Βέλγιο Γαλλία Πολωνία Τρεις Τελικές Κρίσεις κι ένας Αμνός του Θεού.

[paefstra]

Αυτοι ειστε, κυριοι!! Μια ζωη επιφανεια....Τιποτε δεν διαπερνα πιο μεσα απο το χοντρο ανορθογραφο πετσι σας. Υπαρχει μια μαγεια και στα παραθαλασσια ηλιοβασιλεματα , κυριε, αλλα οοοοχι εκει εσεις, σκλαβοι της σαρκας, θα πειτε περι ομορφιας και επιστημης τα δικα σας...
Θα γραψω για Μπριζ , θα δειτε τι εννοω και θα επανελθω.

 

[duty_free]

Μυ ελεγε ενας νεοφιλ φιλος: Ασε με μορι με τιν μπριζ τιν ψεφτικι! Γανδι ρε!

Τον αποκλιροσα. Πραγματικα, ι Μπριζ παροτι μιαζι με πολες αλες εβροπαϊκες πολις, ι ιδια ινε... τι να λεμε τορα!

 

[paefstra]

Μυ ελεγε ενας νεοφιλ φιλος: Ασε με μορι με τιν μπριζ τιν ψεφτικι! Γανδι ρε!

Τον αποκλιροσα. Πραγματικα, ι Μπριζ παροτι μιαζι με πολες αλες εβροπαϊκες πολις, ι ιδια ινε... τι να λεμε τορα!

Φίλε μου καλέ,αρχίζω αποψε κεφάλαιο με τίτλο "Οι πωλητές της ομορφιάς". Θα είναι νεοφιλ και ελπίζω να μην αποκληρωθώ. Μέχρι τότε ζητήστε από κανένα leftist τρολ μια Γραμματική του Τζαρτζάνου γιατί βλέπω τα ορθογραφικά, εκνευρίζομαι και απ' τα νευρα μου θα βάλω λάθος τιμές στην ομορφιά...

 

[duty_free]

Κιρια Παεφστρα, δεν σας φανταζομυνα τοοοοσο ασχετι· δεν ινε ανορθρογραφια, ινε λεφτιστ φονιτικι γραφι.
Κατα τ' αλα τον νυ σας διοτι ιδι σας ανεφερα πυ εχετε στον τιτλο τιν λεξι θεος με κεφαλεο· διαβαστε τα εγκλιματα τον θρισκιον (καπυ σε αλι κατιγορια, στο παρον οστοσο φορυμ - εγο τα διαβασα, πιστικα, κε ανακικλοσα τιν σινοψι πυ ιχα πριν απο τιν επαναστασι) κε θα σας κανι καλο.

 

[paefstra]

Χαχαχαχαχαχααχα (φωνητική γραφή, αλλά δε φαίνεται με την πρωτη ματια)

 

[taver]

Κατα τ' αλα τον νυ σας διοτι ιδι σας ανεφερα πυ εχετε στον τιτλο τιν λεξι θεος με κεφαλεο

Βασικά έχει όλα τα ουσιαστικά και τα επίθετα με κεφαλαίο. Ούτε Γερμανικά να έγραφε...

 

[paefstra]

Βασικά έχει όλα τα ουσιαστικά και τα επίθετα με κεφαλαίο. Ούτε Γερμανικά να έγραφε...

Σοβαρά τώρα, πώς αλλιώς; Αφου είναι τίτλοι έργων, τι να 'κανα;
Ηθελα και μια επισημότητα, δεν είναι ό,τι κι ό,τι κρίσεις, ούτε ό,τι κι ό,τι προβατάκι...

 

[paefstra]

2) Η Τελική Κρίση, Hieronymus Bosch (κατά πάσα πιθανότητα), 1495, Μπρυζ.

Οι πωλητές της ομορφιάς


Στην ευαίσθητη ηλικία των 20κάτι και περιμένοντας τις εξετάσεις προς διορισμό μου, έπρεπε να συμπληρώσω το part time ωράριό μου στην δουλειά που ήδη είχα. Και τί πιο λογικό από δεύτερο part time που συμπλήρωνε τα κενά του ωραρίου.

Έφτασε στα χέρια μου αγγελία για θέση γραμματέα σε γνωστή γκαλερί. Με ταπεινά κίνητρα όπως το ξύπνημα και την ανάληψη δουλειάς σχετικά αργά και την εγγύτητα στο σπίτι μου, ξεκίνησα για την πρώτη μου συνέντευξη για δουλειά, δεδομένου ότι στην άλλη είχα πάει με συστάσεις. Την πρώτη και τελευταία, όπως τα έφερε ζωή. Και την πιο παράλογη εμπειρία της ζωής μου.

Η γκαλερίστα είναι μια δυναμική 55άρα, κάθεται και με κοιτάζει εξεταστικά. Της λέω τι σπούδασα (καμία σχέση με το αντικέιμενο). Λέει εντάξει. “Από υπολογιστές ξέρεις;” Λέω όχι καλά αλλά μπορώ να μάθω το πρόγραμμα που έχετε. Μεγαλύτερο ψέμμα δεν μπορούσα να πω γιατί βαριόμουν τρομερά να μάθω, αλλά κάπου στεναχωρήθηκα, γιατί ο χώρος μου άρεσε, είχε ησυχία και ήταν και τόσο κοντά στο σπίτι μου. Ήταν προφανές ότι δεν θα με έπαιρνε και κοίταξα απογοητευμένη τον υπολογιστή. Έκπληκτη την ακούω να λέει “Δεν χρειάζεται. Ούτε εγώ ξέρω. Πληρώνω και μου τα κάνουν άλλοι αυτά. Και αυτός ο υπολογιστής δεν ανοίγει ποτέ. Αν ήξερες δεν θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Από τέχνη ξέρεις τίποτε;” Είπα την αλήθεια. Τίποτε. “Καλά, θα διαβάσεις αυτή τη βιβλιοθήκη εδώ και θα μάθεις, αλλα σύντομα. Έλα αύριο από δω. Θα σε πάρω” είπε. Την άλλη μερα το πρωί πήγα νομίζοντας ακόμη πως πρόκειται περί πλάκας. Μου έδωσε τα κλειδιά και τους κωδικούς ασφαλείας για έναν χώρο με πίνακες που κόστιζαν τετραψήφια νούμερα ή πενταψήφια. Έτσι, στα καλά καθούμενα.

Στρώθηκα στο διάβασμα. Είχε ησυχία, είχα το βαρύτατο καθήκον να σηκώνω κανα δυο τηλεφωνα τη μερα και να δείχνω κανέναν πίνακα. Και ούτε καν καθε μέρα. Απο μουσική επιτρεπόταν να ακούω μόνο κλασική. Κατευχαριστημένη. Στις εκθέσεις μου έβγαινε ο πάτος, αλλά δεν ήταν τόσο συχνα.

Τους ζωγράφους τους έμαθα γρήγορα. Βοήθησε και το διάβασμα αλλά σύντομα τους αναγνώριζα μόλις ερχόταν το έργο από το εργαστήριο, πριν δω το όνομα. Γιατί δουλεύαμε μόνο με έργα από εργαστήρια των μεγαλύτερων ονομάτων. Σ΄αυτό ήταν απόλυτη, τεκμηριώναμε και με φωτογραφίες μην τυχόν και φύγει έστω κι ένας πλαστός, γιατί η καταστροφή θα ήταν απόλυτη για τη φήμη της γκαλερί.

Σιγά σιγά άρχισα να μαθαίνω κι άλλους κανόνες. Ας πούμε τα ποσοστά. Το ληστρικά ποσοστό προμήθειας για τα νεούδια που έφτανε στο 50% ως τους επαχθείς όρους των βαριών ονομάτων που απαιτούσαν να αγοράσει η γκαλερί τον πίνακα και να προπληρωθούν, κοινώς βαρούσαν το ντέφι και χόρευες. Το κλείσιμο του τηλεφώνου στα “ελαφριά” βιογραφικά για έκθεση-δεν πόνταρε με τόσο ρίσκο. Τις τιμές. Προσφορά και ζήτηση. Και αν έμπαινε ο καλλιτέχνης σε διεθνή δημοπρασία, η τιμή εκτοξευόταν.

Τα παρακολουθουσα ολα αυτά έκπληκτη τον πρώτο καιρό. Είχα αρχίσει να ξεχωρίζω τα ονόματα σε κατηγορίες. Είχαμε τους σχετικά φθηνούς φασόν (τα ίδια και τα ίδια δηλαδή) που τους προτείναμε για δώρα νεονύμφων. Τους ακριβούς φασόν. Το λέγαμε κομψά στους αγοραστές “Δεν θα ήταν υπέροχο πάνω από το τζάκι; ή στο σαλόνι;” Και αυτά που πηγαιναν για συλλέκτες, τα “δύσκολα “ έργα.

Λόγω ησυχίας και μοναξιάς είχα τον χρόνο να κοιτάζω τα έργα με τις ώρες. Κάπου εκεί μέσα υπήρχε η ομορφιά αλλά συνήθως μου ξέφευγε. Κάπως καλύτερα τα πήγαινα με τα πιο “δύσκολα¨έργα. Έβλεπα το παράλογο στις τιμές των φασονατζήδων. Κι όμως υπήρξαν πρωινά που κάτι ακόμη κι από αυτούς με άγγιξε. Γύρω μου γινόταν ένας χορός χιλιάδων ευρώ.

Το μεγάλο σοκ ήρθε όταν έκπληκτη είδα να έρχεται από το εργαστήρι του μεγαλύτερου ονόματος στην Ελλάδα έργο ζωγραφισμένο σε χαρτοσακκούλα. Από αυτές του μανάβη. Το κορνιζώσαμε και του βάλαμε τιμή. Ένα σχέδιο σε χαρτοπετσέτα κρατήθηκε σε είδικό συρτάρι στην αποθήκη. Υπήρξε δυσκολία να κοστολογηθεί.

Ένιωθα ότι βουλιάζω σε μια θάλασσα κυνισμού και χυδαιότητας. Η δε γκαλερίστα έκανε “μπίζνες” με τον γυναικείο τρόπο. Ερχόταν ένα πρωί και έλεγε “Αλλάζουμε όλες τις τιμές του τάδε προς τα πάνω” Αν ρωτούσα γιατί, έλεγε ότι είχε πληροφορίες ότι αυξήθηκε η ζήτηση. Εγώ θεωρούσα πιο πιθανό να πληρωσε καμια κλήση για το αυτοκίνητο ή να αυξήθηκε η τιμή στο κομμωτήριο. Έβλεπα τους πελάτες που ξύνιζαν.

Αποφάσισα να βυθιστώ ως το τέρμα στη χυδαιότητα της πώλησης της “ομορφιάς” προτείνοντας κάτι πιο ορθολογικό. Να βγάλουμε τιμές ανα τετραγωνικό εκατοστό για τον καθένα από τα μεγάλα ονόματα, ανάλογες με την τελευταια δημοπρασία στους Christies. Νόμιζα ότι θα βάλει τα γέλια. Το βρήκε εξαιρετική ιδέα. Έκανα τα στατιστικά και βάλαμε τις νέες τιμές. Οι πελάτες δεν ξύνιζαν πια. Κι εμείς πουλούσαμε Τέχνη με το μέτρο.

Έμεινα δυο χρόνια στη δουλειά αυτή κι αν δεν ξεκινούσα αυτό που σπούδασα, θα έμενα κι άλλο. Δεν κατάφερα για χρόνια να συνειδητοποιήσω αν ήταν καλό ή κακό αυτό που κάναμε. Θέλω να πω, την ώρα που ερχόταν ένα πραγματικά ωραίο έργο από τα εργαστήρια, το ανοίγαμε και το κοιτούσαμε για κάμποσα λεπτά ανατριχιάζοντας. Έχει αγάπη για την Τέχνη η πώλησή της; Και πόση; Είμασταν ανήθικοι; Και πόσο; Οι πελάτες ήταν ευχαριστημένοι και τα έργα έβρισκαν τον προορισμό τους. Δεν είμαι βέβαιη ότι ακόμη μπόρεσα να βγάλω την Τελική Κρίση.

 

[dim kyr]

Ελα να 'ουμε, δώσε ποιότητα paefstra.....

(Eξαιρετική)

 

[paefstra]

Ποιότητα; Επεσα ακόμη πιο χαμηλά, η Τέχνη με το μέτρο ήταν μόνο η αρχή, θεμουσχώραμε. Τρέμω τη στιγμή της Τελικής μου Κρίσης.

 

[paefstra]

Μπρυζ, 2014

Κυριακή του Καθολικού Πάσχα. Η καθυστέρηση για τη δεύτερη επίσκεψη στο Altarpiece της Γάνδης κόστισε λίγο σε χρόνο. Χάθηκε η ευκαιρία για επίσκεψη σε ένα δυο πράγματα που είχα σημειώσει, όπως το Beginhof (πήγα σε άλλο τέτοιο το επόμενο Πάσχα στο Άμστερνταμ, οπότε μου έφυγε η περιέργεια και δεν συγκλονίστηκα κιόλας). Τέλος πάντων, είχε βγει ένα μάλλον φιλόδοξο πρόγραμμα για ημερήσια, το οποίο ανατράπηκε από την κούραση το απόγευμα και το ότι τελικά είδα άλλα πράγματα που δεν είχα σημειώσει, γιατί το έφεραν έτσι οι συγκυρίες και τα ενδιαφέροντά μου.
Από τον σταθμό του τρένου κατευθυνθήκαμε προς το St-Janshospitaal en Memling Museum. Το νοσοκομείο αυτό είναι ένα από τα παλαιότερα της Ευρώπης, ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα και εκτός από την είσοδο, τη γοτθική Maria Portal (από το 1270), περιλαμβάνει τoν πύργο, τον κεντρικό θάλαμο, ζυθοποιείο, μoναστήρι, λουτρά και κοιμητήριο. Και στους χώρους του στεγάζεται το μουσείο με τα περισσότερα έργα του Hans Memling. Ήταν τεραστίων διαστάσεων γκάφα το ότι δεν κλείσαμε εισιτήριο για αυτό το μουσείο έγκαιρα γιατί χάθηκε μια σπάνια ευκαιρία, αλλά από την άλλη δύο μουσεία συν 2-3-4 εκκλησίες που δεν συγκρατήθηκα και μπήκα μεσα, θα ήταν εις βάρος της περιήγησης έστω και στοιχειωδώς στην πόλη.

Έπρεπε να είχα υπολογίσει διήμερο στην Μπρυζ, το μετάνιωσα πολύ για την ημερήσια.

Η διαδρομή προς το κέντρο ήταν απίστευτα όμορφη. Κανάλια, μεσαιωνικά κτίρια κι αυτό το γλυκό χρώμα ανοιχτόχρωμης Σιένας παντού.

Σιγά σιγά διακρίνεται το Belfry

Αλλά δυστυχώς, αρχίζει να γίνεται και αισθητή η παρουσία του κόσμου, που πυκνώνει όσο περνάει η ώρα. Λίγες ώρες μετά, το μεσημέρι θα γίνεται το αδιαχώρητο, προκαλώντας μου μεγάλο εκνευρισμό. Αλλά ήταν λογικό, ήταν Πάσχα και ο κόσμος εκμεταλλεύτηκε την αργία για εκδρομή.

Στο Belfry η ουρά ήταν απογοητευτικά μεγάλη. Υπολογίζοντας 45 λεπτά αναμονή και άλλα 45 λεπτα΄για το ανέβα-δες-κατέβα, η επίσκεψη απορρίφθηκε.

Απαραίτητη βόλτα στο Markt, που κατά τη γνώμη μου είδα μια αλλοιωμένη του εκδοχή λόγω Πάσχα. Στάθηκε αδύνατο να βγάλω μια φωτογραφία της προκοπής χωρής πλήθη κόσμου, καρουσέλ, περίπτερα με αναμνηστικά. Παρόλα αυτά, μου άρεσε αρκούντως.

Κατευθυνθήκαμε προς τον κύριο σκοπό της επίσκεψης: το Groeninge Museum. Για την Τελική Κρίση του Ιερώνυμου Μπος.

Με βρήκε απροετοίμαστη η απαίτηση να αφήσουμε τσάντες σε λόκερς. Ειχα μάλισα και την απόλυτη βεβαιότητα ότι οι φωτογραφίες απαγορεύονται. Με κατεβασμένα μούτρα άφησα τα πάντα κλειδωμένα στο λόκερ και με τα χέρια άδεια μπήκα στο μουσείο, για να πάθω μίνι εγκεφαλικό: οι φωτογραφίες επιτρέπονταν χωρίς φλας. Και τότε αρχίζω τη μουρμούρα του τύπου τι-ηθελα- και - τα -αφησα- ολα-εξω- η- χαζη- αλλα- και- δεν- μπορω-να -αντισταθω- στην- παρόρμηση-να -τα-δω-ΟΛΑ- εδω- και-τωρα.
Οπότε ξεκινώ την περιήγηση μες στην αμφιθυμία, γιατί ενώ από τη μια είμαι ξετρελαμένη που κατάφερα να φτάσω ως εδώ και να δω κάτι που με στοίχειωνε από τόσο παλιά, από την άλλη ενιωθα ότι έτσι δεν κάνουμε δουλίτσα.
Και όντως, όταν έφτασα μποστά στην κάπως υπερβολικά ροζ αλλά συγκλονιστική Τελική Κρίση (πρωτος μου Ιερώνυμος Μπος, μετά θα ακολουθούσαν αρκετοί ακόμη) πρίμενα υπομονετικά τη σειρά μου και μόλις έφτασα μπροστά δυστυχώς δεν ξεκολλούσα από το τρίπτυχο. Και ξέρω τι βασανιστικό μπορεί να είναι αυτό για την παρέα σου.
Όλο το μουσείο, χωρίς να είναι πολύ μεγάλο, είναι μια ολοκληρωμένη εισαγωγή στην Πρώιμη Φλαμανδική Τέχνη, μια περίοδο που βρέθηκα να αγαπώ πολύ, παρότι στην αρχή αναρωτιόμουν τι της βρίσκουν (αλλά μήπως έκανα και τίποτε που να μην ήταν αντιφατικό; )
Και φυσικά, για να ολοκληρώσω την παράνοια, κατά την έξοδο, στέλνω έξω με συνοπτικές διαδικασίες την παρέα μου, πάω στο λόκερ, παίρνω τη φωτογραφική μηχανή, και ξαναμπαίνω. Αυτή η κατάρα των διπλών επισκέψεων έπρεπε να σταματήσει, πάντως.
Και ιδού το λάφυρο:

Συνέχεια βόλτας στην πόλη, κόσμος πολύς παντού. Γρήγορος καφές, φαί σε ένα ιταλικο που βρέθηκε μπροστά, παρότι είχα σημειώσει 3-4 εστιατόρια, αλλά έτσι την πατάω στις ημερήσιες, δεν χάνεις χρόνο ψάχνοντας το συγκεκριμένο που σημείωσες.

Ο λατρευτός Βαν Άικ σε κεντρική πλατεία

Και κάπου εδώ, φτιάξτε χαμαίμηλον, βάλτε τις παντόφλες κι αρχίστε τα χασμουρητά, γιατί καίτοι άθεη μεχρι το κόκαλο, η επίσκεψη συνεχίστηκε με εκκλησίες (+ΕΥΛΟΓΗCON+). Και εξηγούμαι: Ο κόσμος αργά το μεσημέρι στους δρόμους ήταν αφόρητος. Προχωρούσες με αγκωνιες σε ορισμένα σημεία, ειδικά κοντα στην Onze-Lieve-Vrouwekirk. Ήθελα να μπω οπωσδήποτε σε αυτήν αλλα έβλεπα την ουρά και με έπιανε σύγκρυο. Οποτε αποφασίστηκε εναλλακτικό μονοπάτι το οποίο για μένα ήταν από τις αγαπημένες στιγμές του ταξιδιού: εκκλησίες λίγο πιο έξω από το κέντρο/πόλο έλξης των γκρουπ.
Πρώτη η St-Jakobkirk. Θα νοσταλγώ πάντα το σκοτάδι και την ησυχία της. Οι βελγικές εκκλησίες δεν έχουν τοιχογραφίες. Είναι εικονογραφημένες με πίνακες -τι αλλο;- Πρώιμων Φλαμανδών. Εντάξει, ήσσονος σημασίας, αλλά τι όμορφα που ήταν! Μες στην ηρεμία τους απολάμβανες μια ολόκληρη περίοδο της Ευρωπαϊκής ζωγρφικής σαν κρυμμένο μυστικό. Το ξανάζησα σε επόμενο ταξίδι στο Mechelen πάλι στο Βέλγιο το επόμενο Πάσχα και λέω πως είναι κρίμα να χάνεται τέτοια ευκαρία, αλλά το γούστο μου είναι και περίεργο. Η εκκλησία αυτή φτιάχτηκε περίπου το 1240 σε περιοχή πλούσιων οικογενειών της Μπριζ οι οποίες έκανα γενναιόδωρες δωρεές για τη διακόσμησή της. Θα δει κανείς δωρεάν πίνακες των Pieter Pourbus και Lancelot Blondeel ανάμεσα σε άλλους, που κανονικά τους βρίσκεις σε μουσεία.
Είχα την φοβερή ιδέα να ρωτήσω μια καντηλανάφτησσα ή κάτι τέτοιο εκεί "Μωρε μήπως ξέρετε να μας συστήσετε άλλη μια έτσι ωραία εκτός τουριστικού μονοπατιού;" και μας στέλνει στη Sint- Walbourgakirk (Βαλμπούργκα την είπε, μπαρόκ εκκλησία αυτή τη φορά).
Είχε ωραία πρόσοψη η Βαλμπούργκα, αλλά ακόμη πιο ενδιαφέρον ήταν το ασπρόμαυρο εσωτερικό της. Αυτή χτίστηκε από τον Ιησουίτη Pieter Huyssens περίπου το 1642 και έχει έναν εντυπωσιακό άμβωνα του 17ου αιώνα. Επίσης γίνονταν και μίνi συναυλίες εκκλησιαστικής μουσικής.

Οριακά έφτανε ο χρόνος για ένα γρήγορο πέρασμα από την Onze- Lieve- Vrouvekirk και μονο αν ειχε ελαττωθει η ουρά.


Ήθελα να δω την Παναγία με το Βρέφος του Μικελάντζελο. 4 παραδέκα, λίγο πριν κλείσει, παρακαλετά μπαίνουμε για 10 λεπτα για να φάμε την ήττα: ήταν έργα σε εξέλιξη στο εσωτερικό, μήτε Παναγία είδαμε, οι περισσότεροι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με μουσαμάδες. Και δεν έλεγαν κατι απ' εξω να μην τρέχει ο κόσμος;
Με στάση για έναν καφέ για μια ανάσα, δυο τρία ακόμη χάιλάιτς της εκδρομής: Κατευθυνθηκαμε προς τα τείχη για να δούμε τα τείχη( De Vesten en Poorten0) Από τις 7 πύλες των τειχών της πόλης σήμερα σώζονται μόνο τέσσερις, χτισμένες γύρω τσα 1300. Περπατήσαμε από την Kruizpoort

προς Dampoort για να δούμε τους 4 ανεμόμυλους σε μια ευχάριστη βόλτα δίπλα στα τείχη.

Η επιστροφή προς το κέντρο ήταν πολύ χαλαρωτική γιατί εβλεπες τις ήσυχες κατοικημένες (σχετικό αυτο, ήταν γεμάτες ΒΒ) γειτονιές της πόλης.

Τελικός απολογισμός: χρειαζόταν και δεύτερη μέρα και αυτο δεν υπολογίστηκε. Η επόμενη ήταν αφιερωμένη στην Αμβέρσα και έπεσε η πρόταση κατά την επιστροφή απο την Αμβέρσα να φτάναμε μέχρι την Μπρυζ και μετά με το τελευταίο τρένο πίσω Γάνδη για ύπνο. Η Αμβέρσα όμως είναι μεγαλούτσικη, νίκησε η κουράση και χάθηκε μια ευκαιρία να δω την Μπριζ βράδυ.
Να, μ' αυτά και μ' αυτά τα λάθη, τωρα θα αναγκαστώ να ξαναπάω...Έχει μεινει και η εκκρεμμότητα με το μουσείο του Hans Memling...

 

[fenia42]

Και στον Κήπο των Επίγειων Απολαύσεων, να σου ευχηθώ, σύντομα! Λατρεμένος Ιερωνυμος <3
Η τέχνη του είναι πολύ μπροστά.

(Ήθελα να τον πάρω για εργασία στο μεταπτυχιακό αλλά με κέρδισε μια άλλη αγάπη, ο Ντε Κίρικο.)