marm
Member
- Μηνύματα
- 17
- Likes
- 35
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ισλανδία, Βιετνάμ, Κάιρο
Πρώτη φορά τολμώ να γράψω ιστορία, κι αυτό γίνεται για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι λόγω κοροναιου δεν πηγαίνω δουλειά από σήμερα και ο άλλος είναι ότι νιώθω ότι για 1η φορά ξέφυγα λιγάααακι σε αυτά που είδα κι έκανα στο ταξίδι μου από αυτά που είχα διαβάσει εδώ στο φόρουμ. Επιφυλάσσομαι για το κατά πόσο ωραία γράφω...
Αρχές Δεκέμβρη ανακοινώνει προσφορές η ryanair για πτήσεις Δεκέμβρη και Γενάρη νομίζω. Και εμπνέομαι και αποφασίζω ότι το 2020 θέλω να περάσω τα γενέθλια μου σε ταξίδι μιας που συνδυάζονταν σχετικά καλά με την καθαρά Δευτέρα (ήταν δυο μέρες μετά την καθαρά Δευτέρα). Δεν μας βόλεψε η προσφορά αλλά ήταν η έμπνευση.
Το λέω σε μια φίλη που είχαμε πει να κάνουμε μαζί ταξίδι κι αμέσως δέχεται. Κι αρχίζουμε να ψάχνουμε προορισμούς για 29/2-4/3. Η φίλη μένει μόνιμα Κάλυμνο οπότε βόλευε να φεύγαμε Σάββατο απόγευμα μιας που είχε απευθείας πτήση από Κάλυμνο Σάββατο μεσημέρι.
Προτείνω Μαρόκο/Ιορδανία και μου τα απορρίπτει γιατί προτιμούσε Ευρώπη. Και μετά ψάχνοντας από τα πιο φτηνά εισιτήρια που βρίσκαμε απορρίψαμε το Κίεβο και την Κοπεγχάγη για το ενδεχόμενο πολύ κρύο που θα είχαν αρχές Μάρτη και καταλήξαμε στη Φρανκφούρτη επειδή μια ώρα μακρυά απτη Φρανκφούρτη είναι η Χαϊδελβέργη. 132 ευρώ το άτομο λοιπόν με lufthansa.
Συμφωνούμε στο να μετακινηθούμε μεταξύ Φρανκφούρτης και Χαϊδελβέργης με flixtrain μιας που ήταν γρήγορο και αρκετά οικονομικό(12 ευρώ το άτομο πήγαινε-έλα) κι έτσι μοιράζουμε 2 μέρες στην κάθε πόλη αλλά 1 βράδυ στην Φρανκφούρτη και 3 στην Χαϊδελβέργη επειδή μας έλεγαν φίλοι και γνωστοί ότι είναι πολύ πιο ωραία και η Φρανκφούρτη δεν αξίζει.
Κλείνουμε με δωρεάν ακύρωση τα ξενοδοχεία μας. Για Χαϊδελβέργη 3 βραδυες στο Hotel Restaurant Krokodil (220 ευρώ) για να είμαστε σχετικά κοντά στον σταθμό των τραίνων και κοντά στην παλιά πόλη κι όχι μέσα για πιο οικονομικά. Για Φρανκφούρτη στο Favored Hotel Plaza (63 ευρώ) πάλι για να είμαστε κοντά στο σταθμό των τραίνων αλλά κι όχι στην περιοχή των κόκκινων φαναριών.
3 μέρες πριν το ταξίδι μας, εκεί που ψάχνω πληροφορίες ανακαλύπτω ότι το flixtrain δεν περνάει από τον κεντρικό σταθμό τραίνων όπως νόμιζα αλλά απτο Bahnhof Frankfurt (Main) Süd. Το οποίο βρίσκεται σε πολύ καλύτερη περιοχή (την Sachsenhausen) που εκεί βρίσκονται και τα εστιατόρια και μπαρ που είχα σημειώσει. Γίνεται λοιπόν αλλαγή ξενοδοχείου για το Maingau (στα 50 ευρώ από το hotels).
Την προηγούμενη ημέρα του ταξιδιού ανησυχεί η φίλη λόγω κοροναιου (στην Ελλάδα τότε είχαμε 8 κρούσματα αν θυμάμαι καλά). Ψάχνω και βλέπω ότι στη Φρανκφούρτη δεν είχε κανένα και στο κρατίδιο της Χαϊδελβέργης είχε 8 αλλά, αν είχα καταλάβει καλά, κανένα στη Χαϊδελβέργη. Την καθησυχάζω.
Πολύ πρωί της ημέρας του ταξιδιού μου στέλνει μήνυμα να την πάρω τηλ όποτε μπορέσω. Ανησυχώ ότι θα ναι πάλι λόγω κοροναιου. Τελικά ήταν για να μου εκφράσει τις ανησυχίες της ότι είχε πολύ αέρα στο νησί. 2,5 ώρες πριν την πτήση μας ακυρώνεται η πτήση της Κάλυμνος-Αθήνα λόγω αέρα. Μετά από πολύ σκέψη αποφασίζω να πάω μόνη μου στη Γερμανία επειδή τα είχα ψάξει και σχεδιάσει όλα ήδη και κρίμα ήταν να καθόμουν εδώ.
Solo traveller λοιπόν για 1η φορά!
Φτάνω Φρανκφούρτη και πάω να πάρω το μετρό προς το ξενοδοχείο. Κοιτάω τον χάρτη του μετρό, τον ξανακοιτάω και καταφέρνω και παίρνω το μετρό προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν θυμάμαι να χα δει ξανά μετρό αεροδρομίου που να μην είναι αφετηρία, ούτε να έχω ξανακάνει τέτοιο λάθος. Όλα καλά (αισιόδοξος άνθρωπος γαρ) και φτάνω στο ξενοδοχείο. Ξεχωριστά η ντουζιέρα και η τουαλέτα αλλά κατά τα άλλα μια χαρά το δωμάτιο.
Το μοναδικό μου βράδυ στη Φρανκφούρτη, πεινούσα και λίγο και βουρ στο Adolf Wagner, που ήταν μόλις 9' από το ξενοδοχείο. Στο Adolf Wagner φυσικά δοκίμασα το παραδοσιακό της Φρανκφούρτης apple wine και έφαγα τα παραδοσιακά λουκάνικα Φρανκφούρτης. Δεν μου άρεσε και πολύ το apple wine, ομολογώ.
Φουλ κόσμο και με βάζουν σε ένα τραπέζι με άλλους δυο νεαρούς. Μου έπιασαν κουβέντα μετά από λίγο. Αδέλφια από την Κολομβία που ο ένας μένει στο Μιλάνο και ήρθαν για σκδ. Μιλάνο;;;; Μακρυα, coronavirus, μακρυαααα. Μου πε να μην ανησυχώ και ότι είναι καλά και ότι δεν έχει κάτι. (Εντάξει σήμερα συμπληρώνονται 14 ημέρες που γύρισα, όλα καλά). Πολύ φιλικός, λέγαμε για συνήθειες των χωρών μας, είχε έρθει στην Αθήνα και στη Σαντορίνη. Όταν έχεις γενέθλια στη Κολομβία δεν καλείς εσύ κόσμο αλλά σε καλούν οι φίλοι σου σπίτι τους και σε κερνάνε!
Ξυπνάω 2η μέρα, αφήνω τη βαλίτσα στο ξενοδοχείο κι αρχίζω την περιήγηση στη Φρανκφούρτη. Ο Camilo από χτες μου είπε ότι την επομένη το πρωί θα πηγαίνανε στο free walking tour. Δεν το χα ψάξει για Φρανκφούρτη και δεν το χα στο πρόγραμμα αλλά είπα να πάω. Πολύ καλούλης ο ξεναγός μας (βέβαια μας πήγε να φάμε σε έναν φούρνο μέσα σε σταθμό του μετρό, δεν το χα ξαναδεί αυτό σε free walking tour). Στο τέλος της ξενάγησης μας πρότεινε να φωτογραφίσουμε δυο σελίδες από τις σημειώσεις του με προτάσεις για εστιατόρια, αλλά και φωτογραφίες από τα παραδοσιακά φαγητά που μας είχε αναφέρει. Ο ξεναγός μας μας είπε ότι για να σου αρέσει το apple wine πρέπει να πιεις δυο ποτήρια τουλάχιστον. Εγώ πάντα έμενα στο ένα βέβαια. Και δεν ρώτησα και τον Camilo που το προηγούμενο βράδυ είχε πιει 2 ποτηράκια!
Επόμενος σταθμός μου ο καθεδρικός ναός. Άξιζε πολύ η ανάβαση στην κορυφή του, μετά από 324 σκαλοπάτια, με την πανοραμική θέα στον ποταμό Μάιν που σου πρόσφερε. Έβλεπες κι από ψηλά και την σύγκριση των "παλιών" κτιρίων με τους ουρανοξύστες.
Φαγητό έφαγα στο εστιατόριο Gaststätte Dauth-Schneider (18 ευρώ με apple wine, κυρίως πιάτο και ορεκτικό). Πολύ ευχαριστημένη. Πήρα HandKas mit Musik σαν ορεκτικό όπως μας είχε προτείνει ο ξεναγός. Μου το σέρβιραν μαζί με μια φέτα ψωμί και η σερβιτόρα μου εξήγησε ότι το βάζουμε αυτό πάνω στο ψωμί και μαζί κι ένα μπαχαρικό (δεν κατάλαβα τι μπαχαρικό ήταν, κάπως έντονο για το στομάχι). Δοκίμασα εκεί και την παραδοσιακή τους σος 7 μπαχαρικών που είναι πρασινωπή. Δεν είμαι φαν των σος οπότε δεν είμαι και πολύ αντικειμενική.
Τον υπόλοιπο χρόνο μέχρι να ρθει η ώρα του τραίνου το απόγευμα τριγύριζα στο πεζόδρομο Zeil, την γέφυρα Eiserner Steg με τις πάρα πολλές κλειδαριές και τα ελληνικά του Ομήρου. Πήγα και μέχρι τον Eschenheimer Turm που μας είχε δείξει από μακρυά ο ξεναγός και μέχρι το ωραίο κτίριο της Όπερας και το μεγάλο σήμα του ευρώ.
Είχαν ανθίσει οι αμυγδαλιές και έβρισκα ομορφιές στην άσχημη κατά κάποιους Φρανκφούρτη.
Φτάνω κάπως αργά (κατά τις 9) στη Χαϊδελβέργη αρκετά κουρασμένη κι αφού είχα δυο ακόμα βράδυα εκεί απλά έπεσα για ύπνο! Αλλά όχι στο Hotel Restaurant Krokodil που σας είχα πει. Το χαμε κλείσει με δωρεάν ακύρωση και πια ήμουν μόνη μου κι όχι δυο άτομα κι έτσι έψαξα κάτι πιο οικονομικό. Κι έκλεισα το προηγούμενο βράδυ μονόκλινο στο Hotel Mille Stelle City πάλι από το hotels στα 120 ευρώ τα 3 βράδυα. Το είχαμε αποκλείσει όταν ψαχνόμασταν γιατί Κυριακή βράδυ που θα φτάναμε δεν θα είχε υπάλληλο στη ρεσεψιόν και θα έπρεπε να κάνουμε check in σε μηχάνημα. Είπα να το τολμήσω και δεν είχα κανένα πρόβλημα με το check in. Υπάλληλο τόσες μέρες δεν είδα γιατί έφευγα το πρωί και γύριζα το βράδυ αλλά οκ δεν με πείραξε. Μια χαρά κι αυτό το ξενοδοχείο. Εδώ ο νιπτήρας της τουαλέτας ήταν μες στο δωμάτιο, δεν χωρούσε στην τουαλέτα.
3η μέρα λοιπόν και ξεκινώ να εξερευνήσω την Χαϊδελβέργη. Ξεκίνησα λίγο πριν τις 10 το πρωί, τα μαγαζιά στη Haupstrasse άνοιγαν εκείνη την ώρα, φορτηγά τα εφοδίαζαν κι έτσι δεν έβλεπα τον πεζόδρομο όπως τον φανταζόμουν. Έκανα μια επίσκεψη στη φυλακή των φοιτητών και μετά κατευθύνθηκα προς τη γοτθική μητρόπολη του Αγίου Πνεύματος (Heiliggeistkirche) και φυσικά ανέβηκα στην κορυφή μετά από 204 σκαλοπάτια. Είχα διαβάσει για τα μοντέρνα βιτρώ του ναού κι όντως μου έκανε εντύπωση το παρακάτω βιτρώ.
Σε έναν πίνακα που υπήρχαν πολλά καρφιτσωμένα χαρτάκια με ευχές υπήρχε και το παρακάτω χαρτάκι
Παίρνω το τελεφερίκ μέχρι το κάστρο (8 ευρώ) και βιαστικά κατευθύνομαι να βγάλω εισιτήριο για το τουρ του κάστρου (6 ευρώ) στις 12.15 (είχε τέσσερα τουρ μες στην ημέρα 11.15, 12.15, 14.15 και νομίζω 15.15). Αν κατάλαβα το 20% από αυτά που μας είπε ο ξεναγός στο 1-1,5 ώρας τουρ είμαι ευχαριστημένη. Δεν περηφανευόμουν ποτέ για τα καλά Αγγλικά μου αλλά καταλάβαινα συνήθως το 80-90%. Ο ξεναγός μιλούσε πολύ γρήγορα, με πολλές μαζεμένες πληροφορίες. Μαζί με μένα στο τουρ ήταν μόνο ένα ζευγάρι από τη Νέα Ζηλανδία. Στο τέλος ο άντρας με ρώτησε από που είμαι και μου είπε ότι κι εκείνος δυσκολευόταν σε κάποια σημεία να καταλάβει τον ξεναγό και με συμπόνεσε. Του είπα ότι είχα καταλάβει περίπου το 50% και είπε ότι ήταν πολύ καλά αν κατάλαβα τόσα πολλά! Στο τουρ μας πήγε σε σημεία και αίθουσες του κάστρου που δεν μπορείς να πας μόνος σου. Στο τέλος επισκέφτηκα και το μουσείο φαρμακευτικής και το κελάρι. Αξίζουν αμφότερα.
Αφού περιηγήθηκα εκτός του κάστρου για να το φωτογραφίσω και να θαυμάσω τη θέα, αποχώρησα με σκοπό να πάρω πάλι το τελεφερίκ προς τα πάνω και να μπω στο παλιό βαγόνι του τελεφερίκ. Μετά από μια στάση κατέβηκα και έπρεπε να πάρω νέο εισιτήριο (4 ευρώ επιπλέον) για να μπω στο παλιό τύπου τελεφερίκ (χωρίς κανέναν άλλον επιβάτη) και να φτάσω μέχρι την κορυφή. Ήταν τόσο ψηλά και τα έβλεπες όλα μικροσκοπικά κάπως που δεν θεωρώ ότι άξιζε τελικά η ανάβαση μέχρι εκεί πάνω...
Οπότε δεν έχασα πολύ χρόνο εκεί, παρέμεινα μόνο 4-5' και πήρα αμέσως το τελεφερικ της επιστροφής γιατί η ώρα είχε πάει γύρω στις 17.00 και ήθελα να προλάβω να περάσω από την Alte Brucke(με την μαιμουδιτσα με τον καθρέφτη της αλήθειας) και να περπατήσω το μονοπάτι των φιλοσόφων.
Κάπου εκεί άρχισε το ψιλόβροχο που δεν έλεγε να σταματήσει αλλά δεν μείωσε και πολύ το μαγικό της διαδρομής. Ανθισμένες αμυγδαλιές, θέα προς το κάστρο και ο ποταμός Νέκαρ από κάτω μου. Υπήρχαν παγκάκια που σου έδιναν τη δυνατότητα να καθίσεις και να απολαύσεις τη θέα αλλά λόγω βροχής, του σκοταδιού που σιγά σιγά ερχόταν αλλά και της πείνας που είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της δεν είχα τον χρόνο να καθίσω. Έβγαζα τις φωτογραφίες μου κι απολάμβανα το τοπίο.
Είχε πια βραδιάσει και κατευθύνθηκα για φαγητό στο Schnitzelbank. Κι εκεί κάθισα σε τραπέζι μαζί με άλλους. Αρκετά καλή εξυπηρέτηση και νόστιμο το φαγητό. 18,80 ευρώ για μια μπύρα και κυρίως πιάτο (σνίτσελ φυσικά συνοδευόμενο από σαλάτα). Κουρασμένη για άλλη μια μέρα είπα να αφήσω για την επόμενη ημέρα το να πήγαινα σε μπαράκι (στο Brauhaus Vetter ήθελα να πάω).
Επόμενη και τελευταία ημέρα στη Χαϊδελβέργη. Νιώθω ότι τα έχω δει όλα όσα είχα σκοπό να δω εκεί. Στη Χαϊδελβέργη τα free walking tours γινόντουσαν κάθε μέρα εκτός Δευτέρας και Τρίτης και αυτές ήταν οι δυο μέρες που ήμουν εγώ εκεί. Είχα σημειώσει πριν ξεκινήσω για το ταξίδι κοντινές πόλεις για να βλέπαμε αν μας έμενε χρόνος. Το προηγούμενο βράδυ κι εκείνο το πρωί κατέληξα σε ποιες δυο πόλεις θα πήγαινα. Δεν είχα διαβάσει τόσα όσα ήθελα εδώ στο φόρουμ γι αυτές τις εξορμήσεις με τραίνα κι έτσι ένιωθα ότι υπήρχε λίγο ρίσκο σε αυτά που πήγαινα να δω. Μπορεί να μην άξιζαν. Οκ, και τι έγινε θα μου πείτε; Πάμε και βλέπουμε! Οι δυο πόλεις που αποφάσισα να δω ήταν το Neckarsteinach και το Schwetzingen για το Castle του. Αντιδιαμετρικές από τη Χαϊδελβέργη αλλά δεν πειράζει. Κοίταξα και να πήγαινα και με πλοιαράκι στο Neckarsteinach αλλά νομίζω θα ξεκινούσαν από τον Απρίλη τα πλοιαράκια.
Πάω λοιπόν στον σταθμό των τραίνων όχι τον κεντρικό αλλά τον Heidelberg-Weststadt/Südstadt να πάρω τραίνο για Neckarsteinach(σύμφωνα με το google maps), το τραίνο που θα έπαιρνα αρχικά άργησε και μετά βγήκε ανακοίνωση(στα Γερμανικά μόνο) ότι κάτι έπαθε και περίμενα μισή ώρα για το επόμενο (συμβαίνουν και στη Γερμανία λοιπόν αυτά). 6,10 ευρώ το εισιτήριο, δεν βρήκα που το επικυρώνουμε και δεν βρήκα και κανέναν έλεγχο. Και θυμήθηκα τον ξεναγό στη Φρανκφούρτη που μας είπε ότι οι έλεγχοι είναι σπάνιοι και μπορείς να μπεις χαλαρά χωρίς εισιτήριο.
Φτάνω στο Neckarsteinach και πηγαίνω προς τον ποταμό Νέκαρ και μετά ανηφορίζω προς τον λόγο που διάλεξα αυτή την πόλη να επισκεφτώ. Τα 4 κάστρα που έχει. Ίσως αυτά τα κάστρα να προτείνονται και να αξίζουν για φωτογραφίες μόνο κι όχι για να πας από κοντά και να μπεις μέσα όπως έκανα εγώ. Είναι αρκετά μικρά σαν μέγεθος και εγκαταλελειμένα, ερειπωμένα. Εκεί πάνω ψηλά στα λασπωμένα μονοπάτια μεταξύ των κάστρων ένιωσα να φοβάμαι λίγο για πρώτη φορά στο ταξίδι. Δεν γύρισα όμως πίσω παρά την βροχή που είχε ξεκινήσει όσο τριγύριζα εκεί. Είχε ωραία φύση και ένιωθα ότι ήμουν σε πεζοπορία.
Κατηφόρισα και έτρεχα λιγάκι να προλάβω το τραίνο με σκοπό να πάω στο Μάινχαιμ για να αλλάξω εκεί τραίνο και να πάω στο Schwetzingen. Μου έβγαζε το google maps ότι αυτή ήταν η πιο γρήγορη διαδρομή. Δεν πρόλαβα να βγάλω εισιτήριο εκεί κι έτσι έβγαλα online από το κινητό (11,5 ευρώ για Μάινχαιμ). Και μετά άλλα 4,3 ευρώ από το Μάινχαιμ για το Schwetzingen. Φτάνω εκεί γύρω στις 15.30 και κατευθύνομαι απευθείας προς το Schwetzingen Castle. 5 ευρώ είσοδος αλλά ήταν καθημερινή και η είσοδος στο κτίριο του κάστρου επιτρέπεται μόνο σκ με ξεναγό. Κι έτσι είδα μόνο τους κήπους. Είχε χάρτη στην είσοδο που σου έδειχνε τα αξιοθέατα που έχουν οι κήποι αλλά δεν τον είχα δει. Την δουλειά μου την έκανα με το google maps και πήγα σε όλα τα αξιοθέατα του κήπου. Το πιο ωραίο φωτογραφικά (δεν το πρόλαβα ανοιχτό, νομίζω έκλεινε στις 16.00) ήταν το τζαμί. Το τζαμί νομίζω λειτουργεί ως μουσείο κι όχι ως τζαμί, δεν προορίζεται να αντιπροσωπεύει τη λατρεία, αλλά να συμβολίζει την ανοχή για άλλες θρησκείες σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Διαφωτισμού.
Επιστροφή στη Χαϊδελβέργη, αυτή τη φορά με λεωφορείο (το 717 αν θυμάμαι καλά), με κόστος 4,3 ευρώ και με τελικό προορισμό τον κεντρικό σταθμό τραίνων της Χαϊδελβέργης. Έριξε δυο φορές χαλάζι εκείνη την ημέρα αλλά ήταν πολύ μικρής διάρκειας και λεπτό. Έφτασα λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα στη Χαϊδελβέργη κι εκεί που γκρίνιαζα τις προηγούμενες ημέρες που ήταν συννεφιασμένος ο ουρανός και δεν είχα δει ηλιοβασίλεμα, εκείνη την ημέρα μου πρόσφερε ο ουρανός ωραία μωβ χρώματα. Δεν ήταν από την μεριά του κάστρου αλλά δεν πειράζει. Είχα αράξει στην Theodor Heuss Bridge και έβγαζα φωτογραφίες για αρκετή ώρα.
Είχα διαβάσει εδώ για το Schnitzelhaus και τις 100 διαφορετικές σάλτσες του και είπα να το δοκιμάσω. Σχεδόν πάνω στην Alte Brucke, ωραίο μαγαζί, χωρίς wifi και χωρίς τη δυνατότητα να πληρώσεις με κάρτα. Είχες τη δυνατότητα επιλογής κανονικής και μικρής μερίδας σνίτσελ. Κι εκεί για ένα ποτήρι κρασί και μια μικρή μερίδα σνίτσελ(συνοδευόμενο από σαλάτα και πατάτες) στα 18 ευρώ.
Εδώ να τονίσω ότι από το σνίτσελ που είχα φάει στη Βιέννη είχα απογοητευτεί, ενώ από τα σνίτσελ της Χαϊδελβέργης έμεινα αρκετά ικανοποιημένη.
Συζήτησα με τον εαυτό μου μήπως πήγαινα σήμερα στο Brauhaus Vetter, μου είπα ότι μόλις είχα πιει ποτό και ότι την επόμενη ημέρα είχα νωρίς ξύπνημα γιατί το τραίνο για Φρανκφούρτη έφευγε στις 8 το πρωί. Συμφώνησα με τον εαυτό μου ότι καλύτερα να πάω προς το ξενοδοχείο.
Τελευταία μέρα στη Γερμανία και ημέρα των γενεθλίων μου. Σε ένα μήνυμα που έλαβα με ρωτούσαν πως ένιωθα που ξύπνησα μόνη σε μια άλλη χώρα την ημέρα των γενεθλίων μου. Καμία τέτοια σκέψη, όλα καλά!!
Φτάνω στη Φρανκφούρτη(πάλι στο Bahnhof Frankfurt Süd) και τριγυρίζω στα στενά και γραφικά σοκάκια του Sachsenhausen. Κατευθύνομαι προς το Staedel Museum (12 ευρώ online ticket), αφήνω τη βαλίτσα στη γκαρνταρόμπα και πέρασαν οι επόμενες 3 ώρες χαζεύοντας τέχνη.
Συζήτησα πάλι με τον εαυτό μου για το εάν θα πήγαινα και στο μουσείο τηλεπικοινωνιών που ήταν δίπλα κι είχα δει καλά σχόλια αλλά μου φάνηκε βαρύ να πήγαινα σε δεύτερο σερί μουσείο. Μας είχε πει ο ξεναγός για το ζαχαροπλαστείο ConditCouture και τα γλυκά Bethmännchen. Πήγα προς τα εκεί, πήρα μια συσκευασία με τα γλυκάκια αυτά(σου δίνουν και ένα φυλλάδιο με την ιστορία των γλυκών) και μια πάστα με μήλο, ωραία ήταν, λόγω γενεθλίων (13,6 ευρώ στο σύνολο).
Επόμενος σταθμός η κλειστή αγορά Kleinmarkthalle για να έτρωγα τα λουκάνικα από τον πάγκο των δυο διάσημων κυριών. Γύρισα δυο φορές την αγορά και δεν μπορούσα να καταλάβω ποιες ήταν αυτές οι κυρίες για τις οποίες είχα διαβάσει, μέχρι που είδα μια ταμπέλα που έλεγε ότι εκείνη την εβδομάδα θα ήταν κλειστός ο πάγκος τους. Τα λουκάνικα μου τα έφαγα από άλλο πάγκο. Στα 2,5 ευρώ με ψωμάκι. Δεν χόρτασα φυσικά όμως με αυτά και συμπλήρωσα το γεύμα μου με μια απολαυστική και χορταστική καροτόσουπα (δεν είμαι φαν της σούπας γενικότερα) από το Souper! Die Suppenküche (5 ευρώ κι εδώ δεν δεχόντουσαν πληρωμή με κάρτα).
Το σπίτι της οικογένειας Γκαίτε που λειτουργεί πια ως μουσείο δεν μας το πρότεινε ο ξεναγός, μας είπε να το επισκεφτούμε μόνο αν δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε, ίσως να φταίει κι ότι οι κάτοικοι της Φρανκφούρτης δεν τον συμπαθούν και μας πρότεινε αν πρόκειται να γίνουμε διάσημοι να γράφουμε καλά λόγια για την πόλη μας!
Ξανά βόλτα όπου πέτυχα αυτές τις ωραίες ζωγραφιές σε ένα στενό δρομάκι που χρησίμευε ως πάρκινγκ
και πέρασμα ξανά από την Eiserner Steg και σιγά σιγά έφυγα προς το αεροδρόμιο.
Η Χαϊδελβέργη έχει μια υπέροχη ατμόσφαιρα και ρομαντική ομορφιά. Η Φρανκφούρτη μου άφησε μια προς το αδιάφορη γεύση.
Το ταξίδι μόνη μου δεν μου κακοφάνηκε!
Και στα επόμενα μετά τον κοροναιο!
Αρχές Δεκέμβρη ανακοινώνει προσφορές η ryanair για πτήσεις Δεκέμβρη και Γενάρη νομίζω. Και εμπνέομαι και αποφασίζω ότι το 2020 θέλω να περάσω τα γενέθλια μου σε ταξίδι μιας που συνδυάζονταν σχετικά καλά με την καθαρά Δευτέρα (ήταν δυο μέρες μετά την καθαρά Δευτέρα). Δεν μας βόλεψε η προσφορά αλλά ήταν η έμπνευση.
Το λέω σε μια φίλη που είχαμε πει να κάνουμε μαζί ταξίδι κι αμέσως δέχεται. Κι αρχίζουμε να ψάχνουμε προορισμούς για 29/2-4/3. Η φίλη μένει μόνιμα Κάλυμνο οπότε βόλευε να φεύγαμε Σάββατο απόγευμα μιας που είχε απευθείας πτήση από Κάλυμνο Σάββατο μεσημέρι.
Προτείνω Μαρόκο/Ιορδανία και μου τα απορρίπτει γιατί προτιμούσε Ευρώπη. Και μετά ψάχνοντας από τα πιο φτηνά εισιτήρια που βρίσκαμε απορρίψαμε το Κίεβο και την Κοπεγχάγη για το ενδεχόμενο πολύ κρύο που θα είχαν αρχές Μάρτη και καταλήξαμε στη Φρανκφούρτη επειδή μια ώρα μακρυά απτη Φρανκφούρτη είναι η Χαϊδελβέργη. 132 ευρώ το άτομο λοιπόν με lufthansa.
Συμφωνούμε στο να μετακινηθούμε μεταξύ Φρανκφούρτης και Χαϊδελβέργης με flixtrain μιας που ήταν γρήγορο και αρκετά οικονομικό(12 ευρώ το άτομο πήγαινε-έλα) κι έτσι μοιράζουμε 2 μέρες στην κάθε πόλη αλλά 1 βράδυ στην Φρανκφούρτη και 3 στην Χαϊδελβέργη επειδή μας έλεγαν φίλοι και γνωστοί ότι είναι πολύ πιο ωραία και η Φρανκφούρτη δεν αξίζει.
Κλείνουμε με δωρεάν ακύρωση τα ξενοδοχεία μας. Για Χαϊδελβέργη 3 βραδυες στο Hotel Restaurant Krokodil (220 ευρώ) για να είμαστε σχετικά κοντά στον σταθμό των τραίνων και κοντά στην παλιά πόλη κι όχι μέσα για πιο οικονομικά. Για Φρανκφούρτη στο Favored Hotel Plaza (63 ευρώ) πάλι για να είμαστε κοντά στο σταθμό των τραίνων αλλά κι όχι στην περιοχή των κόκκινων φαναριών.
3 μέρες πριν το ταξίδι μας, εκεί που ψάχνω πληροφορίες ανακαλύπτω ότι το flixtrain δεν περνάει από τον κεντρικό σταθμό τραίνων όπως νόμιζα αλλά απτο Bahnhof Frankfurt (Main) Süd. Το οποίο βρίσκεται σε πολύ καλύτερη περιοχή (την Sachsenhausen) που εκεί βρίσκονται και τα εστιατόρια και μπαρ που είχα σημειώσει. Γίνεται λοιπόν αλλαγή ξενοδοχείου για το Maingau (στα 50 ευρώ από το hotels).
Την προηγούμενη ημέρα του ταξιδιού ανησυχεί η φίλη λόγω κοροναιου (στην Ελλάδα τότε είχαμε 8 κρούσματα αν θυμάμαι καλά). Ψάχνω και βλέπω ότι στη Φρανκφούρτη δεν είχε κανένα και στο κρατίδιο της Χαϊδελβέργης είχε 8 αλλά, αν είχα καταλάβει καλά, κανένα στη Χαϊδελβέργη. Την καθησυχάζω.
Πολύ πρωί της ημέρας του ταξιδιού μου στέλνει μήνυμα να την πάρω τηλ όποτε μπορέσω. Ανησυχώ ότι θα ναι πάλι λόγω κοροναιου. Τελικά ήταν για να μου εκφράσει τις ανησυχίες της ότι είχε πολύ αέρα στο νησί. 2,5 ώρες πριν την πτήση μας ακυρώνεται η πτήση της Κάλυμνος-Αθήνα λόγω αέρα. Μετά από πολύ σκέψη αποφασίζω να πάω μόνη μου στη Γερμανία επειδή τα είχα ψάξει και σχεδιάσει όλα ήδη και κρίμα ήταν να καθόμουν εδώ.
Solo traveller λοιπόν για 1η φορά!
Φτάνω Φρανκφούρτη και πάω να πάρω το μετρό προς το ξενοδοχείο. Κοιτάω τον χάρτη του μετρό, τον ξανακοιτάω και καταφέρνω και παίρνω το μετρό προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν θυμάμαι να χα δει ξανά μετρό αεροδρομίου που να μην είναι αφετηρία, ούτε να έχω ξανακάνει τέτοιο λάθος. Όλα καλά (αισιόδοξος άνθρωπος γαρ) και φτάνω στο ξενοδοχείο. Ξεχωριστά η ντουζιέρα και η τουαλέτα αλλά κατά τα άλλα μια χαρά το δωμάτιο.
Το μοναδικό μου βράδυ στη Φρανκφούρτη, πεινούσα και λίγο και βουρ στο Adolf Wagner, που ήταν μόλις 9' από το ξενοδοχείο. Στο Adolf Wagner φυσικά δοκίμασα το παραδοσιακό της Φρανκφούρτης apple wine και έφαγα τα παραδοσιακά λουκάνικα Φρανκφούρτης. Δεν μου άρεσε και πολύ το apple wine, ομολογώ.
Φουλ κόσμο και με βάζουν σε ένα τραπέζι με άλλους δυο νεαρούς. Μου έπιασαν κουβέντα μετά από λίγο. Αδέλφια από την Κολομβία που ο ένας μένει στο Μιλάνο και ήρθαν για σκδ. Μιλάνο;;;; Μακρυα, coronavirus, μακρυαααα. Μου πε να μην ανησυχώ και ότι είναι καλά και ότι δεν έχει κάτι. (Εντάξει σήμερα συμπληρώνονται 14 ημέρες που γύρισα, όλα καλά). Πολύ φιλικός, λέγαμε για συνήθειες των χωρών μας, είχε έρθει στην Αθήνα και στη Σαντορίνη. Όταν έχεις γενέθλια στη Κολομβία δεν καλείς εσύ κόσμο αλλά σε καλούν οι φίλοι σου σπίτι τους και σε κερνάνε!
Ξυπνάω 2η μέρα, αφήνω τη βαλίτσα στο ξενοδοχείο κι αρχίζω την περιήγηση στη Φρανκφούρτη. Ο Camilo από χτες μου είπε ότι την επομένη το πρωί θα πηγαίνανε στο free walking tour. Δεν το χα ψάξει για Φρανκφούρτη και δεν το χα στο πρόγραμμα αλλά είπα να πάω. Πολύ καλούλης ο ξεναγός μας (βέβαια μας πήγε να φάμε σε έναν φούρνο μέσα σε σταθμό του μετρό, δεν το χα ξαναδεί αυτό σε free walking tour). Στο τέλος της ξενάγησης μας πρότεινε να φωτογραφίσουμε δυο σελίδες από τις σημειώσεις του με προτάσεις για εστιατόρια, αλλά και φωτογραφίες από τα παραδοσιακά φαγητά που μας είχε αναφέρει. Ο ξεναγός μας μας είπε ότι για να σου αρέσει το apple wine πρέπει να πιεις δυο ποτήρια τουλάχιστον. Εγώ πάντα έμενα στο ένα βέβαια. Και δεν ρώτησα και τον Camilo που το προηγούμενο βράδυ είχε πιει 2 ποτηράκια!
Επόμενος σταθμός μου ο καθεδρικός ναός. Άξιζε πολύ η ανάβαση στην κορυφή του, μετά από 324 σκαλοπάτια, με την πανοραμική θέα στον ποταμό Μάιν που σου πρόσφερε. Έβλεπες κι από ψηλά και την σύγκριση των "παλιών" κτιρίων με τους ουρανοξύστες.
Φαγητό έφαγα στο εστιατόριο Gaststätte Dauth-Schneider (18 ευρώ με apple wine, κυρίως πιάτο και ορεκτικό). Πολύ ευχαριστημένη. Πήρα HandKas mit Musik σαν ορεκτικό όπως μας είχε προτείνει ο ξεναγός. Μου το σέρβιραν μαζί με μια φέτα ψωμί και η σερβιτόρα μου εξήγησε ότι το βάζουμε αυτό πάνω στο ψωμί και μαζί κι ένα μπαχαρικό (δεν κατάλαβα τι μπαχαρικό ήταν, κάπως έντονο για το στομάχι). Δοκίμασα εκεί και την παραδοσιακή τους σος 7 μπαχαρικών που είναι πρασινωπή. Δεν είμαι φαν των σος οπότε δεν είμαι και πολύ αντικειμενική.
Τον υπόλοιπο χρόνο μέχρι να ρθει η ώρα του τραίνου το απόγευμα τριγύριζα στο πεζόδρομο Zeil, την γέφυρα Eiserner Steg με τις πάρα πολλές κλειδαριές και τα ελληνικά του Ομήρου. Πήγα και μέχρι τον Eschenheimer Turm που μας είχε δείξει από μακρυά ο ξεναγός και μέχρι το ωραίο κτίριο της Όπερας και το μεγάλο σήμα του ευρώ.
Είχαν ανθίσει οι αμυγδαλιές και έβρισκα ομορφιές στην άσχημη κατά κάποιους Φρανκφούρτη.
Φτάνω κάπως αργά (κατά τις 9) στη Χαϊδελβέργη αρκετά κουρασμένη κι αφού είχα δυο ακόμα βράδυα εκεί απλά έπεσα για ύπνο! Αλλά όχι στο Hotel Restaurant Krokodil που σας είχα πει. Το χαμε κλείσει με δωρεάν ακύρωση και πια ήμουν μόνη μου κι όχι δυο άτομα κι έτσι έψαξα κάτι πιο οικονομικό. Κι έκλεισα το προηγούμενο βράδυ μονόκλινο στο Hotel Mille Stelle City πάλι από το hotels στα 120 ευρώ τα 3 βράδυα. Το είχαμε αποκλείσει όταν ψαχνόμασταν γιατί Κυριακή βράδυ που θα φτάναμε δεν θα είχε υπάλληλο στη ρεσεψιόν και θα έπρεπε να κάνουμε check in σε μηχάνημα. Είπα να το τολμήσω και δεν είχα κανένα πρόβλημα με το check in. Υπάλληλο τόσες μέρες δεν είδα γιατί έφευγα το πρωί και γύριζα το βράδυ αλλά οκ δεν με πείραξε. Μια χαρά κι αυτό το ξενοδοχείο. Εδώ ο νιπτήρας της τουαλέτας ήταν μες στο δωμάτιο, δεν χωρούσε στην τουαλέτα.
3η μέρα λοιπόν και ξεκινώ να εξερευνήσω την Χαϊδελβέργη. Ξεκίνησα λίγο πριν τις 10 το πρωί, τα μαγαζιά στη Haupstrasse άνοιγαν εκείνη την ώρα, φορτηγά τα εφοδίαζαν κι έτσι δεν έβλεπα τον πεζόδρομο όπως τον φανταζόμουν. Έκανα μια επίσκεψη στη φυλακή των φοιτητών και μετά κατευθύνθηκα προς τη γοτθική μητρόπολη του Αγίου Πνεύματος (Heiliggeistkirche) και φυσικά ανέβηκα στην κορυφή μετά από 204 σκαλοπάτια. Είχα διαβάσει για τα μοντέρνα βιτρώ του ναού κι όντως μου έκανε εντύπωση το παρακάτω βιτρώ.
Σε έναν πίνακα που υπήρχαν πολλά καρφιτσωμένα χαρτάκια με ευχές υπήρχε και το παρακάτω χαρτάκι
Παίρνω το τελεφερίκ μέχρι το κάστρο (8 ευρώ) και βιαστικά κατευθύνομαι να βγάλω εισιτήριο για το τουρ του κάστρου (6 ευρώ) στις 12.15 (είχε τέσσερα τουρ μες στην ημέρα 11.15, 12.15, 14.15 και νομίζω 15.15). Αν κατάλαβα το 20% από αυτά που μας είπε ο ξεναγός στο 1-1,5 ώρας τουρ είμαι ευχαριστημένη. Δεν περηφανευόμουν ποτέ για τα καλά Αγγλικά μου αλλά καταλάβαινα συνήθως το 80-90%. Ο ξεναγός μιλούσε πολύ γρήγορα, με πολλές μαζεμένες πληροφορίες. Μαζί με μένα στο τουρ ήταν μόνο ένα ζευγάρι από τη Νέα Ζηλανδία. Στο τέλος ο άντρας με ρώτησε από που είμαι και μου είπε ότι κι εκείνος δυσκολευόταν σε κάποια σημεία να καταλάβει τον ξεναγό και με συμπόνεσε. Του είπα ότι είχα καταλάβει περίπου το 50% και είπε ότι ήταν πολύ καλά αν κατάλαβα τόσα πολλά! Στο τουρ μας πήγε σε σημεία και αίθουσες του κάστρου που δεν μπορείς να πας μόνος σου. Στο τέλος επισκέφτηκα και το μουσείο φαρμακευτικής και το κελάρι. Αξίζουν αμφότερα.
Αφού περιηγήθηκα εκτός του κάστρου για να το φωτογραφίσω και να θαυμάσω τη θέα, αποχώρησα με σκοπό να πάρω πάλι το τελεφερίκ προς τα πάνω και να μπω στο παλιό βαγόνι του τελεφερίκ. Μετά από μια στάση κατέβηκα και έπρεπε να πάρω νέο εισιτήριο (4 ευρώ επιπλέον) για να μπω στο παλιό τύπου τελεφερίκ (χωρίς κανέναν άλλον επιβάτη) και να φτάσω μέχρι την κορυφή. Ήταν τόσο ψηλά και τα έβλεπες όλα μικροσκοπικά κάπως που δεν θεωρώ ότι άξιζε τελικά η ανάβαση μέχρι εκεί πάνω...
Οπότε δεν έχασα πολύ χρόνο εκεί, παρέμεινα μόνο 4-5' και πήρα αμέσως το τελεφερικ της επιστροφής γιατί η ώρα είχε πάει γύρω στις 17.00 και ήθελα να προλάβω να περάσω από την Alte Brucke(με την μαιμουδιτσα με τον καθρέφτη της αλήθειας) και να περπατήσω το μονοπάτι των φιλοσόφων.
Κάπου εκεί άρχισε το ψιλόβροχο που δεν έλεγε να σταματήσει αλλά δεν μείωσε και πολύ το μαγικό της διαδρομής. Ανθισμένες αμυγδαλιές, θέα προς το κάστρο και ο ποταμός Νέκαρ από κάτω μου. Υπήρχαν παγκάκια που σου έδιναν τη δυνατότητα να καθίσεις και να απολαύσεις τη θέα αλλά λόγω βροχής, του σκοταδιού που σιγά σιγά ερχόταν αλλά και της πείνας που είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της δεν είχα τον χρόνο να καθίσω. Έβγαζα τις φωτογραφίες μου κι απολάμβανα το τοπίο.
Είχε πια βραδιάσει και κατευθύνθηκα για φαγητό στο Schnitzelbank. Κι εκεί κάθισα σε τραπέζι μαζί με άλλους. Αρκετά καλή εξυπηρέτηση και νόστιμο το φαγητό. 18,80 ευρώ για μια μπύρα και κυρίως πιάτο (σνίτσελ φυσικά συνοδευόμενο από σαλάτα). Κουρασμένη για άλλη μια μέρα είπα να αφήσω για την επόμενη ημέρα το να πήγαινα σε μπαράκι (στο Brauhaus Vetter ήθελα να πάω).
Επόμενη και τελευταία ημέρα στη Χαϊδελβέργη. Νιώθω ότι τα έχω δει όλα όσα είχα σκοπό να δω εκεί. Στη Χαϊδελβέργη τα free walking tours γινόντουσαν κάθε μέρα εκτός Δευτέρας και Τρίτης και αυτές ήταν οι δυο μέρες που ήμουν εγώ εκεί. Είχα σημειώσει πριν ξεκινήσω για το ταξίδι κοντινές πόλεις για να βλέπαμε αν μας έμενε χρόνος. Το προηγούμενο βράδυ κι εκείνο το πρωί κατέληξα σε ποιες δυο πόλεις θα πήγαινα. Δεν είχα διαβάσει τόσα όσα ήθελα εδώ στο φόρουμ γι αυτές τις εξορμήσεις με τραίνα κι έτσι ένιωθα ότι υπήρχε λίγο ρίσκο σε αυτά που πήγαινα να δω. Μπορεί να μην άξιζαν. Οκ, και τι έγινε θα μου πείτε; Πάμε και βλέπουμε! Οι δυο πόλεις που αποφάσισα να δω ήταν το Neckarsteinach και το Schwetzingen για το Castle του. Αντιδιαμετρικές από τη Χαϊδελβέργη αλλά δεν πειράζει. Κοίταξα και να πήγαινα και με πλοιαράκι στο Neckarsteinach αλλά νομίζω θα ξεκινούσαν από τον Απρίλη τα πλοιαράκια.
Πάω λοιπόν στον σταθμό των τραίνων όχι τον κεντρικό αλλά τον Heidelberg-Weststadt/Südstadt να πάρω τραίνο για Neckarsteinach(σύμφωνα με το google maps), το τραίνο που θα έπαιρνα αρχικά άργησε και μετά βγήκε ανακοίνωση(στα Γερμανικά μόνο) ότι κάτι έπαθε και περίμενα μισή ώρα για το επόμενο (συμβαίνουν και στη Γερμανία λοιπόν αυτά). 6,10 ευρώ το εισιτήριο, δεν βρήκα που το επικυρώνουμε και δεν βρήκα και κανέναν έλεγχο. Και θυμήθηκα τον ξεναγό στη Φρανκφούρτη που μας είπε ότι οι έλεγχοι είναι σπάνιοι και μπορείς να μπεις χαλαρά χωρίς εισιτήριο.
Φτάνω στο Neckarsteinach και πηγαίνω προς τον ποταμό Νέκαρ και μετά ανηφορίζω προς τον λόγο που διάλεξα αυτή την πόλη να επισκεφτώ. Τα 4 κάστρα που έχει. Ίσως αυτά τα κάστρα να προτείνονται και να αξίζουν για φωτογραφίες μόνο κι όχι για να πας από κοντά και να μπεις μέσα όπως έκανα εγώ. Είναι αρκετά μικρά σαν μέγεθος και εγκαταλελειμένα, ερειπωμένα. Εκεί πάνω ψηλά στα λασπωμένα μονοπάτια μεταξύ των κάστρων ένιωσα να φοβάμαι λίγο για πρώτη φορά στο ταξίδι. Δεν γύρισα όμως πίσω παρά την βροχή που είχε ξεκινήσει όσο τριγύριζα εκεί. Είχε ωραία φύση και ένιωθα ότι ήμουν σε πεζοπορία.
Κατηφόρισα και έτρεχα λιγάκι να προλάβω το τραίνο με σκοπό να πάω στο Μάινχαιμ για να αλλάξω εκεί τραίνο και να πάω στο Schwetzingen. Μου έβγαζε το google maps ότι αυτή ήταν η πιο γρήγορη διαδρομή. Δεν πρόλαβα να βγάλω εισιτήριο εκεί κι έτσι έβγαλα online από το κινητό (11,5 ευρώ για Μάινχαιμ). Και μετά άλλα 4,3 ευρώ από το Μάινχαιμ για το Schwetzingen. Φτάνω εκεί γύρω στις 15.30 και κατευθύνομαι απευθείας προς το Schwetzingen Castle. 5 ευρώ είσοδος αλλά ήταν καθημερινή και η είσοδος στο κτίριο του κάστρου επιτρέπεται μόνο σκ με ξεναγό. Κι έτσι είδα μόνο τους κήπους. Είχε χάρτη στην είσοδο που σου έδειχνε τα αξιοθέατα που έχουν οι κήποι αλλά δεν τον είχα δει. Την δουλειά μου την έκανα με το google maps και πήγα σε όλα τα αξιοθέατα του κήπου. Το πιο ωραίο φωτογραφικά (δεν το πρόλαβα ανοιχτό, νομίζω έκλεινε στις 16.00) ήταν το τζαμί. Το τζαμί νομίζω λειτουργεί ως μουσείο κι όχι ως τζαμί, δεν προορίζεται να αντιπροσωπεύει τη λατρεία, αλλά να συμβολίζει την ανοχή για άλλες θρησκείες σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Διαφωτισμού.
Επιστροφή στη Χαϊδελβέργη, αυτή τη φορά με λεωφορείο (το 717 αν θυμάμαι καλά), με κόστος 4,3 ευρώ και με τελικό προορισμό τον κεντρικό σταθμό τραίνων της Χαϊδελβέργης. Έριξε δυο φορές χαλάζι εκείνη την ημέρα αλλά ήταν πολύ μικρής διάρκειας και λεπτό. Έφτασα λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα στη Χαϊδελβέργη κι εκεί που γκρίνιαζα τις προηγούμενες ημέρες που ήταν συννεφιασμένος ο ουρανός και δεν είχα δει ηλιοβασίλεμα, εκείνη την ημέρα μου πρόσφερε ο ουρανός ωραία μωβ χρώματα. Δεν ήταν από την μεριά του κάστρου αλλά δεν πειράζει. Είχα αράξει στην Theodor Heuss Bridge και έβγαζα φωτογραφίες για αρκετή ώρα.
Είχα διαβάσει εδώ για το Schnitzelhaus και τις 100 διαφορετικές σάλτσες του και είπα να το δοκιμάσω. Σχεδόν πάνω στην Alte Brucke, ωραίο μαγαζί, χωρίς wifi και χωρίς τη δυνατότητα να πληρώσεις με κάρτα. Είχες τη δυνατότητα επιλογής κανονικής και μικρής μερίδας σνίτσελ. Κι εκεί για ένα ποτήρι κρασί και μια μικρή μερίδα σνίτσελ(συνοδευόμενο από σαλάτα και πατάτες) στα 18 ευρώ.
Εδώ να τονίσω ότι από το σνίτσελ που είχα φάει στη Βιέννη είχα απογοητευτεί, ενώ από τα σνίτσελ της Χαϊδελβέργης έμεινα αρκετά ικανοποιημένη.
Συζήτησα με τον εαυτό μου μήπως πήγαινα σήμερα στο Brauhaus Vetter, μου είπα ότι μόλις είχα πιει ποτό και ότι την επόμενη ημέρα είχα νωρίς ξύπνημα γιατί το τραίνο για Φρανκφούρτη έφευγε στις 8 το πρωί. Συμφώνησα με τον εαυτό μου ότι καλύτερα να πάω προς το ξενοδοχείο.
Τελευταία μέρα στη Γερμανία και ημέρα των γενεθλίων μου. Σε ένα μήνυμα που έλαβα με ρωτούσαν πως ένιωθα που ξύπνησα μόνη σε μια άλλη χώρα την ημέρα των γενεθλίων μου. Καμία τέτοια σκέψη, όλα καλά!!
Φτάνω στη Φρανκφούρτη(πάλι στο Bahnhof Frankfurt Süd) και τριγυρίζω στα στενά και γραφικά σοκάκια του Sachsenhausen. Κατευθύνομαι προς το Staedel Museum (12 ευρώ online ticket), αφήνω τη βαλίτσα στη γκαρνταρόμπα και πέρασαν οι επόμενες 3 ώρες χαζεύοντας τέχνη.
Συζήτησα πάλι με τον εαυτό μου για το εάν θα πήγαινα και στο μουσείο τηλεπικοινωνιών που ήταν δίπλα κι είχα δει καλά σχόλια αλλά μου φάνηκε βαρύ να πήγαινα σε δεύτερο σερί μουσείο. Μας είχε πει ο ξεναγός για το ζαχαροπλαστείο ConditCouture και τα γλυκά Bethmännchen. Πήγα προς τα εκεί, πήρα μια συσκευασία με τα γλυκάκια αυτά(σου δίνουν και ένα φυλλάδιο με την ιστορία των γλυκών) και μια πάστα με μήλο, ωραία ήταν, λόγω γενεθλίων (13,6 ευρώ στο σύνολο).
Επόμενος σταθμός η κλειστή αγορά Kleinmarkthalle για να έτρωγα τα λουκάνικα από τον πάγκο των δυο διάσημων κυριών. Γύρισα δυο φορές την αγορά και δεν μπορούσα να καταλάβω ποιες ήταν αυτές οι κυρίες για τις οποίες είχα διαβάσει, μέχρι που είδα μια ταμπέλα που έλεγε ότι εκείνη την εβδομάδα θα ήταν κλειστός ο πάγκος τους. Τα λουκάνικα μου τα έφαγα από άλλο πάγκο. Στα 2,5 ευρώ με ψωμάκι. Δεν χόρτασα φυσικά όμως με αυτά και συμπλήρωσα το γεύμα μου με μια απολαυστική και χορταστική καροτόσουπα (δεν είμαι φαν της σούπας γενικότερα) από το Souper! Die Suppenküche (5 ευρώ κι εδώ δεν δεχόντουσαν πληρωμή με κάρτα).
Το σπίτι της οικογένειας Γκαίτε που λειτουργεί πια ως μουσείο δεν μας το πρότεινε ο ξεναγός, μας είπε να το επισκεφτούμε μόνο αν δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε, ίσως να φταίει κι ότι οι κάτοικοι της Φρανκφούρτης δεν τον συμπαθούν και μας πρότεινε αν πρόκειται να γίνουμε διάσημοι να γράφουμε καλά λόγια για την πόλη μας!
Ξανά βόλτα όπου πέτυχα αυτές τις ωραίες ζωγραφιές σε ένα στενό δρομάκι που χρησίμευε ως πάρκινγκ
και πέρασμα ξανά από την Eiserner Steg και σιγά σιγά έφυγα προς το αεροδρόμιο.
Η Χαϊδελβέργη έχει μια υπέροχη ατμόσφαιρα και ρομαντική ομορφιά. Η Φρανκφούρτη μου άφησε μια προς το αδιάφορη γεύση.
Το ταξίδι μόνη μου δεν μου κακοφάνηκε!
Και στα επόμενα μετά τον κοροναιο!
