Κούβα Το ταξίδι με τη ninia, με φτερά, πούπουλα, σαντερία, casas και salsa.

[KLEOPATRA]

Πολυ ωραιο χιουμορ στο σημερινο κομματι.
Τοιχο τοιχο την κορη ακους Σταυρο?:xmas_mrgreen:
Αληθεια στο Βαραδερο πηγατε?

 

[zmaria]

 

[STAV]

Διάβασα μαζί τις δύο τελευταίες συνέχειες της ιστορίας και νιώθω τοσο ωραία... σα να άφησα για λίγο την καθημερινότητα και να ταξίδεψα πίσω στην Κούβα!

αυτή η καθημερινότητα , τέλος πάντων, γράφοντας την ιστορία νομίζω ότι είμαι ακόμη εκεί δεν έχω ή δε θέλω να γυρίσω, πειράζει;;;;;:xmas_rolleyes::xmas_rolleyes:

Πολυ ωραιο χιουμορ στο σημερινο κομματι.
Τοιχο τοιχο την κορη ακους Σταυρο?:xmas_mrgreen:
Αληθεια στο Βαραδερο πηγατε?

Το σινικό τοίχος θα με σώσει.
Βαραδέρο,χμμμμμμμμ πήγαμε , μπήκαμε στη θάλασσα εκεί στην αρχή για δεκαπέντε λεπτά και μετά φύγαμε. Δεν το θεώρησα καν άξιο λόγου να το αναφέρω

[URL="

cuarto de Tula - Casa de la Cultura Baracoa Cuba - YouTube[/URL]

Μαρία, εξακολουθείς πάντα να με εκπλήσεις με τις ωραίες επιλογές σου:xmas_biggrin:

 

[zmaria]

Μαρία, εξακολουθείς πάντα να με εκπλήσεις με τις ωραίες επιλογές σου:xmas_biggrin:

Πάρα πολύ χαίρομαι που σου αρέσουν! Κι εγώ όμως, δεν έχω παράπονο, απολαμβάνω κάθε φορά μεγάλες, λεπτομερείς, χορταστικές δόσεις από ένα ταξίδι όνειρο!

 

[deka]

αυτή η καθημερινότητα , τέλος πάντων, γράφοντας την ιστορία νομίζω ότι είμαι ακόμη εκεί δεν έχω ή δε θέλω να γυρίσω, πειράζει;;;;;:xmas_rolleyes::xmas_rolleyes:

Δεν πειράζει καθόλου!!! Κι εμείς μαζί σου! :xmas_cool:

 

[STAV]

H επόμενη ημέρα ξημέρωσε με ένα καυτό ήλιο να κατακαίει τα πάντα, ούτε το αεράκι από τη θάλασσα δε μπορούσε να κατευνάσει την ζέστη.

Αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στην πόλη, παίρνοντας την Malecon, φτάνεις στην άκρη δίπλα στο μουσείο κάτω από το οποίο ξεκινά μια μεγάλη παραλία Playa Boca de Miel με μαύρη άμμο ενώ πίσω της δεσπόζει το παλιό στάδιο του baseball. Στο τέλος της παραλίας έχεις πια δύο επιλογές, να περπατήσεις μέσα στην άμμο ή να πάρεις ένα μικρό δρόμο ανάμεσα σε palm trees και δέντρα με τροπικά φρούτα. Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.

Κτήρια παλιά, αυτοκίνητα εποχής 50, κάρα εποχής 60, ταξί που τα σέρνουν πάνυ, μηχανάκια αντίκες, εκείνος που θα τολμήσει να φτάσει εδώ σε αυτή τη γωνιά της Κούβας θα ανακαλύψει ένα αναλλοίωτο σχεδόν αποικιοκρατικό χωριό που περιβάλλεται από απομονωμένες παραλίες και τροπικά δάση.
Κάθε δρόμος κρατάει και κάτι από την ιστορία που κλείνει μέσα του αλλά οι άνθρωποι δεν παύουν να του την ανανεώνουν . Μετά από μια δυο ημέρες νιώθεις ότι είσαι σε γνώριμα μέρη, τους ξέρεις, τι ωραία μέσα στο βιβλιοπωλείο.

Ο Ramon που πουλάει βιβλία με Fidel, Raul και άλλα λογοτεχνικά κουβάνικα από δεύτερο χέρι για λίγα πέσος καθισμένος μπροστά από έναν μισοχαλασμένο ανεμιστήρα που ο εκκωφαντικός του ήχος διακόπτετε μόνο όταν αποφασίσει να βάλει στη πρίζα και το κασετόφωνο.
Δυο βήματα πιο πέρα από τα ανοιχτά παράθυρα παρατηρούσαμε με προσοχή το δάσκαλο ζωγραφικής να προσπαθεί από τη μια να βάλει τις τελευταίες πινελιές στον πίνακά του και από την άλλη να δίνει συμβουλές στη μαθήτριά του για το πως θα διατηρήσεις ζωντανή την παράδοση της κούβας μέσα στο ζωγραφικό της πίνακα. Μπήκαμε μέσα, δεν τόλμησα να ρωτήσω για Rene Frometa, τον απόγονο εκείνης της Ρωσίδας πριγκίπισσας, γιος δηλ. της La Rusa και ένας από τους πιο καλούς primitive ζωγράφους της περιοχής. Αρκούσε αυτό που παρατηρούσαμε σιωπηλοί.

Α, να μπούμε και σε ένα super market βρε παιδί μου, να δούμε τι υπάρχει. Άλλα ακούς όταν είσαι μακριά, περί του ότι δεν έχουν σαπούνι, δεν έχουν μολύβια, δεν έχουν αρώματα και άλλες τέτοιες μπούρδες
-ρε μπαμπά, βλέπεις ότι βλέπω, τις ντάνες με τα σαπούνια στο super market και έβαλες και κουβαλήσαμε ότι σαπούνι είχαμε στο σπίτι.
Λες , δεν το λες, άμα ξαναπιστέψω ότι λέει η κούτρα του καθενός να μου τρυπήσεις τη μύτη. Όχι λάδι ελληνικό δεν είδαμε, αλλά οι Ισπανοί έχουν πλημμυρήσει τον κόσμο με το λαδόξυδο τους εδώ.

Περπατώντας φτάνεις και στο ΚΤΕΛ Baracoa. Α, αν δεν ταξιδεύει κανείς με αυτό, αξίζει τουλάχιστον να ρίξει μια ματιά, ειδικά στην καντίνα, εκείνη την τρύπα μέσα από το κουτί και στον χώρο υποδοχής όπου προτιμάς να ξαπλώσεις στο χώμα απέξω. Εδώ φτάνει το Bus Astro από την Habana κάθε δεύτερη ημέρα, μετά από ταξίδι 19 ωρών, αν όλα πάνε καλά, και έχοντας ελαφρύνει κατά 60 cuc την τσέπη σου.
Τα τροχήλατα τρέχουν δίπλα μας, οι κυράδες έχουν βγει , έχει λαϊκή σήμερα όπου μέχρι και παπούτσια πουλάνε, σα τη λαϊκή της Κολιάτσου μοιάζει, είναι και ένας που μας φωνάζει
-ε, καπιταλίστα!!!
-Νεφέλη μας πιάσανε, η ασφάλεια του Raul
Μας μπάζει μέσα, κερνάει και ένα guarapo, και αρχίζει να παρλάρει περί του επιχειρηματικού του δαιμονίου ενώ δεν αφήνει έτσι στην τύχη τη δυνατότητα κλεισίματος συμφωνία μαζί μας για την ανάπτυξη των εξαγωγών του προς Ελλάδα.
-καλά τι είδους επιχείρηση έχεις ορέ;

Αυτό ήταν, μπαίνουμε στα ενδότερα, όπου τέσσερεις ναι ακριβώς τέσσερεις κυράδες έφτιαχναν σεμεδάκια. Ρώσικες οι μηχανές, δεν υπάρχουν τέτοιες τώρα , ανακοινώνει με περηφάνια.
-Αμ που να βρεθούν , καλά και άμα χαλάσουν τι κάνεις;
-Εύκολο, φωνάζω τον Νέλσον, που έχει το συνεργείο με τα αμορτισέρ αυτοκινήτων, καταπληκτικός και για τον ανεμιστήρα αυτόν φωνάζω.
-έναν τέτοιο θέλουμε για το σπίτι μας , γιατί εσύ δε φτιάχνεις τίποτε μπαμπά
-το παρέρχομαι! κοίτα φίλε, η Ελλάδα με την κρίση που έχει δε νομίζω ότι θα ενδιαφερθεί για τα σεμεδάκια σου, ψάξε γι άλλες αγορές
Η βόλτα κατέληξε στη Plaza Marti όπου μια μεγάλη τηλεόραση έπαιζε δια το πολυπληθές δουλευταράδικο κοινό, μια Μεξικάνικη σαπουνόπερα, καθόσον τα πρωινάδικα δεν βλέπω να έχουν πέραση εις Κούβα. Ποτέ και κανείς δε μας έλυσε την απορία,
-μα καλά τι κάνουν τόσοι άνθρωποι και κάθονται στα παγκάκια τόσες ώρες χωρίς να κάνουν τίποτε, δε πιάνονται;
-μα είσαι στην Baracoa
Και στην Baracoa ­ η ζωή κυλάει αργά και ήρεμα, σαν να έχει μείνει σε κάποια άλλη δεκαετία. Η γεύση της μοιάζει με τη σοκολάτα Peters Baracoa : σκληρή, γλυκιά και πικρή ταυτόχρονα.

Αυτή τη σοκολάτα, ορμήσαμε επιτέλους να δοκιμάσουμε ως εθισμένοι, στο καφέ αυτό υγρό. Ζεστή σοκολάτα στο Casa de Chocolate, στην κεντρική οδό, τη Maceo.
Ώρα να την κάνουμε, προορισμόςτο Parque de Humboldt. Μια στάση στο officina reserva flora y fauna, λύνει όλα τους προβληματισμούς. Αυτοί επιμένουν.
- να πάτε με Cubatur. Μια εκδρομή ολόκληρης ημέρας από τις 9 μέχρι τις 5, που περιλαμβάνει και 4,30 h στα βουνά, 1,30 h στον καταρράκτη El Maja κάνει 25 cuc το λιγότερο αν είστε τέσσερεις.
- όχι θα πάμε μόνοι μας
- άντε τραβάτε τότε. Στο oficina εκεί θα πληρώσετε, για impera 5km , 5 h, 10 cuc. Αν είστε του καναπέoς 3km , 3 h, 10 cuc , αν δε είστε για νάστε, άντε πάρτε μια βάρκα να σας πάει εκεί στον κόλπο 3 h, 5 cuc.
Πήραμε πάλι εκείνο το δρόμο της συμφοράς, άρχισε ξαφνικά να ρίχνει και κάτι σταγόνες και οι λακκούβες έγιναν λασπόνερα, γλίστρα, αμάν πότε θα φτάσουμε; 20 km βόρεια μια ξύλινη πινακίδα μας κάνει να ουρλιάξουμε , φτάσαμε Parque National Alejandro de Humboldt, προς τιμήν του Γερμαναρά επιστήμονα που επισκέφθηκε την περιοχή το 1800 με 1801. Τελικά κάθε χώρα έχει και το γερμανό της, αλλά αυτουνού του βγάζεις το καπέλο, όταν σκέφτεσαι με ποιες συνθήκες ήρθε και έψαξε την περιοχή το 1800. Βουρ για το γραφείο.
Εδώ είναι Κούβα κύριε, σοσιαλίστα, πληρώνεις σε έναν το εισιτήριο, άλλος φωνάζει τον ξεναγό, ένας τρίτος φέρνει τον οδηγό βουνού, σε παραδίδει και έτσι μπροστά ο οδηγός του δάσους της βροχής με ένα σακίδιο στην πλάτη, πίσω εμείς, μη χαθούμε έτσι μέσα στην κοσμοπλημμύρα. Μπαίνουμε στο πάρκο που αποτελεί Παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO από το 2001.Το πάρκο είναι μια απέραντη υγρή περιοχή που ξεκινάει από τη θάλασσα και φτάνει μέχρι τα 1200 μέτρα στην κορυφή El Toldo.

-λοιπόν amigos όλη η περιοχή σώθηκε λόγω του τρυποκάρυδου, βασιλικός μάλιστα. Τον εξόντωσαν στις καπιταλιστικές ΗΠΑ και το Μεξικό, μόνο εδώ απέμεινε και έτσι για να προστατευτεί ο κύριος πούλης σώθηκαν και τα δάση της περιοχής.
Τάδε έφη, Pedro, ετών 39, γέννημα θρέμμα αχυροκαλύβας της περιοχής μέσα στον δρυμό, παντρεμένος, ναι με την ίδια γυναίκα, αυτό και αν ήταν ρεκόρ κούβας και μια κόρη 21 ετών, έμεναν όλοι μέσα στη ζώνη του πάρκου.
Ανηφόρες, κατηφόρες, λασπουριά, γλιστρήματα, ξάφνου τον χάνουμε μέσα στα δέντρα. Έχει συρθεί κάτω και έρπει προσπαθώντας να συλλάβει κάτι
-δε τη γλυτώνουμε θα φάμε εδώδιμα, ντόπιο πράγμα
Ο κακομοίρης έκανε το παν για να συλλάβει ένα δεντροβάτραχο, ένα μικρό είδος βατράχου που κατοικεί μόνο στα δάση και τις ζούγκλες της Baracoa , πολύχρωμος μικρός και ατίθασος. Είδε και απόειδε ότι δε του έκανε τη χάρη ο βάτραχος και αποφάσισε να βγάλει το άχτι του πάνω μας αναλύοντας όλη τη φυτική κάλυψη της διαδρομής. Ο Pedro είχε υπερβολικά πολλές γνώσεις όσον αφορά τα 70, 80, 90 διαφορετικά είδη ενδημικών φυτών που ακούσαμε νομίζω και ιδιαίτερα για τα θεραπευτικά φυτά της περιοχής. Το Verbena το ξεχωρίσαμε μακράν των άλλων, από τα μικρά λουλούδια του έφτιαχναν χυμό που αντικαθιστούσε το μητρικό γάλα.

Κάποια στιγμή το σκάει το παραμύθι. Θέλετε δυσκολία δύο και να κολυμπήσετε σε ποτάμι, με κάποιους άλλους ίσως, ή δυσκολία τέσσερα και να φτάσουμε μόνοι μας σε μια φυσική λίμνη.
-τέσσερα, τέσσερα φωνάζει η Νεφέλη
Τι ήταν αυτό, ένα γλιστερό πράγμα σα μονοπάτι ανάμεσα σε βλάστηση που την έκανες στην άκρη για να περάσεις, κληματσίδες που τραβούσες για να σκαρφαλώσεις, ο ιδρώτας ποτάμι , η λάσπη μέχρι το λαιμό και επιτέλους φτάνουμε σε ένα πλάτωμα ποταμού που η συγκέντρωση του νερού δημιουργούσε μια γαλαζοπράσινη λίμνη. Τοπίο ονειρικό, θεϊκό μπάνιο, αίσθηση παραδείσου, ενώ ο Pedro αραδιάζει τα φρούτα που κουβαλούσε τόση ώρα στο σακίδιό του, τα κρυώνει στο ποτάμι και αρχίζει η μοιρασιά.
-τα έφερα για όλους
Όταν θα πάρουμε το δρόμο του γυρισμού, θα περάσουμε μέσα από ποτάμια, αχυροκαλύβες, το σπίτι του, θα ψάξουμε να βρούμε τη γυναίκα του που προσπαθούσε να πουλήσει σε κάποιους το μέλι της οικογένειας, θα μελετήσουμε τα μελίσσια της οικογένειας, θα περάσουν πέντε ώρες χωρίς να το μετανιώσουμε ούτε μία στιγμή.
-α, ωραία και τώρα τι κάνουμε

Φεύγουμε για την άλλη πλευρά της Baracoa. Θα κάνουμε γρήγορα τα 20 χιλιόμετρα της επιστροφής, θα προσπεράσουμε την πόλη και θα κατευθυνθούμε 15 χιλιόμετρα πίσω προς το Boca de Yumuri. Ο δρόμος πάει εσωτερικά στην αρχή και καταλήγει στη θάλασσα, στη Mata, όπου υπάρχει μια ωραία παραλία, η Bahia de Mata, λίγο μετά μια αμμουδιά όχι με μεγάλο πλάτος καλύπτει μερικές εκατοντάδες μέτρα η playa Barigua, καθαρά νερά δέντρα μέχρι τη θάλασσα. Αμέσως μετά η Boca de Yumuri, η εκβολές δηλ. του ποταμού. Τοπίο εξαιρετικής ομορφιάς, κρατάς την ανάσα σου. Ο ποταμός με πεντακάθαρα νερά καταλήγει στη θάλασσα περνώντας μέσα από ένα μεγάλο φαράγγι, ενώ η ύπαρξη ενός αμμώδους νησιού στο μέσο του ποταμού αποτελεί το καταφύγιο της ψυχής. Περνάς μια μικρή γεφυρούλα και σταματάς, τέλος δρόμου, κατεβαίνεις και αυτό είναι. Δέκα βαρκάρηδες για να σε πάνε με 2cuc βαρκάδα στο φαράγγι και στο νησί, 12 ψαράδες να σου ετοιμάσουν αστακό με 5 cuc, οκτώ κυράδες να σου πουλήσουν polymitas, άλλες δέκα να ξεπουλήσουν παράνομες μπάλες κακάο, και όλο το υπόλοιπο χωριό να δει πως θα πάνε οι συναλλαγές. Ένα βήμα να κάνεις πιο πέρα, σε ακολουθεί ένα πτωτικό χρηματιστήριο, εγώ στη τιμή της βαρκάδας προσφέρω και το El Balcon, μία σπηλιά , 30 μέτρα ψηλά στο φαράγγι με καταπληκτική θέα στο ωκεανό, ο αστακός πέφτει στα 4 cuc, η μάχη των βαρκάρηδων συνεχίζεται και συ φεύγεις τρέχοντας προς το βουνό.
-επιτέλους το πήραν απόφαση, η ζωή ξαναγυρνά στον κανονικό της ρυθμό.

Το ποτάμι, το φαράγγι, η θέα στο El Yunque, απέναντι δηλ. για ένα βουνό με περίεργο σχηματισμό μιλάμε, το κολύμπι στον ωκεανό, η κυρά που ήρθε στην παραλία Barigua να ζητήσει μια πετσέτα μπάνιου για το παιδί της , εικόνες που διαδέχονταν σαν αστραπή η μία την άλλη.
-μπαμπά, τι κάνει η κυρά, έχει αρπάξει την πετσέτα και την μυρίζει.
Την κοιτάζω έκπληκτος, ενώ αυτή αμέσως έβγαλε μια μπάλα κακάο, η ανταλλαγή έγινε γι αυτήν άσε που θεώρησε και υποχρέωσή της να γονατίσει και να γράψει τη συνταγή της υπέροχης σοκολάτας Baracoa. Οι άνθρωποι, είναι φανερά πιο φτωχοί από ότι στην πόλη. Τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά γι αυτούς.
-δυο μήνες δουλεύουμε στις φυτείες και μετά τίποτε, προσπαθούμε να πουλήσουμε τίποτε στους τουρίστες, αλλά εδώ έρχονται λίγοι.

Γυρίσαμε αργά στην πόλη και το Paladar La Colonial σε περιμένει για γαρίδες, «Tati», Bacan και άλλες παραδοσιακές γεύσεις της Baracoa.
Το τελευταίο βράδυ, που αλλού , στην Casa de la Trova στην Baracoa, ναι ξανά εκεί γιατί είναι ένας χώρος, ένα σκηνικό μάλλον που θα το ζήλευε ακόμη και ο Αγγελόπουλος. Ένα δωμάτιο με την πόρτα και τα παράθυρα ορθάνοιχτα, ­ η ζέστη μέσα φρικτά αποπνικτική, οι καρέκλες στη σειρά για τους τουρίστες πελάτες οι οποίοι κουνούν ρυθμικά κάποια χαρτιά ή ξεφυσούν νευρικά, διαμαρτυρόμενοι για τη ζέστη, ενώ οι κουβανοί βγάζουν εκείνο το διαβολεμένο πετσετάκι και καθαρίζουν το λαιμό τους συνέχεια.
Και όλα αυτά μέχρι να ακουστούν οι πρώτες νότες του επόμενου τραγουδιού, γιατί τότε ο χρόνος ξαναρχίζει, η ζωή επανέρχεται στον κανονικό ρυθμό της και όλοι πετάγονται στην πίστα, ήρθε η ώρα του χορού. Με ένα cuc έχεις γεμίσει το ποτήρι σου με χύμα ρούμι και πολύ κέφι, υπέροχα λαμπερά αστέρια, αέρα της θάλασσας και μουσική.

 

[KIKI]

τι ωραία εκδρομη !! Σαν να ήμουνα μαζι σας ....

οσο για τα σαπουνια , υπαρχουν ανά εποχες , αλλά δοκιμάσατε να πλυθειτε με αυτά ;
Μια γλιτσα αφηνουν , τελειωνουν πολυ γρηγορα γιατί λειωνουν και ειναι ακριβά γιατι πουλιουνται σε cuc . Για το λάδι απο Ισπανία τιμές ειδατε ;
και αυτο σε cuc ....με 15 δολλαρια το μήνα μισθό , αυτα τα "super market" ειναι πανακριβα.
Μια μουσταρδα ή κετσαπ κανει 3 δολλάρια !!!

 

[STAV]

τι ωραία εκδρομη !! Σαν να ήμουνα μαζι σας ....

οσο για τα σαπουνια , υπαρχουν ανά εποχες , αλλά δοκιμάσατε να πλυθειτε με αυτά ;
Μια γλιτσα αφηνουν , τελειωνουν πολυ γρηγορα γιατί λειωνουν και ειναι ακριβά γιατι πουλιουνται σε cuc . Για το λάδι απο Ισπανία τιμές ειδατε ;
και αυτο σε cuc ....με 15 δολλαρια το μήνα μισθό , αυτα τα "super market" ειναι πανακριβα.
Μια μουσταρδα ή κετσαπ κανει 3 δολλάρια !!!

Τι θα πει σα να ήσουνα μαζί μας;;;;;;;;;εε;;;;;
πότε φεύγουμε ;;;; ο raul περιμένει..

όσο για τα "super market" έχεις απόλυτο δίκιο με αυτά που γράφεις. όλα σε cuc αλλά υπήρχαν μέσα τουλάχιστον 15 κουβανοί που ψώνιζαν μέχρι που πίστευα ότι αυτοί πληρώνουν σε πέσος, που τα βρήκαν τα λεφτά δε ξέρω

Καλά με τόσο πάρε δώσε με το λάδι, εξαγωγέα σε βλέπω, στην τιμή πέφτεις μέσα 14 και ...

 

[zmaria]

Parque National Alejandro de Humboldt

 

[deka]

Τι μοναδική περιγραφή! Και τι υπέροχες εικόνες! Εγώ δεν κατάφερα να δω αυτό το πρόσωπο της Κούβας!

 

[STAV]

H πρωινή αναχώρηση από την casa δεν ήταν ανέφελη. Ο ιδιοκτήτης θεώρησε πρέπον να ζητήσει τα δύο cuc ημερησίως διότι ο γείτονας φύλαγε το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι, έξτρα cuc για ένα τηλέφωνο που είχε κάνει στην επόμενη casa. Πολύ επαγγελματίας ρε παιδί μου, δεν άντεξα να μην του το πω και τσαντίστηκε κιόλας.
Η τελευταία βόλτα στην πόλη για την αγορά εμφιαλωμένων νερών καθότι μας περίμενε μεγάλο ταξίδι, μας φόρτωσε με μερικές ακόμη εικόνες της Baracoa.

Όλη η πόλη ξύπνια, η υπαίθρια αγορά, η εκκλησίες σε όλες τις βερσιόν του χριστιανισμού, καθολικοί, προτεστάντες, λουθηρανοί κλπ με κόσμο να ψέλνει, ταυτόχρονα το El Paraiso ανοιχτό πρωινιάτικα, εκεί δηλαδή που οι κουβανοί με 20 πέσσος στριμώχνονται για καραόκε. Οι μυρωδιές από το Paladar El Sabor ξεσηκωτικές, ένα εστιατόριο με ένα αποικιοκρατικής εποχής σαλόνι με τεράστιους καθρέφτες και κουνιστές καρέκλες στη βεράντα του.

Το μόνο που δεν βρήκαμε ήταν η μασονική στοά καθόσον ο ελευθεροτεκτονισμός ήταν το αρχαιότερο από τα θεσμικά όργανα της πόλης από το 1902.Και μόνο το γεγονός ότι όλοι οι πρωτεργάτες των απελευθερωτικών κινημάτων της Κούβας του 1868,1879 και 1895 όπως ο Carlos Manuel de Cespedes, ο Francisco Agujera, ο Ignacio Αgramonte , ο Calixto Garcia, ο Maximo Gomez, ο Antonio Maceo, ο Jose Marti και πολλοί άλλοι ανήκαν στη μασονική στοά της Κούβας όπως και να το κάνουμε σου κινεί την περιέργεια.

Αντ’ αυτού είπαμε να ξεσπάσουμε με επίσκεψη στο Αρχαιολογικό μουσείο ή αλλιώς Museo archeologico Cueva del Paraiso, 300 μέτρα απόσταση από το El Castillo. Μια ανηφόρα, ένα τριγωνικό άνοιγμα, μια μικρή ταμπέλα στο πουθενά, ένας κουβανός που σηκώνει ράθυμα το χέρι του ως Κολοκοτρώνης και δείχνει το δρομάκι μέσα από έναν κήπο με λαχανικά, φασόλια και άλλα ζαρζαβατικά, ένα ξύλινο κουβούκλιο υπό κατάρρευση.

-Αλτ, 3 cuc είσοδος, 2 cuc για φωτογραφική μηχανή,

-δεν είσαι καλά, για να μπω στη βραχοσπηλιά σου πρέπει και να πουληθώ; Τόσα σου λείπουν για τα βραδινά ποτά;

Καθίσαμε στο παγκάκι το σαραγιού και δεν το κουνούσαμε. Έρχονται κάτι κουβανοί μπαίνουν τσάμπα, τον κοιτάζω.

-άντε η μικρά να μπει έτσι μου κάνει

Εγώ ρούπι εκεί στο αίθριο να κοιτάζω το βραχώδες τοπίο γιατί μουσείο εννοούσαν έναν πελεκημένο βράχο με δυο τρεις πέτρινες φιγούρες, κάτι κοχύλια που τα φέραν από τη θάλασσα , δυο μικρές σπηλιές και ένα ξεσκισμένο δίκτυ. Είδε και απόειδε ότι cuc δεν θα πάρει, ότι θα αγναντεύαμε τη θέα μόνο

-άντε μπες αλλά μη το πεις πουθενά

Ανηφορικά γλιστερά σκαλοπάτια , μπαίνεις στο εσωτερικό του βράχου, δυο σκελετοί που εννοείται ότι ανήκουν στους Taino, εσωτερική ξύλινη ξυλοδεσιά για να ανέβεις στο επόμενο επίπεδο, πήχτρα το σκοτάδι, η υγρασία στο 90% , άλλος ένας περίεργος συνδυασμός ξύλων για να ανέβεις επίπεδο με γκρεμούρα από την άλλη,

-α, όχι άλλο δε πάω, υπάρχουν δεκάδες άλλα ωραιότερα μέρη για να βρίσκομαι και είμαι εδώ μέσα; Αlοooou, Ως εδώ και μη παρέκει, τα στυλώνει η Νεφέλη

Άλλο που δεν ήθελα, κατεβήκαμε όσο πιο γρήγορα γινόταν, χάσιμο χρόνου, μας περίμενε μια διαδρομή 270 χιλιομέτρων για την Gibara. Πήραμε πάλι αυτόν τον καρόδρομο που περνά από την Maguana στα 25 χιλιόμετρα, μετά από άλλα 15 μαρτυρικά χιλιόμετρα ξανά στο Parque Alejandro Humboldt.

Τόσους τουρίστες δεν είχαμε ματαδεί, που ήταν όλοι αυτοί, λεφούσι, ουρλιάζοντας χαιρετήσαμε από μακριά τον Pedro, από την άλλη με ζήλεια κοιτούσαμε την Bahia de Taco, έναν κόλπο που περιβάλλεται παντού από βουνά με ένα μικρό άνοιγμα στη θάλασσα. Εδώ μπορεί κάποιος να δει μέσα στη μαγκρόβια βλάστηση δεκάδες ζώα και ιδίως Polymites με υπέροχα χρώματα. Κρίμα που δεν είχαμε χρόνο.

Ο δρόμος περνά μέσα από καταπράσινες περιοχές και κάπου ανάμεσα σε φυτείες μπανανιάς νάσου comunidad Yamaniguey, μία σακατεμένη κίτρινη τσίγκινη βάρκα από τη μία και μια πινακίδα προπολεμική από την άλλη σε υποδέχονται στο χωριό που βρίσκεται κάτω από την κορυφή del toldo 1175m. Στη συνέχεια ο δρόμος περνά ανάμεσα από χαμηλή βλάστηση και λίγο έξω από την Moa. Το εργοστάσιο Νικελίου της καναδέζικης παρακαλώ εταιρείας Sherrit International, κυριαρχεί στην περιοχή με τα φουγάρα του και αν προσθέσετε και τα κτήρια που έχουν ειδική αναφορά στην ανάπτυξη του κυβισμού σοβιετικού τύπου χρώματος τσιμεντί έχετε το τοπίο.

-Γρήγορα να προσπεράσουμε, να φύγουμε από εδώ.

Μετά το El sitio,ο carratera 123 μπαίνει εσωτερικά, φτάνει στοSagua de tanamo με το πάρκο Nacional Sierra Cristal, ποτάμια γεμάτα ανθρώπους,

αρπακτικά να γεύονται κουφάρια στην άκρη του δρόμου και να μη σου δίνουν σημασία

και μετά ο δρόμος στρίβει βόρεια προς το Rio cabonico και τη Levisa. Από εδώ ένας δρόμος βγάζει στο Cayo Saetia.
Η carattera σε καλή κατάσταση φτάνει μέχρι το Mayari,

μετά tο Juan Vicente περνώντας πάνω από τον ποταμό Nipe ενώ o ένας δρόμος κατευθύνεται προς Banes, όπου βρίσκεται το μικρό μουσείο των Tainos το οποίο σε μισή ώρα το ξεπετάς μας είχαν πει.
Η carettera 421 περνά από το El retrete, χωριό όπου κυριαρχούν σπίτια με αχυρένιες σκεπές, διασχίζει το Fray Benito, μετά το Rafael Freyre και καταλήγει στη θάλασσα.
Φτάσαμε επιτέλους στην Guardalavaca, ανερχόμενο τουριστικό προορισμό, ένα νέο Varadero σύμφωνα με το 5ετες πλάνο της κυβέρνησης. Η μία αμμώδης παραλία δίπλα στην άλλη Guardalavaca Beach, Playa Esmeralda, Don Lino και η Bahia de Naranjo.
Guardalavaca, ο φύλακας της αγελάδας καμία σχέση δεν πρέπει να έχει με τις αμμώδεις ακτές και τα ζεστά νερά. Μάλλον Guarda la barca θα την έλεγαν, ο φύλακας των πλοίων δηλ. καθόσον με το μικρό νησάκι που υπάρχει στο βάθος θα μπορούσαν άνετα οι κουβανοί να ελέγχουν τις επιθέσεις των πειρατών, ουχί όμως των τουριστών.

Ορμήσαμε σαν πεινασμένα όρνεα στην παραλία, μαλακή σαν πούδρα λευκή άμμος, ζεστά turquoise νερά, δέντρα, κυρίως palm tree, να φτάνουν μέχρι την παραλία, καυτός ήλιος , τι άλλο θέλει κάποιος για να περιγράψει την Καραϊβική.
Στη δυτική πλευρά της παραλίας το ψαροφαγάδικο El Ancla προσφέρει με 7 cuc γαρίδες, αστακούς και ότι άλλο θέλει ένα στομάχι για να γεμίσει από την γκάμα των θαλασσινών, με θέα βέβαια τη θάλασσα.
Μπαίνεις στη θάλασσα, αλλά η μουσική σε κυνηγάει και εκεί μέσα. Από τα μπαράκια της παραλίας, εκτός της κρύας μπύρας, των Mojitos και Cuba Libres, τα κασετόφωνα στο διαπασών με χορευτική μουσική σε στέλνουν καθώς μισόγυμνες κουβανές κορμάρες λικνίζονται στην παραλία. Όχι, δεν θυμίζει σε τίποτα την υπόλοιπη κούβα, μάλλον προς ένα υπερμοντέρνο παραθεριστικό θέρετρο της Ευρώπης φέρνει.
Από πάνω δεκάδες ξενοδοχεία, εστιατόρια, μπαρ, ενοικιαζόμενα δωμάτια, μαγαζιά με σουβενίρ συμπληρώνουν το σκηνικό. Εάν γι αυτό έρχεται κάποιος στην Κούβα είναι μία εναλλακτική λύση μακριά από το Varadero.

Έχει αρχίσει να σουρουπώνει όταν αφήνουμε πίσω μας τη χλίδα και προχωράμε προς Gibara.
Νύχτα, και όταν λέμε νύχτα πίσσα μες στο σκοτάδι η πόλη, ένα ψιλόβροχο άρχισε, ο παραλιακός δρόμος να δεινοπαθεί από τα τεράστια κύματα που χτυπούσαν την πόλη, μόνο τα φώτα του αυτοκινήτου φώτιζαν τα σκοτεινά κλειστά σπίτια της παραλίας. Μες την ερημιά εμφανίστηκε ένα ποδηλάτης, Las Brisas παρακαλώ, δείχνει μία παραλιακή casa φάτσα θάλασσα.
Ανοίγει την πόρτα ένας τύπος με τα αγγλικά του, το internet του, τις χαριτομενιές του, τα mohitos του και δύο τεράστιες βαλίτσες σε μια άκρη. Κατάλαβα , μας πρόλαβαν άλλοι, αλλά πια δεν δίνουμε σημασία.
-μόλις ξεπούλησα αλλά κανόνισα αλλού, ματς μουτς και ακολουθούμε μες το μαύρο σκοτάδι τον κυριούλη με το γνωστό πια ποδήλατο αλλά το κρεμασμένο στα δεξιά cd, αντανακλώντας τα φώτα μας, ήταν ο φάρος για την οδήγηση μέσα στην πόλη.
Rooms for rent
Villa Betina
Angel Luis Ramirez Ramos
Donato Marmol 51 entre
Galixto Garcia y Joaquin Aguero
Telefono : 844777
[email protected]

Bάζουμε το αυτοκίνητο στην άκρη, όχι αυτός δε ζήτησε cuc να το φυλάει ο γείτονας, μπαίνουμε στην casa, μεγάλη με εσωτερικό patio, αυλή δηλαδή, δωμάτιο που έβλεπαν στην αυλή και ανοικτό καθιστικό και τραπεζαρία στο αίθριο.
Ε, δεν προλάβαμε να απιθώσουμε τα συμπράγκαλά μας και άρχισε η παρέλαση, ο angel, ιδιοκτήτης μιλάει άπταιστα γερμανικά, καθόσον δούλεψε εργάτης στις φάμπρικες της DDR και γύρισε με λεφτά πίσω, η Betina, ααααααα, εγώ τα μπικουτί δε τα βγάζω, έχω εκκλησία αύριο, η Marie γειτόνισσα με 5 παιδιά και άνδρα εξαφανισμένο, επιτέλους ήρθαμε στα φυσιολογικά μας, η γιαγιά με αλσχάιμερ 21ου βαθμού σε κουνιστή πολυθρόνα και κυρίως το καναρίνι.
Η Marie, δε το κούνησε καθόλου από το σπίτι, καθίσαμε στην κουζίνα και αρχίσαμε να κόβουμε πατάτες, δε φεύγω από εδώ, να χάσω το κουτσομπολιό για τους νεοεμφανιζόμενους τουρίστες έτσι και αλλιώς σήμερα μόνο 9 υπάρχουν σε όλο το σκοτεινό χωριό.

-βρε βγάλε τα μπικουτί, τι θα λένε οι ξένοι να φωνάζουν στην Betina;
-ξεχάστε το, εγώ η μπάκα μου θα τη φτιάξω,μπικουτί δε βγάζω.
Αφού τελικά συνεννοηθήκαμε, pescado blue marlin, carne deserdo, chicharitas o maricitas, sopa aroz marinero και τα τοιαύτα όπου ουδόλως καταλαβαίναμε τι είναι και συνεχώς λέγαμε si,si. Το μόνο κατανοητό ήταν το κόστος, 6 cuc κάτι γύρω στα 4€ το άτομο. Ο πανικός στην κουζίνα άρχισε, λες και είχαν τον Μποτρίνι ανάμεσά τους
-Φέρε το ψάρι, που είναι το ρύζι, αλάτι, τι δεν έχουμε αλάτι, Μarilaine τρέχα φέρε από το σπίτι σου, όχι άσε το καθάρισμα πατατομπανάνας, θα το κάνει ο ξένος
-Βetina το μπικουτί πέφτει, pescado θα γίνει.

Μέσα σ’ όλα η γιαγιά ατάραχη στη κουνιστή καρέκλα, μου κάνει νόημα να πλησιάσω και πετάει το καλό
-καμιά κρεμούλα για το πρόσωπο έχεις;
Την κοιτάω από δω, την κοιτάζω από εκεί, φέρνουμε και δυο τρία δείγματα που κουβαλούσαμε , αυτές τις προσφορές του hondos, τα αρπάζει η γιαγιά, νάσου και η Marie, α να πάρω εγώ το ένα τόλμησε να πει και τότε άρχισε τα ουρλιαχτά η γιαγιά μέχρι που από την τρομάρα έβγαλε το σκασμό και το καναρίνι.

Οι σκηνές καθημερινή τρέλας σε fast-forward συνεχίστηκαν, τα τηγάνια άλλαζαν χέρια, τα καλά πιάτα βγήκαν στη φόρα , ο angel να φέρνει τα χαρτιά και να μας λέει τον πόνο του, 16 casas όλες και όλες η Gibara σε σύγκριση με τις 600 της Baracoa τίποτα, καθόλου τουρίστες λόγω ευρωπαϊκής κρίσης τον Ιούνιο, άντε μερικούς τον Ιούλιο, έχουνε πάθει οι άνθρωποι, πήρε και τα διαβατήρια…

-α, έχεις γενέθλια, Βetina, τα στολίδια που είναι τα στολίδια, νέος πανικός ανεύρεσης στολιδίων , ένα αίθριο που στολίστηκε μέσα σε χρόνο αστραπή, ένα γλυκό που άρχισε να φτιάχνεται προσφορά του καταστήματος, επικλήσεις στην Madonna να μην αρπάξει το φαγητό και το ογδονταετές αλσχάιμερ να ρωτά με νόημα
-μήπως έχετε και κάτι για τους γοφούς, νιώθω να έχω πάρει κάτι τις εκεί
-όταν πήρε και την τελευταία προσφορά αφιερωμένη στους γοφούς της ,άρχισε να κουνιέται τρισευτυχισμένη στην καρέκλα της τραγουδώντας.
Σε αγαπούμε πολύ, γιαγιά από την Gibara.

 

[mariath]

Το πόσο γέλασα με την τελευταία συνέχεια δεν λέγεται! Να είσαι καλά Σταύρο!