

Από εκεί φύγαμε για τις Μυκήνες, παίρνοντας επίτηδες κάτι καρόδρομους που ανεβαίνουν το βουνό, περάσαμε από χωριά με ελάχιστους κατοίκους, σε ένα από αυτά καθίσαμε για φραπέ... 0,90 ευρώ!

Οι Μυκήνες με εντυπωσίασαν πάρα πολύ... Ο τάφος του θησαυρού πραγματικά προκαλεί ανατριχίλα, κρίμα που οι γνώσεις μου περί Μυκηναίων είναι περιορισμένες και δεν κατάφερα να κάνω ολοκληρωμένο τουρ. Ευτυχώς το μουσείο πάντως είναι πληρέστατο... σαφής βελτίωση σε σχέση με πριν από έξι χρόνια που είχα πάει τελευταία φορά... Σκίτσα, πολλά εκθέματα, μακέτες, καταπληκτικές επεξηγήσεις, μακάρι να ήταν έτσι όλα τα μουσεία στην Ελλάδα. Κάτσαμε πάνω από μιάμιση ώρα εκεί μέσα και η όλη επίσκεψη αποτέλεσε food for thought στο επικείμενο γεύμα, το οποίο επιλέξαμε να γίνει σε κάποιο μικρό χωριό, αλλά εκείνη την ώρα (πέντε το απόγευμα) καμία ταβέρνα δεν ήταν ανοιχτή, οπότε η συζήτηση έγινε πάλι στην κεντρική πλατεία του Δρεπάνου, όπου και φάγαμε τον αγλέουρα (ναι, πήρα κιλάκια στο ταξίδι). Περάσαμε το τελευταίο μας απόγευμα στο Ναύπλιο, δυστυχώς οι παραστάσεις στην Επίδαυρο είναι Παρασκευή και Σάββατο κι όχι Σαββατοκύριακο όπως πίστευα, οπότε τα παιδιά έχασαν την ευκαιρία να το δουν. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά...

Την επόμενη φορά θα πρέπει να δουν και τον Ισθμό της Κορίνθου, διότι κατάφερα να χάσω την έξοδο, όπως γυρίζαμε στην Αθήνα για να πάμε στο αεροδρόμιο. Ο τελευταίος καφές ήταν στο Μαρούσι, όπου θαυμάσαμε τις αθηναϊκές τιμές (3,30 το φραπεδάκι), τους Αθηναίους οδηγούς (ένας πάρκαρε πάνω στο δρόμο κλείνοντας το λεωφορείο, οι επιβάτες του οποίου άρχισαν να σηκώνουν το αμάξι μέχρι που ήρθε ο οδηγός κι έφαγε και κάτι ψιλές), την αθηναϊκή κίνηση αλλά και το δωρεάν πάρκιγκ του Δήμου Αμαρουσίου, σε ένα δήμο που το να βρεις θέση στο δρόμο ισοδυναμεί με το να κερδίσεις το ΛΟΤΤΟ.

Έφυγαν όλοι για το αεροδρόμιο, εκτός από δύο άτομα που θα έμεναν μια-δυο ημέρες παραπάνω. Με το Μανουέλ μάλιστα πήγαμε και στο ΠΑΟ-Σπάρτα Πράγας 3-0 (βλέπε μήνυμα #5 στο http://www.travelstories.gr/%E7%EC%...%EB%E9%EA%FC%F2-europa-league.html#post100643 ) και κάπου εκεί τελείωσε το reunion... ελπίζω να μη χρειαστούμε πολλά χρόνια να ξαναβρεθούμε όλοι παρέα.

Μερικά συμπεράσματα από την όλη εβδομάδα:

 

[Yorgos]

• Η Πελοπόννησος εκτός από μεγάλη ποικιλία αξιοθέατων, προσφέρει και καλές τιμές. Εμείς κάναμε τις όποιες κρατήσεις λίγες μέρες πριν την αναχώρηση (τέλη Ιουλίου - αρχές Αυγούστου) και με λίγο ψάξιμο τα πράγματα βγήκαν σε λογικές τιμές
• Η καφρίλα που μας χαρακτηρίζει όταν αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον μάλλον εξαφανίζεται όταν είσαι επαρχία κι έχεις να κάνεις με ξένους. Όλα τα παιδιά έφυγαν με τις καλύτερες εντυπώσεις από ντόπιους που ήταν ευγενείς, φιλόξενοι, γενναιόδωροι, έδειχναν ενδιαφέρον για μας...
• Οι δρόμοι της Πελοποννήσου έχουν βελτιωθεί πολύ. Εντάξει, ήταν χάλια πιο πριν, αλλά η βελτίωση είναι εμφανής σχεδόν παντού.
• Όλα τα λεφτά είναι τα μικρά χωριά και ως εικόνα και ως φαγητό και ως αντιμετώπιση...
• Αυτά τα Λαγκάδια μου έμειναν... πανέμορφο μέρος
• Οι Έλληνες παπάδες πρέπει να πληρώνονται πολύ καλά
• Τι θα γίνει με αυτό το Βύντρα; Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Στην τελική ας μαζέψουμε εμείς λεφτά να του δώσουμε μια αποζημίωση του παιδιού να φύγει... Όχι άλλο κάρβουνο
• Καλοκαιριάτικα μάλλον όλοι στα νησιά πάνε, διότι πλην Ναυπλίου τα υπόλοιπα μέρη ήταν σχεδόν άδεια καλοκαιριάτικα
• Κατανοώ την ανάγκη προστασίας του επαγγέλματος των ξεναγών στους αρχαιολογικούς χώρους, αλλά δε γίνεται κάθε φορά που συνοδεύω φίλους στην Ελλάδα να με παίρνουν από πίσω οι φύλακες κατηγορώντας με πως κάνω τον πειρατή ξεναγό. Δηλαδή φιλοξενώ και πέντε φίλους, πάμε στην Ακρόπολη, να τη βγάλουμε στη μούγκα ή πρέπει να πληρώσουμε σώνει και καλά τα 70 ευρώ που θέλει ο επιτόπιος ξεναγός;
• Το φαγητό γενικώς ήταν αρκετά φτηνό, με 12-15 ευρώ το άτομο τρως μια χαρά και παραδοσιακά, στην Αθήνα άντε να θες 2-3 ευρώ παραπάνω. Το ότι υπάρχουν και ανεξήγητα ακριβά εστιατόρια αφορά αυτούς που τα προτιμούν, αλλά επιλογές υπάρχουν.
• Κουνούπια δεν είδα πουθενά, μάλλον τα έφαγε η κλιματική αλλαγή.
• Χρωστάμε ένα κέρασμα στην ΚΙΚΙ ομαδικώς...

 

[getxowoman]

Απο τις ιστοριες σου μου αρεσουν τα Οσκαρ που δινεις!!!

Για αλλη μια φορα ''εγραψες'',η Πελοποννησος ειναι απο τα αγαπημενα μου μερη και τον Ιουλιο ειχα κατεβει και εγω με τον Βασκο Μονεμβασια,Ελαφονησο,Γυθειο και Μυστρα και φυσικα γνωρισα την απιστευτη και μοναδικη ΚΙΚΙ,και στο ομαδικο κερασμα να συμπεριλαβεις και εμενα!!Οσο για τον Κουβανο συμφωνω απολυτα μαζι σου,αλλα εχει και καλη δασκαλα φαινεται! Ευγε ΚΙΚΙ.

Και ενα τιπ για την επομενη φορα που θα βρεθεις στη Μονεμβασια,μη διστασεις να φας μεσα στο Καστρο και καλα και φτηνα φαγαμε τον Ιουλιο.

Καλη συνεχεια στα ταξιδια σου!!!

 

[mary_a]

πάντα τέτοια Yorgo, τα ξεθέωσες πάντως τα παιδιά έτσι?

 

[Yorgos]

mary_a: Α, εγώ όλους τους ξεθεώνω... Τώρα που θα γράψω και για την Αμερική θα δεις: 6560χλμ οδήγησης σε 13 ημέρες έγραψε το κοντέρ στις καταπληκτικές νοτιοδυτικές πολιτείες, ενώ στη ΝΥ και την Ουάσιγκτον έλιωσαν πολλές σόλες... Σε Ιράν και Ινδία πέρυσι έχασα 9 κιλά από την έλλειψη ύπνου (γιατί να κοιμόμαστε; χάσιμο χρόνου δεν είναι; ) και το λιώσιμο στο περπάτημα και το trekking επί τρεις μήνες... Ας μην είχα πάθει ρήξη συνδέσμων (σε ανύποπτη φάση: απόβαση από λεωφορείο) κι ακόμη εκεί θα ήμουν...

 

[Dorotija]

Πολύ χαίρομαι που σας άρεσε η Πελοπόννησος. Παλιότερα κάθε χρόνο κάναμε και διαφορετικές διαδρομές, τα τελευταία χρόνια όμως έχω ρίξει μαύρη πέτρα (πλήν Μάνης).
Και φυσικά, τα ρέστα μου κι εγω για την ΚΙΚΙ!

 

[Yorgos]

Κλείνοντας, κι αφού ευχαριστήσω και πάλι για τα καλά σχόλια, να παραπέμψω στο ποστ:
http://www.travelstories.gr/%E3%E5%...%F4%E7%ED-%E5%EB%EB%DC%E4%E1-2.html#post99918
στο #18 για το σχολιασμό του οδηγού "Ανεξερεύνητη Πελοπόννησος". Ακόμη και τώρα που χρειάστηκε να τον ξεφυλλίσω, ταλαιπωρήθηκα με τη δομή του, ενώ κι οι χάρτες του είναι βασικά άχρηστοι, χρειάζεται κανείς συμπληρωματικό χάρτη ακόμη και για τις βασικές διαδρομές. Μάλλον πολλά είναι τα 35 ευρώ, παρότι ξαναλέω πως και δουλειά έχει κάνει το παλικάρι και κάποιες χρήσιμες πληροφορίες με προσωπική άποψη έχει, αλλά κατά τη γνώμη μου, έτσι όπως είναι γραμμένος ο οδηγός, κάνει μόνο για όσους αποφασίσουν εξαρχής πως θα ακολουθήσουν τις συγκεκριμένες διαδρομές του συγγραφέα.

Αυτά, αν θέλουν οι mods ας το βάλουν στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες στην Ελλάδα. Ευχαριστώ.