Ουγγαρία Ουκρανία Π.Γ.Δ.Μ. Ρωσία Σερβία Το τρένο φάντασμα Θεσσαλονίκη - Μόσχα

[chris7]

Πω πω, μεγάλη ταλαιπωρία.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[skoumpi]

Μπράβο για την ιστορία πρώτη φορα διαβάζω για τέτοιου είδους ταξίδι. Περιμενω τη συνέχεια...

 

[Ivanna Petrovna]

H Bουδαπέστη από τον καινούργιο σταθμό που μας μετέφεραν φαινόταν πολύ ωραία, σίγουρα βοηθούσε και το γεγονός ότι δε διψούσαμε πια. Αφού πήραμε τα ενεργειακά μας ποτά και η ενέργειά μας έφτασε και πάλι στα ύψη, αρχίσαμε τις βόλτες μέσα κι έξω από το σταθμό, σε κοντινή ακτίνα λίγων μέτρων, και χαζεύαμε την νεολαία που πηγαινοερχόταν.

Ήταν βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, κι ο σταθμός δονούταν από πολλά ντεσιμπέλ. Στο εσωτερικό του υπήρχε νάιτ κλάμπ, και άφθονο κέφι. Ήταν η πρώτη φορά μετά από τόσες μέρες που είδαμε κόσμο που έμοιαζε με μας, στο στυλ διασκέδασης και ντυσίματος. Μετά από τόσα κατσικοχώρια, λίγος πολιτισμός και κρύο νερό, δε μας έβλαψε ... όλα έδειχναν ότι είχαμε φτάσει σε μια μεγάλη πρωτεύουσα!

Με ενθουσιασμό η Αντιγκόνα γέμισε το θερμός της με τριπλή δόση ενεργειακού ποτού, το μεγαλύτερο που είχε δει ποτέ κι όλο ευτυχία ρούφαγε για να αποκτήσει φτερά, μπας κι αποφύγει την ταλαιπωρία του ταξιδιού και πετάξει μακριά από το μαρτυρικό βαγονέτο...

Όταν ξανασυγκεντρωθήκαμε με το καλό όλοι οι επιβάτες του βαγονέτου, μας κάλεσαν για μίνι σύσκεψη οι Κάπτεν. Μας ανακοίνωσαν ότι θα κάναμε πολύωρη στάση σε μια όμορφη συνοριακή πόλη της Ουκρανίας, το Τσοπ, κι από εκεί θα περιμέναμε το ρώσικο τρένο που θα μας πήγαινε μέχρι
τη Μόσχα. " Μια χαρά χάλια είναι στο Τσοπ" σχολίασε στα ελληνικά η Μαρίνα, χλευάζοντας τον Κατιόνακ μέσα στα μούτρα του.

Ο Κατιόνακ μας πρότεινε να μαζευτούμε μέσα στο τρένο και να μην πάμε στο κλαμπ του σταθμού, γιατί ήταν άγνωστο πότε θα αναχωρούσε και πάλι το βαγονέτο μας. Έτσι κάναμε ένα μίνι πάρτυ τρωγοπίνοντας σε ένα κουπέ, διασκεδάζοντας, με την Μαρίνα να ψέλνει, και τον Κατιόνακ να εκδηλώνεται όλο και πιο φανερά. Με μας ήταν πάντα στριμάδι, ενώ στη Μαρίνα χαμογελούσε πονηρά και με υπονοούμενο...

Κάπως έτσι τελείωσε και η τρίτη καυτή μέρα στο μοναχικό βαγονέτο χωρίς οδηγό, των 7 επιβατών και των 2 Κάπτεν ...

Μπαίνοντας στην Ουκρανία, η Μαρίνα άρχισε να μας μιλάει για τον τόπο της, για την οικογένειά της που έμενε εκεί και τα δυό παιδιά της που είχε αφήσει πίσω, για την κατάσταση που επικρατούσε κάθε φορά που επέστρεφε, με τους φτωχούς συγγενείς της που την επισκέπτονταν και την ξεπαράδιαζαν, νομίζοντας πως στην Ελλάδα είναι πλούσια. Επίσης μας έλεγε πόσο στοιχίζει η βίζα για να έρθει κάποιος στην Ελλάδα και το πόσο δύσκολο ήταν να την εξασφαλίσεις, με αποτέλεσμα να διασπαστεί η οικογένεια.

Μ' αυτή την κουβέντα, φτάσαμε στον συνοριακό σταθμό που ο Κατιόνακ μας διαφήμιζε, το Τσοπ.

Εκεί θα καθόμασταν πάνω από 8 ώρες. Σ' αυτό το χρονικό διάστημα το βαγονέτο μας θα άλλαζε ρόδες, για να προσαρμοστεί για τις ράγες προς τη Μόσχα. Η ζέστη εξακολουθούσε να είναι αφόρητη και μας έκανε εντύπωση, γιατί όσο πλησιάζαμε στη Ρωσία δεν έλεγε να δροσίσει...

Με αρχηγούς τους δύο Κάπτεν και ξεναγούς, πήγαμε όλοι μαζί στο σούπερ μάρκετ, πίσω από το σταθμό, και εφοδιαστήκαμε με τα είδη πρώτης ανάγκης, δευτέρας διαλογής, του τρίτου κόσμου. Για μας οι τιμές ήταν σχεδόν εξευτελιστικές, ενώ η Μαρίνα μας τόνισε ότι σε σχέση με το παρελθόν, έχουν αυξηθεί δραματικά και αμφέβαλλε αν ο κόσμος μπορούσε να ανταπεξέλθει.

Έξω από το σούπερ μάρκετ βρίσκονταν κάποιοι μεθυσμένοι τύποι που ζητούσαν λεφτά για να πιούν άλλη μια μπύρα στην υγειά μας. Τους προσπεράσαμε κι αφού πήγαμε στο τρένο να αφήσουμε τις σακούλες γεμάτες με πράγματα, κυρίως αναψυκτικά και βότκες, πήγαμε στην πιο κοντινή καφετέρια και παραγγείλαμε λουκούλειο γεύμα. Η Μαρίνα είχε παραξενευτεί με το μέρος, γιατί μιλούσαν μια ακατανόητη γι' αυτήν διάλεκτο, ρώσικα με ουγγρική προφορά ή το αντίθετο; Ποιός ξέρει...

Η Αντιγκόνα δεν άντεχε άλλο κι έτσι πήγε πίσω στο τρένο. Μόνο εκεί τελικά, παρ'όλη τη ζέστη, μπορούσε να βρει λίγη θαλπωρή κι ένα κρεβάτι, για να γείρει το κορμί της. Συνάντησε μόνον στο τρένο, το μικρό χοντρούλη- κλαψιάρη, που είχε όρεξη για κουβέντα. 'Οπως διαπιστώθηκε, τα αγγλικά του ήταν πάρα πολύ καλά και τα θέματα που άνοιγε πάρα πολύ ενδιαφέροντα και πολύ προχωρημένα για την ηλικία του, όπως οι προβληματισμοί του για τους εξωγήινους και τους γκέι.

Η Αντιγκόνα του πρόσφερε καπνιστό ουκρανικό τυρί και ντολμά φερμένο από την Αθήνα (εκτός ψυγείου, τριών ημερών) και με χαρά ο χοντρούλης δέχτηκε το κέρασμα, μιας κι η μάνα του δεν θα τον έβλεπε, αφού έλειπε από το βαγονέτο. Ήταν τελικά πολύ κοινωνικός και δε φαινόταν πρόθυμος να ξανακλάψει.

Σε λίγο φάνηκε ο μικρός του αδερφός και άρχισαν να κυνηγιούνται στον υπερβολικά στενό διάδρομο του σταθμευμένου βαγονέτου, αλλά και μέσα στο κουπέ της Αντιγκόνας. Εκείνη ευγενικά του είπε να κλείσει την πόρτα, για να απαλλαχτεί από την πάρλα του -παρ'όλο που κλείνοντάς την θα έσκαγε από τη ζέστη- και του είπε ότι όταν θα ξυπνούσε θα τον φώναζε και πάλι να συζητήσουν.

Αργότερα επέστρεψαν κι όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες του βαγονέτου παρέα με τους Κάπτεν. Ήταν φανερό ότι είχε σπάσει ο πάγος και είχαν αρχίσει να νιώθουν όλοι μαζί σαν μια οικογένεια και να πίνουν βότκα, τσουγκρίζοντας τα πλαστικά ποτήρια τους. Ως δια μαγείας, οι Κάπτεν μίλησαν και αγγλικά, ο Κατιόνακ λίγα ιταλικά, και μας εκμυστηρεύτηκε ότι το όνειρό του ήταν να κάνει ταξίδια με το βαγονέτο του στην Ιταλία. Όλοι πίναν και γλεντούσαν στο μπροστινό μέρος του βαγονέτου, κοντά στα κουπέ των Κάπτεν...

Όταν τελικά σκοτείνιασε, είπαμε να επισκεφτούμε το Τσοπ by night. Οι επιλογές δεν ήταν και πολλές. Λιγοστά μαγαζιά, και αρκετοί θαμώνες έξω από το σούπερ μάρκετ, ίσως κι οι ίδιοι από το πρωί.

Ο φωτισμός ήταν κόκκινος και τρομακτικός, η ατμόσφαιρα άγρια και ηλεκτρισμένη ...

Ανάμεσά μας κυκλοφορούσαν μεθυσμένοι, μιλώντας μας ακαταλαβίστικα. Τελικά αυτή η πόλη μας φόβιζε, γι΄αυτό επιστρέψαμε στο σταθμό για να πιούμε ανενόχλητες τις βότκες μας, με την καινούργια μας οικογένεια. Μόνη συντροφιά μας ήταν κάτι εργαζόμενοι του σταθμού, που μας παρακολουθούσαν βουβά και διακριτικά...

Αργά το βράδυ λίγο πριν την αναχώρηση, η Ιβάννα έφτιαξε στο κουπέ της ένα πλήρως εξοπλισμένο μπαρ εφοδιασμένο με τοπικά ποτά, που με ενθουσιασμό περίμενε να δοκιμάσει. Κάλεσε όλα τα κορίτσια, αλλά φυσικά ο Κατιόνακ γυρόφερνε το χώρο κι έλεγε κρύα αστεία. Μας αποκάλεσε "ευγενικές ψυχές" και το μάτι του είχε κολλήσει στο μπούστο της ωραίας Μαρίνας. Εκείνη γελούσε τσαχπίνικα, μετά από λίγο μας χαιρέτησε τραγουδιστά, βγήκε χαμογελώντας από το κουπέ κι εξαφανίστηκε για όλο το υπόλοιπο βράδυ ...

 

[fenia42]

Επιτέλους αέρας ανανέωσης , τα λέτε πολύ ωραία και μας διασκεδάζετε!

 

[doraf]

Έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις βιβλίο??

 

[Ivanna Petrovna]

Έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις βιβλίο??

Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια ! 'Ομως η εξιστόρηση του ταξιδιού γράφεται κι από τις τρεις μας σε συνεργασία! Σιγά σιγά ευελπιστούμε να γράψουμε για όλο το ταξίδι μας στη Ρωσία κι όχι μόνο για το τρένο. Κι αυτό γιατί με την πάροδο των χρόνων. αναπόφευκτα, ξεχνιούνται κάποια πράγματα κι η συγγραφή βοηθάει στο να τα θυμηθείς και να τα καταγράψεις, για να μην χαθούν για πάντα.
Εγώ απλά επεξεργάζομαι το κείμενο και το ανεβάζω στο ίντερνετ.

Ivanna

 

[Ivanna Petrovna]

(Περιήγηση στο τρένο του τρόμου)

Όσο το τρένο είχε σταθμεύσει στο Τσοπ, είχαμε την ευκαιρία - μιας και το βαγονέτο μας είχε εγκαταλειφθεί στο έλεος του Θεού και ήταν συχνά, εντελώς έρημο- να μπούμε στα κουπέ των Κάπτεν.

Το κουπέ του Κατιόνακ
(άγνωστο, πού έκρυβε τα γλυκά και τα ανθρακούχα νερά; )

( Στην κουζίνα του τρένου):
λαχταριστά σπαγγέτι α λα Κατιονέσκα

(Το κουπέ του δεύτερου Κάπτεν)

(διάβαζε και Άρλεκιν)

Το ταξίδι ήταν πολύ άνετο μέσα στο απλό, προσωπικό κουπέ για ένα άτομο. Βέβαια, δεδομένων των ανύπαρκτων παροχών, το κόστος των 330 ευρώ για μονόκλινο κουπέ, ήταν υπέρογκο και ασύμφορο... για καλή μας τύχη πάντως, το βαγονέτο μας είχε ελάχιστους επιβάτες. Ούτε καν μπορώ να διανοηθώ πώς θα τη βγάζαμε αν ήταν φίσκα γεμάτο..

Και τώρα μια περιήγηση στα δικά μας κουπέ:

(Το ρομαντικό κουπέ της Ιβάννα)

(Το ατμοσφαιρικό κουπέ της Ξερξούσκα)

Πάντως μια πολύ καλή πατέντα, που δεν ξέρω αν συναντάται εκτός πρώην ΕΣΣΔ, είναι η βρύση- όαση, που υπάρχει μέσα σε κάθε κουπέ. Και ντους ανοιχτό να μην υπάρχει, μπορείς να κάνεις κάποιο βασικό καθαρισμό, άνα πάσα στιγμή. Κλείνοντας το καπάκι, η "όαση" μετατρέπεται σε τραπεζάκι.

 

[marstay]

Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια ! 'Ομως η εξιστόρηση του ταξιδιού γράφεται κι από τις τρεις μας σε συνεργασία! Σιγά σιγά ευελπιστούμε να γράψουμε για όλο το ταξίδι μας στη Ρωσία κι όχι μόνο για το τρένο. Κι αυτό γιατί με την πάροδο των χρόνων. αναπόφευκτα, ξεχνιούνται κάποια πράγματα κι η συγγραφή βοηθάει στο να τα θυμηθείς και να τα καταγράψεις, για να μην χαθούν για πάντα.
Εγώ απλά επεξεργάζομαι το κείμενο και το ανεβάζω στο ίντερνετ.

Ivanna

Τέλεια πολύ ωραία εμπειρία παρά τις ταλαιπωρίες...Eφόσον είστε 3εις δεν έχετε και δικαιολογία θα μας τα γράψετε όολλααα.

 

[sourloulou]

τι ομορφη ιστορια!!ποιος δεν εχει παθει τελικα νιλες σε ταξιδια??αλλα εσεις ειστε η κορυφαια που εχω ακουσει!!παρολαυτα δεν το βαλατε κατω κ απο ψυχολογια κ διαθεση στο φουλ!!μπραβο βρε κοριτσια!!

 

[Ivanna Petrovna]

Είχαμε ήδη κοιμηθεί όλοι, όταν ξεκίνησε το τρένο, όλοι εκτός από την Αντιγκόνα, που από το τράνταγμα του τρένου ξύπνησε, κι έκτοτε δεν ξανακοιμήθηκε, λόγω της επήρειας του energy drink. Ατένιζε το χάραμα μέσα από το επτασφράγιστο παραθυράκι της με τις βαριές κουρτίνες στο πλάι, μέχρι που τα μάτια της γέμισαν με κάτι οροσειρές με χωριουδάκια διασκορπισμένα, που υποψιαζόταν ότι ήταν τα Καρπάθια.

Το τρένο σταμάτησε για λίγο σε εκείνο τον παράξενο τόπο
κι επιβιβάστηκαν ταξιδιώτες με αταίριαστα ρούχα και με πρησμένα από την αυπνία μάτια, που της κίνησαν την περιέργεια. Όμως αυτοί ανέβηκαν σε κάποιο από τα άλλα βαγόνια που μας έσερναν. Άρχισε να ζωγραφίζει γιατί το τοπίο της έφερε έμπνευση κι έτσι χαζεύοντας από το παράθυρο, αποκοιμήθηκε γλυκά στη θέα των Καρπαθίων.
Στο διπλανό κουπέ, η Ιβάννα ευτυχώς είχε ξυπνήσει κι εκείνη πολύ πρωί και κοίταζε έκπληκτη το φανταστικό τοπίο που ήταν βυθισμένο στην ομίχλη.

Παράλληλα με τις ράγες του τρένου,τόσο στην Ουκρανία όσο και μετά στη Ρωσία, υπήρχε δρόμος για πεζούς,με πολλή κίνηση...

Καθώς το τρένο κυλούσε και η καινούργια μέρα ξημέρωνε, διαπιστώσαμε με μεγάλη χαρά ότι μπορούσαμε πλέον να περιηγηθούμε σε όλα τα βαγόνια του τρένου, και το καλύτερο, υπήρχε επιτέλους εστιατόριο και μπαρ!

Η Αντιγκόνα με την Ξερξούσκα είπαν να δοκιμάσουν τα εδέσματα του εστιατορίου, όχι τόσο γιατί πεινούσαν, αλλά γιατί ήθελαν να έρθουν σ' επαφή με τον καινούργιο πολιτισμό, πέρα από τους κλασικούς συνταξιδιώτες τους, αλλά και για το γαμώτο! Το μενού ήταν φυσικά στα ρώσικα, όμως η Ξερξούσκα είχε προνοήσει κι είχε μάθει κάποια βασικά, με μέθοδο άνευ διδασκάλου, και κατόρθωσε να βγάλει μια άκρη.

Κι έτσι παρήγγειλαν, με λίγη φαντασία και πολλή καλή όρεξη. Το φαγητό ήταν όμως πολύ περίεργο, τόσο εμφανισιακά, όσο και στη γεύση. Το ένα πιάτο ήταν μικροσκοπικό κοτόπουλο που έπλεε σε πορτοκαλί σάλτσα και το άλλο ένας αχταρμάς από πουρέ, κομμάτια λαχανικών, κρέας και "κερασάκι στην τούρτα" αυγό με κρόκο σε κίτρινο φωσφοριζέ χρώμα. Η πρώτη γεύση από ρώσικη κουζίνα ήταν ένα μικρό σοκ, που τις αναστάτωσε... Εκεί άρχισαν να παρατηρούν και τους ανθρώπους που σέρβιραν, και να μπαίνουν σιγά σιγά στο ρώσικο κλίμα.

Από την άλλη, η Ιβάννα έκανε βόλτες στα βαγόνια εξερευνώντας τους καινούργιους χώρους, προσπέρασε το εστιατόριο και βρέθηκε στο τέρμα του τρένου, όπου αντίκρυσε ένα βαγόνι που τη σόκαρε: ατέλειωτα κρεβάτια, κουκέτες στη σειρά κατά μήκος όλου του βαγονιού, γεμάτο από ξυπόλητους άντρες με πιτζάμες. Έμοιαζε με κινητό θάλαμο νοσοκομείου!

Δεν τόλμησε καν να ανοίξει την πόρτα και να διασχίσει το βαγόνι, τράπηκε αμέσως σε φυγή!

Μετά από την εξερεύνηση στο υπόλοιπο τρένο, γύρισαν κι οι τρεις γρήγορα στο παλιό γνωστό φιλόξενό τους βαγονέτο, κι ούτε που ξαναπάτησαν στα υπόλοιπα βαγόνια. Άλλωστε, δεν αργούσε η ώρα που θα έφταναν στη Ρωσία...

 

[8avos]

Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυδιαβάζω ιστορίες και ένας λόγος είναι ότι δεν έχω σύνδεση στο σπίτι μου.
Αυτή εδώ όμως είναι άλλο πράγμα,ρουφιέται μονομιάς.

 

[Ivanna Petrovna]

Σε λίγες ώρες, το τρένο θα έκανε στάση στο Κίεβο, κι η Μαρίνα, ως πολύ κοκέτα που ήταν, βαφόταν και φτιαχνόταν για τη στάση στη μεγάλη πόλη. Ταυτόχρονα μας μιλούσε και πάλι για την οικογένειά της που την περίμενε, σε μια πόλη κοντά στα ρωσικά σύνορα, ανυπομονώντας να τους ξανασυναντήσει.

Φτάνοντας στο Κίεβο εντυπωσιαστήκαμε από τα κτίρια, και συγκεκριμένα από δύο πανύψηλα κτίρια που ενώνονταν στην κορυφή τους με μια γέφυρα και σχημάτιζαν ένα τεράστιο Η... ακόμα πιο εντυπωσιακό όμως ήταν το ντύσιμο των ταξιδιωτών στον σιδηροδρομικό σταθμό, σαν γαιτανάκια είχαν στολιστεί κι η μόδα τους απείχε έτη φωτός από την ελληνική...

Εκεί υπήρχαν πλανόδιοι που πουλούσαν κέικ σε στυλ τούρτας που δεν ήθελαν ψυγείο, σε στρογγυλά χαρτονένια κουτιά. Σκεφτήκαμε να αγοράσουμε, αλλά κάτι μας κράτησε, ίσως να ήταν τίγκα στα συντηρητικά. Η μάνα του χοντρούλη όμως αγόρασε τρία, δώρο για τους Κάπτεν και τη Μαρίνα, κι εμάς μας άφησε στην απ'έξω, χωρίς γλυκό, ενώ υποτίθεται δεν είχε λεφτά. Είχε τελικά ψωροπερηφάνεια, γιατί δεν είχε δεχτεί τη βοήθειά μας, για λεφτά ή φαγητό, αλλά ούτε και την προσφορά του Κατιόνακ να της δώσει έξτρα κουπέ χωρίς χρέωση. Έτσι έβγαλαν όλο το ταξίδι σε ένα κουπέ μια οικογένεια 3 ατόμων, σίγουρα με μεγάλη ταλαιπωρία.

Στην επόμενη στάση η Μαρίνα θα μας εγκατέλειπε. 'Ηδη είχε βραδιάσει κι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ συγκινητική γιατί αποχωριζόμασταν τη φίλη μας, και θα ξεμέναμε μόνες και αβοήθητες με τον Κατιόνακ και με τα άλλα φρικιά. Αποχαιρετιστήκαμε με την υπόσχεση ότι θα τα ξαναλέγαμε στην Αθήνα, και το τρένο χάθηκε μέσα στο ουκρανικό σκοτάδι...


(Τα τελικά σύνορα)

'Ηταν μαύρα μεσάνυχτα όταν φτάσαμε και στα τελευταία σύνορα, και μπήκαμε πλέον στη Ρωσία. Μπήκαν θορυβωδώς και κάνοντας πολύ αισθητή την παρουσία τους, σχεδόν θέλοντας να μας τρομοκρατήσουν, οι Ρώσοι συνοριοφύλακες. Φυσικά η συνεννόηση μπουζούκι, μπούκαραν μέσα σαν αγριάνθρωποι και σχεδόν μας άρπαξαν τα διαβατήρια. Το παρουσιαστικό τους ήταν επιβλητικό και ψαρωτικό, φορούσαν μπλέ στολή με ψηλό καπέλο, κι έψαχναν τρόπο να μας αγριέψουν...

Η ώρα περνούσε, το τρένο ήταν σχεδόν έτοιμο να φύγει, αλλά ακόμα δεν μας είχαν επιστρέψει τα διαβατήρια, ούτε
κι ένα βασικό χαρτί που έπρεπε να μας είχαν δώσει στα σύνορα. Τους ψάχναμε παντού και τελικά, σχεδόν σαν να μας έκαναν χάρη, μας έδωσαν επιτέλους πίσω τα διαβατήρια, όμως το έγγραφο που χρειαζόταν για την είσοδό μας στη χώρα, το έδωσαν μόνο στην Ξερξούσκα.

Βέβαια εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τη χρησιμότητα αυτού του εγγράφου (που αργότερα θα μας φαινόταν άκρως απαραίτητο, μιας κι ήταν το ένα από τα έγγραφα που έπρεπε να προσκομίσουμε για να κάνουμε δήλωση του τόπου διαμονής μας, στην αστυνομία της Μόσχας ), παρ'όλα αυτά ενστικτωδώς το ζητήσαμε τρέχοντας ξοπίσω τους.

Μας είχαν ήδη ενημερώσει από την ελληνική αστυνομία,
ότι στη Ρωσία η αστυνομία δεν αστειεύεται, κι έτσι θέλαμε
να είμαστε και τυπικά καλυμμένες, στην είσοδό μας στο τρελοκομείο. Όμως άντε να βγάλεις άκρη μαζί τους. Μόνο που δε μας δάγκωσαν, σαν τον λύκο με τα τρία γουρουνάκια.

Το τρένο ξεκίνησε, εμείς με λειψά έγγραφα αλλά με περίσσιο ενθουσιασμό ζούσαμε την τελευταία πράξη της περιπέτειάς μας. Μπαίνοντας πλέον και επίσημα στα ρωσικά εδάφη το γιορτάζαμε μουσικοχορευτικά ακούγοντας στο τέρμα "Rasputin" ,"Back in the USSR" και φυσικά mix ρώσικων dance hits!


(Eπιτέλους, Μόσχα!)

Στις 9 μιση το πρωί, μετά από τεσσερισίμιση μέρες πάνω σε ράγες, διψασμένες, με συνταξιδιώτες αλλόκοτους και χωρίς οδηγό, επιτέλους, στη Μόσχα αδερφές μου, στη Μόσχα! Χαιρετήσαμε τυπικά τους συνεπιβάτες μας, με ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μια χαιρόμασταν που φτάσαμε στη Μόσχα κι από την άλλη λυπόμασταν που χάναμε την πηγή γέλιου μας, τον Κατιόνακ, με τις γκάφες του, τον χοντρούλη έφηβο, τη Μαρίνα με τη γάργαρη φωνή και το στενό μαύρο κολάν. Θα τέλειωνε όλη αυτή η περιπέτεια που τόσο μας ταλαιπώρησε, αλλά μας χάρισε άφθονο γέλιο και σκέψεις που ακόμα συζητάμε με νοσταλγία.

Ένα κεφάλαιο έκλεινε κι ένα καινούργιο άνοιγε, σ΄αυτό το ταξίδι. Κατεβήκαμε λίγο μαγκωμένες και πιασμένες από τις βόλτες στους θεόστενους διαδρόμους κι ήμασταν ελεύθερες, επιτέλους, μακριά από αυτούς...