Αρμενία Γεωργία Τρεις (;) χώρες, ένας χωρισμός και μία τραπεζική αργία (Αρμενία,Γεωργία,ΝΚ)

[s-travelholic]

Χελόου, μόλις επέστρεψα από Ρουμανία και πάμε για την συνέχεια της ιστορίας!
3.ΑΡΜΕΝΙΑ -YEREVAN-GARNI & GERHARD
Μετά το χθεσινό πιοτί δεν έκανα και τον καλύτερο ύπνο και ξύπνησα στο τσακ για την εκδρομή που είχα κλείσει σε Garni και Gerhard. Καθ'οδόν σταματήσαμε σε ένα σημείο όπου το όρος Αραράτ απέχει μόλις 60 χλμ , αλλά η συννεφιά δεν βοήθησε να απολαύσουμε την θέα στο βιβλικό όρος το οποίο αν και ανήκει σήμερα στην Τουρκία οι Αρμένιοι το θεωρούν δικό τους βουνό και το έχουν μάλιστα στο εθνόσημο τους. Εκεί στην μέση του πουθενά σε ένα κτίσμα που δεν θυμάμαι τι ήταν, ένα φωνητικό κουαρτέτο τραγουδούσε a capella και πουλούσε cd. Ωραία φάση!
TIP: Αραράτ λέγεται και το καλύτερο brandy που παράγει η χώρα!
Το Garni είναι ένας παγανιστικός ναός αφιερωμένος στο θεό Ήλιο, χτισμένος σε ελληνιστικό στυλ. Βρίσκεται σε μια βαθιά κοιλάδα με βράχια. Ένας οργανοπαίχτης έξω από το ναό παίζει κάτι σαν ποντιακή λύρα και μιλάμε μια για την πλούσια ιστορία των χωρών μας και μια για τον Τσίπρα! Τις επόμενες ημέρες αυτή θα είναι και η έκπληξη μου. Όλοι όσοι θα γνωρίσω θα με ρωτάνε για την κατάσταση της χώρας και τον Τσίπρα... πιο ντεκαβλέ πρώτη συζήτηση γνωριμίας ...πεθαίνεις!
Το Gerhard είναι ναός χτισμένος σε βράχο, με φοβερή ακουστική και έχει πάρει το όνομα του από την ιερή λόγχη του Χριστού κατά την Σταύρωση.
Ο δρόμος δεν ήταν και πολύ καλός, είχε λακκούβες και πολλές στροφές, γύρισα στο hostel ξεβιδωμένη από το ταρακούνημα.
Το βράδυ αποφάσισα να πάω σε τοπική συνάντηση couchsurfers για Pub crawl με παρεάκι.
Το πρώτο μπαρ που θα συναντιόμασταν ήταν κοντά στο Cascade, μια μεγάλη πλατεία με τεράστια σκαλιά που οδηγούν στο μνημείο που έγινε για τα 50 χρόνια της Σοβιετικής Αρμενίας. Η κατασκευή είχε σταματήσει λόγω έλλειψης πόρων αλλά ένας πλούσιος Αρμένιος της διασποράς ο Gerard Cafesjian χρηματοδότησε τη συνέχιση του δωρίζοντας και κάποια έργα τέχνης της συλλογής του. Έτσι ανάμεσα σε μνημεία της Σοβιετικής εποχής, σήμερα βρίσκουμε και μεγάλων διαστάσεων γλυπτά του Botero! Στην πλατεία οργανώνονται συναυλίες, χοροί κλπ. Εγώ την βρήκα γεμάτη από εκατοντάδες χορευτές παραδοσιακών χορών ενώ η μουσική έπαιζε από τα μεγάφωνα. Ο ρυθμός ήταν σχεδόν οικείος και λόγω ποντιακής καταγωγής νομίζω πως θα χόρευα άνετα μαζί τους αλλά προτίμησα την σύγχρονη διασκέδαση.
Λοιπόν η βραδιά είχε επίσκεψη σε 7 μπαρ(!) αλλά πιο χαλαρά, αλλά τελείως πίστα και το παρεάκι ήταν μούλτι-έθνικ. Αρχικά ήμουν η μοναδική γυναίκα ανάμεσα σε 2 Αρμένιους, 2 Ουκρανούς, 1 Ιρανό, 1 Νορβηγό, 1 Άγγλο. Αργότερα ήρθε άλλη μία κοπέλα, ντόπια κι έτσι μοιραστήκαμε από 3 1/2 άντρες η καθεμία χαχα.
Η συνάντηση ξεκίνησε με όλους να μου κάνουν ερωτήσεις για την οικονομική κατάσταση της χώρας αλλά ευτυχώς μετά αρχίσαμε τα ταξιδιωτικά και τελικά στα επόμενα μπαρ την θέση της συζήτησης πήρε ο χορός. Τον μεγαλύτερο χαβαλέ κάναμε σε ένα μπαρ που λεγόταν 90ς όπου ξεπατωθήκαμε στον χορό. Δεν έλειψε φυσικά η μουσική των System of a down των αρμενοαμερικάνων χεβιμεταλάδων που σημειώνουν μεγάλη επιτυχία στας Αμέρικας.
Και κάπως έτσι έληξε λαμπρά μία βραδιά στο Yerevan όπου σημειωτέον δεν αισθάνθηκα ποτέ ανασφάλεια να γυρνάω μόνη στους δρόμους το βράδυ.

 

[s-travelholic]

4.5.6. ΑΡΜΕΝΙΑ-YEREVAN & Tsaghkadzor,Kecharis,Sevan,Dilijan,Haghartsin & Goshavank
Τις επόμενες ημέρες παρέμεινα στο Yerevan κάνοντας και πάλι κάποιες μικρές εκδρομές. Θα αναφέρω επιγραμματικά την εκδρομή σε Tsaghkadzor,Kecharis,Sevan,Dilijan,Haghartsin & Goshavank. To Tsaghkadzor είναι μια δημοφιλής λουτρόπολη, εδώ επί σοβιετικής ένωσης προετοιμάζονταν οι αθλητές για τους χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες. Το μοναστήρι Kecharis είναι το μεγαλύτερο σύμπλεγμα μοναστηριών της χώρας και εκεί θα δείτε μερικά από τα καλύτερα δείγματα khatschkars, τους χαρακτηριστικούς σκαλιστούς πέτρινους σταυρούς με ευφάνταστα μοτίβα. Η Sevan είναι η μοναδική λίμνη της χώρας με μήκος 75 χλμ και στα 1900 μέτρα , εδώ εγκαταστάθηκαν μετά την γενοκτονία οι κάτοικοι της λίμνης Βαν ( Τουρκία). Το Dilijan είναι η "Ελβετία" της Αρμενίας ενώ Haghartsin & Goshavank είναι ακόμη δύο εντυπωσιακά μοναστήρια το πρώτο υπήρξε σημαντικό πνευματικό κέντρο, ενώ το δεύτερο βρίσκεται σε ένα καταπράσινο τοπίο. Τελείωνε ένας γάμος εκείνη τη στιγμή και ο κόσμος, στολισμένος σαν λατέρνα όπως και στο Ελλάντα έφευγε κορνάροντας.
Η εκδρομή ήταν μία όαση δροσιάς γιατί οι θερμοκρασίες του Ιουλίου στην πόλη ήταν ανεβασμένες. Σε πολλά σημεία των δρόμων της πρωτεύουσας υπήρχαν βρύσες με πόσιμο νερό για λίγη δροσιά αλλά γενικότερα η ανυπόφορη ζέστη δεν έκανε πολύ εύκολη την μετακίνηση. Παρόλα αυτά επισκέφθηκα την οδό Abovyan με τα ωραία της κτίρια και καφέ, την πλατεία Δημοκρατίας έναν συνδυασμό αρμένικης και σταλινικής αρχιτεκτονικής σε χρώματα ροζ-μπεζ-κίτρινο όπου δεσπόζει το Εθνικό Μουσείο και το ξενοδοχείο Marriot. Εκεί το βράδυ μαζεύεται πολύς κόσμος και τα συντριβάνια "χορεύουν" συνοδεία μουσικής.
Στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης που στεγάζεται σε μία πολυκατοικία (δεν ξέρω αν αυτό είναι άποψη) ήμουν η μόνη επισκέπτης και μία κυρία με ακολουθούσε σε κάθε αίθουσα ανάβοντας και κλείνοντας τα φώτα.
Αξιομνημόνευτο επίσης σαντουιτσάκι με υπέροχο ψωμάκι, λουκάνικο, πατάτα με πάπρικα, μαϊντανό και άνηθο από το δρόμο- συνοψίζει για μένα την αγαπησιάρικη κουζίνα τους. Επίσης αρμένικο λαβάς με χόρτα. Ένα από τα μέρη που δοκίμασα αρμένικη κουζίνα είναι η Αfrikyans tavern με παραδοσιακό φαγητό και ζωντανή μουσική.
Υπάρχει και ένα εντυπωσιακό μπλε τζαμί, μια υπενθύμιση για το πόσο ωραία αρχιτεκτονική θα δει κανείς αν επισκεφθεί το Ιράν.
Το highlight όμως για εμένα ήταν το Μουσείο του Sergei Parajanov το πρώτο μουσείο που επισκέφθηκα με φυλλάδιο στα ελληνικά παρακαλώ! Πέραν του ότι θεωρείται από τους κορυφαίους σκηνοθέτες του 20ου αι, κατά την διάρκεια της φυλάκισης του από το κομμουνιστικό κόμμα, δημιούργησε 800 έργα κεραμικά,κολλάζ, κούκλες αμίμητης ομορφιάς!
Μέσω του couchsurfing και πάλι συναντήθηκα με μία κοπέλα την Lusine, ψυχολόγο στο επάγγελμα. Μιλήσαμε για διάφορα πράγματα, αλλά αυτό που θυμάμαι πιο πολύ είναι πόσο δύσκολο λόγω βίζας είναι για αυτούς να ταξιδέψουν. Είχα δει τις ουρές βέβαια στην πρεσβεία και αυτές ήταν μόνο για την ελληνική βίζα. Πήγαμε μαζί στο Vernisage, μία ανοιχτή αγορά με χειροποίητα είδη και μετά στο πολύ ωραίο Artbridge bookstore, ένα μικρό βιβλιοπωλείο με καφέ στο εσωτερικό. Εκεί ήπιαμε το γνωστό καφέ που εδώ λέγεται αρμένικος (τον ελληνικό καλέ) με μία προσθήκη έκπληξη: παγωτό! Σου φέρνουν το παγωτό σε μπωλάκι και προσθέτεις λίγο στον καφέ, αυτό λιώνει στην επιφάνεια και ιδού ο καπουτσίνο της Αρμενίας!
Μετά πήραμε λεωφορείο για να πάμε στο κέντρο που εργάζεται. Στα λεωφορεία τύπου mini bus πληρώνεις καθώς βγαίνεις, αν το λεωφορείο είναι γεμάτο τα λεφτά περνάνε χέρι με χέρι στον οδηγό. Τι φάση! Στο κέντρο παρακολούθησα ένα ομαδικό πρόγραμμα art therapy. H συνάδελφος της , που είχε δουλέψει για λίγους μήνες στην Ελλάδα στο γηροκομείο της Λιβαδειάς, μας έβαλε να ζωγραφίσουμε διάφορα και μετά σκιαγράφησε το προφίλ μας.
Το τελευταίο βράδυ στο Yerevan καθώς προχωρούσαμε στο δρόμο με την Lusine συνάντησα τον ¨ξεναγό" της πρώτης βραδιάς,τον αμερικανοαρμένιο ντε ! Γιατί δεν απαντάς στα μηνύματα μου λέει. Δεν πήρα κανένα μήνυμα του λέω. Τελικά αφού είχα φύγει είδα ότι μου είχε στείλει 4-5 μηνύματα που είχαν πάει στα spam. Ε τι να κάνουμε ...H αγάπη άργησε μια μέρα !!!

 

[s-travelholic]

7.8.9 ΝΑΓΚΟΡΝΟ ΚΑΡΑΜΠΑΧ ΚΑΙ ΝΟΤΟΣ ΑΡΜΕΝΙΑΣ
Στο τέλος του ταξιδιού μου στην Αρμενία είχα κλείσει μία εκδρομή στο νότιο τμήμα της χώρας σε συνδυασμό με το Ναγκόρνο Καραμπάχ (Αρτσάχ στα αρμένικα) γιατί μου εξασφάλιζε μεταφορά και ξενοδοχείο σε καλή τιμή. Η περιοχή αυτή ενώ ιστορικά ανήκει στην Αρμενία, δόθηκε στο Αζερμπαϊτζάν μαζί με την περιοχή του
Ναχιτσεβάν με το οποίο υπάρχουν κλειστά σύνορα (αν δείτε τον χάρτη είναι ανατολικά της Αρμενίας και δεν συνορεύει καν με το Αζερμπαϊτζάν). Εν ολίγοις η περιοχή είναι αμφισβητούμενη, διεθνώς αναγνωρισμένη ως μέρος του Αζερμπαϊτζάν,αλλά το μεγαλύτερο τμήμα της περιοχής αποτελεί de facto ανεξάρτητο κράτος με αρμενική πλειοψηφία. Παρόλο βέβαια που το ΝΚ ανήκει στους Αζέρους, δεν μπορείς να εισέλθεις στο Αζερμπαιτζάν από κει και οποιαδήποτε σφραγίδα στο διαβατήριο-σημάδι ότι επισκέφθηκες το ΝΚ πιθανόν θα σου στερήσει μία μελλοντική επίσκεψη στο ΑΖ. Το άλλο παράδοξο είναι ότι ενώ υπάρχει διεθνές αεροδρόμιο καμία πτήση δεν πραγματοποιείται καθώς θα έπρεπε να δώσουν την έγκριση τους οι αρχές του Αζερμπαιτζάν.
Καθ οδόν για ΝΚ μπορείς να δεις:
Khor Virap: Μοναστήρι στους πρόποδες του Αραράτ,στο πιο κοντινό σημείο των (κλειστών) συνόρων με την Τουρκία με τα παρατηρητήρια των δύο χωρών.
Εδώ λέει φυλακίστηκε ο Γρηγόριος σε ένα πηγάδι για 13 χρόνια. Θεράπευσε τον βασιλιά που είχε τρελαθεί κι αυτός έπειτα βαφτίστηκε χριστιανός.
Αραράτ: Δύο κορυφές που δημιουργούν το βουνό "εκεί που ξεκίνησε η ζωή". Το αντίκρισα δύο φορές μία ημέρα και μία βραδάκι, μία μπλε σκιά στο σκοτάδι με τις δύο κορυφές του.
Noravank: Σημαίνει νέο μοναστήρι και είναι χτισμένο σε ένα δραματικό τοπίο καθώς η διαδρομή περνάει μέσα από ένα φαράγγι.Έχει δύο εκκλησίες και είναι ωραίο το ηλιοβασίλεμα όταν οι κόκκινοι βράχοι τριγύρω παίρνουν το πιο ωραίο τους χρώμα.
Οι Αρμένιοι της διασποράς στηρίζουν την ανοικοδόμηση και ανάπτυξη και στην Αρμενία αλλά και στο Αρτσάχ. Όλη η διασπορά σε διακοπές ήταν το λεωφορείο μας και έχω να πω ότι ήταν πολύ περιποιητικοί μαζί μου, με καλούσαν συνέχεια στα τραπέζια τους για να μην είμαι μόνη μου. Φυσικά λόγω της παρουσίας τους η μουσική στο λεωφορείο είχε μόνο αρμένικες επιτυχίες. Με μία από αυτές τις οικογένειες που ζει στην Νέα Υόρκη έχουμε ακόμα επικοινωνία.
Goris: είναι η τελευταία πόλη πριν περάσεις στο ΝΚ, με ωραία παραδοσιακή αρχιτεκτονική.

Το ΝΚ με απόφαση του Στάλιν δόθηκε στους Αζέρους οι οποίοι πριν την ΕΣΣΔ δεν υπήρχαν ως κράτος, ήταν φυλές που ζούσαν στην Καυκασία. Οι Αρμένιοι κάτοικοι της περιοχής βρέθηκαν ξαφνικά να μην μπορούν να πηγαίνουν στην εκκλησία και να πρέπει να μιλάνε ρώσικα ή αζέρικα.
Το Shushi είναι το πολιτιστικό κέντρο της χώρας, ενώ το Stepankert είναι το διοικητικό. Ήταν η μεγαλύτερη πόλη στην Καυκασία μετά την Τιφλίδα, γιατί ήταν στο δρόμο του μεταξιού αλλά καταστράφηκε τελείως στον πόλεμο. Επισκεφθήκαμε την επιβλητική εκκλησία με τη φοβερή ακουστική. Εκεί έγινε ένας αρμένικος γάμος με 500 ζευγάρια που παντρεύτηκαν ταυτόχρονα!
Στο Stepankert βρίσκονται όλα τα κυβερνητικά κτίρια και η κατοικία του προέδρου της χώρας. Στο Μουσείο Ιστορίας θα μάθει κανείς ενδιαφέρουσες πληροφορίες, η υπάλληλος μας έκανε ωραία ξενάγηση. Το πιο αξιομνημόνευτο όμως είναι ότι οι υπάλληλοι του μουσείου παρακολουθούσαν στην τηλεόραση τον Τσίπρα την ώρα που έφευγα!
Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε zhingyalov Khats , πίτα με 20 τύπους χόρτων και αρωματικών. Έξω από τις εκκλησίες επίσης είχε κάτι τεράστιες μουριές, κάποιοι επιδόθηκαν σε ακροβατικά για να φτάσουνε τα ώριμα κλαδιά, δικαιολογημένα που να τα βρουν αυτά στα LA και τις Υόρκες. Πολύ ωραία επίσης η sour cream με μέλι.
Το highlight του ΝΚ ήταν η επίσκεψη στο πολύ εντυπωσιακό μνημείο TATIK-PAPIK( Γιαγιά & Παππούς) στην κορυφή ενός λόφου έξω από το Stepankert . Ναγκόρνο σημαίνει ορεινό.Το μνημείο συμβολίζει τους ανθρώπους του ορεινού Καραμπάχ που δηλώνουν " δεν μπορείτε να μας πάρετε από τα βουνά μας".
H διαδρομή είναι δύσκολη, πολλές στροφές αλλά το τοπίο είναι υπέροχο άλλοτε με καταπράσινα βουνά κι άλλοτε με χρυσαφένιους λόφους.Στον δρόμο το λεωφορείο σταμάτησε δύο φορές.Την μία συναντήσαμε στρατιώτες και έπρεπε να περιμένουμε να τελειώσει η προπόνηση τους.Την άλλη ο δρόμος ήταν γεμάτος αγελάδες!
Πολύ εντυπωσιακό επίσης το μοναστήρι Tatev που επισκεφθήκαμε στην επιστροφή προς Yerevan.To εναέριο τραμ που σε πάει εκεί είναι περίπου 6 χλμ και είναι το μακρύτερο στον κόσμο χωρίς ενδιάμεση στάση.
Ήξερες ότι η Αρμενία ήταν το πρώτο κράτος στον κόσμο που υιοθέτησε επίσημα τον χριστιανισμό; Ε ναι λοιπόν.
Και τελειώνω τα αξιοθέατα με το Karahundj το stonehenge της Αρμενίας: 220 βασαλτικοί λίθοι που φθάνουν μέχρι και τα 3 μέτρα και χρονολογούνται από το 3000πχ! Φαίνεται λοιπόν ότι είχαν κάποιες γνώσεις αστρονομίας και αστρολογίας.

Με όλα αυτά ένα τριήμερο έφθασε στο τέλος του, αλλά γυρνώντας στο hostel μου θα γνωρίσω την Αμερικανίδα travelholic με την οποία θα συνεχίσουμε για Γεωργία. Συνέχεια στο επόμενο!

 

[underwater]

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία σου! Πριν μια εβδομάδα γύρισα από δεκαήμερο ταξίδι Γεωργία-Αρμενία και δηλώνω ενθουσιασμένη! Μέσα από τις διηγήσεις σου μου έρχονται στη μνήμη εικόνες από τις δικές μου εμπειρίες σε εκείνα τα μέρη. Δυστυχώς το Ναγκόρνο Καραμπάχ δε χώρεσε στο δικό μου πρόγραμμα, αλλά το θεωρώ μία από τις δεκάδες εκκρεμότητες που άφησα στον μαγικό Καύκασο (μαζί με Αμπχαζία, Μέστια, Κουταϊσι, Μπατούμι, Αζερμπαϊτζάν και πολλά πολλά άλλα).

Θα μου άρεσε αν ανέβαζες και κάποιες φωτός!

 

[s-travelholic]

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία σου! Πριν μια εβδομάδα γύρισα από δεκαήμερο ταξίδι Γεωργία-Αρμενία και δηλώνω ενθουσιασμένη! Μέσα από τις διηγήσεις σου μου έρχονται στη μνήμη εικόνες από τις δικές μου εμπειρίες σε εκείνα τα μέρη. Δυστυχώς το Ναγκόρνο Καραμπάχ δε χώρεσε στο δικό μου πρόγραμμα, αλλά το θεωρώ μία από τις δεκάδες εκκρεμότητες που άφησα στον μαγικό Καύκασο (μαζί με Αμπχαζία, Μέστια, Κουταϊσι, Μπατούμι, Αζερμπαϊτζάν και πολλά πολλά άλλα).

Θα μου άρεσε αν ανέβαζες και κάποιες φωτός!

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Κι εμένα ήταν από τα καλύτερα ταξίδια μου και για αυτό ξεκίνησα με αυτή την ιστορία.Στο συγκεκριμένο ταξίδι έβγαζα φωτογραφίες από το κινητό οπότε δεν έχω και πολύ καλής ποιότητας αλλά θα δοκιμάσω να ανεβάσω για να σπάσω την μονοτονία της αφήγησης!

 

[s-travelholic]

10.11 ON THE WAY TO ΓΕΩΡΓΙΑ + TIBLISI & DAVIT GAREJA
Το hostel που έμεινα στο Ερεβάν, το Envoy, διοργανώνει εβδομαδιαίως εκδρομή προς Τιφλίδα και αντιστρόφως, σταματώντας σε κάποια από τα αξιοθέατα του βορρά της Αρμενίας. Ευκαιρία ήταν λοιπόν να πάω στην Τιφλίδα με αυτό τον τρόπο και σας το προτείνω, δεν χρειάζεται φυσικά να μένεις στο hostel. Η συγκάτοικος μου στο δωμάτιο,η Αμερικανίδα traveholic που έγραψα χθες -η οποία δεν είχε κενή σελίδα στο 50φυλλο διαβατήριο της (από τη ζήλεια μου το λέω αυτό γιατί πρώτον είναι καθηγήτρια και δεύτερον δουλεύει στην Ελβετία δλδ και χρόνος και χρήμα για ταξίδια)- θα ακολουθούσε και αυτή, ε λοιπόν η διαδρομή αυτή ήταν η αφορμή να ξεκινήσει άλλο ένα ωραίο παρεάκι με την Jennifer και αργότερα και τον Jeremy που ήταν κι αυτός στο ίδιο λεωφορείο.
Είδαμε τις χιονισμένες κορυφές του Aragat του ψηλότερου βουνού της χώρας, φάγαμε νόστιμη πίτα με κοτόπουλο και καρύδια στο φημισμένο για τις πίτες του Αparan, επισκεφθήκαμε τα μοναστήρια Sanahin & Haghpat,μοναδικά αριστουργήματα της Αρμενικής αρχιτεκτονικής, που έχουν ενταχθεί στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Επίσης το μοναστήρι AKHTALA, διαφορετικό από τα σχεδόν "γυμνά" εσωτερικά των υπολοίπων, αποτέλεσμα της γεωργιανής επιρροής.
Ε μάθαμε και μερικά ανέκδοτα που λέγονται μεταξύ των δύο χωρών. Οι Γεωργιανοί λένε ότι ο Θεός έδωσε το τελευταίο κομμάτι γης στους Αρμένιους,ότι είχε απομείνει σκέτα βουνά και βράχοι. Όταν εμφανίστηκαν οι Γεωργιανοί, αναγκάστηκε να τους δώσει το κομμάτι που είχε κρατήσει για τον εαυτό του,με ποτάμια, λίμνες,βουνά,θάλασσα, τα πάντα!
Οι Αρμένιοι πάλι λένε ότι όταν μοίραζε ο Θεός αλφάβητο, πήραν όλοι και μετά κάθησε να ξεκουραστεί και να φάει. Εμφανίστηκαν οι Γεωργιανοί και πάλι κι ο Θεός νευρίασε που τον ενοχλούσαν και τους πέταξε τα σπαγγέτι που έτρωγε. Έτσι έφτιαξαν οι γεωργιανοί το αλφάβητο τους!
Οι Αρμένιοι είναι περήφανοι για το μοναδικό τους αλφάβητο, υπάρχει και Μουσείο της Αλφαβήτας κάπου εκεί στο βορρά.
Σταματήσαμε σε ένα σπίτι για φαγητό σε μια ρεματιά. Ένα σπίτι αγροτικό, για να πας τουαλέτα είχε μια αυτοσχέδια σκάλα φτιαγμένη από παλιές πόρτες.Δύο μικρά παιδιά παίζανε με το νερό σε μία αυτοσχέδια σιδερένια πισίνα. Το τραπέζι μας περίμενε στρωμένο με ένα σωρό φαγητά.Για αναψυκτικό,είχε ένα υπέργλυκο ρόφημα από αχλάδι που είχα δοκιμάσει και σε άλλα μέρη, δεν θυμάμαι πως το λένε.
Φτάσαμε στην Τιφλίδα το βράδυ πια. Είχα κλείσει ένα hostel στο κέντρο, πολύ καλή επιλογή.Ήταν πιο πολύ σαν να έμενα σε ένα διαμέρισμα με φίλους. Ο Αλεξ ο ιδιοκτήτης του μας έφτιαχνε κάθε μέρα pancakes, μοιραζόταν μαζί μου το καρπούζι του και παραμένει από τότε ο πιο φανατικός ακόλουθος των ταξιδιών μου κι εγώ της παρέας του hostel του.
Συνάντησα μία παρέα με 3 Τούρκους ταξιδιώτες που μόλις είχαν επιστρέψει από το Svaneti. Αυτό είναι ένα καταπληκτικό μέρος στον Καύκασο, ανάμεσα στις κορυφές των 3-5χιλ μέτρων ξεπροβάλλουν πέτρινοι πύργοι μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO κι αυτοί. Δυστυχώς οι πτήσεις ήταν κλεισμένες όλο το μήνα και είχα αποκλείσει την επίσκεψη. Οι γείτονες με κέρασαν καφέ και σοκολάτα και μου έδειξαν όλο το φωτογραφικό υλικό από την περιοχή.
Στην επόμενη επίσκεψη λοιπόν!
Την επόμενη ημέρα είχα ραντεβού με την Jennifer και τον Jeremy να πάμε μαζί σε ένα σύμπλεγμα μοναστηριών το David Gareja.Το πρώτο από αυτά, το Lavra monastery, λειτουργεί ακόμα.Τα frescoes έχουν βανδαλιστεί σε μεγάλο βαθμό από Μογγόλους, Άραβες αλλά και από την εποχή της ΕΣΣΔ που χρησιμοποιήθηκε για στρατιωτικούς σκοπούς.
Υπάρχουν ακόμα εκκλησίες-σπηλιές, δηλητηριώδη φίδια και τα σύνορα του Αζερμπαϊτζάν σε απόσταση αναπνοής.
Το highight της ημέρας ήταν το εστιατόριο OASIS στην μέση του πουθενά. Ένα κτίσμα σαν αποθήκη/στάβλος σε ένα αγροτικό τοπίο με πολύ ενδιαφέρουσα διακόσμηση. Δεν θυμάμαι πως και γιατί ήμουν μόνη εκεί χωρίς το
παρεάκι αλλά βρέθηκα να τρώω khachapuri με μια υπέροχη γαλλίδα 6-7 δεκαετιών που ταξιδεύει συνέχεια τα τελευταία 8 χρόνια! (από την ζήλεια μου κιτρίνισα πάλι)
Το khachapuri για την ιστορία δεν είναι απλά το εθνικό τους φαγητό, μετράνε λένε τον πληθωρισμό της χώρας με βάση τον δείκτη τιμής του!

 

[fenia42]

Στο envoy είχα μείνει κι εγώ και ήταν το αγαπημένο μου χόστελ, ώσπου πήγα στο Κιργιστάν.
Αυτό για το γεωργιανό αλφάβητο το έχω ακούσει από μια κυρία που δουλεύει στο αγαπημένο μου γεωργιανό εστιατόριο, στη Θεσσαλονίκη. Τόσο οι Γεωργιανοί όσο και οι Αρμένιοι είναι περήφανοι για διάφορα πράγματα, όπως λχ το αλφάβητο, και αναλώνονται πολύ με το να συγκρίνονται με τους γύρω τους.
Πολύ όμορφη η ιστορία σου, την απολαμβάνω και σε ευχαριστούμε για τις πληροφορίες που παραθέτεις. Βάλε μας και φωτογραφίες αν θέλεις.

 

[s-travelholic]

Τελικά έχουμε κοινά γούστα ή διαβάζουμε τους ίδιους οδηγούς; Ναι, αυτή η "κόντρα " μεταξύ τους έχει πολύ πλάκα.
Θα προσπαθήσω τις φωτογραφίες αν και όπως είπα είναι από το κινητό.

 

[s-travelholic]

12.13.ΓΕΩΡΓΙΑ-ΤΙΦΛΙΔΑ & Zhinvali-Ananuri-Gudauri-Pasanauri-Kazbegi
Το hostel που έμεινα στο Ερεβάν, το Envoy, έχει και υποκατάστημα Τιφλίδας και ενώ δεν είχε δωμάτιο για να μείνω, είχα κλείσει με αυτούς εκδρομή σε Zhinvali-Ananuri-Gudauri-Pasanauri-Kazbegi.
H διαδρομή διασχίζει την Γεωργιανή στρατιωτική λεωφόρο, έναν δρόμο που φτιάχτηκε στο σημείο που αποτελεί πέρασμα από την αρχαιότητα.
To Zhinvali είναι ένα υδροηλεκτρικό φράγμα στο ποταμό Aragvi στα βουνά του Καυκάσου.Το Ananuri είναι ένα κάστρο με εκκλησίες στο εσωτερικό, στις όχθες του φράγματος. Η εικόνα είναι χιλιοφωτογραφημένη, η έκδοση του LP της εποχής είχε αυτό για εξώφυλλο.
Στο Gudauri βρίσκεται το μνημείο της ρωσογεωργιανής φιλίας, φτιάχτηκε το 1983 για τα 100 χρόνια φιλίας των δύο λαών. Είναι ένα πολύχρωμο μπαλκόνι με καταπληκτική θέα στα βουνά του Καυκάσου αλλά για την φιλία τι να σας πω, είναι περίπλοκο που δηλώνουν και κάποιοι στο facebook για την σχέση τους.
Η περιοχή έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ως θέρετρο για σκι, πολλοί Φινλανδοί έχουν χτίσει σπίτια στην περιοχή.
Καθ οδόν είδαμε και κάτι εκτρώματα κομμουνιστικής εποχής.Τα διαμερίσματα της εποχής εκείνης λέει, είχαν λεπτούς τοίχους για να μην υπάρχουν μυστικά και πολύ μικρές κουζίνες για να μην συναθροίζονται.
To highlight της ημέρας όμως ήταν το Kazbegi, μία πόλη στα 1750 μέτρα, 15 χλμ στα σύνορα με την Ρωσία με την εκκλησία της Αγίας Τριάδας (Tsminda Sameda) στην κορυφή του λόφου. Αυτή κι αν είναι πολυφωτογραφημένη!
Για να ανεβείς πάνω θέλεις μία ώρα περίπου και παραδόξως το κατέβασμα είναι ακόμα πιο δύσκολο γιατί είναι πολύ απότομα. Αλλιώς παίρνεις ένα 4χ4 και έφτασες!
Εγώ προτίμησα το 4χ4 διότι είχε αρχίσει ένα ψιλόβροχο και δεν είχα καμία όρεξη να αρρωστήσω. Είχα πάρει μάλλον ακατάλληλα ρούχα, όχι αρκετά ζεστά για το κρύο που είχε. Αφού όταν φτάσαμε στην εκκλησία και έπρεπε
να καλυφθούμε με όλα τα "παρεό" και τις μαντίλες για να μπούμε, εγώ τα φορούσα μέχρι να φύγουμε για να ζεσταθεί λίγο το κοκκαλάκι μου.
Μετά την εκκλησία πήγαμε για φαγητό σε ένα σπίτι. Η οικοδέσποινα δεν είχε μόνο ετοιμάσει ένα σωρό φαγητό αλλά είχε συνομωτήσει με τον ξεναγό και είχε ετοιμάσει μία τούρτα για την Jennifer που είχε τα γενέθλια της εκείνη την ημέρα. Ήπιαμε και κόκκινο κρασί της περιοχής ( ήξερες ότι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στην Γεωργία , μεγάλα πήλινα δοχεία που στο εσωτερικό τους υπήρχαν τα αρχαιότερα μέχρι σήμερα ίχνη κρασιού, ηλικίας περίπου 8.000 ετών και ένα άλλο ποτό-δυναμίτη ( redbull αλά Καύκασος). Στο τέλος κάναμε και μάθημα μαγειρικής, φτιάχνοντας khinkali (χινκάλι) ένα από τα πιο παραδοσιακά πιάτα στη Γεωργία,ένα μεγάλο ντάμπλινγ είναι βασικά γεμισμένο με κρέας.
Γυρίσαμε αργά το βράδυ στην Τιφλίδα και γνώρισα ένα νέο συγκάτοικο, τον πρώτο άνθρωπο από το Ουζμπεκιστάν που έχω συναντήσει, έχει φύγει από την χώρα γιατί μισεί τον Πρόεδρο και ζει στην Νέα Υόρκη δουλεύοντας ως προγραμματιστής.Μου χάρισε και την ομπρέλα του γιατί θα επέστρεφε την άλλη μέρα πίσω στο γιου-ες.
Το άλλο πρωί, βρέθηκα να παίρνω πρωινό με έναν τύπο από την Σαγκάη που έτρωγε τα pancakes με κάτι δικό τους που μύριζε σαν τουρσί! Θέλει φαντασία αυτό, τι σιρόπια σφενδάμου και μλκς, αυτά είναι για τύπους χωρίς φαντασία!
Το πρωί έβρεχε και την άραξα στο hostel, γνώρισα ένα Φινλανδό τενόρο που ζει 6 μήνες στην Κολομβία και τον υπόλοιπο καιρό συνδυάζει συναυλίες με ταξίδια. Έσκασα πάλι από την ζήλεια μου.
Μόλις η βροχή σταμάτησε βγήκα μία βόλτα. Το να διασχίσω δρόμο στην Τιφλίδα αποδείχθηκε το πιο περιπετειώδες μέρος του ταξιδιού. Φανάρια δεν υπάρχουν, οι οδηγοί πάνε σαν τρελοί, λίγες γέφυρες και υπόγειες διαβάσεις και τελικά σώθηκα με την εξής λύση:Διέσχιζα τον δρόμο μόνο όταν έβλεπα κάποιον ντόπιο να το κάνει χαχα
Η Τιφλίδα είναι μια όμορφη πόλη. Η αρχιτεκτονική της είναι ένα μείγμα από μεσαιωνικά, νεοκλασικά, αρ νουβό, σταλινικά και μοντέρνα οικοδομήματα αλλά και κάποια με "ανατολιτικές" επιρροές.
Επισκέφθηκα το νέο κτίριο Δημόσιας Διοίκησης, που μοιάζει με μανιτάρι, είναι εντυπωσιακό αρχιτεκτονικά αλλά και πρακτικά αφού εξυπηρετεί καθημερινά 15.000 πολίτες, μέσα από τις 400 διαφορετικές υπηρεσίες που φιλοξενεί.Μπορείς να βγάλεις από ταυτότητα, μέχρι να κάνεις έναρξη επιχείρησης.
Έκανα τις βόλτες μου, έφαγα khachapuri ξανά, καρπούζι κερασμένο από τον Αlex στο hostel και πήγα για ύπνο αφού μάλλον είχα ψιλοαρρωστήσει με το κρύο στο Kazbegi.

 

[s-travelholic]

14.15.16 ΓΕΩΡΓΙΑ-ΤΙΦΛΙΔΑ & GORI-UPLISTSIKHE
Από το παρεάκι που είχαμε τις προηγούμενες ημέρες, είχε μείνει μόνο ο Jeremy με τον οποίο είχα κανονίσει να συναντηθούμε και να πάμε στο Gori, την γενέτειρα του Στάλιν.
Χρησιμοποιήσαμε μετρό για τον σταθμό Didube, από αυτό τον σταθμό φεύγουν πολλά λεωφορεία για όποιον θέλει να κινηθεί έξω από την Τιφλίδα. Εκτός από τα λεωφορεία που ξέρουμε υπάρχουν και τα Marshutkas, μίνι λεωφορεία, τα οποία δεν έχουν καθορισμένο timetable που λένε και στο χωριό μου. Απλά περιμένουν να γεμίσουν. Δεν έχουν επίσης καθορισμένες στάσεις, σταματάς εκεί που θέλεις εσύ. Πέρα από λεωφορεία στο σταθμό αυτό βρίσκεις ταξί, νόμιμα και παράνομα. Κι εκεί άρχισε το ψηστήρι.
Μας πλησίασε ένας τύπος που προσφέρθηκε να μας πάει Gori & Uplistsikhe με το αυτοκίνητο του. Επειδή εγώ το παιζα κάπως δύσκολη ο τύπος μπήκε στο minibus που είχε μόνο δύο επιβάτες-κοπέλες και αφού κατάφερε να τις ψήσει ήρθε με ολοκληρωμένη-πολύ συμφέρουσα- πρόταση: να μας πάει όλους μαζί και στους δύο προορισμούς , περιμένοντας όσο χρειάζεται και πληρώνοντας ο καθένας μας περίπου όσο το κόστος του εισιτηρίου! Φυσικά η πρόταση έγινε δεκτή πανηγυρικά, τις ικανότητες οδήγησης του ούτε που τις σκεφτήκαμε, άλλωστε όλοι εκεί οδηγούν σαν τρελοί.
Οι δύο κοπέλες η Sima και η Sonya ήταν δύο αδερφές από την Ουκρανία που ταξίδευαν για τρίτη φορά στην Γεωργία, οι γνώσεις των οποίων στην ρωσική αποδείχτηκαν χρήσιμες. Επιπλέον είχαμε καλή χημεία και αυτό ήταν η αφορμή να επισκεφθώ το Κίεβο, δύο μήνες μετά σε ένα ταξίδι προς Ρωσία και χώρες της Βαλτικής, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Η διαδρομή ήταν περίφημη και το παρεάκι ενθουσιώδες . Σκεφτείτε παράνομο ταξιτζή, που τα έχει τσεπώσει έχοντας βρει τους πελάτες της ημέρας και τι αυτό συνεπάγεται. Τραγούδια στη διαπασών, σταματήματα στην μέση του πουθενά μην τυχόν και δεν απαθανατίσουμε το αυτοσχέδιο βενζινάδικο στην μέση του πουθενά ή αφήσουμε καμιά μουριά απαρηγόρητη που δεν την επιθυμήσαμε. Κάπως έτσι κύλησαν οι διαδρομές, με πρώτη στάση στην πόλη Gori την γενέτειρα του Στάλιν.Το μουσείο άνοιξε την σοβιετική περίοδο. Το 2008 λόγω του πολέμου στην Οσσετία, η οποία απέχει 30 μόλις χλμ, η πόλη βομβαρδίστηκε.
Στο Μουσείο βλέπει κανείς το σπίτι που έζησε με την οικογένεια του ως 4 χρονών, το τρενάκι που ταξίδευε γιατί δεν έμπαινε σε αεροπλάνο -αν και "ατσάλινος" (Στάλιν στα ρωσικά)- και μαθαίνει για την ζωή του: από το θρησκευτικό σχολείο στο Γκόρι ως τη διάσκεψη της Γιάλτας (τέλος Β' παγκοσμίου). Με ξενάγηση στα αγγλικά όλα αυτά.
Κατόπιν επισκεφθήκαμε την UPLISTSIKHE, μια αρχαία πόλη λαξευμένη στο βράχο η οποία χρονολογείται από την ύστερη εποχή του Χαλκού, γύρω στο 1000 π.Χ.. Αρχικά ήταν αφιερωμένη στο θεό Ήλιο, μετά έγινε χριστιανική (ξέρετε πως: παίρνεις ένα παγανιστικό τέμπλο και με ευλάβεια το μετατρέπεις σε χριστιανικό) και συνέχισε να κατοικείται μέχρι τον 13ο αιώνα μ.Χ. ενώ αποτελούσε ένα σημαντικό θρησκευτικό, πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο. Είχε μέχρι και 20.000 κατοίκους στην ακμή της.
Τα γράφω τώρα αυτά και θυμάμαι την απίστευτη ζέστη, γιατί που να βρεις σκιά εκεί στους βράχους, τα γέλια που ρίξαμε με τα κορίτσια, τον "ταξιτζή" που μας περίμενε σε κάθε έξοδο παρέα με άλλους παράνομους οδηγούς.
Μας έκανε και εξτραδάκι-δώρο την επίσκεψη στην πόλη Mtskheta, την πνευματική καρδιά του χριστιανισμού της Γεωργίας.
Επιστρέφοντας στην Τιφλίδα κάναμε όλοι μαζί μια μεγάλη βόλτα στην πόλη. Μιας και τα κορίτσια είχαν ξανάρθει μας πήγαν στα αγαπημένα τους μέρη. Η οδός Rustaveli, έχει όλα τα σημαντικά ρωσικά κτίρια του 19ου αι. (Κοινοβούλιο, Μουσείο της Γεωργίας, Μουσείο Καλών Τεχνών κλπ). Φάγαμε σε ένα πολύ ατμοσφαιρικό εστιατόριο αλλά με μέτριο φαγητό.Έπειτα αγοράσαμε ένα γεωργιανό κρασί και το ήπιαμε στην σκεπή των Βασιλικών Λουτρών. Η Τιφλίδα είναι γνωστή για τα ιαματικά λουτρά της, τα μπάνια είναι υπόγεια και το κτίριο αποτελείται από αλλεπάλληλους τρούλους φτιαγμένους από τούβλο που φτιάχνουν ένα μαγευτικό σκηνικό. Εκεί σκαρφαλώσαμε λοιπόν και αράξαμε πίνοντας κρασί και απολαμβάνοντας τη θέα στην πόλη. Εκεί κοντά βρίσκεται
και ο καταρράκτης της πόλης, ένα μέρος που μαζεύονται τα ζευγαράκια το βράδυ. Εμείς τώρα 3 γυναίκες κι ένας άντρας δεν είμασταν για ρομαντζάδα αλλά περπατήσαμe ως εκεί, έτσι για την αλητεία.
Και κλείσαμε την βραδιά με μια βόλτα στην ωραία φωταγωγημένη μοντέρνα πεζογέφυρα ( Bridge of peace) landmark της πόλης (αν και οι ντόπιοι την αποκαλούν always,ξέρετε, αυτή που πρώτη λάνσαρε τα ¨φτερά" χαχα) και τον Παραμυθένιο Πύργο του Ρολογιού.Αυτός ο κεκλιμένος πύργος, ταιριάζει απόλυτα με το διπλανό θέατρο μαριονέτας της Τιφλίδας, δημιουργώντας παραμυθένιο σκηνικό.
Εκεί είχα δώσει ραντεβού την επόμενη ημέρα με μια κοπέλα, την Nino, φίλη-φίλης μου που πολύ ανοιχτόκαρδα δέχτηκε να συναντηθούμε στο δίωρο διάλειμμα της από την δουλειά. Δίπλα ακριβώς από τον πύργο είναι το καφέ
Gabriadze,διακοσμημένο με θεατρικές λεπτομέρειες. Μάλιστα η Nino, που εκτός από τραπεζικό στέλεχος είναι πολύ δραστήρια οργανώνοντας από τηλεοπτικές εκπομπές μέχρι tedx Tiblisi, μου είπε ότι στο χώρο αυτό ¨γράφουν¨πολλές από τις εκπομπές τους.
Κι εδώ να σημειώσω για την γεωργιανή φιλοξενία: η κοπέλα, μόλις της είπε η φίλη μου ότι θα είμαι εκεί, βρήκε χρόνο να με συναντήσει (είναι και μητέρα δύο μικρών παιδιών), ήρθε με δώρα για μένα και την κοινή μας φίλη και παρήγγειλε το μισό μενού του μαγαζιού, προκειμένου να δοκιμάσω τις σπεσιαλιτέ του τόπου της!
Παντού και πάντα, σε όλα τα μέρη του κόσμου, γνωρίζοντας τέτοιους υπέροχους ανθρώπους γεμίζω από ικανοποίηση που είμαι τόσο τυχερή και μπορώ να ταξιδεύω και να τους συναντώ στον δρόμο μου.
Το τελευταίο μου βράδυ στην Τιφλίδα, έβρεχε πολύ δυνατά και το πέρασα στο hostel με μία Ιρανή. Είχε ταξιδέψει με το λεωφορείο για 30 ώρες, για να μείνει 3 ημέρες μόνο.Και πάλι πίσω 30 ώρες.Γι αυτό και πάντα λέω ότι όποιος πραγματικά θέλει να ταξιδέψει, θα βρει τρόπο να το κάνει! Εγώ προσωπικά έκανα το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό χωρίς καθόλου λεφτά, επειδή πήρα κυριολεκτικά τη συμβουλή μιας ανώτερης μου στην δουλειά τότε ¨δεν χρειάζεσαι χρήμα για να ταξιδέψεις, χρόνο χρειάζεσαι!"
Η γυναίκα αυτή είχε εκείνη την εποχή αρκετά λεφτά για να ταξιδέψει αλλά μία δουλειά πολύ απαιτητική και δύο παιδιά κάτω των 2 χρόνων.
Και με αυτό το αισιόδοξο μήνυμα κλείνω αυτή την ιστορία που ξεκίνησε με κακούς οιωνούς αλλά τελείωσε με την ελπίδα να ξαναζήσω κι άλλες τέτοιες περιπέτειες!

 

[s-travelholic]

 

[s-travelholic]

Οι φωτογραφίες μου δεν είναι και πολύ καλής ποιότητας, είχα μόνο κινητό σε αυτό το ταξίδι αλλά νομίζω δίνουν το κλίμα της ιστορίας. Φυσικά η φωτογραφία με τα ζευγάρια στο Στεπανκερτ, δεν είναι δική μου, το γεγονός αυτό έγινε ένα χρόνο πριν το δικό μου ταξίδι...